The sound of music Ongelofelijk er was een weg ik zag hem niet maar verbazendwekkkend stomtoevallig liep ik ertegenaan. Vrijdagochtend de radio stond te blerren in de woonkamer terwijl ik een laatste washandje in de overvolle wasmachine probeerde te proppen toen tijdens Jimmy zijn gitaartsolo opeens zijn foon ging. Dit klopt niet dacht ik nog toen het besef kwam dat dit mijn telefoon was snel raaste ik naar de de plaats van het geluid terwijl het washandje vermoedelijk achter me er weer uitviel. Met Suusie?.. Hoi Richard nog nieuws? Ja de subsidie is ie er door? Wat ja die heb ik ook toegevoegd.. En dus ze vinden het buitensporig WAT?? Dat meen je niet.. Wat een oude lijken zeg ze kunnen de pot ik vind wel een andere manier..nee Richard ik weet het dankjewel ik spreek je snel...ja ok doen we..dag. Aaaaah argh Shit Bijna een jaar sinds mijn droom heb ik research gedaan plannen geschreven halsoverkop naar de states gevlogen voor een speech van vooraanstaand proffessor in de archeologie. De seminair die daaropvolgde was zo intressant dat ik een groot deel van mijn verslag erop heb gebasseerd. Man wat een werk en de brieven de brieven ja zucht wat moest je daar mee. Richard heeft bij die oude knarren van het ministerie lopen lobbyen als een malle als ik hem niet was tegengekomen Jees dan had ik daar gestaan met mijn hands on mentaliteit ze hadden me uitgelachen, weggewuifd met hun overmatig correcte handgebaren. Een fijne vent is het jammer van die versierpogingen maar het doel heiligt de middelen zeiden vele niet zulke hele nette mensen voor me. Wat nu? Jimmy is op de achtergrond een toonje lager gaan zingen en zijn kwaliteiten lijken nu enigzins wat overschat. Hij is meer een dode junk die door de grote platen bonzen met een bezem op het podium overeind werd gehouden. Arme Jimmy a puppet on a string.arme IK wat moest ik nou? Ik was hier al te ver mee gekomen dit kon toch niet voor niks zijn? Ik moest mijn hoofd leeg zien te krijgen ik kon zo niet nadenken ik pakte mijn jas sleutels en terwijl ik vanuit mijn ooghoek nog een stapel brieven voor de deur zag liggen knalde ik hem dicht, nu even niet hoor. Buiten gekomen liep ik langs een bloemenwinkeltje richting Kaatjes theehuisje heerlijk om daar in de zomer op het terrasje voor twee te zitten met je tablet of gezellig met Kaatje of haar man bij te babbelen over de buurt en zijn laatste roddels. Soms doet een mens het goed om het klein te houden lekker simpel met zijn alle voor de televisie het songfestival kijken hoe fijn kan dat zijn. Nu voel ik me bepaald niet zo, meer onbestemd verward en kortzichtig. Hoe heb ik mijn hoop hier
zo op kunnen zetten wat dacht ik wel niet. Al sinds mensenheugenis heerst er daar al een dictatuur hoe kon ik ooit denken dat ze mij kleine Suusie met haar grote ideeen daar heen konden sturen. Tuurlijk was het niemandsland en ja dat was dus een soort van tussengebied waar ook wij Nederlanders mochten komen maar niemand deed dat want ja daar waren ze niet van gediend die Russen. En OH wee als ons kikkerlandje ze ook maar een tikeltje durfde te provoceren. Wat dan oorlog het sluiten van de kraan? Waren we dan eindelijk toch gedwongen om zonder olie het leven te nemen nee stel je voor we zouden er eens milieubewuster en minder afhankelijk van worden. Ach ik raasde door de kleine dingen dat was nu even belangerijk,het mooie weer de lucht die naar me roept de heerlijke lentebries de klanken van kleine activiteiten in de straat. De postbode kleppert met de brievenbussen, Kaatje klettert met haar borden een vogeltje doet zijn verhaal achter me in de bloeiende magnolia in de tuin van de overbuurvrouw. Wij Nederlanders hebben het maar getroffen los van het weer soms is het goed te doen vrijheid van meningsuitting en voor iedereen is er over het algemeen wel een plekje en een plakje kaas. Nu dat van mij nog, bedenkelijk keek ik in mijn bijna lege kopje thee de muntbladeren liggen er enigzins een beetje verlebberd bij. Kon ik maar in die blaadjes de toekomst zien dan waren ze nog van enig nut en wist ik misschien wat ik moest doen. Mijn ogen dwaalde weer af naar de lucht die mooie lucht ik zag een paar parmantige wolkjes zich afscheiden van een grote mama wolk en ik deed mijn ogen dicht toen opeens weer daadkrachtig open. Ik wist wat ik moest doen.