Ik kan niet anders zeggen dan dat het een mooie leuke tocht was, waarbij ik veel heb geleerd. Dank dat ik mee mocht en tot een volgende keer!

Transcriptie

1 Met vijf schepen en 29 opvarenden gaan we op pad. Het beloofde een mooi en zonnig weekend te worden met weinig tot geen regen en een geschikte wind om mee naar de Wadden te varen. Mooi, dacht ik, want kou is niets voor mij! Omdat ik donderdag en vrijdag twee opleidingsdagen had en meteen door zou rijden naar Enkhuizen, moest ik woensdagavond alle spullen al inpakken. In tegenstelling tot menig fervent zeiler, moet ík hier diep over nadenken. Wat neem je mee als je gaat zeilen? Wat is warm genoeg? Wat als het gaat regenen? Gelukkig heeft Jan Willem een hele inpaklijst g d, waar ik goed mee uit de voeten kan. Gympen (liefst met witte zool), warme kleding, muts, handschoenen, en eventueel een muziekinstrument?? Uiteindelijk stap ik met mijn gloednieuwe zeiljas keurig vrijdag 7 oktober om uur in Enkhuizen aan boord van de Mistral, waar Jan Willem en Alna en opstappers Wouter en Marion me opwachten met een vers gebakken portie kibbeling en friet. Nadat ook de andere schepen, die die avond van Enkhuizen naar Stavoren varen, aanwezig zijn en iedereen heeft gegeten, begint het Schippersoverleg. Ik hoop dat besloten wordt dat we naar een Waddeneiland varen. Dan gaan we namelijk een echte zee op, hetgeen in mijn fantasie een woeste plek is met hoge deinende golven en waarbij we hangend in de mast naar elkaar roepen en er zeewater over de boeg klotst. Alna geeft me al een kleine winstwaarschuwing. Het zou nog wel eens kunnen tegenvallen, die woeste spanning. Om half 8 vertrekken we richting Stavoren. Het is al donker, en dit wordt de eerste keer dat ik in het donker zeil. Door Wouter ben ik al goed voorbereid op de belangrijkste lichten die je kan tegenkomen op het water: groen licht zit aan stuurboord, rood licht zit aan bakboord, en zie je de lichten beide tegelijk dan komt het schip recht op je af. Omdat ik ook voor mijn vaarbewijs aan het leren ben vind ik het een leuke oefening om te kijken

2 of ik de oplopende schepen en schepen op tegengestelde koers kan herkennen. Helaas staat er weinig wind en varen we geheel op de motor de afstand tussen Enkhuizen en Stavoren (dit betekent dan weer wel dat Jan Willem genoeg tijd heeft om alle vragen van mij en Marion te beantwoorden!). Tussendoor klinken er een paar grappen en grollen over de marifoon. Ik leer al snel dat het een Kunst is om met de Klazina contact te leggen middels de marifoon. Dit blijft overigens het hele weekend belangrijk onderdeel van gesprek. In Stavoren zien we Etoile de Mer al liggen. Ben heeft genoeg plek over gelaten voor de rest en Jan Willem meert de Mistral keurig af, rechtstreeks bij een trappetje aan de wal. Het is uur en we gaan na een klein drankje meteen naar bed, oh ja: te kooi. De volgende dag gaan we om 8.00 uur weer op pad. Ik kan me de laatste keer dat ik me zonder te douchen s ochtends in de kleren hees niet meer heugen. Avontuurlijk voelt het wel. De tocht van Stavoren naar de sluis bij Kornwerderzand is heerlijk. Er staat genoeg wind en ik mag zelfs een tijdje sturen. Voor mij zie ik de Helena en ik krijg de opdracht om daar achteraan te varen. Als iedereen op een gegeven moment benedendeks is en zelfs Jan Willem als laatste de kajuit in gaat en mij alleen aan het roer laat staan, zie ik dat dan ook maar als een groot compliment! Voor de sluis wachten we op elkaar en is de grote vraag: Waar is Ben? Ben blijkt van een rustig ontbijt te houden en is iets later dan de andere schepen op pad gegaan. We besluiten toch maar vast de sluis in te gaan, aangezien de Klazina voor een

3 kleine reparatie langs Harlingen moet, en we rekening moeten houden met hoog water op de Waddenzee. Eenmaal in de sluis zien we een sluis verder de tweemaster van Ben liggen, keurig op tijd en volgens schema, wat een grap! Terwijl we wachten op het stutten kletsen even we gezellig met de bemanning van schip de Noorderzon, waarmee vader moeder en twee kids voor dat weekend mee vertrokken zijn. Na de sluis zijn we dan echt op zee. Alna krijgt gelijk: geen woeste golven en geen klotsend zeewater over de boeg. Er staat ook geen sterke wind dus we varen op de motor richting Harlingen. Eenmaal daar aangekomen leggen we aan voor een uurtje, en terwijl Rob op jacht gaat naar een impellor gaat de rest op jacht naar vis voor de lunch. Wouter en ik gaan nog snel even wat boodschapjes voor de avondmaaltijd halen. Tot mijn verrassing blijkt Harlingen een prachtig historisch stadje! Daar wil ik een volgende keer nog wel wat langer blijven. Na een uur blijkt er toch niets mis te zijn met de impellor van de Klaziena en kunnen we weer verder. Ondanks dat we de hele tocht van Harlingen naar Vlieland op de motor varen is het een prachtige tocht. We zien stukjes drooggevallen wad, een regenboog en ook een paar zwarte zeehonden! Helaas laten ze zich niet op de foto zetten. Op weg naar Vlieland blijkt ook ineens waarom Jan Willem mailde dat je je muziekinstrument mee mocht nemen aan boord. Opstapper Marion heeft haar accordeon meegenomen! Voorzichtig oefent zij wat in haar hut en heeft niet door dat we allang meegenieten. Tegen het begin van de avond, terwijl het nog licht is, naderen we de haven van Vlieland. Ik vind het echt een fantastisch gevoel dat je zomaar, met je eigen vervoer op een eiland komt. Dat is toch vrijheid! De Libertijn ligt al rustig in de haven, omdat zij een short-cut heeft genomen, en de Elisabeth vaart vlak voor de Mistral de haven in. Vlak na ons komen ook de Helena en de Klazina binnen. Op de plotter zien we dat de Princess nog even nodig heeft om binnen te komen. Ze zal hoogstwaarschijnlijk meer hebben gezeild dan de andere schepen. Na de steigerborrel duik ik lekker onder de douche in het nette toiletgebouw. Dan is het mijn beurt om te koken, toch leuk aan boord van een schip! We hebben alle ingrediënten bij ons voor een lekkere Surinaamse Moksi Alesi en met hulp van Wouter zet ik een grote pan op tafel. Om half 9 (de Princess heeft inmiddels gezellig naast ons aangelegd) verzamelen we op de steiger om met z n allen richting het dorp te gaan. Het dorp ligt er

4 rustig bij en we zijn een ware invasie voor de inwoners van Vlieland. We vinden een leuke bruine kroeg die nog vrij leeg is en nemen hem in een keer in beslag met z n allen. De barvrouw werkt hard om ons allemaal van een drankje te voorzien. Ik heb leuke gesprekken met Ben, Heleen en Dirk (opstapper van de Etoile de Mer). Na een paar biertjes verlaten we de kroeg en het dorp en gaan we te kooi. De volgende dag vertrekken we wederom om 8.00 uur en dit keer vaart de Etoile de Mer als eerste uit (you go Ben!). We varen (op de motor en met zeilen) in een werkelijk prachtige zonsopgang en we maken veel foto s met z n allen. Marion haalt haar accordeon tevoorschijn en onder haar muzikale begeleiding en een prachtige regenboog zingen we Aan de Amsterdamse grachten, My Bonny is over the ocean en Ons Dorp.

5 Vlak voor we bij de sluis van Kornwerderzand aankomen begint een groot schip met Carbonzeilen een wedstrijdje met de Mistral. Het schip wil inlopen maar de Mistral zou de Mistral niet zijn als zij deze wedstrijd niet aanging en ook nog eens won. Jan Willem, die niet voor niets net de race naar Noorwegen heeft gewonnen in zijn klasse, trekt hier en daar aan de lijnen en blijft de carbonzeiler voor. Uiteindelijk geeft de schipper het op, keert plots zijn schip en vaart terug. Boeeee! Eenmaal in de sluis liggen ze vlakbij ons en verklaren dat ze moesten omkeren omdat de pet van de schipper afgewaaid was (jaja). Als het waterpeil in de sluis zakt en het carbonzeilschip gaat hangen omdat de bemanning de lijnen te strak belegd heeft, kijken we gebiologeerd toe. De bemanning komt uit de kajuit stormen en onderneemt snel actie. op de vraag van Jan Willem of zij zijn mes willen lenen wordt niet geantwoord Na de sluis warmen we de knakworsten op voor de lunch en wachten we op de andere schepen. Vanaf hier varen Wouter en ik verder op de Princess, omdat zij sowieso richting Enkhuizen moeten en we niet willen dat de Mistral speciaal voor ons moet omvaren. We nemen afscheid na de gebruikelijke groepsfoto en stappen op het huurschip onder leiding van Arjan. Nienke (van Arjan) heeft een lekkere lunch klaargemaakt en er is verse appelperensap meegebracht door Maddie. Al snel besluit ook onze nieuwe kapitein om te gaan motoren en zo komen we na een middagje gezellig pruttelen in de haven van Enkhuizen aan. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een mooie leuke tocht was, waarbij ik veel heb geleerd. Dank dat ik mee mocht en tot een volgende keer!