6,4. Boekverslag door een scholier 4387 woorden 23 mei keer beoordeeld

Transcriptie

1 Boekverslag door een scholier 4387 woorden 23 mei ,4 5 keer beoordeeld Auteur Karel Glastra van Loon Genre Psychologische roman Eerste uitgave 1999 Vak Nederlands OPBOUW Het verhaal is niet ingewikkeld opgebouwd. Je krijgt eerst te lezen dat Armin al zijn hele leven onvruchtbaar is. Dan krijg je flashbacks over hoe het was met Monika. Daarna kom je te weten wat Armin s reactie is op zijn onvruchtbaarheid. De flashback s zijn nodig om de achtergrond van het verhaal te weten. Het verhaal vind ik niet echt spannend. Je wilt wel weten wie de echte vader is, maar dit noem ik niet spannend. Je ziet de gebeurtenissen vanuit Armin. Hij is de hoofdpersoon van wie je de gedachten en gevoelens leert kennen. Aan het slot blijf je nog wel met vragen zitten, zoals: Hoe verloopt de relatie verder tussen Ellen/Armin, Armin/Bo?. TIJD Het verhaal zou zich nu kunnen afspelen. Het is niet gebonden aan een bepaald tijdsbeeld of gebeurtenissen in een deel van de geschiedenis. De vertelde tijd beslaat enkele maanden, maar als je de terugblikken in de gedachtes van Armin meerekent zal dit ongeveer vijftien jaar zijn Het verhaal wordt in grote lijn chronologisch verteld. De meeste gebeurtenissen in het boek volgen elkaar in tijdsvolgorde op. Wel doorbreekt de schrijver de chronologie heel regelmatig met flashbacks. Hierdoor lijkt het boek erg uit losse fragmenten te bestaan; dan weer in het verleden, dan terug naar het heden. Maar dit maakt het verhaal niet onduidelijk: de flashbacks zijn immers noodzakelijk omdat Armin terug naar het verleden moet om verder te kunnen leven in het heden. Bij elkaar worden er ongeveer vijftien jaar besproken: vanaf het moment waarop Monika en Armin elkaar leerden kennen tot op het moment waarop Bo veertien jaar oud is. De flashbacks gaan helemaal terug naar de eerste ontmoeting tussen Armin en Monika, en vanaf daar verder, zodoende kom je veel over hun geschiedenis te weten. Een aantal flashbacks gaan ook over de ietwat vreemde opvoeding van Bo, vooral Armin is daar vrij makkelijk in geweest (Monika heeft slechts de drie jaren meegemaakt, waarna zij overleed). GEBEURTENISSEN De belangrijkste gebeurtenis in het boek is dat Armin te horen krijgt dat hij niet de vader is van Bo. Dit komt omdat hij zijn hele leven al onvruchtbaar is. Door deze gebeurtenis komt het hele verhaal op gang en alle gebeurtenissen die volgen hieruit. In het boek zijn er weinig gebeurtenissen, maar veel gedachtes. Dit is fijn, zo begrijp je beter waar het over gaat. De hoofdstukken beginnen midden in een gebeurtenis en pas als je doorleest kom je erachter wat er nou Pagina 1 van 8

2 precies gaande is. Dat vind ik persoonlijk ook fijn, want zo blijft de spanning erin. De gebeurtenissen zijn erg realistisch, het zou zo waar kunnen zijn. De gebeurtenis die het meest indruk maakt, is als je erachter kwam wie de echte vader van Bo was. Dit verwacht je totaal niet. De gebeurtenissen worden duidelijk en uitvoerig verteld, verbanden hoef je niet zelf te leggen, het enige wat je moet doen is doorlezen, dan kom je er zelf achter hoe alles in elkaar zit. PERSONAGES: Armin Minderhout is dertig jaar oud. Van beroep is corrector bij een wetenschappelijke uitgeverij, waardoor hij erg veel verstand heeft van de wetenschap. Door de herinneringen van Armin leer je hem steeds beter kennen. Je ziet de wereld door zijn ogen. Armin is erg in zichzelf en trekt zich weinig aan van wat anderen denken. Hij heeft een grote liefde voor de natuur en voor de mensen om hem heen en die dierbaar voor hem zijn. Armin kijkt positief tegen het leven aan en is heel warm van karakter. (Erik Aldenbos is een naam die Armin zichzelf heeft gegeven als hij naar Anke Neerinckx gaat. Hij wil met haar praten zonder dat haar man, die Armin heeft gekend, erachter kan komen wie hij werkelijk is. Vandaar dat hij undercover gaat en zichzelf Erik noemt.) Bo is de vermeende zoon van Armin en Monika. Bo is rond de dertien jaar oud als het verhaal begint, maar hij wordt in het verleden ook veel genoemd (waar hij ongeveer drie jaar oud is). Bo zegt in het boek niet veel. Hij heeft een sterke band met zijn vader Armin. Ze gaan vaak vissen en bezoeken regelmatig de Waddeneilanden. Ook Bo heeft een liefde voor de natuur. Op zijn veertiende krijgt Bo voor het eerst een vriendinnetje als hij met zijn vader op vakantie is. Monika was de vroegere vriendin van Armin. Zij was erg spontaan. Ze stierf aan een hersenvliesontsteking, tien jaar geleden. Hierdoor rust de zorg voor Bo van de ene op de andere dag geheel op Armin s schouders. Monika blijft het hele boek door een raadselachtig personage, omdat Armin zo verliefd is dat hij niets dan goeds over haar te zeggen heeft. Ellen is de tegenwoordige vriendin van Armin. Ze was vroeger een collega en de beste vriendin van Monika, toen Armin nog wat met Monika had. Ellen heeft Armin in zijn rouwperiode om Monika gered. Zij helpt Armin nu met het opvoeden van Bo en is de partner van Armin. Dees is de beste vriend van Armin. Armin vertelt hem alle avonturen die hij beleeft in de zoektocht naar de biologische vader van Bo. Dees is vastbesloten de evolutietheorie van Darwin omver te werpen, en houdt Armin op de hoogte van zijn kritiek op deze theorie. Juist doordat hij de beste vriend van Armin is (en je het boek door Armin s ogen leest) speelt Dees een sympathieke rol in het boek. De ouders van Armin en Monica komen minder vaak voor in het boek. De ouders van Monica komen weinig voor omdat Armin het niet zo op heeft met die mensen. Alleen de vader van Armin speelt een grotere rol in het boek omdat hij de biologische vader van Bo is. Ook ziet Armin hem als een alleskunner, in tegenstelling tot hijzelf die zijn enige grote liefde heeft laten gaan. Pagina 2 van 8

3 RUIMTE Amsterdam: Armin woont met Ellen en Bo in Amsterdam. Hij heeft er ook met Monika gewoond, toen zij nog leefde. Ameland: Hier zijn Armin en Bo op vakantie geweest. In het café waar Armin altijd met Dees komt. Huis van Niko Neerinckx te Haarlem: Hij bracht hier een bezoekje aan de vrouw van Niko om meer te weten te komen over de verhouding tussen Monika en Niko THEMATIEK Het thema van het boek is Liefde. Liefde tussen vader en zoon, maar ook de liefde tussen twee mensen. In dit verhaal Monika en Armin en na Monika s dood de liefde tussen Ellen en Armin. Een paar motieven van het boek zijn bijvoorbeeld: Vaderschap, hij is het hele boek bezig met het mysterie van Bo, wie is de vader van Bo? Waarheid en Bedrog, Armin moet omgaan met de gedachte dat hij is bedrogen door Monika. Bo s hele leven blijkt een bedrog. Armin probeert de echte waarheid te achter halen. Natuur, Armin, Bo en Monika zijn allen natuurliefhebbers. Dit is ook te zien in de hobby s van Bo en Armin (vissen) en de vakantie naar de Waddeneilanden. TAAL Het verhaal is geschreven in een ik-perspectief. Je leest het verhaal door de ogen van Armin, de hoofdpersoon. Je komt zo direct in aanraking met zijn gevoelens, gedachten en zijn visie op de dingen die hij meemaakt. De schrijfstijl van Karel Glastra van Loon vind ik persoonlijk erg fijn. Hij gebruikt geen moeilijke woorden of een te makkelijke taal. Hij kan de gedachtes van Armin goed beschrijven, waardoor ik me heel makkelijk kon inleven in het leven van Armin. Het enige moeilijke waren de wetenschappelijke passages die de schrijver telkens laat terug komen. Sommige woorden waren ietwat moeilijk, maar dit had verder weinig effect op het lezen. Het verhaal is makkelijk te begrijpen zonder de passages. VERSCHILLEN Boek Film Verhaal begint met het vruchtbaarheidsonderzoek Verhaal begint bij de nacht waar Bo verwekt zou moeten zijn Monika heeft rood haar Monika heeft blond haar Vader gaat dood in zijn eigen huis aan een hartstilstand Vader gaat dood door een auto ongeluk Bo slaapt met zijn ogen dicht Bo slaapt met iets in zijn handen Armin gaat twee keer op bezoek bij Anke Neerinckx Armin gaat één keer op bezoek bij Anke Neerinckx Armin en Bo gaan wadlopen Armin en Bo gaan vissen op een vissersboot Armin komt achter de waarheid doormiddel van een briefje Armin komt achter de waarheid doordat Ellen het verteld Armin zit met een willekeurig iemand in het café te praten Armin praat met de schipper van de vissersboot in het café Armin spreekt zijn vader niet na zijn ontdekking Armin heeft een gesprek met zijn vader na zijn ontdekking Armin braakt op het bed van Bo Armin houd het bed van Bo netjes Armin en Bo gaan samen terug naar huis, na de vakantie Armin gaat alleen naar huis, Bo volgt later samen met het meisje OVEREENKOMSTEN Pagina 3 van 8

4 De verhaal lijn in het algemeen is hetzelfde, Armin gaat op zoek naar de echte vader van Bo. Alle personen en ontmoeten gaan redelijk hetzelfde, behalve de bovengenoemde punten. GEMIST Ik heb in de film gemist dat zijn vader sterft in zijn stoel. In de film komt de vader van Armin (en Bo) om bij een auto ongeluk, in het boek in zijn stoel. Mij leek het een erg mooi moment om te zien hoe Armin het briefje vond onder het bed. En zo de waarheid vond over Bo s vader RECENSIES Schrijver Glastra van Loon, Karel Titel [Passievrucht], De Jaar van uitgave 1999 Bron De Volkskrant Publicatiedatum Recensent Aleid Truijens Recensietitel Ontgoocheling van een schijnverwekker 'Wereldwijd is een op de tien kinderen niet verwekt door de man waarvan men aanneemt dat hij de vader is. Dat cijfer is in de westerse wereld niet anders dan elders.' Dat is een verbluffend percentage, als je er even bij stilstaat bij het zien van een uitgaande school, of een crèche met leuke geëmancipeerde afhaalpapa's met draagzakbaby. Een op de tien is dus een schijnverwekker, hun geliefde een vreemdganster, een leugenaar. Deze nepvaders zijn de genetische verliezers op het slagveld van de liefde: 'Een op de vijfentwintig concepties vindt plaats terwijl zich in de baarmoeder van de betrokken vrouw minstens twee verschillende spermalegers bevinden.' Deze statistische gegevens treft Armin, de hoofdpersoon in de roman De passievrucht, aan tijdens zijn zoektocht naar de harde feiten over vruchtbaarheid, conceptie en de wegen der genen. Hij stort zich in het onderwerp sinds de dag dat een arts hem vertelde dat hij lijdt aan de ziekte van Klinefelter, een afwijking aan de geslachtschromosomen die tot totale onvruchtbaarheid leidt. 'De kinderen die een vrouw gaat baren, lijken op degene die ze liefheeft. Als dat haar man is, dan lijken ze op haar man. Als dat een echtbreker is, dan lijken ze op die echtbreker', leest hij in het voorwetenschappelijke Evangelie van Philippus. Ook die observatie geeft te denken: de 13-jarige Bo die hij al die tijd zijn zoon noemde, lijkt sprekend op hem. Natuurlijk, want Bo's moeder, de tien jaar geleden overleden Monika, hield van hem. Wat doet een man die na dertien jaar tot de verbijsterende ontdekking komt dat zijn kind zijn kind niet kan zijn? Dat het aanbiddelijke jongetje dat hij, de weduwnaar, elke dag koesterde, voorlas, in bad deed, met wie hij door de stad sjouwde, ging vissen en hagedissen zoeken, andermans zoon is? Dat zijn grote liefde een geheim meenam in haar graf, en hij bij zijn nieuwe vriendin nooit een kind zal kunnen verwekken? Zo'n man wil zich koste wat het kost wreken op de vader. 'Op de dader'. De vijandelijke spermalegers mogen aan zijn lamme zaadcellen een makkie hebben gehad, de tegenstander dient alsnog vermorzeld te worden. Dit intrigerende gegeven koos Karel Glastra van Loon voor zijn tweede boek, opvolger van de verhalenbundel Vannacht is de wereld gek geworden uit En hij werkt het op sublieme wijze uit. De roman is zorgvuldig opgebouwd. Het verbeten en systematische recherchewerk vormt de hoofdlijn in het verhaal. Armin maakt een lijst van verdachten. Hij zoekt hen op, confronteert de potentiële verwekkers met zijn waarheid, en moet de meesten weer doorstrepen op zijn lijst. Op één na, Niko, de softe versierder met wie Monika op een alternatief reisbureau werkte. Deze noemde zijn officiële oudste zoon óók Bo, de schoft. In zijn Pagina 4 van 8

5 familiealbum treft Armin, onder valse voorwendselen bij zijn echtgenote binnengedrongen, een foto van Monika aan. Vreemd is alleen dat zijn Bo, Monika's Bo, geen steek lijkt op deze Niko. Het hoofdverhaal wordt doorsneden met hoofdstukken die in het verleden spelen. Daarin wordt het verhaal verteld van drie liefdes. Armins vijf jaar durende, zeer gelukkige verhouding met Monika, die stierf aan een hersenvliesontsteking. Zijn grote liefde voor Bo, met wie hij ontredderd achterbleef en voor wie hij bleef zorgen toen hij zich na Monika's dood onderdompelde in alcohol. En zijn liefde voor Ellen, Monika's vriendin, die hem uit het moeras trok en met wie hij ging samenwonen. In de jaren na Monika's dood stierven Armins moeder en vader. Sinds de komst van Monika had hij voor het eerst het gevoel dat zijn vader hem als zijn gelijke beschouwde, en niet langer als de mislukte zoon. Zijn vader was 'een alleskunner'. De roman eindigt met een klassieke catharsis. Tijdens een korte vakantie op Ameland, waar Armin en Bo naartoe is gegaan om tot rust te komen, barst zijn zelfbeheersing. Als hij de 14-jarige Bo 's ochtends in bed aantreft met een meisje, krijgen vader en zoon voor het eerst slaande ruzie. Armin, nog dronken van de nacht ervoor, schreeuwt dat hij zijn vader niet is. 'Hoor je dat? Ik ben je vader niet, je vader is een of andere rokkenjager uit Haarlem die niet van je moeder kon afblijven. Daar kijk je van op hè? Die lag ongetwijfeld ook al op zijn veertiende kleine meisjes te neuken!' En dan, als het eenmaal gezegd is, en Armin er schuldbewust in berust dat hij de verwekker niet zal achterhalen, vindt hij hem. Bij toeval. Het is iemand die niet op zijn lijstje stond. De passievrucht is geschreven in een hartstochtelijke, geladen stijl. De roman schiet vooruit als een springveer, verteld door een ik-figuur die zich hyperbewust is van zijn eigen, wonderlijke gedrag. Iemand die, woedend, jaloers en ontgoocheld als hij is, alle zintuigen op scherp heeft staan. Ieder uitgesproken zinnetje, iedere coïncidentie, iedere minieme verandering beschouwt hij als een aanwijzing. Door de uitgebalanceerde afwisseling van scènes uit verleden en heden word je als lezer gedwongen eigen hypothesen te ontwikkelen en te verwerpen. Kleine voorvallen uit het leven van zoon, vader en grootvader blijken onnadrukkelijk te 'rijmen' op elkaar. De schrijver heeft het geheel superieur in de hand. Maar die superioriteit wordt niet met trots vertoond. Glastra van Loon laat zijn verteller door het slijk wentelen. Bovendien heeft hij de verkwikkende eigenschap ook de meest gênante en kinderlijke gedachten, die iedereen het liefst snel wegduwt, gewoon op te schrijven. Zo zitten Armin, zijn vriendin Ellen en de begrafenisondernemer bij het lijk van zijn vader. 'We bespreken de dingen die op zo'n moment besproken moeten worden, precies zo als twee jaar geleden. Het is zelfs dezelfde man. Alleen mijn vader neemt niet deel aan het gesprek. Hij zit met gesloten ogen in zijn stoel.' Uiteindelijk vindt ieder in dit ingewikkelde kluwen van levens weer zijn plaats. De passievrucht, begonnen als een verbitterde speurtocht, eindigt als een roman over de genezende kracht van de liefde. Liefde tussen minnaars, vaders, broers en zonen. Een spannende, zeer ontroerende roman, met groot vakmanschap geschreven, waarin nuttere uiteindelijk triomfeert over nature. De met blinde wetmatigheid opererende genen en chromosomen hebben in dit fascinerende gevecht ten slotte het nakijken. En dat is een geruststellende gedachte voor de vaders van een op de tien kinderen. MIJN MENING IN HET BEGIN GEEFT DE RECENSENT EEN KORTE SAMENVATTING OVER HET BOEK EN FEITJES OVER BUITENECHTELIJKE KINDEREN. ÉÉN OP DE TIEN ZOU EEN ANDERE VADER HEBBEN DAN ZE DENKEN. DE SCHRIJVER BEWEERT DOORDAT JE ELK DETAIL TE WETEN KOMT, DOOR GEDACHTES ETC., JE GEDWONGEN WORDT EEN EIGEN HYPOTHESE TE ONTWIKKELEN EN TE VERWERPEN. HIJ VIND DE MANIER VAN SCHRIJVEN NIET FIJN. IK BEN HET NIET EENS MET DEZE RECENSENT, OMDAT IK NIET VIND DAT JE DOOR DE DETAILS EEN EIGEN HYPOTHESE MOET STELLEN. MAAR DAT JE JUIST IN DE HOOFDPERSOON INLEEFT EN ZIJN GEDACHTES DENKT. OOK VIND IK DE SCHRIJFSTIJL VAN KAREL GLASTRA VAN LOON ERG FIJN Pagina 5 van 8

6 Schrijver Glastra van Loon, Karel Titel Passievrucht, De Jaar van uitgave 1999 Bron Haarlems Dagblad Publicatiedatum Recensent Wim Vogel Recensietitel Echte vragen in 'De passievrucht' Rechter Azdak, die slimme Georgische boerenzoon uit Brechts Kaukasische Krijtkring, hoefde er niet lang over na te denken. Een kind behoort toe aan diegene die het koestert, beschermt, te eten geeft en opvoedt. In Brechts visie houdt Armin Minderhoudt zich bezig met een hersenschim. Natuurlijk is de dertienjarige Bo zijn zoon en natuurlijk is de vraag wie de biologische vader van Bo is wel een pijnlijke, maar geen essentiële. Maar de romantiek van het gevoel wordt door de pragmatische rationaliteit van een 'onweerlegbare' wetenschap in onze tijd steeds verder ondergraven. Tenzij ook die wetenschap natuurlijk niet minder onweerlegbaar blijkt te zijn en zelfs irrationele, mystieke kanten krijgt. In de eerste roman van Karel Glastra van Loon (1962), De passievrucht, stelt de auteur met flair oude vragen, actueel geworden door de vorderingen van het erfelijkheidsonderzoek, de sociobiologie en de biochemie. Door terug te grijpen op oude, apocriefe teksten, groeit er een vermoeden van een antwoord waarmee in ieder geval verder valt te leven. Het probleem van Armin Minderhout liegt er immers niet om. Tien jaar na de dood van zijn vrouw Monika, stelt een specialist nuchter vast dat Armin al zijn hele leven onvruchtbaar is. Met wie is dus zijn gestorven geliefde Monika ooit vreemd gegaan? Wie is de echte vader van Bo? Wat stelde hun relatie feitelijk voor? Wat weet Ellen, Monika's beste vriendin en nu Armins geliefde, ervan? Welke rol spelen oude vrienden en hoe zal Bo reageren? Armins ontplofte verleden, slaat zijn heden in scherven en maakt zijn toekomst problematisch. Hij twijfelt terecht aan alles en iedereen, niet in de laatste plaats aan zijn eigen rol als geliefde en als vader. In vijfenveertig korte scenische hoofdstukken grillig en bepaald niet chronologisch gemonteerd, bouwt Glastra van Loon verrassend snel en beeldend complete levens op van zijn personages voor wie je je wezenlijk gaat interesseren. Net als Tim Krabbé verzwijgt en suggereert hij veel, wat de spanning zeer ten goede komt. Maar het belangrijkste is dat dat fictionele verhaal ook nog ergens over gaat. Over de grenzen van de wetenschap, over de wijsheid van bepaalde klassieke teksten die troost, uit- en inzicht kunnen bieden waar de geleerden twijfels zaaien. Over hoe goed en hoe slecht wij onze geliefden, ouders en onszelf kennen. Natuurlijk ook over de liefde die niet zonder reden door de apocriefe evangelist Philippus vergeleken wordt met een parel: 'Als een parel in de modder wordt gegooid daalt haar waarde niet. En haar waarde stijgt niet als ze met balsemolie ingewreven wordt; in de ogen van de eigenaar behoudt zij haar waarde.' Het knappe van dit debuut schuilt voor mij vooral in zijn waarachtigheid die niets te maken heeft, want misschien lijkt dat zo, met vage New-Age-achtige filosofietjes. Glastra van Loon stelt vragen die niet alleen voor zijn hoofdpersoon confronterend zijn. Zijn beschrijving van de wijze waarop in het ziekenhuis sperma wordt afgetapt en verwerkt is hilarisch èn ontnuchterend. Maar achter die zakelijke, Darwinistische ontnuchtering doemen andere vragen op die minder gemakkelijk te beantwoorden zijn. Wie de vader van Bo dan wel is? Het is niet aan mij dat te onthullen. Niet dat dat verraad het boek minder lezenswaardig zou maken. De passievrucht overstijgt namelijk met gemak het niveau van de gemiddelde Who dunnit. De vragen daarna zijn de echte vragen. Dat Glastra van Loon die probeert te beantwoorden, is al heel wat. MIJN MENING DE RECENSENT GEEFT EERST EEN KORTE SAMENVATTING. IN VIJFENVEERTIG KORTE SCENISCHE HOOFDSTUKKEN Pagina 6 van 8

7 GRILLIG EN BEPAALD NIET CHRONOLOGISCH GEMONTEERD, BOUWT GLASTRA VAN LOON VERRASSEND SNEL EN BEELDEND COMPLETE LEVENS OP VAN ZIJN PERSONAGES VOOR WIE JE JE WEZENLIJK GAAT INTERESSEREN. HET VERHAAL GAAT ERGENS OVER. IK BEN HET MET DE RECENSENT EENS Één op de tien kinderen is niet verwekt door de man die denkt dat hij de vader is. Een minnaar spuit twee keer zoveel sperma in een vrouw dan haar vaste partner. Deze feitjes moeten iedere man in de bioscoop doen schuifelen op hun stoel. De Passievrucht behandelt de diepste biologische angst van mannen: dat hun kind niet echt hun kind is. Voor Armin Minderhout (Peter Paul Muller) wordt die angst werkelijkheid. Hij blijkt onvruchtbaar. Wie de vader is van zijn dertienjarige zoon Bo (een goed acterende Dai Carter), kan hij zijn eerste vrouw Monika (Carice van Houten) niet meer vragen: ze is negen jaar eerder gestorven. Het wordt voor Armin een obsessie: hij zal en moet 'de dader' vinden. De Passievrucht is dus een echte whodunnit. Dat er van het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon exemplaren zijn verkocht en het de meest gelezen Nederlandse roman is onder scholieren, zou dan een probleem kunnen zijn. Vrijwel iedereen weet inmiddels wie de vader van Bo is. Mooie overgangen Toch is dat niet storend. Ten eerste omdat de tocht van Armin, die gravend in zijn geheugen de mannen uit Monika's leven de revue laat passeren en ze vervolgens opspoort als een soort bloedhond, prachtig is verfilmd. Regisseur Maarten Treurniet (Pleidooi, Zwarte Sneeuw) speelt leuk met het verschil tussen de flashbacks en het heden, maakt mooie overgangen naar de volgende scène en weet de fantasieën van Armin grappig te integreren. Babykleertjes Daarbij duikt het verhaal meer de diepte in als de speurtocht steeds gefrustreerdere vormen aanneemt. Zo vergeet Armin de belangrijke andere implicatie die het doktersbericht inhoudt: dat hij met zijn nieuwe vriendin Ellen (Halina Reijn) geen kinderen kan krijgen, en zij inmiddels al roze babykleertjes had ingeslagen. Bijna achteloos vertelt hij Bo dat hij niet zijn echte vader is, zonder een seconde aan de consequenties te denken. Warrig Peter Paul Muller mag dan een eikel spelen, hij is wel een overtuigende eikel. Ook Ellen wordt prachtig neergezet door Halina Reijn. Dat kan niet gezegd worden van Monika. Zij blijft ongrijpbaar. Is zij nu gewoon een eersteklas bitch, of juist niet? Heeft zij echt meerdere minnaars gehad, of bleef het bij die ene? Misschien is dat met opzet gedaan, om te laten zien dat je iemand nooit helemaal kent. Toch is het jammer, want ook de vraag die Armin zich stelde aan het begin van zijn speurtocht - waarom? - blijft daardoor onbeantwoord. Zelf lijkt Armin dat volkomen te vergeten. Zoals hij ook vergeet alle kerels op te zoeken waar hij zijn jaloerse oog op heeft laten vallen. Omdat de film wat de speurtocht betreft een beetje warrig is opgebouwd, merk je daar bijna niets van. Kerstdiner Hoe dan ook: als whodunnit met een beetje extra inhoud is De Passievrucht prachtig. Bovendien moeten de scholieren nu toch het boek blijven lezen om het op hun lijst te kunnen zetten. En al die leuke weetjes over onechte kinderen doen het vast erg leuk tijdens het kerstdiner. MIJN MENING HET IS NIET STOREND DAT BIJNA IEDEREEN HET VERHAAL AL KENT VAN HET BOEK, HET BOEK IS PRACHTIG VERFILMD. DE REGISSEUR SPEELT LEUK MET DE FLASHBACKS EN HET HEDEN. DE REST VAN HET STUK LEGT DE RECENSENT HET VERHAAL BETER UIT EN UIT HIJ NIET MEER ZIJN MENING. Pagina 7 van 8

8 IK BEN HET MET DE RECENSENT EENS Recensie van de site: Recensie Een Nederlandse film De eerste gedachte die door mijn hoofd vloog was: blote tieten. En inderdaad, in dat geval voldeed de film aan de verwachtingen, binnen twee minuten was er al een blote vrouw te zien. Maar ondanks het soms wat overdreven veel bloot, is De Passievrucht zeker geen slechte film. Sterker nog: voor een Nederlandse film is De Passievrucht best goed! Het was even wennen om Peter Paul Muller in een andere rol te zien dan de gefrustreerde echtgenoot van Isa Hoes in de serie All Stars, maar hij wist zijn rol als Armin Minderhout zeer geloofwaardig over te brengen. Armin komt er na veertien jaar achter dat hij onvruchtbaar is, dat is hij altijd al geweest. In andere woorden: zijn veertienjarige zoon Bo, kan zijn zoon dus niet zijn! Armin begint een zoektocht naar de echte vader. Aan zijn vrouw Monika, moeder van Bo, kan hij het niet meer vragen, zij is tien jaar geleden gestorven. Peter Paul Muller geeft Armin een menselijk gezicht: niet te zwaar op de hand, zoals je misschien van een dergelijk dilemma mag verwachten, maar zeker ook niet te luchtig. Verdriet en wanhoop wisselen elkaar af, maar het blijft een toegankelijk verhaal. Regisseur Maarten Treurniet schuwt gelukkig lange dialogen en saaie scènes. Het hoge tempo van de film, het uitstekende acteerwerk van de acteurs en het originele verhaal (dankzij Karel Glastra van Loon) zorgen ervoor dat deze film toch zeker een dikke voldoende verdient! MIJN MENING De recensent vind dat er soms overdreven veel bloot is, maar vind het geen slechte film. Voor een Nederlandse film zelfs best goed. Hij vind de acteur die Armin speelt een goede acteur. Het hoge tempo van de film, het uitstekende acteerwerk van de acteurs en het originele verhaal zorgen dat de film een dikke voldoende verdiend volgens de recensent. Ik ben het met de recensent eens, ik vind het ook één van de beste Nederlandse films die er zijn! Een dikke voldoende voor deze film! Pagina 8 van 8