Verslag Dreiländergiro Nauders 2009.

Transcriptie

1 Verslag Dreiländergiro Nauders Auteur: Ruud Bakker. Vorig jaar, al vroeg in 2008, zijn de plannen gemaakt om in 2009 een mooie uitdagende tocht te rijden met clubleden. De tocht is georganiseerd met de volgende doelen: Een uitdaging voor bestaande leden van Alcmaria Victrix om de trainingen die je voor jezelf doe om in goede conditie de clubritten en vrijetoertochten te rijden meer zin te geven. Met het organiseren van aansprekende tochten nieuwe leden te werven. Middels dit soort evenementen binnen onze club de saamhorigheid te bevorderen. Bovenstaande opsomming is niet limitatief en wellicht ook niet volledig. In hoevere de doelen zijn gehaald is ook een beetje subjectief dus wil ik hier verder niet over uitwijden. Via En Route hebben we drie appartementjes in Nauders gehuurd en dezelfde organisatie heeft ook de inschrijving geregeld. We zijn met vier auto s naar Nauders gereden. De volgende ochtend op vrijdag stond een trainingsritje op de agenda van ongeveer 80 kilometer. Het was in eerste instantie de bedoeling om naar Serfaus in Oostenrijk te fietsen wat ook de finishplaats was van een etappe van de ronde van Zwitserland. Helaas de weersvoorspelling was: kans op onweer, dus hebben we besloten de trainingsrit iets in te korten en een beetje in de buurt te blijven. Harm was gids. Hij leidde ons via de grensovergang bij Martina van Zwitersland richting Samnaun onder weg lag een pittige beklimming met een aantal smalle tunneltjes waarin het soms behoorlijk donker was en waarbij, zonder dat je ze goed kon zien, soms verrassend scherpe bochten zaten. Ongeveer halverwege de klim begon het wat te regenen en hebben wij bij een bezinestation ter hoogte van het plaatsje Samnaun op elkaar gewacht om zodoende met z n allen de reis weer voort te zetten. In het trainingsritje dat we op vrijdag hebben gereden zaten stukjes uit het parcours van de dreiländergiro en dat kwam weer goed van pas tijdens de belangrijke rit op zondag. Na ongeveer 50 kilometer te hebben gefietst waren we weer terug in Nauders. Zaterdag was het weer enigszins hersteld omdat Toon nog niet had gefietst en omdat het trainingsrondje van vrijdag wat aan de korte kant was hebben de meeste mensen zaterdag een rondje om het meer bij Resia gefiets. Ook hier was Harm weer onze gids. Soms had ik het idee of Harm de hele omgeving daar op zijn duimpje kent. Het meer bij Resia is een stuwmeer en op de bodem van het meer ligt een dorpje. Er steekt nog een puntje van de kerktoren van het dorpje boven de waterspiegel

2 uit. Het was een prachtig rondje om het meer en zaterdag hebben we evengoed nog ongeveer 40 kilometer gefietst. Volgens Paul moesten we er alles aan doen om ons optimaal te prepareren voor de zware tocht over de Stelvio. Daarom hadden we ver van te voren afgesproken om een zelf een pasta maaltijd te bereiden op zaterdagavond. Alle ingredienten om de zware tocht te overleven werden in de maaltijd gedaan. Wederom hebben we heerlijk gegeten en aansluitend nog een stukje gewandeld. De dag van de waarheid kwam steeds dichterbij. Het werd wat stiller in het kamp en we gingen op tijd slapen omdat we de volgende ochtend vroeg aan de start wilde verschijnen. Voor verschillende mensen werd de spanning wel erg hoog. Dave bijvoorbeeld ging slaapwandelen. De volgende ochtend vroeg ontbijten met z n allen en de spanning werd maar hoger en hoger. Toch denk ik dat Paul vond dat de spanning nog niet hoog genoeg was want toen we allemaal klaar stonden om naar de start te gaan zocht Paul nog naar een fietspomp, kennelijk om de spanning nog meer op te pompen. Een aantal mensen hield het niet meer dus gingen we verbrokkeld naar de start. Bij de start was het een drukte van jewelste. Ongeveer drieduizend mensen en een of andere Oostenrijker die een keer per jaar een microfoon in zijn hand kreeg en dat kon je wel merken ook. De man was echt een dagje uit. Klokslag 6:30 uur viel het startschot. Eerst mocht een selecte groep met wat snellere jongens van start en kort daarop konden wij ook gaan fietsen. Het weer was redelijk maar, op een hoogte vanaf 1800 meter, kon het wel eens koud zijn. Dus naast het strenge dieet hadden we ons ook goed voorbereid op de weersomstandigheden. We reden met lange broek en zelf had ik het shirt van Alcmaria Victrix met lange mouwen aan getrokken met daaroverheen het shirt van Alcmaria Victrix met korte mouwen en de gewone wielerhandschoentjes. Na de start was het eerst nog enigszins wat klimmen de Reschenpass over en langs het stuwmeer van Resia. Daarna was het een heel lang stuk dalen. Dat ging met hoge snelheden. Zelf dacht ik dat ik een redelijke snelheid had maar vlak voor de splitsing van de 168 met de 134 kilometer kwam er even een tandem onderdoor zeilen met een bloedgang. Het was in een bocht en de mannen gingen zo hard en zo schuin dat ze volgens mij het hun oorlelletjes over het wegdek schuurden. Dat zijn nu voorvallen die het plezier van het rijden van zo n tocht flink verhogen. Na ongeveer 37 kilometer waren we aan de voet van de Stelvio beland. Daar woonde nog een of andere kunstenaar die zijn tuin vol met totempalen had staan. De natuur en de omgeving van de Stelvio, Stilfserjoch op z n tirools, is werkelijk prachtig. Schitterende heldere beekjes en kleine watervalletjes en tot de 2100 meter toch ook wel veel bomen zeg maar gewoon bosrijk. In het begin van de klim zag ik nog een Nederlands echtpaar, die met fietsen met iets dikkere banden dan waar wij op reden, ook de Selvio gingen beklimmen. De overige deelnemers van de tocht keken met veel ontzag naar deze moedige mensen en sommige

3 applaudiseerde zelfs voor het echtpaar. Door de drukte bij de start en omdat ieder toch zijn eigen tempo rijdt zag ik aan de voet van de Stelvio weinig Alcmaria Victrix mensen meer om me heen. Op advies van Harm begon ik in mijn eigen tempo rustig pedalerend aan de beklimming. Hou nog wat in reserve voor de Ofenpass zei Harm. En hij had echt gelijk wat ondanks dat de Ofenpass niet zo hoog is ( 2149 m) als de Stelvio ( 2797 m), was de beklimming van de Ofenpass best nog wel een respectabele en lastige klim. Maar eerst de Stelvio. Ruim zesentwintig kilometer klimmen met een stijgingspercentage van ongeveer 10%. De beklimming begon bij het dorpje Prad en na elf kilometer klimmen kwamen we nog door het dorpje Trafio waar een post stond met eten en drinken. In gestaag tempo klom ik verder. Nog een aantal kilometers verder kwamen we langzaam bij de boomgrens. Op het punt van de Stelvio waar praktisch geen bomen meer staan heb je het adembenemende uitzicht naar de top van de berg. Op de top de sneeuw en voordat je daar bent de steile beklimming met zijn vele bochten. Op de dag van de rit was het een beetje bewolkt met kans op regen. Toch was het tijdens de beklimming nog redelijk helder weer. Een of twee kilometer onder de top voelde ik opeens de kou op mijn gezicht en wist ik dat het op die hoogt gewoon licht vriest. Ver voor dat we bij de top kwamen hoorden we een aantal enthousiaste supporters, van andere deelnemers, aanmoedigingen roepen en met We are the Champions muziek de boel probeerde op te vrolijken. Rond 10:00 uur had ik de top bereikt. Daar boven was het uitzicht schitterend. Eerst even rustig een banaantje nuttigen en mijn regenjack/windjammer aantrekken. Nog even mijn hand leggen op een soort van borstbeeld van Fausto Coppi. Toch nog weer even om me heen kijken of er inmiddels andere Alcmarianen de top hadden bereikt, maar helaas niemand te zien. Nog even wat drinken en toen maar gaan dalen. De andere kant van de Stelvio was kaal, het sprokkelde en er stond een lichte wind. Het wegdek was niet echt denderend dus de remmetjes er goed bij houden. Eerlijk gezegd ben ik niet zo n held in afdalen. Wat dat betreft kan ik van Harm nog veel leren. Zelf heb ik het niet gezien maar volgens getuigen gooit Harm, tijdens het dalen, zijn hele gewicht in de strijd en laat hij zijn remmen onbenut. In de afdaling van de Stelvio zat ook nog een stukje niet geasvalteerd wegdek. Daar had ik nog wat oponthoud van auto s waar ik echt niet langs kon. We reden daar door een stuk natuurgebied in Zwitserland. In het dal lag het dorpje St. Maria in Zwitserland. Ook daar was weer een post. Heerlijk

4 wat gedronken daar en mijn ontbijtkoek met appelstroop gegeten. Mijn regenjackje weer uit. Mijn bidons gevult en hopend nog een shirtje van Alcmaria Victrix te zien. Helaas geen Alcmarianen dus maar weer de route vervolgt op naar de beklimming van de Ofenpass. Eerst was het een lang stuk valsplat omhoog maar daarna werd het steiler tot steil. Ook rond de Ofenpass is veel natuurgebied waar ik ook veel wandelaars zag. Tijdens de beklimming kwam er een soort van autorally langs met oude types sportwagens. Op de Ofenpass zaten best wel steile stukjes en met de Stelvio nog vers in de benen was het nou niet echt naar boven vliegen maar in gestaag tempo. Dat geeft je dan wel de gelegenheid om te genieten van het natuurschoon en alles wat er verder nog om je heen gebeurt. Boven op de Ofenpass wederom een post met bananen, drinken en koek. Ik ben een echte koukleum maar tijdens sporten draag ik zelden handschoenen of mutsen. Ik had mij goed gekleed dus heb ik tijdens de hele rit totaal geen last gehad van de kou. Toch stonden boven op de Ofenpass nog deelnemers te trillen in hun tuig van de kou van de Stelvio. Na de beklimming van de Ofenpass zat het echte zware werk erop. Er stond nog een beklimming op het menu maar die beklimming hadden we al verkend tijdens de trainingstocht op vrijdag. Ruim 65 kilometer hoofdzakelijk valsplat naar beneden tot aan de laatste beklimming van de dag. Inmiddels was het flink gaan regenen dus regenjackje er maar weer bij. Tijdens de rit had ik nog wat mechanische probleempjes. Mijn ketting liep er een keer vanaf en mijn computertje had soms weinig te melden ( Soms gaf hij geen snelheid aan en miste hij wat kilometers). Ondanks valsplat omlaag ging ik niet echt voluit vanwege een kletsnat wegdek. Ook moesten we soms wachten voor stoplichten bij tunnels waar ze bezig waren met werkzaamheden aan de weg. Op dat gedeelte van het parcours zou het mooi zijn om in een groepje te rijden die jou tempo fietsen en waarbij je af en toe kan rusten in de groep. Maar ja die mazzel had ik niet. Ruud mocht op kop en in de wind. Op weg naar de beklimming kon ik echt wel merken dat ik veel energie had verbruikt op de Stelvio en de Ofenpass en ik was blij dat ik redelijk op tijd weer in de buurt van Martina kwam waar ik na een zware tocht aan de laatste beklimming kon beginnen. Heerlijk om precies te weten hoe de beklimming loopt en om te weten dat aan de top na nog een kort stukje dalen de finish was. Het weer was een beetje hersteld en tijdens de laatste beklimming was het droog en de temperatuur was prima. De laatste beklimming is 6 kilometer lang met een hoogte verschil van 440 meter. Normaal gesproken in redelijk tempo te doen maar na alles wat we al gereden hadden was de scherpte er bij mij toch wel

5 vanaf. Rond een uur of drie door de finish waar de dol dwaze Oostenrijker nog steeds luidkeels in de micorofoon stond te brullen. Zelf heb ik met volle teugen genoten van de hele onderneming. We hadden een bere gezellige ploeg. De sfeer was prima en alles was best voor elkaar. Je kan best wel zeggen dat we een gemelleerd gezelschap waren met mensen van verschillende pluimage. Toch hadden we een gedeelde hobby namelijk toerfietsen. En er was heel veel respect voor elkaar. Een ieder heeft zijn steentje bijgedragen aan een prachtig lang weekend. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen van de ploeg heeft genoten. Dit bewijst ook maar weer dat je niet perse moet kunnen racen, of bij uitstek gigantische klimcapaciteiten te bezitten, om deel te nemen aan dit soort evenementen.