BAS VAN DE GOOR Ik hou van de afwisseling en dynamiek in mijn werk TEKST ARNO VAN SOLKEMA FOTO S RONALD HOOGENDOORN Bas van de Goor behoeft onder de volleybalkenners geen introductie. De 2.08m lange middenman veroverde vele prijzen in binnen- en buitenland. Met als hoogtepunt de gouden Olympische medaille tijdens de Spelen van Atlanta in 1996. Tegenwoordig zet de sympathieke Brabander zich in voor zijn stichting om mensen met diabetes een beter leven te geven. Gezien zijn eigen achtergrond een logische keuze, maar wat voor loopbaan had hij voor ogen voordat hij beroepsvolleyballer werd? Volleymagazine sprak met van de Goor over zijn carrière na het volleybal en welke keuzes daaraan vooraf gingen. Bij binnenkomst in het kantoor van de Bas van der Goor Foundation valt meteen op dat van de Goor nog steeds een topsporter is. Er hangen foto s van de beklimming van de Kilimanjaro en van de marathon van New York. Ook dit jaar staan de 42 kilometer door de Big Apple op het programma. 8 PAGINA
Ik had al snel door dat een managementfunctie bij een club niets voor mij was. Achteraf ben ik erg blij dat ik deze beslissing heb durven nemen, al had ik er veel moeite mee. WANNEER BESEFTE JE DAT JE VAN VOLLEYBAL JE BEROEP KON MAKEN? Daar was ik in het begin helemaal niet mee bezig. Ik kwam van Ovoco (Oss) naar Dynamo. Die overstap was al groot. Later kreeg ik de kans om met bondscoach Arie Selinger mee te gaan trainen. Ook toen vond ik het nog moeilijk in te schatten welke volleybaltoekomst ik zou hebben. Na drie jaar ALO ben ik met de opleiding gestopt en heb mij helemaal op het volleybal gericht. Dat was een verademing. Zeker door gerichter aan krachttraining te doen en de fysieke belasting beter te doseren merkte ik dat ik steeds meer vooruit ging. Al redelijk snel kreeg ik aanbiedingen uit het buitenland. Het eerste jaar heb ik dit nog afgehouden. We speelden met Dynamo om de prijzen en ik zag nog groei mogelijkheden in Nederland. Het jaar daarna heb ik wel de stap gemaakt naar Modena in Italië. HOE WAS DAT OM FULLTIME MET VOLLEYBAL BEZIG TE ZIJN? Het hangt er erg van af hoe het trainings- en wedstrijdschema is ingedeeld. In mijn tweede periode bij Dynamo ben ik nog een periode parttime werkzaam geweest bij Piet Zoomers (de hoofdsponsor). Ik was verantwoordelijk voor de sponsoring van o.a. Vitesse en de Olympische ploeg. Op papier was dit een ideale combinatie. Werkervaring opdoen en tegelijkertijd de vrijheid om honderd procent voor het volleybal te gaan. In de praktijk bleek het echter een lastige combinatie, omdat afspraken vaak onder trainingstijd vielen. Hier ben ik na een aantal maanden dan ook mee gestopt. In mijn tijd bij Dynamo heb ik er ook wel aan zitten denken om een studie naast het volleybal op te gaan pakken. In Italië ben ik dit echter pas gaan doen. We hadden dat jaar een trainer die geloofde in weinig trainingsuren. Dit leek mij een goede manier om mezelf te ontwikkelen en de verveling tegen te gaan. Toen we het jaar daarna een andere trainer kregen, ging het aantal trainingsuren flink omhoog en was de combinatie niet meer mogelijk. WANNEER BEN JE SERIEUS GAAN NADENKEN OVER JE LOOPBAAN NA HET VOLLEYBAL? Dat was in mijn laatste jaren van de tweede periode bij Dynamo. Ik kreeg meer fysieke klachten en was me bewust dat er ook een leven na het volleybal moest komen. In eerste instantie ben ik toen aan de slag gegaan als Technisch Directeur bij Dynamo. Dit leek mij een leuke overstap. Je bent vertrouwd in het volleybalwereldje dus je kunt je een foutje permitteren en hebt de ruimte jezelf te ontwikkelen, omdat je als speler goodwill hebt gekweekt. De werkzaamheden vielen me echter zwaar tegen. Ik had al snel door 10 PAGINA
dat dit niets voor mij was. Dat was één van de moeilijkste momenten uit mijn carrière. Ik heb veel aan Dynamo te danken. Ze hadden zelfs ruimte gecreëerd voor mij, door een aantal mensen die er al langer zaten een andere functie te geven. Bij andere clubs waren ook oud topspelers aangesteld in een managementfunctie en die hadden het naar hun zin. Toch gaf mijn gevoel mij in om er niet mee door te gaan. Achteraf ben ik erg blij dat ik deze beslissing heb durven nemen, al had ik er veel moeite mee. EN WAT BEN JE TOEN GAAN DOEN? Ik was op dat moment bezig met een opleiding sportmanagement. Nadat ik gestopt was als technisch directeur kon ik een paar dagen later mee met een studiereis naar Beijing. Ik kwam daar Petra Seegers, mijn huidige compagnon, tegen. We raakten in gesprek en het bleek dat zij al enige tijd het idee had iets te doen met een goed doel. Ik had natuurlijk al vanaf het moment dat er bij diabetes was geconstateerd veel te maken met onderzoekers en artsen, die nieuwsgierig waren naar de combinatie van sport en diabetes. Maar eigenlijk had ik er verder nooit bij nagedacht om een stichting op te richten. Ik was wel ambassadeur van het Diabetesfonds, maar daar hield het op. Tijdens de studiereis begon het idee om een stichting rondom diabetes en sport op te zetten bij ons twee steeds meer te leven. Toen we weer terug waren in Nederland hebben we de Bas van der Goor Foundation opgericht. DUS EIGENLIJK EEN TOEVALLIGE ONTMOETING DIE JE TOEKOMST HEEFT BEPAALD? Ja, dat kun je wel stellen. En eentje die heel goed is uitgepakt. Ik ga elke dag met plezier aan de slag. Ik noem het niet eens werk. Het is ontzettend afwisselend. Ik werk samen met een goed team, organiseer leuke dingen, ben bezig met fondsenwerving en kan ook nog genoeg zelf sporten. Onze eerste uitdaging was het beklimmen van de Kilimanjaro. Als diabetes wordt geconstateerd krijg je een heel lijstje van wat je niet meer kan doen. Een deel kan echt niet, maar een ander deel is nog nooit onderzocht. Daarom zijn we met een groep wetenschappers, artsen en diabetici deze berg gaan beklimmen. Elk jaar proberen we een dergelijk uitdaging aan te gaan. Zo zijn we al in Marokko geweest, hebben de Elbrus beklommen en hebben de marathon van New York gelopen. Dit jaar is ons aanbod uitgebreid en organiseren we een mountainbike tocht door Noorwegen. EEN GROOT VERSCHIL MET HET LEVEN ALS BEROEPSSPORTER? Inderdaad, daar ben je toch eenzijdiger bezig. Je leeft van training naar wedstrijd en dat een heel seizoen lang. Maar toch is voor een volle zaal spelen om de prijzen het mooiste wat er is. Nu is het iedere dag op tijd op staan en ben je overdag veel drukker. Maar zoals ik al zei, beleef ik dagelijks veel lol aan mijn werkzaamheden. NAAST JE WERK VOOR DE FOUNDATION BEN JE NU OOK TOERNOOIDIRECTEUR VOOR DE GRAND SLAM EN HET WK 2015 BEACHVOLLEYBALL. WAT HOUDT DAT PRECIES IN? Als toernooidirecteur ben ik de ambassadeur van deze evenementen. Achter de schermen is TIG Sports bezig om er een prachtig evenement van te maken en ik zorg voor extra publiciteit en ontvang VIP s tijdens de toernooien. Het is natuurlijk fantastisch dat de Nevobo het WK naar Nederland heeft weten te halen. Tijdens de spelen in Londen was beachvolleyball één van de grootste attracties. We hopen dat de finale van het WK op een prominente plek in Den Haag kan worden gespeeld. Maar eerst de Grand Slam op het strand van Scheveningen in juni. Ook dat belooft een feest te worden. Hopelijk kunnen de Nederlandse teams meespelen om de podiumplaatsen. Dat zou geweldig zijn. Het is onze missie om de kwaliteit van leven van mensen met diabetes te verbeteren door middel van sport en bewegen. Wij doen dit door op een optimistische, inspirerende en uitdagende manier mensen met diabetes en hun sociale omgeving te informeren over de positieve effecten van sport, ze deze effecten te laten ervaren en ze te inspireren tot een sportief leven met diabetes. Kijk voor meer informatie op: www.bvdgf.org PAGINA 11
ZELF NOOIT OVERWOGEN OM TE GAAN BEACHVOLLEYBALLEN? Ik heb één keer de kans gehad. Dat was toen ik al gestopt was in de zaal. De randvoorwaarden zouden goed ingevuld worden. Dat betekende echter wel dat ik de werkzaamheden van de Foundation op een lager pitje zou moeten zetten en dat vond ik het niet meer waard. Als ik ergens voor ga, dan wil het ook voor de volle honderd procent doen en heb bedankt voor het aanbod. Toen ik nog in de zaal speelde, heb ik het nooit overwogen. Ik speelde voor mooie clubs op een fantastische positie. Dat had ik niet willen inruilen. WORD JE VERDER VOOR VEEL DINGEN GEVRAAGD? Dat wisselt, ik doe nog regelmatig dingen voor NOC*NSF. Zo hebben we onlangs de Olympische ploeg voor Sochi 2014 voorbereid. Samen met Erben Wennemars, Johan Kenkhuis, Mark Huizinga, Margje Teeuwen en Barbera de Loor gaan we drie dagen de wintersporters voorbereiden op Sochi 2014. Ook ben ik een tijd lang ambassadeur geweest voor Olympisch Vuur; het programma van NOC*NSF om de Olympische ambities van Nederland waar te maken. Helaas is dit project mislukt. Dit komt door wisselende opvattingen van verschillende betrokkenen bij het programma. Erg jammer natuurlijk. De Olympische Spelen is het mooiste sportevenement ter wereld. Er werd teveel naar de kosten gekeken en niet naar wat het op kan leveren. Het is al moeilijk om een aantal jaar vooruit een begroting op te stellen, dus laat staan voor zo n evenement op een dergelijke termijn. Hopelijk krijgen we nog een herkansing. Ik ben ook voorzitter van het onderzoeksprogramma Sport van de Nederlandse organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek. Dit programma richt zich op meerdere vlakken van sport, waaronder sportparticipatie, gezondheid en innovatie. Dit zijn allemaal interessante dingen om te doen. ZIEN WE JE OOIT ALS TRAINER LANGS DE LIJN? Zo als ik er nu over denk niet. Ik heb het erg naar mijn zin met mijn huidige werkzaamheden. Daarnaast heb ik teveel trainers gehad en gezien, die zich helemaal verliezen in het vak. Zij zitten urenlang video s en statistieken te analyseren. Dat trekt me op dit moment niet. Maar je weet nooit wat de toekomst brengen gaat. VOLG JE HET VOLLEYBAL IN NEDERLAND NOG WEL? Ik woon in Apeldoorn en ga regelmatig bij Dynamo kijken. De playoff finale dit jaar bij de mannen was fantastisch. Twee ploegen die zo aan elkaar gewaagd waren en in een prachtige ambiance speelden. Pure reclame voor het zaalvolleybal. Wel is het niveau naar beneden gegaan. De spelers met talent gaan te snel naar het buitenland. Er is in Nederland momenteel niet veel geld. Maar door te spelen leer je wel het beste het spelletje. Ik denk dat een jonge speler voor zichzelf een meerjarenplan moet opstellen met een ultiem doel. En niet op de korte termijn voor het geld kiezen. Maar ik kan natuurlijk niet in iemand anders portemonnee kijken. Ook is het zo dat toen ik terugkwam in de Nederlandse competitie andere toppers als Peter Blange, Olaf van der Meulen en Martin van Horst ook nog actief waren. Dat zijn jongens waar je als talent een hoop van kunt leren. De oudere spelers die nu in Nederland spelen zijn toch van een ander kaliber. EN WAT VIND JE VAN DE PRESTATIES VAN HET NEDERLANDS HERENTEAM? Ik ben erg blij dat ze het vorig jaar zo goed hebben gedaan. Dit jaar zal moeten blijken of ze het als prijs zien, of juist als eerste aanzet naar meer successen. Ik denk dat er genoeg talent zit in de ploeg, dus ik hoop op het laatste. Ik ga zeker een wedstrijd van de World League kijken. De poule biedt mogelijkheden, dus ik hoop dat de jongens 12 PAGINA
de stijgende lijn kunnen doorzetten. Edwin Benne en Henk Jan Held zijn er in geslaagd een mooie ploeg van te maken. JE NOEMT REGELMATIG NAMEN VAN JE OUD-PLOEGGENOTEN, HEB JE NOG VEEL CONTACT MET ZE? Het is niet zo dat we de vloer bij elkaar plat lopen, maar we zien elkaar regelmatig. Onlangs werd Jan Posthuma 50 en daar hebben we elkaar weer gezien. Ook zijn we met de oude ploeg naar Londen geweest. Dan is het altijd ouderwets gezellig. Een aantal jongens is nog actief binnen het volleybal, maar anderen doen heel wat anders. Ook met een aantal Italiaanse ploeggenoten heb ik nog contact. Ik ga heel soms bij ze op bezoek. In Italië heb je een competitie voor oud-toppers, waar ze nog voor goed gevulde zalen spelen. Misschien een idee om dat ook in Nederland op te zetten. TOT SLOT: WAAR ZIEN WE JE OVER 15 JAAR? Dat vind ik moeilijk te zeggen. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar zoals gezegd heb ik heb het momenteel erg naar mijn zin en hoop dit nog lang te mogen doen. Ik ben erg blij dat Oranje het vorig jaar zo goed heeft gedaan. Er zit genoeg talent. Dus ik hoop dat het de eerste aanzet is naar meer successen! BAS VAN DE GOOR ERELIJST Geboren 4 september 1971 in Oss Lengte: 2.09 meter Oranje: Totaal: 295 interlands Eerste interland op 27 december 1990 in Apeldoorn tegen Finland Laatste interland op 4 augustus 2000 in Sydney tegen Brazilie Landskampioen Nationale beker Supercup: Champions League Eropa Cup 2 Top Teams Cup 7: 4x NL, 3x IT 5: 2x NL, 3x IT 5: 2x NL, 3x IT, 1x EUR 4: 4x IT 1: 1x IT 1: 1x NL World Volleybal league : Goud: 1996 Olympische Spelen: Goud: 1996 Europees kampioenschap: Goud: 1997 Persoonlijke prijzen: Bas van de Goor werd in zijn loopbaan negentien keer beloond met een persoonlijke prijs. De drie meest opvallende zijn de prijs voor de beste aanvaller van de Olympische Spelen in Atlanta (1996), de beste speler van Europa (1996) en de prijs voor de beste speler van de Italiaanse competitie in 1997. PAGINA 13