Verslag VLEGG Oost netwerkdag 30 mei 2018 1. Presentatie David Dol
2. Netwerk moment
- Komen mensen met een gerichte vraag in opname? Wat als de patiënt zelf geen vraag kan stellen? - Wat als er geen context is van de patiënt? - Er zijn al ergotherapeuten die bewust gesprekken plannen in de thuissituatie/context van de patiënt, om zo daar vanuit eerste hand zicht te krijgen op de situatie. - Het beleid van een ziekenhuis zet soms een kader uit, dat moeilijk te verwezenlijken is. o Verwachting dat je interventies doet binnen de muren van het ziekenhuis. o Verwachting dat je een volledig groepsprogramma voorziet: groepen tot 16 personen - Gevuld weekprogramma, moet dat? o Dit zorgt voor weinig flexibiliteit van zowel de therapeut als de patiënt. o Soms verwachten patiënten dit. Ook met deze verwachting kunnen we als ergotherapeuten aan de slag, vaak is juist het invullen van tijd of het omgaan met vrije tijd een probleem voor mensen. o Anderzijds zijn er ook mensen die zelf niet weten welke invulling ze nodig hebben. Vaststellen dat iemand dit niet kan (dat stuk van zelfzorg opnemen) is op zich ook een zorgvraag ontdekken. o Mensen die in opname komen, doen dit anderzijds soms ook even om uit hun context te zijn, waarbij ze veiligheid en rust opzoeken. Móet dat dan een vol programma zijn? o - Misschien moeten we ook niet alles zelf doen en letterlijk op pad gaan met de patiënt. Denk aan bijvoorbeeld het inzetten van buddy s. Hierbij kunnen we patiënten reeds tijdens de opname in contact brengen met buddywerking en kan
bijvoorbeeld de buddy met de patiënt op pad gaan. Het is ook deze buddywerking die na de opname zal verdergezet worden. - Individuele trajecten t.o.v. groepsessies: o Individuele trajecten zijn tijdsintensief, maar geven voldoening en er bestaat Evidence voor dat ze effectiever zijn. Moeten we zelf niet pleiten om meer individueel te gaan werken. Andere disciplines kunnen evenzeer een deel van het (groeps)programma dragen, waardoor er ruimte gecreëerd wordt om individueel te werken. Als we deze denkpiste nog verder verbreden, kunnen patiënten ook niet extern iets gaan volgen? Kunnen we sessies ook niet door externen zoals vrijwilligers/ervaringsdeskundigen/ mensen van CAD (centra voor alcohol en andere drusproblemen),.laten geven?
Prehistorisch roept direct het beeld van knutselen en bezigheidstherapie op. We merken op dat we soms toch op bijvoorbeeld een gesloten dienst een aanbod doen. Dit met verschillende doelstellingen: afleiding bieden, kennismaken met mogelijkheden, mensen keuzes leren maken. Moeten we dit aanbod bieden als ergotherapeut?
Kan dit niet door bijvoorbeeld vrijwilligers van Femma, plaatselijke hobbyclubs, Tijdens zo n sessies kan je als ergotherapeut gericht observeren, je haalt er extra info uit. Kan de vrijwilliger zelf geen observaties doen? Moeten we dit echt zelf doen? Zijn de observaties van een vrijwilliger niet even waardevol. Als onze identiteit ligt in de groepsbegeleiding zou je zeggen ja, maar ligt onze identiteit niet eerder in het aanreiken van kennis, tools, handelingsvaardigheden in het dagelijkse leven, aan onze patiënten? Ligt er ook niet een stukje voor ons weggelegd in het overbrengen van onze ergotherapeutische blik, kennis en tools naar anderen (andere disciplines/mantelzorgers, vrijwilligers, )
We denken dat het vooral een én-én verhaal moet zijn. Zo kan je bijvoorbeeld vertrekken vanuit een therapeutische relatie die je hebt opgebouwd door een residentieel verblijf,
en vanuit een residentiele setting samen met de patiënt naar zijn context gaat. Half in het ZH en half mobiel werken, wordt ook als aangenaam ervaren door collega s. Je kan dan samen met de patiënt de overgang van opname naar ontslag en verder opvolgen. De residentiële setting zal wel voor belang zijn voor mensen die geen context hebben, mensen zonder netwerk, zonder naasten. Vanuit de residentiele setting moet dan ingezet worden om een netwerk rond deze patiënt op te bouwen. Hiervoor hebben we echter een verbreding nodig van verschillende woonvormen. Soms botsen we op de beperkingen van de huidige mogelijkheden. Volgens RS is de patiënt klaar om naar BW te gaan, maar BW vindt dit niet. Ook zij voelen een steeds groter wordende druk om een bepaalde turn over te realiseren. Wat heet trouwens klaar zijn om de verstap te maken?
Groepsdynamiek? Heb je daar een ziekenhuisopname voor nodig?
We horen van patiënten vaak dat de psycho-educatie en lotgenotencontacten als heel helpend worden ervaren. Is daarvoor een 24 uursopname nodig? Kunnen wij dit dan niet buiten de muren van het ziekenhuis organiseren om op deze vraag/nood in te gaan? En als we nog verder durven denken Kunnen we dan niet een patiënt die opgenomen is in een bepaald ziekenhuis een sessie laten volgen op de PAAZ van een ander ziekenhuis om aan de nood tegemoet te komen. Hoe gaan we evolueren? Binnen afzienbare tijd wordt men eerder een cliënt van een NETWERK, denk maar aan 1 juridisch statuut, 1 gezamenlijk EPD, waar alle hulpverleners, mantelzorgers, de patiënt en alle mogelijke betrokkenen aan meeschrijven. Zweden voorbeeld: in Zweden heeft een ziekenhuis alles zorg uitbesteed aan een zorghotel vlak naast hen.
Ergotherapie is in crisis ook belangrijk, steeds maak je de verbinding met arbeid, wonen, vrije tijd, We hebben oog voor deze verschillende levensdomeinen, die door een opname vaak on hold worden gezet. Wij als ergotherapeuten houden dit vast voor onze patiënt. Wat met de chronische patiënten, deze hebben nood aan een langere opname, iedereen heeft krachten op verschillende mogelijke domein, ook hier willen we blijven inzetten om mensen in hun krachten te zetten. Wat als we meer tijd hadden gehad?... Dan was dit punt aan bod kunnen komen!