Tomaten in de puree. dag 1. Hallo,

Transcriptie

1 Tomaten in de puree dag 1 Mijn naam is Valérie en ik woon in Togo, één van de kleinste landen in Afrika. Veel mensen in mijn land zijn arm. Vroeger teelden mijn mama en papa katoen. Maar toen zij het katoen wilden verkopen kregen zij er steeds minder geld voor. Daarom werden mijn ouders tomatenboeren. Dat wil zeggen dat ze tomaten kweken om die op de markt en aan winkels te verkopen. Dat was een heel goed idee, want iedereen in het hele land kocht tomaten. We verdienden voldoende geld en konden genoeg eten kopen. Papa kon zelfs een huisje bouwen met een plaatijzeren dak. Zo waren wij goed beschermd tijdens het regenseizoen. We hadden zelfs geld om de dokter te betalen als we ziek waren. Voor mij en mijn broertjes en zusjes was dat een heel leuke tijd

2 dag 2 Je weet nu waarom mijn ouders tomatenboeren werden. Maar veel andere boeren kregen ook niet genoeg geld voor hun katoen. Toen zij zagen hoe goed wij konden leven van de opbrengst van onze tomaten, begonnen zij ook tomaten te kweken. Er kwamen steeds tomatenboeren bij en nu zijn er teveel tomaten. Elke dag vertrekken er uit onze streek tien vrachtwagens met duizenden manden tomaten naar de markten in onze hoofdstad. Veel van die tomaten raken niet meer verkocht en rotten weg. En omdat er teveel tomaten zijn krijgen wij er steeds minder geld voor

3 dag 3 Vandaag ga ik met mijn jongere zus Marie naar de markt in de stad. Marie is al tien jaar en doet erg haar best om de zware mand met tomaten te dragen. Omdat ik al twaalf jaar ben heb ik een nog grotere mand gevuld. Ik zou zo graag veel verkopen en dan met de opbrengst van de tomaten een zak rijst kopen. Maar eerst moeten we nog een heel eind stappen. De stad is nog ver en met de zware manden zijn we zeker nog een uur onderweg. Eén voordeel hebben we: als we honger of dorst krijgen bijten we gewoon in een sappige tomaat!...

4 dag 4 Er is veel volk op de markt. Jammer genoeg zijn er nog veel tomatenboeren die hun tomaten proberen te verkopen. We moeten wringen en duwen om zelf een verkoopplaatsje te bemachtigen. Sommige tomatenboeren zijn wel erg goedkoop. Zo hopen ze dat toch iemand wat tomaten bij hen koopt. Maar als wij onze tomaten zo goedkoop moeten verkopen doen we helemaal geen winst meer. En ik zou zo graag een zak rijst kopen. Ik hoop maar dat de verkoop een beetje lukt vandaag

5 dag 5 We hebben niet echt veel tomaten verkocht. Bovendien begonnen de klanten op de prijs af te dingen. Dus moesten we onze prijzen wel laten zakken, anders gingen alle klanten ergens anders tomaten kopen. Ik zie dat niemand al zijn tomaten verkocht kreeg. Ook onze manden zijn nog tot de helft gevuld. Met het beetje geld dat we verdienden heb ik een kleine zak rijst en een beetje maïs gekocht. Nu moeten we opnieuw de hele weg terug naar huis afleggen. Onze manden blijven zwaar en ik zie dat Marie moe wordt. Als we straks thuiskomen, zal ik de geit melken en mama helpen met koken. Dan kan Marie een beetje uitrusten terwijl ze op de kleintjes past

6 dag 6 Papa is teleurgesteld als hij ziet hoeveel tomaten er nog in onze manden liggen. Maar mama is toch blij met de rijst en de maïs. Vooral voor onze kleine zusjes Thérèse en Anna is de maïs een welkome afwisseling. Wij eten namelijk nogal veel tomaten en de kleintjes beginnen dat zo stilaan een beetje beu te worden. Ik vind het natuurlijk ook leuk om eens wat anders te eten, maar ik begrijp wel dat dit heel moeilijk is. Mijn kleuterzusjes kunnen dat natuurlijk nog niet weten

7 dag 7 Vandaag praten papa en mama al een hele tijd zachtjes tegen elkaar. Het lijkt of ze aan het rekenen zijn en ze zien er heel bezorgd uit. Mijn broers Emile en Maurice zitten bang naar hen te kijken. Langzaamaan begrijp ik waarover het gaat. Mijn ouders denken dat ze volgende maand het schoolgeld voor mijn broertjes niet meer zullen kunnen betalen. Ik vind dat heel erg. Ik zou ook heel graag naar school gaan en een beroep leren, maar er is alleen geld om Emile en Maurice te laten studeren. Toch wil ik dat zij verder naar school gaan. Leren lezen en schrijven en dan een beroep leren is de enige manier om uit de armoede te geraken. Ik ga morgen opnieuw naar de markt en zal extra mijn best doen

8 dag 8 Ik ben vandaag dus terug naar de markt geweest. De tomatenverkoop verliep nog moeilijker dan gisteren. Het is om er de moed bij te verliezen. Naast mij zaten enkele tomatenverkopers urenlang te praten over tomatenpuree uit Italië. Ik begrijp niet waarom ze over tomaten uit zo n ver land praten. Ik had nog nooit over Italië gehoord. Mijn papa zegt dat Italië in Europa ligt. Over Europa heb ik wel eens gehoord. Daar wonen allemaal blanke mensen die nooit honger hebben. Papa zegt dat de Italiaanse tomatenboeren heel veel tomaten kweken. Zij hebben heel goede zaden, vruchtbare gronden en dure machines om heel snel heel veel tomaten te kweken. Zij krijgen ook subsidies. Dat is een heel moeilijk woord, maar eigenlijk wil dat gewoon zeggen dat de boeren daar geld krijgen van hun ministers om hen te steunen. Ons land doet dat niet, daar is het te arm voor. Ik vind dat allemaal wel interessant maar vraag me toch af waarom onze tomatenboeren over die Italiaanse tomaten blijven zeuren

9 dag 9 Vandaag ben ik heel wat te weten gekomen! Er was een volksvergadering onder de oude acaciaboom op het dorpsplein. Enkele mannen die lid zijn van een boerenvereniging kwamen daar praten over het tomatenprobleem. Die boerenvereniging trekt zich het lot aan van onze arme boeren en wil ons helpen. Mijn papa zegt dat hij ook wel lid wil worden van die vereniging. Italië, het rijke land uit Europa, heeft ook teveel tomaten. Daar maken zij tomatenpuree van die ze in blikjes verpakken en verkopen. Maar zij hebben zoveel tomatenpuree dat ze die ook in ons land verkopen aan ongelooflijk lage prijzen. Dus kopen de Afrikanen geen verse tomaten meer aan de Afrikaanse boeren, maar kiezen ze voor de veel goedkopere tomaten uit blik. En zo worden onze boeren steeds armer. Wist je dat er op de hele wereld 600 miljoen boeren honger lijden? Dat is toch verschrikkelijk? Ik begrijp niet waarom een rijk land zoiets doet

10 dag 10 Gisteren vertelde ik over het tomatenprobleem. De mannen van de boerenvereniging kwamen ook met oplossingen. De eerste oplossing is de gemakkelijkste. We moeten proberen een deel van onze tomaten te verkopen aan onze buurlanden. De tweede oplossing: zelf tomatenpuree maken. Maar een fabriek bouwen kost handenvol geld en dan heb je ook nog allerlei dure machines nodig. Er is echt geen geld om zo n fabriek op te starten. Dus deze oplossing is voor ons niet haalbaar. Ondertussen hoorde ik dat niet alleen tomatenpuree uit Italië, maar ook melk uit Frankrijk, uien uit Nederland en kippen uit België voor een spotprijsje in de Afrikaanse winkelrekken belanden. Daardoor koopt bijna niemand nog de producten die de Afrikaanse boer zelf kweekt. Zo worden de rijke landen nog rijker en de arme landen nog armer Mijn grootste wens is dat dit verandert. Dat is mijn wereldwens. Heb jij ook een wereldwens? Schrijf hem op en steek hem in de gleuf van de reuzentomaat op de speelplaats. De wereldwensen worden later tentoongesteld in de bibliotheek, zodat iedereen kan lezen wat jij hebt gewenst.

11 dag 11 Deze morgen zag ik Els, een Belgische mevrouw van , en ze vertelde me over een plan is een organisatie die zich het lot van de mensen in ontwikkelingslanden aantrekt. Samen met heel wat andere organisaties willen ze iets doen. Op vrijdag 26 oktober bieden zij in heel Vlaanderen krabbiljetten aan. Je zal ze overal zien, ook op de markt en zelfs op TV zal je erover horen. Op die biljetten staat heel kort uitgelegd wat onze problemen zijn en die problemen kan je dan letterlijk wegkrabben. Vind jij ook dat de rijke landen moeten stoppen met hun producten heel goedkoop in ons land te verkopen? Vind jij het ook beter dat de Afrikaanse boeren hun producten in hun eigen land kunnen verkopen? Vraag dan aan iedereen om te krabben! Je kan ook je naam en adres op zo n krabbiljet schrijven en afgeven aan de mensen van Zij zullen al die krabbiljetten aan de ministers bezorgen. Daarom is het heel belangrijk dat heel veel mensen zo n krabbiljet invullen. Zo zullen de ministers te weten komen dat veel mensen niet akkoord gaan met de uitvoer van hun producten naar ontwikkelingslanden en dat zij er moeten voor zorgen dat de Afrikaanse boeren weer kunnen leven van de producten die ze zelf kweken. Wil jij ook meedoen? Vraag dan een krabbiljet aan jouw meester of juf en neem het mee naar huis. Overtuig je ouders om ook te krabben en hun naam in te vullen. Breng de krabbiljetten terug mee naar school. De mensen van komen ze vrijdag op school ophalen. Zo maken jullie samen van vrijdag 26 oktober VRIJDAG KRABDAG!!!! Alvast bedankt, Valérie