BIJLAGE 4: In het jaar 2000 A. Organisatie van het voorval op 6 december 2000 lokaal B. Voorbereiding van het voorval op 6 december 2000 Nederland C.

BIJLAGE 4: In het jaar 2000 A. Organisatie van het voorval op 6 december 2000 lokaal B. Voorbereiding van het voorval op 6 december 2000 Nederland C. Volgen en lastig vallen in Cambodja in 2000 D. Volgen en lastig vallen in Vietnam in 2000

BIJLAGE 4: Organisatie van het voorval op 6 december 2000 lokaal Onderstaande tekst is gepubliceerd op de blog www.maudoortwijn.wordpress.com. Bangkok: how they did it! Yes, we were set-up Posted on 25 May, 2014 Het was geen toeval dat wij op 6 december 2000 toevallig iets teveel zagen van een groep Nederlanders in Bangkok. De Koninklijke familie is erin geluisd. En wij waren erin geluisd. Deze speciale agenten vonden mij wel geschikt om dit gevecht aan te gaan en hebben het zo gepland, dat zij tegenover ons hotel zouden zitten (zie ook bijlage 1). Dat deel is volgens plan gegaan. Dit is hoe ze dat gedaan hebben. Overigens liep niet alles 100% volgens plan (notabene te verwachten). Dit alles heeft grote gevolgen gehad, met name voor mij. China town Bangkok, today. This is a recent picture (photo 1) of the street Yaowarat in Bangkok s China town. The tall building on the left is the Grand China hotel. To the right of where this picture is taken, is a smaller street (Thanon Mahachak). The next picture (picture 2) shows the corner of Yaowarat with Mahachak, looking into Mahachak from Yaowarat street. Our hostel was on the left. In 2000, there was less traffic and the roads were not this well asphalted. Else, it looks the same. The only difference with what we saw in 2000, is the kind of business activities in some of the shops. This in itself is remarkable, as the different streets of Bangkok are known for their kind of activities. This part of town is well-known for its textile trade. Traders from countries all over the world visit this area for silk and other textiles.

When entering Mahachak street, behind the first building on the left side of the street, is a red iron door leading to a small alley between two buildings (picture 3). On the left side in this small walkway were two doors. In 2000, at the end of this alley (on the left side) was our hostel. I remember how I thought we were brought by our taxi driver to a new start-up hostel, because the place did not feel like a hostel. We also did not see other guest. This is not unusual in developing countries where new hostels sometimes pay taxi drivers commission to bring-in new customers. Looking back, the hostel was not even a hostel. It was all part of the set-up. How did we get there? In the airplane, I read the Lonely planet travelguide for Thailand, realizing we would arrive late at night. Since I did not want to stay at Kaosan road (which is a very touristic street) and I also wanted to be able to take public transport late at night (when arriving in a new town, taxi drivers might take advantage of you), Soi Gnam Duphli street seemed a good option. I looked in Lonely planet how much it should cost to get there and discussed it with Anouk Vanherf who sat next to me. When we arrived at Don Mueang airport just after midnight, a taxi driver approached us saying he could bring us to Soi Gnam Duphli for the exact amount I knew public transport would cost us. We were tired and took this taxi, even though it was strange the taxi was this cheap. As it was in the middle of the night, we did not realize he dropped us off in a different part of town (it seemed the right part of town, I saw how we were driving down Rama IV street). When the taxi driver stopped, I asked him two times if this was Soi Gnam Duphli (the street signs were unclear to me) and he confirmed two times. I even walked into a shop on the street corner and asked if this was Soi Gnam Duphli and they confirmed. According to the driver, only one hostel was open this time at night and we decided to take it, as we could change the next day if we didn t like it. The hostel manager seemed trustworthy and we felt safe.

When my friend, Belgium Anouk Vanherf, went to the bathroom in the hostel, she paid for both of us for the first night and showed the reception desk her Belgium passport. They told her the hostel did not need to see my passport as well, since both of us were Belgium they assumed. Looking back, the neighbourhood we were brought to (China town) is nice. But there are no hostels nor hotels in this specific street Thanon Mahachak. The hostel was made for us. The corner of Mahachak with Thanon Phao Phanit Picture 5 is taken after a one-minute walk into Mahachak street. On this corner, we ran into the royal family on 6 December 2000. Just after lunchtime, we went outside our hostel to get some coffee. Someone told us we could get coffee at the café on the opposite side of the street (behind the green car, on the left side of the photo). It looked nice. When we got there, two men standing outside told us the place was occupied, so we should go to a small restaurant across the street (to the right of the green sunscreen, picture 5). By now I know both the small café and the small restaurant were built just to trick us. OR BETTER: Both the café and the small restaurant were built to trick the royal family. Picture 6 (next page) shows the café where they were having a lunchbreak/drink. You can see it is actually a textile trading company. I asked the business owner and they have been in the textile trade -on that very same locationmore than 15 years. In December 2000, it looked different. Someone had convinced the business owner to lend half his venue for other purposes. The left side of his shop was a café. And it really looked like a nice café. The people behind all this had made an effort.

Their escape route was the backdoor, which leads into the alley Luean Rit (photo 7 on the right). The textile trading company is run from both the two retail locations behind the iron fence. It thus has two entrances in the front. This means that half the front is opened up in picture 6. The part on the right is where they store most of the textile. There is also an entrance in the back of the shop (picture 7), which leads to the street Luean Rit just behind the shop. In 2000, only the left side of their business looked like a café. Likely, the right side of the shop was still used as a textile shop that day. The left side of their shop was turned into a bar/café. Apparently, a fake wall divided the café (on the left) and the textile storage facilities (on the right). There were four wooden tables on the left side of the establishment, with 2 chairs per table. On the backside of the shop is another street called Soi Luean Rit. Picture 7 is taken from the backside of the same retail location. The backside of the shop is painted yellow. You can still see the Coke vending machine in the walkway between the buildings. In 2000, I saw that the wooden backdoors of the café were half open. Two Caucasian men were standing outside, on the precise location where in picture 7 the man in the grey T-shirt is standing. These two men were likely guarding the alley in the back. Picture 8 (green sunscreen) shows the retail location of the small restaurant we were sitting at on the corner of Thanon Phao Phanit. They had a retail shop redecorated (the building is named SEHLI). Picture 9 is taken in 2014, from the exact location where we were sitting in 2000, e.g. the terrace of the local restaurant. As the café backdoor was open, no cars were parked in the front, and there was more light we could see everything going on in the café.

I remember the café (and the entire street) looking much nicer and cleaner back then. They had redecorated everything especially for that occasion. How did we escape? I decided, it was best to flee the scene without showing we had seen what we had seen. So when the lady of the henna paintings asked if we wanted to go with her and get a henna painting, I first said no, but changed my mind when I saw the lady was just about to disappear behind the corner of Yaowarat street. She intended to walk in the direction of the hotel Grand China on Yaowarat. I saw the henna lady walk towards the corner with Yaowarat (picture right), when I decided it was best to change my mind about the henna paintings and to run as fast as possible to catch-up with the henna lady (but not with that objective in mind). I ran to disappear in the crowd on Yaowarat. Anouk thought it was

ridiculous how I was running, but followed me nonetheless. She never noticed we were being watched and followed by the older couple who sat next to us on the terrace. Luckily, the couple could not keep up with us. When we got to the corner with Yaowarat, suddenly some pedestrians blocked our way, so I could not run any further. Looking back, this was likely part of their plan too. Note: The center of Bangkok is fully controlled by the police, with CCTV cameras on every corner of the street. It seems unlikely this can happen without high-level CIA, Thai police and Thai army involvement. While we slowed down on the corner with Yaowarat, a nice lady in the corner shop (with the orange façade), told us she had the most expensive brands of women clothes on sales at USD 5,- per item. Anouk immediately was interested, while I tried to explain to her we had to run. The crowd of pedestrians still blocked our way. Anouk ignored me and walked into the clothes shop. I thus decided we should hide inside the shop and so we walked in. Somehow the lady made sure we got into the back of the shop. Then she suddenly closed the curtains of what looked like a large changing room to try-on clothes. I was fine with just staying there, as I could see through the curtains how the older couple just passed the clothes shop and walked quickly down Yaowarat road. These are recent pictures (two pictures above) of the clothing shop we were hiding in. Behind the orange facade is now a hardware store and it has been a hardware store for ages. It looked different in 2000. The clothing shop was part of the set-up. They had clothes Anouk would be interested in. They deliberately blocked our way by having pedestrians stand in our way. All this was done, so we would hide inside the shop. This is smart, since anyone following us around the corner focuses on the street ahead, while they automatically walk past the shop we were hiding in. They had turned it into a clothing shop, to try and lure us in. A changing room is a good hiding place.

In the back of the hardware store is even a small door (pictures above). The picture right is a close-up of this door. It is also visible in the back of the picture left (behind the man on the ladder). Just in case someone had seen us, there was a door in the back for an escape. The door in the back even leads to the same alley of our hostel (behind the red gate). The picture left shows the red gate to the alley with our hostel. To the left of the iron gate, on the corner, the side windows of the hardware store with the orange facade. How the hostel was made A closer study of the walkway behind the iron gate, shows how our hostel was made-up. The picture below left, shows Yaowarat street, with the hardware store (orange façade) on the corner on the right (the yellow Yale sign). Behind these buildings is the small alley with our hostel. This alley can be entered through the door in the back of the hardware store and through the iron door on Mahachak. In the back of the fourth and the fifth retail locations on Yaowarat, when walking from Mahachak, there are also doors in the back leading to the alleyway. They made one of these doors into an entrance, by building a fake wall between the shop area and the back. The picture above (right) is a close-up of the textile shop on the ground floor in the black/pink building. It is a relatively large textile shop (behind the black front, on the ground level). In the back of the shop, there is about 2.5 meter space dedicated to the staff to do administration and have lunch (this is not part of shop floor). In the picture, a woman is sitting behind the desk. The door in the back behind her, leads to the alleyway. This backdoor was the entrance to our hostel. In 2000, apparently, the shop owner had closed the last 2.5 meter of the retail space, so it would only be accessible from the alley. The hostel reception area back then was small, I remember. After check-in, a stairway lead us to the

first floor of the building to the left (high white building, with blue advertising on the front, where now a bank is situated), where our room was. When on the first floor, our room would be immediately on our left-hand side. The walkway leading to the rooms looked onto an empty courtyard (or maybe an empty building area). I am sure about it, as the next day, I saw a few young men (westerners) sitting at a table outside in the courtyard. It was the morning of the day when it all happened. Everything I remember, matches the reality in Bangkok, especially when one realizes they had rearranged some retail activities to make sure the plan would go smooth. Yes, these people have an almost endless budget. So why did they detail everything carefully and -for the most critical step- depend on the communication skills of Anouk? And why on earth does anyone think that stalking (to the extreme) is the best way to motivate someone? What happened next? Anouk and I went to Cambodia

BIJLAGE 4: Organisatie van het voorval op 6 december 2000 lokaal Onderstaande tekst is gepubliceerd op de blog www.maudoortwijn.wordpress.com. Uit de reactie van de shop eigenaar (een Sikh uit Bangkok) blijkt, dat de organisatoren van het gang stalking programma wereldwijd zeer machtig zijn als het gaat om rechtsbescherming. Het is een bevestiging, hoewel hij vervolgens weer alles ontkent. So who again set this up? Posted on 16 August, 2014 Recent ben ik terug gegaan naar Bangkok, op zoek naar hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Het was geen toeval dat wij op 6 december 2000 teveel zagen van een groep Nederlanders in Bangkok. De Koninklijke familie is erin geluisd. En wij waren erin geluisd. Het gebeurde allemaal in China Town Bangkok. Na enkele weken neuzen in die buurt, ben ik gewoon op de shop eigenaar afgestapt. Direct daarna vertrok ik naar Pattaya voor Fred de Brouwer, mede omdat ik me niet langer veilig voelde in Bangkok. No-one can help you. Nobody can. There is no-one in the world who can help you. Hoewel ik de eerste weken in Bangkok goede foto s kon maken van de textielshop die destijds dienst deed als café, bleek deze locatie na enkele weken simpelweg dichtgetimmerd te zijn, omdat de gehele buurt op de schop gaat. Dat waren ze natuurlijk al langer van plan, maar ik ben bang dat de Thaise overheid versneld de renovatie heeft ingezet, in de hoop dat ik geen contact meer kon krijgen met de retail eigenaren van die tijd. Het is wel erg toevallig, als net als ik in Bangkok ben, de gehele buurt waar het gebeurde verhuist. Ik liet me niet stoppen, ook niet door het ontbreken van Engelse bordjes die aan mij de verhuizing van de gehele straat uitlegden. Na enige rondvraag had ik het tijdelijke onderkomen van de oude textielshop ontdekt, slechts twee straten verderop. Ik sprak de Sikh eigenaar aan, die me aanvankelijk vriendelijk te woord stond. Op het moment dat hij besefte wie ik was, kon hij ineens niet zo goed meer mijn Engels verstaan. Ontkenning van alles. En dan zegt hij kort toch iets, wat hij in feite niet wil zeggen. Dit is het enige wat hij losliet: I can not help you. When it starts with a lie, you can t trust the other person. Can t the police in your country help you? No. When the police has connections with them, they support the people who commit the crimes, not the other way around. I that case, no-one can help. No-one in the world can help you. It be foolish to help you. There is no-one in the world who will help you. I wish you good luck. I am sorry, I do not know what happened. En dat was alles wat hij losliet.

Wat zegt dit over de partij die hier achter zit? Niet alleen is in mijn leven iets heel erg misgegaan, er klopt principieel iets niet. Als niemand in de hele wereld een gewone burger zou kunnen helpen, die niets verkeerd deed en zelfs besloot haar mond te houden over hetgeen ze getuige van was, dan klopt er iets niet aan de wijze waarop wij burgerrechten cq. mensenrechten zeggen te borgen. Als ik geen onvervreemdbare rechten kan afdwingen, dan is niemand zeker van zijn/haar rechtspositie. De poster die aangeeft waarheen de shop verhuisd is vanwege de renovatie.

BIJLAGE 4: Organisatie voorbereiding van het voorval op 6 december 2000 In de jaren vóór het voorval op 6 december 2000, zijn zowel Anouk Vanherf als Maud Oortwijn omringd geweest door mensen die de situatie in Bangkok hebben helpen voorbereiden. Voor alle betrokkenen was het duidelijk dat hier niet alleen zware misdrijven tegen klaagster gepleegd werden, maar dat het onaannemelijk zou zijn dat ooit haar juridische positie volledig hersteld zou worden tot wat gebruikelijk is in Nederland. Velen dachten dat klaagster gemarteld zou worden en uiteindelijk vermoord. Onderstaande personen kozen ervoor hieraan mee te doen. Naam (functie) Jo van Engelen (Prof. Rijksuniversiteit Groningen) Alice Diels (HR consulent) Jan-Wouter Bloos (strategie consultant) Maarten van der Zwaag (verzekeringsadviseur) Pieter, Isabel, Bart ( Vrienden Vanherf) Rol en informatie - Identificeerde Oortwijn als High Potential student, die geen familie had om op terug te vallen. Heeft haar CV daarom voorgesteld aan de AIVD/KPN. - Zorgde ervoor dat informatie over Oortwijn s eerste sollicitaties na haar studie doorgespeeld werden aan de AIVD, zodat de loopbaan gekaapt kon worden. - Haalde Oortwijn over om naar Den Haag te verhuizen, bij terugkeer uit België. - Stalkte actief met beledigende en agressieve teksten (o.a. als jij doodgaat, je bent alleen, dan mist niemand je, dan vindt de postbode je pas 3 jaar later ) - Via Diels werd Oortwijn een baan aangeboden bij KPN. Oortwijn besloot hierop een ander carrierepad te kiezen. - Stalkte Oortwijn tijdens werkzaamheden voor Gemini in 2000. - Vroeg naar de voorkeur van Oortwijn, voor de tijd van het jaar om te reizen. - Vergaarde informatie over Oortwijn s voorkeur voor hotels bij backpacking, inclusief de voorkeur voor al dan niet vantevoren boeken van hotels. - Hoorde Oortwijn uit over de wijze van vervoer in onbekende landen. Heeft zelfs specifiek gevraagd of Oortwijn wel eens s nachts arriveerde in een land en wat zij dan als voorkeur had qua vervoer. - Vertelde Oortwijn begin 2000 geamuseerd dat hij dacht dat the Boys from Brazil en Jozef Mengele -achtige projecten nog steeds plaatsvonden, ook in Nederland. Besloot hieraan mee te werken vanwege de carriereperspectieven. Niet veel later vertelde hij Het begint voor jou bij Hoogovens. En als alles misgaat, dan eindig je ook bij Hoogovens. Wist je dat ze lijken hier gewoon de verbrandingsoven in kunnen gooien? De temperaturen zijn zo hoog, ze vinden nooit meer iets van je terug, niets. - Hoorde Oortwijn uit over plannen om komende jaren verre reizen te maken. - Positioneerde zich actief als tussenpersoon na initiatief van Oortwijn om contact op te nemen met Rolf en Dayana in 1999. Hij blokkeerde dit contact. - Na het overlijden van Rolf & Dayana was Van der Zwaag perfect op de hoogte van de omstandigheden van hun dood (wist meer dan andere kennissen). - Promootten Thailand als bestemming bij Anouk Vanherf. - Raadden Vanherf aan om Oortwijn de vluchten voor beide te laten regelen. - Haalden Vanherf over carriereswitch te maken naar freelance journalistiek. - Leenden Vanherf een geschikte camera en leerden haar hoe foto s te maken. Geen van de bovengenoemde personen ziet Oortwijn als hoger gekwalificeerd dan zijzelf. Hun werkzaamheden waren niet mogelijk geweest, als zij ertoe niet in staat werden gesteld door hun superieuren. Alice Diels werkte in die periode bij KPN in Den Haag. De vader van Maarten van der Zwaag werkte bij KPN in Groningen. Jo van Engelen deed freelance consulting voor KPN. Jan-Wouter Bloos was in 2000 een collega van Oortwijn bij Gemini consulting. Een project als dit wordt alleen gestart als er een groot aantal mensen meedoet met de groepsaanval.

In dezelfde periode is een bevriend stel van Oortwijn onder verdachte omstandigheen overleden. Dayana van Dijk en haar partner Rolf Schuringa zijn beide verdwenen na een reis door Zuid-Amerika. Hun lichamen zijn nooit gevonden. Het officiële verhaal is dat zij verongelukt zijn in een busongeluk, waarbij hun lichamen volledig verbrand zijn. Het officiële verhaal is dat zij als laatste zijn ingestapt in die bus, omdat zij geheel onderaan op de lijst van passagiers waren toegevoegd. De vader van Rolf was er echter van overtuigd, dat beide nog terug in Nederland zijn gekomen na hun reis. Hij had een voicemail van Rolf ontvangen bij thuiskomst, dacht hij. Hoe kan het zijn dat Vanherf en Oortwijn exact op die tijd aankomen én in het juiste hotel in Bangkok? Op het werk van Anouk Vanherf is gezegd dat men flexibel was wat betreft haar vakantie, zodat de reisdata geheel van het werk van Oortwijn zouden afhangen. Oortwijn is bij Corus in Wales op een project gezet (dat was een programma op initiatief van Hoogovens IJmuiden), waarvan vantevoren vaststond dat deze exact de eerste week van december 2000 zou eindigen. Hoogovens IJmuiden had erop aangedrongen Maud Oortwijn als consultant dit project te laten leiden in Llanwern (UK). Oortwijn werd vervolgens door haar manager aangemoedigd om in december een vakantie te nemen, omdat de kerstperiode traditioneel een rustige tijd is op kantoor. Bij het zoeken en boeken van vluchten naar hetzij Vietnam (retour vanuit Thailand) hetzij Thailand (retour vanuit Vietnam) -de reis zou Thailand, Cambodja en Vietnam beslaan- kreeg Oortwijn een goede aanbieding voor een vlucht naar Bangkok. Zij besloten deze vlucht te boeken en arriveerden daarom iets na middernacht in Bangkok. Omdat het openbaar vervoer op dat tijdstip beperkt is, namen ze eerder een taxi. Het is eenvoudig voor geheime diensten om te regelen met andere taxi s dat hen bepaalde passagiers gegund worden. De taxi reed vervolgens niet naar de zijstraat die Oortwijn had uitgekozen om een hotel in te zoeken. De taxi zette Oortwijn en Vanherf af in een zijstraat enkele kilometers verderop en hield vol dat dit de straat was die zij zochten. Aangezien de straatnaamborden niet leesbaar waren en het hotel wat de taxichauffeur voorstelde er acceptabel uitzag, besloten Oortwijn en Vanherf in ieder geval de eerste nacht aldaar te verblijven. Bron: Graftombe.nl De foto rechts is een kaart die Oortwijn van Dayana van Dijk kreeg in 28-2-1997. Voornaam Achternaam Begraafplaats Rolf Schuringa Veendam Buitenwoelhof Geboortedatum 25-11-1967 Overlijdensdatum 06-08-1999 Geboorteplaats Overlijdensplaats Foto nr. -UVL-030 Familie informatie: Voornaam Achternaam Geboortedatum Overlijdensdatum Dayana Dijk van 19-09-1974 06-08-1999

BIJLAGE 4: Volgen en lastig vallen in Cambodja Hoewel Oortwijn en Vanherf op 6 december aankwamen in Bangkok, besloten zij om op 9 december 2000 versneld naar Cambodja af te reizen (zie stempels paspoort). Zij namen hiertoe een lokale bus tot de grens bij Poi Pet. Vanaf de grenspost kon men in 2000 nog slechts verder reizen door (tegen betaling) mee te liften in de laadbak van een pick-up truck. De weg van Poit Pet naar Siem Reap (Cambodja) was nog van zeer slechte kwaliteit. Weinig toeristen namen deze route in 2000. Achteraf zijn Oortwijn en Vanherf gedurende deze gehele reis gevolgd door een team van agenten. Zij wisten vantevoren niet dat Oortwijn en Vanherf naar Cambodja wilden reizen. Bij de grens hebben deze agenten vermoedelijk meeholpen te regelen dat de immigratiegegevens van Oortwijn en Vanherf niet goed geregistreerd zijn. Naast Oortwijn en Vanherf, achterin de pick-up, zaten drie personen die gedurende de gehele reis naar Siem Reap zich enigzins om Oortwijn en Vanherf bekommerden. De andere passagiers in de laadbak van de pick-up truck reisden niet het gehele traject van Poit Pet naar Siem Reap en hebben zich op geen enkel moment met Oortwijn en Vanherf (zwart-wit geblokt hesje) bemoeid. Het gaat om de vrouw met de rood-witte hoofddoek, de man met de blauw-wit geblokte blouse en de donkerblonde Amerikaan met het blauwe poloshirt (rechts, slechts deels in beeld).

Bij de grenspost Poit Pet van Thailand met Cambodja, vulde een lokale beambte de formaliteiten in. Zij noteerden de verkeerde gegevens uit Oortwijn s paspoort, zodat niet geregistreerd is dat zij Thailand verlaten heeft. Oortwijn ervaarde dat als een prettige toevaligheid en besloot de beambte niet te corrigeren. In het paspoort staan wel de juiste stempels.

vvv Anchor What in Siem Reap Op 10 december aan het eind van de middag betraden Oortwijn en Vanherf het terrein van Anchor What in Siem Reap. Dit is een groot gebied met eeuwenoude ruines uit de Khmer tijd. Het staat bekend als één van de mooiste toeristische sites ter wereld, maar vanwege de oorlog werd het in 2000 nog niet veel bezocht. Het was toen al een UNESCO site. Bij de ingang van het terrein kochten Oortwijn en Vanherf twee tickets die 3 dagen geldig zouden zijn. Op dit ticket werd hun foto gezet evenals de data waarop het ticket geldig zou zijn. Op haar ticket staat niet haar naam en nationaliteit, hoewel dit laatste wel gebruikelijk is. Baruch Thaler & vrienden Na ongeveer een half uur rondgelopen te hebben, ontmoeten Oortwijn en Vanherf drie jongemannen uit New York (destijds +/- 25 jaar oud). Zij vertellen afkomstig te zijn uit een zeer traditionele Joodse gemeenschap in New York en dat ze sinds kort daaruit gestapt waren. Nu reisden ze rond. Ook zij waren de dag ervoor in Thailand geweest, maar waren hier aangekomen per vliegtuig (vanuit Bangkok). Oortwijn weet nog dat de man op de foto (met het donkere krullend haar) Baruch Thaler heette. Hij staat op de foto links. Destijds had Oortwijn de indruk dat Baruch heimelijk Nederlands kon verstaan. Anouk geloofde het niet, omdat hij uit New York / Brooklyn kwam. Jaren later zag Oortwijn zijn profiel op facebook: Baruch Thaler is volgens zijn eigen facebook profiel geboren in Antwerpen. Hij was zogezegd met twee vrienden op reis. De ene vriend heette Hatchie (of een naam die daarop lijkt). Hij was ongeveer 1.85cm, halflang rossig krullend haar, en overgewicht. De andere vriend had kort donkerblond/lichtbruin haar. Hij was ongeveer 1.85cm en was slank/normaal gebouwd. Oortwijn merkte dat ze regelmatig spraken met andere Amerikanen die ook op reis waren in Siem Reap.

Baruch Thaler, Anchor What, 10 december 2000. Namen voluit: Baruch (Jean) Thaler. Woonplaats: Brooklyn, USA Geboren: Antwerpen (volgens facebook 2011) Beroep: Acteur, filmmaker, schrijver en eigenaar taxibedrijf Na een online search heb ik de volgende informative over hem gevonden. Baruch J. Thaler Biography Baruch J. Thaler is an actor, known for Romeo and Juliet in Yiddish (2010) and Flow-ers (2013). April 24, 2009 - April 25, 2009 New Shabbat Table! W / Baruch Thaler & Rabbi Naftali Citron =============================== Dear friends and friends of friends, We invite you to join us for dinner at the: "NEW SHABBAT TABLE!" A spiritually & intellectually nourishing place to gather for the entire community. See the event here on facebook: http://www.facebook.com/event.php?eid=51405860957 ================================ This week's special guest: Baruch Thaler, Filmmaker and Writer who grew up with the Lubavitcher Rebbe. He will share with us his "Personal Torah" on the Torah portion of the week, Tazria Metzora. **** Also, we are proud that Rabbi Naftali Citron, of the Carlebach Shul, teacher of Chassidus and Kabalah, will be joining us to lead Chabad and Breslov nigunim (songs). Friday Night Dinner, April 24, 9:00PM

Location: JCC in Manhattan 334 Amsterdam Avenue @ 76th St.NY, NY To register, call the JCC: 646.505.5708 and ask for the "NEW SHABBAT TABLE DINNER" or register online by going to: http://www.jccmanhattan.org/category.aspx?catid=1978&progid=19162#19162 We will begin at exactly at 9pm, please come a few minutes early, and feel free to come late if You must, but please know that we will be sitting down, and starting, at exactly 9PM. ================================ Share Shabbat with people from diverse Jewish communities. SPECIAL GUEST BIO: Baruch Thaler, born to a Jewish American mother and an Iranian father of Persian royalty, was raised on a macrobiotic commune in upstate NY, which became Lubavitch. Baruch moved to Crown Heights at the age of 4, and attended the Yiddish-only Oholei Torah Yeshiva. He later learned in the United Lubavitcher Yeshiva of Flatbush, the Rabbinical College of America in Morristown, and Columbia University. Eventually he became a student shaliach (emissary) in Melbourne, Australia. Baruch then studied for smicha (Rabbinic Ordination) at Lubavitch headquarters, 770. From the age of 18, he sat at the feet of the Lubavitcher Rebbe in Crown Heights on Shabbat and holidays, week after week he assisted with memorizing and transcribing of the Rebbe's talks. Baruch was the Education Director for Oxford University's, L'Chaim Society, headed by Rabbi Shmuley Boteach. Currently Baruch focuses on film, teaching cinema at Columbia University (his almamater), and making his own film. Baruch will speak this evening on his Personal Torah, as it relates to the Parsha of the week Tazria Metzora. All in all this evening should be a very inspiring, exciting, and spiritual experience. ABOUT "NEW SHABBAT TABLE!": THERE IS A UNIQUE PIECE OF TORAH THAT ONLY YOU HAVE! At each "New Shabbat Table!" we invite a special guest to give their personal thoughts on what resonates with them from the Torah portion of the week. There is a Chassidic story that teaches that there is a unique piece of Torah that each individual has. "New Shabbat Table!" actualizes this story by asking a special guest to tell us their personal Dvar Torah (word of Torah). The special guest is often known for something creative they do in the world, but not usually known for speaking Torah in public. When they give their own personal thoughts on the Torah portion, we hope it inspires people to continue to find their own personal meaning in the weekly Torah portion and share it with each other at the table. REGISTER: The food will be kosher vegetarian (pesco fish served) and the price is $28 for JCC members and $30 for nonmembers. You need to pre-register in order to attend (no walk-ins!), and we recommend you register early because they often are sold-out. To register, call the JCC: 646.505.5708 and ask for the "NEW SHABBAT TABLE DINNER" or register online by going to http://www.jccmanhattan.org/category.aspx?catid=1978&progid=19162#19162 If you have any questions, please call Theo at 212-860-8385. (You cannot register at this number).

BIJLAGE 4: Volgen en lastig vallen in Vietnam Onderstaande foto is genomen in Da Lat Vietnam de dag voor Kerst in december 2000 (op de achtergrond het standbeeld van de kip van Da Lat ). Die dag en de dag erop werd Oortwijn door de jongedame links op de foto gevolgd. Op eerste kerstdag is Oortwijn in Da Lat gestalkt door twee Vietnamezen, nadat zij die dag gevolgd was door deze drie Nederlanders in opdracht van het Koninklijk huis. De Vietnamezen in kwestie hebben hierna zelf ook aangegeven ertoe te zijn aangezet door deze Nederlanders. Hiervan is aangifte gedaan bij de politie in Amsterdam. In de weken hierna zijn Oortwijn en Vanherf vaker gevolgd in Vietnam.

In de stad Hué (Vietnam). Oortwijn zat met 5 toeristen op dezelfde boot op weg naar de Japanse tombes in de buurt van Hué. Een Australische jongeman rechts. En twee stellen van middelbare leeftijd, waarvan één stelletje Nederlands was. Op het moment van de foto duiken de Nederlanders weg, zodat ze niet goed op de foto staan. In de stad Hoi An (Vietnam), bij de Japanse Brug met Barbara Thaler uit Italië, die Oortwijn toevallig ontmoette. Barbara Thaler was onderdeel van het team dat Oortwijn volgde. Op deze foto valt op dat er behalve Barbara Thaler, nog drie mensen op de foto staan, waarvan het lijkt of ze de fotograaf (Oortwijn) bestuderen.

Links Barbara Thaler. Zij sprak perfect Engels, maar vertelde uit Italië te komen. Rechts in close-up de dame die ook toe staat te kijken. Oortwijn weet niet of zij onderdeel van de setup is. De foto onder laat het stel op de brug in close-up zien. Zij hielden de situatie in de gaten.

AANGIFTE Aangifte door: G.J.M. Oortwijn Target: G.J.M. Oortwijn Dag en tijdstip: vanaf 24-25 december 2000, te Da Lat (Vietnam) Datum aangifte: 25 december 2013 Op 24 december 2000 ben ik in de bus van Ho Chi Minh naar Da Lat (Vietnam) gevolgd door een undercover agente (zie foto pagina 2), die samen reisde met een stel van ongeveer 60 jaar oud. Hetzelfde wat oudere stel was op 6 december 2000 in Bangkok aanwezig als entourage van (werkzaam voor) de Koninklijke familie Oranje-Nassau. De man was ongeveer 60-65 jaar oud, blank, kort grijs haar, slank postuur, lengte ongeveer 1,55cm. De vrouw schatte ik ongeveer 60 jaar, grijs/blond haar tot op de schouders, gezet postuur, lengte ongeveer 1,65cm. Dit bleek later mevrouw Van Loon te zijn. De foto op pagina 2 is genomen op 24 december 2000. Op de achtergrond ziet u het standbeeld van de kip van Da Lat. De vrouw links op de foto achtervolgde mij hierna op de 24 e en 25 e december 2000. Dit drietal Nederlanders is mij gevolgd op 24 en 25 december met als doel mij te stalken. Op 25 december hebben zij een drietal Vietnamese vrouwen gevraagd om mij te stalken tijdens het winkelen in Da Lat. Eén vrouw van dit drietal Vietnamezen heeft later die dag (25 december 2000) aan mij toegegeven hier vergoeding voor te hebben ontvangen. Ik doe aangifte van de volgende strafbare feiten, gepleegd met voorbedachten rade in samenspanning en met schending van de ambtsplicht: - Hinderlijk volgen en stalken. - Intimidatie van een getuige van een misdrijf, te weten ondergetekende. - Omkoping en aanzetten tot corruptie van tenminste drie Vietnamezen. - Fysiek (laten) mishandelen in opdracht (tegen vergoeding). - Mensenroof/vrijheidsberoving. Helpen iemand (ondergetekende) in slavernij brengen. - Initiëren georganiseerde stalking cq. langdurige zware mishandeling met als doel blijvend letsel. - Aantasten van de reputatie van de Koningin door te handelen in haar opdracht. Hierbij doe ik aangifte. Het is schandalig dat ambtenaren in functie onschuldige burgers (ondergetekende) op kosten van de belastingbetaler achtervolgen tot in Vietnam, om fysiek te mishandelen tijdens de kerstdagen, met als doel hen vanaf dat moment (tot op de dag van vandaag) de mogelijkheid op een normaal leven (in vrijheid) te ontnemen. Getekend, G.J.M. (Maud) Oortwijn Nieuwe Prinsengracht 10 huis, 1018 XH Amsterdam