Ontwetendheid belastingdienst en rechterlijke macht

Transcriptie

1 Ontwetendheid belastingdienst en rechterlijke macht Eerder al spraken we van het bestuurlijk geweld dat permanent sluimert, zelfs bij beweerdelijk deskundige organisaties als de belastingdienst en dat vaak, losbarst als burgers het niet meer- pikken. Hier volgt een voorbeeldje van pijnlijke, halfslachtige, misschien wel opzettelijke (on-)deskundigheid (van belastingdienst en rechterlijke macht) en overbeterlijke, beschemende, taaie volhardendheid van de belastingdienst. Meneer en mevrouw Desillusie zitten qua inkomen jaren op een minimum. Door de ziekte van Crohn (een chronische ontstekingsziekte van het maag-darmstelsel) was dhr. D vele jaren geleden al in de WAO gekomen. Dat leverde hem en zijn vrouw een vast inkomen op minimum-niveau op. De verzekeringsartsen en de arbeidsdeskundigen op het terrein van de socialerechtszekerheid werden in hun opvattingen gesteund door de rechtbank en in de 2 e instantie ook nog door de Centrale Raad van Beroep. Hr. D. werd dus, min of meer van de ene op het andere moment, van 100% arbeidsongeschiktheid gedurende tenminste al 10 jaar, naar 100% arbeidsgeschikt opgewaardeerd zonder dat er volgens de behandelde artsen in zijn lichamelijke toestand iets was veranderd, eerder nog sprake was van een geleidelijke achteruitgang. Dus ging hr. D de bijstand in. Daar ingeschreven werd door de werkbegeleider meteen de praktische onmogelijkheid vastgesteld om hr. D., al was het maar in een beschermde omgeving, weer aan het werk te krijgen. Welke werkgever kan nou iets met een werknemer die gemiddeld 14 dagen in de maand ziek, zwak en misselijk en dus bedlegerig is en rest van de tijd in een warme relatie nauw verbonden is aan de wc en bovendien al ouder dan 55 jaar? Hr. D laat zijn belastingaangifte al jarenlang verzorgen door een vrijwilliger die dat werk doet vanuit de vakbond. Dat stukje dienstverlening is in het geval van de fam. D. over het algemeen een makkie : belastingtechnisch stelt het niks voor om zo n belastingaangifte te verzorgen. Over 2006 bleek dat hr. en mevr. D voor zo n 5000,-- aan bij de zorgverzekeraar onverrekenbare ziektekosten in mindering konden brengen op hun belastbare inkomen. Daarmee kwam dat belastbare inkomen belastingtechnisch op een 7000,--. Mevr. D. had in 2006 haar heffingskorting minst verdienende partner ( de aanrechtkorting ) al bij voorschot uitbetaald gekregen van de belastingdienst. Dan doet zich echter een onverwachte ontwikkeling voor. Over een inkomen van 7000,-- betaal je minder inkomstenbelasting dan de som van de beide, voor hr. En mevr. D. geldende heffingskortingen. De belastingdienst wilde dan ook het teveel bij voorschot aan mevr. D uitbetaalde heffingskorting over 2006, een bedrag van 1641,-- van mevr. D. terug. De weergave van een kopie van de aanslag (oorspronkelijke aanslag is verloren gegaan) staat hieronder (namen/adressen zijn uit privacyoverwegingen veranderd/weggelaten); 1

2 Deze aanslag (tot terugbetaling) kregen dhr. en mevr. D.in Ze zaten in zak en as, want niet alleen over 2006, maar ook over 2007, 2008 en 2009 hing hen hetzelfde onheil boven het hoofd. Hr. D. zag het al haast niet meer zitten en de helper voor de belastingaangifte stelde bij de belastingdienst per telefoon acuut een afbetalingsregeling van 150,-- per maand voor. Dat zag de belastingdienst wel zitten en ging akkoord. St. Bok die kort nadat het onheilsbericht hr. En mevr. D. had bereikt, toevallig van deze gang van zaken op de hoogte kwam, drong meteen aan om in bezwaar te gaan tegen de opgelegde verplichting tot terugbetaling. De grondgedachte daarbij was dat je het als belastingdienst toch niet kon maken om geld dat puur routinematig en dus met name in het voorliggende geval- op onzorgvuldige wijze was uitgedeeld aan mensen die permanent aan de rand van de financiële afgrond staan, terugvorderde en daarmee deze mensen helemaal over die rand duwde en dan net zo routinematig en onverschillig- te pletter liet vallen. Praktisch: niemand met een normaal maatschappelijk inlevingsvermogen kan toch met droge ogen eisen dat 2 mensen met op papier een netto inkomen van plm. 5000,-- per jaar (nog geen 420,-- per maand) per eventjes 150,-- op een belastingschuld gaan aflossen. Onze jongens en meisjes van de belastingdienst zien daar geen been in. Datzelfde blijkt zo zagen we later- te gelden voor de jongens en meisjes die bij de gerechtelijke instanties zich met rechtspraak hebben belast. Hallo, zeg. 2

3 Op basis van dat beetje inspiratie ging een bezwaarschrift met de volgende tekst richting belastingdienst: 3

4 Op grond van een puur belasting-technische redenering komt de belastingdienst tot een voornemen tot afwijzen van het bezwaar (let vooral op de zin: volgens art. 8.9 lid 2 van de Wet IB 2001 bedraagt de verhoging van de gecombineerde heffingskorting maximaal het bedrag van de door de partner verschuldigde belasting ): 4

5 5

6 De kille ambtelijke opstelling van de belastingdienst gaat volledig voorbij aan de situatie waarin dhr. en mevr. D. zitten. Voor hen gelden de regeltjes voor zover ze die op dat moment in het vizier hadden. Deze robot-achtige opstelling die later blijkt een tekortschietende te zijn, wordt vertaald naar een definitieve afwijzing van het bezwaar: 6

7 7

8 Voorafgaande aan die definitieve afwijzing stuurt St. Bok een reactie op het voornemen van de belastingdienst: 8

9 Achteraf (medio 2011) moet vanuit St. Bok worden geconstateerd dat in puur belastingtechnische zin de door St. Bok opgeworpen inhoudelijke, technische bezwaren geen hout sneden. Op die manier was de zaak van hr. En mevr. D. tot mislukking gedoemd. Dat blijkt dan later ook uit de uitspraak van Rechtbank Leeuwarden. Alvorens die uitspraak weer te geven eerst 1. het beroepschrift; 2. het verweer van de belastingdienst; 3. het pleidooi van St. Bok; 4. Pleitnota van de belastingdienst; 9

10 Het beroepschrift van St. Bok: 10

11 11

12 Het verweer van de belastingdienst: 12

13 13

14 14

15 15

16 Het pleidooi van St. Bok: 16

17 17

18 18

19 19

20 20

21 21

22 Pleitnota van de belastingdienst: De uitspraak van de Rechtbank is in al zijn simpele rechtlijnigheid even voorspelbaar als dat er na regen zonneschijn komt. Lees en huiver: 22

23 23

24 24

25 25

26 26