Fotostory FOTO S: ELLEN VAN DER ZWAN

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Fotostory FOTO S: ELLEN VAN DER ZWAN"

Nathan ten Wolde
6 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Fotostory J E B E L S A H R O, M A R O K K O FOTO S: ELLEN VAN DER ZWAN Noord-Afrika als winterbestemming. Fotografe Ellen van der Zwan reed in februari met vriend Elmar van Drunen door de Marokkaanse Jebel Sahro. In dit gebergte tussen de hoge Atlas en de Sahara ontdekten Ellen en Elmar naast adembenemende landschappen en dramatisch slechte wegen ook gastvrijheid en vriendschap. XX BIKE & TREKKING

2 Het Wilde Westen? Neen hoor, eerder het Wilde Zuiden. Het Jebel Sahro gebergte ligt tussen de Hoge Atlas en de Sahara en is net zo ruig als z n Amerikaanse evenknie, maar dan zonder cowboys en indianen. BIKE & TREKKING XX

3 XX BIKE & TREKKING L E E G

4 Bloedheet in de zomer, aangenaam in de winter. Als de toppen van de nabijgelegen Hoge Atlas beladen zijn met sneeuw, is het in de Jebel Sahro perfect toeven. Als je van eenzaamheid houdt... BIKE & TREKKING XX

5 R U I G XX BIKE & TREKKING De naam Sahro is afgeleid van het Arabische woord Sahra. En dat lijkt niet voor niets op ons woord Sahara: Jebel Sahro betekent namelijk Berg van de Woestijn.

Ellen van der Zwan: De wegen door de Hoge Atlas en de Jebel Sahro zijn zeer slecht, maar dat probleem wordt ruimschoots gecompenseerd door de ontzettend vriendelijke mensen, het heerlijke eten, de

6 A D E M P A U Z E S De zuidelijke winter is niet alleen aangenaam voor fietsers. Ook de verdorde vegetatie heeft weer even tijd te herstellen van de schade die de verzengende zomerzon heeft aangericht. Ellen van der Zwan: De wegen door de Hoge Atlas en de Jebel Sahro zijn zeer slecht, maar dat probleem wordt ruimschoots gecompenseerd door de ontzettend vriendelijke mensen, het heerlijke eten, de overweldigende natuur en de doordringende stiltes. Het zeikt van de regen. Dikke modder plakt aan de banden. Verdorie, ik kom geen meter vooruit!, denk ik nog. Een blik op mijn achterwiel laat zien dat roodgekleurde plakken modder het ronddraaien van mijn achterwiel onmogelijk maken. Met een stokje peuter ik de aangekoekte massa ertussenuit. Ik kan weer verder. Tien meter verder herhaalt zich hetzelfde ritueel. Bij Elmar is het niet anders. Onder het toeziend oog van drie Marokkaanse kinderen haalt Elmar de spatborden van de fietsen, zodat die iets meer ruimte hebben. We duwen de fietsen over de rulle weg en houden het zonder de spatborden toch zeker twintig meter vol alvorens onze wielen weer muurvast lopen. Toch wel een verbetering, zonder die spatborden. Not. Eén voor één duwen we de fietsen de haarspeldbochten van de Tizi n Ouarg pas door naar boven. Eindelijk wordt het vlakker en kunnen we moeizaam weer op de fiets stappen. Het is compleet verlaten in het Jebel Sahro gebergte. Alleen een mekkerende geit verstoort de stilte. Een paar bochten verder lijken we het hoogste punt van de pas bereikt te hebben. Uit het niets verschijnt daar een huis, opgetrokken uit dezelfde klei als tussen onze wielen. Dat moet stevig zijn, denk ik nog... Boven de poort staan de woorden Hotel Tizi geschreven, in een hoekje onder een blauw-geel gekleurde paraplu staat Ibraim ons vriendelijk toe te lachen. Naast hem in de regen zijn vrouw en zus. Ik kijk Elmar aan, Elmar kijkt op zijn horloge, Ibraim maakt uitnodigende gebaren naar ons. We gaan overstag. Een mooie plek boven op deze pas, we vinden het wel goed voor vandaag. Op de kleine binnenplaats onder een afdakje mogen we onze fietsen neerzetten. Er worden stoelen voor ons gehaald en zuslief gaat snel op zoek naar een paar takjes om te branden. Aan het kleine vuurtje warmen we onze koude handen. We krijgen thee in onze handen gedrukt, die we dankbaar aannemen. Ibraim en zijn familie spreken nauwelijks Frans en wij geen Marokkaans. Met handgebaren en tekeningetjes voeren we hele gesprekken. Dochter Sara van drie met haar vettige piekhaar en dikke snottebel onder haar neus vormt een goed onderwerp voor het gesprek. We lachen wat af. De zus van Ibraim verdwijnt naar de keuken, we krijgen onze kamer toegewezen: een donker kleihok met twee dekens op de grond en spinnen tussen de balken. We kleden ons snel warmer aan en ik duik - althans dat denk ik - de wc in. Ibraim en zijn vrouw gebaren ons naar een ander hok te komen, het eten is klaar! Een kleine tafel in het midden, veel dekens en kussens tegen de wand. In een hoek een televisie met een satellietontvanger en een oude radio. Schoenen uit, dan nemen we plaats op de grond. Eerst onze handen wassen, dan krijgen we soep, die we slurpend naar binnen moeten werken. De soep verdwijnt en een grote Marokkaanse schotel met dampende kip en groenten wordt in het midden geplaatst. Het brood gaat rond en dan met z n allen dopen in de heerlijk geurende maaltijd. Als toetje delen we met vijf man een sinaasappel. Met goedgevulde magen ploffen we neer in de dekens. De televisie gaat aan. En zo kan het zijn dat je, in de middle of nowhere, ergens in het Jebel Sahro gebergte bovenop een pas met niets dan één klein huisje naar Die Hard 3 zit te kijken. Ibraim en gezin bij de ingang van Hotel Tizi. Geen jacuzzi en roomservice, wel ongekende gastvrijheid. BIKE & TREKKING XX

Vergelijkbare documenten

GO WEST! Fotostory FOTO S: ELLEN VAN DER ZWAN

GO WEST! Fotostory FOTO S: ELLEN VAN DER ZWAN Fotostory GO WEST! FOTO S: ELLEN VAN DER ZWAN XX BIKE & TREKKING Monument Valley als in een klassieke western van regisseur John Ford. Alleen is het niet John Wayne die met zijn paard door dit wonderschone