Ik vind het moeilijker om onze kinderen op te voeden, dan mijn spelers

Transcriptie

1 interview Ik vind het moeilijker om onze kinderen op te voeden, dan mijn spelers Het is maandagavond, eind november. Als we voor het huis van Jurgen Streppel uitstappen, worden we bijna gevangen door het kunstlicht van Sportpark De Braak, de thuishaven van Helmond Sport. Dochter Gia (14) doet de deur open en ontvangt ons hartelijk. Als Jurgen even later binnenkomt, zich verontschuldigend voor het Brabants kwartiertje, is het oprechte enthousiasme net zo groot. We nemen plaats aan de keukentafel voor een gesprek over het trainersvak, emoties, de media, Ugchelen en zijn familie. Ik ben een echte gezinsman, maar ik ben niet van een pretpark of een all-inclusive vakantieresort. Tekst: Danielle Santegoets en Ron van Berkel - Fotografie: Geert van Erven 40

2 41

3 Wat voor type trainer ben je? Ik kan goed tussen de jongens staan. Ik laat spelers graag meedenken en geef ze zoveel mogelijk eigen verantwoordelijkheid binnen en buiten het veld. Als je samen tot een plan van aanpak komt om wedstrijden te winnen, is dat voor spelers prettig. Dan is het ook hún plan. Natuurlijk hebben we heldere afspraken die iedereen moet nakomen. Een speler kan een keer te laat komen op een training. Maar als dat herhaaldelijk gebeurt en ik het gevoel heb dat ze een loopje met me nemen, dan hebben ze een kwaaie aan mij. Ik los zoiets niet op met het geven van hoge boetes, want daarmee haal je het foutieve gedrag niet weg. Met John de Wolf maakte ik dat een keer mee bij Helmond Sport. De trainer gaf hem een boete van honderd gulden. John legde tweehonderd gulden op tafel. Voor de volgende keer, lachte hij. Dan geef ik liever een ludieke boete. Ik laat een speler bijvoorbeeld een 42 Ik geef spelers zoveel mogelijk eigen verantwoordelijkheid training voor de jeugd verzorgen. Maar ik hoef gelukkig niet vaak streng te zijn. Mijn spelers begrijpen donders goed dat ze verantwoordelijk zijn voor hun eigen keuzes en dat ze initiatief moeten nemen. In mijn tijd moest je je mond dichthouden tegen de trainer. Zo n persoon ben ik niet. Dat wil niet zeggen dat alles kan en mag, maar ik houd van spelers die mondig zijn. Vind je het moeilijk om vanuit de dug-out te moeten toekijken? Als spelers hun taken niet uitvoeren zoals is afgesproken, dan verbijt ik me wel eens. Vanaf de zijlijn kun je niet of nauwelijks ingrijpen. Tijdens een wedstrijd ben ik één van hen. Ik ben me wel altijd bewust van de camera s, dus ik probeer me nooit te laten gaan. Ook na een wedstrijd probeer ik reëel te zijn. Rustig. Ik zal in de media nooit spelers afvallen of de arbitrage zwart maken. Ik verdedig me ook nooit voor spelers die er niet bij zijn vanwege blessures of schorsingen. Dat is een zwaktebod. Lig je wakker van een slechte wedstrijd? Nee, over het algemeen slaap ik prima. Ik vraag me wel eens af waarom dingen in het veld niet gaan zoals ik zou willen. Daar kan ik erg mee bezig zijn. Heb ik alle voors en tegens goed

4 Gesprekken kunnen compleet aan mij voorbijgaan bekeken, vraag ik me dan af. Maar als ik uiteindelijk een beslissing neem, sta ik daar volledig achter en gaan we het zo doen. Daar kom ik zelden op terug. Wat vind je eigenlijk mooi aan het trainersvak? Met z n allen een prestatie leveren. Dat vind ik het mooist. Als ik dingen terugzie in het veld die we vóór de wedstrijd hebben afgesproken, kan ik daar erg van genieten. Natuurlijk beleef ik de mooiste momenten als we winnen, maar ook verliezen hoort erbij. Als je er goed mee om kunt gaan, leer je daar het meest van. Daarnaast kan ik erg genieten van een goed gesprek met een speler, of van het feit dat jonge jongens zich goed ontwikkelen. Ik begon als trainer bij de C-jeugd van Helmond Sport. Op die leeftijd zie je jongens vooruitgaan. Beter worden. Dat vind ik geweldig. Ik denk dat het goed is om als trainer bij de jeugd te beginnen. Daar kun je experimenteren en mag je nog fouten maken. Je leert er een eigen visie te ontwikkelen. Hoe gevoelig ben je voor persoonlijke kritiek in de media, terecht of onterecht? Zoals iedereen hoor ik natuurlijk liever positieve dingen. Maar als je in het voetbal werkt, weet je één ding zeker: als je wint, doe je het goed en als je verliest, kun je er helemaal niks van. Televisie-interviews kijk ik vaak wel terug, om er zelf van te leren. Verder ben ik er niet echt mee bezig. Sterker nog: ik sluit me ervoor af. Commentaren op internetsites lees ik bijvoorbeeld niet eens. Die zijn allemaal zo anoniem. Als ik niet weet wie er achter een bericht zit, dan kan ik er ook niets mee. Wat ik veel belangrijker vind, is dat we intern op één lijn zitten. We maken doordachte keuzes. Die pakken soms goed uit en soms niet. Als er dan kritiek op komt, maar we hebben samen wel gewerkt vanuit een plan, kan ik die voor mezelf makkelijk weerleggen. We spreken vaak over de spelersgroep. Is het bij Willem II echt een groep of zijn het allemaal individuen? Ik denk dat het een goeie groep is. Ik heb in ieder geval niet het idee dat er iemand buiten de groep valt. We missen 43

5 nog wel een duidelijke hiërarchie. Vorig seizoen hadden we met Arjan Swinkels achterin echt iemand die de lijnen uitzette en anderen goed coachte. Nu hij weg is, moeten andere spelers die rol overnemen. Ik zie dat zich dat langzaam ontwikkelt. Spelers als Jordens Peters en Hans Mulder nemen steeds nadrukkelijker het voortouw. Philipp Haastrup trouwens ook. Merkt je gezin meteen aan je dat Willem II heeft verloren? Of dat je een rotdag hebt gehad? Ik ben van huis uit positief ingesteld. Je ziet me per jaar maar zo n twee keer chagrijnig. Toch kan ik het voetbal wel mee naar huis nemen. In die zin, dat ik thuis nog nadenk over waar het fout ging in een wedstrijd of waarom een dag niet liep zoals ik wilde. Dat gaat dan ten koste van de aandacht voor mijn gezin. Gesprekken kunnen compleet aan mij voorbijgaan. Dan hoor ik opeens: Pap, ik vroeg wat. Daarop moet ik wel beter letten. Wat bespreek je met je vrouw over voetbal? Niet heel veel. Ik vertel alleen als iets me erg dwars zit, maar dat gebeurt zelden. Ik heb Nicole lang geleden in Helmond leren kennen. Ze is absoluut We maken doordachte keuzes geen stereotype voetbalvrouw. Toen ik zelf nog speelde, zei ze wel eens: Dan neem je toch gewoon op zaterdagavond vrij. Maar even serieus. Ze volgt mijn verrichtingen met interesse en zit regelmatig op de tribune. Ze zegt wel dat ze niets om het spelletje geeft, maar dat weerhoudt haar niet om haar mening te geven. Ik vind het ook juist prettig om met Nicole over andere dingen te praten. Ik ben tenslotte al bijna 24 uur per dag met voetbal bezig. Wat doe je om het voetbal van je af te zetten? Ik vind het gezellig om een hapje te eten met vrienden. Bij hen thuis of bij ons, dat maakt me niet uit. Ik sta dan niet in de keuken, dat doet Nicole. Koken is niet mijn hobby. Hebben we vakantie, dan probeer ik altijd weg te gaan. Als ik thuisblijf, ga ik toch weer lopen klussen of werk ik in de tuin. Dan heb ik nog geen vakantie. Maar zet me ook geen twee weken in een all-inclusive resort in Turkije, want dat vind ik helemaal niks! Dit jaar zijn we naar Cuba geweest. Dat was een mooie vakantie; veel zien en lekker eten en drinken, helemaal goed. In het dagelijks leven zou ik graag wat meer willen sporten. Ik wil graag fit zijn, merk ook dat ik dat nodig heb. Helaas komt het er niet altijd van. Ik geniet als ik onze kinderen zie sporten Ben je een gezinsman? Ik vind het moeilijker om onze zoon Luca (16) en dochter Gia (14) op te voeden, dan mijn spelers. Thuis heb ik ook geen zin om ruzie te maken. Onze kinderen krijgen veel vrijheid, maar ze weten precies hoever ze kunnen gaan. Ik probeer het op mijn manier aan te pakken. Ik ga echt geen stennis schoppen als ze de tafel niet afruimen. Geleidelijk aan beseffen ze toch wel wat Nicole en ik van ze verwachten. Dat mogen ze zelf ontdekken. Wij sturen ze waar nodig en brengen ze onze normen en waarden bij. Ik ben geen vader die gezellig met de kinderen naar een pretpark gaat. Ik vind het wel heerlijk om samen uit eten te gaan. En ik geniet met volle teugen als ik Luca in het weekend zie voetballen in de B1 van Gemert of als ik Gia zie hockeyen in de selectie bij HCH. Dan ben ik echt trots op ze. Ik vind het sowieso leuk dat ze sporten. Dat ze zich staande weten te houden in een groep en dat ze vrienden maken. Maar het is hun eigen keuze wat ze in hun vrije tijd doen. Ik leg ze niets op. Uit wat voor gezin kom je zelf? Ik heb nog vrij jonge ouders. Zowel mijn vader als moeder zijn 65 jaar. Daarnaast heb ik een twee jaar jongere broer. Ik ben geboren in Twello, maar ik heb mijn hele jeugd doorgebracht in Ugchelen. Mijn ouders komen af en toe naar Willem II. Ik krijg wel steevast voor elke wedstrijd een sms je van ze: Succes. Dat vind ik mooi. Als kind was ik een vrij rustige jongen. Ik haalde wel kwajongensstreken uit, maar ik maakte het nooit te dol. Mijn moeder was veel te lief voor mij en mijn broer. Ook mijn vader werd niet snel kwaad, maar als hij kwaad werd Ik herinner me één keer bij een vriend thuis. Ik was een jaar of zeventien en ik had iets te veel Stroh-rum op. Ik viel uit een tuinstoel en ik werd behoorlijk misselijk. Mijn ouders zagen dat vanuit de huiskamer gebeuren. De volgende morgen haalde mijn vader me om half acht uit bed. Kon ik de hele ochtend hout gaan hakken. Over ludieke boetes gesproken. 44

6 45