Adverse childhood experiences are the most basic and long lasting determinants of health risks behaviors, mental illness, social malfunction, disease, disability, death and health costs. Prof. dr. Vincent Felitti, Onderzoeker ACE Studies (2010) Post Academische Nascholing Cursus Fase 2 1 traumabehandeling 2018 Wij verbinden expertise van voortrekkers in de dagelijkse behandelpraktijk met academische inzichten. Vernieuwend, eclectisch en multidisciplinair.
Centrum Late Effecten Vroegkinderlijke chronische Traumatisering (CELEVT) Vorselaarstraat 30, 1066 NN Amsterdam E info@celevt.nl T 020 364 26 39 W www.celevt.nl/trauma-academie. Fase 2 Behandeling. Behandeling traumatische herinneringen bij cliënten met een voorgeschiedenis van Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering (VCT) met klachten en symptomen van 2 Complexe Post Traumatische StressStoornis (CPTSS) en complexe Dissociatieve Stoornissen. Colofon Uitgave, CELEVT juli 2017 De publicatie is te downloaden op www.celevt.nl Copy Alle rechten voorbehouden. Plaatsing op andere sites, veelvuldig op welke wijze dan ook kopiëren en/ of commercieel gebruik is niet toegestaan zonder uitdrukkelijke toestemming van CELEVT.
Modules en kalender Vrijdag 12 Oktober 2018 De therapeutische relatie als stabiliserende en integratieve factor in de fase van traumaverwerking. Dr. Anton Hafkenscheid. Donderdag 22 en Vrijdag 23 November 2018 Fase 2. Behandeling Traumaverwerking. Van globale traumaverwerkingstechnieken 3 naar gerichte traumabehandeling bij cliënten met een Complexe Post Traumatische Stress Stoornis (CPTSS). Drs. Martijn Stöfsel. Vrijdag 30 November 2018 Fase 2. Behandeling Traumaverwerking. Van vermijden naar realiseren, behandeling van traumatische herinneringen bij cliënten met een complexe Dissociatieve Stoornis. Prof. Dr. Onno van der Hart.
Donderdag 10 Januari 2019 Supervisie dag Fase 2 behandeling. Traumaverwerking bij cliënten met Complexe Posttraumatische Stress Stoornis. 1-Jarige Postacademische opleiding. Drs. Martijn Stöfsel. Vrijdag 11 Januari 2019 Supervisie dag Fase 2 behandeling. Traumaverwerking en werken met dissociatieve delen van de persoonlijkheid bij cliënten met Dissociatieve Stoornissen. Drs. Mariette Groenendijk. 4
Doelgroep Cursisten van de 1-jarige Postacademische Nascholing. (BIG-geregistreerde) psychiaters, klinisch psychologen, psychotherapeuten en GZ-psychologen en zij die voor deze registraties in opleiding zijn. Toelatingseisen Deelnemers moeten minimaal 16 uur per week in de dagelijkse behandelpraktijk werkzaam zijn. Daarvan moet men minimaal 8 uur per week werkzaam zijn met in de kinderjaren chronisch getraumatiseerde cliënten met een Complexe Posttraumatische StressStoornis (CPTSS) en cliënten met complexe Dissociatieve Stoornissen. Mocht u aan de laatste voorwaarden [nu] niet [geheel] kunnen voldoen, neemt u dan contact 5 op voor overleg met CELEVT info@celevt.nl. Lees ook de Notitie Trauma Academie, uitgangpunten VCT_Traumabehandeling VOLWASSENEN Voor zover relevant voor de Academie Download op www.celevt.nl/trauma-academie. Kijk voor praktisch informatie over de cursus op www.celevt.nl/trauma-academie onder postacademische
Introductie De fasegerichte behandeling is geen lineair proces is maar één waarbij de diverse fasen bij herhaling aan bod komen, zeker bij de meer complexe problematiek in de behandeling van patiënten / cliënten met complexe trauma-gerelateerde stoornissen, zoals Complexe Post Traumatische StressStoornis en complexe Dissociatieve Stoornissen. Meestal wordt de eerste behandelingsfase, stabilisatie en symptoomreductie benadrukt. De tweede fase, de behandeling van traumatische herinneringen, krijgt veel minder aandacht, terwijl de derde, de persoonlijkheid (her) integratie en revalidatie meestal wordt over het hoofd gezien. In de 1-jarige Postacademische opleiding wordt aan alle fasen, inclusief de daaraan voorafgaande noodzakelijke diagnostiek, terdege aandacht besteed. Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering heeft ernstige gevolgen voor de persoonlijkheidsontwikkeling en gehechtheidsrelaties. De behandeling van de 6 traumatiserende ervaringen is daarom een meeromvattende behandeling met een combinatie van cognitieve gedragstherapie en psychodynamische psychotherapie ( en aanvullende therapieën). Deze cursus geeft u goede en wetenschappelijk onderbouwde kennis en klinische vaardigheden in de tweede behandelfase. U krijgt een gedegen inzicht in methoden voor traumabehandeling, de indicaties en contra-indicaties. U krijgt zicht op de voorbereiding en inbedding van de traumabehandeling, de nazorg daarvan en hoe en wanneer terug te grijpen op methodes van stabilisatie en symptoomreductie. De verschillende stappen in de traumabehandeling worden op overzichtelijke wijze uiteengezet. U leert stepped-care traumagerichte cognitieve gedragstherapie toe te passen en welke CGT-traumabehandeling gebruikt kunnen worden zoals EMDR en Imaginaire Exposure.
Aan de orde komt ook hoe, wanneer met behulp van geleide synthese en geleide realisatie te werken aan het integreren van gedissocieerde elementen van de traumatische ervaringen bij cliënten met Dissociatieve Stoornissen en hoe hierin samen te werken met de dissociatieve delen van de persoonlijkheid. Eén van de belangrijkste aspecten van de fase 2 behandeling is hoe binnen de therapeutische samenwerking stagnaties, impasses en herhalende transactiepatronen kunnen worden opgespoord, doorbroken en omgebogen. En hoe de therapeutische samenwerking in te zetten als stabiliserende en integratieve factor in de fase van traumaverwerking. U leert ook de actuele wetenschappelijke en klinische discussies over traumabehandeling kennen. 7 In dit gedeelte van de opleiding wordt kennisoverdracht gevolgd door twee groepssupervisie bijeenkomsten. Lees meer over de fasegerichte behandeling en doelgroep aan het eind van dit programma.
Module 1. De therapeutische relatie als stabiliserende en integratieve factor in de fase van traumaverwerking Docent: Dr. Anton Hafkenscheid Introductie De therapeutische relatie vraagt bij ernstig vroegkinderlijk getraumatiseerde patiënten vaak om nog meer specifieke zorg en aandacht dan bij andere patiënten het geval is. De therapeutische relatie is interpersoonlijk, en vroegkinderlijke traumatisering manifesteert zich in overwegende mate op een interpersoonlijke wijze. Enerzijds moet de therapeut goed op de 8 hoogte zijn van inzichten over de algemene interpersoonlijke fenomenen, die in de therapeutische relatie naar voren komen. Anderzijds wordt ook specifieke kennis en sensitiviteit gevraagd over de interpersoonlijke fenomenen die specifiek kenmerkend zijn voor vroegkinderlijk getraumatiseerde mensen. In deze module worden de deelnemers vertrouwd gemaakt met interpersoonlijk werken binnen de therapeutische relatie, aan de hand van verschillende algemene theoretische modellen over de therapeutische relatie. Die modellen worden vervolgens toegespitst op de interpersoonlijke dynamieken die zich vaak voordoen in de interactie met vroegkinderlijk getraumatiseerden. Onderwerpen Complementariteit en symmetrische escalatie. Alliantiebarsten en hoe deze barsten te repareren. Metacommunicatie, sociale bekrachtiging. Empathisch valideren en empathisch confronteren. Het exploreren van parallelprocessen, systematisch evalueren. Hoe binnen de therapeutische samenwerking stagnaties, impasses en herhalende transactiepatronen op te sporen, te doorbreken en om te buigen.
Het in de klinische praktijk werken met: o Beoordelingslijst Therapiegesprek (Session Evaluation Questionnaire: SEQ) o Beoordelingsschaal Beïnvloedingsboodschappen-Circumplex (Impact message Inventory Circumplex: IMI-C) o Checklist Behandeldoelen (Bern Inventory of Treatment Goals) o De Inventory of Interpersonal Problems-Circumplex (IIP-C). Leerdoelen Kennis van de deelnemer over de therapeutische relatie als stabiliserende en integratieve factor is bekend, getoetst en voldoende bevonden. De deelnemer heeft in voldoende mate casuïstiek over ingebracht. 9 Inzicht en specialistische vaardigheden in het herkennen van complementaire, halfcomplementaire en anti-complementaire transacties, van alliantiebarsten en hoe deze barsten te repareren, van metacommunicatie, van sociale bekrachtiging, empathisch valideren en empathisch confronteren, van het exploreren van parallelprocessen, en van systematisch evalueren. Deze concepten en inzichten diagnostisch kunnen inzetten ten behoeve van de interpersoonlijke casusconceptualisering ter verheldering van de problematiek van vroegkinderlijk getraumatiseerden, die aan haar/zijn zorg zijn toevertrouwd. Deze concepten en inzichten therapeutisch kunnen inzetten ten behoeve van de begeleiding en psychotherapeutische (klachtgericht dan wel persoonsgericht) behandeling van vroegkinderlijk getraumatiseerden. Het in de klinische praktijk kunnen werken met: o o Beoordelingslijst Therapiegesprek (Session Evaluation Questionnaire: SEQ) Beoordelingsschaal Beïnvloedingsboodschappen-Circumplex (Impact message Inventory Circumplex: IMI-C) o Checklist Behandeldoelen (Bern Inventory of Treatment Goals) o De Inventory of Interpersonal Problems-Circumplex (IIP-C).
Literatuur voor cursisten Hafkenscheid, A. (2014). De therapeutische relatie. Utrecht: De Tijdstroom. Voorafgaand aan de cursus krijgen cursisten een indicatie welke hoofdstukken uit deze boeken te lezen. Voorafgaand aan de cursus krijgen deelnemers enkele digitale artikelen toegezonden. Werkvorm Elk theoretisch onderdeel wordt door de docent plenair geïntroduceerd, waarna de cursisten de actief met elkaar in gesprek gaan over de betekenis en de toepasbaarheid van het betreffende concept of theoretisch inzicht. De deelnemers oefenen vervolgens de diagnostische en therapeutische vaardigheden en de geïntroduceerde concepten in drietallen, aan de hand van eigen casuïstiek. Cursisten wisselen observator- en therapeutrol, en de beide observatoren maken gesystematiseerde aantekeningen over de inzichten die zij bij het oefenen opdoen tijdens de rollenspeloefeningen. Daarbij wordt gebruik gemaakt 10 van onderdelen uit het Zoekschema Moeilijk Lopende Behandelingen. Plenair wordt nabesproken, waarna situaties waarin cursisten in de subgroepjes blijken te zijn vastgelopen door de docent worden gedemonstreerd met mogelijke oplossingsstrategieën in plenaire rollenspelen. Koppeling van de algemene casusconceptualisering en vaardigheden wordt gemaakt met de specifieke dynamiek van mensen met vroegkinderlijke traumatisering in de voorgeschiedenis. Toetsing Elke deelnemer presenteert (in tweetallen) eenmalig de kern van een artikel of hoofdstuk aan de hele groep. Er wordt een gesystematiseerde portfolio bijgehouden in de vorm van het Zoekschema Moeilijk Lopende Behandelingen, aangevuld met eigen aantekeningen.
Korte Bio Anton Hafkenscheid is als klinisch psycholoog/psychotherapeut verbonden aan Arkin/Sinaï Centrum, Joodse geestelijke gezondheidszorg. Hij werkt al meer dan drie decennia met ernstige en/of vroegkinderlijk getraumatiseerde patiënten. Anton Hafkenscheid is verbonden 11 als docent aan diverse postdoctorale opleidingen (Nijmegen, Utrecht, Leuven, Mechelen, Amsterdam), is erkend supervisor en leertherapeut van verschillende specialistische psychotherapeutische verenigingen en is al vele jaren redacteur van het Tijdschrift voor Psychotherapie. Hij schreef de monografie De therapeutische relatie. In 2013 won hij de eerste Wim Trijsburgprijs van de Nederlandse Psychotherapie (NVP).
Module 2. Van globale traumaverwerkingstechnieken naar gerichte traumabehandeling bij cliënten met een Complexe Post Traumatische StressStoornis (CPTSS) Docent Drs. Martijn Stöfsel Introductie In deze module wordt aandacht besteed aan hoe globale verwerkingstechnieken, zoals getuigenistherapie en Narratieve Exposure Therapy en specifieke verwerkingstechnieken als 12 traumagerichte cognitieve gedragstherapie, Imaginaire Rescripting, EMDR, schrijftherapie en cognitieve technieken bij complex trauma kunnen worden. De indicatiegebieden voor deze verschillende verwerkingstechnieken worden besproken. Er wordt uitgebreid geoefend met Imaginaire Exposure en Imaginaire Rescripting. Daarnaast komen ook schaamte en schuld, betekenisgeving, boosheid en agressie en negatief zelfbeeld aan bod. In de supervisie dag brengen cursisten eigen materiaal in met betrekking tot hun ervaringen in het werken met stabilisatie en symptoomreductie-technieken bij cliënten met complexe posttraumatische stress klachten. De concrete invulling van de dag zal bepaald worden door de inbreng van het materiaal van de cursisten. Plenaire presentatie m.b.v. PowerPoint, bespreking concrete casuïstiek van cursisten (schriftelijk, video of gespeeld), oefenen in tweetallen. Inbreng, iedere cursist moet een inbreng hebben in de vorm van schriftelijke verslag van een Imaginaire Exposurebehandeling of een videopname. Schriftelijke verslagen dienen een week van tevoren te zijn opgestuurd aan de docent. Als huiswerk bekijken cursisten bij al hun lopende behandelingen welke fase 1 doelen nog te weinig aan bod zijn gekomen en betrekken deze in de volgende behandelplannen.
Onderwerpen Onderscheid globale en specifieke verwerkingstechnieken Kennis van narratieve technieken als getuigenistherapie en NET Wanneer is welke verwerkingstechniek geïndiceerd Imaginaire Exposure Imaginaire Rescripting Andere verwerkingstechnieken Verwerkingstechnieken bij complex trauma Leerdoelen Kennis van en overzicht over de verschillende soorten verwerkingsinterventies. 13 een indicatie kunnen stellen voor een verwerkingsinterventie. getuigenistherapieprotocol kunnen opstellen. Narrative Exposure Therapy procedure globaal kunnen toepassen. Imaginaire Exposure kunnen toepassen. Imaginaire Rescripting kunnen toepassen. Een plan kunnen opstellen voor het verwerken van complexe problematiek. Kennis van andere verwerkingstechnieken, zoals imaginatietechnieken en schrijftherapie. Kennis van complicaties bij het toepassen van verwerkingstechnieken. Literatuur voor cursisten Stöfsel & Mooren (2010); Complex trauma; Amsterdam Bohn Stafleu van Lochum (aan te schaffen) Stöfsel & Mooren (2017); Trauma en persoonlijkheidsproblematiek; Amsterdam Bohn Stafleu van Lochum (aan te schaffen)
Voorafgaand aan de cursus krijgen cursisten een indicatie welke hoofdstukken uit deze boeken te lezen. Voorafgaand aan de cursus krijgen deelnemers enkele digitale artikelen toegezonden. Werkvorm Plenaire presentatie m.b.v. PowerPoint, demonstratie door docent, oefenen in subgroepen, plenaire discussie. Toetsing 14 Oefenen met besproken en geoefende technieken en daarvan een schriftelijk verslag inleveren. Huiswerk Oefenen met Imaginaire Exposure op een cliënt en maak daarvan schriftelijk verslag. Geef daarbij aan wat er goed ging en wat er beter zou kunnen Korte Bio
Martijn Stöfsel is klinisch psycholoog en psychotherapeut. Hij werkt momenteel in een eigen psychotherapie- en onderwijspraktijk in Lunteren. Daarvóór heeft hij gewerkt met ernstig getraumatiseerde cliënten in het -in de behandeling van oorlogstraumata gespecialiseerde- Sinaï Centrum en in de verslavingskliniek van het Leger des Heils. Hij schreef Complex trauma (2010) en Trauma en persoonlijkheidsproblematiek (2017). Hij is supervisor en leertherapeut van de VGCt en de NVP, senior-schematherapeut, lid van de NtVP en EMDRpractitioner. 15
Module 3. Van vermijden naar realiseren, behandeling van traumatische herinneringen bij cliënten met een complexe Dissociatieve Stoornis Docent Prof. Dr. Onno van der Hart Introductie De dissociatieve problematiek van mensen met een geschiedenis van vroegkinderlijke 16 chronische traumatisering is geworteld in deze traumatisering. Indien de traumatische herinneringen van cliënten met complexe dissociatieve stoornissen niet geïntegreerd worden, blijven zij kwetsbaar voor de reactivatie van deze traumatische herinneringen door zogenoemde triggers. Binnen fasegerichte behandeling gaat het evenwel om een enorme opgave, waarvoor (1) de voorbereidingen essentieel zijn, (2) de therapeutische relatie voldoende veiligheid biedt, (3) de indicatie positief is, en (4) de successieve confrontatie met deelherinneringen het integratief vermogen van de cliënt niet te boven gaat. Om dit werk goed te doen is het ook nodig om de aard van traumatische herinneringen te begrijpen. Het gaat om herhalingen van de mentale en fysieke handelingen die de cliënt tijdens de traumatische gebeurtenis(sen) heeft uitgevoerd en die hij of zij niet tot een einde heeft weten te brengen. Wat ook de specifieke therapeutische techniek is, het doel is de cliënt bij te staan deze eindeloze herhalingen wel tot een einde te brengen, tot het realiseren van deze ervaringen, tot hun transformatie tot narratieve autobiografische herinneringen.
Onderwerpen De trauma-gegenereerde dissociatie van de persoonlijkheid in twee prototypen van delen van de persoonlijkheid: ogenschijnlijk normale delen van de persoonlijkheid (ANPs), die functioneren in het dagelijks leven en daartoe fobisch zijn van ondermeer de traumatische herinneringen, en emotionele delen van de persoonlijkheid (EPs), die de traumatische herinneringen bewaren en daarin gereactiveerd kunnen worden delen die verkeren in trauma-tijd. De aard van traumatische herinneringen, als tegengesteld aan narratieve, autobiografische herinneringen. Binnen het kader van faserichte traumabehandeling, het doel van de integratie van traumatische herinneringen en het onderscheid van twee niveaus van integratie: synthese en realisatie (met de componenten personificatie en presentificatie). De voorbereiding op de integratie van traumatische herinneringen binnen 17 fasegerichte behandeling, met daarbij het bevorderen van de nodige samenwerking tussen dissociatieve delen en het gebruik van imaginatietechnieken ten behoeve van containment. De procedure van de integratie van traumatische herinneringen zelf en diverse variaties hierin. Met een extra accent op het bevorderen van veiligheid voor, tijdens en na de betreffende zittingen, en het nagaan welk percentage van de betreffende traumatische herinnering al gedeeld is en het imaginair opbergen van hetgeen de of een volgende keer aan bod moet komen. leerdoelen Basiskennis van de deelnemer over de aard van trauma-gegenereerde dissociatie van de persoonlijkheid is bekend, getoetst en voldoende bevonden; De deelnemer kent de aard van traumatische herinneringen bij cliënten met complexe dissociatieve stoornissen;
De deelnemer kent de noodzakelijk voorbereidingen voor de behandeling van traumatische herinneringen, inclusief toegenomen samenwerking tussen dissociatieve delen en de toepassing van op imaginatie gebaseerde technieken voor containment ; De deelnemer kent de (contra-)indicaties voor de behandeling van traumatische herinneringen; De deelnemer heeft inzicht en specialistische vaardigheden met betrekking tot de integratie van traumatische herinneringen bij cliënten met complexe dissociatieve stoornissen in het kader van fasegerichte traumabehandeling; De deelnemer heeft inzicht in de mogelijkheden van de integratie van traumatische herinneringen te fractioneren, dat wil zeggen, in stukjes en beetjes aan bod te laten komen, zodat dit het integratieve vermogen van de cliënt niet te boven gaat. 18 Literatuur voor cursisten Onno van der Hart, Ellert Nijenhuis en Kathy Steele (2010). Het belaagde zelf: Structurele dissociatie en de behandeling van chronische traumatisering. Amsterdam: Boom. (In het bijzonder hoofdstuk 16, Fase 2-behandeling: Het overwinnen van de fobie voor traumatische herinneringen; Inleiding; hoofdstuk 1, Structurele dissociatie van de persoonlijkheid; Hoofdstuk 123-15: over Fase 1-behandeling.) Voorafgaand aan de cursus krijgen cursisten een indicatie welke hoofdstukken uit deze boeken te lezen. Voorafgaand aan de cursus krijgen deelnemers enkele digitale artikelen toegezonden.
Werkvorm Kennisoverdracht in mini-colleges; beschrijvingen van therapeutische principes; videopresentaties door de docent; demonstraties in rollenspel; oefeningen, w.o. rollenspel, in subgroepen; in beperkte mate eventuele case-consultaties. Toetsing Vormen van toetsing: het door de deelnemers invullen van een quiz met op deze Module toegespitste multiple choice vragen; Invulling vindt plaats per onderdeel in de loop van de 19 Modules. Korte Bio Onno van der Hart is psycholoog/psychotherapeut in ruste, Amstelveen, en emeritus hoogleraar psychopathologie van chronische traumatisering, Universiteit Utrecht. Hij is president geweest van de International Society for Traumatic Stress Studies. Door de International Society for the Study of Trauma and Dissociation heeft hij voor zijn werk verschillende malen een Award gekregen.
Met Suzette Boon en Kathy Steele is hij co-auteur van de volgende boeken: Treating traumarelated dissociation: A practical, integrative approach (2017; Nederlandse vertaling in voorbereiding); en Omgaan met trauma-gerelateerde dissociatie: Vaardigheidstraining voor patiënten en hun therapeuten (2012); Met Ellert Nijenhuis en Kathy Steele schreef hij, Het belaagde zelf: Structurele dissociatie en de behandeling van chronische traumatisering (2010). Voor zijn werk ontving hij verschillende onderscheidingen, waaronder de Lifetime Achievement Award van de International Society fort he Study of Trauma and Dissociation. Supervisie over het werken met dissociatieve delen van de persoonlijkheid bij cliënten met complexe dissociatieve stoornissen in de fase van traumaverwerking. Drs. Mariette Groenendijk Introductie 20 Aan de hand van casuïstiek die de cursisten inbrengen wordt uitgelegd en besproken hoe in de fase van traumaverwerking kan worden samengewerkt met dissociatieve delen van de persoonlijkheid. Toegespitst op de voorbereiding op de integratie van traumatische herinneringen binnen fasegerichte behandeling, met daarbij het bevorderen van de nodige samenwerking tussen dissociatieve delen en het gebruik van imaginatietechnieken ten behoeve van containment. Vervolgens de procedure van de integratie van traumatische herinneringen zelf, met een extra accent op het bevorderen van veiligheid voor, tijdens en na de betreffende zittingen. Een en ander kan ook gedemonstreerd en geoefend worden.
Mbv een powerpoint presentatie zal gestart worden met een uitleg aan de cursisten. Hierna volgt een stukje video-demonstratie. Dan kunnen cursisten casuïstiek inbrengen, deze wordt besproken en in subgroepen zal worden geoefend middels rollenspelen. Voor de hele groep wordt het geleerde weer teruggekoppeld. Aan het eind van de dag wordt een korte schriftelijke toets afgenomen en de docent houdt bij wie casuïstiek inbrengt. Korte Bio 21 Mariëtte Groenendijk is klinisch psycholoog/psychotherapeut en EMDR-supervisor en sinds 1990 heeft zij ervaring opgedaan in de behandeling van de gevolgen van vroegkinderlijk chronisch trauma, waarbij ze zich specialiseerde in de behandeling van dissociatieve stoornissen bij volwassenen. Tot 2013 was ze teamleider op een transmuraal topreferent traumacentrum alwaar ze met collega s o.a. een ééndaags groepsprogramma voor cliënten met DIS opzette. In Nederland was ze één van de pioniers in het toepassen van EMDR in de traumabehandeling bij cliënten met dissociatieve stoornissen en ernstige hechtingsproblematiek. Sinds 2007 verzorgt ze presentaties, workshops en videodemonstraties over dit onderwerp. Sinds 2012 werkt ze in eigen praktijk De Binnenkijk, als kinder- en jeugdpsychotherapeut, als supervisor en als behandelaar van volwassen ernstig getraumatiseerde cliënten.
Over de fasegerichte behandeling De fasegerichte behandeling is een meeromvattende behandeling waarvan gebleken is dat dit een effectieve behandelmethode is die internationaal als eerste keuze wordt aangemerkt voor in de kinderjaren chronisch getraumatiseerde volwassenen met trauma-gerelateerde psychische problematiek. Na een eerste periode van behandeling, is een forse verbetering in de kwaliteit van leven en trauma-gerelateerde symptomen te zien. Indien de gehele behandeling wordt afgerond neemt de psychopathologie in sterke mate af en verdwijnt in veel gevallen 1. De kwaliteit van leven, de maatschappelijke participatie en sociaal functioneren neemt in hoge mate toe. Fase 1: Stabilisatie, symptoomreductie, vaardigheidsontwikkeling en voorbereiden traumabehandeling 22 De eerste behandelfase omvat meestal twee complementaire benaderingen. Een benadering die in het teken staat van het overwinnen van de angst voor het aangaan van een samenwerkings- en vertrouwensrelatie met de therapeut. En een op de klachten en symptomen gerichte benadering waarin het leren omgaan met symptomen en het hanteren hiervan in het dagelijks leven en het voorbereiden op traumabehandeling centraal staat. Fase 2: Traumabehandeling De traumatische herinneringen zijn geen gewone, narratieve herinneringen, maar onwillekeurige, pijnlijke en sterk emotionele en lichamelijke ervaringen, die niet of onvoldoende zijn geïntegreerd in het autobiografisch geheugen. In de tweede behandelfase worden deze traumatische herinneringen met behulp van verschillende traumaverwerkingsmethodes 1 Van der Hart, Nijenhuis, Steele, 2010; Stofsel, Mooren, 2011; Van der Hart, Steele, Nijenhuis, 2017; Stofsel, Mooren, 2017.
of de, op de theorie van structurele dissociatie van de persoonlijkheid gebaseerde, geleide synthese en realisatie omgezet in gewone narratieve herinneringen die een plaats krijgen het eigen levensverhaal 2. Fase 3: Re-integratie van de persoonlijkheid en rehabilitatie Een van de opgaven in de laatste behandelfase is dat de cliënt zichzelf een ruimer perspectief in ruimte en tijd gaat toestaan: niet langer (over)leven van dag tot dag, maar een zelfbewustzijn waarin het hier en nu centraal staat en is ingebed in een helder en toegeëigend besef van het verleden en de toekomst. Omdat traumatische ervaringen de persoonlijke ontwikkeling in een aantal opzichten in de weg hebben gestaan, zal de cliënt diverse inhaalacties gaan ondernemen: met betrekking tot opleiding, werk, vriendschappen en relaties en seksualiteit 3. 23 Niet lineair maar vaak naadloos verweven Deze behandelingsfasen zijn niet lineair, maar worden vaak afgewisseld of zijn naadloos verweven. Bijvoorbeeld, een korte stabilisatie-interventie kan plaatsvinden in de sessie, die gevolgd wordt door werk met traumatische herinneringen en dan door een aantal integratieve interventies in het dagelijks leven tegelijk en opvolgend in één sessie 4. Het idee achter de fase-gerichte behandeling is dat de cliënt in de regel nog onvoldoende stabiel is en onvoldoende spankracht heeft om de directe confrontatie met de complexe traumatische herinneringen aan te kunnen. Bij ernstige instabiliteit lijkt het van belang om vast te stellen wat iemand instabiel maakt en welke specifieke interventies die instabiliteit kunnen verminderen en de spankracht te vergroten. In sommige gevallen komt de instabiliteit door 2 Van der Hart, Nijenhuis, Steele, 2010; Stofsel, Mooren, 2011; Van der Hart, Steele, Nijenhuis, 2017; Stofsel, Mooren, 2017. 3 Van der Hart, Nijenhuis, Steele, 2010 4 Van der Hart, Nijenhuis, Steele, 2017.
spontane overspoelende herbelevingen, in dat geval kan de therapeut sneller traumabehandeling of geleide realisatie inzetten om te stabiliseren 5. Integratie van verschillende theoretische oriëntaties De behandeling is idealiter gebaseerd op een integratie van verschillende theoretische oriëntaties. Zowel behandelingen gericht op het heden, als therapieën gericht op het verleden blijken te werken. Voorbeelden van behandelmethoden die op het verleden gericht zijn, zijn bijvoorbeeld EMDR, exposure therapie, geleide synthese en geleide realisatie en psychodynamische therapievormen. Voorbeelden van modellen die op het heden gericht zijn, zijn gedragstherapie en psycho-educatie. De best-practice in de behandeling van patiënten met complexe trauma-gerelateerde psychische problematiek en een voorgeschiedenis van Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering is dat een combinatie van op het heden gerichte 24 behandeling in combinatie met op het verleden gerichte behandeling. Er kan voor een bepaalde behandelmethode of een combinatie van behandelmethoden gekozen worden op basis van de opleiding van de behandelaar, de behandelcontext, de wijze waarop de cliënt zich presenteert of de voorkeur van de cliënt. De standard of care is zoals genoemd, de fasegerichte behandeling waarin een ruime verscheidenheid aan therapeutische interventies gabseerd op verschillende therapeutische modellen aan bod komen. Waarin cognitief gedragstherapeutische technieken eclectisch worden geïntegreerd voor het onderzoeken en veranderen van disfunctionele traumagebaseerde geloofssystemen of om stressvolle ervaringen of impulsief gedrag en emoties te leren hanteren. Er kan gekozen worden uit een ruime verscheidenheid aan therapeutische interventies 6 : Psychodynamisch georiënteerde psychotherapie gecombineerd met Cognitieve gedragstherapie (CGT) en waar aangewezen (tijdelijk) medicatie; 5 Ten Broeke, 2016; Van der Hart, Nijenhuis, Steele, 2017 6 Rensen, 2017
Transference Focused Psychotherapy (TFP), Mentalisation Based Therapy (MBT); Dialectische gedragstherapie, schematherapie, systeemtherapie; EMDR (Eye Movement Desensitisation and Reprocessing), Imaginair Exposure, Cognitief Exposure en Geleide Synthese en Realisatie; Psychomotore therapie, Sensori Motor Psychotherapie (SP), beeldende therapie, hartcoherentie training; Complementaire behandeling, coaching, advies, begeleiding, lotgenotencontact, psycho-educatie, cursussen, sociaal-maatschappelijke begeleiding, re-integratie begeleiding. De behandelduur is naar de huidige inzichten gemiddeld 1 tot 4 jaar, uitgaande van 100 tot 150 consulten per jaar bij Complexe Post Traumatische Stress Stoornis (CPTSS) en minder 25 complexe Dissociatieve Stoornissen. Bij hoge psychische, somatische co-morbiditeit en een complexere voorgeschiedenis van Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering kan de behandeling langere tijd in beslag nemen. Bij complexe Dissociatieve Stoornissen, in het bijzonder de Dissociatieve Identiteit Stoornis (DIS) is dat vrijwel altijd het geval. Net als bij andere EPA-problematiek (Ernstige Psychiatrische Aandoeningen) kan er sprake zijn van chroniciteit en is langere begeleiding gedurende het leven nodig 7. Gedesorganiseerde hechting en de therapeutische samenwerking Cliënten met een geschiedenis van interpersoonlijk trauma in de kindertijd hebben dikwijls grote problemen met vertrouwen. Als volwassenen met een dergelijke achtergrond in therapie komen, kunnen deze moeilijkheden met hechting in sterke mate gereactiveerd worden. Dit manifesteert zich vaak in de richting van hun therapeuten en kan spelen in diverse complexe overdrachtsmanifestaties. Velen ontwikkelen een zogenoemde gedesorganiseerde hechting. 7 Rensen, 2017
Deze vorm van hechting hangt samen met het gegeven dat de dader zowel een bron van betrekkelijke veiligheid als van bedreiging kan zijn. Ze bestaat uit abrupte wisselingen of combinaties van hechtingsgedrag 8. In de traumabehandeling is het de uitdaging hoe stagnaties, impasses en herhalende transactiepatronen op te sporen, te doorbereken, om te buigen en een veilig kader voor de samenwerking te realiseren. Cliënten kunnen hun therapeut gaan zien als iemand die erop uit is het gestelde vertrouwen te schenden en hen te mishandelen. Daarom kunnen zij de neiging hebben de therapeut op de proef te stellen, zich extreem angstig jegens hem te voelen, buitengewoon afstandelijk te blijven, woedend te zijn en dergelijke. Zij kunnen de therapeut daarentegen ook ervaren als een goede ouderfiguur of redder, aan wie zij zich vast willen klampen of door wie zij verzorgd of gered willen worden. Cliënten kunnen ook alterneren tussen beide patronen van traumatische 26 overdracht. Een belaste of complexe overdracht is kenmerkend voor veel vroeggetraumatiseerde cliënten, maar wordt wellicht het meest zichtbaar bij cliënten met Complexe PTSS, Dissociatieve Identiteit Stoornis (DIS) en een (co-morbide) borderlinepersoonlijkheidsstoornis (BPS). Bij DIS kunnen sommige dissociatieve delen van de persoonlijkheid de therapeut redelijk vertrouwen, terwijl andere dat allerminst doen 9. De behandeling van gedesorganiseerde gehechtheidspatronen impliceert het kunnen omgaan met de re-enactments in de therapeutische werkrelatie, die intense gevoelens en overdrachtsfenomenen bij zowel de cliënt als de therapeut kunnen veroorzaken waaronder afweermechanismen, weerstand, overdracht en tegenoverdracht. Gericht op verwerking van traumatische herinneringen Essentieel is dat herstel alleen mogelijk is als mensen de pijnlijke confrontaties met traumatische herinneringen ook durven en kunnen aangaan en dat de traumatische 8 Liotti, 2004; Hafkenscheid, 2012; Hafkenscheid, 2016; Van der Hart, Steele, Nijenhuis, 2017 9 Boon, Steele, Van der Hart, 2011; Van der Hart, Steele, Nijenhuis, 2010; Van der Hart, Steele, Nijenhuis, 2017.
ervaringen worden verwerkt en geïntegreerd worden in iemands levensverhaal. Het is essentieel dat de traumabehandeling gericht is op de verwerking van de traumatische ervaringen. Bij volwassenen met een voorgeschiedenis van Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering wordt er nogal eens van uitgegaan dat traumaverwerking gecontra-indiceerd zou zijn en wordt hiervan afgezien. Als argument wordt vaak gebruikt dat de problematiek wegens de hoge co-morbiditeit of de complexiteit van de traumatisering te zwaar is. Als tweede argument wordt vaak aangevoerd dat cliënten traumabehandeling niet aan zouden kunnen vanwege het gevaar van decompensatie. Te vaak wordt ook gedacht dat in de kinderjaren chronisch getraumatiseerde volwassenen deze vormen van traumabehandeling niet zouden wensen of dat beter vooruitgekeken kan worden dan omgezien 10. 27 Uit onderzoek blijkt echter dat cliënten met complexere trauma- gerelateerde stoornissen en bijkomende co-morbiditeit net zoveel van CGT-traumabehandeling profiteren als cliënten zonder co-morbide stoornissen en minder complexe trauma-gerelateerde psychische problematiek 11. Daarom moet het streven zijn om op basis van de uitkomsten van de diagnostiek, en de draagkracht en draaglast, zo snel als dat voor de individuele cliënt mogelijk is over te gaan op CGT-traumabehandeling. Behandeling PTSS klachten en verder Bij cliënten met een voorgeschiedenis van Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering met CPTSS en Dissociatieve Stoornissen en aanverwante co-morbiditeit - zijn wel meer voorzorgsmaatregelen, een langere voorbereidingen nodig, voordat tot traumaverwerking kan worden overgegaan dan bij eenmalige traumatisering en minder complexe traumatisering het geval is. Er is ook meer behandelexpertise nodig 12. Afname van PTSS klachten blijkt in de meeste onderzoeken samen te gaan met (lichte) verbetering van de andere trauma- 10 Lampe Mitmansgruber, Gast, Chlussler, 2008; Draijer, Langeland,Boon, 2012. 11 Van Minnen, 2010; Van Minnen, Van der Vleugel, Van den Berg, De Bont, De Roos, Van der Gaag, De Jongh, 2016. Zie ook Mosquera, Gonzales, 2012; Van der Hart, Groenendijk, Gonzalez, Mosquera,Solomon, 2014. 12 Brand,Loewenstein, Spiegel, 2008; Van Minnen 2010; De Jong, Broeke, 2012.
gerelateerde psychische klachten. Echter, ook na een succesvolle aanpak van de PTSS klachten hebben de meeste cliënten nog steeds last van andere trauma-gerelateerde en co-morbide klachten die behandeling behoeven 13. Uit: Rensen, G.M. 2017 28 13 Ten Broeke, 2016
Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering Onder Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering wordt verstaan: de schadelijke psychische, biologische en sociale gevolgen van (een combinatie van) stressvolle en potentieel traumatische gebeurtenissen tijdens de kinderjaren. Deze gebeurtenissen zijn aanhoudend, langdurig, binnen de interpersoonlijke context en met verstoring van de ontwikkelingsfasen, zoals: Aanhoudende en langdurige mishandeling (emotioneel, fysiek, seksueel); Aanhoudende en langdurige verwaarlozing (psychisch, pedagogisch, fysiek); Het getuige zijn van aanhoudend en langdurig geweld in het gezin; 29 Het verkeren in oorlogsomstandigheden en/ of hebben moeten vluchten; Het langdurig moeten ondergaan van pijnlijke medische handelingen; Het meemaken van meerdere traumatische verliezen binnen het gezin. Het gevolg is een voortdurende verstoring van (de kwaliteit van) de hechting en hechtingsrelaties. Trauma wordt in dit verband gezien als een subjectieve respons van een individu op een gebeurtenis, niet de kwaliteit van de gebeurtenis 14. Traumatische reacties Traumatische reacties doen zich voor als handelen niet meer baat. Als verzet noch ontsnapping mogelijk is, kan het zelfverdedigingssysteem zijn taak niet meer verrichten en raakt ontregeld. Traumatische gebeurtenissen in de vroege kinderjaren veroorzaken 14 Rensen, G.M., 2017
diepgaande, blijvende veranderingen in de prikkelingstoestand van het lichaam, het gevoelsleven, het cognitieve vermogen en het geheugen. Bovendien worden deze functies die normaal geïntegreerd zijn, door traumatisering soms van elkaar gescheiden. Men ondergaat soms heftige emoties zonder dat men de gebeurtenis duidelijk herinnert of herinnert die zich juist gedetailleerd, maar zonder dat er emoties worden opgewekt. Het verband tussen traumatische symptomen en hun oorzaak gaat vaak verloren waardoor deze symptomen een eigen leven gaan leiden. Gedesorganiseerde hechting en psychisch problematiek in de volwassenheid Er is een sterke relatie tussen Vroegkinderlijke Chronische Traumatisering, de voortdurende verstoring van de hechting en hechtingsrelaties met gedesorganiseerde hechting en ernstige psychiatrische problemen in de volwassenheid. 30 Daarbij is vooral het niet verwerkt zijn van de vroege traumatische ervaringen belangrijk. In gehechtheidsonderzoek en de daarin gebruikte classificatie wordt dit onverwerktheid genoemd. Dat houdt in de (on)mogelijkheid de traumatische ervaringen te verwerken, gepreoccupeerd zijn met en overweldigd zijn door trauma en verlies. Met een hoge mate van onverwerktheid (een hoge unresolved-score). Dit uit zich in tekortkomingen in het redeneren over de traumatische ervaringen, het spreken over het retrospectieve verhaal en extreme gedragsreacties rond de traumatische ervaringen. De duidelijkste correlaties liggen tussen desorganisatie van gehechtheid in de babytijd, latere vroegkinderlijke trauma s aangevangen voor het achtste levensjaar en Complexe Post Traumatische StressStoornis (CPTSS), Dissociatieve Stoornissen en de Borderline Persoonlijkheid Stoornis 15. 15 Liotti, 2004; Nicolai, 2010; Mosquera, Gonzales, Van der Hart, 2012.
De opleidingsactiviteiten bij de Trauma Academie richten zich op cliënten waarbij sprake is van: (Complexe) Posttraumatische Stress Stoornis (CPTSS); Dissociatieve Stoornissen; Mogelijk in combinatie met Borderline Persoonlijkheid Stoornis. Voor alle drie de categorieën geldt dat ze moeilijkheden hebben met de relatievorming: een patroon van turbulente onevenwichtige relaties, de angst om in de steek gelaten te worden of overheerst te worden, moeite met grenzen en het ontwikkelen van een geïntegreerde identiteit. De gemeenschappelijk noemer is dat ze voort kunnen komen uit chronische traumatisering in de vroege kinderjaren die kenmerken eigenschappen ontlenen aan een bepaalde vorm van aanpassing aan de traumatische omgeving. 31 Co- morbiditeit Wanneer bij iemand een van deze drie diagnoses wordt vastgesteld zijn vaak ook nog andere co-morbide diagnoses mogelijk waaronder 16 : Depressie Angststoornissen Psychotische episoden Overige Persoonlijkheidsproblematiek Eetstoornissen Conversiestoornissen Somatoforme stoornissen Verslavingsproblematiek
De klinische ervaring is dat de co-morbiditeit bij complexe trauma-gerelateerde psychopathologie niet beschouwd en behandeld kan worden als problematiek die losstaat van de hoofddiagnose. In de dagelijkse behandelpraktijk en wetenschappelijk onderzoek zal een belangrijke vraag zijn welke (klinische) overwegingen een rol spelen om bij co-morbiditeit te focussen op AS-I-, AS-II- of AS-III-problematiek. Bij een co-morbide DSM-IV As II stoornis, bijvoorbeeld, wordt soms aanbevolen om deze complicerende psychopathologie te behandelen alvorens over te gaan tot de behandeling van de trauma-gerelateerde problematiek. Dit kan soms een goede strategie zijn, maar vaak is het moeilijk om vast te stellen in hoeverre deze psychopathologie een effect is van de traumatisering en in hoeverre deze psychopathologie beter kan worden begrepen als een component van as I problematiek. Vooralsnog wordt ervanuit gegaan dat bij AS-IIproblematiek met overwegende trauma-gerelateerde symptomen zoals Complexe PTSS en / of aanzienlijk dissociatieve symptomen, trauma-focused psychotherapie dient plaats te vinden waarin componenten van, bijvoorbeeld, behandeling van de persoonlijkheidsproblematiek of depressie conform de vigerende richtlijnen, geïntegreerd worden met traumabehandeling. 32 Verschillen in functioneren Het niveau van intrapsychisch en interpersoonlijk functioneren van cliënten loopt sterk uiteen. Sommigen handhaven zich redelijk goed, zijn sterk gemotiveerd om hun psychische problematiek te boven te komen, hebben relatief minder vroege traumatiserende ervaringen achter de rug, hebben weinig andere psychopathologische kenmerken en genieten steun van anderen. Hun behandeling verloopt betrekkelijk vlot en ongecompliceerd. Anderen zijn echter geïnvalideerde, chronisch zieke psychiatrische cliënten die naast de hoofddiagnose talrijke andere psychische stoornissen hebben. Een derde grote subgroep valt tussen de beide extremen. Uit: Rensen, 2017
Opleidingslocatie Opleidingslocatie: Gebouw NEST Laan van Kronenburg 14 1183 AS Amstelveen 33 De locatie is goed bereikbaar per Openbaar Vervoer www.9292.nl en per auto www.googlemaps.nl.en per auto. Gratis ruime parkeergelegenheid. Goed toegankelijk voor rolstoelgebruikers.
34
Aantekeningen 35