Arbeidshof Gent. Arrest. Afdeling Brugge. vijfde kamer. Uitgifte. 28 april /AR/59. Uitgereikt aan. Repertoriumnummer. Datum van uitspraak JGR

Transcriptie

1 Repertoriumnummer Uitgifte Uitgereikt aan Datum van uitspraak 28 april 2017 Rolnummer op JGR 2016/AR/59 Artikel ste lid Ger.W. op 4 mei Ongetekend afschrift aan de advocaten. Arbeidshof Gent Afdeling Brugge vijfde kamer Arrest

2 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 2 RIJKSDIENST VOOR SOCIALE ZEKERHEID, openbare instelling, met zetel te 1060 SINT-GILLIS, Victor Hortaplein 11, met KBO-nummer , Appellant op hoofdberoep, geïntimeerde op incidenteel beroep, hierna appellant genoemd, vertegenwoordigd door mr., tegen K.R.W. vzw, met maatschappelijke zetel te, Geïntimeerde op hoofdberoep, appellante op incidenteel beroep, hierna geïntimeerde genoemd, vertegenwoordigd door mr.. * * * Gelet op de stukken van het dossier van de rechtspleging en inzonderheid op het eensluidend verklaarde afschrift van het op tegenspraak gewezen tussenvonnis van kamer K4 van de arbeidsrechtbank Gent, afdeling Kortrijk, d.d. 3 november 2015 (A.R. nr. 14/1524/A), dat door de griffier aan de partijen ter kennis werd gebracht bij gerechtsbrief van 4 november Gelet op het verzoekschrift tot hoger beroep, op 29 maart 2016 neergelegd ter griffie van het arbeidshof Gent, afdeling Brugge. 1. De feiten De geïntimeerde is een vereniging die in 1989 werd opgericht met als doel de jeugd te ontwikkelen door het uitoefenen van de atletische sporttakken, en in het bijzonder de voetbalsport. De eerste ploeg van de geïntimeerde speelde in de seizoenen tot en met in derde klasse van de Belgische voetbalcompetitie, in het volgende seizoen in vierde klasse. Bij schrijven van 14 mei 2014 liet de appellant de geïntimeerde het volgende weten: Op basis van de door ons verzamelde elementen en nazicht van uw dossier, heeft de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid vastgesteld dat verschillende personen voor uw bedrijf prestaties hebben geleverd die niet werden aangegeven bij de rijksdienst. Als bijlage 1 vindt u de geregulariseerde periodes van de personen die een hoger loon ontvangen hebben dan het bedrag vastgelegd door de Koning op advies van het Nationaal Paritair Comité voor de sport en hierdoor onder de toepassing vallen van de wet op de betaalde sportbeoefenaars van 24/02/1978. Als bijlage 2 vindt u de geregulariseerde periode van de personen die bovenvermeld bedrag niet overschrijden, maar voor wie op basis van de door ons verzamelde elementen het bestaan van de drie constitutieve elementen van een arbeidsovereenkomst werd vastgesteld, m.n. loon, prestaties en gezag.

3 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 3 Derhalve gaat de rijksdienst over tot ambtshalve aangifte van de prestaties en lonen voor de periode van het 2 e kwartaal 2010 t.e.m. 2 e kwartaal 2013, steunend op artikel 22 en 22 bis van de wet van 27 juni Bij brieven van 20 mei 2014 en 5 juni 2014 bezorgde de appellant de geïntimeerde een bericht van wijziging van bijdragen. Op 8 augustus 2014 stelde hij een rekeninguittreksel op met een batig saldo van ,62 euro, waarvan ,27 euro bijdragen. Op 12 juli 2014 had de geïntimeerde inmiddels onder voorbehoud de voor het tweede kwartaal van 2010 geregulariseerde bijdragen en toebehoren ten belope van 4.576,66 euro betaald. 2. De procedure in eerste aanleg Bij dagvaarding, betekend op 17 september 2014, stelde de geïntimeerde een vordering in tegen de appellant, waarbij zij vroeg - het beroep tegen diens beslissing van 13 mei 2014 gegrond te verklaren en te zeggen voor recht dat de beslissing om regularisaties op te stellen voor de periode van het 2 de kwartaal 2010 t.e.m. het 2 de kwartaal 2013 voor de in de beslissing genoemde spelers van (de geïntimeerde) ongegrond (was) ; - te zeggen voor recht dat de door de appellant doorgevoerde ambtshalve regularisaties voor het tweede kwartaal van 2010 tot en met het tweede kwartaal van 2013 ongegrond waren; - de appellant te veroordelen tot het betalen van de ten onrechte en onder voorbehoud betaalde socialezekerheidsbijdragen, bijdrageopslagen en intresten ten belope van 4.576,66 euro, alsook van de verwijlintrest vanaf de betaling onder voorbehoud tot de dagvaarding en de gerechtelijke intrest vanaf de dagvaarding tot de terugbetaling, te kapitaliseren van zodra zij betrekking (hadden) op een volledig jaar ; - de appellant tot het betalen van de gerechtskosten te veroordelen; - het vonnis voorlopig uitvoerbaar te verklaren ondanks elk verhaal en zonder borgstelling, en met uitsluiting van de mogelijkheid van kantonnement. In zijn conclusie, op 22 december 2014 ter griffie van de arbeidsrechtbank neergelegd, vroeg de appellant de vordering ontvankelijk doch ongegrond te verklaren. Hij stelde een tegenvordering in en vroeg de veroordeling van de geïntimeerde tot het betalen van ,62 euro als achterstallige bijdragen, bijdrageopslagen en intrest, vermeerderd met wettelijke intrest tot de dag der betaling. Hij vroeg de veroordeling van de geïntimeerde tot het betalen van de kosten van het geding. Hij vroeg ten slotte het vonnis voorlopig uitvoerbaar te verklaren ondanks elk verhaal en zonder borgstelling, en met uitsluiting van de mogelijkheid van kantonnement. In haar conclusie, op 9 februari 2015 ter griffie van de arbeidsrechtbank neergelegd, vroeg de geïntimeerde dat de tegenvordering onontvankelijk minstens ongegrond zou verklaard worden.

4 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 4 Bij tussenvonnis van 3 november 2015 werd de hoofdvordering ontvankelijk verklaard. Er werd voor recht gezegd dat het beroep van de geïntimeerde tegen de beslissing van de appellant gegrond was in die zin dat de beslissing om regularisaties op te stellen voor de periode van het tweede kwartaal 2010 tot en met het tweede kwartaal 2013 voor de in de beslissing genoemde spelers die louter met een winstpremie en/of een kostenvergoeding werden betaald, ongegrond was. Er werd voor recht gezegd dat de beslissing van de appellant ten aanzien van de andere spelers principieel gegrond was in die zin dat deze spelers gebonden (waren) door een arbeidsovereenkomst met de voetbalclub. Alvorens cijfermatig te kunnen oordelen werd ambtshalve de heropening der debatten bevolen om de appellant toe te laten de eventueel verschuldigde bijdragen te begroten rekening houdende met het volgende: - er zijn geen bijdragen verschuldigd betreffende de voetbalspelers die louter met winstpremies en/of kostenvergoedingen werden betaald bij gebrek aan het bestaan van een arbeidsovereenkomst; - er zijn wel bijdragen verschuldigd voor de spelers die naast de winstpremies en/of kostenvergoedingen een vaste maandelijkse vergoeding ontvangen. Beiden zijn gebonden door een arbeidsovereenkomst. Dit geldt zowel voor de spelers die overeenkomstig de wet betaalde sportbeoefenaars van 24 februari 1978 als betaalde sportbeoefenaars worden beschouwd alsmede degenen die niet als dusdanig kunnen beschouwd worden bij gebrek aan het bereiken van de loongrens. Zij zijn bijdrageplichtig; - ter bepaling van de loongrens voor de betaalde sportbeoefenaar werden de volgende loonelementen in aanmerking genomen, benevens het vast loon: -de winstpremies; -de kostenvergoedingen; -de abonnementen; - de cijfermatige overwegingen nopens de getrouwheidspremies, het vakantiegeld en de tewerkstellingsbreuk 19/38 zoals hiervoor uiteengezet. De tegenvordering werd naar de bijzondere rol verwezen. De beslissing nopens de gerechtskosten werd aangehouden. De eerste rechter was inzonderheid van oordeel: - dat er in casu een verschil moest gemaakt worden tussen de voetballers die vaste vergoedingen en/of winstpremies kregen, en diegenen die enkel winstpremies en/of kostenvergoedingen ontvingen; - dat, wat de laatste groep betreft, de vraag rees of er sprake was van loon in de zin van de Arbeidsovereenkomstenwet; - dat dit niet het geval was, zoals uit bepaalde rechtspraak en rechtsleer bleek; - dat, wat de eerste groep betreft, een nieuw onderscheid moest worden gemaakt naargelang de loongrens in artikel 2, 1, eerste lid van de Arbeidsovereenkomstenwet Betaalde Sportbeoefenaars al dan niet werd overschreden; - dat het te hanteren loonbegrip datgene uit de Loonbeschermingswet was; - dat inzonderheid kostenvergoedingen en winstpremies onder dit begrip vielen;

5 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 5 - dat bij het afsluiten van de overeenkomst niet altijd met zekerheid kon worden bepaald of de loongrens al dan niet zou overschreden worden; - dat de bepalingen van de Arbeidsovereenkomstenwet Betaalde Sportbeoefenaars mogelijk slechts toepasselijk waren zodra die loongrens met zekerheid overschreden werd; - dat echter ook sportbeoefenaars die de loongrens niet bereikten doch met hun activiteit in hun levensonderhoud voorzagen, door een arbeidsovereenkomst verbonden konden zijn; - dat dit het geval was wanneer niet enkel winstspremies maar ook een vaste vergoeding werden betaald; - dat, wat de cijfers betreft, terecht slechts een regularisatie op grond van de door de werkgever toegepaste deeltijdse arbeidsregeling werd toegepast; - dat de appellant terecht voorhield dat het aanvullend of extralegaal vakantiegeld aan socialezekerheidsbijdragen onderworpen was; - dat de geïntimeerde zich niet kon beroepen op de schending door de appellant van de beginselen van behoorlijk bestuur. 3. De procedure in hoger beroep In zijn akte van hoger beroep vordert de appellant dat het hoger beroep ontvankelijk en gegrond zou verklaard worden, dat het bestreden vonnis zou worden tenietgedaan, in zoverre het oordeelt dat spelers die louter met een winstpremie en/of een kostenvergoeding werden betaald, niet gebonden waren door een arbeidsovereenkomst, en dat het arbeidshof, opnieuw wijzende, de oorspronkelijke hoofdvordering van de geïntimeerde ongegrond en de oorspronkelijke tegenvordering van de appellant gegrond zou verklaren. Gevraagd wordt de geïntimeerde in de kosten van de beide aanleggen te verwijzen. In haar conclusie, op 29 juni 2016 ter griffie neergelegd, vordert de geïntimeerde dat het hoger beroep ongegrond zou verklaard worden. Zij stelt incidenteel beroep in en vraagt dat haar oorspronkelijke vordering geheel gegrond zou verklaard worden alsook dat de tegenvordering onontvankelijk minstens ongegrond zou verklaard worden. Zij vraagt de verwijzing van de appellant in de kosten van het geding. De partijen worden gehoord in de uiteenzetting van hun middelen en conclusies op de openbare terechtzitting van 24 maart De grieven van de hoger beroepen 4.1. De appellant acht zich gegriefd door het bestreden vonnis. Hij stelt inzonderheid: - dat de eerste rechter ten onrechte een onderscheid heeft gemaakt tussen de voetballers die een vaste vergoeding en/of winstpremies ontvingen, en zij die enkel winstpremies ontvingen;

6 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 6 - dat enkel het al dan niet overschrijden van de loongrens bepaalt of een voetballer onder de toepassing van de Arbeidsovereenkomstenwet Betaalde Sportbeoefenaars valt; - dat ook kostenvergoedingen in aanmerking komen om uit te maken of dit het geval is; - dat ook voetballers voor wie de loongrens niet is overschreden, door een arbeidsovereenkomst verbonden kunnen zijn, ook al worden zij enkel met winstpremies betaald; - dat hiertoe het bestaan van de elementen arbeid, loon en gezag, bewezen moet worden, wat in casu het geval is; - dat de eerste rechter niet heeft nagegaan of de winstpremies contractueel waren toegekend, alsook of de voetballers, naast een winstpremie, ook een fictief loon onder de vorm van een kostenvergoeding ontvingen; - dat de eerste rechter de tegenvordering ten onrechte niet geheel gegrond heeft verklaard Ook de geïntimeerde acht zich gegriefd door het bestreden vonnis. Zij stelt inzonderheid: - dat de appellant moet aantonen dat de geïntimeerde met de voetbalspelers die meer dan enkel winstpremies en/of kostenvergoedingen ontvingen, door een arbeidsovereenkomst verbonden was; - dat het vermoeden in artikel 3 van de Arbeidsovereenkomstenwet Betaalde Sportbeoefenaars slechts kan ingeroepen worden zodra vast staat dat er sprake is van een betaalde sportbeoefenaar in de zin van artikel 2 van de wet; - dat hiertoe de elementen arbeid, gezag en loon voorhanden moeten zijn; - dat met loon loon in de zin van de Arbeidsovereenkomstenwet wordt bedoeld; - dat enkel rekening kan gehouden worden met loon dat met zekerheid gekend is op het ogenblik van het sluiten van de overeenkomst; - dat inzonderheid premies en kostenvergoedingen ten aanzien waarvan het recht niet vaststaat bij het sluiten van de arbeidsovereenkomst, niet in aanmerking komen; - dat de loongrens voor geen der geregulariseerde werknemers is bereikt; - subsidiair, dat de gehanteerde tewerkstellingsbreuk wordt betwist; - dat ook geen socialezekerheidsbijdragen kunnen gevorderd worden op het vakantiegeld, de getrouwheidspremies en de abonnementen. 5. Bespreking 5.1. De ontvankelijkheid van de hoger beroepen Het hoofdberoep werd tijdig en regelmatig naar de vorm ingesteld. Het is ontvankelijk. Hetzelfde geldt voor het incidenteel beroep De gegrondheid van de hoger beroepen Centraal in de betwisting staat artikel 2, 1 van de Arbeidsovereenkomstenwet Betaalde Sportbeoefenaars dat als volgt luidt:

7 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 7 Onder betaalde sportbeoefenaars worden verstaan de personen die de verplichting aangaan zich voor te bereiden op of deel te nemen aan een sportcompetitie of -exhibitie onder het gezag van een ander persoon tegen loon dat een bepaald bedrag overschrijdt. Het in het eerste lid bepaalde bedrag van het loon, zoals bedoeld in de wet van 12 april 1965 betreffende de bescherming van het loon van de werknemers, wordt jaarlijks door de Koning vastgesteld na advies van het Nationaal Paritair Comité voor de Sport.. Hieraan moet artikel 3 van de wet gekoppeld worden, dat als volgt luidt: Niettegenstaande elke uitdrukkelijke bepaling van de overeenkomst, wordt de tussen een werkgever en een betaalde sportbeoefenaar gesloten overeenkomst, welke titel daar aan ook wordt toegekend, aangezien als een arbeidsovereenkomst voor bedienden en geregeld door de bepalingen van de desbetreffende wetgeving en door de bepalingen van deze wet.. De geïntimeerde merkt terecht op dat het vermoeden in artikel 3 slechts geldt wanneer vooraf is uitgemaakt dat de overeenkomst werd gesloten door een betaalde sportbeoefenaar omdat de toepassingsvoorwaarden van artikel 2, 1 vervuld zijn. Het vermoeden is overigens onweerlegbaar en slaat ook op het bestaan van een gezagsverhouding zelf (zie Cass. 26 januari 2015, JTT 2015, 152, dat Arbh. Gent, afd. Brugge, 28 juni 2013, JTT 2013, 438, bevestigt) Artikel 2, 1 van de Arbeidsovereenkomstenwet Betaalde Sportbeoefenaars hanteert slechts één loonbegrip, en dat is niet datgene uit de Arbeidsovereenkomstenwet, te weten de tegenprestatie van de ter uitvoering van de arbeidsovereenkomst verrichte arbeid (zonder dewelke er overigens geen arbeidsovereenkomst kan zijn). Enkel het loonbegrip in artikel 2 van de Loonbeschermingswet is hier relevant, wat betekent dat, om te bepalen of de loongrens al dan niet overschreden wordt en men dus mogelijk met een betaalde sportbeoefenaar te maken heeft, inzonderheid alle geldsommen en in geld waardeerbare voordelen waarop de werknemer (in casu de persoon die de verplichting aangaat zich voor te bereiden op of deel te nemen aan een sportcompetitie of -exhibitie onder het gezag van een ander persoon) ingevolge zijn dienstbetrekking (in casu de arbeidsverhouding van de betrokkene) recht heeft, dus ook inzonderheid de kostenvergoedingen die geen verdoken loon zijn, wedstrijdpremies die niet als loon kunnen worden aangezien, de vergoedingen in geval van arbeidsonderbreking of (althans volgens de appellant in de huidige zaak en ondanks de uitsluiting in artikel 2, derde lid, 1, a) van de Loonbeschermingswet) het vakantiegeld, zonder dat het relevant is of zij de tegenprestatie van verrichte arbeid (in casu de voorbereiding op of deelneming aan een sportcompetitie of exhibitie) vormen De loongrens wordt jaarlijks bij koninklijk besluit vastgelegd voor een periode die aanvangt op 1 juli van het lopende jaar en eindigt op 30 juni van het daaropvolgende jaar. Vraag is op welk ogenblik het loon (in de zin van de Loonbeschermingswet) dat in aanmerking komt om na te gaan of de loongrens al dan niet overschreden is, moet bepaald worden. De wet zegt hierover niets. Naar analogie met wat eerder het geval was bij de toepassing van de loongrens in het proefbeding voor bedienden (art. 67, 2 Arbeidsovereenkomstenwet), kan voorgehouden worden dat het gaat om het loon dat bij het sluiten van de overeenkomst (zie Cass. 5 april 1993, RW , 465) met zekerheid gekend is (vgl. Cass. 19 november 1984, Soc.Kron. 1985, 78) én waarop dan al recht

8 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 8 bestaat (vgl. Cass. 26 april 1982, JTT 1983, 181). Dat het daadwerkelijk verschuldigde loon nadien onder de loongrens valt, is dan niet meer relevant (zodat het arbeidshof het standpunt van de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal overleg, vervat in het schrijven van 22 mei 2014 dat de geïntimeerde als haar stuk V.1 overlegt, niet kan bijtreden) Het gebruik in de Arbeidsovereenkomstenwet Betaalde Sportbeoefenaars van het loonbegrip uit de Loonbeschermingswet werd al als een juridische blunder bestempeld (zie L. NELIS en W. RAUWS, Enkele beschouwingen over de arbeidsovereenkomst voor betaalde sportbeoefenaars, in X, Liber Amicorum Jozef Van den Heuvel, Antwerpen, 1999, (345) 347) en het arbeidshof is het hiermee eens. In de parlementaire voorbereiding is hiervoor blijkbaar niet echt een duidelijke (laat staan een deugdelijke) uitleg te vinden. Erger is dat één en ander vragen doet rijzen nopens het respecteren van het grondwettelijk gelijkheids- en non-discriminatiebeginsel, zij het niet omwille van het hanteren van een loongrens op zich. Inderdaad heeft het hanteren van het loonbegrip uit de Loonbeschermingswet tot gevolg dat een sportbeoefenaar als een betaald sportbeoefenaar zal worden aangezien, wanneer zijn loon in de zin van die wet de loongrens bereikt, ook al is het loon in de zin van het arbeidsovereenkomstenrecht (inzonderheid in de Arbeidsovereenkomstenwet), lager dan die loongrens, of zelfs geheel onbestaande (wat inzonderheid het geval kan zijn wanneer de betrokkene enkel recht heeft op geen verdoken loon zijnde kostenvergoedingen en/of op bepaalde wedstrijdpremies), in welk geval hij zelfs op onweerlegbare wijze geacht zal worden verbonden te zijn door een arbeidsovereenkomst (nota bene: dus ook wanneer hij volgens zijn overeenkomst helemaal geen recht heeft op loon in de zin van het arbeidsovereenkomstenrecht). Deze wettelijke fictie (zie M. DE VOS, Loon naar Belgisch arbeidsovereenkomstenrecht, Antwerpen, 2001, 122, nr. 72) zal ertoe leiden dat socialezekerheidsbijdragen zullen verschuldigd zijn, berekend op (zoals in casu het geval is) deeltijdse arbeidsprestaties en een hiervoor volgens de wet (sensu lato) verschuldigd minimumloon (dus ook al werd dit loon niet betaald en zelfs al was het volgens de overeenkomst van de partijen niet verschuldigd zie W. VAN EECKHOUTTE, Sociaal Compendium Socialezekerheidsrecht , Mechelen, 2015, , nr ). Hij wordt in dit geval anders behandeld dan de persoon die er zich ook toe verbindt zich voor te bereiden op of deel te nemen aan een sportcompetitie of -exhibitie onder het gezag van een ander, doch wiens loon in de zin van de Loonbeschermingswet de loongrens niet bereikt, nu die enkel door een arbeidsovereenkomst zal verbonden zijn wanneer het element loon in de zin van tegenprestatie van de verrichte arbeid voorhanden is. Wanneer hem aldus slechts reële kostenvergoedingen of niet als loon te beschouwen wedstrijdpremies verschuldigd zijn, zal er géén arbeidsovereenkomst zijn en is er bijgevolg ook geen sprake van onderwerping aan de RSZ-wet en heffing van socialezekerheidsbijdragen. Nu verschillende voetbalspelers wier prestaties tot de regularisatie hebben geleid, enkel winstpremies, desgevallend ook kostenvergoedingen, ontvingen, is de kwestie relevant voor het beslechten van het huidige geschil en besluit het arbeidshof ambtshalve een prejudiciële vraag te stellen aan het Grondwettelijk Hof.

9 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 9 Het is wel te verstaan dat het arbeidshof zich thans nog niet uitspreekt over de vraag welke kostenvergoedingen en welke premies voor welke spelers al dan niet als loon in de zin van de Arbeidsovereenkomstenwet (of zelfs de Loonbeschermingswet) kunnen worden aangezien, evenmin als dit hof zich al uitspreekt over de vraag of en voor welke voetballers er sprake is van arbeid in arbeidsrechtelijke zin of van het bestaan van een gezagsverhouding. HET ARBEIDSHOF, Gelet op de bovenstaande gronden Gelet op de wet van 15 juni 1935 op het gebruik der talen in gerechtszaken en inzonderheid op artikel 24 van die wet. Alle andere en strijdige conclusies verwerpende. Rechtdoende op tegenspraak. Verklaart het hoofdberoep en het incidenteel beroep ontvankelijk. Alvorens over de gegrondheid van de hoger beroepen te oordelen, stelt aan het Grondwettelijk Hof de volgende prejudiciële vraag: "Schenden de artikelen 2, 1, en 3 van de wet van 24 februari 1978 betreffende de arbeidsovereenkomst voor betaalde sportbeoefenaars al dan niet de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, doordat de omschrijving van loon in artikel 2, 1 van de wet van 24 februari 1978 als loon in de zin van de Loonbeschermingswet, tot gevolg heeft dat een persoon die er zich toe verbindt zich voor te bereiden op of deel te nemen aan een sportcompetitie of -exhibitie onder het gezag van een ander, d.w.z. een sportbeoefenaar, als een betaald sportbeoefenaar wordt aangezien, wanneer zijn loon in de zin van de Loonbeschermingswet de grens in artikel 2, 1 van de wet van 24 februari 1978 bereikt, ook al is het verschuldigde loon in de zin van het arbeidsovereenkomstenrecht (inzonderheid in de Arbeidsovereenkomstenwet), d.w.z. de tegenprestatie van de verrichte arbeid, lager dan deze grens, en ook al is er in het geheel geen loon in deze zin verschuldigd, in welk geval de betrokkene bovendien op onweerlegbare wijze geacht wordt verbonden te zijn door een arbeidsovereenkomst, terwijl de persoon die er zich toe verbindt zich voor te bereiden op of deel te nemen aan een sportcompetitie of - exhibitie onder het gezag van een ander, doch wiens loon in de zin van de Loonbeschermingswet de voormelde grens niet bereikt, enkel door een arbeidsovereenkomst verbonden is wanneer bewezen wordt hij ingevolge de overeenkomst aanspraak kan maken op loon in de zin van het arbeidsovereenkomstenrecht? Verwijst de zaak naar de bijzondere rol van de vijfde kamer. Houdt de beslissing nopens de gerechtskosten aan. Aldus gewezen door de vijfde kamer van het arbeidshof Gent, zetelend te Brugge, samengesteld uit Jan Herman, kamervoorzitter in het arbeidshof, voorzitter, Danny Meseure, raadsheer in sociale zaken, benoemd als werkgever, Fernand Jonckheere, raadsheer in sociale zaken, benoemd als

10 Arbeidshof Gent, afdeling Brugge 2016/AR/59 p. 10 werknemer-arbeider, en in openbare terechtzitting van vrijdag achtentwintig april tweeduizend en zeventien uitgesproken door voorzitter Jan Herman, bijgestaan door Hendrik Van Schuerbeek, griffier. H. Van Schuerbeek - F. Jonckheere - D. Meseure - J. Herman.