5,8. Boekverslag door een scholier 3400 woorden 7 november keer beoordeeld

Transcriptie

1 Boekverslag door een scholier 3400 woorden 7 november ,8 6 keer beoordeeld Auteur Karel Glastra van Loon Genre Psychologische roman Eerste uitgave 1999 Vak Nederlands 1. Bibliografische gegevens Van Loon, K.G. (1999). De Passievrucht. Amsterdam: Pandora. 2. Opdracht en motto Dit boek is opgedragen aan Karin. Karin was zijn vrouw waarmee hij drie kinderen heeft gekregen. Het motto is: From the start Most every heart That s ever broken Was because There always was A man to blame Dolly Parton ( It Wasn t God Who Made Honkytonk Angels ) Dit zegt dat er altijd een man verantwoordelijk is geweest voor het breken van harten. In dit boek is dat de dader geweest, de biologische vader van Bo. Deze dader is ook een man. Hij heeft er voor gezorgd dat het hart van Armin, Ellen en Bo is gebroken. 3. Motivering boekkeuze Ik had mijn leestautobiografie bij u ingeleverd, en u raadde me dit boek aan, dus ben ik het gaan lezen. Het onderwerp sprak me wel aan toen ik de achterkant had gelezen, en het boek was vrij dun. Dus ook dat was een motivatie om het boek te kiezen voor mijn leesverslag. 4. Verslag van je leeservaring Inhoud Armin Minderhout, 36 jaar, woont met zijn vriendin Ellen en 13-jarige zoon Bo in het hedendaagse Amsterdam. Bo is het kind van Armin s vroegere vriendin en tevens beste vriendin van Ellen, Monika, die al 10 jaar dood is. Monika was misselijk geweest, kreeg griep en was binnen enkele dagen gestorven aan bacteriële meningitis, hersenvliesontsteking. Armin is corrector bij een wetenschappelijke uitgeverij en is gek van vogels. Na een medisch onderzoek in een IVF-kliniek, Ellen en Armin kregen maar geen kinderen samen, blijkt Armin al zijn hele leven onvruchtbaar te zijn. Hij heeft het syndroom van Klinefelter, een afwijking van de geslachtschromosomen. Alles wat hij al die jaren over zijn leven en zichzelf heeft geloofd, moet hij heroverwegen. Armin begint de zoektocht naar de Pagina 1 van 6

2 echte vader, de dader, hij kan het Monika immers niet meer vragen. Hij vertelt het aan zijn beste vriend, Dees, die ervan schrikt, want Bo lijkt zoveel op Armin! Vervolgens schrijft Armin alle verdachten op in zijn agenda en gaat bij ze langs. Als eerste bezoekt hij Robbert Hubeek, een vroegere ex van Monika. Hij blijkt helemaal niets te weten van Monika s dood en weet zelfs niet meer hoe haar zoon heet, dus dit blijkt niet de vader van Bo te zijn. Vervolgens gaat hij bij Monika s huisarts langs, want arts-patiënt relaties komen nou eenmaal voor, denkt Armin. De huisarts verzekert Armin dat er nooit ongepaste intimiteiten hebben plaatsgevonden tussen Monika en hem en hij kan ook niks vinden in Monika s dossier over zaken die ze in vertrouwen over haar zwangerschap verteld zou kunnen hebben. De laatste verdachte is Niko Neerinckx, een vroegere collega van Monika van reisbureau De Kleine Wereld. Volgens Ellen was Monika absoluut niet op Niko verliefd geweest en verspilt Armin er zijn tijd aan, maar toch gaat Armin erheen. Omdat Niko op reis is, ontmoet hij eerst zijn vrouw, Anke. Armin stelt zich voor als ene Erik Aldenbos, die vroeger in hun huis had gewoond en op zolder nog een brief verstopt had liggen van emotionele waarde. Hij komt er al vragende achter dat ze 3 kinderen hebben, waarvan er een Bo heet. Hij vraagt door en ontdekt dat Niko hem zo heeft willen noemen, omdat hij nog een jongetje kende die Bo heette Bovendien ziet Armin een foto van Monika in hun fotoalbum. Nu weet Armin zeker dat Niko de vader is van Bo. Dees overtuigt Armin ervan dat hij alles alleen maar erger maakt als Armin het Niko wil vragen en dat hij het beter op onbeantwoorde vragen kan houden dan de antwoorden te weten. De vrouw van Niko zal dan immers van Niko weggaan en wat schiet je ermee op als iets wordt bevestigd wat je vermoed? Ook Ellen dringt erop aan het niet aan Niko te vragen, want Monika heeft nooit wat in die man gezien volgens haar. Armin volgt hun advies op. Vlak hierna overlijdt Armin s vader, Cor, zijn moeder is 2 jaar geleden al gestorven aan darmkanker. Na een ruzie met Ellen gaat Armin met Bo een lang weekend naar Ameland. Daar vertelt Armin, in dronken toestand, eindelijk aan Bo dat hij zijn zoon niet is en Bo slaat op hem in. Weer thuis ontruimen Armin en Dees het huis van Armins overleden ouders en komt hij een doos tegen met liefdesbrieven van zijn ouders. Hij ontdekt een briefje met: ik ben zwanger. M. erop, dit kan maar een ding betekenen: zijn vader is de dader! Thuis komt hij totaal verward aan bij Ellen en Bo. Ellen geeft Armin een ander briefje van Monika die aan Bo gericht is en waarin staat dat Bo s opa zijn vader is. Dit briefje heeft Ellen van Monika gekregen toen Monika nog leefde en Ellen heeft dus ook al die jaren geweten dat Armin niet de vader is van Bo. Ellen moet vervolgens het hele verhaal vertellen van de jarenlange spanning tussen Armins vader en Monika en het slippertje van ze, waardoor Bo verwekt is. Aan het eind van het verhaal is Armin helemaal niks meer, geen vader, geen zoon, geen geliefde, geen vriend, niets. Hij is opgehouden te bestaan en moet zichzelf opnieuw gaan uitvinden, zoals hij zegt. Bo is zijn halfbroer en heeft alleen daarom enkele overeenkomsten met hem. Hij noemt Bo het koekoeksjong dat mijn eigen vader in mijn nest legde. Mening Ik vond het een leuk boek, omdat het boek je blijft verrassen. Het taalgebruik van de schrijver is niet moeilijk, er komen geen of weinig moeilijke woorden in voor. Ook zijn de zinnen niet ingewikkeld, het boek leest gewoon lekker vloeiend.het is een spannend boek, je hebt het echt zo uitgelezen. In het begin dacht ik toen ik de omschrijving las dat het niks voor mij was, maar toen ik het boek begon te lezen vond ik het juist een heel leuk boek. Ik vind dat het boek erg realistisch overkomt. Er gebeuren geen onmenselijke dingen in en het is allemaal heel logisch. Het is erg in de overeenstemming met de wereld die ik ken. De gebeurtenissen zijn erg boeiend. Ik vind het wel leuk om te lezen hoe Armin zich voelt als hij denkt dat hij de dader heeft en dan toch weer niet. Er zit wel een beetje spanning in dit boek. In de vorm wie zal het gedaan hebben. Plaats Pagina 2 van 6

3 De plaats waar het verhaal zich voornamelijk afspeelt is Amsterdam. Armin woont namelijk met Ellen en Bo in deze stad. Hij heeft er ook met Monika gewoond, toen zij nog leefde. Ook speelt het verhaal zich voor een deel af op Ameland, op het station, in het café waar Armin altijd met Dees komt en in het huis van Niko Neerinckx te Haarlem. Tijd Het verhaal wordt in grote lijn chronologisch verteld. De meeste gebeurtenissen in het boek volgen elkaar in tijdsvolgorde op. Wel doorbreekt de schrijver de chronologie heel regelmatig met flashbacks. Hierdoor lijkt het boek erg uit losse stukken te bestaan; dan weer in het verleden, dan terug naar het heden. Maar dit maakt het verhaal niet onduidelijk: de flashbacks zijn nodig omdat Armin terug naar het verleden moet om verder te kunnen leven.bij elkaar wordt er ongeveer vijftien jaar besproken. Stijl Karel Glastra van Loon heeft een heldere schrijfstijl. Hij gebruikt geen opvallend moeilijke of makkelijke taal. Het is heel mooi hoe hij veel van Armin s gedachten beschrijft, waardoor je je als lezer heel makkelijk in zijn situatie kan verplaatsen Perspectief Het perspectief ligt bij Armin. Er is een ik-vertelsituatie. Je leert de gedachten en gevoelens van de hoofdpersoon, Armin, goed kennen. Het perspectief is eenvoudig, je ziet de gebeurtenissen door de ogen van één persoon. Motieven Onvruchtbaarheid: Armin krijgt te horen dat hij al zijn hele leven onvruchtbaar is, terwijl hij een 13-jarige zoon heeft. Het hele verhaal zou niet gebeurd zijn als Armin wel vruchtbaar zou zijn. Bedrog: Het boek draait om bedrog. Monika en de vader van Armin bedriegen Armin. Ellen en Armin's moeder bedriegen Armin ook door net te doen alsof ze van niets weten. En zo wordt er heel wat af gelogen. Overspel: Monika pleegt overspel met de vader van Bo, de vader van Armin natuurlijk met Monika. Monika gaat ook één keer vreemd met Robbert Hubeek. Ook Armin pleegt overspel, namelijk met Ellen. Herinneringen aan Monika: Armin probeert met zijn herinneringen aan Monika te kijken of hij had kunnen weten dat Bo niet zijn zoon is. Ook wil hij erachter zien te komen wie de biologische vader is, dus gaat hij met zijn herinneringen na wie de dader zou kunnen zijn. Thema Het hoofdthema van het boek is bedrog. Dit maakt de schrijver vanaf het begin al goed duidelijk, namelijk dat Armin niet de vader van zijn kind blijkt te zijn. Verder blijkt dat de personages erg veel van elkaar houden. Een ander thema is dus liefde. Verder zijn de thema s, thema s als bedrog en wantrouwen. Armin wordt bedrogen door Monika en hij wantrouwt verschillende personen, waarvan hij er velen als dader ziet. Wat ook erg naar voren komt, is hoe paranoïde Armin wordt. Hij vindt zelfs de huisarts verdacht als het gaat om de biologische vader van zijn kind. Titel De titel is De Passievrucht. Ik denk dat de titel vooral slaat op de baby, die als een vrucht uit passie wordt geboren. Bo is in het boek dus de passievrucht. Motto Zie nummer Korte samenvatting Armin Minderhout hoort, nadat hij en zijn vriendin Ellen een medisch onderzoek zijn ondergaan, dat hij al zijn hele leven onvruchtbaar is. Dat komt als een schok, omdat hij een zoon van 13 heeft (Bo) van zijn overleden vrouw, Pagina 3 van 6

4 Monika. Armin is vastbesloten om uit te zoeken van wie zijn kind is, hij verdenkt o.a. zijn huisarts en een toenmalige collega van zijn vrouw. Het einde van het boek is zeer verrassend, maar als je het wilt weten moet je het boek zelf maar lezen! 6. Informatie over de schrijver De volledige naam van de schrijver is Karel Reinier Glastra van Loon (Amsterdam, 24 december 1962 Hilversum, 1 juli 2005) Zijn bekendste boeken zijn Lisa s adem en De Passievrucht. Dit boek van Karel is het meest vertaalde Nederlandse boek ooit. Hij heeft ook prijzen gewonnen voor zijn boeken, namelijk: De Rabobank Lenteprijs voor zijn boek De liefde komt altijd laat en Generale Bank Literatuurprijs voor zijn boek De Passievrucht. Van Loon is gestorven aan een hersentumor op 42-jarige leeftijd. 7. Secundaire literatuur (Literom) Recensent: Walter Mees. Je zal het maar meemaken: je hebt een zoon van 13 jaar bij een overleden vriendin en bij een medisch onderzoek stelt men vast dat je reeds je hele leven onvruchtbaar bent. De hoofdpersoon besluit op zoek te gaan naar de echte vader van zijn zoon. Dit verhaal van deze zeker niet eenvoudige zoektocht wordt gemengd met flashbacks naar zijn verleden. Dit geeft een beeld van een hippiebestaan, de tijd dat alles anders moest dan de ouders voorhielden, met vrije seks, veel alcohol en het zich afzetten tegen luxe en de gevestigde waarden. Door van de hoofdpersoon een corrector te maken van wetenschappelijke teksten, geeft de auteur zichzelf handig de kans om allerlei wetenschappelijke wetenswaardigheden, vooral rond seks en sperma, te mengen in zijn verhaal. Het boek vindt naar het einde toe een climax op twee niveaus: de hoofdpersoon vertelt aan 'zijn' zoon dat hij niet zijn vader is en ontdekt daarna wie de echte vader is. Hoewel Karel Glastra van Loon zeker voldoende aandacht heeft besteed aan het opzetten van een evenwichtige verhaalstructuur en een duidelijke en verzorgde vertelstijl, elementen die hij in dit acht cd's tellende luisterboek met zijn stem tracht te ondersteunen, kan deze roman niet echt boeien. Het boek geeft duidelijk een déjà vu-gevoel: therapeutisch schrijven en een teruggrijpen naar de jaren '60, waarin de hoofdpersoon is blijven hangen. Wie zich hieraan niet stoort, zal aan deze soapachtige psychologische thriller wellicht wel wat plezier beleven. Recensent: Wim Vogel. Rechter Azdak, die slimme Georgische boerenzoon uit Brechts Kaukasische Krijtkring, hoefde er niet lang over na te denken. Een kind behoort toe aan diegene die het koestert, beschermt, te eten geeft en opvoedt. In Brechts visie houdt Armin Minderhoudt zich bezig met een hersenschim. Natuurlijk is de dertienjarige Bo zijn zoon en natuurlijk is de vraag wie de biologische vader van Bo is wel een pijnlijke, maar geen essentiële. Maar de romantiek van het gevoel wordt door de pragmatische rationaliteit van een 'onweerlegbare' wetenschap in onze tijd steeds verder ondergraven. Tenzij ook die wetenschap natuurlijk niet minder onweerlegbaar blijkt te zijn en zelfs irrationele, mystieke kanten krijgt. In de eerste roman van Karel Glastra van Loon (1962), De passievrucht, stelt de auteur met flair oude vragen, actueel geworden door de vorderingen van het erfelijkheidsonderzoek, de sociobiologie en de biochemie. Door terug te grijpen op oude, apocriefe teksten, groeit er een vermoeden van een antwoord waarmee in ieder geval verder valt te leven. Het probleem van Armin Minderhout liegt er immers niet om. Tien jaar na de dood van zijn vrouw Monika, stelt een specialist nuchter vast dar Armin al zijn hele leven onvruchtbaar is. Met wie is dus zijn gestorven geliefde Monika ooit vreemd gegaan? Wie is de echte vader van Bo? Wat stelde hun relatie feitelijk voor? Pagina 4 van 6

5 Wat weet Ellen, Monika's beste vriendin en nu Armins geliefde, ervan? Welke rol spelen oude vrienden en hoe zal Bo reageren? Armins ontplofte verleden, slaat zijn heden in scherven en maakt zijn toekomst problematisch. Hij twijfelt terecht aan alles en iedereen, niet in de laatste plaats aan zijn eigen rol als geliefde en als vader. In vijfenveertig korte scenische hoofdstukken grillig en bepaald niet chronologisch gemonteerd, bouwt Glastra van Loon verrassend snel en beeldend complete levens op van zijn personages voor wie je je wezenlijk gaat interesseren. Net als Tim Krabbé verzwijgt en suggereert hij veel, wat de spanning zeer ten goede komt. Maar het belangrijkste is dat dat fictionele verhaal ook nog ergens over gaat. Over de grenzen van de wetenschap, over de wijsheid van bepaalde klassieke teksten die troost, uit- en inzicht kunnen bieden waar de geleerden twijfels zaaien. Over hoe goed en hoe slecht wij onze geliefden, ouders en onszelf kennen. Natuurlijk ook over de liefde die niet zonder reden door de apocriefe evangelist Philippus vergeleken wordt met een parel: 'Als een parel in de modder wordt gegooid daalt haar waarde niet. En haar waarde stijgt niet als ze met balsemolie ingewreven wordt; in de ogen van de eigenaar behoudt zij haar waarde.' Het knappe van dit debuut schuilt voor mij vooral in zijn waarachtigheid die niets te maken heeft, want misschien lijkt dat zo, met vage New-Age-achtige filosofietjes. Glastra van Loon stelt vragen die niet alleen voor zijn hoofdpersoon confronterend zijn. Zijn beschrijving van de wijze waarop in het ziekenhuis sperma wordt afgetapt en verwerkt is hilarisch èn ontnuchterend. Maar achter die zakelijke, Darwinistische ontnuchtering doemen andere vragen op die minder gemakkelijk te beantwoorden zijn. Wie de vader van Bo dan wel is? Het is niet aan mij dat te onthullen. Niet dat dat verraad het boek minder lezenswaardig zou maken. De passievrucht overstijgt namelijk met gemak het niveau van de gemiddelde Who dunnit. De vragen daarna zijn de echte vragen. Dat Glastra van Loon die probeert te beantwoorden, is al heel wat. Recensent: Eva Berghmans Met de bekroning van De passievrucht koos de jury van de Generale Bank Literatuurprijs gisteren voor klassiek vakmanschap, voor een goed geschreven roman met een stevige plot, uitgewerkte en geloofwaardige karakters, ruimte voor uitweidingen en wetenswaardigheden en de nodige dosis humor. De zes genomineerden zaten broederlijk samen aan tafel in De Plantage, het praatprogramma van Hanneke Groenteman waarin de winnaar bekendgemaakt werd, en beklemtoonden dat ze "een prettig gezelschap" vormden. Oscar van den Boogaard, die alle genomineerde boeken gelezen had, voelde zelfs een "sterke verbondenheid" met de overige auteurs. Het moet gezegd: juryvoorzitter Aad Nuis sloeg de nagel op de kop toen hij met "allemaal fruit dat zeer eetbaar is" reageerde op het clichématige "appelen en peren vergelijken" waarmee Groenteman de shortlist typeerde. Het juryrapport roemde De passievrucht omdat het, hoewel intrige, thematiek en structuur verre van eenvoudig zijn, toch een "opmerkelijk licht" boek is. Nog volgens de jury "pakt het boek op elke bladzijde, het ontroert zonder ergens te vervallen in goedkoop sentiment". De roman werd verder geprezen omdat de karakters met psychologische fijnzinnigheid getekend zijn. Ook de jongerenjury was zodanig onder de indruk van de karaktertekening in het boek dat ze unaniem koos voor De passievrucht. Was Karel Glastra van Loon duidelijk al erg blij met de appreciatie van de jongerenjury, toen hij een tweede keer in de prijzen viel, stond hij zowaar te trillen op zijn benen. Karel Glastra van Loon (1962) is naast schrijver ook journalist. Hij werkt mee aan het VPRO-actualiteitenprogramma Lopende zaken. Hij heeft al enkele nonfictiewerken op zijn palmares. Samen met zijn vrouw Karin Kuiper schreef hij Herman, de biografie van een genetisch gemanipuleerde stier (1995) en hij werkte mee aan Atlas van de macht (1998), een initiatief van de Nederlandse Socialistische partij dat de economische netwerken in kaart brengt. Dat die partij hem na aan het hart ligt, blijkt ook uit het boek De Poppe methode dat hij wijdde aan de socialistische "milieu-detective van Nederland, Remi Poppe". Geëngageerd In 1998 verscheen Glastra van Loons eerste literaire werk, de verhalenbundel Vannacht is de wereld gek geworden. De bundel werd genomineerd voor de ECI-prijs voor Schrijvers van Nu en het verhaal "De liefde komt altijd te laat" werd bekroond met de Rabobank Lenteprijs voor Literatuur. Glastra van Loon noemt zichzelf een Pagina 5 van 6

6 "voorstander van de geëngageerde journalistiek", een positie die hij niet alleen in zijn journalistiek maar ook in zijn literair werk inneemt. De passievrucht is niet alleen een meeslepend verslag van de zoektocht naar de biologische vader, maar heeft ook trekken van een wetenschappelijk, (socio)biologisch traktaat én van een lichtvoetig essay voor de kenbaarheid van de werkelijkheid waarin wij leven. Zelfs dingen die je als onomstotelijk vaststaand beschouwt, zoals het vaderschap van je zoon, hoeven niet te zijn wat ze lijken. Ontroerende passages over de vader-zoonrelatie en oprecht romantische herinneringen aan de inmiddels overleden vrouw én moeder worden afgewisseld met weetjes over zaadcellen en overspel en filosofisch-wetenschappelijke discussies, bijvoorbeeld over de evolutietheorie. Het boek is spannend, vlot geschreven en gaat onmerkbaar over van het ene genre op het andere. Het is een adequate reactie op de "eendimensionaliteit" van de jongste generatie Nederlandse schrijvers waartegen Glastra van Loon in interviews wel eens van leer trekt. Zelf beweert hij geïnspireerd te zijn door de literatuur van het einde van de vorige eeuw, "toen de wereld nog echt onderzocht werd" en omschrijft hij De passievrucht als "een pleidooi voor romantiek". 8. Reactie op de recensies Een kind behoort toe aan diegene die het koestert, beschermt, te eten geeft en opvoedt. Met deze zin ben ik het wel eens, omdat ik vind dat een kind aan iemand toebehoort, wanneer diegene het kind goed verzorgt en veel van het kind houdt etc. Maar het belangrijkste is dat dit fictionele verhaal ook nog ergens over gaat. Ook hiermee ben ik het eens, want ik vind dat dit boek echt ergens over gaat. Het zou ook in het echt kunnen gebeuren. Er zit ook nog wel een moraal in dit boek. Het boek is spannend, vlot geschreven en gaat onmerkbaar over van het ene genre op het andere. In deze zin kan ik me ook wel vinden, want het boek is inderdaad spannend. Ook is het niet moeilijk geschreven, gewoon lekker vlot dus. De recensie waar ik me het meest in kon vinden is denk ik de tweede recensie, want daar heb ik twee zinnen waar ik het mee eens ben, uitgehaald. Zelf heb ik ook nog een andere kijk op het boek, maar dat heb ik geschreven bij mijn mening, eerder in dit verslag. 9. Bronnenlijst Karel Glastra van Loon. (1999) De Passievrucht. Amsterdam: Pandora. Walter Mees. (2005) Recensie De Passievrucht. Wim Vogel. (1999) Recensie De Passievrucht. Haarlem s Dagblad. Eva Berghmans. (1999) Recensie De Passievrucht. De Standaard. Literom. Blauwe en oranje boekje van Nederlands. Pagina 6 van 6