Afdeling bestuursrechtspraak. In de bovenvermelde zaak is uitspraak gedaan. Een afschrift van deze uitspraak treft u hierbij aan.

Transcriptie

1 . ^aac vanstate ^ Afdeling bestuursrechtspraak i Kopie s Gemeents Deifl 01 JUl 2010 Raad van de gemeente Delft Postbus ME DELFT Doc, /bijlag" ProductnL_ Datum Ons nummet Uw kenmerk 30 juni /1/H2 mr. Onderwerp Behandelend ambtenaar 'de raad van de gemeente Delft PLANSCHADE In de bovenvermelde zaak is uitspraak gedaan. Een afschrift van deze uitspraak treft u hierbij aan. Hoogachtend, de secretaris van de Raad van State, mr. H.H.C. Visser (CA01 Postbus EA VGravcnhagc -'I' F Bij corresponden tie de damm ca het nununer van deze brief vevmelden

2 Raac vanstate /1/H2. Datum uitspraak: 30 juni 2010 AFDELING BESTUURSRECHTSPRAAK Uitspraak op het hoger beroep van: _.,, wonend te Delft, appellant, tegen de uitspraak van de rechtbank 's-gravenhage van 9 september 2009 in zaak nr. 08/7925 in het geding tussen: en de raad van de gemeente Delft.

3 /1/H juni Procesverloop Bij besluit van 22 februan 2007 heeft de raad het verzoek van vergoeding van planschade afgewezen. Bij besluit van 25 september 2008 heeft de raad het door gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. om daartegen Bij uitspraak van 9 september 2009, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank het door : daartegen Ingestelde beroep ongegrond verklaard. Deze uitspraak is aangehecht. Tegen deze uitspraak heeft. bij brief, bij de Raad van State ingekomen op 20 oktober 2009, hoger beroep ingesteld. De raad heeft een verweerschrift ingediend. De Afdeling heeft de zaak ter zitting behandeld op 15 april 2010, waar in persoon, en de raad, vertegenwoordigd door mr. ambtenaar in dienst van de gemeente Delft, zijn verschenen. 2. Overwegingen 2.1. Ingevolge artikel 49 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening, zoals dit artikel luidde ten tijde hier van belang en voor zover hier van belang, kent de raad, voor zover blijkt dat een belanghebbende ten gevolge van de bepalingen van een bestemmingsplan schade lijdt of zal lijden, welke redelijkerwijs niet of niet geheel te zijnen laste behoort te blijven en waarvan de vergoeding niet of niet voldoende door aankoop, onteigening of anderszins is verzekerd, hem op zijn verzoek een naar billijkheid te bepalen schadevergoeding toe Bij de beoordeling van een verzoek om planschadevergoeding dient te worden bezien of sprake is van een wijziging van het planologische regime waardoor de indiener van dat verzoek in een nadeliger positie is komen te verkeren, ten gevolge waarvan hij schade lijdt of zal lijden. Hiertoe dient een vergelijking te worden gemaakt tussen de beweerdelijk schadeveroorzakende planologische maatregel en het voordien geldende planologische regime. Daarbij is wat betreft het oude planologische regime niet de feitelijke situatie van belang, maar hetgeen op grond van dat regime maximaal kon worden gerealiseerd, ongeacht de vraag of verwezenlijking daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Dit uitgangspunt geldt evenzeer voor de vaststelling van de eventuele waardevermindering heeft de raad verzocht om vergoeding van planschade die hij stelt te lijden vanwege het nieuwe planologische regime, zoals neergelegd in het bestemmingsplan "Zuidpoort". Dit plan voorziet in een toename van de maximale bouwhoogte van bebouwing nabij zijn woning. De raad heeft dat verzoek, overeenkomstig het advies van Houdringe van 1 augustus 2007, bij

4 /1/H juni 2010 besluit van 22 februan 2007, gehandhaafd bij besluit van 25 september 2008, afgewezen De rechtbank heeft in haar uitspraak overwogen dat door de wijziging van het planologische regime in een nadeliger positie is komen te verkeren. Partijen zijn hiertegen niet opgekomen, zodat dat oordeel in rechte is komen vast te staan. In geschil is uitsluitend de vraag of hierdoor voor vergoeding in aanmerking komende planschade heeft geleden betoogt dat de rechtbank heeft miskend dat de raad zich niet op het standpunt heeft kunnen stellen dat hij geen voor vergoeding in aanmerking komende planschade heeft geleden. voert daartoe aan dat volgens het conceptrapport alsmede het definitieve rapport van Houdringe het planologische nadeel is gelegen in het verlies aan uitzicht en dat dlt in het conceptrapport wel leidt tot vergoeding van planschade. Tevens volgt, aldus.., uit de overgelegde taxatierapporten van makelaardij Mouthaan en Van den Berg & Van der Klis B.V. dat zijn woning hierdoor in waarde is verminderd Het betoog faalt. De raad heeft aan zijn besluit van 25 september 2008 het definitieve rapport van Houdringe van 1 augustus 2007 ten grondslag gelegd. Volgens dit rapport is het planologische nadeel van. gelegen in de beperking van het uitzicht vanuit zijn woning, maar lijdt hij hierdoor, gelet op de afstand en de afschermende werking van de bomen, geen planschade. Voorop wordt gesteld dat de raad in beginsel op het door Houdringe uitgebrachte rapport mag afgaan. Dit is slechts anders indien moet worden geoordeeld dat dit rapport onzorgvuldig tot stand is gekomen of dat daaraan anderszins ernstige gebreken kleven.. heeft niet aannemelijk gemaakt dat het rapport van Houdringe onzorgvuldig tot stand is gekomen of zodanige gebreken bevat dat de raad dit niet aan het besluit van 25 september 2008 ten grondslag mocht leggen. Dat Houdringe in een eerder rapport, naar stelt, tot een andere conclusie is gekomen, doet daar niet aan af nu dat eerdere rapport een conceptrapport betreft. Evenmin doet daaraan af dat het conceptrapport is aangevuld en aangepast naar aanleiding van opmerkingen van de raad. In het definitieve rapport van 1 augustus 2007 is op pagina 7 aangegeven waarop de aanvullingen en aanpassingen betrekking hadden. De rechtbank heeft op goede gronden overwogen dat de raad van de juistheid van het definitieve rapport heeft kunnen uitgaan. De door overgelegde taxatierapporten geven er geen blijk van dat deze zijn opgesteld aan de hand van een vergelijking van de waarde, gebaseerd op een maximale invulling van het planologische regime, onmiddellijk voor de inwerkingtreding van de planologische wijziging en van deze waarde op het tijdstip daarna. In deze rapporten wordt de gestelde waardedaling gekoppeld aan de waardebepaling ingevolge de Wet waardering onroerende zaken. De bepaling van die waarde vindt niet plaats aan de hand van criteria die van belang zijn voor de beoordeling van een verzoek om vergoeding van planschade. In deze rapporten wordt, zoals wel het geval is bij de planvergelijking, geen betekenis toegekend aan de maximale invulling van het oude regime, maar vooral aan de feitelijke

5 /1/H juni 2010 situatie. De rechtbank heeft dan ook terecht overwogen dat de raad aan de inhoud van deze rapporten voorbij heeft kunnen gaan. Het betoog van.. dat de rechtbank heeft miskend dat met het besluit van 25 september 2008 het gelijkheidsbeginsel is geschonden, faalt, reeds omdat de door. genoemde uitspraak ziet op een andere situatie dan hier het geval is nu de mate van uitzicht niet vergelijkbaar is met de situatie van.. Van gelijke gevallen is dus geen sprake. Gélet.op het vorenoverwogene heeft de rechtbank terecht geoordeeld dat de raad het verzoek op goede gronden heeft afgewezen Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd, 2.7. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

6 /1/H juni Beslissing De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State Recht doende in naam der Koningin: bevestigt de aangevallen uitspraak. Aldus vastgesteld door mr. Th.G. Drupsteen, voorzitter, en mr. J.A. Hagen en mr. J.C. Kranenburg, leden, in tegenwoordigheid van mr. R.F.J. Bindels, ambtenaar van Staat. w.g. Drupsteen Voorzitter w.g. Bindels ambtenaar van Staat Uitgesproken in het openbaar op 30 juni Verzonden: 30 juni 2010 Voor eensluidend afschrift, de secretaris van de Raad van State, mr. H.H.C. Visser

7 uitspraak RECHTBANK 'S-GRAVENHAGE Sector bestuursrecht Afdeling 1, enkelvoudige kamer Reg.nr.: AWB 08/7925 WRO t - UITSPRAAK ingevolge artikel 8:77 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) In het geding tussen :, wonende te Delft, eiser, * en De raad der gemeente Delft, venveerder. I PROGESVERLOOP Bij brief van 31 augustus 2005 heeft eiser bij verweerder een verzoek ingediend om vergoeding van bestemmingsplanschade als bedoeld in artikel 49 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (WRO). Bij besluit van 22 februari 2007, verzonden op 2 maart 2007, heeft verweerder dit verzoek afgewezen. Bij besluit van 25 september 2008, verzonden op onbekende datum, heeft verweerder, overeenkomstig het advies van de Commissie Bezwaar- en Beroepschriften (verder: de bezwaarschriftcommissie), de bezwaren van eiser ongegrond verklaard. Tegen dit besluit heeft eiser bij brief van 30 oktober 2008, ingekomen bij de rechtbank op 31 oktober 2008, beroep ingesteld. Verweerder heeft de op de zaak betrekking hebbende stukken overgelegd en tevens bij brief van 11 december 2008 een verweerschrift ingediend. De zaak Is op 30 juli 2009 ter zitting behandeld. Eiser is in persoon verschenen. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr II OVERWEGINGEN Wettelijk kader Op 1 juli 2008 is de Wet ruimtelijke ordening (Wro) In werking getreden en is de Wet op de Ruimtelijke Ordening (WRO) ingetrokken. Verder zijn bij de inwerkingtreding van de Invoeringswet Wro op 1 juli 2008 enkele bepalingen van de Woningwet (Wow) gewijzigd. Aangezien de aanvraag dateert van vóór 1 juli 2008, zijn in dit geval nog de bepalingen van de WRO en de Wow van toepassing zoals deze destijds, vóór 1 juli 2008 luidden.

8 Ree.nr. AWB 08/7925 WRO Ingevolge artikel II, eerste lid, van de Wet van Sjuni 2005 tot wijziging van de WRO (verjaring van en heffing bij planschadevergoedingsaanspraken, alsmede planschadevergoedingsovereenkomsten, Stb. 2005,305) blijft artikel 49 van de WRO, zoals dat luidde voor het tijdstip van inwerkingtreding van deze wet, zijnde I september 2005, van toepassing op aanvragen om vergoeding van schade die, zoals het verzoek van eiser dat aan deze procedure ten grondslag ligt, vóór dat tijdstip zijn ingediend. Ingevolge artikel 49 van de WRO kent de gemeenteraad, voorzover blijkt dat een belanghebbende ten gevolge van de bepalingen van een bestemmingsplan, schade lijdt of zal lijden, welke redelijkerwijs niet of niet geheel te zijnen laste behoort te blijven en waarvan de vergoeding niet of niet voldoende door aankoop, onteigening of anderszins is verzekerd, hem op zijn verzoek een naar billijkheid te bepalen schadevergoeding toe. Verzoek schadevergoeding Eiser is eigenaar van de woning Kanaalweg. te Delft. Op 26 maart 2002 is het bestemmingsplan "Zuidpoort" in werking getreden. Op grond van dit bestemmingsplan is de bouw mogelijk gemaakt van woon- en. kantoorgebouwen tot een hoogte van 15 meter (en met vrijstelling tot 16 meter) en deels 18 meter (en met vrijstelling tot 19 meter), verder: de hoogbouw, op een afstand van qpgeveer 90 meter of meer van de woning van eiser. Voorheen gold ter plaatse het bestemmingsplan "Ha in de Veste" op grond waarvan op de betrokken gronden ("velden 9 en 12") een maximale bouwhoogte van 5,5 meter gold. Eiser stelt schade te hebben geleden ten gevolge van de bepalingen van het bestemmingsplan "Zuidpoort", waardoor de bouw van de hoogbouw mogelijk is geworden. Bestreden besluit en beroepsgronden Verweerder heeft een advies laten uitbrengen door Adviesbureau Oranjewoud BV (verden Oranjewoud). In haar definitieve rapport van 22 juni 2006 heeft Oranjewoud geadviseerd eiser geen schadevergoeding toe te kennen omdat, in essentie, voor eiser geen sprake is van cen planologische achteruitgang. In de bezwaarschriftfase heeft verweerder een second opinion ingewonnen bij Adviesbureau Houdringe (verden Houdringe). In haar definitieve rapport van 1 augustus 2007 heeft Houdringe geadviseerd dat ten aanzien van eiser wel sprake is van een planologische achteruitgang, maar hem geen schadevergoeding toe te kennen omdat deze achteruitgang niet heeft geleid tot een waardedaling van zijn woning. Dat advies berust op de afstand tussen de woning van eiser en de nieuwe hoogbouw en het gegeven dat daartussen een rij bomen de nieuwe hoogbouw deels afschermt vanuit de woning van eiser bezien. De rechtbank begrijpt uit het bestreden besluit dat venveerder bedoelt het advies van Houdringe van 1 augustus 2008 aan zijn besluit ten grondslag te leggen. Eiser heeft in beroep bestreden dat de verkoopwaarde van zijn woning niet zou zijn gedaald als gevolg van de inmiddels gerealiseerde hoogbouw. Hij heeft daarbij gewezen op twee taxatierapporten die in zijn opdracht zijn opgesteld en die hij in de bezwaarschriftfase heeft

9 Re2.nr. AWB 08/7925 WRO ingebracht. Het definitieve rapport van Houdringe van 1 augustus 2008 zou met betrekking tot zijn woning op verzoek van verweerder zijn gewijzigd ten opzichte van het conceptrapport, waarin werd geadviseerd hem wel schadevergoeding toe te kennen. De genoemde bomen dragen de helft van hetjaar geen blad en hebben dan dus geen afschermende werking. Tenslotte is in de WRO (zoals op deze zaak van toepassing) geen drempelbedrag opgenomen voor het toekennen van schade. Beoordeling Voor de beoordeling van een verzoek om schadevergoeding op grond van artikel 49 van de WRO moet in de eerste plaats worden bezien of sprake is van eèn wijziging van het planologisch regime waardoor de verzoeker in een nadeliger positie is komen te verkeren, waardoor hij schade lijdt of zal lijden. Getet Op hetgeen hiervoor is overwogen is niet meer in geschil tussen partijen dat sprake is van een planologisch nadeliger positie. Voor zover verweerder ter zitting toch nog heeft getracht te stellen dat geen sprake zou zijn van een planologisch nadeliger situatie zoals door Oranjewoud geadviseerd en aan het primaire besluit teri grondslag gelegd, moet de rechtbank daaraan voorbij gaan, omdat het bestreden besluit, dat steunt op het advies van de bezwaarschriftcommissie en het advies van Houdringe, niet in die zin gelezen kan worden.. Beslissend voor de uitkomst van het geding is derhalve of verweerder op goede gronden tot het oordeel is gekomen dat de woning van eiser geen waardevermindering heeft ondergaan. De rechtbank heeft geen aanknopingspunten om te twijfelen aan de zorgvuldigheid waannee het advies van Houdringe van 1 augustus 2008 tot stand is gekomen. Ook als veronderstellenderwijs mét eiser wordt aangenomen dat in een aan het definitieve rapport voorafgaand concept wel werd geadviseerd hem schadevergoeding toe te kennen, volgt daaruit nog niet dat het definitieve advies onjuist is en dat verweerder daar niet op af had mogen gaan. Of de gang van zaken zo is geweest als eiser in zijn beroepsgronden en ter zitting heeft geschetst kan daarom in het midden blijven. De rechtbank ziet geen aanleiding de opstellers van het definitieve advies als getuigen te horen. Evenmin ziet de rechtbank aanleiding te twijfelen aan de juistheid van het definitieve advies van Houdringe en daarmee de juistheid van het oordeel van verweerder dat de woning van eiser niet in waarde is gedaald als gevolg van de hoogbouw. Eiser heeft de feitelijke bevindingen van Houdringe waarop dit advies berust grotendeels onderschreven, behoudens de betekenis die daarin is gehecht aan het afschermende effect van de reeds genoemde bomenrij. Dat de bomen een deel van hetjaar geen blad dragen is evenwel door Houdringe meegenomen in het advies (blz. 42, midden) zodat deze door eiser gemaakte kanttekening ook geen reden geeft aan de juistheid van de conclusie van Houdringe te twijfelen. De door eiser in de bezwaarschriftfase ingebrachte taxatierapporten maken het ook niet anders. Verweerder heeft op basis van de naar voren gebrachte bezwaren (niet alleen door eiser) reden gezien om in het kader van de voorbereiding van het bestreden besluit een second opinion in te winnen bij Houdringe. Op het advies van Houdringe gaan deze taxatierapporten dus ook niet in, hetgeen zij overigens ook niet gemotiveerd doen met betrekking tot het advies van Oranjewoud. De taxatierapporten geven er ook geen blijk van dat een beoordeling heeft plaatsgevonden overeenkomstig de eisen die uit artikel 49 WRO en de jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State moeten worden gesteld aan een planschadebeoordeling.

10 Reg.nr. AWB 08/7925 WRO Eiser heeft geen nadere rapportage meer ingebracht tegenover het advies van Houdringe. Op grond van het vorenstaande is de rechtbank van oordeel dat venveerder op goede gronden heeft geoordeeld dat eiser geen voor vergoeding in aanmerking komende planschade heeft geleden. Hetgeen eiser verder heeft aangevoerd kan daaraan niet afdoen. Het beroep is ongegrond. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding. IH BESLISSING» De Rechtbank 's-gravenhage, RECHT DOENDE: Verklaart het beroep ongegrond. Aldus vastgesteld door mr. J.L. Verbeek, in tegenwoordigheid van de griffier mr. K. Beukhof. Uitgesproken in het openbaar op 9 september RECHTSMIDDEL Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Afschrift verzonden op: ^ Q. CCD 9(1(^/^1