Omgevingsflits nr oktober 2015

Transcriptie

1 Omgevingsflits nr oktober 2015 Wabo Onbenutte planologische mogelijkheden geen nieuwe verstedelijking We hebben al het eerder gezien, maar in de uitspraak van de Afdeling van 21 oktober 2015, nr /1/A1 komt de vraag aan de orde of een bouwplan waarvoor een projectafwijkingsbesluit ex artikel 2.12 lid 1 aanhef en onder a, onder ten 3 e Wabo nieuwe verstedelijking is of niet. Het project voorziet in de bouw van een appartementencomplex met detailhandelsfuncties. Het plan is grotendeels in overeenstemming met het bestemmingsplan. De afwijking van het bestemmingsplan ziet onder meer op een overschrijding van de in het bestemmingsplan toegelaten bedrijfsvloeroppervlakte met 769 m² ten behoeve van detailhandel. De Afdeling overweegt dat het project als geheel als het gedeelte van het project waarvoor het college in afwijking van het bestemmingsplan omgevingsvergunning heeft verleend geen nieuwe stedelijke ontwikkeling mogelijk maakt. Daartoe wordt overwogen dat het bestemmingsplan op het perceel reeds bebouwing mogelijk maakt ten behoeve van verschillende stedelijke functies zoals parkeervoorzieningen, woningen, appartementen, horecagelegenheid en detailhandel. De in het project voorziene toevoeging van 769 m2 bedrijfsvloeroppervlakte aan detailhandel is het gevolg van een inpandige functiewijziging, waarbij een deel van de stallingsgarage plaatsmaakt voor een magazijn- en expeditieruimte. Door deze functiewijziging worden de bebouwingsmogelijkheden niet vergroot en vindt geen nieuw beslag op de ruimte plaats. Ook staat het bestemmingsplan op het Meerplein blijkens de daar geldende bestemming "Centrumdoeleinden 3 (C3)" zowel parkeervoorzieningen als detailhandel toe. De Afdeling vervolgt dat de afweging om te voorzien in deze functies al in het bestemmingsplan heeft plaatsgevonden en wijst daarbij op haar uitspraken van 4 maart 2015, nr /1/R3 en 15 juli 2015, nr /1/R3. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Janike Vergunning van rechtswege na vernietiging eerdere uitspraak door rechter? Een interessante uitspraak van de AbRvS van 21 oktober 2015, nr /1/A4 waarin de Afdeling de lijnen met betrekking tot de vergunning van rechtswege na een eerdere vernietiging van een besluit aanscherpt. Kort en duidelijk volgt uit de uitspraak dat na een vernietiging door een rechter, geen vergunning van rechtswege ontstaat indien na vernietiging niet tijdig op de aanvraag wordt besloten. Gelet op het belang van deze uitspraak, is de samenvatting iets langer dan u van ons gewend bent. Het college heeft op 17 januari een omgevingsvergunning verleend voor het legaliseren van meerdere bijgebouwen bij zijn woning bestaande uit een berging (28,37 m2), een loods (71,33 m2) en een garage (31,95 m2). De vergunning is met de reguliere procedure is voorbereid. In bezwaar is verzocht om rechtstreeks beroep, waarmee het college heeft ingestemd. Er is dus geen beslissing op bezwaar gewezen. De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard. De Afdeling heeft het hoger beroep gegrond verklaard en het primair besluit vernietigd, zie AbRvS 24 september 2014 nr /1/A4, en heeft bepaald dat tegen het te nemen nieuwe besluit slechts bij de Afdeling beroep kan worden ingesteld. Bij brief van 24 november 2014 heeft het college aan vergunninghouder meegedeeld dat aan hem van rechtswege een omgevingsvergunning is verleend. Hiertegen is beroep ingesteld bij de Raad van State. Het college gaat er van uit dat op grond van artikel 4:20b, eerste lid, van de Awb van rechtswege een omgevingsvergunning is verleend nu het college na de vernietiging door de Afdeling van het besluit van 17 januari 2013 niet binnen de in artikel 3.9, eerste lid, van de Wabo genoemde termijn een besluit op de aanvraag om een omgevingsvergunning heeft genomen en het de termijn voor het nemen van een beslissing niet heeft verlengd. De Afdeling begint de overweging met de constatering dat het college er terecht van uit gaat dat de reguliere voorbereidingsprocedure van toepassing was en dat na vernietiging, als termijn voor het nemen van een nieuw besluit op de aanvraag, de termijn gold die van toepassing is op de primaire besluitvorming, zie AbRvS 23 februari

2 2005, nr /1. Het college diende daarom binnen acht weken na de dag van de verzending van de uitspraak van 24 september 2014, dus uiterlijk op 19 november 2014, een besluit te nemen op de aanvraag om de omgevingsvergunning. Vaststaat dat het college geen besluit op de aanvraag heeft genomen. Dan vervolgt de kernoverweging, die vanwege de leesbaarheid hier vrijwel woordelijk is vermeld. De Afdeling constateert dat deze termijnoverschrijding niet betekent dat van rechtswege een vergunning is verleend. Verwezen wordt naar de memorie van toelichting bij paragraaf van de Awb Positieve fictieve beschikking bij niet tijdig beslissen, waaruit volgt dat het niet nakomen van de verplichting om een nieuw besluit te nemen nadat de bestuursrechter een besluit heeft vernietigd niet overeenkomstig paragraaf leidt tot een van rechtswege verleend besluit (Kamerstukken II 2007/08, , nr. 3, blz. 51 en 52). In de memorie van toelichting wordt in dit verband verwezen naar de uitspraak van 23 februari 2005 in zaak nr /1. In deze uitspraak is, net als in de uitspraak van 2 maart 2011 in zaak nr /1/R2, er vanuit gegaan dat het niet nakomen door het college van gedeputeerde staten van de verplichting om tijdig een nieuw goedkeuringsbesluit te nemen als bedoeld in artikel 28, eerste lid, van de Wet op de Ruimtelijke Ordening na de vernietiging van een eerder besluit door de Afdeling, niet overeenkomstig artikel 10:31, vierde lid, van de Awb (oud) leidt tot een goedkeuring van rechtswege na het verstrijken van de termijn. De wetgever heeft door in de memorie van toelichting bij paragraaf van de Awb te verwijzen naar de uitspraak van 23 februari 2005 nadrukkelijk beoogd dat het in de jurisprudentie van de Afdeling gehanteerde uitgangspunt ook geldt wanneer de vraag aan de orde is of op grond van artikel 4.20b, eerste lid, van de Awb, van rechtswege een omgevingsvergunning is verleend. Om die reden komt de Afdeling tot de conclusie dat door tijdsverloop nadat een vergunning door een bestuursrechter is vernietigd, geen vergunning van rechtswege is verleend. Dit betekent dat er geen besluit is als bedoeld in artikel 1:3 van de Awb waartegen ingevolge artikel 8:1 van de Awb beroep kan worden ingesteld. Mijns inziens een belangrijke uitspraak voor de praktijk. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Janike Oprichting ijsvogelwand zonder omgevingsvergunning voor bouwen? Handhaving In de uitspraak van AbRvS van 21 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3220 oordeelt de Afdeling of voor een ijsvogelwand (een geconstrueerde broedplaats voor ijsvogels) een omgevingsvergunning voor bouwen is vereist. Die vraag speelde in het kader van handhaving naar aanleiding van een handhavingsverzoek ten aanzien van een zonder omgevingsvergunning opgerichte ijsvogelwand. In dit geval bestond de wand uit een heuvel van aarde met twee steile kanten aan de zijde van het water met daaromheen een constructie van palen. Artikel 2.3, tweede lid, Bor en artikel 2, onder 13, Bijlage II Bor bepalen dat voor een bouwwerk geen omgevingsvergunning voor bouwen is vereist als dit betrekking heeft op een constructie voor het overbruggen van een terreinhoogteverschil van niet meer dan 1 meter die niet hoger is dan het aansluitende afgewerkte terrein. Uit de Nota van Toelichting (Stb. 2010, 143, p. 151) blijkt dat de constructie moet worden gemeten vanaf het niveau waar de aangrenzende grond het laagst is, tenzij de constructie aan het water grenst. In het laatste geval moet worden gemeten vanaf de waterbodem.

3 Volgens verzoeker om handhaving grenst de ijsvogelwandconstructie in dit geval samen met de beschoeiing aan het water en had de constructie vanaf de waterbodem moeten worden gemeten, zodat de constructie de maximale hoogte overschreed om bouwvergunningvrij te kunnen zijn. De Afdeling oordeelt onder verwijzing naar de Nota van Toelichting daarentegen dat terecht niet vanaf de waterbodem is gemeten, omdat tussen de constructie en het water beschoeiing aanwezig was, terwijl constructie en beschoeiing niet één geheel vormden. Daarmee grenst de ijsvogelwandconstructie niet aan het water en was de hoogte van de constructie terecht gemeten van het aangrenzende terrein en niet vanaf de waterbodem. Voor de oprichting van de ijsvogelwandcontructie is dus geen omgevingsvergunning voor bouwen vereist. Handhaving is niet aan de orde. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Monique Handhaving wegafsluiting op grond van APV alleen als stelsel Wegenwet niet wordt doorkruist In een uitspraak van 21 oktober 2015 van de AbRvS (ECLI:NL:RVS:2015:3253) speelt de vraag of handhavend mocht worden opgetreden tegen de afsluiting van een weg 'Oude Dijk' voor verkeer. Die afsluiting was door de eigenaar van zijn deel van de weg bewerkstelligd door diverse voorwerpen op de weg te plaatsen, waaronder hekwerken, betonpalen en een stapel tegels. Het bevoegd gezag besloot handhavend op te treden op grond van de APV. Artikel APV bepaalt dat het verboden is zonder vergunning de weg anders te gebruiken dan overeenkomstig de publieke functie daarvan. Onder verwijzing naar een eerdere uitspraak, stelt de Afdeling voorop dat de bevoegdheid tot handhaving op grond van de APV alleen bestaat voor zover het stelsel uit de Wegenwet niet wordt doorkruist. Uit dit stelsel vloeit immers voort dat een rechthebbende slechts gehouden is verkeer op zijn weg te dulden, voor zover die weg openbaar is. Dit betekent dat het bevoegd gezag alleen bevoegd is tot handhaving wegens de door rechthebbende aangebrachte belemmeringen van die openbaarheid, als de weg openbaar is in de zin van de Wegenwet. Vraag die dan ook in deze zaak centraal staat is of de Oude Dijk een openbare weg is in de zin van de Wegenwet. Dat is onder meer het geval als de weg kort gezegd gedurende dertig achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest (artikel 4, eerste lid, Wegenwet). In dit geval blijkt uit historisch onderzoek door het bevoegd gezag dat de Oude Dijk in de periode als doorlopende weg op topografische kaarten was weergegeven. Verder is de Oude Dijk bij vaststellingsbesluit in 1951 en in een bestemmingsplan van 1984 als doorlopende weg aangemerkt. Ook zijn er diverse bewonersverklaringen dat de weg meer dan dertig jaar voor ieder toegankelijk is geweest totdat aangeschreven de weg in 2011 afsloot. Voornoemde omstandigheden maken volgens de Afdeling dat de Oude Dijk een openbare weg is in de zin van de Wegenwet en dat aangeschrevene het daarom heeft te dulden dat de Oude Dijk voor verkeer toegankelijk is. Daarmee doorkruist handhaving in dit geval op grond van de APV het stelsel van de Wegenwet niet en was het bevoegd gezag bevoegd handhavend op te treden. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Monique

4 Natuurbescherming Afdeling passeert gebrek in beoordeling stikstofemissie met toepassing van art. 6:22 Awb In de zaak van de AbRvS van 21 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3257 waren GS tot het oordeel gekomen dat de aangevraagde activiteit voor het wijzigen van een melkrundveehouderij kon worden vergund omdat de toename van ammoniakemissie onder de drempelwaarde van 0,051 mol N/ha/jr zou blijven. De Afdeling verwijst naar vaste rechtspraak waaruit blijkt dat het louter hanteren van een getalsmatige grens onvoldoende is. Die conclusie kan alleen worden gebaseerd op objectieve verifieerbare gegevens, verkregen uit (nader) onderzoek. De Afdeling ziet evenwel aanleiding om dit gebrek te passeren met toepassing van artikel 6:22 van de Awb, nu aannemelijk is dat appellanten en andere belanghebbenden door deze schending niet zijn benadeeld. Daartoe overweegt de Afdeling dat uit de stukken is gebleken dat het college bij de beoordeling van de effecten van de aangevraagde bedrijfssituatie een vergelijking heeft gemaakt tussen het gecorrigeerd emissieplafond in de uitgangssituatie (1280,2 kg NH3/jr) en de ammoniakemissie in de aangevraagde situatie (1449,15 kg NH3/jr). Het gecorrigeerd emissieplafond is in dit geval de ammoniakemissie die voortvloeit uit de milieuvergunning die op 7 december 2004 gold, gecorrigeerd op basis van de eisen uit het Besluit ammoniakemissie huisvesting veehouderij. De Afdeling verwijst naar de uitspraak van 19 juni 2013 in zaak nrs /1/R2, /1/R2 en /1/R2 waarin is overwogen dat in een Nbw-vergunningprocedure bij de beoordeling of een aangevraagde situatie leidt tot een toename van ammoniakemissie niet wordt gerekend met een gecorrigeerd emissieplafond. Uit het salderingsbesluit en het verweerschrift blijkt dat de toegestane emissie in de uitgangssituatie 1654 kg NH3/jr bedraagt. Hieruit volgt dat de ammoniakemissie in de aangevraagde bedrijfssituatie lager is dan de toegestane emissie in de uitgangssituatie, waardoor een afname van ammoniakemissie en daarmee stikstofdepositie op de betrokken Natura 2000-gebieden plaatsvindt. Gelet op deze afname is naar het oordeel van de Afdeling uitgesloten dat de natuurlijke kenmerken van de desbetreffende gebieden door de aangevraagde bedrijfssituatie zullen worden aangetast. GS hebben zich terecht op het standpunt gesteld dat de aangevraagde activiteit kon worden vergund. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Susan Maakt uitrijden van mest onderdeel uit van project uitbreiding veehouderij? In de uitspraak van de AbRvS van 21 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3243 wordt tegen een verleende Nbw vergunning voor het uitbreiden van een veehouderij nabij een Natura 2000-gebied onder meer ingebracht dat GS het houden en dieren en het uitrijden van mest over landbouwgronden als één project had moeten beschouwen. De Afdeling is van oordeel dat het uitrijden van mest geen onderdeel van het aangevraagde project is, nu dit project uitsluitend betrekking heeft op de uitbreiding van de veehouderij met een stal voor melkrundvee. Voorts overweegt de Afdeling dat het houden van dieren en het mogelijk uitrijden van mest op de bij de melkveehouderij behorende gronden in dit geval niet zodanig onlosmakelijk met elkaar verbonden dat het college de vergunning voor het aangevraagde project had moeten weigeren. Het uitrijden van mest op deze gronden is niet noodzakelijk voor de afvoer van de mest, nu er alternatieven zijn, zoals de verwerking hiervan op een andere locatie. Dit betekent dat het uitrijden van mest niet als één project voor het houden van vee behoefde te worden aangevraagd en vergund. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Susan

5 Bestemmingsplannen Uitwerkingsplan. Externe werking EHS, Verordening Ruimte 2014 Noord-Brabant; relatie met Wet ammoniak en veehouderij B&W Alphen-Chaam stellen een plan tot wijziging van het bestemmingsplan Buitengebied vast. Dat wijzigingsplan strekt tot veranderen van de vorm van een bestemmingsvlak/bouwvlak met de bestemming Agrarisch-agrarisch bedrijf. De Brabantse Milieufederatie ageert hiertegen. Voor wie veel zaken doet op het terrein van de veehouderij in Noord-Brabant zijn verschillende overwegingen van AbRvS 21 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3242, onder andere over door GS Noord-Brabant vastgestelde regels ter uitwerking van de Verordening Ruimte 2014 voor de voorwaarden waaraan een grondgebonden veehouderij moet voldoen. Ook voor zaken buiten Noord-Brabant is interessant wat de Afdeling overweegt over de EHS. Volgens de Verordening Ruimte 2014 strekt een bestemmingsplan dat is gelegen buiten de EHS en dat leidt tot een aantasting van de ecologische waarden en kenmerken van de EHS ertoe dat de negatieve effecten waar mogelijk worden beperkt en de overblijvende, negatieve effecten worden gecompenseerd. In dit concrete geval neemt de ammoniakemissie van het bedrijf met 442 kg/nh3/jr toe. Gelet hiero pis niet uit te sluiten dat het uitwerkingsplan leidt tot een toename van de stikstofdepositie ter plaatse van de (als EHS aangewezen) Chaamse bossen. B&W Alphen-Chaam is in het plan niet ingegaan op de daar aanwezige ecologische waarden en kenmerken. Volgens de Afdeling is onvoldoende de enkele stelling van het college ter zitting dat er ter plaatse geen te beschermen natuurwaarden aanwezig zijn. Blijkbaar in antwoord op een ander betoog van het college overweegt de Afdeling voorts dat de Wet ammoniak en veehouderij (Wav) het toetsingskader is voor het verlenen van de omgevingsvergunning voor de uitbreiding van de veehouderij en niet voor de vaststelling van het wijzigingsplan. Oftewel, het uitwerkingsplan moet gewoon voldoen aan de Verordening Ruimte 2014; de Wav is relevant voor de te verlenen omgevingsvergunning. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Rob Relatie bestemminsplan en maatwerkvoorschriften Activiteitenbesluit milieubeheer Dat in bestemmingsplannen ook milieuaspecten geregeld kunnen en soms dienen te worden, is geen nieuws meer. Lezenswaardig is niettemin de uitspraak AbRvS 21 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3247, over het bestemmingsplan Buitengebied Maasdonk, herziening [locatie 1] Geffen, van de gemeenteraad van Oss. Dit plan voorziet in een bedrijfsbestemming ten behoeve van een veehandelstransportbedrijf. Het plan is eerder door de Afdeling vernietigd, met toepassing van een bestuurlijke lus, en thans ligt het nieuwe vaststellingsbesluit voor. Volgens een hier uitgevoerd akoestisch onderzoek zal als gevolg van het optrekken en afremmen van vrachtauto s binnen de inrichting op de gevel van enkele woningen in de nachtperiode een maximale geluidbelasting optreden van 63 db(a). Ingevolge artikel 2.17 lid onder a, gelezen in samenhang met tabel 2.17a, van het Activiteitenbesluit milieubeheer bedraagt de grenswaarde voor het maximale geluidniveau op de gevel van een vrijstaande woning in de nachtperiode 60 db(a). Krachtens artikel 2.20 lid 2 Activiteitenbesluit milieubeheer kan onder voorwaarden bij maatwerkvoorschrift een hogere waarde worden vastgesteld. De raad verklaart in zijn verweerschrift dat een dergelijk maatwerkvoorschrift zal worden vastgesteld. Volgens de Afdeling hoeven maatwerkvoorschriften niet al voor de vaststelling van een bestemmingsplan te zijn vastgesteld. Dat volgt uit eerdere rechtspraak. De raad moet er wel op voorhand in redelijkheid van kunnen uitgaan dat de maatwerkvoorschriften stand houden in een beroepsprocedure. In dit concrete geval blijft de etmaalwaarde

6 van het geluidniveau binnen geluidgevoelige ruimten van de woningen ruim beneden de 35 db(a) ligt. De betrokken appellant heeft niet aannemelijk gemaakt dat de akoestische beoordeling onjuist is. Gelet op dit alles heeft de raad er in redelijkheid vanuit kunnen gaan dat er maatwerkvoorschriften kunnen worden vastgesteld die voldoen aan artikel 2.17a Activiteitenbesluit milieubeheer. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Rob Uitwerkingsplan: geen toetsing aan luchtkwaliteit B&W Rijswijk stellen het uitwerkingsplan Laan van t Haantje, Groenrijk en aangrenzend woongebied vast. Een appellante voert blijkbaar aan dat niet aan de luchtkwaliteitseisen voldaan zal kunnen worden. De overwegingen van AbRvS 21 oktober 2015, ECLI:NL:RVS:2015:3245, die daar betrekking op hebben, zijn niet spannend, want zij volgen rechtstreeks uit de wet. Niettemin is het goed te beseffen dat Uit het tweede lid, onder c, van artikel 5.16 van de Wm volgt dat dit artikel ziet op het vaststellen van een bestemmingsplan en niet op een uitwerkingsplan dat is gebaseerd op bestemmingsplan. B&W Rijswijk hoefden bij het vaststellen van het uitwerkingsplan dus niet opnieuw aan de normen uit de Wm te toetsen. Voor meer informatie over deze uitspraak kunt u contact opnemen met Rob Janike Haakmeester Monique Blokvoort Eelco de Jong Susan Schaap Ineke van Leeuwen Rob Wertheim janike.haakmeester monique.blokvoort eelco.de.jong susan.schaap ineke.van.leeuwen rob.wertheim tel: tel: tel: tel: tel: tel: