VERA (Lynyrds Dogs Verona) 10-03-2003-22-06-2012 (9 jaar) Dag Vera, Een oud dametje was je, maar in de positieve zin van het woord. Een hond die veel wijsheid en rust uitstraalde. Toen we jou voor het eerst ontmoetten in 2010 zagen we het meteen: je was een Gobbeltje en met je mannelijke uiterlijk leek je als twee druppels water op Happy. Je was de ons nog enig bekende vrouwelijke halfzus van Happy. De gemoedelijke je-doet-maar-watje-wilt-met-me uitstraling hadden jullie allebei georven van jullie papa. Het is dat we wisten dat je artrose had maar doordat je van achteren netjes voetje voor voetje liep, had je goed door het leven kunnen gaan als mannequin. Je staart was aan de korte kant en je droeg hem altijd aangeknepen. Niet uit angst, want je vond alles goed, maar zo was je bouw nou eenmaal. Een heavy bone berner met een korte snuit, precies zoals berners horen te zijn. Toen je de eerste keer bij ons kwam, was het allemaal nog wat onwenning voor je en heb je een paar uur aan de poort gepiept en was onrustig. Je was duidelijk op zoek naar je baasjes maar na een dag was je helemaal gesettled en was het okay. Voor jouw doen ging je met een luide blafbegroeting uit je dak telkens als wij thuiskwamen. Je eten at je heel smakelijk op maar wat je nog veel liever had waren hondendrollen die jij overal in de bosjes vond en die at je ook nog eens met smaak op. Reden daartoe had je niet want je kreeg van ons toch genoeg koekjes. Thuis kreeg je die maar heel af en toe maar bij ons wist je al vrij snel dat er hier meer te halen vielen. Bij het woordje koekje draaide je je meteen om, spitste je jouw oren en stond al verlangend te kijken naar het lekkers.
Die koekjes bleken erg handig want door de staar in je ogen ging je in het donker nog maar moeilijk mee. Als je langdurig aan een bosje stond te snuffelen, reikte ik in mijn jaszak en daar ging Vera weer een paar tientallen meters vooruit. Je liet je altijd lekker kriebelen op je achterwerk en op je buik en daar genoot je van. Spelen met andere honden deed je niet, misschien vond je dat niet leuk of kon je door je lichamelijke conditie het gewoonweg niet meer. Waar je wel heel erg van hield was zwemmen. We konden geen sloot of watertje tegenkomen, of je lag er wel in. En bijna ongemerkt. Als je dan weer op de kant wilde klimmen, merkte je dat je niet de jongste meer was en daar wat hulp bij nodig had. Ook in onze eigen vijver heb je menig rondje getrokken. Toen je afgelopen maart bij ons was, ging het echter allemaal niet zo gemakkelijk meer en konden we goed aan je zien dat de laatste paar maanden van je leven waren aangebroken. Je ging nog wel graag mee met de auto maar ik moest je helpen met het in- en uitstappen, hoe laag het afstapje ook was. Het was de eerste lenteweek van het jaar en je genoot intens van de warme zonnestralen en alle nieuwe geurtjes die naar boven kwamen. Dat moedigde je ook aan om nog een stuk mee te lopen, al was dat niet ver meer en ging het in jouw eigen tempo.twee maanden later, in mei, zag ik duidelijk dat je krachten verder af begonnen te nemen. Je tranende ogen waren wat ingevallen en had moeite je balans te houden tijdens het lopen. Het waren nog maar hele korte wandelingen maar nog steeds vond je het fijn om er even uit te zijn en al die nieuwe geurtjes op te snuiven. Ik nam je daarom ook expres mee naar verschillende plekjes en elke dag gingen we nog eventjes een rondje zwemmen. En daarna ging je op je rug liggen en wreef eens lekker over de grond waarbij je een tevreden grommetje liet horen. Omdat je niet meer zo goed vooruit kon maar we toch nog iets met je wilden doen, ben je in mei met ons naar talloze terrasjes geweest waar je netjes lag te wachten totdat je van ons de koffiemelk kreeg. En thuis kreeg je dan een lekker groot bot waar je buiten de hele week heerlijk op hebt liggen knagen. Zolang het bot bij jou was, durfde Yanske het niet van jou af te pakken, zoveel senioriteit straalde je wel uit. Het knauwen kostte je zoveel energie dat ik het bot na 10 minuten bij je weg moest pakken omdat je anders helemaal buiten adem zou raken. Je ogen waren glazig en je blik was moe. Je kop wilde nog wel maar je lijf niet meer.
We wisten wel dat het niet zo lang meer zou duren voordat je ons zou verlaten en hebben je nog geborsteld en gewassen. Dat vond je heerlijk. In het laatste weekend van je vakantie ben je met ons mee geweest naar ZuidLimburg. Lopen hoefde voor jou niet meer maar een lekker softijsje ging er wel in. Het voelt goed dat we jou slechts drie weken geleden nog zo n fijne vakantie hebben mogen bezorgen. Daarna ging het snel achteruit.en toen je na een paar weken plotseling niet meer kon lopen, bleek dat je echt op was en jouw baasjes hebben je moeten laten gaan, ondanks dat je nog zo helder in je hoofd was. Bibi en Jelle zullen je erg gaan missen en als ze wat ouder zijn hoop ik dat jouw baasjes hen vertellen wat voor een speciale hond je was. Vera, het was een voorrecht om je te hebben leren kennen. In totaal heb je 35x bij ons onvernacht maar elke dag heeft geteld en hebben we van jou genoten. Je stond in mijn top 3. Dag oude dame, lekker genieten daarboven. Doe de groetjes aan je familie.
Vera s laatste foto, genomen tijdens haar logeerpartij bij ons mei 2012