The lord of the rings: The return of the king

Transcriptie

1 The lord of the rings: The return of the king Zwg door Onessa Zeker Weten Goed Zeker Weten Goed 21 December 2015 Auteur J.R.R. Tolkien Genre Avonturenroman Eerste uitgave 1955 Uitgever Houghton Mifflin Pagina's 490 Flaptekst THE THIRD VOLUME IN J. R. R. TOLKIEN'S EPIC ADVENTURE THE LORD OF THE RINGS. Eerste zin Pippin looked out from the shelter of Gandalf's cloak. Samenvatting (Om te lezen wat hiervoor is gebeurd moet je naar mijn boekverslagen over the Fellowship of the Ring en The Two Towers gaan). Boek 5: Pippin en Gandalf gaan snel naar Gondor omdat Pippin in de Palantir heeft gekeken (een glazen bol die in connectie staat met Sauron) voor zijn veiligheid. Ze gaan in Gondor met de surrogaat-koning Denethor spreken, ook wel de vader van Boromir. Surrogaat-koning omdat de opvolger van het oude koningshuis jaren geleden is verdwenen (eigenlijk is het Aragorn). Denethor kan geheugen lezen en Gandalf mag hem niet zo. Toch vertelt Pippin over Boromirs dood en zweert hij trouw bij Denethor. Gondor is immers in oorlog met Sauron en Saruman en iedere hulp kan het reisgenootschap wel gebruiken. Bij het vorige slagveld zijn er ook maar weinig soldaten teruggekeerd. Ondertussen gaat Merry met koning Theoden van Isengard mee om een ander front te bevechten. Aragorn, Legolas en Gimli besluiten een andere route te nemen en gaan via de weg der doden. Dit besluit Aragorn omdat hij in de Palantir (glazen bol) heeft gekeken en heeft gezien dat hij als opvolger van het koninkrijk van Gondor de mogelijkheid heeft om de geesten te overtuigen om aan zijn kan te strijden. Eowyn, de dochter van Theoden wil met hun mee omdat zij verliefd op Aragorn is en het niet ziet zitten om niet mee te vechten in de oorlog. Aragorn overtuigt haar om te blijven maar zij besluit stiekem met de troepen van haar vader mee te gaan naar het front. Eenmaal bij de schuilplaats van de doden, besluiten de doden Aragorn te helpen. Ondertussen in Gondor komt de zoon van Denethor, Faramir, terug van een slagveld. Hij is vergiftigd door een Pagina 1 van 7

2 nahzghul. Denethor wordt krankzinnig nu zijn zoon op sterven ligt. Hij heeft geen zin meer om het rijk te regeren en wil Faramir levend verbranden om hem uit zijn lijden te verlossen. Hij wil niet naar Gandalf en Pippin luisteren wanneer zij hem vertellen dat het wel mogelijk is om zijn zoon te genezen. Uit machteloosheid besluiten Gandalf en Pippin de leiding van de stad over te nemen zodat dat op zijn minst goed verloopt. Bij het verzamelen van troepen aan het front van Isengard (onder leiding van Theoden) sluiten de wilde mannen (Woses) zich bij hun aan. Dat zijn 'ongeciviliseerde' mensen die in de wildernis wonen, die zich normaal niet mengen met de zaken van de 'geciviliseerde' mensen. Nu doen ze het wel omdat de duisternis van de vijand een serieuze zaak is die invloed zal hebben op de hele wereld als zij winnen. Tijdens het gevecht wordt het ork-leger van de vijand aangesterkt door Nahzghul. De mensen dreigen te verliezen. Theoden en Eowyn sneuvelen door de leider van de Nahzghul. Eomer, de zoon van Theoden wordt benoemd tot koning. Op dat moment komen Legolas, Gimli, Aragorn en de Rivendell elven als versterking via de rivier. Zij slaan de beslissende slag en het leger van Theoden wint. Ondertussen overtuigt Pippin Gandalf om met Denethor te praten zodat hij Faramir niet vermoordt terwijl hij nog te redden is. In dit gesprek ontdekt Gandalf dat Denethor zijn eigen Palantir (Glazen Bol) heeft en beïnvloed is door het kwaad van Sauron. Denethor heeft in de bol gezien dat Aragorn zijn rijk gaat overnemen en is hier niet blij mee. Uiteindelijk, wanneer hij in het gesprek merkt dat Gandalf niet overtuigd kan worden, springt hij met de Palantir in het vuur dat voor zijn zoon is bedoeld en sterft. Gandalf besluit hierna zich aan te sluiten aan het gevecht tegen het kwaad. Onder andere met de hulp van Aragorns doden wint de 'goede' kant. Aragorn wordt na de overwinning tot koning van Gondor gekroond. Een eeuwenoude voorspelling komt uit: de koning van Gondor zou genezende krachten hebben en zo geneest Aragorn alle soldaten die door de nazgul zijn gestoken (en Faramir) met een bepaald kruid. Hierna wordt een raad van wijzen gehouden. Gandalf vertelt dat het goed is dat zij hebben gewonnen op het slagveld, maar dat dat bij lange na nog niet genoeg is om Sauron te verslaan. De enige manier om van Sauron te winnen is als Frodo en Sam er in slagen om de ring in Mount Doom te vernietigen. De oorlog was eerder bedoeld als een soort afleidingsmaneuvre zodat Sauron niet al zijn aandacht aan de twee hobbits op hun queeste zou richten. Boek 6: Sam en Frodo zijn ondertussen al in Mordor. Ze zijn in the Two Towers door Smeagol naar Shelobs hol geleid en zijn daar bijna verslagen door Shelob, een gigantische spin. Nadat Sam de spin heeft weten te verslaan is Frodo echter gevangen genomen door orks. De orks hebben Sam niet gezien en gaan er vanuit dat hij een krachtige elf is (hij heeft Shelob immers met het licht van Galadriel verslagen, een cadeau van Galadriel die een elven-heks is). Hierdoor kan hij makkelijk langs de orks sluipen en Frodo redden. Frodo is heel zwak en de kracht van de ring heeft veel invloed op hem gekregen. Op sommige momenten verwart hij Sam met een ork omdat hij bang is dat Sam zijn 'precious' gaat redden. Ze moeten minstens nog een week naar Mount Doom wandelen. Ze hebben geen eten, worden gevolgd door Smeagol en Orks. Op een gegeven moment draagt Sam Frodo letterlijk de berg op. Op dit moment realiseert hij zich pas dat de opdracht om de ring te vernietigen geen queeste is maar een 'one-way ticket'. Ze hebben niet genoeg energie en ook niet genoeg eten om terug te komen naar the Shire. Bijna bij de top wordt Frodo aangevallen door Frodo. Sam weet hem te verjagen (maar kan hem niet vermoorden). In Mount Doom besluit Frodo de ring niet weg te gooien (de ring Pagina 2 van 7

3 oefent zijn invloed op hem uit). Gelukkig wordt hij besprongen door Smeagol die Frodo's vinger waar de ring op zit afbijt en valt hij in hun worsteling met ring(vinger) en al in het lava. Sauron is verslagen. Frodo en Sam worden gered door een grote adelaar en worden naar Gondor/Minas Thirit gebracht. Aragorn is koning. Eowyn blijkt nog te leven. Aragorn en Arwen (de dochter van de elvenkoning van Rivendell) besluiten te trouwen nadat Aragorn onsterfelijk is geworden (zoals elven) door entwater te drinken. En na een hoop afscheid en feest besluiten de Hobbits terug naar the Shire te gaan. Op hun weg komen ze langs Rivendell. Hier vertelt Bilbo Frodo dat hij te oud is om het boek the Lord of the Rings te schrijven en dat hij het maar moet doen. Ook hoort Frodo van de Elven dat Bilbo binnenkort dood gaat en hij bericht krijgt wanneer dit gebeurt. Ze besluiten verder te gaan naar the Shire. Het is geen fijne plek meer om te wonen zoals vroeger. Maar al snel ontdekken de Hobbits dat dit komt omdat de - gevluchte - Saruman en Wormtongue hier hun macht hebben uitgeoefend. Wanneer zij verjaagd zijn wordt alles langzaam maar beter weer zoals het vroeger was. Sam gaat trouwen en gaat met zijn vrouw bij Frodo wonen. Frodo schrijft the Lord of the Rings. Op een dag krijgt hij een bericht van de elven dat Bilbo op sterven licht. Merry, Pippin, Sam en Frodo gaan daarheen. Gandalf is er ook. Bilbo en Gandalf gaan samen op zee. Frodo heeft besloten om mee te gaan omdat hij vandaag de dag nog last heeft van de ring. The End. Personages Frodo De adoptiezoon van Bilbo (of neefje, dus ook een hobbit) die de taak heeft gekregen om de ring te vernietigen. Hij is net als Bilbo nieuwsgierig en slim en is goed bevriend met elven en Gandalf. Uiteindelijk blijkt het in dit boek dat de ring wel invloed op hem heeft. Waardoor hij uiteindelijk besluit om met Bilbo en Gandalf op zee te gaan. Sam De beste vriend en tuinman van Frodo en ook een Hobbit. Gandalf wilde graag dat Frodo een vriend mee op reis zou nemen die volledig te vertrouwen is, en Sam was de beste optie. Hij blijkt op het einde van de queeste zijn meest betrouwbare vriend te zijn die alles opzei zou zetten voor het welzijn van 'Master Frodo'. Aragorn De erfgenaam van Ilsidur (een mensenrijk, hij is ook zelf een mens). Maar hij was voordat hij meeging op de queeste een jager/beschermer van the Shire. Hij is een goede vriend van Gandalf, en is zonder Gandalf de leider van de reisgenootschap. Op het einde van het boek wordt hij tot koning gekroond (wanneer Denethor, de surrogaat koning van Minas-Thirit sterft). En trouwt hij met Aruwen, de elf, nadat hij onsterfelijk is geworden van entwater. Legolas De zoon van het elvenkoninkrijk uit Mirkwood. Hij is de snelste, stilste en bestziende van de reisgenootschap waardoor ze met zijn hulp veiliger kunnen reizen. Opreis wordt hij ook vrienden met Gimli (de dwerg) waardoor er een eind komt aan de eeuwige vijandigheid tussen elven en dwergen. Gimli Pagina 3 van 7

4 Een Dwerg (de zoon van een van de dwergen waar Bilbo in the Hobbit mee rees). Hij helpt het reisgenootschap met de weg leiden door bepaalde gebieden (zoals Moria), en beeindigd de eeuwige vijandigheid tussen elven en dwergen door bevriend te worden met Legolas. Gandalf the White In deel een is Gandalf de Grey gestorven in zijn gevecht met de balrog. In deel twee staat hij op uit de dood en is hij gepromoveerd in het tovenaar-zijn, daarom is zijn titel van the grey naar the white gegaan. Hij is in zijn wederopstaan veel wijzer geworden. Smeagol/Gollum De eerste eigenaar van de ring (degene waar Bilbo de ring van heeft gestolen). Hij wil de ring terug omdat hij verslaafd is geworden. En besluit om deze reden Sam en Frodo te helpen om naar Mordor te komen. Ook komt zijn 'functie' in dit boek naar voren: omdat hij zo graag de ring terug wilde bijt hij op Mount Doom Frodo's Ringvinger er af (met ring en al) en valt hij in het lava. Zonder Smeagol had Frodo de ring nooit weg kunnen gooien. Merry en Pippin De hobbitvrienden van Sam en Frodo die ook mee reizen. Zij spelen een grote rol in dit boek omdat zij verbonden sluiten met de koningen van het mensenrijk waardoor het reisgenootschap mee kan vechten tegen het kwaad. Quotes "For a moment the eyes of Denethor glowed again as he faced Gandalf, and Pippin felt once more the strain between their wills; but now almost it seemed as if their glances were like blades from eye to eye, flickering as they fenced." Bladzijde 814 "Sam plodded on. He felt that he was on the right road, and his spirits had risen a good deal. He thrust the Ring away and tightened his belt. 'Well, well!' he said. 'If only they all take such a dislike to me and my Sting, this may turn out better than I hoped (...)'" Bladzijde 904 "Then Elrond and Galadriel rode on; for the Third Age was over, and the Days of the Rings were passed, and an end was come of the story and song of those times." Bladzijde 1029 Thematiek Goed en kwaad In the Lord of the Rings komen er twee soorten kwaad voor: kwaad in de zin van een kracht die de wereld overneemt. Dit komt in het boek terug als de duisternis die in de wereld komt, en de wereld wordt hierdoor fysiek donker. Maar je hebt ook kwade mensen/personages. Zoals Saruman, maar ook Denethor, die beinvloed zijn door de kracht van Sauron en kwade dingen doen. In dit deel is het belangrijste aspect van het verhaal dat het goede kwaad bestrijd en de balans van de wereld daarna weer hersteld wordt. Dit soort kwaad komt overeen met het kwaad dat ook beschreven wordt in de christelijke religie. Enerzijds heb je kwaad als 'macht' dat van de duivel zelf afkomstig is. Anderzijds heb je de duivel die mensen beïnvloed waardoor zij kwade acties gaan uitvoeren. Pagina 4 van 7

5 Motieven Vriendschap Het reisgenootschap is een collectief hoofdpersonage die vijf rassen van de wereld verenigd (hobbits, elven, dwergen, tovenaars en mensen) om samen tegen het kwaad te strijden en hopen dat zij een betere wereld hiermee kunnen creeeren. Daarnaast valt het reisgenootschap in dit deel uit een, maar toch blijven ze trouw aan elkaar en zoeken ze elkaar zodat ze veilig zijn. Plicht Naast dat de hoofdpersonages als ideaal hebben dat de wereld veilig moet zijn, hebben zij heel erg het gevoel dat zij de plicht hebben om dit tot werkelijkheid te brengen. Wanneer Gandalf dood gaat (wat niet waar blijkt te zijn) is het Aragorns plicht om ze veilig te leiden. Wanneer Frodo meegenomen wordt door de Orks besluit Sam om de ring zelf naar mount doom te brengen. Niet omdat hij dat per se wil, maar meer omdat het zijn plicht is. Trivia Er bestaat een gelijknamige film van dit boek. Dit is het einde van The Lord of the Rings trilogie. Titelverklaring The Return of the King, oftewel, de terugkeer van de koning, slaat op Aragorn. Het koningshuis van Gondor/Minas Thirit was na verloop van tijd uitgestorven en was de laatste opvolger 'kwijt' geraakt. Hierdoor was Denethor (de vader van Boromir) als surrogaat-koning benoemd tot de terugkeer van de echte koning. Dit blijkt Aragorn te zijn. Het feit dat het dodenleger naar hem luistert en hij de genezende kracht van de koningen van Gondor bevat is naast zijn bloedlijn het bewijs dat hij dit echt is. Denethor was onder anderen ook bondgenoten met Sauron omdat hij zijn rijk niet wilde opofferen aan Aragorn. Decor Decor: In dit boek zijn er steeds vier perspectieven waartussen gewisseld wordt. Deze perspectieven spelen zich af op verschillende locaties, en omdat Tolkien een alwetende vertelstijl hanteert gaan de perspectiefwisselingen meer over de locaties dan over de personages. Als eerst Gandalf en Pippin (waarbij je vanuit Pippin meekijkt) in de stad Gondor/Minas Thirit. Verder ook het perspectief van Merry die met de troepen van Theoden van Isengard naar het slachveld dichtbij Gondor gaat (en vervolgens in Gondor terecht komt). Het perspectief van Aragorn, Gimli en Legolas die eerst naar het leger van de doden gaan en vervolgens zich aansluiten in de veldslag en eindigen in Gondor. Het vierde perspectief is Sam en Frodo. Dit is echter boek 6 al. Hier volg je Sam en Frodo's tocht naar Mount Doom in Mordor. De perspectieven worden verenigd in Gondor met de trouwerij van Aragorn. En split zichzelf af wanneer de Hobbits terug naar the Shire gaan (via Rivendell). Dit boek heeft dus erg veel perspectiefwisselingen. Tijd: Pagina 5 van 7

6 Boek 6 loopt parallel aan boek 5 qua tijd. Op het begin van boek 6, wanneer Sam Frodo van de orks redt, stellen zij vast dat het ongeveer nog een week duurt om naar Mount Doom te lopen. Dus te tijd dat de boeken beginnen, tot de personages verenigd zijn in Gondor is grofweg een week. Plus nog een week die ze spenderen in Gondor zelf. Het stuk wanneer de Hobbits terug gaan naar the Shire tot het einde van het boek strekt zich echter over enkele jaren. Maar er wordt nooit duidelijk gemaakt hoe lang. Maar Frodo heeft in die tijd in ieder geval genoeg tijd gehad om zijn boek te schrijven en Sam is intussen getrouwt en krijgt kinderen. Het boek zelf is een (high-)fantasy verhaal. Omdat de wereld volledig fictief is, is het daarom moeilijk te zeggen welke historische periode het zich precies afspeelt. Maar gezien hoe de wereld eruit ziet zou ik gokken op een soort Middeleeuwen periode. In het boek noemen ze ook het jaar 1300 (dat is wanneer het verhaal ongeveer afloopt). Maar het is niet duidelijk of de 1300 in deze wereld hetzelfde is als de onze. Stijl J. R. R. Tolkien heeft een erg uitgesproken schrijfstijl. Hij schrijft gedetailleerd en langdradig. Hij vertelt het boek alsof hij een verslag schrijft over de gebeurtenissen in deze wereld alsof het waargebeurd is. Dit doet hij deels door extra informatie te strekken buiten het verhaal om. Ook kenmerkt hij zich door uitgebreid de omgeving waar ze zich bevinden te beschrijven waardoor je als lezer je precies kunt inbeelden hoe de wereld er uit ziet waar hij over schrijft. Echter besteed hij niet erg veel aandacht aan de uitwerking van personages. Ook schrijft hij veel liedjes op die door de personages in de boeken worden gezongen. Slotzin He drew a deep breath. 'Well, I'm back,' he said. Beoordeling Zoals ik bij de vorige twee LotR boekverslagen al heb gezegd: voordat ik de boeken begon te lezen wist ik door de films al dat ik het verhaal en de personages geniaal zou vinden. Daarnaast is fantasy (een van) mijn favoriete genre(s), dus dat zit ook goed. Ik ga hierna veel kritiek geven over het boek/de trilogie, maar onthoudt dat ik het eigenlijk HEEL ERG leuk vind. The Return of the King wint alleen niet de hoofdprijs bij mij als fantasy-boek. In tegenstelling tot de andere twee LotR boeken komt hij wel op de tweede plaats (The Fellowship of the Ring op plek 1 en The Two Towers krijgt de derde plek). Waarom het niet de hoofdprijs wint binnen het genre: hoewel Tolkien echt zijn best heeft gedaan om een unieke wereld te creëren en na heeft gedacht over ieder detail denkbaar, heb ik het gevoel dat hij teveel van de bedachte wereld naar voren wilde brengen in deze trilogie. Er waren te veel personages met rare namen waar ik na verloop van tijd heel erg in de war van raakte omdat er gewoon teveel waren. Ik moest vaak terug bladeren om te kijken wie Eowyn, Aruwen of Eomer precies waren. Die namen lijken teveel op elkaar en ze zijn allemaal oninteressante sidecharacters die ineens een belangrijke rol gaan spelen maar daarna ook echt verdwijnen uit het verhaal. Ook haalde ik steeds de koningen Denethor en Theoden door elkaar. Wie was ook alweer de slechte koning? Denethor? Maar in deel twee was Theoden ook slecht. Wie is nou wie? En laat ik maar niet beginnen met alle elven die complexe namen hebben en maar een paar zinnetjes per boek belangrijk zijn. Ook waren Tolkiens beschrijvingen van de omgeving langdradig waardoor het lezen soms een beetje saai werd. Het is een goede manier om goed de wereld te kunnen inbeelden, maar ik merk dat andere fantasyboeken het niet zo Pagina 6 van 7

7 extreem doen maar ik geen moeite heb om me goed in te beelden hoe die wereld er uit zou zien. Leuk feitje, wat betreft omgevingen: Tolkien vond de natuur op aarde ook super interessant en wist er heel veel van, waardoor niemand in zijn familie een natuur-/boswandeling met hem wilde maken omdat hij eindeloos zou blijven vertellen over feitjes van die ene boom op die ene plek. Best grappig dat zo'n grote en invloedrijke schrijver, in het dagelijks leven ook een vervelende vader was die uren doormaalt over oninteressante vader-dingen. Voor mij maakt dit hem wel weer een beetje sympathiek. Waarom ik dit deel leuker vond dan The Two Towers, maar minder leuk vond dan The Fellowship: Ik vond het interessant om te kijken hoe alle personages uiteindelijk hun functie vervulden. Het is leuk om te zien dat Aragorn eindelijk koning wordt, gaat trouwen en onsterfelijk wordt. Het is interessant om te lezen hoe (mijn favoriete personages) Merry en Pippin kleine, onschuldige, angstige hobbits zijn die uit hun comfort-zone stappen en helden worden. En aller laatst is de vriendschap van Sam met Frodo super lief en is het interessant om te lezen hoe de Ring Frodo consumeert. Hoewel dit het meest duistere LotR boek is eigenlijk, waren er toch meer lichtpuntjes dan bij the Two Towers, wat het een stuk leuker maakte. Het verslaat the Fellowship echter niet omdat ik - mede door Tolkiens complexe schrijfstijl en de extreme hoeveelheid aan side-characters met moeilijke namen - helemaal in de war raakte bij de veldslagen. Daarnaast vind ik het vaak sowieso niet erg interessant om over veldslagen te lezen. Een persoonlijke queeste spreekt mij veel meer aan. Maar toch moet ik zeggen dat, afgezien van alle kritiek dat ik geef, Tolkien geweldige boeken heeft geschreven. Ik ken geen andere (fantasy-)serie die gedetailleerder is en die zo erg uit is gedacht. Daarnaast was hij natuurlijk een van de eerste die dit genre zo groots heeft aangepakt waardoor hij de schepper is van veel wezens die wij vandaag de dag nog in verschillende boeken terug zien. Het is ook logisch dat iemand die net zo'n genre 'creeert' het eventueel misschien niet meteen perfect doet. Lange, complexe, beschrijvingen zijn dan ook nodig omdat men in 1940 gewoon nog niet gewend was aan zoiets waardoor er meer aandacht moest zijn aan de world-building (het uitleggen in een boek hoe de wereld er uit ziet). Met die gedachte kon ik makkelijk over de vervelende stukjes heen lezen en toch genieten van dit epische fantasy-verhaal. Recensies "If, as I believe, Mr. Tolkien has succeeded more completely than any previous writer in this genre in using the traditional properties of the Quest, the heroic journey, the Numinous Object, the conflict between Good and Evil while at the same time satisfying our sense of historical and social reality (...)" "Tolkien's writing is dense and the writing style veers from heroic to homespun, but the plot unfolds with relentless vigor." " So, as I think it was just an average book, I am not giving it a high score." Pagina 7 van 7