Omgevingsflits nr november 2015

Transcriptie

1 Omgevingsflits nr november 2015 Samenhangende zaken als bedoeld in Besluit proceskosten bestuursrecht Bestuursrecht algemeen In de uitspraak van de AbRvS van 25 november, ECLI:NL:RVS:2015:3590 gaat het om de toekenning van de proceskostenvergoeding voor zeven bestreden besluiten (Nbw vergunningen) in bezwaar. Door appellant wordt gesteld dat het college zich ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat in deze gevallen sprake is van samenhangende zaken als bedoeld in artikel 3 van het Besluit proceskosten bestuursrecht (Bpb). Hierdoor zou het college te weinig proceskosten hebben vergoed. Tegen deze besluiten zijn afzonderlijke bezwaarschriften ingediend en aan de zeven primaire besluiten ligt niet hetzelfde feitensubstraat ten grondslag zodat van samenhangende zaken geen sprake zou zijn, zo wordt gesteld. Het college stelt dat de bezwaren gelijktijdig of nagenoeg gelijktijdig zijn behandeld. Verder is rechtsbijstand verleend door dezelfde persoon van wie de werkzaamheden in deze zaken nagenoeg identiek konden zijn. Daarom is besloten om deze zaken te beschouwen als samenhangende zaken en is daarbij de wegingsfactor van 1,5 gehanteerd. De Afdeling is van oordeel dat het onderwerp en het toetsingskader in de zeven zaken in zodanige mate overeenkomen dat het redelijk is om ervan uit te gaan dat in vergelijking met de behandeling van één zaak de behandeling van meer dan één zaak voor de rechthulpverlener geen reële extra inspanning hoefde te vergen. Daarbij betrekt de Afdeling dat de bezwaarschriften vrijwel gelijkluidend zijn. De werkzaamheden in elk van deze zaken zijn dan ook nagenoeg identiek. Het beroep wordt ongegrond verklaard. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Susan Geluidhinder bij basisschool Handhaving In AbRvS 25 november 2015 (ECLI:NL:RVS: /1/A4) hebben omwonenden om handhaving verzocht vanwege geluidhinder afkomstig van een nabijgelegen schoolplein. Daarbij ging het omwonenden niet alleen om het geluid van de spelende schoolkinderen, maar ook om het geluid van hangjongeren die zich buiten schooltijd op het plein bevonden. Na afwijzing van het verzoek en ongegrondverklaring van de bezwaren, verklaart de rechtbank het beroep gegrond en wordt het bevoegd gezag opgedragen een nieuw besluit te nemen. Tegen de uitspraak gaan zowel omwonenden, als het bevoegd gezag in hoger beroep. Bij de Afdeling draait het om de vraag of de gestelde geluidhinder een overtreding oplevert van het bestemmingsplan en het Activiteitenbesluit. Bestemmingsplan Volgens de rechtbank is sprake van strijd met de maatschappelijke bestemming, omdat daarbinnen alleen aan onderwijs gerelateerde voorzieningen zijn toegestaan. Dit betekent volgens de rechtbank dat zich ter plaatse alleen leerlingen van de school mogen begeven. De Afdeling is met het bevoegd gezag van oordeel dat de maatschappelijke bestemming ( maatschappelijke voorzieningen ) ruimer is en dat het enkel op basis van die bestemming niet is uitgesloten dat zich anderen dan leerlingen van de school op het terrein bevinden. Dit maakt volgens de Afdeling echter tegelijkertijd dat de ruimtelijke uitstraling meer invloed op de omgeving kan hebben dan waarvan de rechtbank is uitgegaan. Nu uit het besluit niet blijkt hoeveel personen van het schoolplein gebruikmaken en wat de aard, omvang en intensiteit van dat gebruik is, is onvoldoende onderzocht en gemotiveerd of het gebruik past binnen de ruimere maatschappelijke bestemming. Activiteitenbesluit Daarnaast staat ter discussie of sprake is van overtreding van het Activiteitenbesluit. Artikel 2.17, lid 1, onder a bepaalt het maximale geluidsniveau van door de in de inrichting verrichte activiteiten op de gevel van gevoelige gebouwen. Artikel 2.18, lid 1, onder h, bepaalt dat bij het bepalen van het geluidsniveau het stemgeluid van

2 kinderen op onoverdekt terrein bij een inrichting voor primair onderwijs, in de periode vanaf een uur voor aanvang tot een uur na beëindiging van onderwijs buiten beschouwing blijft. De Afdeling oordeelt daarentegen dat artikel 2.18, lid 1, onder h zich niet beperkt tot stemgeluid van kinderen die leerling zijn van de inrichting voor primair onderwijs waartoe het terrein behoort, zodat de rechtbank terecht heeft geoordeeld dat het geluid van alle kinderen die zich op het terrein bevinden buiten beschouwing moet worden gelaten. Toch gaat de rechtbank bij interpretatie van artikel 2.18, lid 1, onder h volgens omwonenden en de Afdeling een stap te ver door daarin, naast stemgeluid, ook andere geluiden (zoals geluiden van spelactiviteiten) in te lezen (en die geluiden dus ook buiten beschouwing te laten). Volgens de Afdeling laat het artikel geen ruimte nu enkel wordt gesproken van stemgeluid. De wetsgeschiedenis, die ruimte zou laten voor andere soorten geluid (Kamerstukken II 2008/09, , XI, nr. 31) doet daaraan niet af. Het hoger beroep van omwonenden is in zoverre dan ook gegrond en het bevoegd gezag wordt opgedragen te beoordelen of het gebruik van het schoolterrein in overeenstemming is met het bestemmingsplan en Activiteitenbesluit. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Monique Handhaving recreatief nachtverblijf in zomerhuisje In AbRvS 25 november 2015 (ECLI:NL:RVS:2015:3627) werd op verzoek handhavend opgetreden ten aanzien van het zonder omgevingsvergunning bouwen van een zomerhuisje (artikel 2.1, lid 1, onder a, Wabo) en het gebruik daarvan voor recreatief nachtverblijf (artikel 2.1, lid 1, onder c, Wabo). Eerst staat ter beoordeling of het zomerhuisje ten onrechte zonder omgevingsvergunning is gebouwd. Vast staat dat het zomerhuisje in 1963 is gebouwd. Overtreder stelt dat voor het zomerhuisje geen omgevingsvergunning voor bouwen is vereist vanwege artikel 3, lid 2, Bijlage II Bor. Dit artikel bepaalt namelijk dat voor het bouwen van een op de grond staan bouwwerk ten behoeve van recreatief nachtverblijf geen omgevingsvergunning is vereist als het bouwwerk niet hoger is dan 5 meter en niet groter dan 70 m2. Met overtreder is de Afdeling van oordeel dat geen omgevingsvergunning voor bouwen is vereist. Daarbij verwijst de Afdeling naar de toelichting op het Bor (Staatsblad 2010, nr. 143, p. 154), waaruit volgt dat meer permanente bouwwerken voor recreatief nachtverblijf zonder omgevingsvergunning voor bouwen kunnen worden opgericht. Daarmee staat vast dat het college niet bevoegd was tot handhaving op grond van artikel 2.1, lid 1, onder a, Wabo. Vervolgvraag is of het zomerhuisje voor recreatief nachtverblijf mag worden gebruikt. Niet ter discussie staat dat het nachtverblijf niet past binnen de woonbestemming. In beginsel dient het college dan ook handhavend op te treden. In dit geval neemt de Afdeling echter aan dat handhaving in dit geval onevenredig is. Sprake is van een zeldzaam geval waarin het beroep op het vertrouwensbeginsel slaagt. Vanwege brieven van het gemeentelijke afdelingshoofd van VROM, namens het college verzonden, is bij overtreders het gerechtvaardigde vertrouwen gewekt dat het college niet handhavend zou optreden tegen het zomerhuisje, omdat deze onder het overgangsrecht zou vallen en omdat uit een van de brieven blijkt dat het zomerhuisje mag worden gebruikt voor recreatief nachtverblijf. Het geslaagd beroep op het vertrouwensbeginsel in combinatie met de verklaringen ter zitting dat het zomerhuisje slechts incidenteel voor nachtverblijf wordt gebruikt en geen plannen bestaan voor uitbreiding of commerciële exploitatie van het zomerhuisje maken volgens de Afdeling dat er in dit geval goede redenen zijn om van handhaving af te zien. Het hoger beroep van overtreders is gegrond, de aangevallen uitspraak wordt vernietigd en de Afdeling voorziet zelf in de zaak. Daarbij overweegt de Afdeling ten overvloede nog dat artikel 2.1, lid 1, c Wabo geen grondslag kon bieden voor handhaving, omdat dit artikel pas sinds 2010 in werking was getreden en het zomerhuisje al in 1963 was gerealiseerd. Dit maakte volgens de Afdeling dat het verbod op gebruiken in de zin van bouwen in strijd met regels bestemmingsplan destijds nog niet gold en dat artikel 2.1, lid 1, c Wabo geen grondslag kon zijn voor handhaving. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Monique

3 Bestemmingsplannen Eerdere rechterlijke uitspraak gedaan op basis van onjuiste info gemeenteraad: Vervallenverklaring? In 2014 verklaarde de AbRvS een beroep tegen het bestemmingsplan Buitengebied Rucphen 2012 gegrond voor zover het betrof de aanduiding recreatiewoning ter plaatse van 35 recreatieobjecten. Die objecten lagen in de EHS en waren in het voorheen geldende bestemmingsplan niet als zodanig bestemd. De gemeenteraad had tijdens de zitting toegelicht dat voor die recreatiewoningen ook nooit bouwvergunning was verleend. Nu wordt de AbRvS geconfronteerd met een verzoek tot het (buitenwettelijk) vervallen laten verklaren van haar eerdere uitspraak. Er blijken deels wél bouwvergunningen voorhanden te zijn. In haar uitspraak van 25 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3598, overweegt de Afdeling dat de eerdere toelichting van de gemeenteraad in elk geval deels onjuist is. Toch ziet de Afdeling geen aanleiding om tot het buitenwettelijke middel van vervallenverklaring van haar eerdere uitspraak over te gaan, een mogelijkheid die blijkbaar bestaat. In dit geval is er inmiddels een nieuw bestemmingsplan Buitengebied vastgesteld. Daarin is een deel van de recreatiewoningen opnieuw als zodanig bestemd en is voor het overige deel een uitsterfregeling opgenomen. Tegen de vaststelling van dit plan kan beroep worden ingesteld. In het kader van die procedure kan aan de orde worden gesteld of en, zo ja, welk recht kan worden ontleend aan verleende bouwvergunningen voor de recreatiewoningen, aldus de Afdeling. Voor meer informatie kunt u contact opnemen met Rob Natuur en milieu ADC-toets hoogwatergeul en Reevedam en recreatieve verbinding vaarroute IJssel en Drontermeer In navolging van de tussenuitspraak van 11 februari 2015 waarin de Afdeling heeft overwogen dat de beoogde uitvoering van het projectplan voor wat betreft de hoogwatergeul en de Reevedam in Kampen alleen doorgang kan vinden als aan de ADC-criteria wordt voldaan, heeft de gemeenteraad het rapport ADC-toets ten grondslag gelegd aan de betreffende besluitvorming. In de uitspraak van de Afdeling van 25 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3623 wordt aan de ADC-criteria getoetst. Het ging in de zaak van 11 februari 2015 overigens om het verlies van 4,1 ha rietmoeras, hetgeen zou leiden tot een aantasting van het broed- en leefgebied van de roerdomp en grote karekiet. Het aanleggen van nieuw rietmoeras buiten Natura 2000-gebied werd door de Afdeling niet aangemerkt als mitigerende maatregel. De A-toets blijft in stand. Er hoefde niet voor één van de inrichtingsalternatieven gekozen te worden. Vanuit veiligheidsoverwegingen is het niet onredelijk dat is gekozen voor rivierverruimende maatregelen in plaats van voor een versterking van dijken. Ditzelfde geldt ook voor een zomerbedverlaging vanwege nadelige gevolgen voor de drinkwaterwinning. Ook de D-toets wordt doorstaan met het oog op de waterveiligheid. Voor wat betreft de C-toets gaat het eveneens goed. Er is voldoende zeker gesteld dat de compenserende maatregel in de vorm van nieuw rietmoeras functioneel zal zijn voordat het negatieve effecten van het project zich kunnen voordoen. Het plan heeft echter ook een recreatieve functie. Zo ontstaat er een nieuwe vaarroute tussen de Veluwerandmeren en de IJssel. Om verstoring te voorkomen is een recreatieve zone voor het gebied ingesteld om deze schadelijke gevolgen te voorkomen. De Afdeling is van oordeel dat deze zoneringsmaatregel, die aangemerkt kan worden als mitigerende maatregel voldoende effectief kan zijn. Het gaat mis bij de aansluiting van de vaarweg met het Drontermeer, alwaar geen zonering is ingesteld. Het uitsluiten van recreatieve activiteiten ter plaatse zou tot gevolg hebben dat de boten de vaarweg niet kunnen betreden. De Afdeling volgt het standpunt van de gemeenteraad niet dat dit niet leidt tot verstoring van de rietlanden. Het gaat om vaarbewegingen op jaarbasis. Ook kan worden aangenomen dat de intensiviteit van de vaarweg niet gelijkmatig zal zijn over het jaar en dat van een meer intensief gebruik juist sprake zal zijn

4 tijdens het broedseizoen. Het standpunt dat bij de vogels gewenning zal optreden acht de Afdeling niet overtuigend. De Afdeling oordeelt dat de rechtsgevolgen van het plan Kampen en de Nbw vergunningen voor zover die zien op genoemd deel van de vaarweg niet in stand blijven, waarmee dus de vaarroute als verbinding tussen de IJssel en het Drontermeer niet tot stand komen. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Susan Peildatum voorzienbaarheid en normaal maatschappelijk risico Schade De uitspraak van de AbRvS van 25 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3608, is interessant vanwege (1.) de overwegingen over de peildatum waarop voorzienbaarheid wordt aangenomen en (2.) de invulling van het criterium normaal maatschappelijk risico. Peildatum voorzienbaarheid Volgens vaste rechtspraak is het moment van aankoop van een onroerende zaak doorslaggevend voor het antwoord op de vraag of sprake is van voorzienbaarheid van een nadelige planologische wijziging. In de onderhavige zaak is door de gemeente een bouwperceel verkocht aan appellant. Op 17 juli 1979 heeft het college van B&W het besluit tot verkoop genomen. Dit besluit is op 31 oktober 1979 in werking getreden door het goedkeuringsbesluit van het college van GS. Op 20 februari 1980 is appellant eigenaar geworden van het perceel. De planschadeadviseur van de gemeente heeft 17 juli 1979 aangemerkt als peildatum voor de eventuele voorzienbaarheid. Ten onrechte, aldus de AbRvS. Pas op 20 februari 1980 heeft appellant zich volgens de AbRvS tot de koop van het perceel verbonden, zodat die datum als peildatum heeft te gelden. Daarbij wordt tevens waarde gehecht aan het feit dat tijdens de zitting is komen vast te staan dat partijen nooit een koopovereenkomst hebben gesloten en dat op 19 februari 1980 de koopprijs nog eenzijdig door het college van B&W is gewijzigd. Normaal maatschappelijk risico Namens het college is het standpunt ingenomen dat de volledige schade onder het normaal maatschappelijk risico valt, omdat het ontwikkelingsplan paste in de ruimtelijke structuur van de omgeving. Appellant betwist dit. De Afdeling stelt onder verwijzing naar haar vaste rechtspraak voorop dat aan artikel 6.2, eerste lid, van de Wro zelfstandige betekenis toekomt. Alleen die schade wordt vergoed, die uitkomt boven de financiële nadelen die behoren tot het maatschappelijk risico dat elke burger behoort te dragen. De vraag of schade tot het normaal maatschappelijk risico behoort, moet worden beantwoord met inachtneming van alle van belang zijnde omstandigheden van het geval. Daarbij is onder meer van belang of de ontwikkeling als een normale maatschappelijke ontwikkeling kan worden beschouwd waarmee de benadeelde rekening had kunnen houden in de zin dat de ontwikkeling in de lijn van de verwachtingen lag, ook al bestond geen concreet zicht op de omvang waarin, de plaats waar en het moment waarop de ontwikkeling zich zou voordoen. De Afdeling overweegt dat het college weliswaar is ingegaan op de mate waarin de realisering van twee nieuwe woningen ruimtelijk aanvaardbaar is, maar niet aannemelijk heeft gemaakt dat deze ontwikkeling binnen het door de gemeente gevoerde planologische beleid past. Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de realisering van de twee nieuwe woningen niet in de lijn der verwachtingen lag. Hieruit volgt dat slechts het forfaitair normaal maatschappelijk risico van 2% op de door geleden planschade van toepassing is. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Ineke

5 Eén keer of twee keer toepassing NMR In de uitspraak van de AbRvS van 25 november 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3626, komt de vraag aan de orde of slechts één keer of twee keer de forfaitaire korting wegens het normaal maatschappelijk risico moet worden toegepast. Appellant had een verzoek om planschade ingediend vanwege twee schadeoorzaken: (1.) het bestemmingsplan "De Wijtenhorst en Douweler Leide" en (2.) het bestemmingsplan "De Wijtenhorst en Douweler Leide, tweede partiële herziening". Als gevolg van beide bestemmingsplannen leed verzoeker schade en op beide schadebedragen is de forfaitaire NMR-korting toegepast. Uit rechtsoverweging 6.1 van de uitspraak blijkt dat in beginsel voor elke schadeoorzaak het normaal maatschappelijke risico afzonderlijk beoordeeld dient te worden. Op deze regel moet volgens de AbRvS een uitzondering worden gemaakt ingeval de elkaar opvolgende planologische maatregelen zo nauw met elkaar verweven zijn dat de voor- en nadelen die uit de maatregelen voortvloeien moeten worden geacht voort te vloeien uit één en dezelfde maatregel. In het onderhavige geval is hiervan volgens de AbRvS sprake, omdat de partiële herziening van het bestemmingsplan enkel een leemte uit het voorgaande bestemmingsplan opvulde, die was ontstaan door de vernietiging van een plandeel door de AbRvS. Ingeval de gemeenteraad van aanvang af een deugdelijk bestemmingsplan had vastgesteld voor het betrokken plandeel, was ook slechts eenmaal het forfait toegepast. In het onderhavige geval had het college dus niet tweemaal de forfaitaire korting mogen toepassen. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Ineke Janike Haakmeester Monique Blokvoort Eelco de Jong Susan Schaap Ineke van Leeuwen Rob Wertheim janike.haakmeester monique.blokvoort eelco.de.jong susan.schaap ineke.van.leeuwen rob.wertheim tel: tel: tel: tel: tel: tel: