het zicht verdwenen en zo was het houden van de Thora voor veel mensen tot een last geworden. Daarom was die verkondiging van Jezus nog hard nodig, om

Transcriptie

1 Lieve gemeente, Vandaag gedenken we dat de laatste week in het leven van Jezus is aangebroken. Vandaag met Palmpasen begint de lijdensweek. Ik heb me heel lang afgevraagd, waarom Jezus toen eigenlijk naar Jeruzalem gegaan is. Waarom is hij niet rustig thuis op het platteland gebleven, in Galilea, om daar zijn goede werk te doen: mensen weer op de benen zetten, hen troosten en oproepen om het goede te doen en weer voorrang te geven aan medemenselijkheid. Hen weer de boodschap van de Thora, de wet van Mozes, in herinnering brengen. Wat was er gebeurd? Die voorschriften en geboden waren wat stoffig geworden en de kern ervan was een beetje uit het zicht verdwenen door de vele geboden die er aan waren toegevoegd. Een muur om de Thora werden die wel genoemd. Een veiligheidszone. Want als je die muur om de Thora overtrad, dan overtrad je in ieder geval nog niet de Thora zelf. En dat was heel belangrijk in die tijd. Want de Thora overtreden was 1 van de ergste dingen die een mens kon doen. Maar die muur om de Thora, daar had Jezus niet zoveel mee. Het ging hem om de kern van de geboden: om medemenselijkheid, om liefde en respect voor alle mensen. En wanneer je je aan die kern van de geboden hield dan diende je God. Maar die kern van liefde en respect voor alle mensen, die was door al die geboden die waren toegevoegd, die muur eromheen, een beetje uit

2 het zicht verdwenen en zo was het houden van de Thora voor veel mensen tot een last geworden. Daarom was die verkondiging van Jezus nog hard nodig, om de mensen te bemoedigen en een hart onder de riem te steken. Waarom moest hij nu, tegen alle waarschuwingen van zijn discipelen in, zo nodig naar Jeruzalem. Waarom kiest hij voor deze weg? Want dat het daar in Jeruzalem op een confrontatie zou uitlopen met de gezagsdragers, dat zat er natuurlijk wel in. En dat gebeurt ook, dat laat het Bijbelverhaal duidelijk zien. Binnenkort zou het Pesachfeest zijn, het belangrijkste feest bij het Joodse Volk waarop ze de bevrijding uit de slavernij van Egypte vierden. Dit feest werd jaarlijks gevierd en dan trokken er drommen pelgrims naar Jeruzalem. Geen wonder dat de Romeinse autoriteiten dan extra alert waren want voor je het weet zijn die mensenmassa s op drift geraakt en dan houd je de boel niet meer in de hand. Een volksoproer, zeker bij het Pesachfeest, wanneer de roep om vrijheid klinkt, is dan zo ontstaan. Nu lijkt die intocht van Jezus en de discipelen ook wel op een politieke demonstratie. En de betekenis van deze demonstratie is gelijk duidelijk aan de omstanders, want in hun Bijbel, ons Oude Testament, wordt over zoiets verteld door één van de profeten, Zacharia: Op de berg Sion moet iedereen juichen, In Jeruzalem moet iedereen vrolijk zijn, Want jullie koning komt eraan. Hij is rechtvaardig en vriendelijk en hij rijdt op een jonge ezel.

3 Dat is nog eens een andere koning dan die keizer van Rome of die Romeinse gouverneur Pontius Pilatus. Het is een rechtvaardige koning en God zal hem helpen, zegt de profeet. Er zullen geen vernietigingswapens meer zijn, geen soldaten op paarden en de oorlog zal worden uitgebannen. Er zal vrede komen en alles wat stuk en kapot was zal weer heel gemaakt worden. Hier is die koning, willen de evangelisten vertellen, de profetische voorspelling is uitgekomen. Deze koning op een ezel is die koning van de vrede waar de profeten het al over hadden. Wat is het nu, dat Jezus hier wil laten zien, bij deze demonstratieve intocht in Jeruzalem? Wat is zijn bedoeling en wat voor weg gaat hij hier op die ezel? Is het een weg naar de dood, of is het een weg naar de waarheid en het leven? In de evangelieverhalen kunnen we lezen wat Jezus altijd aan zijn volgelingen heeft voorgehouden. Wat echt leven is en wat een illusie. En hij laat zien dat het een keuze is. Net zoals Mozes al had gezegd tegen het volk: Zie, ik houd u heden het leven en de dood voor, kies dan het leven. Wanneer Jezus sprak over het leven in het Koninkrijk, Gods nieuwe wereld, dan had hij het ook over een keuze. Er zijn twee wegen, zei hij. Een brede en een smalle. U herinnert zich misschien nog wel van vroeger de plaat met de twee wegen. De brede, gemakkelijk begaanbare weg leidde naar het verderf.

4 Aan die weg stond een danszaal, een casino, een schouwburg en een kermiskraam. En aan het einde een rood vuur met veel rook. Daar liep het niet goed met je af. En de andere weg was een smal en steil pad, dat langs een kerk liep, een zondagsschool en een diaconessenhuis. Maar aan het einde van die moeilijke en zware weg wachtte er een prachtige stad op je. Deze plaat geeft weer hoe er in het verleden aangekeken werd tegen deze uitspraak van Jezus over de brede en de smalle weg. Tegenwoordig kijken wij daar toch wat anders tegenaan dan de mensen toen. Maar hoe zouden anno nu die 2 wegen, die brede en die smalle weg, eruit kunnen zien in onze wereld? De ene weg is breed, het is de weg waarvan iedereen denkt dat het de goede weg is. De weg van: dat weet toch iedereen, dat spreekt toch vanzelf. De weg van presteren, je sterk maken, een goed geplande levensloop met ruimte voor normen en waarden, niet stelen, goed zijn voor je omgeving en ga zo maar door. Het is een weg waarvan Jezus zei: dit is de normale weg en op zich is die niet verkeerd. Maar is het de enige werkelijkheid of is het een illusie? Ons leven verloopt meestal niet zo glad en gepland zoals we ons dat gedacht hadden. Vaak stuiten we op een andere, harde werkelijkheid, en hoe gaan we daarmee om. Je denkt dat je tot je pensioen kunt werken, maar je wordt ziek of werkloos, en de carrière die je had opgebouwd, blijkt een illusie te zijn.

5 Of je bent al heel lang ziek en wanneer je na de zoveelste operatie eindelijk een beetje opknapt en net weer plannen begint te maken, blijk je ergens anders opeens weer iets te hebben en beland je opnieuw in het ziekenhuis. Of je wordt ouder, je gaat iets mankeren en je komt tot de ontdekking dat je niet meer op je oude niveau zult terugkeren en dat het voortaan alleen nog maar slechter zal gaan en de illusie van een mooie oude dag verdwijnt als sneeuw voor de zon. Er zijn geen illusies meer. We worden geconfronteerd met een andere werkelijkheid in ons leven. Hoe vinden we daarin onze weg? De meeste volgelingen van Jezus hadden ook vaak niet zoveel illusies meer, dat zij het leven naar hun hand konden zetten. Ze waren niet geslaagd en stonden niet in aanzien. Op die brede weg waren ze niet zo ver gevorderd, het waren hoeren, bedelaars, tollenaars en lichamelijk en verstandelijk beperkten. Maar juist tegen hen zei Jezus: ik zal jullie een andere weg wijzen, een smalle weg. Wanneer de illusies zijn doorgeprikt, kan die andere, echte weg, beter gevonden worden. De weg van het loslaten, van het geven, van het overkómen van de angst en van het terugvinden van het vertrouwen. Jezus leerde dat je je leven niet hoeft te verdoen aan pogingen om het echte leven te krijgen en het geluk na te jagen. Je hebt het al. Hij deed ons ontdekken dat je alles juist krijgt als je loslaat. Dat je vrijheid krijgt als je de illusies en de angst loslaat. Ook als het in je leven anders loopt dan je graag zou willen: weer ziek, niet meer kunnen werken,

6 dat het nooit meer wordt zoals het vroeger was en het voortaan eigenlijk alleen maar slechter zal gaan, om dan te zeggen: Het is nu eenmaal zo. We doen het ermee. En dan weer moed te vatten en door te gaan. Dat is de smalle weg gaan. In de Stille Week gaat Jezus zelf deze smalle weg. De weg van het loslaten, van het overkómen van de angst, de weg van het vertrouwen. Hij ging die weg als een logisch gevolg van het leven dat hij had geleid en het evangelie dat hij had verkondigd. Hij kon eenvoudigweg niet anders. In 2010 is er een film gemaakt over het waar gebeurde verhaal van 8 Franse monniken in Algerije die daar bedreigd werden door terroristen en ook door de regering gemaand werden te vertrekken. Zij weigerden omdat zij niet de mensen van het dorp, die van hen afhankelijk waren, in de steek wilden laten. In de film wordt duidelijk waarom zij niet vertrokken, in wat de monniken tegen elkaar zeggen hierover: Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen, eenmaal terug in Frankrijk. Ik kan me nl. geen ander leven voorstellen dan dit leven dat wij hier leiden. Dat is het antwoord op de vraag waarom deze monniken en waarom Jezus, deden wat zij deden en niet op de vlucht sloegen: Zij konden zich niet een andere manier van leven voorstellen. Zij hadden deze keuze gemaakt en daar hielden ze aan vast. Een andere mogelijkheid was er voor hen niet.

7 En als ze wel gevlucht waren dan hadden ze waarschijnlijk het idee gehad dat hun leven was gestopt en hadden ze niet geweten hoe ze nog verder zouden moeten. Het hangt dus van de keuzes af die we maken in ons leven, welke weg we gaan. Zoals Jezus dat deed en de Franse monniken en ga zo maar door. Al die mensen die elke dag blijven kiezen voor een andere, betere wereld en voor hun medemensen. Daarom was Jezus naar Jeruzalem gegaan ondanks dat het gevaarlijk was. Hij kon niet anders omdat het een logisch vervolg was van zijn leven. Een vervolg van de verkondiging van de komst van het Koninkrijk, deze wereld, maar dan anders. Dat moest ook in Jeruzalem verkondigd worden. En die verkondiging begon al met die alternatieve intocht. Een koning die rijdt op een ezel. Aanschouwelijk onderwijs. Zó anders gaat het er bij God toe. Dat is wat we zien op Palmpasen en in de Stille Week die gaat volgen. Jezus ging zijn weg in het leven; niet de voor de hand liggende brede weg, maar de smalle weg, de weg die je gelukkig maakt, de weg van het loslaten en het vertrouwen. Die weg kunnen we iedere dag inslaan. Iedere dag kunnen we hem terugvinden, kunnen we oefenen, soms alleen en soms beter met elkaar. Die weg, dat is duidelijk, is niet gebaand en ligt niet klaar. Het is onze eigen weg in het leven. In de Stille Week kunnen we zien wat we nodig hebben om die te gaan.

8 Dat is niet wat we denken: veel geld of kennis of macht of een hoge moraal of een andere gave. Gewoon wie we zijn, met wat we hebben gekregen, dat is genoeg. Al het andere mogen we loslaten en dan kunnen we gaan in vertrouwen. Amen Het NPB-Ensemble zal nu 2 liederen voor ons zingen: May it be - en E-Lah.