Probus Maasland Speech voorzitter H.NEEL, 9 januari 2013

Transcriptie

1 ANNO 2012 KWAMEN WE BIJEEN OP WOENSDAG 9 JANUARI MET; De Heren: Henri Neel, voorzitter, Gène Savelkoul, Ondervoorzitter; Jos Van Erum, penningmeester; Rik Timmermans, secretaris , Hubert Engelen, Paul Gerards, Sjef Gillissen, Michel Hennissen, Milo Hollman, Gerard Konings, Jaak Cleven, Ton Omloo, Theo Prikken, Wim Theelen, Karel Vanbergen, Kees Halkes, Bart Teuwen, Jacques Weerts, , De Dames:, Margriet de Beaumont, Denise Deckers, Josette Peters, Ans Guillaume, , , Christien Adams, Riny Vaesen, Lenie Joosten, Isabelle Brouns, Lieve Smeets, Mimi Peymen, Hilde Duyck, Janny Geraedts, Lili Budé, Ria Peters, , , An Verheyden BEHALVE:, François Delwaide, Gloria Hamming, Paul Janmaat, Coenen Jose, Emmy Cardozo, Willemien Otten, Smits Mieke, Op t Roodt Jacqueline, Jef Bovend aerde, KWAMEN WE SAMEN In Kasteel Wurfeld Maaseik ONZE SITE IS: Gebruikersnaam: probus Wachtwoord: maasland HET VERSLAG IS : Onze eerste all in bijeenkomst in het nieuwe jaar mag ronduit een succes genoemd worden. Vanaf de ontvangst zat de gezellige sfeer er al dadelijk in. Veel handjes schudden, vele kussen, vele voorspoedige wensen en veel bijpraten bij de traditionele tas koffie en het al eveneens traditioneel koekje. Maar er diende niet enkel verteld te worden er moest ook gewerkt worden want zo stond het in het scenario. Na enkele malen tot de orde geroepen te hebben, want de timing moest gerespecteerd worden, nam onze nieuwe voorzitter het woord om iedereen officieel welkom te heten en kon hij aan zijn maidenspeech beginnen. Probus Maasland Speech voorzitter H.NEEL, 9 januari 2013 Lieve dames, beste vrienden, -Uit schrik het tegenovergestelde te vertellen van wat ik heb neergeschreven en omdat ik als voorzitter niet meer eender wat mag zeggen en zeker niet in aanwezigheid van de dames, hou ik maar best deze nieuwjaarsbrief bij de hand. -Een hartelijk welkom aan iedereen op onze eerste bijeenkomst van het jaar waarop van mij, als nieuwe voorzitter, een speech verwacht wordt, een maidenspeech nog wel. Men verwacht meteen al veel van een nieuwe voorzitter, vind ik! -Maar de belangrijke dingen eerst en hierbij horen voor jullie allen welgemeende nieuwjaarswensen in naam van het ganse bestuur en in mijn eigen naam.

2 Omdat je eerst vrij rijp moet zijn om lid te mogen worden van Probus, betekenen deze nieuwjaarswensen uiteraard vooral een goede gezondheid. -Vooraleer een poging tot speech te ondernemen wens ik toch nog even een woordje van dank uit te spreken aan het adres van mijn voorganger Hubert voor de efficiënte wijze waarop hij gedurende twee jaar zijn voorzitterschap heeft ingevuld. Met luide stem en klare uitleg, ook wanneer het ging over de prestaties van voetbalclub Genk. Te oordelen naar hun huidige positie, heb ik echter de indruk dat ze in Genk ofwel een andere taal spreken, ofwel dat zijn uitleg dan toch niet altijd even duidelijk was. Hoe dan ook, Hubert, bedankt. -Een voorzitter zou alleen maar van voren kunnen zitten zonder echt voor te zitten indien er Jos en Rik niet waren om alles tot in de puntjes voor te bereiden. Ondanks het feit dat ze nu reeds 10 jaar hiervoor applaus in ontvangst mogen nemen, meen ik dat dit ook nu nog steeds terecht is. -Ook de programmacommissie mogen we niet vergeten. Ook al is het vaak frustrerend een originele bezigheid te plannen voor gepensioneerden waarvan iedereen weet dat ze geen tijd hebben, alles al weten en overal al geweest zijn, zou ik toch zeggen: volhouden Wim, Karel, Milo en Paul, zelfs wanneer, zoals nu in het geval van Wim, een sabbatjaar moet worden ingelast. Dank voor het geleverde werk. Ik ben ervan overtuigd dat met Hubert en François als nieuwe leden van de commissie ook nieuwe ideeën zullen opborrelen. -Last but not least een woordje van dank voor onze nieuwe ondervoorzitter, Gène, die de euvele moed gehad heeft om ja te zeggen op de vraag om deze functie op te nemen. Met hem hebben we iemand die reeds zodanig veel ervaring heeft dat hij het ondervoorzitterschap zou kunnen overslaan om meteen voorzitter te worden. Gène, welkom in het bestuur, maar toch even geduld wat dat voorzitterschap betreft. Inderdaad even geduld want we weten intussen allemaal dat een ontslag veel geld kan kosten, heel veel geld. Als een kleine Vlaams bankier in Londen recht heeft op een ontslagvergoeding van 12,5 miljoen Euro, wat moet dat dan zijn voor een voorzitter van Probus Maasland. -Voilà, het belangrijkste is achter de rug, nu mijn speech nog. Kort, want een jaar is ook maar kort. -Zoals jullie weten of toch zouden moeten weten ben ik, nu toch al enkele jaren geleden, als een heel klein, verlegen ventje geboren in Maaseik met mijn neus pal op de Maas, met als gevolg dat ik een groot deel van mijn prille jeugd al ravottend aan die Maas heb doorgebracht. Toen reeds heb ik geleerd dat er aan de andere kant van de Maas een ander volkje woonde, Hollenjers zei men. -Wanneer ik zo n wezen aan de andere kant van de Maas zag verschijnen, mocht ik niet nalaten te roepen: Hollenjer, bollenjer, kieskop, de maaien vrieten dich op. In die tijd vergat ik nog niet zoveel als nu en heb ik dat dan ook plichtsbewust een enkele keer gedaan. Men had mij dat zo geleerd. Wie die men was heb ik nooit goed begrepen. Alleszins mijn ouders niet want die gingen regelmatig den Hollenjer op: mijn moeder omdat er de boter goedkoper was, mijn vader misschien omdat er de pintjes goedkoper waren. Dat ze er lekkerder waren heb ik hem nooit horen zeggen, wel dat ze er kleiner waren! Maar ja, dat is al héél, héél lang geleden. Later hoorde

3 ik ook nog vezelen dat ik met een Hollenjer altijd op mijn hoede moest zijn want es er dich niet bedreugt, dan is het omdet er het vergieten heef -En nu, zie me hier nu staan als voorzitter van een club waarvan een groot aantal leden Hollenjers zijn. En ik vind het zelfs niet erg, integendeel, ik vraag me zelfs af of ik voorzitter zou willen zijn van deze club zonder de aanwezigheid van Hollenjers of laten we ze misschien maar beter Limburgers van over de Maas noemen. Het toffe van onze club heeft hier inderdaad mee te maken. -Maar dat men heeft me nooit losgelaten en Michels overtuigend verhaal over het wedervaren van onze contreien in de afgelopen eeuwen heeft mijn nieuwsgierigheid naar dat men opnieuw aangewakkerd. Wat volgt zijn uiteraard persoonlijke reflecties die misschien niets met de werkelijkheid te maken hebben, maar omdat een voorzitter altijd gelijk heeft ga ik toch mijn gang. -Tijdens de uiteenzetting van Michel is het mij duidelijk geworden dat we hier in beide Limburgen een lange, gezamenlijke geschiedenis gekend hebben met als resultaat een zeker gemeenschapsgevoel, een gevoel dat in feite storend werkte bij de opdeling van de beide Limburgen in twee aparte staten. Inderdaad, om te kunnen functioneren, hebben nieuwe staten, dus ook de constructie België, een minimum aan loyauteit nodig vanwege hun burgers. Een buitenlandse vijand zoeken is herhaaldelijk in het verleden daartoe een beproefde techniek geweest. Minder radicaal maar, zoals in ons geval blijkt, niet minder efficiënt, is het gestaag denigreren van elk concurrerend gemeenschapsgevoel. Dus Hollanders mochten zonder schroom keeskoppen worden genoemd. -Vandaar dat ik durf beweren dat in ons geval men de overheid is in al zijn facetten, van hoog tot laag, tot in het onderwijs toe en dit reeds van vóór de tijd van mijn ouders. Mogelijke uitlopers hiervan tot op de dag van vandaag zijn de Hollander- en Belgenmoppen, hoe onschuldig ze meestal ook zijn. Een zeker leedvermaak t.o.v. elkaar zou hier ook iets mee te maken kunnen hebben... Kortom de constructie van een nationaliteitsgevoel, nodig om democratische machtsuitoefening mogelijk te maken, is steeds een zorg geweest van alle bestuurders en is dit in grote mate ook nu nog. -Een mens is een sociaal wezen, al vergeten we dat wel eens, dat zich verbonden weet met zijn naaste omgeving omdat hierdoor zijn overlevingskansen vergroten (familie, stam, dorp...). Andere gemeenschappen daarentegen werden en worden in zekere mate nog steeds vrij vlug als rivaliserend, zelfs vijandelijk beschouwd, waartegen op geregelde tijdstippen moet opgetreden worden, vroeger onder de vorm van nietsontziende razzia s, nu onder de vorm van allerhande sancties, oorlogen en terreur. -Merkwaardig is dat er tijdens die razzia s vroeger vaak vrouwen als buit werden meegevoerd. Hoe vreemd toch! Wakkere historici hebben hieruit menen af te leiden dat die beroofde buren ook maar arme sukkels waren. Diezelfde historici hebben kunnen achterhalen dat het eigen is aan mannen om bij buren vrouwen te gaan roven terwijl ze zelf hun eigen vrouwen jaloers verdedigen of wegstoppen. Vraag dat maar eens aan die van Maaseik die vroeger in Neeroeteren naar de kermis gingen. Dat geldt natuurlijk niet voor onze buren van over de Maas waarmee we reeds zeer lang

4 vruchtbare betrekkingen onderhouden. -Samenhorigheid is dus een gevoel dat van naturen kleinschalig is en nauwelijks verder reikt dan de vertrouwde omgeving. Wil men die samenhorigheid overbrengen naar grotere entiteiten, zoals daar zijn de stad, de provincie, het gewest, de staat, Europa of nog verder, dan kan dit enkel door bewuste interventies van de betrokken beleidsniveaus via een helpende hand, bijwijlen zelfs een manipulerende hand ( onderwijs, media...). In tegenstelling tot het natuurlijk gemeenschapsgevoel hebben we hier dan te maken met een artificieel opgebouwd iets in vaak verbeelde gemeenschappen. -Voorbeelden van onze hedendaagse, natuurlijke verbondenheid zijn uiteraard de familie, het dorp, de plaatselijke volleybalclub, in zekere mate zelfs de regionale voetbalclub zoals Genk op voorwaarde dat ze succesvol zijn want met losers willen we ons niet identificeren. In feite zijn we op zoek naar zelfverheerlijking, naar eigen succes. Onbewust hopen we dat het succes van de familie, de club, de stad, de provincie of het land ook op onszelf afstraalt en ten dele ons eigen succes betekent. Zo zijn we nu eenmaal geprogrammeerd. -Voorbeelden van pogingen tot en uitingen van bredere verbondenheid vinden we onder meer in de provinciale campagne Trots op Limburg en in verkleedpartijen allerhande ter gelegenheid van bijvoorbeeld nationale sportevenementen, ondersteund door vlagvertoon, trommelgeroffel, volksliederen en dies meer. ( denk aan de oranjegekte, de rode duivels, de olympische spelen, Kim Clijsters...). Zo worden we nu eenmaal geconditioneerd. -Deze uitingen bewijzen dat het opbouwen van gemeenschapsgevoelens op grotere schaal wel degelijk mogelijk is en, zoals aangetoond in het verleden, zelfs kan uitmonden in doodsgevaarlijk staatsnationalisme. -Toch hoeft er geen tegenstelling te bestaan tussen het lokale en het nationale. Zoals zo vaak in het leven bestaan er geen zwart-wittegenstellingen, maar is grijs de overheersende kleur wanneer het gaat over menselijke betrekkingen. Vandaar misschien het overweldigend, wereldomvattend succes van de roman Vijftig tinten grijs van El James. Is er iemand onder jullie die hem niet gelezen heeft? Het zou gaan om vijftig erotische fantasieën van het vrouwelijk hoofdpersonage van het boek, niet meer of minder. Spijtig dat het te laat is om het als cadeau onder de kerstboom te leggen. -Dat het zonder bewuste inspanning van hogerhand niet lukt om grootschalige samenhorigheid op te roepen blijkt uit het coma waarin het Beneluxgevoelen momenteel verkeert. België lijkt gekozen te hebben om een politiek en economisch aanhangsel van Frankrijk te worden! Ik stel me de vraag of hier niet de echte reden ligt voor de

5 aanhoudende miserie met de Fyrasneltrein tussen Brussel en Amsterdam. Antibeneluxers steken hem stokken in de wielen! Nu heb ik net vernomen dat onze minister van buitenlandse zaken aan zijn collega s van Nederland en Luxemburg voorgesteld heeft om gezamenlijke ambassades te openen in het buitenland. Goed gezien dacht ik. Inderdaad, indien deze ambassades met echt goede diplomaten bemand worden is de kans groot dat er niet meteen ruzie ontstaat. Maar even later hoorde ik dat het niet de bedoeling is om tot gemeenschappelijke standpunten te komen maar om kosten te besparen. -Nu nog de moraal van het verhaal. Een bekende Belgische TV-kok beëindigt zijn culinaire tussenkomsten steeds met de vraag: Wat hebben we vandaag geleerd? Ik zou als volgt antwoorden: Er hoeft geen tegenstelling te bestaan tussen lokale verbondenheid enerzijds en nationale of internationale gevoelens anderzijds. Men hoeft zijn eigenheid niet op te geven om de wijde wereld in te trekken. Probus Maasland is een kleine regionale familie van grote mensen waarin iedereen meetelt. De club is van iedereen en voor iedereen met plaats voor zowel kleine als grote verhalen. Wees achterdochtig ten overstaan van Men. Indien je iets echt wil weten kom dan naar de club. Daar is er altijd wel iemand die het haarfijn kan uitleggen. In ons lang verleden hebben onze dames steeds ons leed gedeeld. Laten wij hen in onze korte toekomst ook ons lief delen door hen zoveel als mogelijk op onze clubactiviteiten uit te nodigen. -Ik zie Lili denken: Thuis zegt hij niks en hier kan hij niet zwijgen. Dus zwijg ik nu. H.NEEL Na deze, toch wel opmerkelijke toespraak, was het tijd voor de verdere plichtplegingen. Vooreerst was het de vereremerking van onze aftredende voorzitter Hubert Engelen met de kentekenen van Past President en de toevoeging van zijn naam op het voorzitterslint. Vervolgens werd er overgegaan tot de inlijving van ons nieuw lid Theo Prikken. Theo van harte welkom in onze club. Onze dames krijgen op deze manier versterking van de echtgenote van Theo, An Verheyden. An ook van harte welkom. Na mededeling van enkele praktische nota s kon er gestart worden met het nuttigen van de bubbels om te toasten op het nieuwe jaar.

6 Zoals gepland konden we aanvatten met de lunch. Het wezen met nadruk gezegd: het hertenhammetje was bijzonder smakelijk en goed van cuisson. Ook hetgeen volgde was smakelijk en goed en dit tot ieders tevredenheid. Met een goed gevoel keerden we, op een ordentelijk uur, voldaan huiswaarts. * VOLGENDE VERGADERING OP WOENSDAG 23 JANUARI IN HOTEL MAASKANT VENLOSESTEENWEG 7 TE 3680 MAASEIK. (tel: ) Graag vernam de programmacommissie zo vlug mogelijk wie komt en vooral wie blijft eten. De dames zijn uiteraard zeer welkom. Thema van de lezing is de mensenrechten door Drs. Toon Vissers. * Voor de volgende vergadering hadden we ook graag geweten wie deelneemt aan de Nationale Probusdag te Gent op 28 mei 2013.