Verslag Saartje Koning in Malawi: Het is nu net iets meer dan drie maanden geleden dat ik met een geweldige groep vrijwilligers vertrok naar Malawi, Afrika. Na maar liefst 27 uur onderweg te zijn geweest waren we dan eindelijk op onze bestemming! Bij aankomst hebben we een uniek visum uit Malawi gekregen, aangezien deze de dag voor onze bestemming door de regering werd ingesteld en een aantal dagen later weer werd afgeschaft. Zo waren we 70 dollar armer, maar hebben we wel een uniek visum in the pocket. Eenmaal door de douane, maakten we kennis met onze lokale expeditie leiders genaamd; Tadala en Godfrey. Nadat we onze spullen bij elkaar hadden, geld hadden omgewisseld en kennis hadden gemaakt met de buschauffeurs die ons twee weken lang van de ene naar de andere plek zouden brengen, gingen we op weg naar ons basiskamp! In Malawi kon het basiskamp gezien worden als een 4 sterren-hotel. Er waren meerdere douches, normale toiletten, een keuken en een klein barretje aanwezig in een redelijk groot gebouw wat er beter uitzag dan de huizen van de lokale bevolking. Deze plek word Packachere genoemd en is een verblijfplaats voor backpackers. Het is een redelijk groot grondstuk omringd door een hoge muur, voor de veiligheid, en met evengoed een prachtig uitzicht. In het gebouw bevinden zich 2 grote slaapkamers met redelijk comfortabele stapelbedden. Hier maakten wij echter geen gebruik van. Onze slaapplaatsen waren de tenten die we zelf moesten opzetten aan de achterkant van het gebouw. Deze tenten werden afgebouwd voor vertrek naar de projecten en daar weer opgebouwd. De eerste paar dagen hebben we de stad Zomba verkent wat zich op loopafstand van Packachere bevond en hebben we kennis gemaakt met de cultuur door middel van een city tour, een chichewa les en het bereiden van ons eigen avondmaal waarvoor we zelf boodschappen op de markt moesten halen. Alles wat we tegen de lokale bevolking zeiden, moesten we in het Chichewa's zeggen, de taal die in Malawi gesproken word. De meiden uit onze groep waren verplicht om Chitenje's te dragen op alle plekken uitgezonderd toeristische plaatsen, zoals de safari. De chitenje's waren rokken met typische Afrikaanse printen en waren te koop op de markt voor 1500 kwacha. Dit lijkt een heleboel, maar is omgerekend maar 3 euro. Nadat we redelijk gewend waren geraakt aan alle veranderingen, vertrokken we naar het eerste project genaamd; Mawa. Dit project wordt geleid door lokale vrijwilligers die de omwonende helpen met klusjes die zijzelf niet uit kunnen voeren. Hier verbleven wij in onze tenten en moesten we het zonder stromend water en elektriciteit uithouden. Zo hebben wij samen met deze lokale vrijwilligers geholpen met het graven van een wc, heel veel water gehaald, een huis aangeveegd en geschrobd, kleding gewassen, bakstenen gemaakt, uien geplant, een compleet land vrij gemaakt van onkruid wat tot aan je knieën kwam en hoopjes gemaakt die lijken op de hoopjes die in Nederland worden gecreëerd voor het verbouwen van asperges. Nu zou je denken dat een wc graven en water halen niet veel werk is, maar één zo'n wc is 2 vierkante meter en minstens 6 meter diep en moet uitgegraven worden met één schep. Daarbij komt ook nog dat er maar één persoon in het gat past en het werk niet bepaald snel gaat. Door de investeringen in de projecten en de vrijwilligers zijn er redelijk veel waterpompen gevestigd in Malawi, maar het is nog steeds een eindje lopen om bij de dichtstbijzijnde waterpomp te komen. Onder andere het graven van de wc, het water halen en het huis vegen en schrobben hebben we voor een oude man gedaan die niet in staat was om deze acties zelf te verrichten. Het stuk land wat wij hebben vrijgemaakt van onkruid behoort tot een vrouw met een gehandicapt kind van een jaar of 2. Het kind is niet in staat om te lopen, te kruipen of een andere lichamelijke actie uit te voeren, vandaar dat zijn moeder haar handen aan hem vol had en alle nodige hulp kan gebruiken.
In Mawa was er ook een voetbaltoernooi georganiseerd voor ons. Onze groep werd in twee voetbalteams gesplitst en zou gaan spelen tegen twee lokale voetbalteams. Wij hadden echter niet verwacht dat ze zo ontzettend snel zouden zijn, daarbij hadden beide teams speciale voetbal outfits aan. Niet alleen de mensen die meededen aan de wedstrijd waren fanatiek, maar ook een heleboel kinderen aan de zijlijn waren enthousiast aan het joelen. Het eind resultaat was teleurstellend, want onze teams hadden verloren en moesten aan het eind een wedstrijd tegen elkaar houden. Hoewel we hadden verloren, was het geweldig om mee te maken. Tussen het eerste en het tweede project zijn we langs een school geweest en hebben wij een van de hogere klassen een aantal presentaties gegeven over hoe het in Nederland is. In ruil daarvoor kregen wij presentaties van hen over de omstandigheden in Malawi. Het was erg indrukwekkend om dit te zien en om te weten hoeveel tijd zij in deze presentaties hadden gestopt. Het bezoek aan deze school was zeer geslaagd, alleen waren er wel twee momenten waarop er wat spanningen ontstonden. Zo is homoseksualiteit in Malawi een taboe evenals atheïsten en hadden een aantal mensen van onze groep deze onderwerpen in hun presentaties gestopt wat voor een interessant gesprek tussen ons en de directeur en onderdirecteur van de school zorgde. We begonnen het weekend met een bezoek aan het ziekenhuis, waar we informatie kregen over hoe alles er aan toe ging. Wij werden hier begeleid door twee Nederlandse artsen die hier voor een aantal maanden werken, waarna er weer nieuwe artsen komen. Het was een groter ziekenhuis dan ik had verwacht en had redelijk goede voorzieningen. Het weekend was er ook voor ons om uit te rusten en het eerste weekend hebben we dit gedaan door in een Safari park te verblijven. Zo had je hier op de wc uitzicht op slangen en gekleurde kikkers boven je hoofd en grote spinnen op de muur. Daarnaast hadden we een safari op het land en op het water, waarbij we nijlpaarden, krokodillen, herten, een grote groep met ossen en een heleboel olifanten van dichtbij hebben gezien! Voordat we naar het tweede project gingen, hadden we nog twee tussenstops. In de ochtend bezochten we een kerkdienst, waarbij de vrouwen aan de ene kant en de mannen aan de andere kant van de kerk plaatsnamen. Ik nam aan dat het vrijwel hetzelfde zou zijn als in Nederland, maar ik vond deze versie toch stukken leuker. Er werd niet veel gepraat, maar wel een heleboel gezongen en ook onze groep zong voor zover we konden uit volle borst mee. Na deze kerkdienst zijn we aangekomen bij het tweede project genaamd; Liyo. Dit project is voornamelijk gericht op kinderen en wordt evenals Mawa gerund door lokale vrijwilligers. Het eerste wat we deden na de lokale vrijwilligers te hebben ontmoet, was het ontmoeten van een aantal stamhoofden. De stamhoofd die ik heb ontmoet is de oudste vrouw van haar dorp en ze heeft ongeveer 300 mensen in haar dorp die naar haar komen voor advies. Advies geven is eigenlijk de enige taak die de stamhoofden hebben, vandaar dat het vaak de oudste persoon uit het dorp is, want die heeft de meeste levenservaring. Op het project Liyo hebben we zoal twee kleuterscholen geschilderd, een muur rond een wc gebouwd met zelfgemaakt bakstenen en modder als cement, een vloer aangelegd met grond en water, het begin van een huisje gebouwd, een dak op een al bestaande wc gemaakt en aan de voorkant een hek gevestigd en spelletjes gedaan met de kinderen van de kleuterschool. Het dak van de wc maken was voor mij een van de leukste activiteiten die ik heb gedaan, aangezien we zelf het hout moesten hakken met een kapmes, de vezels lost moesten halen van een fietsband om te gebruiken als touw en van het hout en touw een basis maken voor het dak.
Tijdens onze dagen bij Liyo hebben we een bezoek gebracht aan een ander project genaamd Bwalo. Het doel van dit project is om straatkinderen zo op te voeden dat ze weer deel kunnen nemen aan de maatschappij. Meestal zijn het kinderen die afgestoten zijn door hun ouders en dit project biedt deze kinderen onderdak en geeft ze de mogelijkheid om naar school te gaan. Wij konden niet veel betekenen bij dit project, maar het was erg interessant om hier meer informatie over te krijgen. Daarbij hebben we de kleine akker die bij hun hoorde van onkruid weten vrij te maken en hebben we een voetbalwedstrijd gehouden met de kinderen die bij dit project hoorden. Uiteindelijk zat ons busje wat bestemd is voor 15 personen vol met 26 personen en onderweg zijn er nog twee kinderen aan de achterkant van de auto gaan hangen, waardoor we met 28 personen onderweg waren naar de voetbalwedstrijd. Twee weken hebben we ons ingezet voor Mawa, Liyo en Bwalo, hebben we de lokale markt meerdere malen een bezoekje gebracht, zijn we naar een lokaal ziekenhuis, een schooltje en een kerkdienst geweest, hebben we verschillende stamhoofden ontmoet, hebben we de prachtige natuur van Malawi leren kennen, zijn we bekend geworden met de Malawiaanse cultuur en hebben we het Malawiaanse volkslied zo vaak gezongen dat ik het nu nog steeds kan dromen. Daarbij komt ook nog dat ik deel mocht uitmaken van een geweldige groep vrijwilligers met wie ik deze ervaring heb mogen meemaken. Het laatste weekend hebben we met elkaar doorgebracht op een van de mooiste plekken in Malawi, namelijk Lake Malawi. Wat ben ik dankbaar voor deze ervaring en ik zou maar al te graag terug willen. Packachere; ons eigen avondmaal bereiden Mawa
Liyo
Ziekenhuis
Lake Malawi Safari