de Rechtspraak Rechtbank Noord-Nederland (0592) liet beroep van De Zuidoosthal B.V. en De Giraf B.V. te Emmen

Transcriptie

1 INGEKOMEN 2 BEUW de Rechtspraak CU2'33fl «N3W0M30NI Rechtbank Noord-Nederland datum onderdeel contactpersoon doorkiesnummer ons kenmerk uw kenmerk bljlage(n) faxnummer afdeling onderwerp [XI AANTEKENEN [ ] PER POST ] PER FAX De heer mr. S.W. Boot Postbus BG Rotterdam 28 november 2013 Sector Bestuursrecht dlu - J. Meerveld (0592) zaaknummer ASS 10/833 BELEIP (0592) liet beroep van De Zuidoosthal B.V. en De Giraf B.V. te Emmen Locatie Assen Afdeling Bestuursrecht bezoekadres Brinkstraat HZ Assen correspondentieadres postbus 200, 9400 AE Assen t (0592) f (0592) Bij beantwoording de datum en ons kenmerk vermelden. Wilt u slechts één zaak in uw brief behandelen. Geachte heer, Over het beroep met zaaknummer ASS BELEI P03 deel ik u liet volgende mee. De rechtbank heeft uitspraak gedaan. Ik stuur u een kopie van de uitspraak. Indien in deze uitspraak wordt verwezen naar een uitspraak met een ECLI-nummer, is de tekst van de betreffende uitspraak onder dat nummer gepubliceerd op Tegen deze uitspraak staat voor een belanghebbende en liet bestuursorgaan hoger beroep open. Dit dient te worden ingesteld binnen zes weken na de datum van verzending van deze uitspraak door een beroepschrift en een kopie van deze uitspraak te zenden aan de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State, Postbus 20019,2500 EA Den Haag. In uw beroepschrift moet u vermelden waarom u het niet eens bent met de uitspraak. U kunt ook digitaal hoger beroep instellen bij de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State. Kijk op voor meer informatie over het indienen van digitaal beroep. Als u naar aanleiding van deze brief vragen hebt, kunt u contact opnemen met de administratie van de rechtbank op het hierboven vermelde doorkiesnummer. Als u de rechtbank belt of schrijft, verzoek ik u het zaaknummer te vermelden. Hoogachtend, / À de griffier BE022

2

3 uitspraak AFSCHRIFT RECHTBANK NOORD-NEDERLAND Afdeling bestuursrecht locatie Assen zaaknummer: AWB 10/833 uitspraak van de meervoudige hamer van 28 november 2013 in de zaak tussen De Zuidoosthal B.V., te Emmen, eiseres, (gemachtigde: mr. A. Kaspers), en de Raad van de gemeente Emmen, verweerder (gemachtigde: mr. S.W. Boot). Procesverloop Bij besluit van 22 juni 2000 (het primaire besluit) heeft verweerder het verzoek van eiseres om planschadevergoeding afgewezen. Bij besluit van 26 oktober 2010 (het bestreden besluit) heeft verweerder het bezwaar van eiseres gegrond verklaard maar de afwijzing van het verzoek gehandhaafd op grond van een aangepaste motivering. Eiseres heeft tegen het bestreden besluit beroep ingesteld. Verweerder heeft een verweerschrift ingediend. De rechtbank heeft, met toepassing van artikel 8:47, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), de Stichting Advisering Bestuursrechtspraak (hierna: de StAB) tot deskundige benoemd voor het instellen van een onderzoek. De onderzoeksbevindingen zijn neergelegd in het verslag van de StAB van 31 augustus Naar aanleiding van de reacties van partijen hierop heeft de StAB op verzoek van de rechtbank op 2 december 2011 aanvullend verslag uitgebracht. Ook hierop hebben partijen gereageerd. De Wet Herziening Gerechtelijke Kaart is op 1 januari 2013 in werking getreden. De rechtbanken Assen, Groningen en Leeuwarden vormen met ingang van die datum tezamen de nieuwe rechtbank Noord-Nederland. Het rechtsgebied van deze rechtbank beslaat de provincies Drenthe, Fryslân en Groningen. De zaak wordt daarom verder behandeld en beslist door de rechtbank Noord-Nederland. Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 11 juli Namens eiseres is zijn gemachtigde verschenen, alsmede H.A. Smit. Verweerder heeft zich eveneens laten vertegenwoordigen door zijn gemachtigde. Van de zijde van verweerder waren tevens H.M. Groenewegen en E. de Jong aanwezig.

4 zaaknummer: AWB 10/833 blad 2 Overwegingen 1. Eiseres is tot 2008 eigenaar en exploitant geweest van Hotel- Congres- en Sportcentrum De Giraf (hierna: De Giraf), waarvan onder andere de evenementenzalen Hondsrugzaal en Vlinderzaal en de tennis- annex evenementenhallen Hollandhal en Drenthehal deel uitmaken. Bij brief van 29 juli 1999 heeft eiseres namens De Giraf bij verweerder een verzoek om planschadevergoeding ingediend in verband met de vrijstelling die bij besluit van 20 juli 1994, in werking getreden op 31 augustus 1994, ingevolge artikel 19 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening (WRO) is verleend ten behoeve van woningbouw aan de Beatrixstraat (het Beatrixpark) te Emmen. Bij het primaire besluit heeft verweerder dit verzoek afgewezen. Bij besluit op bezwaar van 25 maart 2004 heeft verweerder het bezwaar van eiseres hiertegen ongegrond verklaard. Verweerder heeft zich hierbij op het standpunt gesteld dat het planologisch nadeel, waaruit de schade zou voortvloeien, voorzienbaar was voor eiseres. Bij uitspraak van 29 juni 2004 (in de zaak met procedurenummer AWB 04/423) heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank Assen het beroep van eiseres gegrond verklaard, het besluit op bezwaar van 25 maart 2004 vernietigd en bepaald dat verweerder een nieuw besluit neemt met inachtneming van deze uitspraak. Naar het oordeel van de voorzieningenrechter had verweerder ten onrechte geconcludeerd dat sprake is van voorzienbaarheid. Deze uitspraak is - voor zover thans van belang - in hoger beroep bevestigd door de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRS) bij uitspraak van 18 mei 2005 (LJN: AT5643). Bij het bestreden besluit heeft verweerder het bezwaar van eiseres gegrond verklaard maar het primaire besluit in stand gelaten onder aanpassing van de daaraan ten grondslag liggende motivering. Verweerder heeft in het bestreden besluit als uitgangspunt genomen dat vergoeding van planschade alleen kan zien op daadwerkelijk gemaakte isolatiekosten of daadwerkelijk gederfde winst ter vermijding van respectievelijk ten gevolge van uit de planologische maatregel voortvloeiende beperkingen. Volgens verweerder heeft eiseres niet aangetoond dat hiervan sprake is geweest. De rechtbank overweegt als volgt. 2. Voor zover thans van belang gelden de volgende voorwaarden voor het recht op vergoeding van planschade op grond van artikel 49 van de WRO. In de eerste plaats is vereist dat er sprake is van een niet voorzienbare planologische verslechtering voor eiseres. Vervolgens moet blijken dát eiseres door deze verslechtering schade lijdt of zal lijden. 3. Met de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (AbRS) van 18 mei 2005 staat vast dat door het vrijstellingsbesluit sprake is van een planologische verslechtering voor eiseres omdat haar geluidsruimte is verkleind. Voorts staat vast dat deze verslechtering niet voorzienbaar was.

5 zaaknummer: AWB 10/833 blad 3 4. De vraag is vers'olgens of blijkt dát eiseres schade leed of zou gaan lijden ten gevolge van de planologische verslechtering Eiseres heeft aan haar verzoek (en latere aanvulling) ten grondslag gelegd dat zij schade leed (zowel bestaande uit inkomstenderving als uit waardevermindering) omdat zij zonder extra isolatie tengevolge van het vrijstellingsbesluit geen grote evenementen en feesten meer kon organiseren. Later in de procedure heeft zij dit geadstrueerd door aan te geven dat, waar zij eerder zeven tot negen grote evenementen per jaar organiseerde, waarmee ,00 per evenement winst werd gehaald, zij deze grote evenementen door de komst van de woningen aan het Beatrixpark na 2000 grotendeels heeft gestaakt. Voorafgaand aan de isolatie van de Hondsrugzaal in 2002 moesten in 2001 en 2002 voorts feesten in verband met de geluidsproblematiek worden geannuleerd. Zij heeft verder aangevoerd dat partijen reeds overeenstemming hadden bereikt dat isolatiekosten, voor zover die door de komst van de woningen in het Beatrixpark extra moesten worden gemaakt ten opzichte van de isolatiekosten die al nodig waren, zouden worden vergoed, zodat verweerder daar niet meer op terug kan komen Volgens verweerder heeft verzoekster geen schade door het vrijstellingsbesluit geleden. Uit de door eiseres overgelegde jaarrekeningen over de exploitatie over de jaren 1994 tot en met 2003 kan geen inkomstenderving worden geconcludeerd in relatie tot de onderhavige problematiek van Voorts is niet gebleken dat het aantal grootschalige evenementen door het vrijstellingsbesluit is afgenomen. Omdat eiseres het door haar gestelde aantal van zeven tot negen evenementen per jaar niet kan onderbouwen neemt verweerder op grond van eigen onderzoek aan dat zowel tot en met 1994 als na 1994 drie tot vier grootschalige evenementen per jaar werden georganiseerd, waarbij ook de tennishallen werden gebruikt. Dat na 2000 de grootschalige evenementen grotendeels zijn gestaakt is volgens verweerder niet toe te rekenen aan het vrijstellingsbesluit. Dit omdat eiseres reeds vóór de peildatum van het vrijstellingsbesluit niet voldeed aan de geluidsnormen. Voorts kon sinds 3 april 2000 gebruik worden gemaakt van een twaalf-dagenregeling, waarbij ontheffing van de geluidsnormen verkregen zou kunnen worden, zodat het niet noodzakelijk was het aantal evenementen beneden de gebruikelijke aantallen per jaar te brengen. Specifiek ten aanzien van de Vlinderzaal en de Hondsrugzaal heeft verweerder overwogen dat eiseres niet heeft aangetoond dat feesten zijn geannuleerd ondanks de twaalfdagenregeling, terwijl eiseres evenmin haar stelling heeft onderbouwd dat de Hondsrugzaal in 2002 is geïsoleerd, laat staan welk deel van de isolatie nodig was in verband met de komst van de woningen in het Beatrixpark De rechtbank heeft de Stab ingeschakeld. De Stab heeft in het verslag van haar onderzoek als uitgangspunt genomen dat partijen er vanaf het begin van de procedure vanuit zijn gegaan dat de kosten voor extra isolatie op grond van artikel 49 van de WRO voor vergoeding in aanmerking kunnen komen. Daarnaast heeft de Stab de vraag bezien (en ontkennend beantwoord) of er naast de isolatiekosten ook inkomensschade kan optreden die niet of niet geheel door de vergoeding van isolatiekosten wordt gedekt, dan wel dat er tevens een inkomensderving/waardevermindering is opgetreden omdat geen isolatie mogelijk is. De Stab heeft geadviseerd vergoeding toe te kennen voor kosten van isolatie van de Hondsrugzaal en de Vlinderzaal, voor zover die uitstijgen boven de isolatiekosten die eiseres reeds zonder de woningen in het Beatrixpark zou hebben moeten maken. Daarvoor achtte de Stab redengevend dat een redelijk handelend ondernemer de kosten van isolatie van de Hondsrugzaal en de Vlinderzaal die reeds nodig waren zonder de woningen

6 zaaknummer: AWB 10/833 blad 4 in het Beatrixpark wel zou hebben gemaakt, zodat de extra kosten die nodig waren door die woningen voor vergoeding in aanmerking komen Verweerder heeft in de reactie op dit verslag aangegeven dat de Stab aldus voorbij is gegaan aan de vraag óf eiseres überhaupt schade heeft geleden als gevolg van de planologische mutatie. Dit terwijl de Stab zelf tot de conclusie was gekomen dat zich, ook ten aanzien van de Hondsrugzaal en de Vlinderzaal, geen inkomensschade heeft voorgedaan (p. 48 e.v.). 5. De rechtbank ziet zich gesteld voor de vraag of hetgeen verweerder heeft aangevoerd, reden vormt om het advies van de Stab niet te volgen De rechtbank overweegt allereerst dat het op de weg van eiseres had gelegen met concrete gegevens aan te tonen dat de schade die volgens haar het gevolg is geweest van het vrijstellingsbesluit zich vanaf 2000 daadwerkelijk heeft voorgedaan. Eiseres is hier niet in geslaagd. Dit geldt niet alleen voor de vermindering van het aantal evenementen en de winstderving die dit ten gevolge zou hebben gehad, maar ook voor de kosten van de isolerende maatregelen die in 2002 In de Hondsrugzaal getroffen zouden zijn Niet alleen heeft eiseres de door haar gestelde schade niet met concrete gegevens aangetoond, zij heeft ook niet aannemelijk gemaakt dat deze het gevolg is geweest van het vrijstellingsbesluit. Hierbij is van belang dat eiseres vóór de komst van de woningen in hel Beatrixpark al niet aan de voor haar geldende geluidsnormen voldeed. Niet alleen de tennishallen maar ook de zalen dienden los van de komst van deze woningen te worden geïsoleerd om te kunnen voldoen aan deze geluidsnormen. Dat tegen overtreding van die normen niet of nauwelijks handhavend werd opgetreden kan daar niet aan afdoen. De Stab heeft overwogen dat gedurende de renovatie vanwege de noodzakelijke isolatie ook in de oude situatie gedurende een bepaalde periode al inkomstenderving zou hebben plaatsgevonden en dan niet alleen ten aanzien van de geluidsproducereude evenementen. Nu eiseres dit niet heeft betwist gaat de rechtbank daar ook van uit. Bovendien had eiseres sinds 2000 op grond van de zogenaamde twaalfdagen-regeling het recht om jaarlijks op twaalf dagen de geluidsnormen te overschrijden De rechtbank is van oordcel dat uit het verloop van de procedure en de zich in het dossier bevindende stukken niet kan worden afgeleid dat partijen reeds overeenstemming hadden bereikt dat de extra isolatiekosten niettemin voor vergoeding in aanmerking kwamen. Op dit punt wijkt de rechtbank dus af van het uitgangspunt dat de Stab heeft gehanteerd. In de besluiten van 22 juni 2000 en 25 maart 2004 had verweerder immers reeds het verzoek tot vergoeding van planschade (in verband met voorzienbaarheid) afgewezen. In de procedure die leidde tot de uitspraak van de AbRS van 18 mei 2005 had verweerder voorts aangevoerd dat er andere gronden voor afwijzing van het verzoek waren. Uit correspondentie van verweerder na deze uitspraak kan slechts worden afgeleid dat partijen in het kader van een poging de zaak minnelijk te regelen onderzoek hebben laten doen naar de geluidssituatie voor en na de realisatie van de woningen in het Beatrixpark en de in verband daarmee noodzakelijke voorzieningen. Hieruit kan evenwel niet worden afgeleid dat er reeds overeenstemming over vergoeding bestond. Nu een minnelijke regeling niet is bereikt kan de medewerking van verweerder aan deze onderzoeken niet aan verweerder worden tegengeworpen. Gelet op het voorgaande neemt de rechtbank bij de beoordeling van de vraag of sprake is van planschade die voor vergoeding in aanmerking komt, in afwijking

7 zaaknummer: AWB 10/833 blad 5 van het advies van de Stab, niet als uitgangspunt dat pat tijen hierover voor wat betreft de kosten van extra isolatie al overeenstemming hadden bereikt. 6. Het bovenstaande betekent dat verweerder het verzoek tot vergoeding van planschade terecht heeft afgewezen. Hetgeen overigens door eiseres is aangevoerd, kan niet tot een ander oordeel leiden Aangezien geen sprake is van voor vergoeding in aanmerking komende planschade, kunnen de kosten die eiseres heeft gemaakt voor juridische en deskundigenbijstand hiervan geen deel uitmaken. Daarom heeft verweerder terecht geconcludeerd dat eiseres niet op grond van artikel 49 van de WRO in aanmerking komt voor vergoeding van deze kosten. Dit is op zichzelf ook niet in geschil Eiseres heeft aangegeven dat het verzoek om vergoeding van deze kosten gebaseerd is op artikel 7:15 in samenhang met artikel 8:75 van de Awb dan wel artikel 8:73 van de Awb Naar aanleiding hiervan overweegt de rechtbank in de eerste plaats dat volgens de jurisprudentie van de AbRS (bijvoorbeeld de uitspraak van 3 december 2008, ECL1:NL:RVS:2008:BG5910), het overgangsrecht ingevolge artikel III van de Wet van 24 januari 2002 tot wijziging van de Awb met betrekking tot de kosten van bezwaar en administratief beroep (kosten bestuurlijke voorprocedures) (Stb. 2002, 55; hierna: de wet van 24 januari 2002), op grond waarvan artikel 8:75 van de Awb, zoals dit luidde voor het tijdstip van inwerkingtreding van deze wet (12 maart 2002), van toepassing blijft indien het besluit waartegen bezwaar kan worden gemaakt voor het tijdstip van inwerkingtreding van deze wet is genomen, geacht moet worden eveneens te gelden ten aanzien van artikel 7:15 van de Awb. De rechtbank constateert dat het primaire besluit genomen is vóór laatstgenoemde datum, zodat artikel 7:15 van de Awb zoals dit sedertdien gewijzigd is niet van toepassing is maar het oude recht Zoals de AbRS eveneens eerder heeft overwogen (onder meer in de uitspraak van 18 november 2009, ECLI:NL:RVS:2009:BK3649) dienen onder het oude recht in een bestuurlijke voorprocedure gemaakte kosten in beginsel voor rekening van de belanghebbende te blijven en komen zij slechts in bijzondere gevallen op grond van artikel 8:73 van de Awb voor vergoeding in aanmerking. Naar het oordeel van de rechtbank was het primaire besluit niet dermate gebrekkig, dat met succes kan worden gesteld dat verweerder tegen beter weten in een onrechtmatig besluit heeft genomen, en is daarom van een bijzonder geval als bedoeld in voormelde jurisprudentie geen sprake. De rechtbank wijst er hierbij tevens op dat bij het bestreden besluit het bezwaar van eiseres weliswaar gegrond is verklaard, maar dat hierbij tevens is besloten het primaire besluit in stand te laten Gelet op het voorgaande heeft verweerder eiseres terecht niet in aanmerking gebracht voor vergoeding van de kosten die eiseres heeft gemaakt in de bestuurlijke voorfase. 8. Aangezien de rechtbank hierboven ook al tot het oordeel is gekomen dat verweerder het verzoek tot vergoeding van planschade terecht heeft afgewezen, zal het beroep ongegrond worden verklaard.

8 zaaknummer: AWB 10/833 blad Thans komt de rechtbank toe aan de vraag of de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) is overschreden. Deze vraag moet volgens vaste jurisprudentie van de AbRS (bijvoorbeeld de uitspraak van 27 juni 2012, LJN: BW9560) worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval. Daarbij zijn van betekenis de ingewikkeldheid van de zaak, de wijze waarop de zaak door het bestuursorgaan en de rechter is behandeld, het processuele gedrag van eiseres gedurende de hele procesgang en de aard van de maatregel en haar daardoor getroffen belang, zoals ook uit de jurisprudentie van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens naar voren komt. In zaken zoals deze, die uit een bezwaarschriftprocedure en twee rechterlijke instanties bestaat, is in beginsel een totale lengte van de procedure van ten hoogste vijfjaar redelijk. Daarbij mag de behandeling van het bezwaar in beginsel ten hoogste één jaar, de behandeling van het beroep ten hoogste twee jaar (dus tezamen niet meer dan driejaar waarbij geldt dat een vertraging bij één van beide behandelingen kan worden gecompenseerd door voortvarendheid bij de andere behandeling) en de behandeling van het hoger beroep ten hoogste twee jaar duren. De hierboven genoemde criteria kunnen onder omstandigheden aanleiding geven een verlenging van de redelijke termijn gerechtvaardigd te achten. Zoals de AbRS eveneens eerder heeft overwogen (onder meer in haar uitspraak van 3 juni 2009, ECLI:NL:RVS:2009:BI6092), vangt de redelijke termijn aan op het moment dat het bestuursorgaan het bezwaarschrift ontvangt De rechtbank constateert dat sinds het bezwaarschrift van eiseres van 31 juli 2000 tegen het primaire besluit tot aan de datum van de uitspraak van de voorzieningenrechter van de rechtbank van 29juni 2004 driejaren en bijna acht maanden zijn verstreken, waarvan de beroepsprocedure ruim drie maanden in beslag heeft genomen. De overschrijding van de termijn met acht maanden dient dus voor rekening van verweerder te komen Bij uitspraak van laatstgenoemde datum heeft de voorzieningenrechter het beshut op bezwaar van 25 maart 2004 vernietigd en bepaald dat verweerder een nieuw besluit neemt met inachtneming van deze uitspraak. Deze uitspraak is - voor zover thans van belang - in hoger beroep bevestigd door de AbRS. Met het thans bestreden besluit heeft verweerder uitvoering gegeven aan de uitspraak van de voorzieningenrechter. Volgens de jurisprudentie van de AbRS dient in een situatie zoals de onderhavige, waarin een vernietiging van een besluit op bezwaar leidt tot een hernieuwde behandeling van het bezwaar en een hernieuwde behandeling door de rechter, het tijdsverloop in beginsel volledig aan het bestuursorgaan te worden toegerekend. In het onderhavige geval betreft dit de periode vanaf de uitspraak van de voorzieningenrechter van de rechtbank van 29 juni 2004 tot de datum van de onderhavige uitspraak, dus in totaal negen jaren en vijf maanden. De rechtbank acht het niet redelijk om deze periode volledig aan verweerder toe te rekenen. Hierbij is van belang dat partijen na de uitspraak van de AbRS van 18 mei 2005 geprobeerd hebben tot een minnelijke regeling te komen, zoals de rechtbank heeft vastgesteld in de uitspraak van 27 mei 2010 in de zaak tussen partijen met procedurenummer AWB 10/192. In deze uitspraak heeft de rechtbank tevens geoordeeld dat het verweerder in ieder geval vanaf 5 mei 2009 duidelijk had dienen te zijn dat eiseres een beslissing op haar bezwaar wenste. De rechtbank ziet aanleiding de tussenliggende periode van bijna vier jaren buiten beschouwing te laten en dus ook niet voor rekening van verweerder te laten komen. Voor zover de behandeling van het onderhavige beroep langer dan twee jaar heeft geduurd, komt dit evenmin voor rekening van verweerder. Hierbij gaat het gerekend vanaf de datum van het beroepschrift van 2 december 2010 om een overschrijding van bijna een jaar.

9 zaaknummer: AWB 10/833 blad 7 Gelet op hetgeen hierboven is overwogen bedraagt de aan verweerder toe te rekenen overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM in totaal vijfjaren en een maand In overeenstemming met de jurisprudentie van de AbRS zal de rechtbank uitgaande van een tarief van 6 500,00 per halfjaar dat de redelijke termijn is overschreden, waarbij het totaal van de overschrijding naar boven wordt afgerond, verweerder met overeenkomstige toepassing van artikel 8:73 van de Awb veroordelen tot betaling van een bedrag van ,00 aan eiseres, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf de datum van openbaarmaking van deze uitspraak tot aan de dag van algehele betaling, als vergoeding voor de door eiseres geleden immateriële schade. 10. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.

10 zaaknummer: AWB 10/833 blad 8 Beslissing De rechtbank: verklaart het beroep ongegrond; veroordeelt verweerder om aan eiseres te betalen een vergoeding van ,00, vermeerderd met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf de datum van openbaarmaking van deze uitspraak tot aan de dag van algehele betaling. Deze uitspraak is gedaan door mr. J.L. Boxum, voorzitter, mts, T.F. Bruinenberg en H.J. ter Schegget, leden, bijgestaan door mr, P.A. Schoenmakers, griffier. Deze beslissing is in het openbaar uitgesproken op 28 november ) griffier voorzitter Voor kopie cdfefd i Rechtbank NpōrA.Mederlarirì. Afdeling Besļuuabcht Rechtsmiddel Tegen deze uitspraak kan binnen zes weken na de dag van verzending daarvan hoger beroep worden ingesteld bij de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State. Afschrift verzonden aan partijen op: ^ ģ Ń0V" 2Ö13