Vrij zijn: onafhankelijk zijn is een beangstigend gevoel - wie ben ik?

Transcriptie

1 ZOMERSCHOOL vrijdag 18 t/m zondag 20 juli Voor mij speelde verbondenheid en vrij zijn van behoeftigheid een grote rol. Rituelen en oefeningen geven mij struktuur en ik word minder geplaagd door mijn gedachten en gevoelens. Vooral meditatie geeft me rust. De eerste avond werd vooral erg overheersd door pijn - die werkte als een conditionering. Ook mijn gevoel van afhankelijkheid kon ik moeilijk loslaten: er trad herkenning op met 1 persoon. Vrij zijn: onafhankelijk zijn is een beangstigend gevoel - wie ben ik? Hub S. Het was wel en het was niet wat ik mij er van had voorgesteld. De 'retraite'-achtige kant (terwijl ik vroeger nooit op retraite geweest ben) zoals ik mij dat tenminste voorstel: veel stilte en rust en studie. Dit voelde bekend en prettig. Daarnaast de moeite van het zitten. Het aanlopen tegen je mentale en fysieke grenzen. Ik heb dit een boeiend proces gevonden. De moeite, de pijn, de verwarring en dat dit dan soms overgaat in een diepere meditatie, in een gevoel van sereniteit en geluk. Zo'n 3 dagen met een groep mensen die ieder op zijn/haar manier met hetzelfde bezig is, ik heb dit als heel bijzonder en waardevol ervaren. Willie Zeer zwaar, maar inspirerend en louterend. Michiel Accomodatie: precies geschikt voor het doel. Mede-zomerscholieren: oprechte omgang met elkaar. Ervaring: meditatie en oefeningen verliepen als normaal, wel was het steeds moeilijker de basishouding vol te houden. Tijdens een van de laatste meditaties had ik sterk het

2 gevoel: dít is wat ik wil, zo is het goed. Na afloop: nog steeds heb ik het gevoel: dit wil ik weer doen. Het was geen, zoals je het noemt, hardstikke leuk, gezellig weekend (gelukkig niet!), maar ook geen verschrikkelijk "afzien"-weekend. Gewoon goed. Juul Mijn streven op korte termijn is beter in het "hier en nu" te blijven, beter en enkel bij mezelf te blijven en vandaaruit alles beter te kunnen "filteren". Dankzij het intensieve lichaamswerk, waarbij forse krachtsinspanningen werden vereist van de ledematen, ervoer ik een enorme grensverlegging in de "pijn-zit" ervaring. Ik kon beter in de pijn gaan zitten en de krachtsoefening werkte door om met die kracht de pijn op te vangen. Tegen het einde: opruimen en poetsen. Na hiermee druk in de weer te zijn geweest viel het me zwaar de volledige stilte in mij te hervatten, hetgeen me wel even een domper gaf, met de sesshin-ervaring van daarvoor: weer en nog altijd zat ik mezelf te beoordeleen... Voor mij betekent Zen in één woord OVERGAVE. Thea Tijdens de zomerschool vroeg Ad ons om te kijken of er een woord opkwam dat Zenbeoefening weergaf. Bij mij kwam het woord "kracht". Nu voel ik dat dit woord toen niet bovenkwam als een scheppende kracht, van binnen naar buiten stromend, maar als een zware, vechtende kracht, een kracht van overleven, van doorzetten, volhouden, uithouden. De zomerschool was hard werken om door te gaan - niet in rust genietend. Dank. Hub Op de 3e dag na 3 ochtendzittingen vroeg Ad aan ieder van ons om voor jezelf in één woord weer te geven wat zen, op dit moment, voor je betekende. Goeie vraag, dacht ik. Goeie timing ook. Het voelde als een zen koan, waarbij de leraar van je eist: Wat is het, wat betekent het: spreek! Waarom ik het zo voelde zal ik proberen uit te

3 leggen. Diezelfde morgen was voor mij een andere fase begonnen van de beleving van zen beoefening in deze voor mij 1e sesshin. Na 2 dagen van vechten tegen de pijn van het lange zitten en de moeite die het me kostte me recht te houden in deze situatie, drong het plotseling tot me door dat het niet klopte hoe ik tot dan toe bezig was geweest. Ik weet nog dat ik min of meer dacht: "Guido, je bent hier niet om te overleven, maar om te leren 'sterven'. Je zit niets anders te doen dan strategieën te bedenken hoe je de sesshin, deze dag, zelfs het einde van deze zit-sessie met goed fatsoen kunt doorkomen. Probeer mee te gaan in de stroom van wat er zich ook voordoet, zonder het te beoordelen aan de hand van de kleur van je emoties op dat moment (verzet, kwaadheid, zelfmedelijden)." Op dat moment gebeurde er iets in me. De pijn en moeite bleef, maar werd nu meer een leraar, een spiegel, een reminder aan waarom ik ook alweer hier was. Toen Ad later dan ook die vraag stelde schoot dit alles in een flits door me heen en zag ik ook de link met mijn dagelijks leven, hoe ik ook daar in vastgeroeste overlevingsstrategieën vastzit. We hadden eerder gesproken over het thema blindheid. Ik denk dat als je je eigen blindheid goed ziet en hem beseft, dat het dan geen blindheid meer is, maar verlossing. Dit laatste woord was dan ook het antwoord dat ik in gedachten gaf op de vraag van Ad. Nu, enkele dagen later, denk ik dat ik voor mezelf een manier heb gevonden om te werken in het zitten op een voor mij zinvolle wijze. Ik weet heel goed dat slechts het begin is, de ingang hoop ik van een weg die ik weet niet waarheen zal leiden. Naar mijn ware hart misschien? Guido De eerste langere periode van zitten met veel mensen geeft toch een speciaal gevoel. Verwachtte ik iets van deze sesshin? Ik weet dat er niets te bereiken valt, maar ik heb me er een paar keer op betrapt dat ik meende dat hier iets speciaals was aan het gebeuren. Maar eigenlijk gebeurde er niets bijzonders. We proberen er alleen maar bij te blijven. Of had ik toch een bepaalde verwachting van deze zomerschool? Een glimp van de werkelijkheid? Ik weet het niet. Wat heel werkelijk was, was de pijn in de benen die me soms tot wanhoop dreef. Ik probeerde mijn adem erdoorheen te laten gaan en misschien heeft dit ook op sommige momenten gewerkt. Ik vroeg me ook regelmatig op die momenten af: "Wie is het die hier pijn heeft? Zeg het me en ik geef hem toestemming om te verzitten." Dit heeft zeker ook een verandering van pijnervaring als gevolg gehad. Wat onpersoonlijker misschien. Uiteindelijk won de pijn het toch. Ik heb vaak gesmeekt om de verlossende bel. Nog

4 even, nog even. Ze kwam niet. Wat bleef er anders over dan maar terug te gaan naar je oefenvorm. "Je oefenvorm, en niets anders dan dat", Ad heeft het vaak gezegd. Soms kon het, vaak ook niet. Alles wilde ik wel doen, behalve op het kussen zitten. Wat ik wel als zeer prettig ervoer, was dat als onze grenzen bereikt waren, er precies op het goede moment lichaamsoefeningen werden ingelast. Ik was blij dat de zomerschool afgelopen was, maar had hem zeker niet willen missen. Pijn is maar tijdelijk, zegt Ad. Inderdaad, ik ben het alweer bijna vergeten in de voortgang van de dagelijkse beslommeringen. Wat heeft de zomerschool voor mij betekend? In één woord: onontkoombaar. Vroeg of laat wordt eenieder teruggeworpen op de basis, essentie, naakte kaalheid van zijn bestaan. Je kunt dit zo lang mogelijk uitstellen en wachten tot het je overkomt (grote veranderingen / sterven. Of je kunt er vooraf proberen contact mee te maken. Is dit wat we doen op ons kussen? Friso De Zendo op de berg... buiten auto's Komen voorbij als gedachten... binnen De klanken... wegebbend Blijven zij beiden... in de geest 11 lampen binnen... oefening en "lichtbundelgezoek" Als de woorden van de meester... fragmenten van schaduw En bij een vraag over waardigheid... flakkert Een "so what" uit...????????????????????? Natuurlijkheid en... "wat wil zich laten ontvouwen" Woorden uit teksten... gelezen Tevoorschijn tredend branden ze... het overbodige weg En ontvouwt zich... het natuurlijke "natuurlijk" Frank

5

6

7

8