R.J M. Reerink. Twentse Taalbank

Transcriptie

1 R.J M. Reerink Twentse Taalbank

2 KLEINE TWENTSE REEKS deel 7: R. J. M. Heerink, Wa'k zeggen wol en leegen nich... reeds verschenen: deel 1: H. Eitink, Waorum zo gow vergett'n? deel 2: D. Poort, De geselaars in Ootmarsum deel 3: Mien Hagreis, Biej' 't losse veur deel 4: G. B. Vloedbeld, Klootscheeterswedstried deel 5: Johanna van Buren, Naowille deel 6: H. Klaassen, Plaggen-Luuks nao Amerika

3 Leu, d'r hangt nen zwaoren mist boeten, no'k oe wat gedichkes wil cloon ower ons land en ons volk. Meer geleuw ees: ook 'n zwaarsten mist wil wal 'n maol optrekken. A'j dit beukske in hoes hebt kö'j urn de wiel de zun weer ower 'n gaoren zeen schienen. Zo is 't lèèven: vandaag 'n grommelschoer en mon'n zonne klaore locht, da'j vanoet Olnzel 'n mèlbuul in 'n Boornsen toren könt zeen hangen. Ik wol meer zeggen: hoolt 'n mood d'rin, wiewontop zonne mooie ste'r! 'n Gooden raod, dèn ik bie 't maken van dit beukske heb had van Mr. Plegt oet Olnzel, van Dr. Bartelink oet Nijmegen en van Drs. Komen oet Hengel is dankensweerd. Héél arg dankensweerd! Da'k den gooden raod nich altied kon opvolgen, was gin onwil. Alleen meer onmacht. D'r wil wat wèè'n in de weerld.... Wa'k oe in disse gedichkes heb verteld is wisse waor. As wie onder ons bint leeg wie nich, wat wo' j toch. Meer mangs leeg wie de waarheid. Net as Bertus Aafjes. No kiek toch ees an, 'n mist trekt weer vot! Op 'n Laagsen Paol op an. Wat he'k oe zegd? Wa'k zeggen wol en leegen nich: 'k hop, da'j dr 'n betke wil an hebt. An dat gekuier van mie. Olnzel, oktober '69. R. H.

4 R. J. M.. Heerink W a'k zeggen wol en leégen nich... wat gedichkes veur en ower Twente UITGEVER W. G. WITKAM ENSCHEDE

5 Copyright 1969 W.G. Witkam, Enschede Druk: Twentsche Courant N.V., Hengelo Ontwerp omslag: Everhard Jans Twentse Taalbank

6 Veur Olnzel

7 FRANZ JOSEF IN OLNZEL As ne keers in de processie droog hee de lange piep bedächtig veur zich oet. En Olnzel zèè'r: daor geet hee weer naar-deftig: nen broedegom dèn in de pas wil blieven bie de broed. Zo ging Franz Josef keizer aait deur zien Olnzelse riek. 'k Denk nóg an hem zo vaak ik mie 't petret van Binkhöst weer bekiek. ( andenken an A. H. Peeze Binkhorst overl. aug. '34) 9

8 't Is of dat zeg: Och, zeuk-ie Schönbrunn? Dat lig in Olnzel an 't mark en 'n Stephansdom is zierren näosten naober al ze 'jt ze dan bie oe Plechelmuskark. 'k Zol zó wal an den ringbaord willen trekken al he'k dat vrooger ook nich daon Want Peeze Binkhöst bleef veur mie Franz Jozef. 'k Zee hem nog zó naor 'n Stephansdom hèn gaon. 10

9 SUISSE IN DE BASILIEK Gods Veldwachter speurend deur de duustere maoten van de Bentemmer gewulften naor Gods Volk dat zit te dommeln, de vromme ogen met meuite lös of lig te bidden meer dèn blinkenden bonenstok van Gods Veldwachter steet de Eeuwigheid in de weg. Bronbeek -koloniaal, dèn eiken zondag zienne presentie schrif in 't peers-rode silhouet van Schoenaker' s gotieke gazon 11

10 Gods Veldwachter den let gef öp Gods Volk dat nich te rebelleren dörf tèggen Gods Wet. Urndat het Onzen Leeven Heer zo naar-völ hef te vraogen Of urndat het zit te dömmeln, de vromme ogen met héél völ meuite lös

11 AN N. X. TH. M. VOS DE W AEL z.g. ( oàld-börgemeister van Olnzèl) Nóg zee ik van vrooger zien duuster gezicht, dèn bössel van nen snor, zonnen griezen, zien stökske, dat hee naor 'n hemmei had' richt of waor hee mangs mèt leep te wiezen an 'n kop van nen optocht: dat wist hee zien plicht. En of no dèn hagel, dèn snee of dee wind de leu langs de straot deed besloeten de warmte te zeuken waor 'n mènske dee vindt, hee dacht: mien wark vrög mie no boeten. Wel van oe weet of dee leu d'r nog bint? Zo liek as ne keers leep hee deur de stad al har ook héé völ te vertodden - in disse weerld kwelt 'n menske ááit wat, dat is hem óók duudelijk wodden! - Hee hef zo het een en ander te drèègen had. Meer liek as ne keers ging hee ook veuran in 'n optocht van 't meuilijk bestaan; zien stökske gaf daarbie de richting weer an: het dwong aait naor Bowen te gaon. Was dát gin börgmeister? Wat dunkt oe dr van? Nog zee ik van vrooger zien duuster gezicht, dèn snor, waor hee zo op kon bieten - meer dàt za'k oe zeggen: hee wist wat van plicht en hee wol zien lèèven nich slieten zonder zien stökske, naor Bowen gericht. 13

12 HERINNERING AN MIEN MOEDER Ze zej't: doe hes eer postuur meer ze vergèt' dat ze vrooger -wat was ze aait good terecht Holland op zien smalst wed neumd. En dan vergèt' ze dat meer weinig leu - wat was ze aait groot in eer verdreet - zo'n postuur hebt, a'j 't hart dr bie betrekt. 14

13 Ze zej't: -en wat bint 'dr dat völ - wat hè'k ze nog good kend zoas ze mie binnen dwong urn met eer te können lachen. Of met eer te können hu uien urn 't verdreet van andern. En dat döt m1e good. 15

14 HERINNERING AN MIEN VADER Ik betwiefel 't, Sint Joseph, of dee zaag van oe deeguts van oe en dèn beitel van oe 'tooit better hebt 'daon dan dee zaag van hem deeguts van hem, dan zienen beitel. En ik betwiefel 't, Sint Jan, of dee pen van oe ooit mooiere krullen hèf schilderd dan dee pen van hem en of dat 16 Grieks van oe

15 'tooit hef können halen bie dat ABN van hem. En ik betwiefel 't mangs, Caecilia, of-t-er ooit énen koorzanger zó trouw 'n bodden beklom van de basiliek veur 't Te Deum of het requiescat m pace. Ie hebt hem oold laoten wodden, leeven Heer, dankensweerd 17

16 En lang gezond laoten wèè'n en dat is dankensweerd Böwen bie Sint Joseph dee-r-e leert zagen, bie Sint Jan dee-r-e krullen leert maken en bie Caecilia - naakuierend ower bodden, peerehook en wottelbèrhop ik hem weer te zeen. 18

17 DOE DèVENTERS-MAN Doe Dèventers-man, doe Brussels-man Wat is 't a jaoren ledden da-s-doe as echten boeskoolman naor Dèventer hèn bis' redden naor Brussel of bis 'gledden en daor nen hölten hamer sloogs en daor nen zwaoren balken droogs: o, 'k weet-er van! Doe Dèventers-man, doe Brussels-man hoo zos doe toch vergetten dee stad van die, waor's - 'k weet-er van - op 'n marksteen hes 'ezetten, de boks op hes versletten waor's ook met 'n hölten hamer sloogs en ook nen zwaoren balken droogs jao, 'kweet-er van! Doe Dèventers-man, doe Brussels-man de rest van diene jaoren bleefs in de boeskoolstad, vedan, doe was-t-er toch geboren? Kon die nog méér bekoren? 't Was daor, da's 'n lesten hamer sloogs en ook veur 't lest nen balken droogs ach, 'k weet-er van. 19

18 VEUR TOON BORGHOES 't Is aait raak as hee de piep wil anstekken onder dèn breeden rand van zienen hood. Pas as hee zien leste amen alleluja zingt in de basiliek van zien hart en in 't hart van de basiliek brent de piep nich meer. Dan klaagt alle violen. Alle sopranen, alten en tenoren. Dan zwiegt alle Twentse pennen en poëten. 20 En alle mirwinterhooms bàwen alle Twentse putten.

19 Meer in 'n peerehook van 'n pleehelmus heur'j 't Te Deum van 'n bodden. Zuuver. Zuuver

20 DUUKER (op 'n ni'jjen tunnel in Olnzel) Blauwe koffiebuskes half hangend oet nen tuk van 'n mansjester buis op weg naor 'n stoom. Antiek. Ze passeert nich meer 'n duuker dèn scheiding was tusken armen en rieken. Nog blif-t-er nen duuker parallel an de koffiebuskes van too, blauw, mansjester, antiek zeg ik. 22

21 Parallel landhuuze in glas en lak op Michelin en V redestein deur nen duuker dèn tunnel hèt. Naor wieder. En later. Waor armen en rieken zölt wèè 'n. ZOnder koffiebuskes?

22 OF BIS NICH KATTELIEK?.... Hee löt mie zien alozie zeen dat zit in 'n binnentuk van zienen völ te groten jas: och, zo'n museumstuk. Hee zeg: wo's doe dat klökske hem'm? Ik ze'j: dat zal wa nich! Hee zeg: nee, kèèrlke, daor kump niks van in, wee' s doe, wel dat straks krig? Ik ze'j : doe steks mie 'n gek ja an, doe wos het mie ja doon! Dan lacht hee zo meer veur zich hèn, heel döllig, zonder toon. Dat za'k die zeggen, zeg hee dan Het löp aait good geliek ik doo het nen pestoor cadeau of... bis nich katteliek? Too zèè-r-ik hem: 'k bin kattehek meer doe hes 't mie verzegd; en as het no nen heeroom dös dan vin ik dat nich recht! 24 Dan lach-e weer ees veur zich hèn ik denk: nich alle vief, 't alozie geet mie 'n nös veurbie en 't blif bie pien in 't lief".

23 Ik zè' j: "och, oom, doo mie dat ding doo 't nich an nen pestoor nen heerom hef alozies zat". 'n V rommen döl kik door en gluurt zó vrömd onder de pet dat ik-t-er bang naor kiek hee zeg: mien'n jong, ik heur 't a wa doe bis nich katteliek as dát zo was dan zèès doe wa ik gun het nen pestoor. Too dacht ik: ik bin katteliek al döt dèn oom ook door

24 IK KREEG 'N DOODSBERICHT (andenken an P. H.A.) Ik kreeg 'n doodsbericht en mieoen geetling zóng: "hee was nog völ te jong, zó'n hen-gaon vält nich licht". Ik kreeg 'n doodsbericht Al ha'k 't lang verwocht: 't kwam völ te vroo. Ik zocht nen èèrnst meer 'k vónd 'm nich. Ik kreeg 'n doodsbericht en 'k zag 't wichke staon bie vader, dèn te vroo is gaon : waorum is nó 'n hemmel dicht? Ach, huul meer nich, mien wicht, want mieoen geetling zóng: "Ons Leeven Heer blif jong en 'n hemmel blif nich dicht!" De wolken wèè'jt oet zied veur die en mie, temet. Ge'w, wichke, ees good let: gelukkig bi'w, altied! Nee, huul nich langer, wicht, heur wat dèn geetling zóng: "te hoop blie'w eeuwig-jóng!" 26 Is dat gin good bericht?

25 HATTOG (andenken an dat jörreke, dat 't met zien kaörke ZO zoet flnos verdeenen) Fiodden in 'n kaörke op twee raa' r. Daorachter: Hattog. Hattog. Wel kon zien lachen verstaon? Wel kon zien lèèven verstaon? Hef een van ons zienen dood können verstaon? Fiodden in 'n kaörke. Schor geluk-t-er achter. Strompelend geluk deurnestad dee gelukkig was met dèn van achter 't kaörke. 27

26 Hattog van Jaweh. En van Pleehelmus zö'k zeggen. Waor is de ploddenkaor? Hattog? Eli, Jacob, Abraham? Nog kraakt de raa'r van de èèle ploddenkaor in miene oren en kraakt dat schor geluk van Hattog in miene oren. 't Kaörke kraakt: Jaweh. Plechelmus. Hattog. 28

27 MEUSKE (andenken an 'n Olnzels textieljörreke, dat met 'n "pak" 'n boer op ging) Kleinen mozes strompelend deur de Rode Zee van 't Twentse land, rode zee, dee oet zied geet as daormaols de golven, grootsmächtig en stil. Strompelend meuske deur dee Rode Zee van ons en de hete golven gaot oet zied. Schrao blif het strand van de Rode Zee, dat eindeloos lik Schrao vanof de Weitemanslanden tot-an de Brilmans-dannen. Vanof 'n Herikerbarg tot-an 'n Laogsen Paol. 29

28 En meuske kleinen mozes zut veur 't lest dee zun van ons blinken in dee Rode Zee van ons. Meu, nich te zeggen meu strompelt meuske, kleinen mozes, langs 't stille hete strand van dee Rode Zee van ons en de golven gaot oet zied grootsmächtig 'en stil En 'n Tankenbarg dèn Nebo van ons löt hem 't land zeen van Josua. 30

29 BOESKOOLMENNEKE (bie 't standbeeld van Jan Kip in 't stadhoes van Olnzel) Wat is dèn boeskool zwaor! Geet 't menneke bezwieken? Het steet te stönnen daor: wel kan dr lang naor kieken? Leu, ge'w meer ees good let 't Keerlke is an 't praoten: "Stad, denk toch an temèt wil óók 't stönnen nich laoten, en krom meer ees de rug veur 't volk van nö en later gao aait vedan en nich terug. As 't möt: op brood en water. 31

30 NOVEMBER IN DE EEKTE De locht is gries, is metallic en 'k zee de eeken nauwlijks meer waorvan ik gister zèè'r: daor hes-ze weer, de könningen van 'n Vischediek! De Eekboerweg, de Schelmaotstraot: ik loop-t-er zonder eer te zeen 'n Pannekooken-Plas hef niks te bee'n. Veur 'teerst, da'k nö met hem nich praot. In 't Hazewinkel, koold en stil, loop ik met natte veut' in 't grös Dèn hond van mie, met zienen natten nös, weet óók vandaag nich wat hee wil. November is 't in Olnzel. De locht is gries, is metallic en as ik naor de Eekte-eeken kiek denk ik: het veurjaor is mie méér in tel! 32

31 Van leu en landschap

32 JANS-OOM A neggentig jaor zowat rok bee naor de knollen en robeeten oet zienen gaoren. Ook neggentig jaor zowat is zienne piep. En zienne kips dee-r-e nicb meer kan of zetten, ook nicb meer veur disse tied. Alleen ziene ogen könt nog praoten. Nicb meer zo klaor want ze bängt too, zowat, meer a' j good luustert beur ie ze zeggen: mien Heer en mien tied. Ie beurt 't good: nicb dèn Heer van oe en ook nicb onze tied. 35

33 BOERENJEUNK'N Twee spoorhenen loopt er bie dat jeunk'n van dat nöske naor dat bekske dat nich stil steet. Dat kuiert, kuiert. Of dat an 't zoegen is op nen toverbal of op wat wit op zwart. 'n Zolder in ziene vol te grote boks hängt lèèg: 'n grommelschoer dat bowen al dee bunders van zien vaa' r is blieven 36 hangen?

34 De eugkes bowen dee spoorhenen kuiert vedan. Ze ze'jt: al dee bunders bint later van m1e. Ze ze'jt: al dee beeste bint later van mie en al dat hoolt urn 't hoes is later van mie. 't Steet in dee eugkes zwart op wit. Wat za'k oe zeggen? Dat bekske en dee eugkes maakt mie stil. 37

35 VEUR WILLEM DINGELDEIN Z.G. Nen voggel dèn langs en ower 'n Dinkei scheert. Eindelijk, eindelijk röst hee zich oet op nen stobben vannebark of nen hadden eek en. Ineens beurt-e 't geroeske van dat deer, dat mens hèt. 38

36 Vedan vlög e. Vedan tot in de täkke van nen elzen waor dat deer nich kommen dörf urndat 't daor zo röstig is, dat deer dat mens hèt. 39

37 LUTTERZAND 't Waogholt treurt 'r achter 't puntdraod te hoop met artikel veerhonderd een en zestig oet 't wetboek van strafrecht. Wat zo'k dr geern naöst staon naöst dat waogholt en dat artikel veerhonderd een en zestig. In 't Lutterzand krig 'n menske alleen nog röst tusken 't waogholt en 't wetbook van strafrecht. An disse kant van 't puntdraod schreeuwt ze tegen mekaar laot mie alleen. Nen schreeuw vannen opgejaagden fesanthaan'n dèn oet zien hoes is 'zet bie'n Greunen Stet. 40

38 WAOGHOLT Achter 't puntdraad steet 'r. Nen kriegsgevangenen oet veertig vief en veertig dèn zo naar-geern ne ansicht op de post wol doon veur zien vaar zien moa en veur al de naobers dee-r-e nich vergetten kan. Nen greunen maakt nen end an al dee dreumeri' j. 41

39 BOERDERI'J IN BEUNINGEN Wat steet hee grootsmächtig daor tusken 't holt: nen könning tusken zien kinder. Gin enkel geluud, dat hem hindert. De zun smit op 't dak weer met spinten zien gold Mangs trekt den zuud-wester vol heiligheid lös meer stil steet het hoes as nen eeken! Meer stil lig het hoes as nen zeeken! Gin grommelschoer staört zienne deftige röst. Hee waakt ower 't arf as nen könning, astrant, tot 's aovends hem ook het duuster de ogen too döt en dan fluustert: gao slaopen no, könning, ik zorg veur dien land Dan lig hee daor stil in zien Twents paradies gin menske dörft zich nog reuren - dèn könning mocht het ees heuren! - de vöggel: ze zwiegt al, bedächtig en wies 42

40 Philosophia Tubantica

41 PHILOSOPHIA TUBANTICA Wat za'k oe zeggen? Ik ma'j t'wa lie' n meer 'k doo 't nich. Aj mie't nö öp 'n man of vraogt mö'k oe zeggen: ik zeg niks meer ik denk 't mi ene dr van. No wee' j veur good, waor 'j met mie an too bint. 45

42 Want dat wi'k oe wá zeggen: ik drèè' j dr nich urn hèn dat doo'k nich en lao'w dr nó meer àwer zwiegen, dat lao'w. 46

43 OBER Meu, nich te zeggen meu, is hee. Wat wèèg.t 't glas en 't blad vannacht weer zwaor! En wied - hoo onwies wied - is 't naor dee andere kant waor nog nen klant nen foezel wil: och, leu, gao toch oet zied! Dat leste denkt hee wa, meer zeggen dörft-e 't nich en ziene ogen lacht tèggen Graads en Dieks en iedereen. 47

44 Meer 't blad is zwaor, 'n foezel ook, heelacht tèggen Graads en Dieks en iedereen en denkt gaot, leu, naor hoes want hè' j nog nooit nen doodvermeui' den ober zeen? 48

45 MIEN KIND VROOG: WAT IS EEUWIG Mien kind vroog wat is eeuwig? En 'k möt bekennen ik wist het nich. Van vrooger weet ik nog zo weinig. Alleen hoovöl bliede rimpels opa in zien zulveren gezicht kon tovern, as hee 't ower later har. As hee 't ower vrooger har. Meer vrooger zag ik nooit. 49

46 En zól ik later ooitees zeen? Ze ze'j t da' j heel, heel oold mot wèè'n um van vrooger völ te weten. Hoo jong mó'j wa nich wodden um te können zeggen wat later is? Wat eeuw1g is? Mien kind: blief aait meer jóng en wod meer oold, 50 heel üüld.

47 Heel vrooger en heel later: is dat eeuwig? 't Zól wal ees können wèè' n, mien kind. 51

48 VRENDSCHöP Doo mie de hand ik zal die nich vergetten En hes doe niks te etten: Dan kens mie want d'r steet nen teller veur die klaor: schoew an al doert het jaoren! Al mö'k d'r ook 't brood veur spaoren oet mienen mond: 't vält mie nich zwaor. Doo mie de hand Te hoop kö'w 't al verzetten Ik zal die nich vergetten. 52

49 Te hoop gao'w naor de owerkant. 53

50 ZUN EN GRoMMELSCHOER Ik ze'j oe: 't lèèven is mangs zoer meer mangs ook zit 't vol dog en bin'k dr zó met in mien schik dat 't wa zo blieven moch. 'n Nöchter piepke met tebak de zun ower de beum' dèn jong van mie, dèn ower geet: het löt mie in 'n dreum dat 't lèèven meer zo blieven mot urndat 't góód is, zo. Meer dan kump urn de wiel' nen dag, dèn zeg: "wees' wat ik doo? ik schoe'w de zun achterne wolk en 'k zorg veur 'n grommelschoer" Dan weet ik het weer umsgelieks: 't lèèven is I?angs zoer. Meer 'n grommelschoer trekt óók veurbie en 'k zeg oe, leu: op 'n doer zee wiè tehoop alléén meer zun. Nee, 't lèèven blif nich zoer! 54

51 Veur Anton van Duinkerken z.g.

52 GEDICHT UM EVA De weerld was klein en de zee was ondeep op den zesden aovend to Adam sleep. En Adam dreumde van vöggel en greun van bloom'n an 't water en dee bint beteun. Meer Adam, dat ze'j 'koe, hee har nich genog an bloomen en vöggel: zien lief zat völ dog! En dèn bleef hem stekken. Bie al wat hee har in 'n gaoren van Eden wed' 't mangs hem te bar. De zun en de schàa de wind en de röst 'n dag en 'n nacht 'n honger en döst: ze heurt bie mekaar en loopt aait te hoop: zo't Ons Leeven Heer maakt is 't 's weerlds verloop. 57

53 Meer Adam, allenig, het lief vol dog hee har an zichzölf ook in 'n dreum nich genog. En God har dèn dreum too op 'n good maol verstaon 'n Gaoren van Eden is weer an 't bleui'jen gaon. En in dissen gaoren kwam 't duuster bie 't lecht: dee vlogen mekaar too um 'n hals en da's recht. 't Zaod, dat de wind droog gef bleuijsel vedan in de täkke vri'jt vöggel al wat 't kan. Too ston de loch stil: God leet Zich zeen. En Adam was nich langer alleen. Want Eva wed wakker; de voggel, te hoop, zee zöngen too Adam oet zienen slaop. 58

54 En Adam, dèn öpstönn, heurde het blood van zienne vrouw bonzen God zèè'r: "het is good want de zee is deep en de weerld is wied; dat Ik Eva maakte was hoogste tied". Twentse vertaling "Een lied om Eva" door Anton van Duinkerken. ("Hart van Brabant" 1948) 59

55 DE KINDER 't Zal mie warachtig nich wondern as 't eenmaol mien kroost zal vergaon as kinder van andere oolders: vergetten wat vader hef daon. Meer, 'k zeg oe, as hee lig begraven misschien an de Hengelerstraot dan zölt ze vast van hem zeggen: hee héél van zien land, zonder maot. En zonder 't te weten ook doot ze eer vader umsgelieks nao; ze ze'jt oe goo'ndag as eer vader en bekiekt 't lèèven nich schrao. De vrendschöp zölt ze ook hegen ze hopt op Ons Leeven Heer. Al mögt ze ook eer vader vergetten: zien Twente vergèt ze nich meer! Naor: "De Kinderen" van Anton van Duinkerken. ("Hart van Brabant" 1948) 60

56 ELEGIE VAN NEN BOESKOOL IN BALLINGSCHAP In Olnzel viert ze carneval. Ik woon in Deftigloo, waor 'k mien kadolsterschap vergal, ach, ja, dat géét dan zo.... 't Kadolsterhart bonst net as too en 'k hunker naor 't bal meer, ja, ik woon in Deftigloo daor is gin carneval. Hier dramt ze alles an mekaar geroddel is Punt Een. Van 't lasteren wo'j hier nog gaar meer... féésten döt gineen! Van heimwee naor mien Olnzel gao ik hier vast nog dood. 't Is waor, wat ik oe no vertel: 'k Schaam mie urn 't mens-wèèn rood! Hier woont 't verwarde Intellect, de dooie Bovenlaag, dee 'n heel'n hoop Onverstand bedekt. Hier is cultuur. Gin maag. Gineen springt hier ooit oet de pan ze bliewt hier aait in stijl wat he'k daor veur mien lèèven an as 'k nooit ees feest'lek dweil! 61

57 0, drammen könt ze hier wa best in keurig A.B.N. ze spij't mekaar op 't witte vest nesport van de Upper Ten? Hier in ons deftig Deftigloo woddt 'n snaps geseponeerd. Nen tonic woddt op hoog niveau genipt, gesavoureerd. Meer, leu, gew' mie meer Olnzel met 't doore carneval! In Deftigloo bin'k nich in tel. Of mie dat jökken zal! Ge'w mie meer, leu, nen jongen-mèt en völ gezonde lol. Da's better dan dee hoge pret; dee maakt 'n mens megol. Kadolsterleu, a'k dood ees gao onthàol, wa'k oe vertel: begraaf mie nich in Deftigloo meer in mien Olnzel! (Naor: "De Deftigen" van Anton van Duinkerken "Hart van Brabant", 1948) 62

58 DE PSEUDO-MORALISTEN Ze prèèkt ons 't lief vol en ze huichelt nog meer meer wie glimlacht en denkt meer: vedan. Want op dee brave leu met zo'n klein betke eer kö'j eerlek, meer heel weinig an. Ook wie kriegt elke wek ne prèèk in de kark kom ons nich an Ons Leeven Heer! Meer met karmis bi'w alles behalve ne hark en met carneval vri'j wie 'n keer. As een van oe daor wat op te mostem hef: hee mag geröst zienne voest laoten zeen. Wie hebt respect veur nen kèèrl met 'n gezond soort lef meer huichelaars mo'w nich. Nich één! Naor: "De Puriteinen" van Anton van Duinkerken. "Hart van Brabant",

59 INHooLD I VEUR OLNZEL 7 Franz Josef in Olnzel- Suisse in de Basiliek- An N. X. Th. M. Vos de Wael z.g. - Herinnering an mien moeder - Herinnering an mien vader - Doe Dèventers-man - Veur Toon Borghoes - Duuker - Of bis nich katteliek? - Ik kreeg 'n doodsbericht - Hattog - Meuske - Boeskoolmenneke - November in de Eekte II VAN LEV EN LANDSCHAP 33 Jans-Oom - Boerenjeunk'n - Veur Willem Dingeldein z.g. - Lutterzand - Waogholt - Boerderi' j in Beuningen III PHILOSOPHIA TUBANTICA 43 Philosophia Tubantica - Ober - Mien kind vroog: wat is eeuwig - V rendschöp - Zun en grommelschoer IV VEUR ANTON VAN DUINKERKEN z.g. 55 Gedicht urn Eva - De kinder - Elegie van nen Boeskool in ballingschap - De pseudo-moralisten 64

60 R. J. M. Heerink, geboren en getogen Oldenzaler en directeur van de Provinciale Bibliotheekcentrale Overijssel-Oost te Borne, verkeert beroepshalve volop in de wereld van het boek. Maar de Twentse literatuur heeft zijn hart en voor het Twentse, meer in het biezonder het Oldenzaalse dialect heeft hij de grootst mogelijke belangstelling. Daarvan getuigen ook zijn gedichten, welke reeds verschenen in het Jaarboek Twente. Uit zijn Brabantse jaren - hij doorliep er het gymnasium en studeerde er filosofie - stamt zijn bewondering voor de schrijver, polemicus en dichter Anton van Duinkerken z.g. Diens "Jubelstadje" vergelijkt hij wàt graag met het Twentse "städke van plezeer". Hij bewerkte of vertaalde enkele van zijn gedichten in het Oldenzaals dialect. Van de samensteller van deze bundel is o.m. ook het boekje "Overijssel-route-in beelden", dat, geschreven in een oorspronkelijke stijl en een puntige taal, de lezer plezierig confronteert met de snelle groei van het bibliotheekwezen op het Overijsselse platteland.