In de volgende paragrafen komen de activiteiten aan de orde die direct of indirect met het golfspel zelf te maken hebben.

Transcriptie

1 NGF VADEMECUM 2001, DEEL 2 HOOFDSTUK 1 - SPEL COMMISSIES IN EEN GOLFVERENIGING Algemeen In elke sportvereniging (dus ook in een golfvereniging) kan men activiteiten en taken splitsen in twee hoofdgroepen: algemene en specifieke, op die sport betrekking hebbende. Tot de algemene activiteiten en taken kan men rekenen: - secretariaat - ledenadministratie - financiële zaken - public relations - verenigingsblad. Hoe de vereniging deze activiteiten het beste organiseert, hangt af van een groot aantal factoren waar dit Vademecum niet nader op ingaat. Een paar algemene opmerkingen zijn van belang, omdat er ook specifieke golfelementen kunnen schuilen in deze algemene activiteiten. - het is efficiënt en daarom raadzaam dat de ledenadministratie naast haar normale werkzaamheden ook de uitgifte van Handicapbewijzen en GVB-kaartjes verzorgt. - iedere commissie moet haar inkomsten en uitgaven degelijk administreren, en duidelijke afspraken maken met de penningmeester over wat uit de algemene kas zal worden betaald. De penningmeester blijft uiteindelijk verantwoordelijk voor alle financiële clubzaken. - de vereniging en veel leden bewaren de jaargangen van het verenigingsblad.daarom kan dit orgaan tevens dienen als archief voor zaken, die uit historisch oogpunt als minder belangrijk worden ervaren, zoals bijvoorbeeld: - de Handicaplijst aan het begin van ieder seizoen - de uitslagen van alle wedstrijden op de Home Course - uitslagen en verslagen van alle wedstrijden in clubverband op andere banen. Daarnaast moet in het verenigingsblad ook zeker een regelrubriek voorkomen. In de volgende paragrafen komen de activiteiten aan de orde die direct of indirect met het golfspel zelf te maken hebben. Benoeming Commissies In een golfvereniging hebben ten minste vijf commissies direct met het golfspel te maken: - Baancommissie - Regelcommissie - Wedstrijdcommissie - Handicapcommissie - Commissie Golfvaardigheid. Het bestuur benoemt de commissieleden. Zij zijn verantwoordelijk voor de opgedragen taken. Het bestuur kan alle commissieleden rechtstreeks aanzoeken of alleen de voorzitter benoemen. In dat geval zoekt deze zelf de andere kandidaat-commissieleden en draagt deze voor bij het bestuur. Naast de Wedstrijdcommissie kan het bestuur nog andere wedstrijdorganiserende commissies benoemen, zoals een Damescommissie, een Seniorencommissie, een Jeugdcommissie en een commissie voor non-handicappers. Voor deze commissies geldt hetzelfde als voor de Wedstrijdcommissie ten aanzien van de wedstrijdorganisatie. In hoeverre men sommige van de genoemde vijf commissies kan samenvoegen is van veel factoren afhankelijk. Vrijwel elke combinatie kan voorkomen. De commissies moeten onderling regelmatig contact hebben om problemen in de coördinatie te voorkomen. Aanwijzen van contactpersonen kan een doeltreffende communicatie bevorderen. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 1

2 Combinaties van Commissies Handicap- en Regelcommissie De werkdruk van de Handicapcommissie is het grootst tijdens het wedstrijdseizoen; die van de Regelcommissie juist in het winterseizoen, waarin zij regelavonden kan houden. Daarnaast moet deze commissie regelexamens organiseren. GVB- en Regelcommissie Voor deze combinatie gelden dezelfde argumenten als voor de eerder genoemde samenvoeging van Regelcommissie en Handicapcommissie. GVB- en Handicapcommissie Bij een vereniging met een relatief groot aantal beginners zal de Handicapcommissie nog weinig te doen hebben, in tegenstelling tot de GVB-commissie. Na verloop van tijd zal het accent van de werkzaamheden verschuiven naar de Handicapcommissie. De totale hoeveelheid werk zal gelijk blijven. GVB-, Handicap- en Regelcommissie Deze combinatie is goed mogelijk bij een vereniging met weinig leden. Wedstrijd- en Handicapcommissie Deze combinatie heeft het voordeel dat de verwerking van wedstrijdscores in het Handicap Systeem onmiddellijk na een wedstrijd kan plaatsvinden. Indien er binnen deze commissie goede afspraken zijn over de verwerking van andere dan wedstrijdscores, zal ieder commissielid slechts enkele drukke weken per jaar hebben. Deze combinatie vereist wel, dat alle commissieleden (ook van de andere wedstrijdorganiserende commissies) zeer goed op de hoogte zijn van alle bepalingen van het EGA Handicap Systeem. Nadeel van deze combinatie is dat de leden het overzicht missen om in voorkomende gevallen consequent te kunnen handelen. Naast de genoemde argumenten vóór of tegen een bepaalde combinatie speelt de vraag of een vereniging voldoende capabele en enthousiaste leden heeft om de commissies te kunnen bemannen. Organisatie binnen een commissie In het algemeen moet een commissie bestaan uit ten minste drie leden; méér als regelmatige plaatsvervanging wenselijk is. Indien het bestuur geen voorzitter heeft benoemd, kiest iedere commissie zijn eigen voorzitter, en zonodig een secretaris en een penningmeester. Men moet voorkómen dat het functioneren van de commissie afhankelijk is van slechts één persoon. Het plotseling wegvallen van zo iemand betekent, dat ook specifieke kennis binnen de vereniging wegvalt, hetgeen de vereniging uiteraard niet ten goede komt. Het is daarom aan te bevelen dat iedere commissie regelmatig van samenstelling verandert. Het benoemingsbeleid zal hierop moeten zijn afgestemd. Daarnaast kan men afspraken maken over: - een maximale aanééngesloten zittingsduur (bijvoorbeeld zes jaar) van elk commissielid - leeftijdsgrenzen - een rooster van aftreden (bijvoorbeeld elke drie jaar met een mogelijkheid van herbenoeming). Elke regeling heeft voor- en nadelen. Voordelen zijn dat men zich op elegante wijze van slechte commissieleden kan ontdoen en dat men een groter aantal leden actief bij de vereniging kan betrekken. Een nadeel is dat goede commissieleden na zekere tijd moeten opstappen. Het belangrijkste is waarborging van de continuïteit. Communicatie met het bestuur De communicatie met het bestuur kan direct geschieden, of indirect door toezending van de notulen van iedere commissievergadering. De drie meest voorkomende varianten zijn: - een bestuurslid is contactpersoon voor één of meer commissie(s) - in iedere commissie zit een bestuurslid - de voorzitter van een commissie is tevens bestuurslid. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 2

3 Verder zijn natuurlijk ook combinaties mogelijk, zoals: een bestuurslid is lid van de Wedstrijdcommissie en daarnaast contactpersoon voor de Damescommissie, de Jeugdcommissie en de Seniorencommissie. Wat de beste variant is, hangt van veel factoren af. In het algemeen is het echter niet aan te bevelen dat een bestuurslid slechts fungeert als contactpersoon, omdat de bestuursleden dan te ver van het reilen en zeilen van de club af komen te staan. Een sterke persoon als contactpersoon/bestuurslid kan deze bewering echter weer logenstraffen. Dat een bestuurslid in een commissie ook het voorzitterschap van deze commissie op zich neemt, is geen wet. Een niet-bestuurslid als voorzitter heeft als voordeel, dat deze al zijn aandacht aan de commissie kan wijden en daardoor veel werk uit handen kan nemen van het bestuurslid. Anderzijds kan het moeilijkheden opleveren als een bestuurslid niet de feitelijke verantwoordelijkheid heeft voor het functioneren van een commissie die hij als bestuurslid mede heeft benoemd. Beschrijving commissietaken Per commissie volgt nu een beschrijving van taken en activiteiten voor zover zij direct betrekking hebben op de golfsport. De beschrijving is niet volledig en is over het algemeen als aanbeveling bedoeld. Waar zij dwingend is, wordt verwezen naar: - Rules of Golf by the Royal and Ancient Golf Club of St. Andrews and the United States Golf Association - Het EGA Handicap Systeem 2000, een uitgave van de NGF. WEDSTRIJDCOMMISSIE (zie Hoofdstuk 2 - Sport) HANDICAPCOMMISSIE Taken 1 Toekennen, berekenen, administreren en publiceren van de Exacte en Playing (Club-) Handicaps van alle Home Club-leden volgens de regels van het EGA Handicap Systeem 2 voorlichten van de leden inzake alle regels welke betrekking hebben op de verkrijging en de berekening van Handicaps 3 contact onderhouden met de Regelcommissie over het afnemen van Regelexamens voor het verkrijgen van een Handicap 4 richtlijnen geven aan de Wedstrijdcommissie en toezien op de naleving van de eisen betreffende Qualifying Wedstrijden 5 geven van richtlijnen aan de Baancommissie over meetpunten en de plaatsing van de teemerken 6 contact onderhouden met de Regiocommissaris en de CRAS&H van de NGF 7 contact onderhouden met Handicapcommissies van andere clubs in geval van overgang van leden naar andere clubs 8 bepalen van de Stroke Index 9 adviseren inzake de lay-out van de scorekaart 10 bijhouden van baanrecords 11 het EGA Handicap Systeem op een voor elk lid toegankelijke plaats neerleggen en ervoor zorgdragen dat de Playing Handicap Tabel op daarvoor geschikte plaatsen permanent aanwezig is. De definities in de volgende paragrafen zijn te vinden in hoofdstuk II van het EGA Handicap Systeem; de genoemde artikelen staan in de hoofdstukken II, III en IV van het EGA Handicap Systeem. NB De verwijzingen in het Vademecum 2001 naar het EGA Handicap systeem zijn niet meer up-to-date, zie voor het EGA Handicap Systeem : Handicap. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 3

4 Bezetting Het bestuur van de vereniging benoemt de Commissie (zie EGA Handicap Systeem: Handicap Autoriteit, art. 2.9 en art. 12.1). De commissie heeft veelal administratieve taken en daarom zijn drie of vier leden meestal voldoende. Zij moeten echter wel goed op de hoogte zijn van de bepalingen in het EGA Handicap Systeem, en zij moeten ernaar streven een consequent beleid te voeren ten aanzien van bepaalde vrijheden die het EGA Handicap Systeem toestaat. Vooral inzake de bovenvermelde vierde taak (zie EGA Handicap Systeem, art. 2.1 en 2.25, en art. 3 t/m 9) moet de commissie zich bewust zijn van haar verantwoordelijkheden. Het is aan te bevelen, dat één of meer commissieleden ook in de Wedstrijdcommissie of in de Baancommissie zit(ten). Toekennen van Handicaps - EGA Handicap Systeem, art en 20 De officiële erkenning (het Handicapbewijs) van de golfvaardigheid en de mogelijkheid om volwaardig aan wedstrijden deel te kunnen nemen, zijn de belangrijkste motieven van een speler om een Handicap te halen. Helaas spelen soms ook minder sportieve motieven een rol, zoals status en financiën: met het NGF Handicapbewijs kan men korting krijgen op de greenfee bij andere verenigingen. Deze laatste motieven kunnen voor bepaalde spelers reden zijn het niet zo nauw te nemen met de Golfregels en zo een Handicap te bemachtigen. Een speler met een dergelijke, niet-reële Handicap zal bij wedstrijden een negatieve invloed hebben op het spelersveld, zowel qua score als qua houding. Desalniettemin moet men ervan uitgaan, dat iedere speler naar eer en geweten en in de geest van de golfsport handelt. Nieuwe leden met een officiële EGA Handicap, die de club als Home Club aanwijzen, moeten ervoor zorgen dat de Handicapcommissie van hun voormalige vereniging een kopie van hun Handicapregistratiekaart zendt naar de nieuwe Home Club (EGA Handicap Systeem, art. 13.2). Indien dit niet gebeurt en het nieuwe lid ook geen NGF Handicapbewijs van het afgelopen jaar kan overleggen, moet het nieuwe lid opnieuw voldoen aan de eisen voor het verkrijgen van een Handicap (EGA Handicap Systeem, art. 20). Aan een lid dat zijn Handicap heeft verloren, doordat het lidmaatschap bij de voormalige vereniging al eerder is opgezegd, kan men de voormalige Handicap opnieuw toekennen, indien hij een zogenoemd Certificaat laatste EGA Handicap van de voormalige vereniging overlegt. Deze verklaring is geldig tot en met 31 december van het jaar, volgend op het jaar van uitgifte (EGA Handicap Systeem, art. 22.4). Indien een nieuw lid van een buitenlandse vereniging lid is (geweest), dan kan men de Handicap erkennen, indien wordt voldaan aan de voorwaarden in EGA Handicap Systeem Besluit 20/1. Handicaps behaald tijdens een vakantiereis kunnen en mogen niet worden erkend. Nota Bene Indien de club dat nodig vindt, mag hij van de speler verlangen dat hij (opnieuw) regelexamen doet. Nieuwe leden kunnen geen rechten ontlenen aan een Club Handicap van hun oude vereniging. Het EGA Handicap Systeem eist slechts dat de marker gekwalificeerd is. Dit betekent dat de marker steeds dezelfde persoon mag zijn en zelfs een familielid. Hij moet een aantoonbare EGA Handicap hebben, of een NGF Handicap, of een NGF Club Handicap, of het NGF Regelexamen met succes hebben afgelegd. De Commissie heeft het recht het tijdstip te bepalen waarop de betrokken speler het NGF Regelexamen (EGA Handicap Systeem, art. 17.4) moet afleggen. Hij kan dit examen dus doen, vóórdat de laatste van de drie kaarten is ingeleverd. De NGF stelt de examens samen (EGA Handicap Systeem, art. 2.21). Elke vereniging die het examen mag afnemen, beschikt over een diskette met vragen en antwoorden. De vragen worden geselecteerd uit de NGF-uitgave Regelexamen GVB & Handicap. In dit boekje staat ook de examenregeling. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 4

5 Een regeling die in het EGA Handicap Systeem staat, geldt speciaal voor verenigingen die de B- status verkrijgen. Voordat verenigingen van de NGF officieel de B-status krijgen, zullen zij vermoedelijk reeds Club Handicaps toekennen aan spelers, volgens de eisen van het EGA Handicap Systeem. Indien de commissie van mening is dat een Handicap een juist beeld geeft van de golfcapaciteiten van een speler (mits Exact Handicap niet hoger dan 36), kan zij bij de CRAS&H van de NGF een verzoek indienen om de Club Handicap officieel te maken. Een dergelijk verzoek dient te geschieden op voordracht van de Regiocommissaris van de CRAS&H (besluit 18/3). Voorlichting Het is van belang dat alle leden op de hoogte zijn van de regelingen inzake Handicaps. De Handicapcommissie zorgt ervoor dat een exemplaar van het EGA Handicap Systeem op een prominente plaats in het clubhuis aanwezig is, zodat de speler kennis kan nemen van zijn rechten en plichten (art. 13.5). Qualifying Wedstrijd(en) - EGA Handicap Systeem art Het systeem van Handicaps bestaat om spelers van ongelijke sterkte een gelijke kans te geven bij het spelen van een wedstrijd. Het systeem tracht de actuele sterkte van een speler te benaderen door de Handicap na iedere wedstrijd aan te passen. Hoe meer wedstrijden iemand speelt, des te beter zal zijn Handicap ook werkelijk zijn actuele sterkte aangeven. Het resultaat van iedere wedstrijd zou moeten worden weerspiegeld in een al dan niet effectieve mutatie van de Handicap. Het onnodig niet laten meetellen van een wedstrijd tast het principe van het systeem aan. Alle wedstrijden, gespeeld onder Qualifying Condities (EGA Handicap Systeem, art. 2.25), moet men als Qualifying Wedstrijd beschouwen als de organisatie berust bij de NGF, een vereniging of een zusterfederatie van de NGF, dan wel de daarbij aangesloten verenigingen. Indien een wedstrijd qualifying is, is deze wedstrijd voor álle deelnemers een Qualifying Wedstrijd; het is onjuist iedere speler vooraf zelf te laten beslissen of men de wedstrijd wel of niet mee wil laten tellen voor Handicapdoeleinden. Slecht weer (harde wind, regen) is op zich geen reden een wedstrijd achteraf Non-Counting N/C te verklaren. Extreem slecht weer, dat zowel de baanconditie als de scores sterk negatief beïnvloedt, kan wel zo n reden zijn. De Wedstrijdcommissie brengt advies uit; de Handicapcommissie beslist (EGA Handicap Systeem, art A (ii), 15-1 B (ii) en 13.8). Er kunnen redenen zijn om al op voorhand de resultaten van een individuele wedstrijd, welke voldoet aan de qualifying-eisen, niet voor verwerking in aanmerking te laten komen, zoals: - indien de wedstrijd slechts een onderdeel is van een bijeenkomst die in de eerste plaats gericht is op de uitwisseling van ideeën of op de viering van een heuglijk feit, et cetera - indien het wedstrijdelement geheel ontbreekt, dat wil zeggen als er aan de wedstrijd geen prijzen zijn verbonden en het resultaat of de ranglijstvolgorde niet meetelt voor een bepaald klassement. Beter is het om ervoor te zorgen dat deze wedstrijden per definitie niet qualifying zijn (bijvoorbeeld 7/8 Stableford, EGA Handicap Systeem, art. 2.25h). Uiteraard moet men dit soort wedstrijden beperken, omdat men het principe van het Handicap Systeem ermee aantast. Qualifying Kaarten - EGA Handicap Systeem, art en 16 Het doel van Qualifying Kaarten is om spelers, die niet of weinig in de gelegenheid zijn aan Qualifying (club)wedstrijden mee te doen, de kans te geven Scores in te leveren. Voor een Qualifying Kaart gelden dezelfde voorwaarden als voor normale Qualifying Wedstrijd, met als extra eis dat de spelvorm Stableford is. Het verlenen van dispensatie aan spelers met Exact Handicap 18.5 en hoger om scores van negen holes te mogen inleveren, dient slechts in uitzonderlijke gevallen te geschieden en alleen aan spelers die werkelijk niet meer dan negen holes op één dag kunnen spelen (art C EGA Handicap Systeem). NGF-Vademecum 2001, Deel 2 5

6 Berekenen van Handicaps - EGA Handicap Systeem, art. 19, 20 en 21 - De commissie moet erop toezien dat alle scores (inclusief No Returns) van een Qualifying Wedstrijd en van Qualifying Kaarten worden ingeleverd (EGA Handicap Systeem, art. 13.1) - het ontbreken van een handtekening op de scorekaart hoeft op zich geen bezwaar te zijn voor de acceptatie van een score - het extra verlagen van Handicaps (EGA Handicap Systeem art. 24 en richtlijnen NGF d.d. 20 oktober 2000) moet men met terughoudendheid toepassen. In de volgende gevallen is het echter zeker gerechtvaardigd: a bij jonge en/of beginnende spelers die twee of drie keer achter elkaar veel slagen onder de Playing Handicap hebben gespeeld, kan een extra verlaging leiden tot een meer reële Handicap (zie ook EGA Handicap Systeem, art. 24.1; men zou de Exact Handicap dan bijvoorbeeld kunnen berekenen op basis van de vijf laatste Qualifying Scores) b indien een speler niet of weinig aan Qualifying Wedstrijden deelneemt, doch wel vaak bij een Non-Qualifying Wedstrijd in de prijzen valt. Het is daarom van belang dat ook deze uitslag en/of de scorekaart bij de commissie terecht komt (EGA Handicap Systeem, art en 24.4) Dergelijke verlagingen moet men rechtstreeks aan de betrokkene meedelen - de commissie moet er alert op zijn dat leden hun scorekaarten van wedstrijden op andere banen dan de Homecourse inleveren (EGA Handicap Systeem, art. 14.6) - indien een speler die een andere vereniging als Home Club heeft aangewezen, regelmatig meespeelt, kan het raadzaam zijn ook voor deze speler de scores bij te houden, om daarmee een eventuele Handicapverlaging bij wedstrijden, op grond van EGA Handicap Systeem, art te kunnen onderbouwen. Handicapregistratie niet-clubleden door NGF-Leden Registratie Een houder van een GVB (niet-clublid) die zich bij een vereniging opgeeft voor NGF Handicapregistratie moet eerst 80 aan die vereniging hebben voldaan, alvorens hij kan deelnemen aan een Regelexamen en/of opname in de Handicapregistratie. Een deel van dit bedrag ( 17) wordt afgedragen aan de NGF en een bedrag van 63 is bestemd voor de vereniging. De betreffende speler krijgt een ontvangstbewijs voor 80. Voor jeugdleden gelden de volgende bedragen: 40 voor Handicapregistratie, waarvan 8,50 wordt afgedragen aan de NGF en 31,50 aan de vereniging. De vereniging meldt de speler vervolgens aan bij de Centrale Administratie TDS in Nijmegen en ontvangt een NGF-kaartje. Op dit kaartje staat het uniek registratienummer, voorafgegaan door het NGF-Lidmaatschapsnummer van de vereniging. (Bijvoorbeeld 029/ ) Handicaps Het registreren van Handicaps van niet-clubleden gaat op dezelfde wijze als die voor leden. Men moet minimaal een GVB hebben om tot het EGA Handicap Systeem toegelaten te worden en het NGF Regelexamen moet worden behaald. Opleiden tot en het afnemen van het examen is een zaak tussen de vereniging en de speler. Als een speler is geslaagd voor het NGF Regelexamen meldt de vereniging dat bij TDS. De vereniging ontvangt een Golfvaardigheidsbewijs met opdruk Examen. Vervolgens wordt op basis van de ingeleverde kaarten al dan niet door die vereniging een Handicap vastgesteld. De vereniging meldt de Handicap bij TDS en ontvangt een Handicapkaartje. Nota bene Indien men bij de opgave voor de registratie een (Club) Handicapbewijs of een zogenaamd bewijs van laatste Handicap kan overleggen, dan behoeft geen regelexamen te worden afgelegd. Is het EGA Handicapbewijs of bewijs laatste (EGA) Handicap minder dan één jaar oud, dan mag de speler direct een Handicapkaartje ontvangen. Aan het einde van het jaar past de vereniging voor de speler de bepalingen van de jaarlijkse revisie toe. De vereniging communiceert met de speler over hoe hij op de hoogte blijft van (wijzigingen in) de actuele Exact Handicap. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 6

7 De vereniging volgt voor de speler de jaarlijkse administratieve procedures met TDS die ook voor de leden gebruikelijk zijn betreffende de berekening van de jaarlijkse afdracht aan NGF, de adressering van het blad GolfNieuws en de toezending van het NGF-kaartje. Informatie NGF Federatiebureau Centrale Administratie NGF Diversen Het Lid kan bij het Federatiebureau de volgende informatie aanvragen: - Het Regelboekje Een samenvatting van het EGA Handicap Systeem kan men vinden op GVB of Handicap halen Handicap halen. Wat niet in deze samenvatting staat, maar wel belangrijk is: spelers uit Handicapcategorie 1 kunnen uitsluitend scorekaarten inleveren van Qualifying Wedstrijden. Administreren van Handicaps - EGA Handicap Systeem, art Per speler van de Home Club moet men alle scores van Qualifying Wedstrijden en alle andere Handicapaanpassingen gedurende het hele Handicap Jaar bijhouden. Per score betekent dit: de wedstrijddatum, het resultaat in Stablefordpunten, de nieuwe Exact en de nieuwe Playing Handicap (Appendix II, EGA Handicap Systeem). Het is niet nodig (maar wel aan te bevelen) om ook de volgende feiten te vermelden: - de Playing Handicap, waarvan is gespeeld (zeker indien deze niet gelijk is aan die in de administratie) - een eventuele opmerking zoals: Qualifying Kaart, of de baan waarop is gespeeld. Een dergelijke administratie kan het beste geschieden met een kaartsysteem, een (losbladig) schrift of een geautomatiseerd systeem. Het is raadzaam om alle binnengekomen scorekaarten te bewaren tot ten minste een maand na de publicatie van de jaarlijkse revisie. Hierbij kunnen immers vergissingen zijn gemaakt. Publiceren van Handicaps - EGA Handicap Systeem, art De Exact Handicaps en eventueel Playing Handicaps van de standard tees moeten duidelijk voor alle leden toegankelijk zijn. Dit kan via een computeruitdraai, een monitor aangesloten op het Handicap Systeem maar ook via een Handicapbord met losse naam- en cijferkaartjes. Men moet één en ander zo actueel mogelijk houden; zeker aan het begin van iedere maand is het van belang dat alle Handicaps zijn bijgewerkt. Het publiceren van alle Exact Handicaps aan het begin van iedere maand is een goede service aan de leden en kan moeilijkheden voorkomen. Club Handicaps Organiseert de vereniging wedstrijden voor leden die een GVB of bewijs van baanpermissie hebben, dan zullen deze leden een Handicap moeten krijgen om een gelijkwaardige strijd tussen de deelnemers mogelijk te maken. Een ander motief om aan genoemde leden een Handicap toe te kennen, is de stimulans die ervan uitgaat. Het staat elke vereniging vrij om Handicaps boven Exact Handicap 36 te hanteren. Het is aan te bevelen de regels voor het verkrijgen van dergelijke Club Handicaps nauw te laten aansluiten bij de officiële regels (EGA Handicap Systeem, art. 20). De regeling, vermeld in Appendix V van het EGA Handicap Systeem, wordt met klem aanbevolen. C-Leden kunnen Handicaps van Exact Handicap 36 en lager hanteren; ook daarvoor wordt de regeling uit Appendix V van het EGA Handicap Systeem met klem aanbevolen, omdat zij nauw aansluit bij het systeem voor EGA Handicaps. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 7

8 Contacten met andere clubs De commissie moet ervoor zorgen dat de Handicapregistratie Kaarten van spelers die hun lidmaatschap hebben opgezegd, ten minste een jaar bewaard blijven. De speler kan deze kaart immers nog opvragen, als hij na opzegging binnen een jaar naar een andere vereniging gaat. De club moet de kaart dan rechtstreeks naar de Handicapcommissie van de nieuwe club zenden (EGA Handicap Systeem, art. 13.2). Als leden elders hun Home Club hebben en veel aan wedstrijden meedoen, is het raadzaam om ook deze Handicaps in de Handicapadministratie op te nemen, omdat de Wedstrijdcommissie de Handicaps van de deelnemers mogelijk kan gebruiken bij de indeling van een wedstrijd. Daarnaast kan men op grond van de in de administratie geboekte wedstrijdresultaten mogelijk besluiten de Handicap van een speler van een andere Home Club bij wedstrijden te verlagen (EGA Handicap Systeem, art. 24.7). Meetpunten en teemerken - EGA Handicap Systeem, Def en Appendix I, pag. 41 Inleiding Bij veel verenigingen en exploitanten van golfbanen heerst geheel ten onrechte de gedachte, dat een golfbaan pas volwaardig zou zijn als hij lang is. Om de Gemeten Baan zo lang mogelijk te maken zijn daarom op een groot aantal banen de Meetpunten achterop de Afslag geplaatst, meestal op twee meter of minder van de achterkant. Dit maakt het echter onmogelijk om het noodzakelijke onderhoud van de Afslagen te plegen en om diverse bepalingen van het EGA Handicap Systeem na te leven. Deze bepalingen kunnen uitsluitend juist worden toegepast, wanneer men bij het bepalen van de plaats van de Meetpunten kiest voor het principe dat de lengte van de baan, zoals die daadwerkelijk gedurende het grootste deel van het jaar wordt gespeeld, binnen nauwe grenzen overeenkomt met de lengte van de Gemeten Baan. Op grond van dit principe behoort men het Meetpunt volgens de Definitie in het midden van de Afslag te plaatsen. Met het invoeren van het Course & Slope Rating Systeem wordt niet langer de zuiver gemeten lengte als basis gebruikt voor het bepalen van de moeilijkheidsgraad van een golfbaan, maar de Effectieve Playing Length. Deze lengte wordt vastgesteld door de Course Raters. Bij te ver naar achter geplaatste Meetpunten zullen zij daarom een correctiefactor voor de gemeten lengte moeten vaststellen. Afslag (tee), Afslagplaats en plaats van de teemerken De Afslagplaats is de startplaats van de te spelen hole en is op de Afslag geplaatst. Volgens de Definitie in de Golfregels is de Afslagplaats twee stoklengten diep. De speler is bij het uitmeten van deze twee stoklengten vrij om te beslissen welke stok hij wil gebruiken. In het algemeen zal hij echter zijn driver gebruiken. De diepte van de Afslagplaats zal daarom gemiddeld ongeveer 2.25 meter zijn. Bij het plaatsen van de teemerken dient men tevens te bedenken dat de speler weliswaar zijn bal moet opteeën binnen de begrenzingen van de Afslagplaats, maar dat hij er zelf buiten mag staan tijdens de slag. Om te voldoen aan de in de Definities vereiste maten en aan de verplichting dat de speler desgewenst het gehele oppervlak van de Afslagplaats moet kunnen gebruiken, zullen de teemerken ten minste drie meter van de achterkant van de Afslag geplaatst moeten worden. Staan er direct achter de Afslag struiken of bomen, die de opzwaai zouden kunnen belemmeren, dan moet dit zelfs vier meter zijn. Wanneer het Meetpunt op alle achttien holes niet in het midden, maar op twee meter of minder van de achterkant van de Afslag staat, betekent dit derhalve dat de teemerken altijd vóór het Meetpunt moeten worden geplaatst, en dat altijd wordt gespeeld op een baan die korter is dan de Gemeten Baan. Zodra de lengte van de te spelen baan wezenlijk korter is dan de lengte van de Gemeten Baan, is er geen sprake meer van Qualifying Conditions en kunnen geen Handicap Scores worden gemaakt. Dit is niet gewenst! In het belang van het onderhoud van het gras is het tevens belangrijk dat de Afslagplaatsen op de Afslag regelmatig kunnen worden verplaatst. De lengte van de te spelen baan mag daardoor niet NGF-Vademecum 2001, Deel 2 8

9 meer dan honderd meter (tachtig meter voor dames) korter worden dan de lengte van de Gemeten Baan. De positie van de Afslagplaats MOET echter altijd BINNEN het gebied van de Afslag gesitueerd zijn en de teemerken mogen derhalve NOOIT meer dan tien meter voor of achter het Meetpunt worden geplaatst (zie bepaling 9.2). Staan de Meetpunten op twee meter van de achterkant, dan kan het gebeuren dat het hele gebied dat meer dan negen meter vóór het Meetpunt ligt en als afslag is bedoeld en aangelegd, niet als zodanig mag worden gebruikt. Dit kan niet de bedoeling zijn. Worden de teemerken van de Afslagplaats toch buiten het gebied van de Afslag geplaatst, al is het maar op één hole, dan is wederom GEEN sprake meer van Qualifying Conditions. De Handicapcommissie behoort zeer goed contact te onderhouden met de Baancommissie. Deze commissie moet er samen met de hoofdgreenkeeper op toezien dat de lengte van de te spelen baan te allen tijde gehandhaafd blijft binnen de grenzen, zoals toegestaan volgens artikel 9. Tijdens belangrijke wedstrijden en kampioenschappen behoren de Afslagplaatsen zoveel mogelijk op of rond de Meetpunten te worden geplaatst. Uit het bovenstaande blijkt hoe belangrijk het is dat Afslagplaatsen op achttien verschillende holes op een evenwichtige wijze worden verdeeld over de Afslagen. De volgende figuur toont een Afslag met het Meetpunt in het midden. Meetpunt Voorste helft Achterste helft C B A A B C De NGF beveelt de volgende methode aan om de Afslagplaatsen op een evenwichtige manier te verplaatsen: de Afslag wordt in zes denkbeeldige vakken van gelijke grootte verdeeld. Normale condities Plaats de teemerken van de Afslagplaatsen op de oneven holes op de voorste helft in vak A (of B, of C) en plaats de teemerken op de even holes op de achterste helft in het vak met dezelfde letter. Voorbeeld: Als de teemerken op de eerste hole in vak A op de voorste helft staan, plaats dan de Afslagplaats op de tweede hole in vak A op de achterste helft. Zodra de teemerken verzet moeten worden, plaats deze dan op de oneven holes op de achterste helft in vak A (of B, of C) en plaats ze op de even holes op de voorste helft in het vak met dezelfde letter. Met andere woorden: wissel de helften met elkaar af en rouleer over de verschillende vakken. De plaatsing van de teemerken behoort evenwichtig te zijn, waardoor de effectieve speellengte van de baan elke dag ongeveer gelijk is. Aanpassingen mogen worden gedaan in verband met weers- en grasgesteldheid. Abnormale condities Gebruik de achterste vakken voor een snelle (droge) baan en de voorste vakken voor een langzame (natte) baan. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 9

10 Voorbeeld: Gebruik bij een zeer droge baan de vakken A op de voorste helft en de vakken C op de achterste helft van de Afslag. Gebruik bij een zeer natte langzame baan de vakken C op de voorste helft en de vakken A op de achterste helft van de Afslag. Het Meetpunt Om het totale oppervlak van de Afslag te kunnen gebruiken voor het plaatsen van de Afslagplaats, behoort het Meetpunt op een Afslag met een lengte van achttien meter of minder in het midden van de Afslag te worden geplaatst. Is de Afslag langer dan achttien meter, dan behoort het Meetpunt op negen meter van de voorkant te worden geplaatst. In het laatste geval is er meer dan voldoende ruimte om in de winter een gedeelte (bijvoorbeeld het voorste of het achterste) te gebruiken als winterafslag, zonder dat deze winterafslag een eigen Meetpunt hoeft te hebben. Op een groot aantal banen zijn zeer lange gecombineerde Afslagen aangelegd (bijvoorbeeld Dames- en Herentees, of Back Tees en Standard Tees, of Standard Tees en Winter Tees et cetera). Het spreekt vanzelf dat in dat geval ieder afzonderlijk Meetpunt op een plaats behoort te staan die voldoet aan de bovengenoemde eisen. Meetpunten moeten permanent in de grond verankerd zijn en ook voor de spelers duidelijk zichtbaar. Het beste kunnen (betonnen) paaltjes worden gebruikt, die in dezelfde kleur zijn geverfd als de teemerken van de desbetreffende Afslagplaats, maar men kan ook zware (stoep)tegels gebruiken die duidelijk zichtbaar vlak onder het maaiveld worden ingegraven. Op banen waar de Meetpunten op twee meter of minder van de achterkant van de Afslag zijn geplaatst, zal de Commissie Course Rating bij het bepalen van de Effective Playing Length ten minste twee meter aftrekken van de gemeten lengte van iedere hole waar het Meetpunt niet op de juiste plaats staat! Nieuw aangelegde banen zullen pas door de NGF worden gemeten, nadat de Regiocommissaris van de CRAS&H heeft vastgesteld dat de Meetpunten correct op de bovengenoemde plaatsen zijn aangebracht. Oudere clubs, waarvan de baan reeds is gemeten, wordt aanbevolen om in de toekomst eventuele ongewenste situaties aan te passen zodra zich een geschikte gelegenheid voordoet, zoals het drukken van nieuwe scorekaarten, of het opnieuw bepalen van de NGF Course Rating. Baanrecords Hoewel dit in eerste instantie eerder een taak lijkt voor de Wedstrijdcommissie, kan het bijhouden van baanrecords toch beter door de Handicapcommissie geschieden. Zij ontvangt en bewaart immers alle scorekaarten en zij is de eerst verantwoordelijke commissie om te bekijken of aan alle voorwaarden is voldaan. Aan een baanrecord kan men de volgende voorwaarden stellen: 1 de score moet gemaakt zijn in een Qualifying Wedstrijd; Qualifying Kaart geldt niet 2 de wedstrijdvorm mag alleen Strokeplay zijn, dus geen Stableford of tegen Par 3 de wedstrijd behoort te zijn gespeeld vanaf de achterste tees. Dit kunnen de standard tees zijn, indien Back Tees ontbreken. Men kan aparte records bijhouden voor dames en heren, alsmede voor amateurs en golfprofessionals. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 10

11 Vaststellen van een Stroke Index - Appendix IV EGA Handicap Systeem Algemeen De Leden vragen de NGF regelmatig advies over het vaststellen van de Stroke Index. Om op dit gebied meer uniformiteit te krijgen, volgt nu een aantal richtlijnen voor een Stroke Index met een evenwichtige verdeling van het aantal Handicap Slagen als belangrijkste kenmerk. Deze richtlijnen zijn niet dwingend omdat de invloed van een Stroke Index op de Handicap van een speler gering is. Overwegingen bij het vaststellen van een Stroke Index Het basisprincipe bij het vaststellen van de Stroke Index is de spelvaardigheid van spelers van verschillende speelsterkte zo rechtvaardig en gelijkmatig mogelijk te nivelleren, door op de juiste holes Handicap Slagen toe te wijzen. De Handicapcommissie kan daarbij tevens de relatieve moeilijkheidsgraad van iedere hole bekijken, zowel voor spelers met een lage Handicap als voor Bogey Golfers. De volgende overwegingen spelen een rol: a de Stroke Index heeft een minimaal effect op Handicaps! b voor dames en heren kunnen de omstandigheden totaal verschillend zijn. Een aparte Stroke Index voor dames en heren kan worden overwogen. In dat geval moet bij de gemengde wedstrijden een keuze worden gemaakt welke Stroke Index wordt gebruikt c indien men kiest voor één Stroke Index voor alle Afslagen, dan wordt deze vastgesteld voor de baan zoals die door het merendeel van de leden het meest wordt gebruikt. Dit betekent in de praktijk bijna altijd dat men uitgaat van de Standard Tees voor heren. Voor de dames kan dit een onbevredigend resultaat geven d de Stroke Index, en daarmee de toewijzing van Handicap Slagen, is zowel van belang bij Matchplay als bij de spelvormen Stableford, tegen Par en Vierbal Strokeplay. Men kan zich voorstellen dat deze laatste drie spelvormen een heel andere Stroke Index kunnen vragen dan Matchplay, maar het gebruik van twee verschillende Stroke Indices is in de praktijk onhandig en daarom niet aan te bevelen e door de relatief geringe afwijking van de gemiddelde score per hole ten opzichte van Par, is de Stroke Index voor lage Handicappers nauwelijks van invloed op het resultaat over achttien holes. Voor de hoge Handicapper kan de Stroke Index meer invloed hebben op het uiteindelijke resultaat f bij een Stablefordwedstrijd behoort een speler met een lage Handicap een Handicap Slag te ontvangen op die holes waar hij de slag het meest nodig heeft om de hole netto in Par te spelen. De hoge Handicappers (19 en hoger) behoren twee Handicap Slagen te krijgen op die holes, waar zij die slagen het meest nodig hebben om de hole netto in Par te spelen. Voor hen kunnen dit echter totaal andere holes zijn, waardoor het dikwijls onmogelijk is dit punt mee te laten wegen g bij Matchplay zal de speler met de hogere Handicap een Handicap Slag moeten ontvangen op de holes waar hij de slag het meest nodig heeft om de hole te halveren h bij Matchplay gaat men bij het vaststellen van een Stroke Index uit van de gemiddelde score per hole van de Bogey Golfer, in vergelijking met de gemiddelde score per hole van een speler uit Handicap Categorie 1 i bij het toewijzen van Handicap Slagen behoort men ervoor te zorgen dat de slagen zo gelijkmatig mogelijk zijn verdeeld over de achttien holes, zowel uit sportief als uit psychologisch oogpunt. Dit speelt bij Matchplay duidelijk een grotere rol dan bij de overige spelvormen. Bij verreweg de meeste verenigingen is het uit praktische overwegingen gebruikelijk één Stroke Index te maken die geschikt is voor alle soorten Afslagplaatsen, zowel voor dames als voor heren, en ook voor alle wedstrijdvormen. In dat geval is het echter vrijwel onmogelijk aan alle bovenstaande overwegingen tegemoet te komen. Men zal daarom bij het maken van één Stroke Index keuzes moeten maken. Recente onderzoeken hebben uitgewezen dat de Stroke Index minimale invloed heeft op de Handicaps van de spelers en dat de Stroke Index belangrijker is bij Matchplay dan bij (vormen van) Strokeplay. Daarom beveelt de NGF de hierna beschreven methode aan die voornamelijk is NGF-Vademecum 2001, Deel 2 11

12 gebaseerd op een zo gelijkmatig mogelijke verdeling van Handicap Slagen. De moeilijkheidsgraad van elke hole speelt wel een rol, maar is ondergeschikt gemaakt aan de regelmatige verdeling van slagen. Procedure voor het vaststellen van een Stroke Index a Eerst wordt voor elke hole de Average Score Difference (A.S. Difference) bepaald (zie hierna) b de oneven slagen worden toegewezen aan de eerste negen holes, de even slagen aan de tweede negen holes. Indien de tweede negen holes op grond van de A.S. Difference beduidend moeilijker zijn dan de eerste negen, kan men eventueel overwegen de oneven slagen op de tweede negen holes te geven c de eerste Handicap Slag behoort te worden toegekend aan een hole zo dicht mogelijk bij het midden van de eerste negen holes: hole 4, 5, 6, of 7. Kies op basis van kolom 6 van de tabel uit deze vier holes de hole met de hoogste A.S. Difference, maar geen Par-3 d de tweede Handicap Slag behoort op soort gelijke wijze te worden toegewezen aan hole 12, 13, 14, of 15 e de eerste acht Handicap Slagen behoren niet op de eerste of de achttiende hole te vallen f de eerste vier Handicap Slagen behoren óók niet op de tweede of de zeventiende hole te vallen. Hiervoor zijn twee redenen: - één van deze slagen op de eerste twee holes maakt een sudden death play off in een Matchplaywedstrijd onbillijk wanneer het Handicapverschil van de spelers slechts enkele slagen is - bij toekenning van één van deze slagen aan de laatste twee holes kan het voorkomen dat in een Matchplaywedstrijd een speler die slechts enkele slagen krijgt, deze niet kan gebruiken omdat hij de wedstrijd dan al verloren heeft. g de eerste zes Handicap Slagen behoren niet te worden toegewezen aan aangrenzende holes h de Handicap Slagen zeven tot en met tien behoren zo te vallen dat een speler die tien slagen krijgt, nergens op drie opvolgende holes een slag krijgt i als men bij het toewijzen van een indexcijfer de keuze heeft uit twee of meer holes, kiest men in principe eerst de hole met de hoogste A.S. Difference j na het toewijzen van de eerste tien slagen wordt de rest zo gelijkmatig mogelijk verdeeld, en zoveel mogelijk op basis van de rangorde van A.S. Difference. Op de volgende pagina staat een voorbeeld voor het vaststellen van een Stroke Index op basis van scores. (ontbreekt!) Average Score Difference De Average Score Difference is een hulpmiddel om op basis van scores vast te stellen, op welke hole een speler met een hogere Playing Handicap het meest behoefte heeft aan een Handicap Slag, wanneer hij een Matchplaywedstrijd speelt tegen iemand met een lagere Playing Handicap. a Verzamel ongeveer tweehonderd scores van elke hole, gemaakt onder normale omstandigheden door een groep spelers (groep A) met een Exact Handicap uit Handicap categorie 1. Bereken voor iedere hole de gemiddelde Brutoscore van deze groep (zie kolom 3 van de tabel op deze pagina). Indien een vereniging (bijna) geen leden heeft met zo n lage Handicap, kan men deze gemiddelde Brutoscore voor elke hole redelijk nauwkeurig berekenen met de volgende formule: Score = L x (L = lengte van de hole in meters) b verzamel ongeveer tweehonderd scores van elke hole gemaakt onder normale omstandigheden door een groep spelers (groep B) met een Exact Handicap in de range van 17.5 t/m 22.4 (Bogey Golfers). Bereken voor iedere hole de gemiddelde Brutoscore van deze groep (zie kolom 4) c bepaal per hole de Average Score Difference (A.S. Difference) van groep A ten opzichte van groep B, dat wil zeggen het verschil van de gemiddelde Brutoscore van groep B en de gemiddelde Brutoscore van groep A (zie kolom 5) d rangschik de holes in afdalende volgorde van deze A.S. Difference (zie kolom 6). Op de hole met de hoogste A.S. Difference heeft de speler met de hogere Handicap in een Matchplaywedstrijd het meest behoefte aan een Handicap Slag NGF-Vademecum 2001, Deel 2 12

13 e Stroke Index voor nieuwe banen Voor een nieuwe baan dient eerst een provisorische Stroke Index te worden vastgesteld die hoofdzakelijk gebaseerd is op een gelijkmatige verdeling. Immers, voor nieuwe banen bestaat meestal niet de mogelijkheid om op basis van de scores de A.S. Difference te bepalen. Men kan zich echter wel door de volgende overwegingen laten leiden. In het algemeen zal de AS Difference het hoogst zijn op de moeilijke Par-5-holes, gevolgd door de moeilijke Par-4-holes, dan de andere Par-5-holes, daarna de andere Par-4-holes en ten slotte de Par-3-holes. Het is echter te rechtvaardigen dat aan een uitzonderlijk moeilijke Par-3-hole eerder een index wordt toegekend dan aan een bijzonder gemakkelijke Par-4 of Par-5. Een moeilijke Par-5 is een hole waarbij het merendeel van de spelers normaliter de green niet in drie slagen kan halen (lengte meer dan 490 m). Een moeilijke Par-4 is een hole, waarbij het merendeel van de spelers normaliter de green niet in twee slagen kan halen (lengte meer dan 340 m). Een uitzonderlijk moeilijke Par-3 is een hole, waarbij het merendeel van de spelers normaliter de green niet in één slag kan bereiken (lengte meer dan 180 m). Uiteraard zullen de prevailing wind en goed geplaatste hindernissen de moeilijkheid van een hole effectief beïnvloeden. Men kan deze factoren betrekken bij de bepaling van een provisorische volgorde van de holes. Negenholesbaan De methode als beschreven in de vorige paragraaf kan ook worden toegepast voor een negenholesbaan, welke men tweemaal moet spelen voor de vastgestelde ronde van achttien holes. De volgorde van de tweede negen holes hoeft niet gelijk te zijn aan die van de eerste negen holes. Banen met 27 Holes Bij een vereniging met drie gelijkwaardige negenholesbaan dient voor elke negen holes een aparte Stroke Index te worden bepaald. Op basis hiervan moet de vereniging tevens voor iedere mogelijke combinatie een Stroke Index vaststellen. REGELCOMMISSIE Taken 1 Organiseren van bijeenkomsten voor regelinstructie 2 samenstellen en afnemen van Regelexamens van de NGF 3 afnemen van regel- en etiquettetesten voor het GVB (eventueel door GVB-commissie) 4 toelichten in het verenigingsblad van achtergronden en veel voorkomende problemen met de Regels 5 oplossen van Regelproblemen die zich bij verenigingswedstrijden hebben voorgedaan, of die door leden zijn voorgelegd (na eventuele ruggespraak met de Regiocommissaris en de CRAS&H van de NGF) 6 bestuderen van wijzigingen van de Decisions on the Rules of Golf by the Royal and Ancient Golf Club of St. Andrews and the USGA 7 vaststellen na overleg met de baancommissie van (tijdelijke) Plaatselijke Regels, droppingzones, markeringen voor Out of Bounds en plaatsing van rode, gele, witte en blauwe paaltjes 8 adviseren van de Wedstrijdcommissie inzake bijzondere voorvallen bij wedstrijden, zoals onweer en fouten van de wedstrijdleiding. De verwijzingen in het Vademecum 2001 naar De Golfregels en de Decisions on the Rules of Golf zijn mogelijk niet meer up-to-date, zie voor De Golfregels 2004 en de Decisions on the Rules of Golf : regels Golfregels. Bezetting Het bestuur benoemt de Regelcommissie. Meestal zijn drie leden voldoende, maar gezien het vele werk is het voor jonge verenigingen raadzaam om meer leden in de commissie op te nemen. Van alle commissieleden mag men verwachten dat zij zich zeer goed in de regels verdiepen en dat zij in staat zijn hun Regelkennis op de leden van de vereniging op adequate wijze over te brengen. Het is zeer aanbevelenswaardig dat leden van de commissie bereid zijn de cursus NGF-Vademecum 2001, Deel 2 13

14 Regelcommissies van de NGF te volgen. Kandidaten uit deze cursus kunnen worden uitgekozen voor een opleiding tot referee. Nota Bene Eén van de beste manieren om zich de Regelkennis goed eigen te maken, is het grondig bestuderen van een bepaalde Regel en te trachten de vragen in de Decisions over die Regel te beantwoorden. Daarnaast kunnen de commissieleden onderling regelmatig samenkomen om bepaalde Regels nader te bestuderen (een Regel per commissielid), eventueel onder leiding van de Regiocommissaris van de CRAS&H. Inrichten van de baan Algemeen Een Regelcommissie heeft niet alleen de taak om op verenigingsniveau Regelproblemen op te lossen, maar ook om ze te voorkomen. Een van de manieren waarop zij dit kan doen, is ervoor te zorgen dat de markering van bijzondere gebieden op de baan duidelijk is en geen ruimte laat voor discussie (Regel 33-2). Het aanbrengen van markeringen dient twee doelen: 1 Het voor de speler duidelijk zichtbaar maken van een bijzonder gebied. - omwille van zijn coursemanagement, bijvoorbeeld begrenzing van Buiten de Baan - om een eventueel referentiepunt te kunnen bepalen (bijvoorbeeld waar de bal de grens met de Waterhindernis kruiste) 2 Afbakening van een gebied waar speciale Regels gelden en vaststelling van de status van het gebied. In veel van de hieronder beschreven gevallen zijn goede Plaatselijke Regels vereist! Goed overleg met de Baancommissie, de hoofdgreenkeeper en de secretaris van de vereniging is van het grootste belang. Te markeren gebieden Op grond van Regel 33-2 moet de commissie nauwkeurig de status en begrenzingen bepalen van a de Baan en Buiten de Baan b de grenzen van Waterhindernissen en Laterale Waterhindernissen c Grond in Bewerking d Gebieden met een kwetsbaar milieu e Obstakels en bouwsels die naar de mening van de commissie een Wezenlijk Deel van de Baan vormen. Markeringen De meest gebruikte markeringen en afzettingen zijn - palen, in diverse kleuren geschilderd - hekken - muren, voornamelijk voor Buiten de Baan - lijnen, gespoten met speciale, milieuvriendelijke verf. Markeringen die een bepaald gebied afbakenen, worden volgens de Golfregels geacht tot dat gebied te behoren. Zij staan dus geheel binnen het gebied. De Decisions bij Regel 33-2a hebben voornamelijk betrekking op het aangeven van grenzen en gebieden. Vanwege de betere zichtbaarheid hebben palen duidelijk de voorkeur boven verfstrepen die van veraf niet te zien zijn. De palen (rond of vierkant) moeten van een redelijke afstand zichtbaar zijn. Zij behoren ten minste zestig tot zeventig cm boven de grond uit te steken en tussen de vijf en zeven cm dik te zijn. Afhankelijk van de hoogte van de rough kunnen langere palen wenselijk zijn. Om bij het maaien de palen gemakkelijk tijdelijk te kunnen verwijderen, kan het raadzaam zijn eerst holle kokers in de grond aan te brengen (geheel onder het maaiveld) en de palen daarin te plaatsen. Het nadeel is dat men er niet zeker van is dat een speler de paal weer terugzet, als hij hem als los obstakel heeft verwijderd. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 14

15 Omdat de grens bepaald wordt door de denkbeeldige rechte lijn tussen de palen, is de onderlinge afstand tussen de palen afhankelijk van de grilligheid van het af te bakenen gebied. Bij een volkomen rechte grens kan men de onderlinge afstand laten afhangen van de zichtbaarheid van paal tot paal. De afstand behoort echter niet groter te zijn dan twintig meter. Hoe groter de afstand, hoe moeilijker het is te bepalen of een bal wel of niet in een gebied ligt. Bij grillige en ronde natuurlijke grenzen van het af te bakenen gebied zullen meer palen op kortere onderlinge afstand nodig zijn, aangezien het ongewenst is dat de rechte verbindingslijn tussen twee palen gekruist wordt door deze natuurlijke grenzen. Vanwege het belang van nauwkeurigheid rond de greens is het bovendien aan te bevelen de afstand tussen de palen in deze buurt klein te maken. Om iedere discussie te vermijden, worden bij grote en belangrijke wedstrijden de palen dikwijls onderling verbonden met een verfstreep op de grond. Voor de diverse gebieden worden in het algemeen de volgende kleuren gebruikt: - Grond in Bewerking: blauwe palen en/of witte verflijnen. Deze kleur wordt overigens niet dwingend door de Regels voorgeschreven, maar is langzamerhand wel (inter)nationaal geaccepteerd - Waterhindernissen: gele palen en/of gele verflijnen - Laterale Waterhindernissen: rode palen en/of rode verflijnen De overgang van een gewone Waterhindernis naar een Laterale Waterhindernis behoort zeer duidelijk te worden gemarkeerd. Bijvoorbeeld door een paaltje dat half geel, half rood is geverfd, of door een geel paaltje tegen een rood paaltje te zetten - Buiten de Baan: witte palen en/of witte verflijnen - Gebieden met een kwetsbaar milieu: gebruikelijk is de kop van de palen groen te verven. Bijvoorbeeld: een Waterhindernis die tevens de status heeft van een Gebied met een kwetsbaar milieu, wordt gemarkeerd met gele palen met een groene kop. Grond in bewerking Een gebied met jonge aanplant, een pas ingezaaid gebied of een gebied dat om welke reden ook tijdelijk in zeer slechte conditie verkeert, kan tot Grond in Bewerking (Ground under Repair, afgekort GUR) worden verklaard. Om schade te vermijden is het in de meeste situaties zelfs wenselijk om het spelen uit GUR te verbieden (Appendix I-B.III). Bij nieuwe banen zullen er veel gebieden met jonge aanplant (plantvakken) zijn. Het is belangrijk dat deze jonge aanplant wordt beschermd. Het beste kan men in dat geval het plantvak tot Grond in Bewerking verklaren. Om te vermijden dat de plantvakken worden omgeven door een palenbos kan men vaak volstaan met een aantal goed zichtbare bordjes met het opschrift GUR binnen de grenzen van het plantvak, omdat het de speler door de kale grond in het plantvak volkomen duidelijk zal zijn waar de grens loopt. Voorwaarde is wel dat er goed onderhoud wordt gepleegd, zodat de grens ook te allen tijde duidelijk blijft. Zodra dit niet meer het geval is, moeten dergelijke gebieden met blauwe palen te worden aangegeven. Goed overleg met de Baancommissie is hierbij een must. Omdat de bomen en struiken die in GUR wortelen sinds 1 januari 2000 zelf ook tot de GUR behoren, is het in feite niet meer nodig een aparte Plaatselijke Regel op te nemen om deze aanplant extra te beschermen tegen slagen net buiten de GUR. Toch kan men de palen rondom de GUR beter zodanig plaatsen dat het voor de speler niet mogelijk is om met de swing de jonge aanplant te beschadigen. Voordat men echter overgaat tot het verruimen van het GUR-gebied, moet men zich er wel van vergewissen dat het voordeel voor de speler om zonder strafslag te mogen droppen binnen de perken blijft. Het komt ook veel voor dat men jong aangeplante, vrijstaande bomen wil beschermen. Meestal zijn zulke bomen vastgemaakt aan één of meer steunpalen. Deze palen zijn uiteraard Vaste Obstakels. Dit soort bomen kan men op twee manieren beschermen (zie ook Appendix I-B II): 1 verklaar het gebied rond de boom tot GUR, waaruit men NIET mag spelen 2 verklaar de gehele boom, inclusief de steunpalen, tot een Vast Obstakel, waarvan de speler de belemmering MOET ontwijken. NGF-Vademecum 2001, Deel 2 15