Alpe d HuZes+1 7 juni 2007

Transcriptie

1 Alpe d HuZes+1 7 juni 2007

2 Alpe d HuZes +1 Door Emile Jansen Op 7 juni 2007 was het zo ver de Alpe d HuZes renners en 9 estafette teams hebben die dag een poging gedaan om 7x de Alpe d Huez te beklimmen. Dit is een verslag van mijn ervaringen van die week. 2 juni Op 2 juni stond er een lange autorit op de planning van Rijswijk naar Bourg d Oisans aan de voet van de Alpe d Huez. Door omstandigheden was het zo gelopen dat ik de rit alleen ging rijden. De avond er voor was ik nog druk doende geweest om alles voor te bereiden; materiaal, kleding, tent, etc. Uiteindelijk reed ik om 9:00 uur van huis weg maar bedacht mij ineens dat ik nog remblokken had moeten halen, iets wat je zeker niet kan missen als je met 70km/u naar beneden suist richting een haarspeldbocht. Toch nog even langs de fietsenmaker waarna ik uiteindelijk pas om 10:00 de snelweg op reed. 9 en een half uur later reed ik, na een mooie en toch ook rustige rit, de vertrouwde oprit op van Camping La Piscine onderaan de voet van de Alpe d Huez. 3 juni Zondag liep de camping behoorlijk vol met vertrouwde gezichten. Dit jaar ben ik vanuit de rol van secretaris meer betrokken geweest bij de organisatie. Door onder andere de communicatie naar nieuwe deelnemers te verzorgen en de coördinatie van de kleding te verzorgen leer je de mensen vooraf al kennen. Nadeel is dat ze jou ook kennen en dus voor vragen ook bij jou komen. Die middag werden de eerste kilometers op de fiets gemaakt. De col d Ornon was een mooie berg om lekker in het ritme te komen. Een ritje van tegen de 13 km met een stijging van gemiddeld 5% Zondag avond was de eerste informatiebijeenkomst in de grote eettent. De sfeer was direct goed. Naast de nodige huishoudelijke mededelingen werd er door de voorzitter ook een eerste motivational speech gehouden. 4 juni Maandag was het circus vrijwel compleet. Vrijwel alle renners waren aanwezig en ook de meeste familie en vrienden die mee waren gekomen. Mijn ouders zouden vandaag aankomen, mijn vriendin en haar ouders zouden op dinsdag aankomen. Die middag wederom begonnen met de col d Ornon, welke een stuk makkelijker ging dan de dag er voor. Aansluitend een eerste poging gedaan om de Alpe d Huez te beklimmen. Na vloekend en in mezelf gekeerd de eerste 3 zware kilometers te hebben afgelegd (waar was ik aan begonnen?), kwam ik ook hier in mijn ritme en reed in een soepele 1u 14 naar de waterbak in het dorp. Dit was het punt waar op donderdag de finish zou zijn. Terug op de camping aangekomen trof ik mijn ouders, die juist bezig waren om de voortent op te zetten. Gezamenlijk hebben we een hapje gegeten in het pittoreske dorpje waarna we toch nog even naar de eettent voor de informatie bijeenkomst gingen. 5 juni Een heerlijke relaxte dag. Het weer was weliswaar iets minder maar we mochten niet klagen; nog steeds droog en tegen de 20 graden. Beetje uitgeslapen boodschappen gedaan, fietsje

3 gepoetst en rustig aan gedaan. Tegen 15u het idee gekregen om nog even richting de col du Lautaret de fietsen. Echter al op weg tijdens het eerste stuk klimmen begon het te regenen waardoor we besloten halverwege om te keren. Teruggekomen waren inmiddels mijn vriendin en haar ouders gearriveerd waardoor nu ook mijn ondersteuning op donderdag aanwezig was. 6 juni De dag voor D-day. (Of eigenlijk D-day zelf volgens de fransen ) Woensdag zou de kleding arriveren. Een belangrijk moment, aangezien ik als coördinator van de kleding hier de verantwoordelijkheid voor had. De vertegenwoordiger van de kleding was door omstandigheden tijdens het fabricageproces pas om 14:00 op de camping. De kleding werd gesorteerd in de grote tent en werd ter plekke aan de renners uitgedeeld. Helaas zaten er toch nog veel kleine foutjes in geslopen waardoor er op enig moment een mineur stemming heerste. Een aantal ontbrekende kledingstukken konden direct worden vervangen. De toezegging om alle ontbrekende sponsoren uiteindelijk na te drukken maakte het geheel toch tot een geslaagd resultaat. Na de kleding uitgifte was het tijd voor de traditionele teamfoto. S Avonds was de eveneens traditionele pastaparty; de laatste gemeenschappelijke bijeenkomst voor de nodige nachtrust. Hier maakte de penningmeester bekend dat we de volgende dag voor ruim ,- euro omhoog zouden fietsen!!! Uiteindelijk door alle commotie rondom de kleding lag ik er helaas pas om 23:00 uur in, en de wekker zou al om 4:00 uur gaan 7 juni Zoals gezegd om 4:00 uur de wekker. Ik besloot 10 minuten langer te blijven liggen maar was eigenlijk al klaar wakker. De spanning begon langzaam op te komen. Om kwart voor 5 stond vrijwel iedereen aan de start, klaar om aan het avontuur te beginnen. Peter Kapitein, de ambassadeur van de stichting, kon door een longontsteking twee weken eerder helaas niet meefietsen maar was daarmee de uitgesproken persoon om het startschot te verrichten. Om 5:07 reden de 70 renners en 9 renners van de estafetteteams in vol ornaat gezamenlijk richting het nog zwarte aanzicht van de eerste bocht.

4 De eerste 3 beklimmingen De eerste drie beklimmingen gingen heel erg goed. Al tijdens de allereerste kilometers voelde ik me erg goed. Het was niet koud en er hing een lichte bewolking in het dal waardoor het niet snel te warm werd. Al bij bovenkomst van de eerste klim iets voor half zes was het al licht genoeg zodat de verlichting uit kon. Boven aangekomen stond het cheerteam al klaar voor een warm onthaal en zo bleef het elke klim. Het feit dat mijn vriendin in het cheerteam zat, mijn ouders, mijn schoonouders en een aantal vrienden meereden maakte elke aankomst extra speciaal. Ook de tweede en de derde beklimming gingen bijzonder goed. Vooraf bedacht ik mij rondjes te rijden van ongeveer 2 uur; 1uur en 20 minuten klimmen, boven even omkleden eten en extra drinken, via de zelfde weg afdalen en dan weer omhoog. Na de eerste drie beklimmingen lag ik ruim voor op mijn eigen schema. De vierde klim De vierde klim was rond het middaguur en was behoorlijk pittig. Niet alleen ging de inspanning behoorlijk optellen maar ook was het aan de warme kant. Er zat veel vocht in de lucht waardoor het soms wat benauwd was. Eenmaal boven gekomen was het aan het regenen. Ik had niet echt regenkleding bij me op de berg waardoor ik een extra shirt aantrok en daarna nog een dikke jas. De afdaling was erg glad in de regen. De normale snelheden van tegen de 70 km/u liepen nu terug naar ruim 30 om vooral niet te hard op een bocht af te gaan. De afdaling maakte ik met drie vrienden. Beneden aangekomen waren we behoorlijk afgekoeld en besloten we wat langer te rusten. Een kop soep, warme droge kleren en een uur verder begonnen we aan nummer 5. De vijfde klim Na de laatste afdaling was ik wat stram geworden en besloot ik bij de drie vrienden te blijven. Gezamenlijk fietsten we omhoog waarbij het tempo iets langzamer lag dan de beklimmingen daarvoor. Ik kon op sommige stukken een klein beetje herstellen en daarmee ook meer genieten. Uiteindelijk deden we er 1 uur en 30 minuten over. Gelukkig was het opgehouden met regenen waardoor we droog konden afdalen. Verder naar beneden werd de weg ook weer droog en ging de snelheid ook omhoog.

5 De zesde klim Ondanks de opbouwende inspanning en de daarmee gemoeide pijn in de benen, rug, nek handen en alle andere lichaamsdelen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had, ging de zesde klim relatief goed. Met het dorp in het zicht kwam er een gevoel bij me op; Dit is een evenaring van de prestatie van vorig jaar!. Bij binnenkomst tegen 18:00u waren een hoop renners al bijna klaar. Na de zesde kwam ik in een euforische stemming; Ik hoefde er nog maar één!!! Snel raapte ik wat kleren bij elkaar, ging de helm op en nam ik het laatste voedsel en drankjes tot me. Het zat er bijna op De zevende klim Nog steeds in een euforische stemming kwam ik beneden aan bij de afdaling. Snel ontdeed ik mij van de al te warme kleding maar hield wel een shirt met lange mouwen en mijn beenstukken aan. Ik vulde nog snel mijn bidons met water, nam nog een klein hapje maar kon eigenlijk niet veel meer weg krijgen. Alsof ik vleugels had reed ik de eerste paar bochten omhoog. In bocht 17 (het begint vanaf 21 tot 1 te tellen) was de eerste waterpost al waar mijn schoonouders mij al weer stonden op te wachten en op te peppen. Ik nam weinig tijd om te stoppen en reed in een nog behoorlijk tempo door. Bij bocht 7 was de tweede waterpost. Het team wat hier stond was inmiddels behoorlijk geslonken maar er stonden nog genoeg mensen de longen uit hun lijf te schreeuwen. Aanmoediging had ik eigenlijk niet meer nodig want het ging als vanzelf. In een van de laatste bochten kwam een van mijn vrienden mij voorbij in één van de taxibusjes die dag. Luid toeterend en schreeuwend kwamen ze even naast mij rijden; Ik zie je boven! Met het idee zo voor de zevende keer binnen te rijden kreeg ik een brok in mijn keel; hier hadden we het dan allemaal voor gedaan. Vanaf bocht 1 tot de finish zat ik in een roes. En toen ik eenmaal de straat in reed en mijn ouders en mijn vriendin mij onthaalden kreeg de emotie toch de overhand. Net als bij alle anderen werd ik onthaald als een held Een held van de Alpe d HuZes

6 The day after Na een heerlijke welverdiende nachtrust zat ik om 10:00u bij de massage om de nodige pijntjes weg te laten werken. Na een heerlijk ontbijtje besloot ik toch maar te beginnen mijn fietsje te poetsen. 2 en een half uur verder ook meteen maar de tent opgebroken en de auto deels gepakt zodat we de volgende dag op tijd weg konden rijden. Om 17:00uur was het tijd voor de BBQ. Daar aangekomen bleek een van mijn vrienden net doorvoor nog over de kop te zijn geslagen met de fiets. Inmiddels zat hij met zijn vriendin en een andere vriend in het ziekenhuis in Grenoble. Na een lekkere maaltijd was het tijd om het geweldige spektakel zowel officieel als feestelijk af te sluiten. De voorzitter nam ruim de tijd om iedereen te bedanken. Met het nummer You never walk alone (of ride..) werd het feest op toepasselijk wijze afgesloten. S avonds werd er bij de plaatselijke pizzeria, welke een Nederlandse eigenaar heeft, met iedereen naar de uitzending van 4 in t land gekeken. De terugreis De volgende dag was het tijd voor de terugreis. Van het oorspronkelijke idee vroeg weg te gaan kwam niet veel terecht door het afscheid nemen van alles en iedereen. Ruim na 10 uur reden we de poort van de camping uit richting het koude noorden het avontuur zat er op Tot volgend jaar!!! Emile Jansen