Lions Exchange 2012 Massachusetts USA Door Madelon Vos Rond januari stond er in onze lokale krant: "Lions club zoekt scholieren die naar het buitenland willen". In dit artikel stond dat je een opstel in het Engels moest schrijven met het onderwerp "Why me". M'n moeder kwam ermee, en ik was meteen enthousiast! Ik besloot een opstel te schrijven, maar ik verwachtte er weinig van. Toch heb ik het maar opgestuurd. Een maand later werd ik ineens gebeld met het bericht dat mijn opstel tweede was geworden en er werd aan me gevraagd waar ik naartoe wilde. Ik ging door het dolle heen en vertelde dat ik het liefst ergens buiten Europa wilde. Na maanden geregel van papieren en een hoop e-mails, kreeg ik dan eindelijk het verlossende woord: "Dear Massachusetts Youth Camp and Exchange Applicant, It gives me great pleasure to inform you that you have been accepted into the 2011 2012 Massachusetts Youth Camp program." Dat moment herinnerde ik me erg goed, ik was zo blij: Ik mocht naar de Verenigde Staten. Het duurde een aantal weken voordat ik uiteindelijk te horen kreeg dat ze een gastgezin voor me hadden gevonden, en toen ik uiteindelijk de e-mail kreeg met het e-mailadres van mijn gastgezin, heb ik gelijk een e- mail naar ze gestuurd. Gelijk de volgende dag kreeg ik een e-mail terug, met een hoop informatie over mijn gastgezin. Mijn gastgezin bestond uit Justine, mijn gastmoeder, Ken, mijn gastvader en Bryan, hun 37-jaar oude zoon die tijdelijk thuis woonde. Ze hadden nog een andere zoon, Mark en een 7-jaar oude kleinzoon, Duncan, maar die woonden ongeveer een 45 minuten rijden van Westfield, het plaatsje waar mijn gastgezin woonde. Ze hadden allemaal erg veel zin om me te ontmoeten en dit was natuurlijk wederzijds. Ze vertelden mij ook dat hun vrienden Pam en Mark een meisje uit Frankrijk in huis zouden nemen en we daarmee veel activiteiten zouden gaan doen. In mijn volgende e-mail heb ik naar het e-mailadres van dat meisje gevraagd en enige tijd later kreeg ik het adres van Audrey. Ik had haar gelijk een e-mail gestuurd en meteen kreeg ik een berichtje van haar op Facebook. Het duurde niet lang of ik wist al dat het goed klikte. Ze was heel erg blij om wat van mij te horen, want ze had weinig contact gehad met haar eigen gastgezin. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voor dat het eindelijk 14 juli was, maar toch brak eindelijk de dag aan. Om 11 uur 's ochtends zou ik vliegen, wat voor mij zelfs de eerste keer was. Ik vond het erg spannend om voor de eerste keer te vliegen en dan gelijk in m'n eentje naar Amerika. Gelukkig ging alles goed door de douane en zat ik in het vliegtuig. Naast mij zat een man een Engels boek te lezen, dus ging ik er vanuit dat hij Amerikaans was. Ik zat echter ook een Engels boek te lezen, en blijkbaar ging hij er ook vanuit dat ik Amerikaans was, want pas na 6 uur in het vliegtuig begon deze man ineens in het Nederlands tegen mij te praten. Ik was er eigenlijk best wel blij mee dat hij ook Nederlands was, want hij kon mijn vragen beantwoorden en precies vertellen wat ik moest doen. Uiteindelijk kwam ik om 13:00 plaatselijke tijd in Boston aan, waar ik op werd gehaald door Pam, omdat Ken nog in het ziekenhuis lag en Justine bij Ken was. Audrey zou 2 uur later dan ik aankomen, dus zijn Pam en ik ergens in Boston gaan lunchen. Het was bloedheet buiten, ik was in Amsterdam met 14 graden en regen vertrokken en in Boston was het rond de 34 graden en de zon scheen. Bij de lunch hadden we een prachtig uitzicht over de skyline van Boston. Het eerste verschil met Nederland was al gelijk het eten. Ik had me hier wel iets of wat op voorbereid, maar het
was echt nog groter dan ik verwachtte. Na de lunch zijn we weer naar het vliegveld gegaan om Audrey op te halen. Toen we alles eenmaal in de auto hadden geladen gingen we op weg naar Westfield, wat 2 uur van Boston vandaan ligt. Daar zou Pam mij bij Justine afzetten, waarna Pam en Audrey samen naar Pams huis in Southwick (10 minuten van Westfield) zouden gaan. Na de lange reis in de auto kwam ik eindelijk aan in Westfield. Hier stond Justine me al op te wachten en ook Bryan was net thuis. Het was rond een uur of half 7, dus zij gingen net eten. Ik had eigenlijk niet echt honger, aangezien het voor mijn gevoel al 12 's nachts was. Bryan en Justine waren beide erg geïnteresseerd in mij en in Nederland, dus dat klikte heel erg goed. Ken en Justine waren zelf al eens in Nederland geweest: In "Guda", "Kinderdike" en natuurlijk ook in Amsterdam. De volgende dag ging ik met Justine Ken opzoeken in het ziekenhuis, waarna heel het ziekenhuispersoneel wist dat ik uit Nederland kwam. "This is Madelon, she's from the Netherlands and she stays with us for 2 weeks!!" (foto: Skyline van Boston, tijdens de lunch met Pam) Op maandag, dag 3 van de uitwisseling, ging ik met Audrey, Pam, Shawn en Ashley (Shawn was een neef van Pam, Ashley zijn vriendin) naar Six Flags New England, een nieuwe "cultuurshock". Justine ging niet mee, want Ken mocht eindelijk, na twee weken, uit het ziekenhuis. Er wordt vaak gezegd: "Everything is bigger in America", en dat klopt ook. De achtbanen waren veel en veel groter en ruiger dan in Nederland. Het was die dag ook echt heel erg warm, maar gelukkig hadden ze ook een waterpark in Six Flags, waar we lekker konden afkoelen. De dagen daarna hielden we het lekker rustig, ik heb zo een beetje geleerd van de Amerikaanse levensstijl. Ontbijt met pancakes, scrumbled eggs met bacon, wafels of gewoon cereal. Het brood wat ze daar hebben is niet gewoon brood, maar zoals met al het eten daar is er suiker aan toegevoegd. Na een paar dagen snakte ik wel een beetje naar een gewone bruine boterham met kaas, maar cornflakes waren een goed alternatief. We gingen een keer naar het strand in Rhode Island, met Audrey, Pam, Shawn en Ashley, waar ik verbrand was en "you look like a lobster" de meest gezegde zin is geweest (foto: Misquamicut Beach, Rhode Island) Audrey, Justine en ik zijn een keer naar een megagroot winkelcentrum geweest en ik ben met Justine naar Stanley Park geweest, een park ergens in Westfield. Het leek alsof er
maar een paar dagen voorbij waren, maar Justine vertelde me dat er al een week voorbij was. Die zaterdag werd ik meegenomen naar een jazz festival in Hartford, Connetticut door Justine, Mark, Arline, Duncan, William en Eric. (Arline was de vrouw van Mark, William was een geadopteerde zoon van Arline en Eric was een neef van Arline). Wat mij opviel op dat festival, was dat de muziek maar achtergrond was. Het was eigenlijk meer een picknick waar we wat aten en wat kaartspelletjes speelden. Toen we 's avonds teruggingen met de auto zat ik bij William en Eric in de auto. Beide stonden blijkbaar versteld van mijn Engels en vroegen mij dan ook of ik tweetalig was opgevoed. Ik begon te lachen en vroeg of dat ze dat serieus bedoelden, ik kan me wel aardig redden in het Engels, maar dit had ik niet verwacht. De laatste week bij Ken en Justine brak aan en ook deze ging behoorlijk snel voorbij. In deze week ben ik met Audrey, Pam en Justine een keer naar een ander winkelcentrum geweest en we zijn wezen Zip-linen (met een kabelbaan van boom naar boom over een heel parcours). Die dag heb ik me toch maar gewaagd aan de Amerikaanse koffie, ook wel bekend als slootwater. Ik heb me sindsdien voorgenomen nooit meer Amerikaanse koffie te drinken. De laatste volle dag bij mijn gastgezin ben ik met Justine naar Northampton geweest, een stad in het noordwesten van Massachusetts waar we nog wat gewinkeld hebben. 's Avonds hebben we nog de openingsceremonie van de Olympische Spelen gekeken en toen zat mijn tijd bij Ken en Justine er alweer op. (foto v.l.n.r Audrey, ik, Justine, op the Bridge of Flowers) De volgende dag brachten Pam, Mark en Justine Audrey en mij naar het kamp. Ken kon helaas niet mee, omdat hij nog steeds niet helemaal opgeknapt was. Ik verliet Westfield met dubbele gevoelens, ik wilde hier nog wel even blijven, maar ik had ook echt heel erg veel zin in het kamp. Gelukkig zouden we onze gastgezinnen nog een keer terugzien tegen het einde van het kamp bij het "international dinner". Eenmaal op het kamp aangekomen had ik het al gelijk helemaal naar m'n zin. Eerst maakten we kennis met de meiden: Amy uit Mongolië en Elena en Giulia uit Italië. Ik deelde mijn kamer met Giulia, die niet zo heel goed Engels sprak, maar wat dan weer hele grappige taferelen opleverde. Amy, Elena en Giulia hadden samen bij Katie, een van de begeleidsters, hun gastgezintijd gehad. We hadden toen nog niet echt kennisgemaakt met de jongens. Hierna gingen we lunchen, een klein afstandje waar we de bus voor moesten pakken. De bus kwam alleen niet, waardoor we alsnog die hele afstand van nog geen kilometer af moesten leggen. Voor de meesten geen probleem, maar de Amerikanen deden er wat moeilijk over. 's Middags werd er bekend gemaakt dat we een soort van Olympische Spelen gingen doen. Er werden teams van 2 geloot en samen moest je dan een naam bedenken die de naam van jouw land met de naam van de ander combineerde, wat dan ook best grappige creaties opleverde. Toevallig waren Audrey en ik een team. We hadden de keuze tussen The Fretherlands, Frolland en Fretherlance. Uiteindelijk werd het Fretherlance. De andere teamnamen waren Igetar (Italië en Duitsland), Mongly (Mongolië en Italië), Urmaty (Oostenrijk en Duitsland) en als laatste The United States of Mongerica (VS en Mongolië). Audrey en ik bleken een dreamteam, want na de eerste dag hadden we al 3 gouden medailles. Na de eerste dag kregen we wat meer contact met de jongens: Moritz en Max uit Duitsland, Christoph uit Oostenrijk, Bayassaa uit
Mongolië en Michael uit de VS (Michael was de zoon van Martin, onze kampleider). Na een paar dagen waren we al een echte groep. We leerden elkaar woorden in onze eigen taal, probeerden we woorden in andere talen te zeggen en hadden we vooral veel lol daarom. Ik ben erachter gekomen dat in Nederland talen heel erg belangrijk zijn in vergelijking met andere landen. In Duitsland kregen ze alleen Duits, Engels en Latijn, in Italië alleen Italiaans en Engels, in Frankrijk Frans, Engels en Spaans. In Mongolië en Oostenrijk spreken ze meer andere talen op een wat hoger niveau: In Mongolië leren ze Russisch, Mongools, Chinees en Engels en in Oostenrijk leren ze Duits, Engels en Frans. Ik heb zelf Frans, Duits en Engels op school, dus ik probeerde ook iets of wat Duits en Frans te praten, maar ik ging vaak snel weer over op het Engels. Met het kamp zijn we wezen bowlen, kanoën, naar het strand gegaan, we zijn naar een pretpark en een openluchtmuseum geweest. De laatste twee dagen zijn we naar Boston gegaan. Daar hebben we rondleidingen gehad en we zijn naar het aquarium geweest. In principe maakte het niet veel uit wat we deden, want we hadden zo veel plezier met elkaar dat alles leuk was. Op vrijdagavond, de een na laatste avond zijn we uit eten geweest bij het Hard Rock Café in Boston, een hele leuke avond!! Toen, na bijna drie weken in Massachusetts, brak de laatste avond aan. De laatste avond was het International Dinner, een Dinner waar iedereen iets moest koken uit hun eigen land. Zelf had ik wentelteefjes gebakken, en iedereen vond ze erg lekker. Toen ik ze aan het bakken was, dachten de Amerikanen dat ik "French Toast" aan het maken was, maar gelukkig vonden ze mijn
wentelteefjes beter!! De gastgezinnen waren ook uitgenodigd voor het International Dinner, en het was dan ook erg leuk om Ken, Justine en Pam weer te zien. (foto: Ken, Pam, ik, Audrey en Justine). Helaas realiseerden we dan ook hoe snel het kamp wel niet voorbij gegaan was. Na het eten hadden we onze landenpresentaties. De meesten hadden er niet zoveel werk in gestoken, maar de presentaties waren wel erg interessant!! Ook werden de prijzen uitgereikt van de Minute-to-win-it Olympics. Fretherlance was eerste geworden, dus kregen we een trofee, die nog maar net in onze koffer paste. Toen de gastgezinnen weer naar huis gingen, gingen wij ook weer terug naar de campus waar we sliepen. Iedereen was moe, maar niemand wilde gaan slapen, omdat het de laatste avond was. Uiteindelijk werden we om twee uur toch maar naar bed gestuurd. De volgende dag gingen Amy, Bayassaa, Elena, Giulia en Max weg. Max moest om 12 uur vliegen, terwijl Amy en Bayassaa pas een paar dagen later zouden terugvliegen. Elena en Giulia moesten 's avonds pas vliegen, dus gingen ze nog even naar Katie's huis, want anders moesten ze met ons mee naar het vliegveld, en Audrey en ik vlogen beiden rond een uur of 5 's middags. Uiteindelijk zijn we rond 2 uur vertrokken naar het vliegveld met Moritz, Christoph en Audrey. Daar bleek dat ik een andere terminal moest hebben die helemaal aan de andere kant van het vliegveld was, helaas was het echte afscheid met Moritz, Christoph, Audrey dus maar kort. Gelukkig heb ik nog heel veel contact met iedereen van het kamp. Ik ga zelfs proberen om in de kerstvakantie Audrey op te zoeken in Parijs! Ik wil Lions Nederland en vooral Lions West-Brabant enorm bedanken voor deze geweldige ervaring! Ik heb er zo enorm veel geleerd en ik heb er zulke leuke contacten aan overgehouden, het was onvergetelijk!! Bedankt!!