IC 06. Bepalingen omtrent den accijns op bier en azijn.

Transcriptie

1 IC 06 om het crediet voor den aanslag over Januari) en volgende maanden van het werkjaar met twee toeken te verlengen. Eeno wijziging van art. 58 der wet van 1867, in veroand hiermede noodzakelijk, wordt by art. 6 van het ontwerp voorgesteld. 3. Bij de beraadslaging over hot ontwerp der wet van 7 Julij 1867 {Staatsblad n". 69) in de Tweede Kamer der Stat en-goner:ial, zijn in art. 40 en in art. 41, lit. 0, by vergissing de woorden of melasse opgenomen. Melasse toch is niet aan accijns onderworpen en kan dus niet met debetering voor den accijns worden ingeslagen. De Kamer heeft destyds wegens het beginsel bezwaar gemaakt om op de reeds aangenomen artikelen van het wets-ontwerp bij de behandeling der volgende bepalingen van het ontwerp terug te komen, zoodat de bedoelde misstellingen zijn blijven bestaan. (Bijblad tot de Staatscourant 1866/67, Handelingen bladz en volgg.) Art. 7 van het tegenwoordig ontwerp strekt tot verbetering dier misstellingen. 's Gravenhage, den 19den April ] De Minister van BEUSSÉ. Finantien, BEANTWOORDING van het Voorloopig Verslag der Commissie van Rapporteurs voor het ontwerp van wet houdende bepalingen omtrent den accijns op bier en azijn. 1. Blijkens den aanhef van het Voorloopig Verslag bestond er verschil van gevoelen over de tijdigheid dezer voordragt. Terwijl sommige leden van oordeel waren dat do tijd voor wettelijke regeling was aangebrokon, meenden anderen dat die voordiagt te vroeg was ingediend. Na de herhaalde geduchtenwisseling over dit onderwerp tusschen vroegere Ministers van Finantien en de Staten-Generaal, schaart de ondergeteekende zich aan de zijde van hen, die het eer3te gevoelen zijn toegedaan. Hij heeft dan ook geen oogenblik geaarzeld, zich met de voordragt van zijn ambtsvoorganger te vereenigen. De zaak schijnt rijp voor wettelijke regeling, en ook de nadere termijn van 1 Januarij 1872, bij de wet van 25 December 1870 (Staatsblad n. 208) gesteld, brengt naar zijne opvatting mede, de tijdelijke voorschriften van 1S67 en do in vele opzigten " obre!<ki nr o wet van 1822 hoe eer hoe liever door eene volledige wet to vervangen. Waarom do bedoelde regeling tot oene algemeene herziening van het belastingstelsel zou moeten wachten, kan hij niet inzien, tenzij men daaronder zou willen verstaan eene gelijktijdige omwerking van al onze belastingwetten. En dit zou de zekerste weg zijn om niets tot stand te brongen. De wetgevor heeft er ten vorigen jare ook geen bezwaar in gezien, onder andere de belasting op den wijn te regelen. Zoolang voorts de belasting op bier en azijn blijft bestaan, worden volledige geheel op zich zelf staande voorschriften omtrent de wijs van heffing gevorderd. En mogt men later tot de afschaffing van die belasting besluiten, dan zal het geon verschil maken of de thans bestaande bepalingen dan wel de nieuwe moeten worden ingetrokken. 2. De gevoelens liepen niet enkel uiteen over de tijdigheid der voordragt maar ook over de wenschelijkheid» der zaak zelve". Wat heeft men hierdoor te verstaan? De vaststelling van een nieuw volledig zamenstel wettelijke bepalingen omtrent de formaliteiten van heffing en het toezigt op de fabricage? Verschil van gevoelen over de wenschelijkheid hiervan schijnt bijna niet denkbaar. Men zal 'och wel niet ontkennen dat het ook voor de fabrikanten verkieslijk is een goed zamenhangend geheel van wettelijke bepalingon te kunnen volgen, liever dan de gedeeltelijk veroudordo wet van 1822 (Staatsblad n. 32), de wet van 1867 (Staatsblad n. 84) en het besluit van 1867 (Staatsblad n. 102) te moeten raadplegen. Daarby komt, dat de wet van 1822 en het besluit van 1867 in meer dan e'én opzigt geen verband houden, daar de algemeene maatregel van inwendig bestuur uit den aard deizaak is moeten beperkt worden tot de punten, in do daaraau voorafgegane speciale wet omschreven, en tot de bierbrouwers die aan de nieuwo bepalingen boven de oude de voorkeur geven. De verdere inhoud dezer paragraaph van het Voorloopig Verslag betreft dan ook de vraag der bestendiging van den bestaanden accijns. Het denkbeeld eener verhooging van het bedrag van dien accijns laat de ondergeteekende na do zoo duidelijk uitgesproken zienswijs der overgroote meerderheid, buiten beschouwing Aan afschaffing der bierbelasting zonder aequivalent valt zijns inziens voor'shands niet te denken. Haro vervanging door eene verhooging van den accijns op het gedistilleerd komt bepaald ongeraden voor Ten einde tot do afschaffing van den accijns op de brandstoffen, der gemeente-accijnsen en van het dagbladzegel te geraken, werd de accijns op het gedistilleerd reeds achtereenvolgend verhoogd van f'22 tot f53 per hoktoliter. Men vergeto niet dat daardoor de prikkel tot fraude telkens sterker is geworden. Bovendien, wanneer door dergelijke nieuwe vorhoogingen of door andere aequivalenten een middel te vinden ware om belastingen af te schaffen, dan zouden verschillende andere den voorrang verdienen, èn omdat zij meer de vrijheid der nijverheid belemmeren. èn omdat zij meer bezwarend zijn voor den verbruiker. Volkomen vrijheid voor de nijverhoid zou voorts langs dien weg toch niet te bereiken zijn. In het Verslag zelf wordt erkend dat altijd bij de wet, die den bier-accijns afschafto, bepalingen zouden moeten gemaakt worden om to waken tegen het gevaar dat bierbrouwerijen en azijnmakerijen goheimo fabrieken van gedistilleerd zouden worden. Reeds daardoor zou het beweerde voordeel der afschaffing voor een goed deel verloren gaan. De opbrengst van dezen accijns moge voorts aan sommigen gering schijnen, in de oogen van den Minister van Finantien, die met moeite het evenwigt bewaart tusschen ontvangsten en uitgaven, en zich dagelijks moet verdedigen tegen aandrang tot uitzetting van uitgaven, zijn zes a zeven ton niet te versmaden. Dat de accijns op het bier en de formaliteiten voor de heffing daarvan ook bij goede regeling onvereenigbaar zouden zijn met een bloeijenden toestand der bierbrouwerijen, kan niet worden toegegeven. In andere landen, met name Engeland, Beijeren en Oostenrijk, is de accijns op het bier veel hooger en zijn de formaliteiten voor de heffing zeker niet gemakkelijker dan hier. En toch zijn de bierbrouwerijen aldaar een bloeijende tak van nijverheid, die in den laatsten tijd in sommige dier landen zelfs zich buitengemeen heeft ontwikkeld. Ook in Nederland bestaat in dit opzigt merkbare vooruitgang, getuigen de steeds toenemende opbrengst van den accijns, (die alle'én van het inlandsch fabrikaat geheven wordt), do uitbreiding van bestaande en de oprigting van nieuwe groote brouwerijen. Heeft men grond om te verwachten dat deze toenemende ontwikkeling zal worden gestuit door bevestiging en verbetering van den wettelijken toestand waaronder zij een aanvang nam? Op de aanmerking dat het wets-ontwerp steunt op een stelsel van wantrouwen tegen de fabrikanten en van inmonging der administratie, in strijd met den Nedeilandschen volksaard, kan alleen worden geantwoord dat de ondervinding niet aanmoedigt om bij de heffing van een accijns zich geheel te verlaten op de eerlijkheid van hen, die dien accijns moeten betalen. De hierbedoelde inmenging is voorts meer schijnbaar dan werkelijk, daar de bestaande bepalingen, wier bestendiging in hoofdzaak wordt voorgesteld, zich zoo naauw mogelijk aansluiten aan de wijs van werken, die in goede fabrieken gevolgd wordt. Men meene toch niet, dat de vrij talrijke artikelen der wet omtrent de werktuigen, de controle op het meel en wat dios meer zij, even zoo vele eigendunkelijke grepen in do fabricage zijn. Een bezoek met de wet in de hand in de eerste de beste bierbrouwerij zal genoeg zy'n om het onjuiste daarvan te doen inzien. En de

2 bierbrouwers hebben dan ook nooit geklaagd over de inrnenging der administratie die de regeling van 1867 zou meebrengen Bepalingen omtrent dan accijns op bier en azijn. 3. Do bepalingen van het Koninklijk besluit van 12 October 1867 (Staatsblad n. 106) zijn werkelijk, behoudens enkoio ondergeschikte wijzigingen, onveranderd in het ontwerp overgenomen. Dit zal nader blijken uit hetgeen hierna omtrent de aangehaalde artt. 21, en 47 wordt gezegd 1. Het is waar dat volgens het oud Hollandsch stolsel de accijns vdov 1806 werd geheven bij den uitslag van het bier uit de fabrieken. Op bladz. 6 der Memorie van Toelichting van het ontwerp van 1863, (zitting , LXXVI, n c. 3) is echter reeds gezegd, om welke reilenen het terugkeeren tot dit stelsel geene aanbeveling verdient. Men schijnt ten onrogto te meenen, dat bij het wederinvoeren van dat stelsel do werkzaamheden in de fabrieken geheel vrij kunnen worden gelaten. Ook in dat geval, zonden oene goede controle op de fabricage en peilingen in de fabrieken noodig zijn, onverminderd het toezigt op de uitslagen en het vervoer. Dit laatste toezigt alléén zou volstrekt onvoldoende zijn om de belasting te verzekoren, niet slechts op het platte land maar zelfs in de steden. Onder het oude stelsel gebruikte men in plaats van controle op de fabricage, middelen tot beteugeling der fraude en straffen, welke «eene regering thans meer zou durven voordragen. Men raadplege hieromtrent de ordonnantie van 29 November 1749 (Groot Placaatboek, deel VII, bladz en volgg.) waar de sluikerij bedreigd wordt met enormo geldboete en met sluiting der fabriek, ja zelfs met geeselstraf. Soo'tgelijke bepalingen had men ook voor het gedistilleerd. Niettemin werd onder de werking daarvan zooveel gefraudeerd, dat het Bewind in 18''G bij de nieuwe regeling der accijnsen met heffing bij dun uitslag, de noodzaki lijkheid inzag om, naast het toezigt op de uitslagen en het vervoer, met de daarmede in verband staande straffen, controle op de fabricage en andere dergelijke maatregelen in te voeren. De overtuiging, dat althans voor de bierbrouwerijen do heffing bij den oorsprong de voorkeur verdiende is verder ook oorzaak geweest dat dit stelsel in 1822 voor dezen accijns behouden bleef, ofschoon men voor andere verbruiks-belastingon weder van die in 1816 ingevoerde wijze van heffing terugkwam. Muur al ware het toezigt op den uitslag uit de fabrieken met zware strafbepalingen bij ontdekking van misbruik in dezen voldoende tot verzekering der regten van de schatkist, dan nog zoude de verpligting om voor alle uitslagen document te ligten en het verbod om bier bij hoeveelheden van eenigo beteekenis zonder document te vervoeren op zich zelvcn reeds zóó bezwarend zijn, dat men mag aannemen dat geen fabrikant zal verlangen om het oude stelsel to zien torugkeeren. Ook zou het riet aangaan, op die wijze alle soorten, van bier met hetzelfde accijnsbedrag te belasten, waardoor natuurlijk de liptere en goedkoopere soorten ongelijk zwaarder zouden gedrukt worden dan de betere. Onder het bestaande stelsel van heffing komt bij aanslag naar de inhoudsruimte der roerkuip zoowol als bij aanslag naar het meelveibruik mindere qnaliteit van het bier in compensatie met grootere hoeveelheid. Deze compensatie zou vervallen wanneer de accijns werd geheven van het fabrikaat, tenzij de belasting lager werd gesteld naar mate do qnaliteit -van het bier minder is. Men zou dus, wanneer de belasting weder op het fabrikaat werd gelegd, verschillende soorten van bier moeten onderscheiden, zoo als in het Voorloopig Verslag te regt is opgemerkt. En ook hieruit zou niet alleen voor de administratie, maar ook voor de fabrikanten i eel ongerief kunnen voortvloeijen, daar de qualiteit van bier alleen door een scheikundig onderzoek Ü te bepalon. Bier toch is geen artikel als gedistilleerd, waarvan het gehalte eenvoudig door middel van een vochtweger is op te nemen. Overigens verlieze men niet uit het oog, dat verreweg de meeste bierbrouweryen worden aangetroffen in Noordbrabant en Limburg, en dat deze bierbrouwerijen, wat inrigting en wyze van werken betreft, in het algemeen overeenkomen met de fabrieken in de zuidelijke provinciën, wier belang men in 1816 door do invooring der accijnsheffing bij den oorsprong heeft willen bevorderen. De verspreiding dier fabrieken over het platte land (men vindt in de tweo genoemde gewesten by na geen dorp, waar niet één of meer bierbrouwerijen bestaan) zou voorts eene groote uitbreiding van het personeel van ambtenaren vorderen, indien het toezigt op de uitslagen hot voornaamste middel moest zijn om de opbrengst van den accijns te verzokeren. Wat voorts bedoold wordt met de vraag in het Voorloopig Verslag, of het niet oen schier on \orniijdelijk gevolg der heffing bij den oorsprong is, dat betaald wordt voor hoeveelheden die niet in cousumtie komen, is niet duidelyk. Heeft men bij die vraag art. 282 dor algemeene wet van 26 Augustus 1^22 (Staatsblad n. 38) niet uit het oog verloren? Of heeft men hier soms to doen met een der argumenten, ontleend aan den bekenden strijd over de beide wijzen van heffing gevoerd van 1816 tot 1822, en die soms ook in den vorm eoner algemeen geldende theorie in sommige boeken worden aangetroffen? Zoo ja, dan moet do ondergeteekonde opmerken dat vele der gronden, door de vroegere voorstanders der heffing bij den uitslag aangevoerd, wel juist waren voor andere accijnsen, vooral voor dien op het gedistilleerd, maar daarom nog niet voor den bieraccijns, en dat over het algemeen argumenten als de bovenbedoelde alleen dan als geldende kunnen worden aangenomen, wanneer do aard der betrokken industrie de toepassing daarvan niet al te bezwarend of onmogelijk maakt. Het antwoord op do vraag, naar welk stelsel een accijns moet geheven worden, hangt af' van omstandigheden, die voor elk middel verschillen, en waaronder de oigenaardigheden der fabricage, het bedrag der belasting en de omvang van den uitvoer naar buiten 's lands eene eerste plaats bekleeden. Wat bepaaldelijk den bieraccijns betreft, de ondergeteekende vindt niet de minste reden om do tegenwoordigo grondslagen van heffing prijs te geven. Voor zooveel hij weet heeft van de zijde der fabrikanten geen enkele stem zich ten gunste der bedoelde verandering van stelsel doen hooren, en een terugkeer te dien aanzien tot de heffingswijs der republiek zou zijns inziens geen vooruitgang maar in de volste beteekenis des woords een belangrijke stap achterwaarts wezen. Omtrent het abonnement in Pruissen, waarvan in het Voorloopig Verslag gesproken wordt, kan worden meêgedeeld, dat dit alleen betreft het brouwen van bier voor de behoeften van eigen huishouding. Hij die een abonnement aangaat mag geen bier lovoren aan personen. niet tot zijne huishouding behoorende. Voor groote landbouwondernemingen, zoo als er in Duitschland vele gevonden worden, kan zoodanig abonnement wenschelijk zijn. Hier te lande vindt men geene inrigtingen waarin uitsluitend vooreigen gebruik gebrouwen wordt, behalve welligt enkele geestelijke gestichten. Art. 2. By de berekening in deze paragraaph omtrent het verschil dor uitkomsten volgens de twee thans geldende wijzen van aanslag wordt uitgegaan van do onderstelling, dat de bierbrouwers, die werken met aanslag naar de inhoudsruimte der roerkuip, tot 35 kilogram en j welligt nog meer meel por hektoliter dier ruimte gebruiken. Zulk een groot moelverbruik kan echter niet als algemeene regel worden aangeuomen. Evenmin een verbruik van 14 kilogram voor de brouwers, die werken met aanslag naar het meel, hetgeen het minimum is, dat onder de tegenwoordige wet gebruikt mag worden. Do vergolijking van het bedrag, dat betaald zou worden indien in beide die uiterste gevallen do aanslag naar de ruimte der roerkuip werd toegepast, gaat voorts niet op, daar bij dezen aanslag nooit zoo weinig meel wordt verwerkt, omdat dit te nadeelig zou zijn. Het is juist om deze reden, die het invoeren eener meer rationele wijs van brouwen onmo^elyk maakte, dat in 1867 de aanslag naar het meelverbruik in het leven is geroepen. De ondergeteekende zal intusschen niet ontkennen, dat de brouwers, die met aanslag naar het meolyerbruik werken, dooreen genomen per kilogram meel iets meer dan de anderen betalen. Maar dit verschil kan niet groot zijn, en zal, zoo als te regt in het Voorloopig Verslag wordt opgemerkt, nog verminderen bij afschaffing der korting voor de losse bodems, waardoor natuurlijk de aanslag

3 1608 naar de inhoudsruimte der roerkuip iets hooger wordt. Het bestuur der belastingen heeft in der tyd oen onderzoek ingesteld naar de hoeveelheid meel, die door verschillende bierbrouwers per hektoliter der ruimte van de roerkuipen gebruikt wordt. Het is daarbij gebleken, dat velen dier brouwers eene hoeveelheid van 25 a 30 kilogram bezigen. Neemt men dit bedrag als uitgangspunt aan, dan komt men tot de slotsom, dat de beide aanslagen elkander zoo nabij komen als dit in redelijkheid kan verlangd worden I ^ kil. X 8*/j cent =r f 0,96V 4 per hektoliter ruimte.) Bij verlaging van den aanslag volgens lit. b tot 3 cent per kilogram meel, zou men dus met grond kunnen beweren, dat hieruit eene bescherming zou voortvloeien voor de grooto bierbrouwerijen tegenover de kleine, die bijna uitsluitend naar de oude methode zullen blijven werken; hoedanige bescherming bezwaarlijk met het beginsel van het ontwerp zou zijn overeen te brengen. Dat beginsel is niet den aanslag naar het meelverbruik op alle wijze te bevorderen: het ware alsdan veel eenvoudiger, dien aanslag voor alle fabrieken, groote en kleine, verpligtend te stellen, zoo als ook is voorgesteld by het wets-ontwerp van Maar de oppositie der kleine bierbrouwers tegen dit ontwerp en de volharding waarmede zy onder de regeling van 1867 aan den ouden grondslag zijn blijven vasthouden, hebben de regering doen besluiten van de éénheid van aanslag af te zien. Ook de ondergeteekende zou zich in dezen stand der zaak moeijelijk met die éénheid kunnen vereenigen. Het opdringen van één grondslag zou geen vooruitgang zijn op den weg der vrijheid van nijverheid. Ieder moet zijn voordeel kunnen zoeken zoo als hij dat het best meent te verstaan. Het tegenwoordig ontwerp berust mitsdien op hot beginsel van vrije keus tusschen den aanslag naar het meelverbruik en dien naar de inhoudsruimte der roerkuip. En uit dit oogpunt beschouwd schijnt eenzijdige verlaging van den aanslag volgens lit. b evenmin te regtvaardigen als eenzijdige verhooging van den aanslag volgons lit. a. Wordt dit laatste in het belang der kleine brouwerijen te regt niet wenschelijk goacht, de gevolgen van het eerste zou<ien voor die brouwerijen by slot van rekening ongeveer op hetzelfde neerkomen. Alin. 4. Andere grondstoffen dan graan en meel van graan worden hier te lande niet voorde vervaardiging van bier gebruikt. Eenige proefnemingen met rijstmeel hebben het bestuur der belastingen nog geene voldoende ondervinding gegeven om daarvoor bepalingen in het ontwerp t«kunnen opnemen. Art. 3, fit b. Da voorgestelde aanslag voor de rozijnazijnmakers, die geen gedistilleerd gebruiken, is werkelijk oen abonnement voor den- accijns. Deze vorm, sedert de wet van 1822 in gebruik, kan naar het voorkomt geene bedenking ontmoeten. Alin. 6. De woorden :»andere grondstoffen" zien meer bijzonder op vruchten en hout, en in het algemeen op allo niet genoemde zelfstandigheden, waaruit men in het vervolg hier te lande azijn mogt willen vervaardigen. Alin. 7. Bij het lage bedrag van den accijns zal, naar men vertrouwt, tegen misbruiken op eenigzins groote schaal voldoende zijn te waken. In verband met de opmerkingen in het Voorloopig Verslag voorkomende, is voorts de redactie van dit artikel eenigzins gewijzigd. Art. 4, fit, d. Deze bepaling is in dier voege veranderd, dat alleon de soort van grondstof, meel van graan, enz., behoeft to worden opgegeven. Art. 6. Bij nadere overweging heeft de ondergeteekende geen bezwaar gezien, om de eerste zinsnede van dit artikel te doen vervallen, omdat de verbodsbepaling, waarop het in dezen voornamelijk aankomt, en die volledigheidshalve ook in dit ontwerp was overgenomen (die betreffende de gemeenschap met branderijen), reeds voorkomt in art. 9 der wet van 20 Junij 1862 [Staatsblad n. 62) omtrent den accijns op het gedistilleerd. De tweede zinsnede van dit artikel, thans de eenige, strekt slechts tot bestendiging van den overal bestaanden toestand. Art. 7, alin. 2. Hier en in de verdere bepalingen van het ontwerp aijn thans de ambtenaren,, die bedoeld worden, bepaald genoemd. Art. 10. Is thans zoodanig gewijzigd,. dat ook de geilkuipen buiten de muren der bierbrouwerij mogea geplaatst worden. Art. 11. Op het platte land worden veel bierbrouwers gevonden wier debiet te gering is om des zomers, wanneer ligt bier gebrouwen wordt dat aan spoedig bederf onderhevig is, een geheel brouwsel in kuipen van 10 hektoliter of grooter te maken. In bot belang dezer fabrieken is reeds sedert jaren het gebruik van kleine roerkuipen van minstens 5 hektoliter gedurende de zomermaanden toegelaten. Voor de wintermaanden is dergelijke toelating niet noodig, daar het bier dan lang genoeg kan worden bewaard om het des noods bij kleine hoeveelheden te verkoopen. Evenmin bestaat er Behoefte aan voor de meeste bierbrouwers in de steden, die genoeg debiet hebben om des zomers de bieren van een geheel brouwsel met eene kuip van 10 hektoliter of méér tijdig af te zetten. Dat de hier bedoelde uitzondering op het bepaalde minimum van 10 hektoliter inhoudsruimte der roerkuipen, ofschoon overal van toepassing, feitelijk alleen of nagenoeg alleen strekt ten gerieve van het platte land, is dus waar. Maar de intrekking daarvan zou eene zeer ingrijpende afwijking zijn van de voorschriften van 1867, hoedanige afwijkingen ook volgens 3 van het Voorloopig Verslag dienen te worden vermeden. Art. 13, alin. 2. De leden, die de intrekking der kori ting voor de losse bodems der roerkuipen bedenkelijk achten, schijnen te meenen dat die bodems altijd een verlies op de ruimte dier kuipen veroorzaken Dit is intusschon niet het geval. In vele bierbrouwerijen worden thans slechts één of een paar roosters gebruikt, die niet boven, den vasten bodem uitsteken, maar eene opening in dezen innemen en dus de ruimte der roerkuip volstrekt niet verminderen. De fabrikanten, die het verlies der korting bezwarend achten wegens de dikte der losse bodems welke zij gebruiken, kunnen dus door eene weinig kostbare wijziging der inrigting hunner roerkuipen aan dat bezwaar te gemoet komen. Overigens wordt herinnerd dat de intrekking der korting zal bijdragen tot vermindering van het verschil tusschen den aanslag naar het meelgebruik en dien naar de ruimte der roerkuip (vergelijk het hierboven aangeteekendo omtrent art. 2). Art. 14. Op verzoek van belanghebbenden is dit artikel zoodanig gewijzigd, dat ook de klaringskuipen verkleind mogen worden. Dergelijke verkleining kan noodig zyn met het oog op art. 43 lit. a, terwijl daartegen ook voor het toezigt geen bezwaar bestaat. Art. 15. Door eene aanvulling van art. 16 is gevolg gegeven aan den wensch der leden, die wcttelijken waarborg voor de spoedige ontzegoling van werktuigen noodig achten. Opschriften van de hoofdstukken IV en V. Zijn eenigzins veranderd, zonder dat evenwel volgens het denkbeeld, in het Verslag aangegeven, eene verwijzing naar art 2 is opgenomen. Dergelijke verwijzing in opschriften van hoofdstukken komt minder eigenaardig voor. Art. 19. De ondergeteekende heeft gemeend te moeten toegeven aan het verlangen van bierbrouwers om te worden ontheven van de opgaven omtrent het waterkoken. Art. 20, alin. 2. Het is billijk ook aan de ambtenaren der belastingen gedurende den Zondag eenige vrijheid te laten. Eene bepaling in den geest der hier voorgestelde komt ook voor in art. 62 der wet op het gedistilleerd van 20 Junij 1862 (Staatsblad n. 62) en hoeft bij de toepassing dier wet tot geene klagten aanleiding gegeven. Overigens zyn de thans voorgestelde bepalingen vrijgeviger dan die

4 Bijlagen. Vel 403. lf>09 Tweede Kamer. van het wets-ontwerp van Immers is het verbod i door de ambtenaren als gewone aftreksels zijn beschouwd, om des Zondags water te koken, voorgestold by art. 23 doch die volgens de voorgestelde wetsbepaling buiten aanvan dat ontwerp, naar aanleiding van hetgeen destijds in merking zullen blijven. het Voorloopig Verslag is gezegd, in het tegenwoordige Ook omtrent dit punt gedraagt de ondergetoekendo zich ontwerp niet overgenomen. voorts aan het gezegde bij do Memorie van Toelichting. Art. 21. De tyd, bij de wet van 1822 voor do werkzaamheden in do roerkuip toegestaan, is bij art. 14, laatste zinsnede, van het besluit van 1867 voor do brouwers, die werken naar bet meelverbruik, met '/» verminderd. Voor de brouwers, die wilden blijven werken op den voet der wet van 1822, kon natuurlijk bij het besluit geene veranderin" worden gebragt in den tijd, bij die wet voor de bedoelde werkzaamheden toegestaan, en eenparige regeling was dus in 1867 niet mogelijk, hoewel tusschen dien tijd en de wijze van aanslag geen noodzakelijk verband bestaat. De tijd, dio volgens het thans voorgedragen ontwerp voor beide wijzen van aanslag zal geldon, komt nagenoeg overeen mot dien, toegelaten bij meergenoemd besluit. Van afwijking van de regeling van 1867 is hier dus geene sprake, maar deze regeling wordt integendoel van algemeene toepassing gemaakt. Wat betreft het verschil tusschen den voorgestelden tijd en dien, toegelaten volgens de wet van 1822, gedraagt de ondergeteekendo zich aan het daaromtrent gezegde bij de Memorie van Toelichting. Dat voorts do tijdruimte, voor de hier bedoelde werkzaamheden benoodigd, niet in dezelfde verhouding als de grootte der kuipen opklimt, had men eveneens in de wet van 1822 kunnen opmerken en ligt in den aard der zaak. Hot uittrokken en de versuikering van meelspecien vorderen even veel iijd in groöte als in kleine roerkuipen, en alleen de vermenging en het aftappen vereischen meer tijd in de groote. Het spreekt dus van zelf dat de tijd voor al de werkzaamheden te zamen niet naar de reden der grootte van de kuipen kan peregeld worden, maar voor kleine kuipen altijd betrekkelijk grooter zal moeten zijn dan voor groote. Voor de kuipen van beneden 10 hektoliter is dus de tijd niet onevenredig lang gesteld. En ook voor grootere kuipen is de voorgestelde tijd zelfs onder min gunstige omstandigheden ruim genoeg. Art. 22, alin. 3. De hier bedoelde bepaling, volgens welke de tijd voor de vermenging van hot meel met water met '/, wordt verminderd wanneer die vermenging door stoom- of andere werktuigen geschiedt, komt overeen met die van art. 11, laatste zinsnede, van het besluit van 1867, welke tot geene klagten heeft aanleiding gegeven. Er bestaat dus naar het voorkomt geene voldoende reden om de bedoelde vermindering lager te stellen. Art. 23, alin. 1. Ten aanzien van het beweren dat op het hier genoemde tijdstip de vloeistof, die zich in de roerkuip of in den lekbakbevindt, soms eenehoogere digtheid zou kunnen hebben dan die, welke bij deze bepaling als maximum is gesteld, moet de ondergeteekende de vrijheid nemen te verwijzen naar hetgeen bij de Memorie van Toelichting tot bestrijding van dat beweren is gezegd. De bepaling is reeds vrijgeviger dan in het ontwerp van 1863, daar zij niet meer ziet op de vloeistof, die als naloop van sterke aftreksels in de roerkuip of lekbak kan overblijven. Nogmaals zij hierbij gevoegd, dat bij vertraging der werkzaam - heden door buitengewone omstandigheden, de brouwer zich altoos tegen moeijelijkheden kan vrijwaren door te handelen oveenkomstig art. 25 van het ontwerp. Alin. 2. Het schijnt dat deze bepaling niet juist is opgevat. De tijd, voor de werkzaamheden in de roerkuip toegestaan, is ook bij het maken van klein bier ruim genoeg. Eerst dan bestaat er overtreding wanneer na het verstrijken van dien tijd, dus wanneer geen aftreksols meer genomen mogen worden, in die kuip en in den lekbak meer vloeistof aanwezig is dan in do als maximum aangegeven verhouding. De geheele bedoeling der bepaling is dan ook alléén, het maximum aan te wijzen dat in redelijken zin als naloop is aan te merken, ter vermijding van de moeijelijkheden die onder de bestaande wet ook voor de brouwers uit het gemis van dergelijke bepaling zijn voortgevloeid. Dit gemis heeft niet zelden aanleiding gegeven tot bekeuringen wegens het bevinden van hoeveelheden vocht dio Alin. 3. By deze bepaling dient in het oog te wordon gehouden, dat hier niet wordt gesproken van den tijd, als maximum voor de werkzaamheden in do roerkuip toegestaan, maar van den aangegeven tijd. En de brouwer behoeft niet meer tijd voor dio werkziiaiiihoden aan te geven dan hij werkelijk noodig heeft, en dien hij zeer goed vooral met juistheid kan opgeven. Die spoediger werkt hoeft dus zelf het middel in de hand om in het wegvoeren van den bostel geeno noodelooze vertraging te ondervinden. Het nut dezer bepaling is in de Memorie van Toelichting aangetoond. De meening dat» het geheele art. 23 mank gaat aan ondoelmatige strengheid", wordt niet voldoende gestaafd door hetgeen in deze paragraaph van het Verslag gezegd is. Trouwens het doel der voorgestelde bepalingen is niet juist begrepen Bijstorting van meel bij reeds gedeeltelijk afgewerkte meelspecien zal wel niet beproefd worden, omdat dit geen voordeel zou geven, zoo als te regt in het Voorloopig Verslag is opgemerkt. Eene andere zaak is echter het beslaan van nieuwe grondstof, nadat de aftreksels van het eerste beslag voor zooveel noodig genomen zijn; eene praktijk waartegen de bepalingen der bestaande wet na bet vervallen der meelcontröle geen voldoenden waarborg opleveren. Art. 25. De redactie dor laatste zinsnede is op verzoek van een bierbrouwer eenigzins gewijzigd, daar zich ongevallen kunnen voordoen, waarin door oene bloote verlenging van den tijd voor sommige werkzaamheden niet voldoende kan worden voorzien. Art. 28, alin. 1. Behalve riet- en beetwortelsuiker bestaat er ook suiker, vervaardigd uit zetmeel en andere zelfstandigheden. Alin. 2. De hierbedoelde uitzondering is voorgestold omdat sommige bierbrouwers het gegist bier met stroop van rietsuiker zoeten. Stroop van beetwortelsuiker is wegens haren eigenaardigen smaak en reuk voor dit doel niet te gebruiken. Art. 31, alin. 1. Het minimum van twintig kilogram meel per hektoliter ruimte der roerkuip voor het geval dat de meelspecien niet in ketels bewerkt worden, is zeker niet te hoog. Op verzoek van een bierbrouwer is het één kilogram lager gesteld dan bij art. 7 van het besluit van Het minimum der hoeveelheid meel, voor een brouwsel aan to geven bij aanslag naar het meelverbruik, is reeds 25 percent lager genomen dan volgens de regeling van Het zou onraadzaam zijn verder to gaan en het toezigt nog meer te bomoeijelijken. Ook bestaat hieraan geene behoefte, daar voor de zeer kleine bierbrouwerijen toch de aanslag naar de grootte der roerkuip algemeen verkozen wordt. Art. 40. De twee laatste zinsneden van dit artikel zijn vervallen, en eene nieuwe zinsnede is daaraan toegevoegd ter tegemoetkoming aan bezwaren, nader door sommige bierbrouwers tegen de bestaande wijze van opneming der aftreksels ingebragt. Artt Op de vraag, wat do Regering bewogen hoeft, de corresponderende bepalingen van het besluit van 1867 zoo te verscherpen, wordt geantwoord, dat niet begrepen wordt welke verscherping do Kamer op het oog heeft. Behalve de verbetering der stelfout in art. 25,lit. d, van genoemd besluit, bedoeld bij de Memorie van Toelichting, welke verbetering geheel in het belang van de fabrikanten is, wordt in geen opzigt van de bepalingen van het besluit afgeweken. De eenigo nieuwe bepaling in deze artikelen was die omtrent de vermindering van den tijd voor do werkzaamheden bij het gebruik van roerkuipen van 30 hektoliter inhoud. Maar deze bepaling is Bij blad vtn de Nederlandsche Staats-courant

5 1610 een gevolg van de toelating om 300 in plaats van 400 kilogram meel als minimum per brouwsel te gebruiken, waardoor natuurlijk de bevoegdheid om naar het meelverbruik te worden aangeslagen zal worden uitgostrekt tot voel kleiner roerkuipen dan onder het besluit van 1867 (vergelijk art. 31 van het wets-ontwerp en art. 7 van het besluit). Door eene wijziging der redactio van art. 42 is thans ook do gelegenheid gegeven om het meel gedeeltelijk in ketels te beslaan ; aan art. 43 is voorts nog toegevoegd de bepaling e, en de voorlaatste zinsnede van art. 44 is in dien zin veranderd dat de beslagen speciën bij het einde der werkzaamheden in den ketel in plaats van in de roerkuip bijeengebragt mogen worden. Een en andor is geschied ter tegemoetkoming aan de bezwaren, door sommige bierbrouwers tegen de vroeger voorgestelde bepalingen ingebragt. Hoofdstuk VII. In het jaar 1870 werd in e3 azijnmakerijen verbruikt hektoliter gedistilleerd ad 50 percent, met vrijdom van accijns ingeslagen. Tegen f 53 per hektoliter heeft de vrijdom dus bedragen f Art. 47. Het is waar, dat volgens de wet van 1822 (artt. 47 en 52) in den regel van de bierbrouwers geene bijzondere zekerheid kan gevorderd worden voor het crediet dat zij genieten. Maar bij de invoering dier wet bestond bovendien het zoogenaamd legaal verband (vergol. art. 290 der algemeene wet van 26 Augustus 1822, Staatsblad n. 38). En dit verband kan onder de thans geldende hypotheekwetgeving van 1838 niet moer worden toegepast. De verklaring aan het hoofd der rekening beteekent op zich zelve niets, sinds daaruit geenerlei voorregt boven andere schuldeischers voortvloeit. Bij het besluit van 18G7 is hierin goene verandering gebragt, omdat die verandering toch alléén van toepassing had kunnen zijn voor de bierbrouwors, die gebruik maakten van de afwijkingen der wet, bij dat besluit toegelaten. Er zou dus eene tweeledige behandeling zijn ontstaan, waarvoor geen grond bestond. Nu echter de geheele wet wordt herzien, vindt de ondergeteekende geene vrijheid om de hierbedoelde uitzondering op den regel voor alle andere accijnsen te bestendigen, te minder omdat èn door de oprigting van grooto fabrieken èn door de voorgedragen belangrijke uitbreiding van het crediet het belang der schatkist bij voldoende zekerheid veel grooter zal worden dan vroeger. De meening dat de bierbrouwers volgens de thans voorgestelde bepalingen verpligt zouden zijn zakelijke zekerheid te stellen, is niet juist. Volgens de artt. 268, 269 en 275 der evengenoemde algemeene wet van 26 Augustus 1822 zal ook in de hierbedoelde gevallen persoonlijke zekerheid gesteld kunnen worden, en wel bij onderhandsche akte wanneer de sommen niet hooger zijn dan f 300. Ook wordt niet begrepen hoe men kan meenen, dat de uitbreiding van het crediet slechts voor de eerste maal een gering voordeel kan geven. Zooveel is toch zeker, dat bij voorbeeld een brouwer die f 100 's maands verschuldigd is, thans hoogstens + f 150 schuld kan hebben, terwijl in dat geval het maximum zijner schuld volgens de nieuwe regeling ± f 350 kan beloopen (vergelijk art. 48 van hot wets-ontwerp). Dat dit voordeel doorloopend is schijnt verder geen betoog te behoeven. Alinea 4. De redactie dezer zinsnede is naar aanleiding der gemaakte opmerkingen gowijzigd. Thans blijkt duidelijk dat het bepaalde minimum van f 100 niet ziet op de waarde van het bier of den azijn maar op den verschuldigden accijns. Voorts wordt verwezen naar de tweede zinsnede van art. 48. Art. 53. Het regt van visitatie der fabrieken, waaraan hier geene uitbreiding wordt gegeven, hebben de ambtenaren reeds volgens de artt. 196 en volgg. der algemeene wet van 26 Augustus 1822 (Staatsblad n. 38). De strekking der eerste zinsnede van art. 53 van het ontwerp is dan ook alléén, hun do bevoegdheid to geven om, bij gelegenheid dier visitatien, zoodanige opnemingen te doen en proeven te nemen als voor het opsporen en constateren van overtredingen noodig zijn. Natuurlijk is het in den esrel niet te voorzien, of en in welk opzigt dergelijk onderzoek noodig zal zijn, en gaat het niet aan de ambtenaren te verpligten om, wanneer by de visitatie proeven of opnemingen noodig blijken, daarvoor vooraf eene speciale magtiging van den controleur te gaan halen. Die magtiging zou in verreweg de meeste gevallen te laat komen. En wanneer het bezit daarvan als voorwaarde gesteld wordt, dan zal daaruit dus voor de meeste gevallen straffeloosheid van de overtreding voortvloeijen. Overigens dient opgemerkt,' dat eene gelijksoortige bepaling voorkomt in art der wet van 20 Junij 1862 (Staatsblad n. 62) omtrent den accijns op het godistilleerd, en dat^daaruit nooit moeijelijkheden zijn ontstaan. Art. 55. Do opmerking dat do hier bedoelde bevoegdheid tot het doen van proefnemingen welligt te veel beperkt is, daar het noodig kan blijken dergelijke proefnemingen onder toezigt te doen plaats hebben, zonder dat eene nadere regeling van den aanslag daarvan bet gevolg ia, is niet ongegrond en mitsdien wordt thans voorgesteld, die bevoegdheid eenigzins uit te breiden. Hierdoor alleen zal het beoogdo doel echter niet bereikt worden, daar alsdan nog de bevoegdheid ontbreken zal om, bij gunstige uitkomst der verlangde andere proefnemingen, daaraan het verder vereischt gevolg te geven. De ondergoteekende heeft mitsdien gemeend het artikel ook te moeten vermeerderen met eene zinsnede, waarby de Koning wordt gemagtigd om aan die bierbrouwers, wier aanslag reeds bij de wet geregeld is, toe to staan, andere soorten van werktuigen te bezigen of eene andera wijs van werken in te voeren dan die, welke bij de wettelijke bepalingen zijn voorgeschreven. Gelijke bevoegdheid is in het belang dei nijverhuid aan den Koning voorbehouden bij art. 77 der wet van 7 Julij 1867 (Staatsblad n. 69) omtrent den accijns op de binnenlandsche suiker. Er bestaat echter bezwaar tegen, dit artikel zoodanig in te rigten dat de fabrikanten het werken onder toezigt kunnen vorderen. Het bestuur der belastingen zou daardoor in de noodzakelijkheid kunnen komen om proefnemingen onder toezigt van ambtenaren toe te laten, ofschoon de zekerheid bestaat dat deze doelloos zijn, hetzij omdat in geen geval kan toegestaan worden wat de fabrikant met de proefneming beoogt, of wel omdat de verlangde proefnemingen uit anderen hoofde overbodig zijn. Art. 57, 1. Het ligt niet in de bedoeling, de peilstokken te doen ijken volgens art. 14 der wet van 7 April 1869 (Staatsblad n. 57), hetgeen trouwens wegens hunne inrigting niet zou kunnen geschieden. (Vergelijk het Koninklijk besluit van 16 October 1869, Staatsblad n. 159). De bedoeling is alleen, de stokken vóór do in-gebruikstolling door de ambtenaren te doen onderzoeken en waarmerken, op dezelfde wijze waarop dit geschiedt met de peilstokken in do branderijen, bedoeld bij art. 51, 1, der wet van 20 Junij 1862 (Staatsblad n. 62). Door eene wijziging der redactie is de bedoeling thans duidelijker uitgedrukt. Art. 60, alinea 1. De vennootschappen van koophandel kunnen hier niet worden weggelaten, daar alsdan ten aanzien der toepassing van de accijnswet op die vennootschappen geen wettelijke regel zou bestaan. Door eene wijziging in de redactie is echter ten overvloede gezorgd dat de laatste woorden dezer zinsnede niet meer ook op genoemde vennootschappen van toepassing kunnen geacht worden, waartoe trouwens ook zonder dat geen aanleiding schijnt te bestaan. Art. 61, alinea 1. Eene bepaling als die bij het Voorloopig Verslag bedoeld, is nu opgenomen in een nieuw artikel 64. Art. 64. (thans art. 65). Het jaartal 1871 is vervangen door 's Gravenhage, 18 April De Minister van BLUSSÉ. Finantien, In de bijlage A der Memorie van Toelichting (N. 4 der gedrukte stukken) moet bij art. SI van het ontwerp worden verwezen naar art. 1* van het besluit van 1867.