uitspraak van de enkelvoudige kamer van 29 januari 2016 in de zaak tussen

Transcriptie

1 uitspraak RECHTBANK NOORD-NEDERLAND Zittingsplaats Groningen Bestuursrecht zaaknummer: LEE 14/1458 uitspraak van de enkelvoudige kamer van 29 januari 2016 in de zaak tussen [...] te [...], eisers (gemachtigde: mr. E.U.H. van de Schepop), en het college van burgemeester en wethouders van Vlagtwedde, verweerder (gemachtigde: A.G. Reijns). Als derde-partij heeft aan het geding deelgenomen: [...], te [...], de vergunninghouder. Procesverloop Bij besluit van 15 februari 2013 (hierna: het primaire besluit) heeft verweerder aan [...] (hierna: de vergunninghouder) een omgevingsvergunning op grond van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (hierna: de Wabo) verleend voor het bouwen van een blokhut op het perceel [...] te [...]. Bij besluit van 21 februari 2014 (hierna: het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eisers ongegrond verklaard. Eisers hebben tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 3 november Eisers zijn verschenen, bijgestaan door hun gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door R. Top-van Houdt. De vergunninghouder is zonder voorafgaande kennisgeving niet verschenen. Ter zitting heeft de rechtbank het onderzoek geschorst, omdat zij niet over alle informatie beschikt die nodig is om het onderzoek op de zitting te kunnen afronden. Bij brief van 11 december 2014 heeft de rechtbank de Stichting Advisering Bestuursrechtspraak (hierna: de StAB) benoemd als deskundige en verzocht om een schriftelijk verslag uit te brengen. Op 20 januari 2015 heeft de StAB een schriftelijk verslag uitgebracht.

2 zaaknummer: LEE 14/1458 blad 2 Bij afzonderlijke brieven van 2 maart 2015 heeft de rechtbank, naar aanleiding van het schriftelijk verslag, aan partijen een voorstel voor verdere behandeling van het beroep gedaan. Bij brief van 6 maart 2015 hebben eisers de rechtbank bericht dat zij niet akkoord gaan met het voorstel van de rechtbank en dat zij de rechtbank verzoeken uitspraak te doen op het beroep. Bij brief van 27 maart 2015 heeft verweerder een reactie ingediend. Desgevraagd hebben partijen de rechtbank toestemming verleend voor het doen van uitspraak op het beroep zonder dat een nadere zitting plaatsvindt. De rechtbank heeft het onderzoek vervolgens gesloten. Overwegingen 1. Bij de beoordeling van het onderhavige beroep neemt de rechtbank de volgende feiten als vaststaand aan Eisers zijn eigenaar van het perceel [...] te [...]. Op dat perceel is hun pluimveebedrijf gevestigd In 2009 heeft de vergunninghouder op het perceel [...] te [...] (hierna: het perceel) de blokhut gebouwd. Nadien heeft de vergunninghouder meerdere aanvragen ingediend voor verlening van een omgevingsvergunning voor (het mogen gebruiken van) de blokhut. Die aanvragen hebben niet geresulteerd in de verlening van een omgevingsvergunning Op 10 december 2012 heeft de vergunninghouder een aanvraag ingediend voor verlening van een omgevingsvergunning voor het bouwen van de blokhut op het perceel. Het perceel en de blokhut zijn gelegen binnen het bestemmingsplan "Buitengebied gemeente Vlagtwedde 2009" (hierna: het bestemmingsplan). Het perceel heeft de bestemming 'Wonen'. Op het perceel zijn de woning van de vergunninghouder (188,50 m 2 ) en een bestaand bijgebouw (374 m 2 ) (hierna: het bestaande bijgebouw) gesitueerd Bij primair besluit van 15 februari 2013 heeft verweerder de gevraagde omgevingsvergunning verleend. Hiertegen hebben eisers op 26 maart 2013 bezwaar gemaakt. Bij advies van 14 februari 2014 heeft Onafhankelijke commissie van advies voor bezwaarschriften (hierna: de commissie) verweerder geadviseerd het bezwaarschrift van eisers ongegrond verklaren. 2. In het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaarschrift van eisers ongegrond verklaard, onder verwijzing naar het advies van 14 februari 2014.

3 zaaknummer: LEE l4l1458 blad Eisers voeren allereerst aan dat het niet duidelijk ilvoor welk gebruik de blokhut is bedoeld en aan welk gebruik de aanvraag is getoetst. De op de aanvraag opgenomen vermelding 'blokhut' zegt niets over het voorgenomen gebruik. Eisers stellen dat venveerder het gebruik van de blokhut geheel buiten beschourving heeft gelaten, hetgeen niet is toegestaan. De aanvraag bevat onvoldoende gegevens ten aanzien van het beoogde en het huidige gebruik van de blokhut en de bijbehorende gronden. De blokhut is compleet voor rvoondoeleinden ingericht (inclusief keuken en sanitair) en al eerder (illegaal) bewoond. Eisers menen dat redelijkerwijs valt aan te nemen dat de blokhut mede zal r,vorden gebruikt voor doeleinden die niet zijn toegestaan. Dit klemt te meer nu deze zaak een lange voorgeschiedenis kent van eerdere legalisatieprocedures, waarbij juist het bestaande gebruik centraal stond en er reden was om de aanvragen af te wijzen, Verweerder heeft op basis van de aanvraag en de omstandigheden ten aanzien van het kennelijk beoogde gebruik ten onrechte geconcludeerd dat sprake is van een bijbehorend bouwwerk. Eisers vragen zich af \ryaarom er sprake is van functionele verbondenheid met het hoofdgebouw In het verweerschrift heeft verweerder - samengevat - aangevoerd dat de aanvraag uitsluitend het bouwen van de blokhut in strijd met de bouwregels van het bestemmingsplan betreft. Nu de vergunninghouder heeft aangegeven dat de blokhut geen zorgwoning betreft en de blokhut niet ten behoeve van wonen zal worden gebruikt, is verweerder er bij de besluitvorming vanuit gegaan dat van een permanent of daarmee gelijk te stellen gebruik voor menselijk verblijf geen sprake zal zrjn. Verweerder is uitgegaan van het gebruik waarvoor een blokhut doorgaans wordt gebruikt, te weten opslag van tuingereedschap, terrasmeubilair en buitenspeelgoed dan wel gebruik als buitenzitgelegenheid. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld daf deze activiteiten binnen het geldende bestemmingsplan passen. Verweerder heeft aangevoerd dat de blokhut diverse woonvoorzieningen kent; met het primaire besluit zijn alleen het toilet en een simpele keukeninrichting vergund. Ter voorkoming van gebruik voor woondoeleinden is het voorschrift opgenomen dat het gebruik voor tijdelijke, permanente en recreatieve bewoning niet is toegestaan. Er is een handhavingstraject gestart om de niet-vergunde woonvoorzieningen te verwijderen, aldus verweerder. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de blokhut een bijbehorend bouwwerk is bij de woning van de vergunninghouder De rechtbank constateert dat partijen van mening verschillen over de vraag wat de vergunninghouder middels de aanvraagvan 10 december 2012 heeft aangevraagd en wat verweerder heeft vergund. Gelet op hetgeen is opgenomen op het aanvraagformulier, stelt de rechtbank vast dat de vergunninghouder op l 0 decembe r 2012 een aanvraag heeft ingediend voor het verkrij gen van een omgevingsvergunning voor het bouwen van een vrijstaande blokhut op het perceel Op dat formulier is onder meer aangegeven dat de blokhut niet als zorgwoning wordt gebruikt, dat het geen tijdelijk bouwwerk betreft en dat de blokhut als blokhut zal worden gebruikt. Tevens volgt uit de op de bestektekening opgenomen þlattegrond dat de blokhut onder meer is voorzien van een eenvoudige keuken en een sanitaire ruimte. Voorts stelt de rechtbank op basis van het primaire besluit vast dat verweerder die vergunningaanvraagvoor het bouwen van de blokhut mede - ingevolge artikel 2.l0,tweede lid, van de Wabo - heeft aangemerkt als een vergunningaanvraagvoor het gebruiken van de blokhut in strijd met het bestemmingsplan. Verweerder heeft het beoogde gebruik als blokhut beperkt middels het voorschrift dat het gebruiken van vrijstaande bijgebouwen voor tijdelijke, permanente en recreatieve bewoning niet is toegestaan.

4 zaaknummer: LEE l4ll458 blad 4 In dat licht bezien volgt de rechtbank eisers niet in hun stelling dat verweerder bij de beoordeling van de aanvraag het gebruik van de blokhut geheel buiten beschouwing heeft gelaten. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder middels voornoemd voorschrift bepaald dat slechts beperkt gebruik van de blokhut is toegestaan. Gelet op het bouwplan en de overige bouwwerken op het perceel volgt de rechtbank eisers evenmin in hun stelling dat verweerder de blokhut ten onrechte heeft aangemerkt als bijbehorend bouwwerk. Uit de aard en de omvang van het bouwplan, zoals die volgen uit het aanvraagformulier, volgt in voldoende mate dat de blokhut functioneel met de woning op het perceel is verbonden. Deze beroepsgronden slagen niet Voorts voeren eisers aan dat verweerder de aaîvraagten onrechte niet aan zijn 'Beleidsregels buitenplanse ontheffing op grond van Bijlage Il art. 4lid I van het besluit omgevingsrecht' (hierna: de beleidsregels) van I maart 201 t heeft getoetst. Eisers menen dat het bouwplan niet binnen die beleidsregels past nu er geen sprake is van een aantoonbare behoefte vanuit de in de bestemming toegelaten functies. Verweerder heeft ten onrechte het advies van de commissie om in het heroverwegingsbesluit aandacht te schenken aan het aspect van de aantoonbare behoefte, gepasseerd. Tevens voeren eisers aan dat de blokhut is gelegen in hun directe woonomgeving en op zeer korte afstand van hun pluimveebedrijf. Eisers zijn er niet gerust op zijn dat verweerder heeft overwogen dat met de omgevingsvergunning hun bedrijfsbelangen niet in het geding zijn In het advies van 14 februari 2074 heeft. de commissie - kort samengevat - overwogen dat de blokhut een oppervlakte van 36,55 m2 heeft, waardoor de totale oppervlakte van bijgebouwen komt op 410,55 m2 en dat dit in strijd is met het bepaalde in artikel 3 l, sub 2,lid 2, van het bestemmingsplan, waarin is bepaald dat de gezamenlijke oppervlakte van aan- en uitbouwen, bijgebouwen en overkappingen ten behoeve van het wonen ten hoogste 50 m2 bedraagt. Het bestemmingsplan kent ten aanzien van die strij digheid geen ontheffingsmogelijkheid. Voorts heeft de commissie overwogen dat het bouwplan voldoet aan de criteria uit altikel 4, aanhef en eerste lid, onderdeel b, van Bijlage II bij het Besluit omgevingsrecht (hierna: het Bor). De commissie heeft geoordeeld dat verweerder in alle redelijkheid tot het primaire besluit heeft kunnen komen, mede bezien met het ruimtelijke en planologisch oogpunt dat er geen aantasting is van het karakter, de leefomgeving en het belevingsbeeld c.q. belevingswaarde van het gebied c.q. situering ter plaatse, de redelijke verwachtingen dat er geen onevenredige overlast wordt veroorzaakt voor omwonenden en dat er geen beletselen worden verwacht op het gebied van water, natuur, ecologie, archeologie, geluid, luchtkwaliteit en externe veiligheid. De commissie heeft geconstateerd dat verweerder in het primaire besluit niet is ingegaan op het criterium van de aantoonbare behoefte. De commissie heeft verweerder in overweging gegeven om in het besluit op bezwaar alsnog aandacht te besteden aan het criterium van de aantoonbare behoefte In het verweerschrift heeft verweerder aangevoerd dat vergunningverlening in dit geval juist mogelijk is geweest door toepassing van zijn beleidsregels. In die beleidsregels is bewust geen maximum oppervlakte voor bijbehorende bouwwerken in het buitengebied opgenomen. Verweerder heeft aangevoerd dat het verlenen van medewerking door toepassing van die beleidsregels om maatwerk vraagt; elke aanvraag is uniek en wordt op eigen merites beoordeeld. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat het bouwplan

5 zaaknummer: LEE l4l1458 blad 5 voldoet aan het gemeentelijk beleid 4.3. Niet in geschil is dat het bouwplan strijdig is met artikel 3 I.2, trveede lid, aanhef en onder b, onder l, van de regels van het bestemmingsplan, nu de gezamenlijke oppervlakte van de blokhut en van het bestaande bijgebouw 410,55 m' bedraagt. Om het bouwplan mogelijk te maken, heeft verweerder krachtens altikel 2.I2, eerste lid, aanhef en onder a, onder2o, van de Wabo, gelezen in samenhang met artikel2.t van het Bor en artikel 4, aanhef en eerste lid, onderdeel b, van Bijlage II bij het Bor, een omgevingsvergunning verleend De rechtbank stelt vast dat bij verweerder sprake is van een vaste gedragslijn, te weten om de beleidsregels op gelijke wijze toe te passen op de verlening van een omgevingsvergunning ingevolge artikel4, aanhef en eerste lid, onderdeel b, van Bijlage II bij het Bor, nu verweerder heeft aangevoerd dat het verlenen van medewerking door toepassing van die beleidsregels maatwerk is en elke aanvraagd,aaraan wordt beoordeeld De beleidsregels houden - voor zover hier van belang - in dat verweerder bereid is, onder voorwaarden, ontheffing te verlenen op grond van artikel 4, eerste lid, van Bijlage II van het Bor in geval sprake is van een aantoonbare behoefte vanuit de in de bestemming toegelaten functies, bijvoorbeeld vanwege een gezinssituatie, mantelzorg, stalling van materieel dan wel ruimtebehoevende hobbymatige/bedrijfsmatige activiteiten of een situatie waarin de vergroting van het hoofdgebouw afgewezen moet worden. In de beleidsregels heeft verweerder zich de mogelijkheid voorbehouden om de ontheffing te weigeren indien de gebruiksmogelijkheden van belendende percelen onevenredig worden beperkt of naar redelijke verwachtingen onevenredige overlast wordt veroorzaakt voor omwonenden De rechtbank is van oordeel dat verweerder heeft gehandeld in strijd met de beleidsregels door niet te motiveren waarom met de blokhut wordt voorzien in een aantoonbare behoefte vanuit de in de bestemming ''Wonen' toegelaten functies op het perceel. De rechtbank deelt de mening van eisers dat verweerder ten onrechte het advies van de commissie, om in het bestreden besluit aandacht te schenken aan het aspect van de aantoonbare behoefte, heeft gepasseerd. In deze beroepsprocedure heeft verweerder dat gebrek niet hersteld. Deze beroepsgrond van eisers slaagt Gelet op het voorgaande is het beroep gegrond en dient het bestreden besluit te worden vernietigd wegens strijd met de artikelen 4:84 en 7'.12, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht. De rechtbank ziet geen mogelijkheid om zelf in de zaak te voorzien. De rechtbank betrekt daarbij het feit dat verweerder in deze beroepsprocedure geen standpunt heeft ingenomen betreffende de vraag in hoeverre met de blokhut in een aantoonbare behoefte als bedoeld in de beleidsregels wordt voorzien. Tevens betrekt de rechtbank daarbij het feit dat verweerder op 27 maart 2015 heeft bericht dat hij - in het licht van hetgeen door de StAB is overwogen in het schriftelijke verslagvan20 januari bereid is de bestreden omgevingsvergunning te wijzigen, doch dat verweerder niet tot die wijziging is overgegaan.

6 zaaknummer: LEE l4l 1458 blad 6 De rechtbank overweegt dat het op verr,veerders weg ligt om in een nieuw besluit op beztvaar in ieder geval in te gaan op die aantoonbare behoefte en die voorgestelde wijziging van cle omgevingsvergunning, met inachtneming van de gebruiksrnogelijkheden op het perceel van eisers en de door eisers gestelde (bedrijfs)belangen. 5. Omdat de rechtbank het beroep gegrond verklaart, bepaalt de rechtbank dat verweerder aan eisers het door hen betaalde griffierecht ten bedrage van 165,- vergoedt 6. De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eisers gernaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op I.240,- (l punt voor het indienen van het beroepschrift, I punt voor het verschijnen ter zitting op 3 november 2014, 0,5 punt voor het indienen van een schriftelijke zienswijze na het schriftelijke verslag van deskundigenonderzoek, met een waarde per punt van 496,- en een wegingsfactor 1). Beslissing De rechtbank: verklaart het beroep gegrond; vernietigt het bestreden besluit van2l februari 2014; draagt verweerder op binnen zes weken na de dag van verzending van deze uitspraak een nieuw besluit te nemen op het bezwaarschrift van eisers van 26 maaú. 2013, met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen; draagl verweerder op het betaalde griffierecht van 165,- aan eisers te vergoeden; veroordeelt verweerder in de proceskosten van eisers tot een bedrag van,7.240,-. Deze uitspraak is gedaan door mr. R.L, Vucsán, rechter, in aanwezigheid van mr. R.A. Schaapsmeerders, griffier. De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 29 j 20 griffier rechter Afschrift verzonden aan partijen op: typ: SCFIA 2I JAN 2û16 Rechtsmiddel Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Als hoger beroep is ingesteld, kan bij de voorzieningenrechter van de hogerberoepsrechter worden verzocht het treffen van een voorlopige voorziening. V'.iûl R r:rqúr.trin recht d