Zorg op maat binnen het gezin of wooninitiatief Eveline Decock, infodag GiPSo 9 december 2017

Transcriptie

1 Zorg op maat binnen het gezin of wooninitiatief Eveline Decock, infodag GiPSo 9 december 2017 Ik ben Eveline Decock met collega van Aurelie Reyckman van solidariteit voor het gezin, verantwoordelijk voor het opstarten en coördineren van projecten voor mensen met een beperking en ik ga U vandaag meenemen in het verhaal van hoe wij als organisatie tewerk gaan bij de diverse initiatieven. Solidariteit voor het gezin: voorstelling Solidariteit voor het gezin is een Thuiszorgorganisatie actief in Vlaanderen in Brussel, actief in verschillende disciplines. Diensten kunnen geïntegreerd worden, geïntegreerde zorg of ondersteuning is een sterke troef vanuit de organisatie. 1. Meer in detail is één van onze diensten gezins- en bejaardenhulp genoemd; dat zijn zorgen die verzorgenden die aan huis gaan bij mensen die nood hebben aan extra ondersteuning dat kan gaan over huishoudelijke zaken, een maaltijd bereiden, een was en strijk doen. Ook psychosociale aanwezigheid is erg belangrijk, een activiteit doen maar ook persoonsverzorging, een bad, het haar doen, echt lichamelijke verzorging kunnen ze ook doen. 2. Een tweede luik is onze dienst vrijwilligerswerk, de grootste dienst voor vrijwilligerswerk in Vlaanderen, 1200 actieve vrijwilligers, gezelschap - en oppasstuk : bij cliënt aan huis gaan om gezelschap te houden een kleine taak doen, een maaltijd te warmen, of een activiteit doen. Het kan ook gaan over nachtoppas iemand die tijdens de nacht gaat inslapen bij een persoon die omwille van veiligheid daar beroep wil op doen, die niet meer zeker is of schrik heeft om alleen te zijn. Of die niet zeker moet zijn als hij / zij moet opstaan voor een toilet of zo dat er iemand kan bij zijn. Het is geen verzorgende het zorgaspect is veel minder groot maar zinvol en is aanvullend aan een andere zorg of dienstverlening Vraag : Is nachtdienst met vrijwilligers en niet met professionelen? Antwoord: Het is niet standaard zo dat elke nacht met een vrijwilliger is. Als het gaat om nachtoppas effectief het inslapen, is het met een vrijwilliger omdat er daar op zich weinig zorg aan te pas komt. Als het gaat om zorg, een actieve nacht, dan gaat dat met een verzorgende, we doen dat vandaag niet voor initiatieven met collectiviteit omwille van het feit dat de subsidies daarvoor niet toereikend zijn (zie verder). a. Een ander verhaal is de huishoudelijke hulp dat gaat over poetsen, puur taakgericht poetsen. Het huis wordt proper gemaakt in de voorziene tijdspanne. Er is poetsdienst met dienstencheques en er is poetsdienst zonder dienstencheques. De dienstencheques hebben een vaste prijs. Iedereen die daar behoefte aan, los van of de persoon wel of niet zorgbehoevend is, kan daar beroep op doen. Bij de poetsdienst zonder dienstencheques wordt de prijs berekend op basis van het inkomen van de cliënt. De cliënt moet een zorgbehoefte hebben om daar recht op te hebben.

2 3. Het luikje kinderzorg is een breed gamma gaande van creches, dagopvang, dagmoeders, ook CKG en begeleiding aan huis in moeilijke situaties, is minder actief in de wooninitiatieven voor mensen met een beperking. 4. Thuisverpleging spreekt voor zich, denk is, gaat over technische zorg verpleegkundige komt bij de cliënten aan huis om daar verpleeg technische aspecten te leveren, of te wassen en te verzorgen. 5. Het laatste luik is het luik woonzorg. Spreekt enerzijds over het zorghotels we hebben in Oostende en in gent een zorghotel, een mooiere naam voor een rust en verzorgingstehuis. Het is een plus aan het gegeven om aan de bewoners niet het gevoel te willen geven dat hij in het rusthuis zit. Mensen hebben een ruime mooie kamer, mensen hebben de keuze uit een menu in het restaurant en moeten niet eten in de refter.vandaar de naam zorghotel. Daarnaast zijn er nog een aantal GAW s, dat zijn groepen assistentiewoningen. Dat zijn woningen die wij niet zelf in beheer hebben, maar waarbij wij wel een woon assistent alles in goeie banen laten leiden en het reilen en zeilen op zich neemt. Dat is vrij nieuw, daar zijn we nog niet lang in bezig. Solidariteit voor het gezin bij wooninitiatieven Dit zijn alle diensten of zorgverleningen, individueel die los naast elkaar staan. Als je dat vertaalt naar de zorginitiatieven of woonprojecten, dan is het zo dat het vaak start vanuit het idee. Een groep ouders, of een groep particulieren heeft een idee om iets te gaan doen, en dan wordt er bij ons aangeklopt. En dat komt dan bij een collega of bij mij zelf, wij zijn de personen die het mee opgang trekken ons aantrekken en dan komen wij langs bij het project om eens te horen wat zijn verwachtingen: hoe zien jullie het naar zorg uiteraard wat zijn wensen, en wat kunnen wij daarin bieden. Geïntegreerd zorgmodel En die wensen, zorgen en visie worden dan vertaald in een zorgmodel. Vaak in een geïntegreerd zorgmodel die past op de zorgnood. Dat model wordt in een aantal principes opgebouwd. 1. Eerst en vooral de subsidiariteit, we gaan werken van het goedkoopste naar het duurste alternatief. Dat kan zijn als je de vraag kunt oplossen met een vrijwilliger, en het is zinvol en goed, dan gaan we dat doen terwijl als het zorg is, dan gaat het naar de verzorgende die uiteraard meer kost dan de vrijwilliger natuurlijk, en zo wordt die puzzel in elkaar gelegd. 2. We gaan een zekere kwaliteit vooropstellen: het moet voldoen aan de verwachtingen en aan de vereisten van de zorgvrager en we gaan het ook financieel uitwerken. 3. In zo een model komen diverse disciplines aan bod, die werken complementair. We gaan proberen te bewerken dat het aantal wisselende gezichten niet te groot is het is altijd een beetje zoeken naar de juiste equipe om toch continuïteit te gaan geven en niet te veel te gaan wisselen tussen gekende mensen. We zien wel doorheen elk model, dat de gezinszorg, met de verzorgende daarin een rode draad kan vormen, de basis vormt van de zorgverlening. Er is geen enkel project de dag van vandaag waar geen zorgverlenende over de vloer komt. 1. Subsidies Nu zoals ik al zei, de gezinszorg valt onder de Vlaamse overheid en is door die overheid gesubsidieerd. Dat wordt vertaald in een urencontingent. Een urencontingent is een pakket uren dat wij per jaar krijgen, waarvoor wij gesubsidieerd worden en waarbinnen wij ons aanbod moeten gaan vorm geven.

3 Van dat urencontingent is er een percentage gereserveerd, voor wat wij noemen continue uren. Uren in het weekend, uren in de nachten en na 20.00u s avonds, een geplafonneerd aantal uren. Waardoor we, als het niet hoeft met een verzorgende, gaan kijken naar een vrijwilliger, waardoor we niet binnen dat contingent vallen. We gaan nu de keuze maken, het is al een tijd dat we het zo doen, dat de nachten dat we dat alleen nog voor kortdurende situatie doen, en mensen die bv. in een terminale fase zijn en dag en nacht iemand moeten hebben gaan we nog inzetten, maar we gaan de nachten doorgaans niet met de verzorgende doen. We maken die keuze omdat we merken dat de uren die we moeten inzetten, die 3,5% die we mogen spenderen aan die continue uren, vooral overdag en in de weekends nodig zijn. Vraag: Kunt U die contingenten specifiek toewijzen voor bv. personen met een beperking? Antwoord: neen, dat is één groot contingent dat alle doelgroepen moet gaan dekken. Het is wel zo, tot eind dit jaar dat we daar zelf kunnen mee spelen we kunnen bv. zeggen we gaan uren verschuiven van gebied X naar gebied Y, want daar is meer vraag. Dat kan niet meer vanaf volgend jaar, dan gaat de overheid zelf zeggen, dit is jouw aantal uur in 2017 voor dit gebied, dat is wat je moet realiseren in dit gebied volgend jaar. Dat wil zeggen je kunt niet meer uren gaan schuiven. Uiteraard impliceert dat dat het niet meer zo evident zal zijn om nog initiatieven te kunnen opzetten. Vraag : Ook als er blijkt dat er nog veel meer vraag is? Antwoord : ja, het is niet zo logisch, maar het is een realiteit. Ik zet het natuurlijk zeer scherp, daarmee bedoel ik dat die verschuivingen zijn nooit zo geweest dat dat gaat over tienduizenden euro s waar we kunnen mee spelen, maar dat zal vanaf volgend jaar moeilijker worden. 2. Basisdienstverlening Wat ook belangrijk is binnen dit verhaal: de gezinszorg vormt de rode draad, ze geven de basisdienstverlening, ze hebben niet de handicap specifieke ervaring, ze hebben niet de expertise om dag aan dag met die doelgroep om te gaan waarmee het wel van belang is dat zij beroep kunnen doen op de expertise die in huis is, ie aanwezig is van een begeleider, van een coördinator van een ouder eventueel. Het is soms ook wel een voordeel dat ze dan wel eens anders kijken naar een cliënt, een bewoner, en ook soms eens vanuit die optiek, ook vanuit hun andere ervaring met een andere doelgroep ook wel eens zaken kunnen uitwisselen, en vormen eigenlijk ook wel een mooi complementair team met de mensen die deze ervaring wel in huis hebben. 3. Zorgkundige Zorgkundige is een beroep die vanuit de federale overheid wordt aangestuurd. De zorgkundige prestatie gaat via een derde betalersregeling dat wil zeggen dat de cliënt daarvoor niet hoeft te betalen. Voor gezinszorg moet hij wel betalen. Voor gezinszorg krijg je een factuur op jouw naam toegestuurd voor x aantal uur x die prijs en dat wordt jouw factuur. In een model waar we geïntegreerd werken kunnen we hebben wij het voordeel door het feit dat onze verzorgenden ook zorgkundige is en doordat we in huis ook een zorgkundige dienst hebben- kunnen wij die verzorgende ook als zorgkundige gaan inzetten. Dat betekent in de praktijk dat één persoon twee rollen op zich neemt, dit wil zeggen dat de zorgkundige, vanuit de rizivisering kan mensen gaan wassen om daarna in haar taak over te gaan naar verzorgende.

4 Vraag: In een ouderproject wordt één volwassene gewassen, die moet daarna ook één op één eten gegeven worden, dat duurt allemaal samen één uur: Is dat dan één uur? of is dat één uur van het contingent? Antwoord: Je kunt dat moeilijk zo opsplitsen dat uur: we gaan eerst en vooral de cliënt inschalen in de katz schaal (dat is een andere schaal dan de schaal voor de gezinszorg). De katz schaal gaat de persoon in een categorie zetten, forfait a, b, c of forfait 0 afhankelijk van het forfait, dus afhankelijk van hoe zwaar een persoon zorgbehoevend is, hoe meer tijd we gaan besteden aan de verzorging. Iemand die niets meer kan tegenover iemand die zich zelfstandig kan wassen, daar heb je meer tijd voor nodig. Het zou kunnen zijn dat wij zeggen het is een forfait C we gaan van dat uur een halfuur in mindering brengen van de gezinszorg. Anderhalf uur komt op de factuur voor de cliënt, daar komt het in feite op neer. Dat is een financieel voordeel, maar ik denk dat er ook een groot voordeel is naar de cliënt zelf toe. Het feit dat één iemand de twee rollen op zich neemt is een grote meerwaarde daardoor kunnen we ook het aantal wissels gaan beperken. Is dat voor een uur dan kan de persoon eerst eten gegeven worden en dan gewassen worden, als blijkt dat het andersom beter zou zijn, dan kan het ook terwijl als er een verpleegkundige moet komen, dan is dat een ander systeem, je komt binnen en het moet op dat moment gebeuren. Wij doen het op vandaag in de Lovie, een voorziening in West-Vlaanderen. Daar hebben ze in theorie 1 uur per dag Riziv-financiering. Op een shift van vier uur, wordt van 8 tot 9u Riziv-financiering geregeld en van 9 tot 12u wordt er gefactureerd voor een andere activiteit. Als de zorgkundige aankomt en de cliënt is nog aan het ontbijten dan kunnen ze zich laten wassen op een later moment in de voormiddag; Je kunt echt het tempo van de cliënt gaan volgen en dat is een sterke meerwaarde in je programma natuurlijk. Het is wel zo dat een zorgkundige werkt onder supervisie van een verpleegkundige, niet letterlijk natuurlijk. Dat wil zeggen dat er afhankelijk van het forfait van de cliënt van de zorgvrager x aantal keer per week of per dag een verpleegkundige moet langskomen. Nu superviseert die een zorgkundige; vandaar moet dat binnen één dienst kunnen gebeuren. Als je dat niet in huis hebt, moet je een andere dienst laten komen voor u zorgkundige. Bij ons is dat allemaal geen probleem binnen dezelfde organisatie. Het is ook fijn dat dat financieel een meevaller is. Van idee naar samenwerking We komen dan tot een voorstel van een model: zo zien wij het, dat kunnen wij bieden. Dat wordt dan intensief besproken. Als we samen in zee kunnen gaan en er is een akkoord van beide kanten, gaan we dat verder uit tekenen, concretiseren. Dan komt er inderdaad een moment dat we het intern gaan omzetten in zorg, dat is een intern proces dat dan wat tijd vraagt om het op gang te kunnen krijgen, zeker als dat gaat om een ouderinitiatief omdat daar toch wel wat meer afstemming voor nodig is dan dat je werkt met een voorziening. Het is intensiever, maar het is ook menselijker, een warmer proces, omdat je veel meer zaken met elkaar moet bespreken en samen uitbouwen. Het intern proces is de samenstelling van de equipe: We hebben, afhankelijk van de zorgintensiteit, een equipe nodig van vijf acht tien mensen. Dat kan variëren. Voorbeeld: Bij Bindkracht hebben wij acht verzorgenden actief, ook twee verpleegkundigen, een poetshulp en dan (dat is meer vanuit Bindkracht zelf) nog een aantal vrijwilligers.

5 Het is een zeer intensief project uiteraard, maar dat is ook nodig om dan ook de continuïteit te kunnen garanderen. We geven altijd continuïteit: Dat betekent dat er altijd iemand is van de vaste equipe van de verzorgenden. Dat is een garantie die wij geven, op die manier kunnen wij de continuïteit zeker garanderen. Er moet zeker ook wat administratie gebeuren : 1. Enerzijds de katz-schaal. Als het thuisverpleging betreft, wordt iedereen ingeschaald in de katz-schaal. 2. Daarnaast is er een dossier gezinszorg nodig. Dat wordt op de naam van de cliënt opgemaakt. We kunnen niet factureren aan een dienst of een vzw of aan een voorziening, het is steeds op naam van een cliënt. Als er in een huis tien mensen wonen, dan worden alle tien die cliënten cliënt gezinszorg krijgen zij allemaal een dossier met een persoonlijke inschaling die zicht geeft op wat kan iemand wel of niet. Vraag : Hoe kan de solidariteit dan spelen? Antwoord: Er wordt voor allen apart een dossier opgemaakt, dat zou willen zeggen dat we allemaal, volgens ons eigen inkomen, de prijs zouden betalen. We passen dat niet toe. We passen voor een project éénzelfde prijs toe, iedereen betaalt dezelfde prijs, we gaan de tijd dat we er zijn door iedereen delen. Dus er zijn daar tien mensen, we komen er tien uur, dat wil zeggen dat we voor die shift elk één uur betalen van allemaal. We doen dat op die manier omdat je de solidariteit nooit kunt afmeten. We meten het niet af in tijd, hoeveel tijd wordt aan iemand besteedt, kan zeker een bepaalde dag zijn dat iemand eens twee uur gaat wandelen met een verzorgende maar het wordt gewoon terug door iedereen gedeeld, dat is het beste systeem op die manier. We gaan ook met een digitaal proces starten om alles te verwerken. Het moet uiteraard tot een goede factuur gaan leiden, dus onze mensen gaan weinig op papier registreren naar aanwezigheid. Ze registreren digitaal, dat is een situatie dat ze niet gewoon zijn, dus we moeten dat nog een beetje op poten zetten. Dat zorgt ervoor dat de foutenmarge daar bijna nihil is. En dan moet je natuurlijk ook nog je intern overlegproces opstarten: onze mensen meenemen, informeren, informatie geven over het project over wat er wel en niet wordt afgesproken, over wat er wel en niet kan in die werking echt een visie gaan meegeven, mee gaan behartigen en hen echt nog meer warm maken dan ze al zijn. Onze mensen kiezen altijd voor de dagen dat ze willen werken. Dagen opleggen werkt niet, dat is iets wat de cliënt voelt: dat ze tegen hun goesting daar zijn. Daardoor kiezen we daar zelf niet voor. Wanneer alles in gang is gezet gaan we het proces nog verder zetten. Er wordt nog heel intensief overleg gepleegd tussen onze organisatie en tussen jullie of de contactpersoon. We merken dat we vaak samen nog veel dingen moeten gaan uittekenen. Ik spreek dan bijvoorbeeld van: Er is een coördinator in huis: Wat is diens mandaat? Wat gaat de verhouding zijn naar onze mensen toe? Wat gaan we wel / niet op ons nemen. Wat is de rol van de begeleider? Wat gaan onze mensen doen? Wat is de rol van de ouders? In welke mate kunnen zij wel / niet aansturen? Wat is daarover de visie? Wat kunnen wij wel/ niet tolereren? Wat kunnen jullie wel / niet tolereren? Dus echt heel veel zaken gaan we samen uittekenen omdat dat zaken zijn die belangrijk zijn om samen te kunnen werken.

6 Vraag : Dus is er een soort van dagelijks management daar dat uw team kan opdrachten geven? Antwoord: ja, bijvoorbeeld bij Bindkracht is er een coördinator uit Resonans die algemene coördinatie doet voor het Bindkracht-huis en zij kan inhoudelijk onze mensen aansturen: Je pakt die persoon beter zo of zo aan. Er is voor ons intern ook een verantwoordelijke die van op afstand wat meer opvolgt: Uiteraard het planmatige aspect, maar zij volgt ook inhoudelijke zaken op en we gaan dat zeer sterk afstemmen van tot waar gaat dienst mandaat zodat dat ook duidelijk is. Het is sowieso een zoeken, je start vaak samen, en er zijn veel dingen zeker, maar ook niet alles. Je kunt niet weten hoeveel iemand ziek gaat zijn, hoe mensen gaan reageren op onze mensen en omgekeerd. Het is vaak een zoektocht maar je kunt veel zaken bespreken door transparant te zijn. Door wat er belangrijk is voor iedereen op tafel te leggen. Dat gaat over bezorgdheden, dat gaat over verwachtingen, zaken die jullie niet willen, die wij niet willen, om echt te gaan opbouwen naar de start toe. Valkuilen Maar het is ook niet allemaal rozegeur en maneschijn, dat is een feit het heeft ook een aantal valkuilen. Onze verzorgende medewerkers komen in een nieuwe werkcontext. Zij zijn niet gewoon om voor een groep te werken om dan nog eens een begeleider te hebben die aanwezig is en dan nog eens een ouder te hebben die langskomt die een aantal zaken wil bijsturen: Je kunt wel begrijpen dat het andere competenties vraagt dan dat je één op één bij een cliënt aan huis komt. Je moet ook in team werken, wat ook niet hun gewoonte is dus dat is voor hen wel nieuw. Maar doorgaans gaat dat zeer goed omdat de meeste mensen met dezelfde visie ook starten. Het is een nieuwe doelgroep, ze hebben geen expertise met mensen met een beperking, of toch vrij beperkt sommigen. Vandaar dat de expertise-uitwisseling zeer belangrijk is. Dat begint al van voor de start van het project: Bij de mensen eens langsgaan, waar is het huis of de omgeving waar ze moeten zijn, wie is de begeleider, wie zijn de ouders eventueel, en wat zijn zaken die belangrijk zijn rond de bewoner. Wat moeten ze weten? Daarom niet alles uiteraard, het is niet fijn voor een bewoner om te ervaren dat iemand die langs komt alles over hem of haar weet. We gaan daarna als onze mensen zijn gestart heel kort op de bal spelen en horen of er nood is aan intervisie en uitwisseling enzovoort. Theorie kun je wel geven en is zeker interessant, maar we merken dat het heel vaak moeilijk is om dat te gaan vertalen naar de praktijk toe. Als je bijvoorbeeld weet wat iemand met autisme heeft dan is het niet altijd gemakkelijk om dat te gaan toepassen als je voor iemand staat die dat heeft. Het is belangrijk om samen te komen kort nadat je bent gestart met de equipe. Om te horen hoe loopt het hier? Waar heb ik het moeilijk mee? Wat loopt er juist goed? Dan kun je mekaar versterken. Je vormt een omgeving waarin alles kan besproken worden en dat versterkt mekaar zeer goed, beter dan dat we puur theorie gaan geven. Bij voorkeur is daar dan iemand bij van de ouders bij of van de begeleiders. Er wordt een urenpakket voorzien per project per jaar om daar tijd te kunnen aan geven. Dat zijn uren voor ons, dat zijn bijscholingsuren, die worden niet gefactureerd aan het project, omdat wij ook een pot subsidies hebben voor opleiding en dat kan perfect via dat systeem worden ingebouwd en ondervangen. We proberen op zoveel mogelijk dingen te anticiperen. We kunnen echter niet op alles anticiperen, omdat je in reacties bijvoorbeeld niet kunt inschatten. Hoe gaat een bewoner reageren op een verzorgende? Dat zijn menselijke factoren, maar dat is ook wel leuk omdat het geen statisch gegeven

7 is. Het is een dynamisch verhaal dat je moet kunnen bespreken en dan kom je echt wel heel ver. En dat is een manier die gesmaakt wordt in alle initiatieven, namelijk open en transparant zijn van beide kanten. Onze samenwerkingen Wij werken nu al met een aantal projecten samen. Met een zevental voorzieningen en een zestal initiatieven: 1. Casa di Mauro in Kontich 2. Think out of the Box in Schilde 3. Pura in Maarkedal 4. Bindkracht in Landen 5. Villa Njam in Vilvoorde 6. Vanaf januari starten we in Bijs, Sint Niklaas Het verschil tussen voorzieningen en initiatieven met ouders is dat de zorg die aanwezig is veel intensiever is. Je komt met veel meer uren in een ouderinitiatief dan in een voorziening. Dat is niet onlogisch, omdat we daar vaak ook een partner in de zorg zijn aanvullend in de zorg, zoals hiaten gaan invullen op drukke momenten. Er is al fysieke begeleiding aanwezig die is afgestemd op de grootte van de groep waardoor dat we nu, als we vragen krijgen op vandaag dat die vragen minder intensief zijn dan bij Bijs of bij Bindkracht. Voorbeeld: We gaan bij Bindkracht elke dag langs van 7.00 s morgens tot 22u s avonds. Met twee equipes zijn we er ook in het weekend, terwijl dat in een voorziening elke avond een drietal uur is dan zie je toch zeker de nuance. Vraag: Ik begrijp niet goed wat je doet in een voorziening. Hoe gaat dat dan eigenlijk: Dat zijn toch individuen die in een voorziening zijn, extra zorg bij U inkopen, die moeten ze toch krijgen van de voorziening? Antwoord: Het is zo dat ook de voorzieningen aangeven dat hun publiek zorgbehoevender wordt en dat zij of haar taak/focus aan het verschuiven: het begeleidende komt minder aan bod omdat er meer zorg nodig of ondersteuning nodig heeft. Door er van ons mensen bij te zetten, kan die focus terug gaan verschuiven. We zijn bezig met de omschakeling te doen op vlak van financiering naar woon- en leefkosten. Dat is ook een deel van het verhaal, maar doorgaans worden die toch nog gefinancierd vanuit eigen middelen. Er wordt nu gekeken in de richting van het persoonsvolgend budget, hoe je dat moet concretiseren. Wij zijn in voorzieningen nu vaak de extra ogen en handen. Het is anders voor ons in een dergelijke begeleiding waarbij je dan meer de praktische zaken op je gaat nemen zodat de begeleider zich kan gaan focussen op de begeleidende aspecten. Nu horen we vaak dat ze geen kwaliteit meer kunnen geven omdat er zoveel dingen moeten bij gebeuren. Omdat de bewoners achteruit gaan of ouder worden en daardoor minder begeleiding kunnen krijgen. Vraag : Een scenario waarbij de ouders worden geholpen en ontlast van hun huishoudelijke taken, zodat het gezin kan geholpen worden om bezig te kunnen zijn met hun kind, is dat mogelijk? Antwoord: Ja dat kan ook. Dat is individuele zorgverlening: De hulp gaat dan naar het gezin toe. Dat is een één op één verhaal, dat valt onder de klassieke werking van de

8 gezinszorg daar waar de prijs wordt berekend op het inkomen en waarbij we sowieso een andere subsidie wordt opgezet en het kan in feite ook. Het gebeurt dat mensen met een persoonsvolgend budget daarmee bij ons komen aankloppen. Maar we zien dat de stijging van vraag door de verandering door de persoonsvolgende financiering groter is voor de collectieve initiatieven dan voor het individuele. We krijgen zorgvragen binnen voor individuele situaties, maar die collectiviteit is totaal nieuw. Vraag: Jullie zijn de twee stafmedewerkers maar jullie zijn niet operationeel niet in beeld? Antwoord: Wij doen het voorbereidend werk voor het proces, wij brengen het over naar de bewuste regio die het dan verder uitrollen. Wij volgen het op tot en met de eerste evaluatie naar het operationele. Het werken met een team dat zit op het niveau van de regio. En als het allemaal goed loopt, dan laten wij het los en gaat het over naar een contactpersoon voor de organisatie, die contactpersoon wordt voor alle zaken die planmatig mee opvolgt, dat zijn zaken die wij dan niet doen. Wij maken wel de link met het beleid en zo. Het proces van aanvraag tot opstart in twee drie maanden is niet haalbaar, zeker niet als het gaat om een initiatief van ouders die nog wat zoekend zijn van hoe zouden we het kunnen vorm geven Je moet toch wel op een aantal maanden rekenen voor je kunt starten. Als je vergelijkt met de mensen van Bijs dan zijn we daar toch ja, al bijna een jaar mee bezig om het proces volledig uit te tekenen. En naarmate de start dichterbij komt is dat nog intensiever, dan worden veel zaken nog concreter, in kaart gebracht of uitgetekend. Vraag: Hoe groot moet jullie team van mensen zijn en hoe groot moet het team van begeleidend personeel zijn? Antwoord: De keuze van de grootte van de equipe daar heb ik geen zicht op wij hebben gekeken naar de organisatie van de zorg daarmee bedoelen we van wat is de zorgvraag dus bij Bindkracht was dat vrij intensief elke dag en ook het weekend, waar we dan zien ja de equipe, dan gaan we een ochtend en een avondequipe hebben, dat zijn er vijf voor de ochtend en vijf voor de avondequipe en dat maakt we zoeken altijd naar een grootte van de groep die groot genoeg is voor continuïteit, dat betekent, iemand staat op de planning en iemand is achterliggend back-up dus dat zijn dan twee mensen die je in feite moet inzetten, maar je mag ook niet te veel mensen inzetten op de equipe want anders verlies je de voeling ermee, als je niet frequent genoeg komt, dus het is al naargelang e intensiteit van de zorg, zijn er nu tien. Het gaat meer worden omdat de vraag intensiever wordt en we het niet meer kunnen bolwerken met de huidige equipe, wan zij gaan de uren dat zij niet in het project zijn, nog bij klanten aan huis ook. Het is moeilijk je kan daar geen standaard op kleven Het is voor ons bijna een voorwaarde om in te stappen als er ook die handicapspecifieke zorg is voorzien. Wij willen niet de drager zijn of de verantwoordelijke van het project. Activiteiten in elkaar steken en zo dat kunnen wij niet doen, wij kunnen wel deel uitmaken van die activiteit met een begeleider, maar gaan het nooit zelf uitwerken of ontwikkelen.

9 Bij Casa di Mauro gaan we niet zo intensief als bij Bindkracht. We gaan daar maar bepaalde namiddagen. Ook gaan we een aantal keer in de ochtenden mensen helpen met het ontbijt. Ook een aantal taken doen we in het huishouden: was en strijk en zo. We gaan daar een vijftiental uur per week schat ik, verdeeld over een aantal blokjes. Dat is dus een andere insteek dan Bindkracht of Bijs, waar we zeer intensief bijna van 7.00u morgens tot 22.00u s avonds zorg brengen. Daar is dus zeker nood aan die begeleiders en die expertise.