Fotostory FOTO S: ARTHUR WIEFFERING

Transcriptie

1 Fotostory B I K E P A C K I N G I N V A L G A R D E N A FOTO S: ARTHUR WIEFFERING Eerst een paar maanden dromen over een trip. En dan, als de zomer ten einde loopt, m nog uitvoeren ook. Fotograaf Arthur Wieffering trok afgelopen nazomer de Alpen over en zette zijn kamp op in Val Gardena, in het hart van de Italiaanse Dolomieten. Want, zo zegt de man die met zijn dikbander zo n beetje de hele wereld zag, een mooiere plek om te mountainbiken vind je echt nergens anders...

2 September, dat is nazomer. Maar in de bergen is deze maand vaker dan je lief is ook voorwinter. En zo kan het gebeuren, dat reisdoel Cortina d Ampezzo niet gehaald wordt. BIKE & TREKKING XX

3 P L O E T E R E N

4 A F G E L E G E N Links: De trail die zo idyllisch begint op de groene flanken van de Secada boven Ortisei, eindigt als een urenlange klimpassage. Boven: Stoerder vind je ze niet snel. De Rifugio Vicenca ligt al ruim honderd jaar in de schaduw van de Sassolungo en Sassopiatto. Onder: Het pad naar Rifugio Puez. Wie gaat toeren in de bergen rond Val Gardena moet niet alleen vrij zijn van hoogtevrees, maar ook beschikken over een stel stevige beenspieren. BIKE & TREKKING XX

5 F L O W - C O U N T R Y

6 Onderweg naar de Rifugio Vicenca, een uniek gelegen berghut die hoog in de oksels van de Sassolungo verstopt ligt. BIKE & TREKKING XX

7 Peter-Alexander van t Hof, B&t testrijder: Een trip met fotograaf Arthur Wieffering is altijd een avontuur. Niet alleen weet hij altijd de mooiste trails te vinden, hij is daarbij onvermoeibaar en altijd goedgehumeurd, wat er ook gebeurt. En dat met minstens vijf kilo extra gewicht op zijn rug vanwege z n foto-uitrusting. Nadat we al een paar keer met fotograaf Arthur Wieffering voor BIKE & trekking op pad waren geweest voor het maken van reisreportages, rees het plan eens een trip te maken die alleen maar dát moest zijn: een trip. Dus geen lunches met lokale bobo s, geen bezoekjes aan kaasmakerij of wijnkelder en geen officieel uitgepijlde routes. Nee, dit zou een reisje worden zoals Arthur het zelf graag doet: ruig en avontuurlijk. En als we half september via de Brenner de Alpen oversteken op weg naar Val Gardena, hebben we er nog geen sjoege van hoézeer onze wensen in vervulling zullen gaan. Vier dagen de bergen rond Val Gardena in, dat is het idee. Van Santa Christina naar Cortina d Ampezzo en weer terug, dwars door de Dolomieten. Eten en uitrusting in een rugzak achterop. En omdat we niet roomser zijn dan de paus, pakken we onderweg zo nu en dan een skilift om tijd en beenspieren te sparen. We, dat zijn fotograaf Arthur Wieffering, B&t redacteur Joris Birnie en ik. Al om zeven uur zetten we met de ochtendzon in de rug koers naar Ortisei, om vanaf daar een lift te pakken die ons én een hele meute wandelaars in twee etappes naar de hoogste flanken van de Secada gaat brengen. Eenmaal boven laten we die wandelaars snel achter ons. Lekker rustig. Moet ook, want we sturen over wandelpaden naar beneden. Links tekenen de messcherpe pieken van de Fermada strak af tegen de blauwe lucht. Onvoorstelbaar, dat we hier feitelijk rijden tussen de versteende overblijfselen van koraalriffen die groeiden in een ondiepe tropische zee, ruim honderdvijftig miljoen jaar geleden. Dat die koraalpakketten zo dik zijn, tot vierhonderd meter, komt omdat in die tijd de zeebodem langzaam daalde, waardoor het koraal millennium na millennium kon blijven doorgroeien. Dat datzelfde koraal zich dan nu op een hoogte van soms meer dan drie kilometer bevindt, heeft te maken met het bewegen van de continenten. Toen Afrika en Europa zo n vijftig miljoen jaar geleden op elkaar botsten, werd die ondiepe koraalzee opgestuwd, steeds hoger en hoger. En daar fietsen wij dan, te midden van een geschiedenis zo oud dat het nauwelijks te bevatten is. Bovendien: ook het nu vraagt om aandacht. Want alhoewel het pad een verschrikkelijk lekker flow heeft, levert een te snel genomen drempel toch een lekke band op. Mooi momentje om wat versterkingen in te nemen. We zijn op trip met gezondheidsgoeroe Arthur Wieffering en dus eten we verantwoord spul. Geen voorverpakte fabrieksrepen vol E-nummers, maar noten, fruit en wortels. We kunnen wel wat energie gebruiken, want de afdaling gaat langzaam over in een beklimming. Steeds steiler wordt het en steeds lager het tempo, totdat mijn ketting niet meer verder naar links kan en ik mijn bike over mijn rug gooi om de rest van de klim lopend af te leggen. Of beter: klimmend, want het laatste gedeelte van het pad is zó ruig, dat we alleen bovenkomen als we één hand aan een strakgespannen staalkabel houden. Via ferrata noemen ze dat hier. IJzeren weg. Eenmaal boven is de beloning zoet. Eerst sturen we een stuk over een heerlijk glooiende traverse, dan krijgen we een schandalig lekkere technische trail voorgeschoteld. Tegen het eind van de middag komt Rifugio Puez in beeld. Mooi. We besluiten niet verder te gaan en in deze berghut de nacht door te brengen. Maar niet voordat we nog even genoten hebben van het uitzicht. Winter Na een koude nacht beginnen we al vroeg aan de tweede fietsdag. Het is nog fris en nat en de technische secties vragen om concentratie. We nemen een aantal traversen, sluiten af met een sectie vol korte haarspeldbochten en rijden vervolgens over een skipiste zo het dorpje Corvara in. Daar pakken we weer een skilift omhoog. Doel: het wintersportoord Cortina d Ampezzo aan de andere kant van de bergrug. Boven glooit de route heerlijk over hooggelegen almen en door dichte bossen. Jammer genoeg betrekt de lucht; wolken pakken zich samen op een tempo waar je U tegen zegt. Dat ziet er niet goed uit! In Rifugio Capanna Alpina bespreken we onze strategie; doorgaan naar Cortina of terugkeren? Het wordt het laatste; de weersvoorspelling is gewoon te slecht en veiligheid gaat voor alles. En terwijl we over een asfaltweg de berg weer af suizen, betreuren we onze beslissing geen moment. Regen, natte sneeuw en een stormachtige wind teisteren ons ongenadig. Totaal verkleumd rijden we Arabba binnen. Wat doen we, verder omhoog of blijven? De keus is snel gemaakt: blijven. Verstandig, zo blijkt als we de volgende ochtend de eerste lift omhoog nemen; de hellingen boven Arabba zijn bedenkt met een dik pak sneeuw! Ingepakt met alle thermolagen, armwarmers en beenwarmers die we bij ons hebben, genieten we van het magnifieke uitzicht. Diep beneden ons ligt het Fadaia stuwmeer, daarboven de imposante ijs- en rotsmassa s van de Marmolada. We rijden de fameuze Bindelweg, een pad dat over een lengte van een kilometer of tien als een slang over de helling slingert. Eerst is het glibberen en glijden, maar naarmate de zon het aardoppervlak weer opwarmt verdwijnt de sneeuw en kunnen we onze bikes lekker laten rollen. Unieke berghutten Aansluitend op de Bindelweg pakken we het gladde asfalt van de Passo Pordoi en de Passo Sella om de Gardena vallei weer in te komen. Daar zetten we koers naar de Sassolungo, een steenhoop met als hoogste piek de meter hoge naamgever van dit indrukwekkende, hoefijzervormige massief. We rijden er met de klok mee omheen, richting Rifugio Emilio Comici. Dat heb je als je met Arthur Wieffering op pad bent. Hij kent het gebied op z n duimpje en weet precies waar alle goeie eettentjes liggen. We laten ons verassen door een traditionele brandnetelsoep. De smaak is met geen woorden te beschrijven, of zou het de vermoeidheid zijn die me parten speelt? Ik weet het niet, maar je knapt er wel van op. Vanaf Emilio Comici steken we in op de Sentiero di giro del Sassolungo. Een droom van een pad dat ons uiteindelijk naar de Rifugio Vicenca brengt, een op ruim meter gelegen berghut die letterlijk in de schaduw ligt van de drieduizenders Sassolungo en Sassopiatto. Een unieke hut op een unieke locatie, waar we de laatste nacht van onze toer doorbrengen. Okay, Cortina hebben we niet gehaald, maar jongens, wat een trip! We waren op zoek naar avontuur en we werden op onze wenken bediend. Arthur, bedankt!