Test: 06 Kona Kula Supreme

Transcriptie

1 Test: 06 Kona Kula Supreme Eigenzinnig. Dat is eigenlijk de eerste term die mij binnen valt als het om Kona gaat. Al vanaf het moment dat ik het verschil wist tussen een gewone fiets en een echte mountainbike, wist Kona mij te intrigeren. Met speelse kleurstellingen en eigenaardige typenamen zetten ze al ruim 18 jaar een breed assortiment op de markt. Kona is niet zo zeer een merk dat een nieuwe hype genereert of er snel aan toe zal geven. In plaats van elk jaar nieuwe en radicale concepten te presenteren, evolueren ze op geheel eigen wijze voort op de bestaande en vooral beproefde concepten die men al enkele jaren op de markt zet. Fun en uitdagend lijken dé toverwoorden te zijn bij Kona. Dat blijkt ook uit de talloze downhill, freeride en 4 cross evenementen waar Kona vaak één van de grote sponsoren is. Uiteraard vinden we dan ook een groot assortiment fietsen in het programma dat voor deze doelgroep geschikt is. Wie denkt dat Kona geen aandacht meer heeft voor de doorgewinterde cross country rijder, moet nog maar eens goed naar de line-up voor 2006 kijken. In verschillende prijsklassen van 400 tot ruim 5000 euro heb je de keuze uit een groot aantal hardtails en volledig geveerde cross country modellen. Aan mij de eer om met het topmodel hardtail voor 2006 te gaan rijden.

2 Een eerste blik op de Kula Supreme laat geen plaats over voor twijfel; deze nog geen 9,3kg wegende hardtail is gemaakt om te racen, punt. Anders dan bij de overige aluminium hardtails van Kona, is bij dit frame gekozen voor de Scandium legering om een lichte basis te verkrijgen. Het geteste model heeft een 17 inch frame met een sterk aflopende bovenbuis, waarbij de oversized buizen nog eens extra opvallen. De mooie en constante lasnaden, de gusset op de overgang van balhoofd en onderbuis en de crèmegele laklaag maken een zeer strak geheel. Kona s Mix-a-lot De prijs van 3999 euro is niet gering, maar je krijgt dan ook naast dit Scandium frame een Fox F100RL vork, XTR V-brakes, Crossmax SL wielenset, Easton EC70 carbon zadelpen en stuur. De Kula Surpeme is uitgerust met een mix van XT en XTR schakelcomponenten, waarbij de achterderailleur er een van het RapidRise-type is. Daar waar tegenwoordig vrijwel elke fiets in deze prijsklasse voorzien is van de nieuwe Dual Control schakel- en remgrepen, is het juist opvallend dat Kona de keuze heeft gemaakt voor een losse XTR remgreep en een losse XT STi schakelaar. Volgens Kona is dit een bewuste keuze, omdat de reacties op de Dual Controls sterk uiteen lopen. Een carbon-titanium Selle Italia SLR zadel en een FSA K-Force MegaExo carbon crankstel maken de fiets, zonder overtollige grammen, meer dan compleet. Zoals gezegd ligt de nadruk op een laag gewicht en de zeer diverse onderdelenselectie onderstreept dit nog maar eens. Na het instellen van de vork- en bandendruk en het zoeken van de juiste zitpositie op de fiets, is het tijd voor het traditionele blokje om voor een eerste indruk. Bij het aanzetten weet je het zeker; deze fiets wil vooruit. De input van de benen wordt via de stijve FSA cranks direct en efficiënt omgezet in een spurt voorwaarts. De bovenbuis is met 570 millimeter aan de lange kant en maakt samen met de 110 millimeter stuurpen, de zit sportief. De voorkant van de fiets staat verhoudingsgewijs door de Fox vork met 100 millimeter veerweg vrij hoog. Met mijn lengte van 1,67 meter behoor ik niet tot de giganten op deze aarde en vond dan ook een betere stuurhoogte door het omdraaien van de stuurpen. Achtbaanracen Tijd om de fiets eens echt de sporen te geven. Het eerste deel van het parcours voor vandaag bestaat uit een technische lus door een bos. Bochten, veel en vooral hele scherpe draaien waar de gemiddelde achtbanenbouwer nog jaloers op kan zijn. De lichtlopende 1.9 inch Nokian Boazabeana met lage nopjes ogen erg smal, maar lijken vooralsnog voldoende grip te hebben op de zachte bosondergrond. De Supreme geeft een zeker stuurgevoel. Met een stuurhoek van 69,4 graden is hij dan ook zeker niet nerveus. De bochten volgen elkaar snel op en daardoor is het toch wel wat werken om de fiets om te gooien voor de volgende bocht in tegengestelde richting. Door de korte stuurpen en zadelpen met setback, zit je automatisch relatief ver naar achteren. Dit maakt dat er minder druk op het voorwiel staat. Door nu licht aan het stuur te trekken, kun je de Kona iets gemakkelijker de bocht om trekken. Deze techniek kost wat moeite, maar hierdoor had de Supreme minder moeite met de kort op een volgende, tegengestelde bochten.

3 De voor cross country begrippen vrij vlakke stuurhoek en de ver naar achter gepositioneerde berijder maken dat de Fox minder gewicht over zich heen krijgt. De luchtdruk die je in de vork pompt om de juiste waarde voor de voorspanning te krijgen, lijkt echter snel aan de lage kant zodra je op de pedalen gaat staan. De vork wordt dan snel overactief en dan lijken de 100 millimeters veerweg toch wel veel. Een iets hogere luchtdruk zou een oplossing bieden in dit geval, maar men moet dan wel rekening houden met een iets minder snel aansprekende vork in de zittende positie. De ingaande demping is bij de F100RL enigszins regelbaar met de lock-out hendel boven op de kroon. Met het dichtdraaien van de ingaande demping blijft de voorkant een stuk rustiger of zelfs vrijwel star wat zeker bij langdurig staand klimmen of een spurt een welkome optie is. Aangezien ik niet de capaciteiten heb om wedstrijdrijder van het Team Kona Dirty-Pages te zijn, besluit ik even een stukje minder technisch parcours op te zoeken om wat terug op adem te komen. Hierbij valt eveneens de vlakke stuurhoek op, die er voor zorgt dat de fiets op de rechte stukken erg stabiel blijft. De vork is vrij lang en staat onder een relatief flauwe hoek onder de fiets. Hierdoor heb je het gevoel de vork voorbij een bepaald kantelpunt te moeten draaien om een bocht in te sturen. Gevoelsmatig stuurt de fiets voorbij dat kantelpunt een stuk makkelijker dan bij minimale stuuruitslag. In the Dutch mountains Deel twee van het parcours voor vandaag is een voorproefje voor het echte werk een paar dagen later. We verruilen het technische stuk bos voor een paar singletracks steil omhoog op een Nederlandse namaak berg. Klimmen moet haast wel een vreugde zijn op lichte fiets zoals deze. Op de harde zanderige ondergrond behouden de Nokian banden nog steeds perfect hun grip. Zelfs bij aanzetten, staand op de pedalen, raken de banden niet snel de grip kwijt. Door de directheid van de aandrijving, schakel ik een tandje zwaarder, om vervolgens na enkele omwentelingen toch tot de conclusie te komen dat ik té overmoedig ben. Een typisch geval van zelfoverschatting. De XTR RapidRise achterderailleur heeft geen enkele moeite met het terugschakelen tijdens de klim, wat me nu even erg goed uitkomt. Gelukkig gaat de schakelbeweging snel, doeltreffend en bovenal geruisloos. Hierdoor hebben mijn fietskompanen hopelijk niets van mijn overmoedigheid gemerkt. Ondanks dat deze berg volledig door mensen gemaakt is, heeft hij een natuurlijk verloop. Geen regelmaat dus. Naar mate ik hoger klim, wordt het pad steiler en steiler. Juist op deze steile stukken valt de lange wielbasis en de eveneens luie stuurhoek op, waardoor de Supreme erg graag in het gekozen spoor blijft. Het achterwiel blijft lang tractie houden en omdat de vork vrij hoog bouwt en de berijder vrij ver naar achteren zit, heb je niet echt het gevoel veel druk op het voorwiel te hebben. Hierdoor lijkt het alsof het bodemcontact niet heel erg direct is. Ondanks de lichte voorkant komt het voorwiel niet snel los van de grond, en weet ik de fiets zonder al te veel moeite toch een koerswijziging te geven. Een volgende klim is wat lastiger. Deze is weliswaar minder steil, maar slingert zich een weg omhoog. In de haarspeldbochten lijkt het voorwiel toch wel erg ver weg te zijn. De langere wielbasis maakt

4 dan ook dat je automatisch de bocht ruimer aansnijdt en het lijkt min of meer alsof je het voorwiel voor je uit de bocht om moet sturen, waarbij je zelf later volgt. Juist nu zou wat extra grip van het voorwiel wenselijk zijn, om de bocht toch krapper te maken. De truc met de lichte voorkant die in de steile, rechte klim nog wel werkte, werkt nu in deze scherpe draai dus in mijn nadeel. Ardennen-express Best leuk en handig, zo n namaak berg om de hoek, maar eens zien hoe deze Kona zich in de échte natuur gedraagt. Waar kan dit, met deze cross country racer, beter dan op een parcours uit de wereld beker? Helaas zijn mijn talenten nog steeds niet toereikend om een plaats te krijgen in het Team Kona Dirty-Pages, maar gelukkig kan ik als een echte Bas de Bruin-wannabee in het Belgische Houffalize toch een heus wereld beker waardig parcours rijden. Na enkele dagen regen zal de fiets dit keer zeker niet schoon blijven. Met een mix van stenen, modder, lange en steile klimmen hebben we de meest denkbare omstandigheden voorhanden. Ik mag graag lang klimmen en met de ingaande demping van de Fox vork volledig dicht gedraaid krijg ik gelukkig geen last van zeeziekte. Door de hogere voorkant sta ik automatisch iets rechter tijdens het klimmen. Dit bevalt me, aangezien ik nu iets gemakkelijker zuurstof tot me kan nemen, die de beenspieren nodig hebben nu ze flink worden aangesproken. Het zal een lange rit worden vandaag en moet dus wat meer doordacht met mijn energie omspringen. Hoe langer je in het zadel zit, hoe meer de klappen beginnen door te werken. Door de oversized buizen is het frame vrij stijf maar de carbon Easton EC70 zadelpen staat bekend om de goede dempende eigenschappen, waardoor de kleine trillingen nog redelijk worden uitgefilterd en de lange rit meer dragelijk wordt. Op de modderige klim zoeken de Nokian banden naarstig naar grip. De nopjes zijn te laag om nog voldoende grip op de ondergrond te krijgen en ik ben genoodzaakt zittend en behoedzaam verder te klimmen. Op het bovenste deel van de lange klim maakt een sissend geluid een vroegtijdig eind aan het lekkere ritme waarmee ik klom. Achteraan heeft een scherpe steen de Nokian band doorboord en staan we plat. Mooi is dat, ik heb nog nooit een UST band verwisselt! Gelukkig is mijn trouwe fietscollega hier meer bedreven in en krijg hem zover om het ook daadwerkelijk voor te doen. De verbazing is groot als we relatief eenvoudig de buitenband van de velg af weten te krijgen en we gewoon een binnenband tegen komen! De buitenband blijkt ook geen UST versie te zijn, wat het terug opleggen een stuk gemakkelijker maakt. Het leuke van klimmen is het vervolg daarop; afdalen. Ook al ken ik de paden rondom Houffalize niet uit het hoofd, toch laat ik de Supreme goed op snelheid komen. De fiets voelt erg stabiel en zeker aan en door de Fox vork blijft het voorwiel goed controleerbaar. In een flauwe, onoverzichtelijke bocht word ik bij hoge snelheid geconfronteerd met de effecten van Moeder Natuur. Door de regen zijn er diverse greppels ontstaan die onverwachts mijn pad kruisen en moet alle zeilen bij zetten om de fiets op een ander spoor te zetten. De stabiele Supreme blijft graag in zijn spoor en ik moet dan ook aandringen om bij deze snelheden een radicale koerswijziging te kunnen maken.

5 De laatste jaren worden we steeds meer verwend met schijfremmen. Waar je in deze prijsklasse wellicht eerder een setje schijfremmen zou verwachten, hebben we hier te maken met de laatste generatie XTR V-brakes, welke toch maar weer eens duidelijk maken dat goede velgremmen weldegelijk nog steeds bestaan. In samen spel met de ceramische flanken van de Crossmax SL wielen is het alsof je een anker uit gooit! Na het afdalen langs een zeer steile en technische helling, liep de lokale bevolking van Houffalize spontaan uit, omdat men dacht dat Ardennenexpress zojuist was gearriveerd op perron één. De grote remkracht ging namelijk gepaard met een hels gepiep. Het schuinstellen van de remblokken bleek geen remedie, maar gaf wel méér doseerbaarheid. Ik vermoed dat de gekozen remblokken wellicht niet de meest ideale zijn voor gebruik op de ceramische velgen. Volbloed racer? Testwerk; vermoeiend. Zeker als de fiets je de indruk geeft alleen maar sneller te willen gaan. Het enige wat me tegenhoudt, zijn mijn eigen capaciteiten. Confronterend op de eerste plaats, maar eveneens een uitdaging tegelijk. Laten we eerlijk zijn; ik ben geen wedstrijdrijder en ben eerder van de lange adem dan van het korte sprintwerk. Toch laat me deze Kona het gevoel ervaren dat ik bezig ben met een wedstrijd. Eén met mijzelf vooral. De directheid van de gehele fiets maakt dat elke trap, elke input en beweging raak zijn en rechtstreeks, zonder enige twijfel worden omgezet in actie. In eerste instantie leken mij de 100 millimeters veerweg vooraan, zeker voor Nederlandse begrippen, een overdaad. Gelukkig is een Fox voorvork vrij eenvoudig intern terug te brengen naar 80 millimeters. Hiermee zal de Supreme een stukje nerveuzer en dus meer wendbaar worden. Toch acht ik dit niet noodzakelijk. De Kula geeft je snel het gevoel dat voorspelbaarheid,

6 stabiliteit en directheid harmonieus verenigd zijn, zonder in te leveren op de scherpte die je van een echte racemachine mag verwachten. De gekozen mix van onderdelen met de XTR V- brakes, UST wielen met non-ust banden, de losse XTR remgrepen en XT shifters, is ronduit conservatief te noemen en geeft weinig reden tot upgrades. Dit geeft de fiets kleur en karakter en is typerend voor Kona. Hierbij is geen concessie gedaan aan de eisen van de beoogde, veeleisende wedstrijdrijder en geeft goed weer hoe Kona de ideale wedstrijdfiets voor ogen heeft. Elk onderdeel combineert een perfecte functie met duurzaamheid bij een laag gewicht en met een exclusief Scandium frame als basis, laat Kona zien dat ze hierin ver willen gaan. Dat dit alles zijn prijs kent, laat het totaal prijskaartje met 3999 Euro zien. Voor dit bedrag heb je een meer dan complete, breed inzetbare, race-ready mountainbike die een mooi en eigenwijs alternatief is op concurrerende modellen in dezelfde prijsklasse. Een echte volbloed-racer waar ik haast mijn benen voor zou gaan scheren Jeroen van den Brand Kijk voor meer tests en mountainbike nieuws op: