de Rechtspraak Rechtbank Noord-Nederland Afdeling bestuursrecht

Transcriptie

1 de Rechtspraak Rechtbank Noord-Nederland b(l AANTEKENEN PER POST ] PER FAX het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Súdwest-Fryslân Postbus HA Sneek datum 26 november 2015 onderdeel Algemeen bestuursrecht contactpersoon mevr L. Bühler doorkiesnummer (088) ons kenmerk zaaknummer LEE WABOA VISS uw kenmerk UI bijlage(n) faxnummer afdeling onderwerp (088) het beroep van D.W. de Boer te Oppenhuizen Geachte heer/mevrouw, Afdeling bestuursrecht bezoekadres Guyotplein NX Groningen Openingstijden van uur correspondentieadres Postbus AD Groningen t(088) algemeen t (088) belasting f (088) algemeen f (088) belasting Bij beantwoording de datum en ons kenmerk vermelden. Wilt u slechts één zaak in uw brief behandelen. Over het beroep met zaaknummer LEE WABOA VISS deel ik u het volgende mee. De rechtbank heeft uitspraak gedaan. Ik stuur u een kopie van de uitspraak. Indien in deze uitspraak wordt verwezen naar een uitspraak met een ECLl-nummer, is de tekst van de betreffende uitspraak onder dat nummer gepubliceerd op Tegen deze uitspraak staat voor een belanghebbende en het bestuursorgaan hoger beroep open. Dit dient te worden ingesteld binnen zes weken na de datum van verzending van deze uitspraak door een beroepschrift en een kopie van deze uitspraak te zenden aan de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, Postbus 20019, 2500 EA Den Haag. In uw beroepschrift moet u vermelden waarom u het niet eens bent met de uitspraak. U kunt ook digitaal hoger beroep instellen bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State. Kijk op voor meer informatie over het indienen van digitaal beroep. Als u naar aanleiding van deze brief vragen hebt, kunl u contact opnemen met de administratie van de rechtbank op het hierboven vermelde doorkiesnummer. Als u de rechtbank belt of schrijft, verzoek ik u het zaaknummer te vermelden. Hoogachtend. de griffier BE022

2 uitspraak AFSCHRIFT RECHTBANK NOORD-NEDERLAND Zittingsplaats Groningen Bestuursrecht zaaknummer: LEE 15/2527 uitspraak van de enkelvoudige kamer van 26 november 2015 in de zaak tussen D.W. de Boer en G. Wijnia, te Oppenhuizen, eisers en het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Súdwest-Fryslân, verweerder (gemachtigde: M.D. Sinnema-Grondsma). Als derde-partij heeft aan het geding deelgenomen: Stichting Philadelphia Zorg, te Amersfoort (gemachtigde: J. Taekema ). Procesverloop Bij besluit van 18 december 2014 (het primaire besluit) heeft verweerder aan Stichting Philadelphia Zorg (hierna: vergunninghouder) een omgevingsvergunning op grond van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) verleend. Bij besluit van 21 mei 2015 (het bestreden besluit) heeft verweerder de bezwaren van eisers ongegrond verklaard. Eisers hebben tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 30 september Eisers zijn verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. Namens vergunninghouder is genoemde gemachtigde verschenen, bijgestaan door mr. A.E.G. Uff. Eveneens zijn verschenen S. den Besten, S. Odink-Troost en 1. Hoiting. Overwegingen 1. De rechtbank neemt de volgende, door partijen niet betwiste, feiten als vaststaand aan. Op het perceel Eastwei 4 te Oppenhuizen is een zorgboerderij gevestigd, waarin cliënten van de Stichting Philadelphia Zorg woonachtig zijn. Eisers wonen op de percelen gelegen aan de overzijde van 't Ges. te weten H. Mensonidesstrjitte 26 en 28 te Oppenhuizen. Op 11 september 2014 is door vergunninghouder een aanvraag voor een omgevingsvergunning ten behoeven van de uitbreiding van de zorgboerderij ingediend. Het bouwplan omvat het vergroten van het hoofdgebouw, zijnde het woongebouw en de dagbesteding, en het herplaatsen van de bijgebouwen. Bij het primaire besluit heeft

3 zaaknummer: LEE 15/2527 blad 2 verweerder een omgevingsvergunning verleend aan vergunninghouder voor de uitbreiding van de zorgboerderij op het perceel Eastwei 4 te Oppenhuizen (hierna: het perceel). Eisers hebben bezwaar gemaakt tegen het primaire besluit. 2. Bij het bestreden besluit heeft verweerder de omgevingsvergunning gehandhaafd onder aanvulling van de motivering. Verweerder heeft een omgevingsvergunning verleend voor de activiteiten bouwen en strijdig planologisch gebruik. Met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onder a, onder 2 0, van de Wabo heeft verweerder ontheffing verleend van artikel 5.3, onder 1, van het bestemmingsplan "Top en Twel". Het strijdig gebruik ziet op het bouwen van het hoofdgebouw en het herplaatsen van bijgebouwen buiten het bomwlak. 3. Eisers voeren aan dat de omgevingsvergunning geweigerd had moeten worden, omdat het bouwplan in strijd is met de in het bestemmingsplan opgenomen bestemming "bijzondere woondoeleinden". Eisers zijn van mening dat niet wordt voldaan aan hetgeen in artikel 5 van het bestemmingsplan is opgenomen, omdat hier geen sprake is van wonen, maar van verblijven in een inrichting. Eisers wijzen in dit kader op artikel 1, sub q, van het bestemmingsplan, artikel lf van de Participatiewet en jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRS). Eisers zijn van mening dat geen sprake is van een bijzondere woonvorm, maar van een bedrijfsmatig gevoerde instelling voor geestelijke gezondheidszorg Verweerder stelt dat ook na de uitbreiding sprake blijft van wonen in combinatie met voorzieningen ten behoeve van verzorging en verpleging. In het bestemmingsplan zijn geen beperkingen gegeven voor het aantal cliënten dat op deze locatie mag worden opgevangen De omgevingsvergunning is verleend voor het perceel Eastwei 4 te Oppenhuizen (hierna: het perceel). Op dit perceel is het bestemmingsplan "Top en Twel" (hierna: het bestemmingsplan) van toepassing. Het perceel heeft de bestemming 'bijzondere woonvormen'. In artikel 5.3 van het bestemmingsplan is bepaald dat de op de plankaart voor 'bijzondere woondoeleinden' aangewezen gronden bestemd zijn voor wonen, al dan niet in combinatie met voorzieningen ten behoeve van verzorging en/of verpleging. In de bebouwingsvoorschriften is voorts opgenomen dat op het perceel één woning gerealiseerd mag worden. In artikel 1 onder q is bepaald dat onder een woning wordt verstaan: een complex van ruimten, uitsluitend bedoeld voor de huisvesting van één afzonderlijk huishouden Op het perceel is op basis van het bestemmingsplan een combinatie van wonen en verzorging en/of verpleging toegestaan. De bestemming 'bijzondere w oonvormen' is zo geformuleerd dat er altijd sprake dient te zijn van wonen terwijl de combinatie met verzorging en/of verpleging optioneel is. In de bebouw ingsvoorschriften is evenwel bepaald dat op het perceel slechts één woning voor één afzonderlijk huishouden gerealiseerd mag worden. De vraag die vervolgens beantwoord dient te worden is of de uitbreiding van de zorgboerderij past binnen de bebouwingsvoorschriften van de bestemming Vanwege de genoemde beperking wordt, gelet op de begripsbepaling van 'woning', de toetsing of sprake is van één afzonderlijk huishouden relevant. In dat kader is de verwijzing van eisers naar de jurisprudentie van de AbRS inzake minder traditionele woonvormen binnen een woonbestemming wel degelijk van belang, omdat deze jurisprudentie veelal ziet op de vraag of sprake is van een huishouden of een met een huishouden vergelijkbare woonvorm. De AbRS heeft geoordeeld dat bij de beantwoording

4 zaaknummer: LEE 15/2527 blad 3 van die vraag twee criteria van belang zijn, namelijk het criterium 'nagenoeg zelfstandige bewoning' en 'een zekere mate van verbondenheid'. Uit de jurisprudentie leidt de rechtbank af dat voor het eerste criterium met name de (mate van) aanwezigheid van begeleiding en de aard van deze begeleiding van belang is. Ten aanzien van 'een zekere mate van verbondenheid' spelen onder meer het gezamenlijk gebruik van maaltijden, het zelf kiezen voor een plaats in een huis, de aanwezigheid van een gemeenschappelijke woonkamer en keuken en een verdeling van huishoudelijke taken een rol. Dit betekent dat als de bewoners zelfstandig functioneren, dus met een beperkte mate van zorg en met een zekere mate van verbondenheid, dat dan ook een minder traditionele vorm van wonen als een huishouden kan worden aangemerkt De rechtbank stelt vast dat ter zitting is gebleken dat in de zorgboerderij cliënten woonachtig zijn met een zorgindicatie 7. Dit is de zwaarst mogelijke indicatie en deze houdt in dat de cliënten 24 uur per dag begeleiding/verzorging nodig hebben. Hierbij wordt medische zorg gegeven voor zover het niet gaat om voorbehouden handelingen. Benadrukt is dat deze cliënten niet zelfstandig kunnen wonen. In de zorgboerderij wordt gezamenlijk gegeten, er zijn gezamenlijke ruimtes en cliënten hebben een eigen appartement (zonder keuken). Indien cliënten daartoe in staat zijn mogen zij een bijdrage leveren aan het huishouden. Gelet hierop is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van een huishouden of een met een huishouden vergelijkbare woonvorm. Daarbij acht de rechtbank van belang dat er sprake is van continue begeleiding/verzorging, dat er medische zorg wordt gegeven, dat vaststaat dat de cliënten niet zelfstandig kunnen wonen en dat zij geen vaste bijdrage aan het huishouden leveren. De in de zorgboerderij woonachtige cliënten zijn niet voor onbepaalde tijd een met een gezinsverband vergelijkbaar samenlevingsverband met elkaar aangegaan. De door verweerder gemaakte vergelijking met de uitspraak van de AbRS waarin een woongroep als één huishouden wordt aangemerkt gaat naar het oordeel van de rechtbank niet op, nu in dat geval duidelijk sprake was van een woonvorm waarin wel een met een gezinsverband vergelijkbaar huishouden werd gevoerd. De rechtbank overweegt op basis van voorgaande conclusie dat hoewel op het perceel een bijzondere woonvorm mogelijk is er niet wordt voldaan aan de bebouw ingsvoorschriften van het bestemmingsplan in samenhang bezien met artikel 1, sub q, van het bestemmingsplan. Er is geen sprake van een complex van ruimten bedoeld voor de huisvesting van een afzonderlijk huishouden. Het feit dat vergunninghouder en cliënten de woonvorm wel als één huishouden in één woning aanmerken, maakt dit niet anders Gelet op de voorgaande overwegingen concludeert de rechtbank dat verweerder op onjuiste gronden een omgevingsvergunning heeft verleend voor de uitbreiding van de zorgboerderij, nu geen ontheffing is verleend van artikel 5.3, onder 2, van het bestemmingsplan. Het beroep is gegrond en het bestreden besluit wordt vernietigd. Gelet op het feit dat het verlenen van een ontheffing met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onder a, ten 3 0, van de Wabo ten behoeve van het onderhavige bouwplan een bevoegdheid is die verweerder toekomt, ziet de rechtbank geen mogelijkheid om zelf in de zaak te voorzien. Voorts zal de rechtbank een oordeel geven over de tweede beroepsgrond van eisers. 4. Eisers betogen dat verweerder een onjuiste toepassing heeft gegeven aan het Besluit omgevingsrecht (hierna: Bor) en het gepubliceerde gemeentelijk beleid. Eisers hebben toegelicht dat verweerder een omgevingsvergunning heeft verleend conform bijlage II van het Bor met toepassing van artikel eerste lid. onder a. onder 2 0. van de Wabo voor het afw ijken van het bestemmingsplan voor zover het een bijbehorend touwwerk binnen de bebouwde kom betreft. Eisers stellen dat het perceel gelet op het Planologisch afwįjkingenbeleid niet binnen de bebouwde kom gelegen is. De verleende omgevingsvergunning

5 zaaknummer: LEE 15/2527 blad 4 voldoet daarmee niet aan het gepubliceerde gemeentelijke beleid. Bovendien overschrijden de afmetingen van de nieuwe bijbehorende gebouwen in ruime mate de grenzen zoals die zijn vastgelegd in artikel 4 van de Bijlage II van het Bor voor wat betreft bijbehorende gebouwen buiten cle bebouwde kom Verweerder geeft aan dat ten tijde van de aanvraag het Afwijkingenbeleid nog niet in werking was getreden en de kaart behorende bij de Verordening Romte Fryslân ook niet als stedelijk gebied gold. Verweerder heeft zich bij het primaire besluit gebaseerd op jurisprudentie van de AbRS waarin is geoordeeld dat de vraag of een perceel al dan niet in de bebouwde kom ligt van feitelijke aard is. Ter zitting is toegelicht dat inmiddels sprake is van een wijziging van het Afwijkingenbeleid waarmee genoemde jurisprudentie in het beleid is opgenomen De rechtbank stelt vast dat het Afwijkingenbeleid in juni 2014 is vastgesteld en dat op 23 juni 2015 een wijziging van dit beleid is vastgesteld. Bij het bestreden besluit heeft verweerder het Afwijkingenbeleid zoals vastgesteld in juni 2014 tot uitgangspunt genomen en is daar met inachtneming van de jurisprudentie van de AbRS ten aanzien van het begrip 'bebouwde kom' van afgeweken. De rechtbank stelt vast dat in het Afwijkingenbeleid het begrip 'bebouwde kom' is gekoppeld aan de kaarten behorende bij de Verordening Romte Fryslân waarop het bestaand stedelijk gebied is vastgelegd. Partijen zijn het er over eens dat het perceel op deze kaarten niet is aangeduid als bestaand stedelijk gebied en daarmee in beginsel ook niet als bebouwde kom wordt aangemerkt. De vraag die beantwoord moet worden is of verweerder gebruik heeft mogen maken van zijn bevoegdheid tot afwijking van het beleid De AbRS heeft in vaste jurisprudentie voorop gesteld dat de vraag of een perceel al dan niet binnen de bebouwde kom ligt van feitelijke aard is. De AbRS heeft verder geoordeeld dat de grens van de bebouwde kom in de ruimtelijke ordening wordt bepaald door de aard van de omgeving en dat de bebouwing binnen de bebouwde kom op korte afstand van elkaar is gelegen en geconcentreerd is tot een samenhangende structuur (ECLLNL: RVS:2013:BY9178). Eisers hebben benadrukt dat de AbRS in deze uitspraak eveneens heeft overwogen dat een plangebied dat gelegen is in een overgangszone met een hoofdzakelijk landelijk karakter waar sprake is van verspreid liggende agrarische bebouwing en woonbebouwing zonder een samenhangende structuur aangemerkt dient te worden als gelegen buiten de bebouwde kom De rechtbank stelt op basis van het beschikbare kaartmateriaal vast dat 't Ges oorspronkelijk de buitengrens van de kern Oppenhuizen was. Op de kaarten behorend bij de Verordening Romte Fryslân is deze kern ook als bestaand stedelijk gebied vastgelegd. Evenwel is in de loop der tijd ook aan de andere zijde van 't Ges diverse bebouwing gerealiseerd. Deze bebouwing is met de aanleg van de Eastwei van een duidelijke grens voorzien. De rechtbank is van oordeel dat de door eisers bedoelde overwegingen van de AbRS met betrekking tot een overgangszone naar hel buitengebied hier daarom niet van toepassing zijn. De percelen gesitueerd tussen 't Ges en de Eastwei hebben niet een hoofdzakelijk agrarisch karakter. Ook wordt deze zone niet gekenmerkt door percelen waar sprake is van bebouwing zonder enige samenhang, nu juist met de aanleg van de Eastwei deze samenhang gegeven is. De rechtbank is dan ook van oordeel dat verw eerder op basis van de aangehaalde vaste jurisprudentie aanleiding heeft mogen zien om ten aanzien van het perceel af te wijken van het in het Afwijkingenbeleid vastgestelde bestaande stedelijk gebied. Het betoog van eisers slaagt niet.

6 zaaknummer: LEE 15/2527 blad 5 5. Het beroep is gegrond en de rechtbank vernietigt hel bestreden besluit. Zoals is overwogen ziet de rechtbank geen mogelijkheid om zeifin de zaak te voorzien. Verweerder zal daarom een nieuw besluit moeten nemen met inachtneming van deze uitspraak. 6. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dal verweerder aan eisers het door hen betaalde griffierecht vergoedt. 7. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eisers gemaakte proceskosten. Deze kosten behelzen de door eisers aangegeven reiskosten tot een bedrag van 6 55,44. Nu de door eisers opgevoerde verletkosten niet nader zijn onderbouwd, zoals is aangegeven op hel formulier proceskosten, ziet de rechtbank geen aanleiding verweerder tot vergoeding van deze kosten te veroordelen. Beslissing De rechtbank: verklaart het beroep gegrond; vernietigt het bestreden besluit; draagt verweerder op het betaalde griffierecht van Ç 167,- aan eisers te vergoeden; veroordeelt verweerder in de proceskosten tot een bedrag van 6 55,44. Deze uitspraak is gedaan door mr. E.M. Visser, rechter, in aanwezigheid van mr. E. Nolles, griffier. De beslissing is in hel openbaar uitgesproken op 26 november gril fier Afschrift verzonden aan partijen op: Rechtsmiddel Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Voor kopiacûnform RechtbanJ&ferò^Nederland Afdelinţjäŵtúursrecht