De favoriete punkplaten van Ludo Mariman. door Jeroen Van Alsenoy zondag 28 december :00

Transcriptie

1 Dertig jaar geleden zorgden The Kids in Vlaanderen voor de lont in een nooit geziene muzikale explosie. Met nummers als Fascist Cops en Rock Over Belgium waren zij de onbetwiste vaandeldragers van de vaderlandse punk. Cult.us dook in Mariman s platenkast, op zoek naar de muziek die de frontman inspireerde op weg naar het walhalla van de punk. Ludo Mariman: Uiteraard kocht ik als kleine jongen alle platen van The Beatles, zoals iedereen in die tijd, maar ik herinner me vooral Woodstock. Ik was toen vijftien jaar. Ik weet nog dat ik de film over het festival ging zien in de Rubens en direct daarna de driedubbele lp kocht. Dat was echt een openbaring. Als je de hoes openklapte zag je een totaalbeeld van de massa, bekeken van op het podium. Ik luisterde naar die plaat alsof ik zelf op dat podium stond. Toen dacht ik voor de eerste keer, dat wil ik ook. Ben je toen direct muziek beginnen spelen? 1 / 9

2 Nee, pas jaren later tijdens mijn legerdienst. Ik weet nog hoe ik Lou Reed een keer op tv zag. Hij ging toen juist solo en liep in die periode altijd rond met blond geverfd haar en een donkere bril. Ik was compleet overdonderd. Reed kon niet zingen en speelde vaak simpele nummers. Ik vond dat fantastisch, want de muziekscene uit die tijd was belabberd. Je had groepen als Pink Floyd, Genesis en Yes. Wat zij deden was allemaal zo groots en moeilijk dat je er als jonge gast niet aan dacht om muzikant te worden. Niemand zag tien jaar muziekschool en een monsterle-ning voor een muziekinstallatie zitten. Toen kwam Reed dus met zijn primitief geluid op de proppen. Plots was muzikant worden een haalbare kaart. In die tijd heb ik de gitaar opgepikt. Lou Reed was voor mij de eerste echte punk. Je had in die tijd ook The Stooges. Mja, maar daar luisterde ik toch minder naar. De volgende slag in mijn gezicht kwam zeker van The Ramones. Zij verlaagden de drempel nog meer. Johnny Ramone speelde niet meer dan drie akkoorden. Zeker niet op hun debuutalbum. The Ramones gaven je het gevoel dat je ook iets kon bereiken. Gewoon wat planken op een paar bakken bier en je had een podium. Er wordt wel eens vergeten dat The Ramones ook geweldige nummers hadden. Natuurlijk. Onze eerste optredens bestonden voor driekwart uit nummers van The Ramones. Een simpele song schrijven is niet gemakkelijk, maar zij waren er meesters in. De oerkracht in hun nummers gaf veel jonge gasten, waaronder mezelf, de inspiratie om ook iets in die richting te doen. Dat was toch de directe aanleiding voor het ontstaan van de punk. Later kwamen er vanuit London beelden van gasten met kort piekhaar en gescheurde kleren. Dat waren The Sex Pistols. Ik ben toen, ik geloof in 76, naar de Marquee in London geweest en als een andere mens terug-gekomen. Vanaf dan wist ik welke richting ik uit wilde. Die van The Sex Pistols. Absoluut. Ik weet dat het een cliché is. The Sex Pistols zijn enorme assholes geworden die hun muziek en hun imago tot op het bot hebben uitgeperst (The Kids stonden dit jaar nog met The Sex Pistols op de Lokerse feesten -red.). Maar hoe je het ook draait of keert, Nevermind The Bollocks, hun eerste plaat, was een enorme kopstoot. Zij hadden alles, de meest bijtende teksten, zoals in God Save the Queen en Anarchy in the U.K., de beste muziek én een attitude waar iedereen gek op was. Niemand kon hen in die tijd evenaren. En die attitude bracht jij met The Kids naar België. Ja. Het was zalig om rond te lopen met een sleutel in je oor en een hondenband rond je nek. Dat was puur een houding hé. Je kon mensen toen nog echt choqueren. Door zo rond te lopen kwam de politie op ons af als een zwerm vliegen op een hoop stront (lacht), maar daar was het 2 / 9

3 ons natuurlijk ook om te doen. Fascist Cops, één van de nummers op ons debuut uit 78, is zo ontstaan. Danny, onze bassist was toen nog maar twaalf en mocht soms niet binnen op de plaatsen waar we moesten optreden. Zo zie je maar hoeveel er is veranderd op dertig jaar. Luisterde je veel naar andere punk uit die tijd? Ik luisterde vooral naar groepen als The Saints uit Australië en The Modern Lovers, met Jonathan Richman. Zij kwamen af met geweldige nummers als I m Stranded en Roadrunner. Een nummer dat The Sex Pistols trouwens coveren omdat ze geen hele set gevuld krijgen met eigen werk. Ook het debuut van The Damned vond ik geweldig, al weet ik niet meer hoe die plaat heet. Damned, Damned, Damned. Juist. Een enorm leuke groep. Met Rat Scabies op drums en Dave Vanian, de zanger die zich altijd als vampier verkleedde. Met The Damned is het al na één plaat fout gegaan. Na twee jaar was het eigenlijk al gedaan met de echte punk. Ook jullie maakten toen met Living in the Twentieth Century, jullie derde uit 79, een muzikale bocht. Ja. De punk werd al heel snel een keurslijf waar je als componist vanaf wilde. Toen wilde ik er niets meer mee te maken hebben. Trouwens, ik ben altijd een enorme dwarsligger geweest. Als iedereen ja zei, zei ik godverdomme nee, wat ook een belangrijke eigenschap van de punk was. Ik sleurde saxofoons en synthesizers bij onze muziek, zolang het maar geen punk was. Ik had op de hoes van Living in the Twentieth century bewust een maatpak aangetrokken, ook weer om tegen schenen te schoppen. Al waren het dit keer die van de punks zelf. Alle groepen gingen in die tijd andere richtingen uit. Door wie liet je je voor de nieuwe stijl van The Kids inspireren? Door niemand. Ik probeerde toen vooral een eigen uitweg te zoeken uit de punk. The Clash, toch één van de toonaangevende punkgroepen, bracht dat jaar London Calling uit. Iedereen spreekt nu van dat album alsof dat de beste punkplaat ooit is. Mij deed het weinig. Ik hield niet zo van die reggae-invloeden. Geef mij dan maar de oorspronkelijke Clash met rechttoe rechtaan punk zoals White Riot. Ook wij spelen nu nog vooral nummers uit onze eerste twee platen. Die zijn gewoon het leukst om te brengen. Tijdens die latere periode waren er vooral veel groepen op de dool. Jullie coveren wel een nummer van Wire, één van de betere postpunkgroepen. Dat klopt, maar dat was 12XU, hun eerste hit, en ook dat is een vrij simpel punknummer. Ik ben alles natuurlijk wel wat zwart-wit aan het voorstellen. Op drie jaar tijd gebeurde er toen zoveel op muzikaal vlak dat je niet anders kon dan veel oppikken. Neem nu X-Ray Specs met een furieuze Poly Styrene die Oh, Bondage, Up Yours krijst. Dat nummer drijft op een geweldige saxofoon. Hun Germfree Adolescents was een absoluut topalbum, al was het maar 3 / 9

4 om dat ene nummer. Ze staat waarschijnlijk voor de helft gevuld met rotzooi (lacht). The Kids blijven vooral bekend om There will be no Next Time, een nummer uit jullie periode na de punk. Vind je het jammer dat je op dat nummer vastgepind wordt? Nee. Ik ben liever de man van There will be no Next Time dan de man van niets. Ik vind het fantastisch dat een nummer dat ik begin jaren 80 schreef nog altijd zoveel gedraaid wordt. Dat nummer zorgt voor mijn pensioen, dus mij hoor je zeker niet klagen. Het is trouwens ongelooflijk dat zoveel jonge gasten uit New York The Kids nu nog met open armen ontvangen als één van de toonaangevende punkgroepen van het eerste uur. Zolang dat gevoel er is, gaan we door. Dat brengt me bij mijn laatste vraag. Wat vind je van de huidige punk? De punk is voorbij, hé. De ideeën van toen worden gerecupereerd en in regels gegoten. Nu moet je bij wijze van spreken in de goot liggen om een echte punker te zijn. Belachelijk natuurlijk. Punk is een instituut geworden, net zoals de katholieke kerk (lacht). Vanaf de jaren 80 had je al poseurs met hanenkammen en zwarte jassen, die teerden op de jaren daarvoor. Van groepen uit die tijd, zoals The Exploited, stond ik mijlenver van af, en de huidige zogenaamde punk zegt me al helemaal niets meer. Als het echt om punkmuziek gaat, zweer ik bij de jaren 70. Woodstock - Music from the Original Soundtrack & More (1970) 4 / 9

5 Lou Reed - Rock n Roll Animal (1974) The Ramones - The Ramones (1976) 5 / 9

6 The Saints - I m Stranded (1976) The Modern Lovers - The Modern Lovers (1976) 6 / 9

7 The Sex Pistols - Never Mind the Bollocks, Here s the Sex Pistols (1977) The Clash - The Clash (1977) 7 / 9

8 The Damned - Damned, Damned, Damned (1977) X-Ray Specs - Germfree Adolescents (1978) 8 / 9

9 9 / 9