De HandbikeBattle 2014

Transcriptie

1 De HandbikeBattle 2014 Raisa, mijn fysiotherapeute van revalidatiecentrum De Vogellanden, vroeg mij half Januari of ik mee wou doen aan een hanbikebattle in Oostenrijk. Ze was zelf heel enthousiast. Ze had namelijk bij haar vorige werkgever, Heliomare, (ook een revalidatiecentrum) al een keer de Alp d heuz gefietst met een groep handbikers. Ik zei Ja en vond het super dat ze mij vroeg. Er was één maar: Henrike, mijn vrouw, moest mee. Ik was door de operatie en de revalidatie namelijk al 3 maanden van huis geweest. Henrike zelf vond het een ook een goed idee om mee te doen, maar ze wou niet alleen mee. Ik zou in Oostenrijk namelijk veel tijd kwijt zijn aan de voorbereiding. Mijn vader, moeder, zusje en natuurlijk onze zoon Sill gingen dan ook met ons mee. Hieronder een dag tot dag verslag van mijn/onze geweldige ervaring Ik op mijn handbike met mijn buddy Raisa Donderdag Inpakken van de koffers. De handbike wegbrengen naar de Vogellanden. Deze gaat bij hun in de bus mee. De spanning komt nu een beetje. Het gaat eindelijk beginnen. Ben ik er wel klaar voor? Heb ik wel voldoende getraind en juist getraind? Één ding staat vast ik heb er zin aan. We gaan het doen. Er is maar één doel: de finish op 2150m hoogte. Vrijdag Aangezien ik nog geen gebruik mag maken van mijn rijbewijs moet Henrike rijden. Dat is al vermoeiend, maar Henrike is ook nog eens zwanger van onze tweede (voor wie het nog niet wist onze zoon Sill wordt grote broer). We hebben er dan ook voor gekozen om een tussenstop te maken in Duitsland. Hier stoppen ook mijn ouders en mijn zusje. Aangezien mijn zusje vandaag moest werken zijn zij later weg gegaan Zaterdag We worden wakker en ontbijten. Vervolgens gaat onze reis verder naar Feichten (Tirol, Oostenrijk). Hier moet het gebeuren. We zijn gelukkig over de helft van de autorit. De bergen worden al hoger. We rijden Oostenrijk binnen. Ik had absoluut niet verwacht tijdens mijn revalidatie hier te komen. Door de handbikebattle kom ik hier nu toch, een overwinning op zich. Vorig jaar ben ik op vakantie geweest naar Tirol (Kirchberg). Mijn laatste keer hardlopen was in Tirol, schiet het door mij heen. Ik slaap deze nacht bij Henrike en Sill in het hotel. Mijn ouders en zusje slapen in hetzelfde hotel. Zondag Mijn team, Birds on Wheels, reist vandaag naar Feichten. Ze arriveren rond vijf uur en nemen intrek in 1 van de 2 hotels die speciaal zijn afgehuurd voor de deelnemers en de begeleiding. Ik sluit me bij hen aan. Net als Chiel die met zijn ouders ook een dag eerder was vertrokken. Het team is compleet. We eten in het andere hotel bij de overige deelnemers. We gaan hier lopend heen. Dat wil zeggen deelnemers in een rolstoel, en de begeleiding lopend/drukkend. Ik kan wel kleine stukjes lopen, maar dit is echt te ver. Het eten is goed, we lopen en rollen terug, en drinken nog wat. Iedereen is moe van de reis en we gaan op tijd naar bed. Ik deel een kamer met Chiel. Mijn team: Birds on Wheels

2 Maandag De clinic We krijgen een clinic van moves forward. Jetze Plat en Laura de Vaan zijn hun ambasedeurs. Ze zijn Paralympics en handbiken voor hun beroep. Jetze heeft vorig jaar de Battle gewonnen in 1.11uur. Hij zal dit jaar wel weer winnen. Jetze heeft geen Wachten voor de clinic benen en beweegt zich voort in een rolstoel. Hij vertelt over de battle en over vandaag. Zijn tips voor de Battle zijn o.a.: Neem veel rust de komende dagen en drink al vast veel. Drink tijdens de battle elk uur een bidon leeg. Rijd je eigen race, let niet op mensen die je voorbij gaan. Na de clinic gaan we bochten oefenen en een stukje van het parcours rijden. De bochten gaan redelijk maar ik vindt er niets aan. Weinig spektakel zijn de buddy s het met me eens. Tot we meer tempo moeten maken en ik uit de bocht vlieg. Ik mankeer gelukkig niets en kan de bochten vervolgen. Uiteraard iets rustiger. Na de bochten gaan we het parcours op. Het is toch zwaarder dan gedacht. Laura gaat voor tips met ons mee. Haar tip voor mij is om nog een versnelling (tandwiel) lager te gaan zitten bij de pedalen. Ik dacht de battle in de middelste versnelling te kunnen, maar besluit de battle in het kleinste tandwiel te doen. Het wordt anders wel heel zwaar. Dit stukje van het parcours doe ik drie keer, even oefenen, met het kleine verzet. Ik ben blij dat we even konden oefenen op het parcours. Het is duidelijk; het wordt zwaar. S avonds krijgen wij de kleding die we tijdens de battle zullen dragen. Koopmans TBI, mijn werkgever, staat prominent op onze shirts. Ik laat het niet merken maar ben er wel super trots op. Het is fantastisch dat ze me zo sponsoren. Dinsdag Uitslapen en ontbijten. Er staat vandaag een clinic focus en mediteren op het programma. Ik heb dat niet nodig denk ik. s Middags gaan de buddy s het parcours fietsen. Wij gaan ook, maar met de bus. Het eerst stuk kennen we van gisteren. De rest van het parcours blijkt ook zo zwaar, of eigenlijk nog erger. We drinken bij het stuwmeer halverwege de route koffie. Daar komt inmiddels ook al de eerste buddy aan. We drinken snel de koffie op, om de andere buddy s aan te moedigen. Vandaag doen we het andersom dan donderdag. Als alle buddy s bij ons zijn gaan wij ook weer verder. De weg langs het stuwmeer valt mee, redelijk vlak. Van het stuwmeer naar de finish valt zeker niet mee. Wat een hoogteverschil. Dit is iets anders dan de Lemelerberg of de Holterberg. Dit kun je in Nederland niet oefenen. Mijn 1000 trainingskilometers ten spijt. Mijn doelstelling wordt bijgesteld, levend boven komen, is mijn doel nu. Onderweg vraag ik mij wel af of ik wel goed bij mij hoofd ben. De weg in een mooie omgeving

3 Woensdag Een rustdag, ik laat me nog even lekker los masseren door Raisa, mijn fysiotherapeute en buddy, Vandaag pannenkoeken als lunch om koolhydraten te stapelen. De reden vind ik niet zo belangrijk ze zijn gewoon lekker. Mijn broer is inmiddels ook gearriveerd om me morgen aan te moedigen. Donderdag Battledag. De start Pfff... Zwoegen, gelukkig het meeste gehad Mijn buddy moedigt mij nog een keer aan Hier hebben we 5 maand voor getraind (heel veel samen met mijn vader) en nu gaat het echt beginnen. Ik ga niet te hard van start om ook straks nog energie te hebben. Mijn buddy geeft mij goede aanwijzingen. Het eerste stuk hebben we maandag gehad. Daarna komt een stuk wat redelijk te doen is, tot aan de eerste post, ik leg niet aan en ga door. Mijn buddy haalt een banaan voor mij. Na deze post krijgen we een aantal bochten en een aantal klimmetjes. Het laatste stuk voor het stuwmeer is een hele lange klim, erg afzien, en zonder einde. Gelukkig zie ik de post bij het stuwmeer. De eerste 10 km zit er op. Pfff, gelukkig. Nog 10 te gaan bedenk ik me dan. Bij de post stoppen we even. Ik laat mijn bidon weer vullen, eet een mueslireep en mijn buddy haalt wederom een banaan voor mij. Ik ga weer door, langs het stuwmeer. Hier is het redelijk vlak, ik pak mijn rust maar rij wel door en geniet wat van de omgeving. De laatste 5 km, veel bochten en erg steil. Met stukken van 8% 10% 12% en zelfs een stuk van 14%. Ik rij van bocht naar bocht en weet dat de finish in bocht 10 is. Na het stuwmeer een lange klim naar bocht 23. Nog 13 te gaan. Het aftellen en ook het gevecht tegen de verzuring kan beginnen. Het gaat langzaam. 4 a 5 km in het uur. Maar we komen dichter bij de finish. Het is zwaar, maar we gaan door. Wetend dat ze op mij wachten.

4 Super mooie omgeving met de weg Eindelijk bocht 11 nog een klein stukje. De finish lijkt niet dichterbij te komen. Henrike en Sill (net 1,5jaar) staan na de bocht mij op te wachten. Een super moment, vooral toen Sill begon te juichen. Bij de finish aangekomen staan mijn ouders, broer en zus, 2 ooms en 2 tantes, de buren Lisette en Emiel mij op te wachten. Prachtig was het, dat de laatste meters voor de finish, iedereen met mij mee liep. Alle leden van mijn team Birds on Wheels hebben het gered. Ik was als tweede binnen en achter mij kwamen er nog vier. Ik heb het gehaald in een tijd van 2 uur 58 minuten 48 seconden. Net binnen de drie uur. Het grote verschil met de trainingsbergen is de snelheid die je hier niet hebt. In Kaunertal moet je telkens zonder beginsnelheid weer de berg op en nog steiler dan de trainingsbultjes, zwaar maar super mooi. De route lag ook in een super mooie omgeving. Blijven draaien Bijna, mijn fans schreeuwden me naar de top Aanmoediging genoeg, mijn grootste fan onze zoon Mijn ouders, broer en zus waren er om mij te steunen Vrijdag Uitrusten en even uitfietsen. De organisatie heeft een film gemaakt over de battledag en er was natuurlijk een prijsuitreiking. We hebben niets gewonnen. Of toch wel? Voor ons zelf waren wij in ieder geval ook winnaars. s Avonds was er een feest om te vieren dat we boven waren gekomen. Ik slaap die nacht weer bij Henrike in het hotel, zodat wij de volgende dag weer vroeg kunnen vertrekken.

5 Zaterdag De terugreis vertrekken we om 6 uur. Mijn broer was gekomen met het vliegtuig en reed weer met ons mee terug. Henrike hoefde het hele stuk dus niet alleen te rijden. s Avonds rond 19uur kwamen weer thuis. Hier was als verrassing de tuin versierd om mij nogmaals te huldigen. Prachtig. Een overwinning en ervaring om nooit te vergeten! Iedereen die hier aan heeft bijgedragen, in welke vorm dan ook, enorm bedankt! TROTS we hebben het gehaald binnen 3 uur!