De verwoestende effecten van het geneesmiddel Ritalin en de lange termijn bijwerkingen in de hersenen.

Transcriptie

1 Ritalin - Doelgroep Brain Veel artsen weten niet wat ze kinderen aandoen! De verwoestende effecten van het geneesmiddel Ritalin en de lange termijn bijwerkingen in de hersenen. Door de medisch directeur, gepensioneerde Dr.med. Heinrich Kremer, uit Barcelona, Spanje. Het aantal Ritalin recepten voor kinderen en tieners is twintig keer gestegen in de afgelopen 8 jaar. Deze gruwelijke cijfers wijzen op een meer dan nonchalant omgaan met het medicijn Ritalin door de medische beroepsgroep. "Raum & Zeit" ( "Raum & zeit") dan ook verzocht de langdurig medisch directeur, Dr Med. Heinrich Kremer van de Nedersaksen en Sleeswijk-Holstein kliniek, gespecialiseerd in de medicatie van de deelstaten Berlijn, Bremen, Hamburg, om in detail te beschrijven in detail wat de effecten zijn van het geneesmiddel Ritalin in de hersenen en de invoering van alternatieve, Ritalin-vrij therapieën voor onrustige/adhd-add kinderen. Voor de huidige discussie over behandelen van kinderen en jongeren met psychosociale problemen met de psycho stimulerende Ritalin, biochemische etiket methylphenidat. 1

2 Raum & zeit publiceerde drie belangrijke artikelen; Barbara Simonson: "Ritalin-kinderen die behandeld werden met drugs. De gevaarlijke effecten van de Psychopharmaca Ritalin "Raum & zeit nee. 111/2001; Horst Wimmer: "Ritalin en Criminaliteit, Oproeping voor samen te werken. Raum & zeit nee. 113/2001; Dr.med. Hedwig Vogl;" Ritalin-Zijn er alternatieven? "Raum & zeit nee. 13/2001]. Juridische drugshandel De toename van medisch voorgeschreven dagelijkse dosis van Ritalin, tijdens de periode tussen 1991 tot 1999, is 20 keer gestegen. In de rangorde van de voorschriften van alle voorgeschreven geneesmiddelen in Duitsland, Ritalin heeft beklommen in rang van nummer 2230 in 1991 naar nummer 213 in 1999 (zie grafiek 1). Deze ontwikkeling is des te meer verontrustend omdat Ritalin voorschriften vallen onder de wetgeving inzake verdovende middelen en kan alleen worden voorgeschreven als gerechtvaardigd is met strikte medische indicatoren. De recept doses voor Ritalin is bepaald door de wet als 1,5 gedurende 30 dagen, wat overeenkomt met een gemiddelde dagelijkse doses van 50 mg. Psychiatrically, de aanbevolen dagelijkse dosis kan worden verhoogd tot 60 mg: [Zie Poser, W., Ebert, U.: ZNS-Pharmaceuticals. In: Fröhlich, JC, Kirsch, W.: Praktische Pharma Therapy, Uitgever Springer, Berlin-Heidelberg, 2000]. De thans gepubliceerde gegevens van de overheid drugs departement blijkt dat Ritalin consumptie steeg van 34 kg in 1993 tot 119 kg in De gegevens van de farmaceutische index van de wettelijke ziektekostenverzekering bedrijven, uitgesloten zijn particuliere verzekeringsmaatschappijen en recepten in klinieken, tonen aan dat de dagelijkse Ritalin recepten bijna verdubbelde binnen een jaar van 4,7 miljoen in 1998 tot 8,4 miljoen dagelijkse doses in De huidige discussie in de ruimte en tijd, met betrekking tot de ontwikkeling van een legale drugs markt, als gevolg van doktersrecepten in Duitsland die in strijd zijn met de bedoelingen van de wet, lijkt volledig gerechtvaardigd. De volgende vraag van hoe Ritalin recepten zijn verdeeld met betrekking tot kinderen, tieners en volwassenen en de regionale concentraties, kan niet worden beantwoord, in verband met de openbaarheid van gegevens. Er zijn geen persoonlijke gegevens met betrekking tot personen over de leeftijd en geslacht. Dit lijkt een ernstige omissie voor alle betrokkenen in de openbare gezondheidszorg. 2

3 Te veel of te weinig Ritalin Recepten? In de Duitse medische publicatie [uitgever: Bundesaerztekammer en Kassenaerztliche Bundesvereinigung, komt overeen met AMA], Prof Lehmkuhl en zijn collega's van de kliniek en polikliniek voor psychiatrie en psychotherapie voor kinderen en tieners aan de Universiteit Keulen, waren gekant tegen de voorwaarden, "juiste gebruik of misbruik wordt gemaakt ", en dat de medische diagnoses voor Ritalin recept te vaak is afgegeven. [Schubert, I. et. Al., methylfenidaat met hyperactieve storingen. Decreten in de 90's. - Duits Medisch Publicatie 2001; 98 A , pamflet 9. De auteurs bespreken de ontwikkeling van Ritalin gebruik in Duitsland voor de 90's uitsluitend in de plaats van de gegevens voor medisch gediagnosticeerde frequentie van hyperactief stoornissen tijdens de kinderjaren en tienerjaren. De aandacht ging uit naar de voor de hand liggende ongewoon actieve gedrag en de begeleidende stoornissen, zoals aandacht tekort, leermoeilijkheden en sociaal gedrag. Ritalin therapie "lijkt aangewezen als de hyperactieve symptomen zijn heel zichtbaar en dus gevaarlijk kunnen zijn voor de verdere ontwikkeling van het kind en ook wanneer de symptomen niet voldoende kan worden afgenomen via andere middelen en vormen van therapie '[Schubert, I. et.al., aao]. Aangezien de auteurs niet discussiëren over de mogelijke oorsprong van hyperactieve storingen tijdens de kindertijd en tienerjaren, deze definitie blijkt het subjectieve oordeel van de artsen voor het voorschrijven van Ritalin medicatie, omdat er geen objectieve lab diagnostiek beschikbaar differentiëren of psychologische tests. In plaats daarvan de Koln psychiater voor kinderen wijst op het feit dat de Europese richtlijnen en die van de Duitse Vereniging voor kinder en Tiener Psychiatrie, samen met de professionele vakbonden voor kinderen en tieners psychiatrie, raden een multi-level therapie met de opneming van stimulantia gedrag en therapeutische interventies voor ADHD. [Schubert, I., aao]. ADHD = Attention Deficit Hyperactivity Disorder is het Engels definitie voor de Duitse definitie ADS = Attention Deficit syndroom, met of zonder hyperactieve storingen. Daarom hebben Prof Lehmkuhl en zijn collega's uit de globale gegevens van medisch voorgeschreven Ritalin gebruik, een 'conservatieve schatting' gemaakt van langdurig Ritalin recepten in Duitsland voor het jaar 1999, ze wijzen met voorzichtigheid erop, dat "het aantal kinderen die kwam in contact met methylfenidaat (Ritalin), kunnen mogelijk veel hoger zijn" [Schubert, I. et. al., aao]. De symptomen van Ritalin in de hersenen Het essay van Barbara Simonson, Raum & zeit nr. 111/2001, citeert uit het gebruik van medicijnen Ritalin instructies van de fabrikant, het Zwitserse farmaceutisch bedrijf, Ciba-Geigy [nu Novartis]: "Ritalin is een lichte stimulatie van het centrale zenuwstelsel. De Ritalin manier van werken in het menselijk lichaam is nog niet 3

4 helemaal begrepen, maar Ritalin activeert vermoedelijk de hersenstam en de cortex om te komen tot een stimulerend effect. Er zijn geen specifieke bewijzen die nagaan, hoe Ritalin mentale en gedragsmatige effecten sorteert bij kinderen, er is geen overtuigend bewijs van hoe deze effecten verbonden zijn aan het centrale zenuwstelsel. " Dit argument, met betrekking tot hoe Ritalin werkt op moleculair niveau, is een grove misleiding en fout van Barbara Simonson, "De manier hoe methylfenidaat werkt is nog niet vastgesteld", is onjuist. In werkelijkheid, in de arena van de psycho geneesmiddelen, zijn er geen stoffen die zijn zo goed gedocumenteerd als amfetamines en derivaten daarvan, Ritalin behoort tot deze familie. Vrijwel alle psycho geneesmiddelen die momenteel worden gebruikt, beïnvloeden de biochemische en brio-energetische processen in het centrale zenuwstelsel, remmen of stimuleren de interactie tussen boodschapper materiaal, die een gestimuleerde zenuw cel levert als afzender, en membraan moleculen van een tweede zenuw cel, die, als de receptor, dit biochemische bericht transformeert in impulsen voor zijn eigen stimulatie. Voor een lange tijd werd aangenomen dat de potentiële bio-elektrische energie tussen twee neuronen in de hersenen als een vonk zou springen van zenuw cel naar zenuw cel. Een honderd jaar geleden, ontdekte de beroemde Spaanse neuroloog Santiago Ramon y Cajal dat de kabel-achtige takken van de neuronen, genaamd axions, aan het einde op bepaalde punten een neuron scheidt van de anderen. Uit later onderzoek zou blijken dat deze contactpunten, die werden onderzocht synapsen [Grieks synopsis = verbinding], bestaan uiteinde van een zenuw fiber, presynoptische membraan, een stukje membraan van een tweede zenuw cel, het membraan van de cel lichaam van een tak van deze neuron en een kleine splitsing tussen de twee contact zenuw celmembranen, de synaptische gesplitst. (bijlage 1) In de presynoptische zenuw eindigt, een inkomende impulsvermogen de biochemische zenders (neurotransmitter). Ze worden vervolgens verspreidt via de synaptische en maken contact met de receptieve moleculen van de receptoren, of, in het membraan van het naastgelegen zenuw cel, (post-synaptische membraan). De receptoren zijn ofwel rechtstreeks gekoppeld aan Ionische kanalen voor inkomende of uitgaande natrium-kalium-chloride, of ze wisselen met moleculen binnen de postsynaptische membraan. Deze invloed, via een signaal relais van speciale moleculen (tweede boodschappers), en de inkomende en uitgaande van de ionen door membraan kanalen op meer afgelegen regio's van de post-synaptische membraan. De overdracht van signalen paden zijn hier van bijzonder belang voor het begrijpen van de effecten van amfetamine. (bijlage 1) De respectievelijke specifieke neurotransmitter van een pre-synaptische zenuw cel versnelt of vertraagt de impuls koers van de elektrische energie die met de postsynaptische neuron versmelten. 4

5 In de hersenen huizen meer dan tien miljard neuronen (samen met de meer dan 100 miljoen glia cellen in de hersenen, ze bieden voeding en immuunsysteem ondersteuning). Niettemin, elk neuron vormt eigen neurotransmitters. Maar veel neuronen vormen duizenden takken van hun eigen Axion, zoals duizenden cel takken ontspruiten (dendrites, Grieks: Dendron = boom) uit hun cel organen. De axions en dendrites van een enkel neuron in contact met een groot aantal axions en dendrites van andere neuronen die kunnen worden gestimuleerd of onderdrukt via hun synapsen onder de invloed van verschillende neurotransmitters. (bijlage 2 gliacel) Elke Manipulatie is met Risico Deze immens complexe symfonie van het samenspel van neurotransmitters, receptoren, ionische kanalen, signaal trajecten, het openen van cel-energie, en talrijke biosyntheses tussen en binnen het geheel van neuronen en de cel partners, heeft natuurlijk grenzen voor inzicht op het gebied van onderzoek. De complexiteit van het effect van de uitwisseling van neuronen moet ons doen beseffen hoe riskant het is om als via manipulatie van neurotransmitters in dit spectrum vreemde stoffen worden geïntroduceerd in de hersenen. Door manipulatie om de gewenste remmende of versnellen neurotransmitter functie te bereiken ontstaan er remmende of versnellen effecten op andere neurotransmitters, hetzij rechtstreeks of onrechtstreeks op hetzelfde moment. De gewenste beïnvloeding van neurotransmitters functie kan veranderen bij langdurige medicatie, zoals de post-synaptisch kenmerken, en dus kan de oorspronkelijke symptomen worden beïnvloed en in sommige gevallen zijn ze onomkeerbaar. We kunnen niet beweren dat de moleculaire interacties identiek zijn met psychologische processen. Intussen, zijn er meer dan 50 neurotransmitters van het centrale zenuwstelsel bekend. De speculatie is dat er sprake zou kunnen zijn tot 200 verschillende neurotransmitters. Een half dozijn van de 'klassieke' neurotransmitters werden ontdekt vóór 1975, het merendeel is pas in de laatste 25 jaar. [Een selectie van deze boodschappers in het centrale zenuwstelsel en zijn receptor partners, alsook de effecten op de ionische in-en output en de twee signaal trajecten van de tweede boodschapper]. Grafiek 3 De Misleiding en verwarring van Amfetamine Misbruik Zenuwcel materiaal bestaat uit eenvoudige biochemische bouwstenen die gevonden kan worden binnen en buiten de lichaamscellen. Er is eigenlijk niets mysterieus aan. Het heeft 5

6 meestal te maken met aminozuren, korte ketens van aminozuren [oligopeptides] of aminozuren die worden omgezet stap voor stap door enzymen voor neurotransmitter taken. Twee van deze zijn tryptofaan en tyrosin. De 'klassieke' neurotransmitter, serotonine, is samengesteld uit de eerste en de laatste, de 'klassieke' neurotransmitters dopamine noradrenalinand adrenaline worden gevormd door een stapsgewijze enzymatische reactie [grafiek 4]. Adrenaline is de eerste zenuw cel messenger ontdekt in de bijnieren als een hormoon [Lat. ad-eren = op de nieren] breng die in de bloedbaan als reactie op acute stress. Adrenaline is eveneens gesynthetiseerd in de zenuwcellen van het verlengde merg voor verschillende taken, maar is van geen belang is voor het centrale zenuwstelsel, in tegenstelling tot het autonome zenuwstelsel systeem. Adrenaline versnelt de hartslag bij zoogdieren en mensen in kritieke situaties, zoals in strijd of vlucht predicaments, en het verbetert de spierkracht en de ademhalingsorganen dilates kanalen van de longen. Deze laatste eigenschap werd benut en gebruikt als therapeutisch middel voor astmalijders en, waar het verhaal van misleiding en verwarring bij de ontwikkeling van amfetamines en derivaten, zoals Ritalin, en het misbruik van deze stoffen als centrale stimulantia, begint. Omdat adrenaline snel wordt geabsorbeerd in het spijsverteringskanaaldarmkanaal, kon het niet worden gebruikt en daardoor hebben de farmaceutische onderzoekers gekeken naar alternatieven. Aan het begin van de twintiger jaren van de vorige eeuw, werd een stof uit een Chinees kruid, ma huang [ephedra vulgris] geïsoleerd, 6

7 dit was biochemisch verwant met adrenaline en kon worden gebruikt voor het effectief behandelen (via inname) van astma. Deze stof, genaamd efedrine, is nog steeds opgenomen in hoestsiroop en slijmerige geneeskunde. Het werd op grote schaal gebruikt voor de verlichting van bronchiale spasmen, maar het had ook een stimulerend effect op het centrale zenuwstelsel. Tijdens de dertiger jaren van de vorige eeuw werd een synthetische variant genaamd amfetamine uiteindelijk ontwikkeld. [Zie de structuur van de adrenaline, efedrine, amfetamine en in grafiek 5] Een nieuw systeem van inhaleren amfetamine gaf hulp aan astma symptomen. Deze antiastma stof, genaamd benzederine, werd snel herkend als een stimulerend product die een effect sorteerde vergelijkbaar met cocaïne, op dit moment in de VS en Europa als een verdovend middel gekwalificeerd. Zo werd het een goedkoop alternatief voor cocaïne, voor benzederine inhalatiesprays is geen recept nodig. Ritalin heeft een effect vergelijkbaar met die van cocaïne In medische publicaties op het einde van de dertiger jaren, is beschreven dat het gebruik van amfetamine het effect had van een stijging van de psychomotorische vermogens zonder het gevaar van afhankelijkheid, zelfs bij langdurig gebruik. Cocaïne en amfetaminen hebben verschillende chemische structuren, maar dezelfde fysieke stimulatie effecten zoals verhoogde waakzaamheid en euforie, onderdrukking van de honger, en onder bepaalde voorwaarden, psychose van een bepaalde soort. Subjectief, het effect van de centrale stimulantia wordt gelabeld als een gevoel van energie, kracht en een heldere geest. Objectief, de beperkte onderdrukking van vermoeidheid en de versnelde lichamelijke en geestelijke uithoudingsvermogen is bewezen in tal van tests. Als gevolg van de toegeschreven euforie, "cool" prestaties en eetlust onderdrukken, amfetaminen waren de meest voorgeschreven medicijnen in de jaren'70, hoewel de mogelijkheden voor misbruik bekend was vanaf het begin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, militaire piloten uit alle landen consumeerden amfetaminen voor de stimulering van het uithoudingsvermogen, en na de oorlog, amfetamine epidemieën ontwikkelden in de Verenigde Staten, Japan en Zweden. 7

8 Tijdens de zestiger jaren van de vorige eeuw, ontdekten druggebruikers in San Francisco dat de euforische effecten van amfetaminen kunnen worden sterk verhoogd wanneer ze intraveneus werden geïnjecteerd, gevolgd door onvermijdelijk plotselinge en diepe depressie fasen. Echter, hoe hoger het algehele gevoel van plezier bereikt, hoe dieper de depressie werd daarna. De snelle ontwikkeling van amfetamine tolerantie kan, zoals met alle drugs, alleen worden gecompenseerd met hogere en hogere doses en de gewone werking van hoge doses het dwangmatig verlangen voor de spullen, het klassieke drugsverslaving scenario. Deze omstandigheden uiteindelijk resulteerde in het maken van amfetamine en zijn derivaten, rechtmatige illegale drugs. De enige klinische indicatie voor het toestaan van medicatie met amfetamine derivaten zoals anphetaminil = AN1, fenetyllin = captagon, methylphenidat = Ritalin en dextroamphetamine, moeten worden gebruikt voor de behandeling van narcolepsie (slaapstoornis), het verslavend eten (ziekelijke vraatzucht bijvoorbeeld na hersenbeschadiging), en voor hyper kinetische verschijnselen tijdens de kindertijd en tienerjaren. Het mechanisme van amfetamine in het centrale zenuwstelsel Van de extreme resultaten van amfetaminegebruik (diepe depressie, paranoia, hallucinante psychose, en overmatige eetlust onderdrukken, met bruto retardatie), kan men induceren dat het functioneren van neurotransmitters in de hersenen neuronen wordt beïnvloed door amfetamine en de derivaten ervan. Omdat het effect van amfetamine op de adrenalinereceptoren in de bronchiale takken van astmatici vertoonde, werd ervan uitgegaan dat in de hersenen cellen, analoog, de structureel verwante neurotransmitters, Noradrenaline steeds meer zou vrijgegeven. Adrenaline en Noradrenaline opereren als boodschappers van het sympathische deel van het autonome zenuwstelsel, evenals gedeeltelijk in dezelfde post synaptische receptoren voor de werking van de innerlijke organen zoals de bronchiën, hart, maag, darmen, enz. Sinds bekend is dat neuronen een dominante rol spelen in de hersenen via Noradrenaline, de belangrijkste functie van de amfetaminen als centrale stimulatoren moest invloed hebben via de noradrenagic synapsen. Tijdens de 60'er jaren onderzoekers konden precies aantonen via experimenten, met een brein kaart, met een bepaalde kleur en met hersenen percelen, de ligging van de noradrenagic neuronen, en het traject van hun axions en dendrites die leidt tot andere hersenen gebieden. Het resultaat was verbluffend en ongeëvenaard tegelijkertijd: het merendeel van de Noradrenaline neuronen in de hersenen zijn geconcentreerd in de hersenstam in een relatief kleine kern met ongeveer 3000 neuronen in de zogenaamde "blauwe kern" (locus coeruleus). Deze enkele neuronen niettemin sturen axions over lange trajecten in andere hersenen en in het beenmerg. 8

9 XXXTegenover dit enorme spinneweb van zenuwvezels, de Noradrenaline neuronen controle vele miljarden andere neuronen in de hersenstam via talloze kantoren voor de controle van de algemene activiteiten (dwz slapen, ontwaken, reflex stimulatie van het beenmerg) in het denken onderdeel van de cerebrale cortex, in de hypothalamus als het controle-orgaan voor hormoon synthese, ook in de hersenen als het orgel voor kleine motorische bewegingen, in het beenmerg voor de regulering van de arm en been verkeer en spierspanning als gevolg van synaptische actie, maar ook zeer veel in de limbische systeem (lat. limbusgrens) (grafiek 6). Het limbische systeem is een structuur in de hersenen die op een evolutionaire basis, is veel ouder dan de hersenschors en is gelokaliseerd in een ronde vorm eronder. met emoties. Het limbische systeem met een veelheid van hersenen kernen, die zijn rijk in verband met noradrenagic neuronen, geacht wordt het gedeelte van de hersenen die zich bezighoudt Tijdens de 70's, hersenen onderzoekers konden aantonen, door middel van radioactieve tracing van neurotransmitters, de gevolgen van de uitwisseling met de specifieke receptoren op het postsynaptische membranen. De resultaten toonden aan dat amfetamines, vanwege hun gelijkenis in de structuur, zullen de noradrenaline uit de bubble-achtige structuren waarin het wordt opgeslagen, na de synthese in de presynaptische zenuwuiteinden. Het resultaat is dat meer Noradrenaline moleculen, met hun specifieke receptoren, hebben een wederzijdse invloed en het vrijkomen in het post-geïnduceerde, postsynaptische neuronen, een blijvend effect. Normaal zal de noradrenaline neuronen in de blauwe kern bevrijden hun boodschappers over miljarden Axion takken wanneer zij tot de brand veroorzaakt door omgevingsfactoren van de emoties van de innerlijke wereld van de hersenen die leidt tot een emotionele opwinding onder invloed van amfetaminen. De noradrenaline receptoren zijn constant alert, onafhankelijk van de buiten-of binnenverpakking emoties. Dit proces verklaart niet alleen het proces van hyperalertheid en het vermogen voor de concentratie in de cerebrale cortex, maar ook het gevoel van euforie aangesloten op het limbische systeem en de grotere coördinatie van de spieractiviteit. Men begrijpt ook beter de karakteristieke "coolness" van amfetamine en cocaïne gebruikers, omdat zij het gevoel hebben onafhankelijk van de binnenste en buitenste emotionele veranderingen. Cocaïne heeft een iets ander mechanisme, maar dat geldt ook in mindere mate amfetaminen. Het belemmert de hervatting van noradrenaline na contact met de 9

10 post-synaptische receptoren in de parasynaptic zenuwuiteinden, die ook de duur en de sterkte van de noradrenaline. Farmaceutische stoffen die effectief zijn voor bepaalde vormen van depressie ook belemmeren de hervatting, respectievelijk de afbraak van noradrenaline in de presynaptische zenuwuiteinden. Dat is de reden waarom psychiaters hebben voorgeschreven amfetaminen aan depressieve patiënten. Op korte termijn is er een verbetering is, gevolgd door tolerantie ontwikkeling die hogere doses, die vervolgens leidt tot de typische ontwenningsverschijnselen wanneer de medicatie wordt gestopt. De tolerantie creatie is verklaarbaar vanwege de afname van de gevoeligheid van de receptoren (en waarschijnlijk ook een daling van het aantal receptoren) op grond van de continue werking van de noradrenaline moleculen. Deze receptoren worden "immuun", dat verklaart de dramatische instorting depressieve (crashen) na een amfetamine hoog. Amfetamine en cocaïne invloed van een stijging van de beteugeling van take-up van noradrenaline, en ze tegelijkertijd de invloed op de neurotransmitters dopamine en serotonine. Het bolwerk van dopamine neurons in de "zwarte kern (substantia negra) in de hersenstam. Van daar, lange axions leiden tot de zogenaamde gestrieerd bodied coördinatie centrum (corpus striatum), die verantwoordelijk is voor de beweging van armen en benen. Psychose nabootsen Schizofrenie De storingen en de degeneratie van het zenuwstelsel leidt tot de kenmerkende symptomen van rigiditeit, verminderde mobiliteit en tremor met de ziekte van Parkinson. Van een terrein naast de "zwarte kern", een dopamine zoals zenuw parcours met takken, verhuist naar de verschillende delen van het limbische systeem, alsook aan het oudste gedeelte van de hersenen, de gyrus cinguli, en de jongste van de frontale cortex Frontalis cerebrum () (grafiek 7). Belangrijke onderdelen van dit dopamine gestimuleerd cerebrum (mesolimbic dopamine-systeem) zijn aangeduid als de "beloningssysteem", omdat onderzoek met dieren leidde ons om te veronderstellen dat alle drugs produceren euforische effecten, waaronder amfetaminen en cocaïne, verhoging van de vrijlating en respectievelijk, de beteugeling van hervatting of afname van dopamine. Aangezien farmaceutische stoffen (neuroleptica) van de schizofrene wereld effectief met psychose, omdat zij blok specifieke dopamine receptoren, een veronderstelt omgekeerd, dat amfetamine en cocaïne kan genereren als een schizofrene psychose, vanwege het over activering van dopamine, afhankelijk van de doses en duur. 10

11 De amfetamine en cocaïne psychose zich van de biologische, fysiek afkomstig psychose, zoals het delirium van alcoholisme of wanneer het cerebrum is autonoom beschadigd door een tumor, door middel van een meer dan actieve toestand, zonder bewustzijn. Dan dat er andere congruent met schizofrene symptomen, zoals psychoses. De getroffen ervaring akoestisch, soms optische hallucinaties, en voel een zekere achterdocht, die kunnen uitgroeien tot gevoelens van de waan van het zelf. Deze wolken de interpretatie van de gebeurtenissen en informatie met betrekking tot een zichzelf en kan leiden tot volwaardig psychose, en de indruk van een vijandige samenzwering. Soms zijn deze symptomen congruent hebben geleid tot de foutieve diagnose van schizofrenie, waar amfetamine en cocaïne waren aanwezig, maar niet bekend bij de clinicus. Een specifieke vorm van hallucinatie met amfetamine en cocaïne psychose is de tactiele hallucinaties, die wordt zelden gevonden met schizofrenie. Het manifesteert als een aandoening waarbij de drugsgebruiker ervaringen het gevoel van kruipende insecten, wormen en andere dieren op hun huid. De onmiddellijke ingang bij het blokkeren van de dopamine receptoren met behulp van anti schizofrene neuroleptica in het geval van amfetamine psychose, toont aan dat de korte en lange termijn effecten van amfetamine is inderdaad geactiveerd, niet alleen door meer dan stimulatie van de noradrenaline-receptor, maar ook via de meer dan stimulatie van de dopamine-receptor. Integendeel, de patiënten hebben aangetoond binnen een korte tijdsperiode, zware psychotische reacties wanneer gegeven amfetamine kleine doses, na de paranoïde en non-paranoïde schizofrene symptomen waren verdwenen. Er wordt van uitgegaan, dat door het blokkeren van de dopamine receptoren met neuroleptica, de receptoren zijn oververtegenwoordigd lichtgevoelig (maximaal geregeld), terwijl andere specifieke dopamine receptoren zijn vaststelling geregeld met langdurige therapie amfetamine tijdens de kindertijd en tienerjaren, die zorgt voor een vervreemding voor depressie en de afhankelijkheid in latere jaren. Van alle belangrijke psycho-farmaceutica, amfetamine en cocaïne, de sterkste selectieve effecten op de mesolimbic dopamine energieke bonussysteem. Amfetamine ook vrij de neurotransmitter serotonine, die afkomstig is van het aminozuur tryptofaan, uit het reservoir in de presynaptische zenuwuiteinden. Al de serotonine zenuw kanaal systemen in de hersenen afkomstig zijn uit een groep van kernen in de hersenstam (raphe-kernen) en opklimmen tot een hogere centra. De axions van de serotonine neuronen tak uit over de gehele hersenen, maar zijn vooral verbonden strak in het limbische systeem (afbeelding 8). De serotonine neuron systeem wordt meer gezien als een "lusteloos systeem". De eetlust en groei depressant effecten van amfetaminen worden geassocieerd met de over de activering van de serotonine receptoren. Een gebrekkige activering van de serotonine receptoren is instrumentaal met bepaalde vormen van depressie. 11

12 Depressieve mensen met te weinig serotonine receptor activering vaak poging ernstig, vooral gewelddadige, suïcidepogingen of kan worden impulsief gewelddadig tegen anderen. Lange-termijn amfetamine gebruik kan derhalve leiden tot een neiging tot geweld tegen zichzelf of anderen als gevolg van de over de activering van de serotonine receptoren, waardoor een ongevoelig maken van de vaststelling van de regulering van receptoren. De werking van amfetamine in het vegetatieve zenuwstelsel Samen met het gewenste effect uit benzederine inademing, dilatatie van de bronchiën in de astmatische patiënten, amfetamine heeft ook invloed op de adrenerge receptoren in de synapsen in het vegetatieve zenuwstelsel. Dit systeem is aangesloten, via de centra in de rug, in beide richtingen met de centrale zenuwstelsel, en naast andere dingen, de hypothalamus-hypo fysieke systeem, het limbische systeem up van de cerebrale cortex. Van de spinale centra in de borstkas en het bekken, de zenuwen van het sympathische systeem cross ganglia, die werden doorgestuurd naar noradrenerge zenuwvezels, de synapsen van de innerlijke organen (grafiek 9). In deze sympathieke zenuwvezels, amfetaminen ook leiden tot grotere uitzetting van de neurotransmitter, Noradrenaline in de synaptische spleten. Het gevolg is een verhoogde stimulatie van de specifieke membraan van de receptoren die, gedurende een lange tijd, kunnen worden constant overactieve of belemmerd. Bijvoorbeeld, het hart spieren cellen worden versneld en in de respons, het hart van de pompen en het verslaan van de frequentie toeneemt. Deze turbo-effect toch leidt tot oxidatie, waardoor een blijvende druk op de hartspier cellen. De sympathieke en de teller actie van de parasympathisch systeem zijn, in een neuro en anatomische zin afzonderlijke delen van het vegetatieve zenuwstelsel, maar ze werken in een polair organisch dynamische manier in het binnenste organen (grafiek 9). Het saldo van deze constante synergie wordt verstoord in veel opzichten op grond van de over de activering van het sympathische systeem langdurig amfetamine therapie. Een bijzonder sympathiek kanaal tussen de vegetatieve centra en de bijnieren rechtstreeks stimuleert het vrijkomen van Noradrenaline en adrenaline uit cellen van de bijnier beenmerg in het bloed toen onder stress. Deze vitale cel systeem, beïnvloed door amfetaminen en onder stress van de hormonen adrenaline en Noradrenaline, samen met de gehele stofwisseling en hormoon-en immuunsysteem, worden aangetast. De adrenerge cellen van de bijnier merg worden gestimuleerd 12

13 gelijktijdig door cortisol dat gevormd in de bijnier cortex. Cortisol is de finale van het stress-hormoon cyclus van de hypothalamus-hypofyse-bijnier as. Deze as is ook beïnvloed door de amfetamine over activering via de noradrenagic, dopamine en serotonine agitatie van het limbische systeem. In dit scenario de frontale hypofyse excretes stimulerende ACTH hormoon cortisol in het bloed, die stimuleert de synthese van cortisol in de bijnieren. De verhoogde cortisol tabel heeft een vermindering van stress effect op de hypothalamus, die fungeert als een regelklep om te voorkomen dat terugstroming (grafiek 10). Deze negatieve achteruit koppeling kan worden verstoord door permanente stress. Het is het advies van de hedendaagse psychiaters dat bijna alle depressieve episodes zijn veroorzaakt door stress, die blokkeert de cortisol. Aangezien de meeste van de anti-depressie drugs, zoals amfetamine, verheffen Noradrenaline en serotonine in de hersenen synapsen, de hyper kinetische syndroom en de aandacht tekort kan worden gezien als stressoren en het positieve effect van amfetamine in het begin kan worden gezien als een vermindering van stress factor De relatie tussen het hormoon cortisol en de bijnier-receptoren in de hersenen of tussen de binnenste organen in de periferie van de hersenen is, in ieder geval veel ingewikkelder. Aangezien er verschillende bijnier recepto rs (alfa-en bèta-receptoren) en een constant verhoogde cortisol-niveau vooral sensitizes de bèta-receptoren en verhoogt hun nummers, de signalering pad van de bèta-receptoren is sterk geactiveerd binnen de cel. De relatie tussen de signaalweg via cyclisch adenosinmonophosphate (camp) en het een gemedieerd door de cyclische guanosinmonophosphate (cgmp) (graphic11) verschuivingen in het voordeel van de signaalweg van de Camp. Onbalans van de celstofwisseling Wat transpires is een onevenwicht in de cel het metabolisme en de synthese van de cel energie. De Noradrenaline-adrenaline levering, verhoogde door amfetamine, stimuleert ook de alfa-receptoren plus de paren signaalweg van cgmp. Het saldo, beslissend zijn voor de bio-energetische en biochemische cel werkt, kan worden 13

14 hersteld. Met een te hoge dosering of een te lange looptijd van amfetaminegebruik, de receptoren reageren door ongevoelig, (vaststelling verordening). De dosering moet dan worden verhoogd om de afnemende effect, omdat er anders, de binnenste en buitenste stressoren zijn ervaren zelfs meer. Toch de dosering is aanzienlijk beperkt, omdat de ongewenste bijwerkingen en omdat van de bevrijding van nonadrenal bericht materiaal op hetzelfde moment. In het vegetatieve zenuw stelsel, in tegenstelling tot het centrale zenuwstelsel speelt dopamine een rol alleen als een voorloper voor de synthese van noradrenaline en adrenaline, afgezien van enkele bloed verloop van de darmen en de nieren. Wanneer beïnvloed door amfetamine, is grotendeels het boodschappermateriaal dat werd gesynthetiseerd van aminozuren, bijvoorbeeld serotonine, bevrijd van intestinale slijm vlies cellen en bloed cellen. Kwantitatief, serotonine vorming in de maag en intestinale gebieden is hoger dan in de hersenen, zodat amfetamine overstimulatie van de serotonerge receptoren, medicatie en bepaalde receptor stoffen (serotonine opname-downgrade), kan maag- en darm stoornissen veroorzaken, en zelfs leiden tot darm bloeden. Serotonine beïnvloedt ook, (volgens orgaan type vertragen of te verhogen), de doorbloeding van de spieren en veroorzaakt dan migraine, de longen, de nieren, de skelet spieren, de musculaire spieren van de bronchiën, van het maag darmkanaal, de baarmoeder, en anderen, evenals het hart activiteit te stimuleren. Permanente Ritalin therapie-gevolgen en alternatieven De uitzonderlijke diversiteit van de psychische orgaan en cel functies met amfetaminen toont aan dat de medische effecten van de behandeling van een lange termijn Ritalin schadelijker is dan de gewenste positieve therapeutische werking. Nog, het op korte termijn effect van Ritalin met hyper actieve kinderen en tieners, die blijkbaar niet kunnen stilzitten of voor een bepaalde taak concentreren, is zeer verbazingwekkend. Na de eerstee doses van Ritalin, beginnend met 5 tot 10 mg, het kind wordt rustiger binnen een paar uur en de hyper actieve syndroom daalt snel. Het kind kan zich weer concentreren in plaats van rond te lopen of constant in beweging zijn. Ze overwinnen hun schijnbare leerstoornis en soms zelfs lijken overdreven nauwgezet. De meerderheid van de ouders en leraren zijn opgelucht dat het getroffen kind of tiener niet langer wordt aangeduid als een verstoring. De gerechtvaardigde zorg dat normale of uitstaande kinderen en tieners met ADHD zou kunnen uitmonden in sociale buitenstaander en ontwikkelen een negatieve zelf beeld, De bijwerkingen van Ritalin, die in werkelijkheid synergetische effecten zijn lijken te zijn aanvaardbaar. De betrokkenen hopen dat de symptomen, in de tijd, spontaan zullen verbeteren en dat de Ritalin therapie niet langer nodig zal zijn. Deze verwachting, niettemin, is onjuist. Zoals met alle amfetaminen, is er een vermindering van effectiviteit in de tijd, omdat de effectieve dosering te overwinnen de drempelwaarde voor de activatie van de bijnier alphareceptors. De permanente stimulatie van deze receptoren, veroorzaakt door Ritalin, activeert een desensibilisatie effect, ook als een verordening van de teller van de receptoren. De therapeutische dosis moet worden verhoogd en de afhankelijkheid potentieel ontwikkelt waarbij de noradrenaline, dopamine en serotonine receptoren, alsmede hun gekoppelde intracellulaire signaal trajecten en de synthese van de energie van 14

15 de cel. Naast dat bestaat het gevaar met hogere doses van Ritalin die de neurotransmitter reservoirs niet snel genoeg worden aangevuld omdat Ritalin een plotselinge drainage veroorzaakt. Het resultaat kan zijn dat onverwachte psychosociale en biologische fouten ontstaan. Een vicieuze cirkel ontstaat. Als de lange termijn Ritalin therapie wordt verminderd of stopgezet wegens onaanvaardbare bijwerkingen bijvoorbeeld slaap stoornis, verlies van eet lust, gebrekkige groei, snelle hartritmes of onregelmatige hartritmes, bloeddruk, gastrolintestinale stoornissen verhoogen, kunnen hallucinaties veroorzaken enz., de oorspronkelijke ADHD (ADS) symptomen en ontwennings verschijnselen met een individuele symptomen verschijnen nog sterker terug. In werkelijkheid, het effect van Ritalin doet tempert niet de psychische en vegetatief activiteiten, maar verhoogt het wakker zijn, het doet wat amfetamine met volwassenen doet, en de postsynaptic noradrenaline receptoren in een permanente alarm situatie zet. Het medische effect moet analogisch worden opgevat als een continu emotionele stimulatie toe te schrijven aan een overirritatie van de omgeving of de innerlijke opstandelingen van de patiënt. De continue centrale stimulatie daarom camoufleert de werkelijke oorzaak van toevoegen en hyperactief rusteloosheid, en het kunnen genezen. Ritalin is een Doping medicatie niet een genezing medicatie. Onvermijdelijk rijst de vraag of de oorzaak van toevoegen is inderdaad een tekort van de noradrenaline of als gevolg van de verschillende gevoeligheden van de noradrenergic sub-receptors als onder normale noradrenaline release. Het feit is dat wanneer een stijging van noradrenaline, veroorzaakt door Ritalin, plaats vindt, genoeg noradrenaline bij de hand is en de noradrenaline receptoren zijn snel en duurzaam geagiteerd; Dit onderstreept het feit dat met hyperactieve kinderen, de alpha receptoren, onder stress met normale noradrenaline uitvoer, niet voldoende gestimuleerd worden en de dopamine psychomotorische synapsen zijn niet voldoende tegen gestimuleerd. De centrale stimulatie van de noradrenergic alpha receptoren lijken te zijn, op het eerste gezicht, de middelen voor het stimuleren van de wakkerheid en aandacht hersenen gebied controle tijdens therapeutische praktijk. Langetermijn Ritalin therapie blijkt te interveniëren in de zelfontplooiing en fysieke rijpheid tijdens kinderjaren en tienerjaren, met zeer riskante gevolgen op lange termijn zoals gezien door de bovenstaande uitleg. Ritalin en narcolepsie In dezelfde context, de therapeutische ervaringen zijn van bijzonder belang met betrekking tot het legale gebruik van Ritalin voor de behandeling van narcolepsie (Grieks. Narke-paralyse, leptein-grijpen). Met dit relatief zelden voorkomende kwaal induceert emotionele stress vaak onweerstaanbare slaperigheid, in tegenstelling tot een normale, verhoogde wakkerheid. De patient spontaan in slaap valt tijdens de dag voor ongeveer 15 minuten tijdens het wandelen of opstaan, maar kan worden gewekt. De narcoleptic symptomen kunnen worden gekoppeld aan een verlies van spierspanning, zogenaamde slaapverlamming, gaan slapen en wakker worden, en voor akoestische en optische hallucinaties. Volgens psychiaters lijkt de oorsprong onbekend, vergelijkbaar met het hyperactive syndroom van ADHD. Mensen met narcolepsie zijn meestal behandeld met Ritalin zoals Ritalin de neiging bestrijdt om in slaap vallen. 15

16 Behandeling zonder drugs heeft de voorkeur (opleiding voor ouders, wijziging van het gedrag, alsmede andere voeding op basis van zeewieren)" Himalayazout producten hebben een zeer positieve invloed op mensen met ADHD-ADD,ADS zowel de zoutlampen alsmede de zoutsole drinkkuur worden als alternatief aanbevolen. Dit omdat de mens al voor 70 tot 75% uit zoutwater bestaan. Het himalayazout zorgt voor een significante verhoging van de elektrische hersengolffrequentie die bij mensen met adhd-add-ads aanzienlijk lager dan bij mensen die het niet hebben. 16