Overdracht 4 november zesde overdracht

Transcriptie

1 Overdracht 4 november 2016 zesde overdracht

2 Liniecrossers in vredestijd Jaarlijkse adoptieoverdracht weer indrukwekkend Wethouder Hans Kuijpers legt samen met Lis a en Sil een bloemstuk bij het beeld. Door Johan van der Vlist. LAGE ZWALUWE Het blijft mooi als een wethouder een speech afsteekt die hij zelf schreef. Dat deed Hans Kuijpers vorige week vrijdag bij de adoptieoverdracht van het beeld van de liniecrosser. Kuijpers ging in op het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, de ellende die dat teweeg bracht en de uiteindelijke bevrijding van ons land en het einde van de oorlog. Een bevrijding waarin verzetsstrijders zoals de liniecrossers, een belangrijk aandeel hadden. Een belangrijk aandeel voor de leerlingen is het adopteren van het beeld, om zo de geschiedenis en het werk van verzetsstrijders nooit te vergeten. Kuijpers noemde in zijn toespraakje de leerlingen 'de liniecrossers in vredestijd'.

3 De liniecrossers in vredestijd. Mooi gevonden! Wethouder Hans Kuijpers noemde de adoptie van het beeld om zo de geschiedenis levendig te houden, een moeilijke maar belangrijke opdracht voor de leerlingen van groep 7 van basisschool De Grienden. Zij namen middels de crossingstas, de adoptie over van de leerlingen uit groep 8 om die volgend jaar op hun beurt weer door te geven. In de tas zit lesmateriaal dat gedurende het schooljaar wordt gebruikt en dat beschikbaar is gesteld door stichting Verzetsgroep de Liniecrossers. Voorzitter Piet Meeuwissen nodigde na een woordje, diverse aanwezigen uit om net als de leerlingen, bloemen te leggen bij het monument. Na het blazen van de Last Post door een lid van muziekvereniging Alliance, werd er een minuut stilte gehouden. Met ondersteuning van Alliance en leden van shantykoor de Noorderklippers, werd het Wilhelmus gezongen. Als afsluiting droegen Loes, Amy en Mink een gedicht voor waarvan het middelste couplet misschien wel het meest aansprekend is. Hieronder de regels: Gij liniecrossers, mannen uit de donkere nacht, van Biesbosch, Merwede en Maas. Hoe warm toch klopte je Nederlandse hart, jullie waren als een rots bij verdrukking en smart. Er wordt eens de historie van ons land verteld, het verhaal van verdrukking, verzet en geweld. Al denkt ook niemand meer aan wat je deed, niet één onder ons die je daden vergeet. Loes, Amy en Mink dragen een gedicht voor bij het monument. Welkoms woord. Toespraak van de voorzitter. Dames en heren, jongens en meisjes, welkom hier aan de oever van de Amer namens stichting Verzetsgroep de Liniecrossers. - Groep 8 van basisschool de Grienden en hun leerkrachten

4 - Wethouder Hans Kuijpers namens het College ven de gemeente Drimmelen. - Leden van de raad der gemeente Drimmelen. - Mevr. de Landgraaf echtgenote van oud liniecrosser Jan de Landgraaf, - De heren Ab en John van Gool en Willem van der Vlist, (doende met het oprichten van een stichting) Ab en John zijn zoons van Bertus van Gool - Fam. Rombout, familie van oud liniecrosser Jan Rombout. - Dhr. Koorevaar en mevr. de Boon, namens hun ooms Arie en Kees de Boon. - Erfgoedvereniging Heerlijkheid Hooge en Lage Zwaluwe. - Mevr. Lambrechts, beleidsmedewerkster Dorpsgericht Werken - Zwaluwe Leeft. - Mevr. Huijgens, namens Cultuurspot - Shantykoor Noorderklippers - Muziekvereniging Alliance. - Genodigden - Aanwezigen Het afgelopen jaar deelde ik U mede dat de opdracht van onze stichting, niet alleen het organiseren van de adoptie-overdracht is, hoewel dit onze prioriteit

5 blijft, want iedere keer weer hoor je geluiden dat kinderen te weinig mee krijgen van de Tweede Wereldoorlog, dat speelt zeker niet in Lage Zwaluwe. Maar dat we zeker nog ook opzoek zijn naar de geschiedenis moge duidelijk zijn. Maar het wel één minuut voor twaalf is. Toch zijn we dit jaar er wederom ingeslaagd, om een stukje van de geschiedenis van de liniecrossers (linecrossers) te ontrafelen. Op één van die zoektochten wil ik U meenemen. Een zwerftocht, op zoek naar Johannes, roepnaam Jan, Rombout. Geboren 1913 in Dordrecht. Dat waren de enige gegevens waarmee ik aan de slag moest. Na tal van keren het internet te hebben geraadpleegd en wel enkele bruikbare gegevens te hebben verkregen, bleef er honger naar meer. Dan maar aan de slag met gegevens als: Johannes Rombout, woonachtig in Dordrecht, in het jaar 1913 geboren en onderscheiden met de Bronzen Leeuw. Wat over bleef het telefoonboek via internet in Dordrecht raadplegen. Veertien telefoonnummers met de naam Rombout was mijn vangst. Er bleef niets anders over dan deze nummers te bellen. Bij het eerste telefoonnummer werd niet opgenomen. Dan maar het tweede nummer en hebbes. Mevr. Rombout (tante Jopie), een schoonzus van Jan Rombout, in de leeftijd van 90 jaar, kreeg ik aan de telefoon. Zij was getrouwd met een broer van Jan Rombout. Zij vertelde mij, dat de jongste zus van Jan (tante Sija), geboren in 1930, ook in Dordrecht woonde. Ik moest haar maar bellen, maar pas nadat zij geïnformeerd was dat ik zou bellen, daar kon ik me wel in vinden. s Middags naar mevrouw de Geus, tante Sija, gebeld. Maar het resultaat was enigszins teleurstellend, logisch, daar zij in leeftijd 17 jaar scheelde met haar broer Jan, waardoor het contact niet zo intens was geweest. Zij kon me wel vertellen, dat hij begin jaren vijftig naar Australië was verhuisd en later naar Amerika. Ik vroeg nog om foto s, maar helaas die had zij niet. Jammer, jammer, jammer, wat nu? Dan maar weer achter de computer. Eerst Australië afgezocht, maar helaas. Er was nog één mogelijkheid over. Op zoek naar Jan Rombout in Amerika en ja beet. Een heel van verhaal Nellie Rombout. Een soort overlijdensbericht met een levensverhaal van haar en haar man Jan. Daarin werd beschreven dat hij zeer verdienstelijk was geweest in en in het bijzonder het crossingswerk. Zij was overleden op 6 februari 2012 in Seattle in de VS. Haar man overleed in In het artikel stonden ook de namen van haar beide dochters: Elzelina en Marjan. Maar ook de schoonzonen met hun achternamen. Met die achternamen was ik blij, zo had ik wederom een aanknopingspunt. Ik vond een site met Ron Petty, een kunstenaar, echtgenote Marjan stond daar ook genoemd. Op de site stond ook een adres. Op het moment dat ik daar doende mee was kreeg ik een telefoontje uit Dordrecht. Mevr. Rombout, ook een schoonzus van Jan en was getrouw met Gerrit, zij had al h.e.e.a. vernomen over mijn zoektocht. Er kwam een prettig gesprek op gang. In haar jeugd had ze vaak haar vakantie doorgebracht bij familie Jan Rolaf in Drimmelen, hij was postbode in de Biesbosch. Niet gedacht dat ik een 97 jarige vrouw aan de lijn had. Maar toen kwam het verlossende woord, zij had een foto en een artikel dat Jan Rombout had geschreven. Dit kon ik lenen, maar ondervoorbehoud dat ik het zeker terug zou brengen. Op dat moment dacht ik aan een ander oplossing. Ik vroeg haar of ze kinderen en/of kleinkinderen had. Ja, die had ze. Met de sociale media van nu is veel mogelijk. Zo gezegd zo gedaan. s Morgens, heerlijk in de tuin, toen ik dit verhaal zat voor te bereiden

6 ging de telefoon. Dat was mevrouw Rombout. Zij had vernomen, dat er in Lage Zwaluwe mogelijk een plaquette met een tekst bestond over de line-crossers. Daarop antwoordde ik: Ja, zelfs een monument van een crosser. Dat zou ze nog graag een keertje willen bezoeken. Ik heb met haar afgesproken, nog eens een bezoekje te brengen aan Dordrecht en aangeboden met de drie dames een reisje te maken naar Lage Zwaluwe. Bij het verorberen van mijn boterhammetje op de middag ging te telefoon. Een 078 nummer, dat kon niet missen en ja, mevr. Rombout, ze had een kleindochter gecharterd. De kleindochter vroeg om m n adres en zo had ik binnen twee minuten en het artikel en de foto!! Mijn droom ging in vervulling en nu zijn ze hier. Mevr. Rombout en haar kleindochter Evelyn, maar ook tante Jopie. Wilt U alles weten hoe het bijvoorbeeld in Amerika is afgelopen? Raadpleeg dan onze spik- splinter nieuwe site. Piet Meeuwissen. Beste jongens en meisjes, beste dames en heren, W e staan hier bij het gedenkteken van de liniecrossers. Bewust zijn we hier met zijn allen samengekomen. Samengekomen om te herdenken en respect te tonen voor diegenen die met gevaar voor eigen leven voor onze vrijheid hebben gevochten. Vrijheid is 71 jaar na onze bevrijding heel gewoon geworden. Als we niet oppassen, vergeten we de enorme waarde van vrijheid. Probeer je eens voor te stellen dat je niet bij een sportvereniging mag omdat je protestant, katholiek, moslim of jood bent. Of nog gekker dat je als meisje niet naar school mag. Dat klinkt jullie heel gek in de oren maar het gebeurt nu op dit moment op andere plaatsen in de wereld echt. Daar is niet de vrijheid die wij zo gewoon vinden. Hoe komt het toch dat mensen over de hele wereld ruzie maken met elkaar en oorlog voeren? Waarom kunnen we niet overal in vrede leven zoals in Nederland? Iedereen wil toch gelukkig zijn? Dat bereik je toch niet door te vechten met elkaar? Maar geld, macht, hebzucht, ontevredenheid en jaloersheid kunnen bij sommige mensen vreemde krachten losmaken. Die mensen denken alleen maar aan zichzelf. De Tweede Wereldoorlog begon omdat iemand heel ontevreden was. Dat was Hitler. Hij vond dat alle Duitse mensen werden achtergesteld, geen eerlijke kans kregen. In het begin vond iedereen hem maar een rare man maar langzamerhand waren steeds meer mensen in Duitsland het met hem eens. Het ging

7 zelfs zover dat hij tot de kanselier van Duitsland werd gekozen. Toen had hij ineens heel veel macht en was het hek van de dam. Want hij vond dat Duitsland het beste land van Europa was en de Duitsers de beste en sterkste mensen waren. Daarom moest iedereen in Europa bij Duitsland gaan horen en begon hij alle landen aan te vallen en te bezetten. Ook vond hij dat joodse mensen en zigeuners slechte mensen waren. Die moesten gewoon allemaal doodgemaakt worden. 5 jaar lang is ons land bezet geweest, in oorlog met Duitsland. Sommige landen nog langer. Maar alle landen vonden dat onrechtvaardig en in die landen gingen veel mensen in het verzet. Ze wilden bevrijdt worden van de bezetter. Ze vonden het gemeen om te zeggen dat joodse mensen en zigeuners slechte mensen zijn en zij wilden hun vrijheid terug. De liniecrossers, waar dit gedenkbeeld voor is, waren zulke mensen. Zij waagden hun leven om ons te bevrijden. Zij wilden in vrijheid leven waarbij iedereen gelijk is. Zij wilden leven in een land waar we respect voor elkaar hebben, waar we solidair zijn met elkaar, waar we naar elkaar willen luisteren, waar we zonder angst onszelf kunnen zijn. Daarom vind ik de adoptie en jaarlijkse overdracht van dit beeld door de leerlingen van basisschool De Grienden zo waardevol. Jullie leerlingen hebben een belangrijke opdracht hier in Lage Zwaluwe. Een opdracht die van jaar tot jaar wordt doorgegeven. Door de overdracht van dit beeld hebben jullie de speciale taak om iedereen in Lage Zwaluwe bij de les te houden. En die les is: wij willen in vrede en vrijheid met elkaar leven en tonen respect naar elkaar. Jullie zijn de Liniecrossers in vredestijd. Succes met deze moeilijke maar belangrijke opdracht het komende jaar. Wethouder Hans Kuijpers, van de gemeente Drimmelen. Goedemiddag, E r is mij gevraagd om vanmiddag een kort woordje te spreken namens de basisschool de Grienden. Dit doe ik graag. Het is belangrijk om stil te staan bij wat er is gebeurd en dit mee te nemen in het heden. De waarde van herdenken is immers dat wij blijven denken. Blijven denken aan wat er is gebeurd en wat

8 voor invloed dat heeft op onze manier van leven, op het feit dat wij in vrijheid kunnen leven. Wij vinden het dan ook heel belangrijk om aan onze kinderen van groep 8 mee te geven dat zij moet blijven herdenken en denken. Dit blijven denken gebeurt vandaag hier, bij de adoptieoverdracht van het monument van de Linie Crossers. Adopteren, als je dit woord opzoekt in het woordenboek staat daar aannemen/aanvaarden. Basisschool de Grienden heeft het monument dus aangenomen. De kinderen en leerkrachten zijn verantwoordelijk geworden voor het beeld van de Liniecrossers. En deze adoptie helpt ons en de kinderen blijven denken. Want dit beeld herinnert ons aan een bepaalde gebeurtenis. Als je het beeld alleen maar bekijkt zie je een man ( een crosser) met een schoudertas over zijn schouder. De kinderen van groep 8 weten nu echter meer, zij kennen het verhaal, de gebeurtenis achter deze man. Zij denken dan terug aan de tijd dat de crossings plaatvonden, van begin november 1944 tot begin De kinderen weten dat dit was om een verbinding op te zetten tussen bevrijd en bezet Nederland. Zo werden mensen, wapens, goederen maar ook informatie en medicijnen vervoerd. In het totaal werden ongeveer 374 crossings gemaakt. Stuk voor stuk met gevaar voor eigen leven voor de crossers. De goederen werden vaak vervoerd in een schoudertas. Deze tas uit het verleden heeft nu nog een belangrijke functie. Door deze tas wordt het verhaal doorgegeven en worden de crossers en hun daden levend gehouden. Als de kinderen naar het beeld van de liniecrosser kijken, weten zij de geschiedenis erachter. Dit zorgt ervoor dat de kinderen kunnen blijven denken en dat herdenken ook echt inhoud krijgt. Weten dat vrijheid niet vanzelf komt en het besef dat wij van de vrijheid mogen genieten, dankzij de gebeurtenissen in ons verleden. Daarvoor zijn wij dankbaar.

9 Maar ook weten dat je de vrijheid van een ander moet respecteren. De meeste van ons hebben gelukkig nog nooit een oorlog meegemaakt. Ruim 70 jaar, lijkt lang geleden, maar het is slecht een mensenleven. En als je dan het nieuws meekrijgt uit de wereld om ons heen, bijvoorbeeld uit Syrië, dan beseffen wij ons maar al te goed dat vrede en vrijheid kwetsbaar zijn. Juf Willy Basisschool de Grienden Groep 8A. Basisschool de Grienden Groep 8B.

10 Nabestaanden tijdens de bloemlegging. Mevr. de Landgraaf Familie van Gool Familie de Boon Familie Rombout Familie Hoevenaar: de broers Dim, Martin, Jan en Jo ter nagedachtenis aan hun vader Jacobus(Koos) Hoevenaar. Een bijzondere dag met bijzondere ontmoetingen. Foto s Piet Goossens

11