2 juni. Naar Olbia. De volgende morgen is kat Karel al weer foetsie! Hij ligt aan de overkant op een verlaten boot die ver van de kant ligt. Meneer wenst niet te komen. Met halsbrekende toeren krijgen we hem uiteindelijk te pakken. Gelukkig blijft de neus van Frans ongeschonden. We kunnen vertrekken. Dag Frankrijk, we hebben lang van je genoten. Nu op naar een nieuwe einder. We moeten motorsailen want de wind is weer op de neus. Midden in de straat van Bonafatio begint de motor te loeien. Shit wat nu weer! Wel een goede waarschuwing! Ode aan Ber, die dat allemaal heeft aangelegd! Het koelwater van de motor is weggelopen. Gelukkig is alleen de slang eraf gesprongen en Frans kan dat redelijk snel verhelpen. Ik loop met kannetjes water heen en weer om de motor af te koelen en als de slang er weer aanzit, vul ik het tankje. Hij heeft weer koelwater. De motor start meteen, hoera! We kunnen weer verder. Het wordt een mooie tocht naar Olbia. We maken met het voorzeil, de bezaan en de motor zachtjes bij zo n zes mijl per uur. We moeten een hoge kaap, Cap Figari ronden om de baai van Olbia in te kunnen. Wel indrukwekkend om dichtbij zo n hoge kaap te varen! We kunnen goed afmeren aan de oude handelskade. Hier ligt het bootjesvolk dat niet de luxe van een jachthaven zoekt, of het zich niet kan permitteren. De meesten zijn al een paar jaar onderweg en moeten zuinig zijn met hun centjes. Sommigen charteren af en toe. We komen in een warm bad. Frans heeft al snel contact met Bobby, een jonge Sloveen die met zijn vriendin Visjna hier al twee jaar rondvaart. Schatjes zijn het. Hij biedt spontaan aan om de onze simvrije dongel te installeren en ondertussen krijgen we ook eindelijk skype op onze laptops. Hij ontdekt dat ik nog een hele lege harde schijf op mijn computer heb. Daar gaan alle foto s en reisverhalen op! Gedurende de week horen we hun verhaal: Toen de beurs waar hij werkte naar Wenen vertrok, kon hij zich uitkopen en kan zich nu nog even permitteren om niet te werken. Ze hebben hun appartement verhuurd, maar als de huurder vertrekt, moeten ze weer naar huis. Toch een onzekere toekomst. We voelen ons wel een oud gezapig echtpaar vergeleken met die twee: onze toekomst ligt wat dat betreft wel vast. We krijgen elke maand ons geld van Vadertje Staat. We logeren ook nog twee nachten in de kleine jachthaven aan de andere kant van de kade: zonder elektriciteit van de kant lopen de accu s wel erg snel leeg. Weer een probleem om op te lossen. We zijn nog lang niet uit de kinderziektes van onze Pietje.
Kareltje heeft wel een hele speciale ontmoeting in Olbia! Hij heeft zijn intrek genomen in een overdekte goot op de kade. Hij steekt zijn kop uit zijn voordeur en. We nemen afscheid van de kade en zijn bewoners. We gaan naar ons volgende doel: het bezoek aan de nieuwe eigenaar van ons oude schip op Sicilië. Weer een ontmoeting in het vooruitzicht. Inmiddels heeft Frans uitgebreid mailcontact en Vito, van onze Doler, is begonnen aan Engelse les. Hij wil absoluut met ons kunnen converseren! We halen de Italiaanse woordenboeken maar tevoorschijn want we willen in ieder geval in het Italiaans: Hallo, kunnen zeggen straks.. 12 juni. Naar La Galetta. De wind is niet gunstig om over te steken naar Sicilië, dus zakken we verder naar beneden af. Op het eerste gezicht lijkt La Galetta een kale haven, maar heeft toch een vriendelijke uitstraling. De havenmeester wil ons op een plek hebben voorbij een grote catamaran, maar om die bocht te kunnen maken hebben we wel erg weinig ruimte. Ho! Voordat we in de problemen raken. De wind is intussen behoorlijk aangetrokken, maar we kunnen een steiger verder goed afmeren. De volgende dag waait het nog steeds, dus blijven we nog een dagje èn Nederland speelt vanavond tegen Duitsland. We bekijken de wedstrijd in het gezelschap van een groep Duitse mannen op een terras aan de haven. We zitten op eieren, want aan beide zijden wordt behoorlijk geschoffeld. Niet te veel commentaar op die Duitse voetballers! We verliezen kansloos. Gratuliere, kunnen we nog mompelen. We vertrekken maar gauw naar de boot en nemen er een op ons verlies. De volgende dag nog veel wind, dus doen we uitgebreid boodschappen. Het stadje is niet ver lopen, gelukkig. De voorraad hardware moet aangevuld. Blikjes bier en cola. We waren er aardig doorheen geraakt in Olbia, met al die andere bewoners van de kade. 15 juni. Naar Cala Gonone. Dan kunnen we weg, maar nog niet oversteken. Het wordt Cala Gonone, op de kaart een veilige haven met genoeg diepgang en ruimte. Als we de baai invaren zie ik vrolijke boeitjes liggen.
Net buiten het havenhoofd. Ze hebben felle kleuren. Ze bewegen op het ritme van de golven met allemaal dezelfde pasjes, net een groep linedancers. Eenmaal binnen wacht ons een verrassing! Alle steigers liggen vol met rubberbootjes of kleine motorjachtjes. Er is aan het eind een lange kade met een benzinepomp. Daar moeten we maar niet afmeren. Aan de andere kant van die kade is nog een klein plekje vrij. We zijn nog niet afgemeerd of er komt veel gestommel van de boot die voor ons ligt. Dat is een rondvaartboot, die op het punt van vertrek staat. Nooit gezien! We moeten maar aan de overkant bij de vissers afmeren, maken ze ons met veel gebaar duidelijk. Hoe lang blijven jullie? Nee, je kunt daar s nachts niet blijven liggen. Ondertussen komt er een hele discussie op gang tussen de mannen op de kade. Wij staan daar maar een beetje tussen, want we kunnen uit hun lichaamstaal aflezen dat ze niet weten wat ze met ons aanmoeten. We meren af bij de vissers en lopen naar de Capitainerie. Voor een nacht? Er moet heen en weer gebeld worden, daar weten ze ook niet wat ze met ons aanmoeten. Nu we zo in de haven rondkijken, snappen we dat wel. Er is een klein strandje met een groot hotel en aan de kade staat de ene na de andere stand om de vakantiegangers in zo n rubberbootje te lokken. Verderop alleen restaurants en café s. De rondvaartboot is al weer terug van weg geweest. De hele haven schijnt zijn brood te verdienen aan vakantiegangers: duiken of met een rubberbootje met stuurman een eindje varen. Een zeilschip zien we niet liggen en de boten zijn niet langer dan zeven meter. Behalve de twee rondvaartboten. Uiteindelijk komt er een redelijk Engels sprekende zeeman aan. Hij lijkt zo weggelopen uit de serie The Onedine Line. We kunnen inderdaad niet blijven liggen op de plek van de vissers. Maar hij heeft nog een vrije pendille aan de overkant. Om twee uur zal hij het ons wijzen. We krijgen de indruk dat hij meer zeggenschap over de haven heeft dan de havenmeester. We lopen terug naar de visserskaai. We zien Karel net vertrekken naar de grote stenen van het havenhoofd, vast lekker koel daaronder. Inmiddels is het behoorlijk warm. Om een uur of drie komen er twee jongens in een rubberboot onze kant op. Ze brengen ons wel even naar de meerplek en we zien een grote boei liggen precies aan de andere kant van de kade. Lijkt ons wel een mooi plekje, zo tegenover het groene licht van de haveningang. Karel maar eens fluiten, nee geen reactie. We kunnen die boys toch niet laten wachten tot hij eindelijk zijn snor laat zien! Die halen we straks wel op. Als Frans de draai naar de kant maakt komt de lijn van de grote boei in de schroef. Pats, motor uit, weg pendille! Maar de jongens kunnen ons met dat kleine bootje goed naar de kant manoeuvreren. En we krijgen zolang de pendille van de buren. We liggen er wel een eind vanaf. Dichterbij lukt niet want er liggen onder water een stel rotsen. Hoe komen we aan de kant? Met de bijboot, gebaren ze vanuit hun bootje. Maar die ligt half opgeblazen op het dek! We komen over een uur terug om de lijn uit de schroef te halen, beloven ze ook nog. En inderdaad, om vijf uur zijn ze er weer. Snorkel en wetsuit aan en we krijgen een nieuwe pendille aangereikt.
Ga maar wel een eindje van de kant liggen, de rotsen zijn hard, weten ze ons nog duidelijk te maken en weg zijn ze, naar de voetbalwedstrijd van Italië. Ja, daar zitten we dan. We moeten toch de kant op voor Karel. We trekken de boot wat dichterbij en met een peloton fenders tegen de rotsjes aan liggen we zo, dat we er net afkunnen via het anker. Een hele onderneming, zeker om straks met Karel weer terug te komen aan boord. We pakken zijn reismandje en gaan op zoek. Dat is nog niet zo eenvoudig. Hij geeft mij antwoord vanonder zijn stenen: Ik blijf nog even, best gezellig. We bekijken de eerste helft van de voetbalwedstrijd in een overvolle Biergarten en gaan weer richting Karel. Maar nu helemaal geen geluid.wat nu? Naar de boot terug heeft geen zin en we zijn ons mooie plekje kwijt op het terras voor de tweede helft. We zitten nog even, met mandje onder de arm te overleggen en ja hoor, daar komt meneer aan, staart omhoog. Niks aan de hand, hup in t mandje. We krijgen hem zowaar aan boord en gaan snel naar achteren liggen, zodat we niet nog eens deze onderneming hoeven te herhalen. s Nachts horen we een zware motor, er komt een joekel van een visser binnen. Hij laadt zijn vis uit en vertrekt weer. We begrijpen nu dat daar voor ons geen plek was.. De volgende morgen is het een komen en gaan van rubberbootjes, met en zonder gasten. De kleine kleurige boeitjes in de baai raken hun bewoners weer kwijt. De bootjes gaan weer richting haven. We moeten goed uitkijken voordat we de draai naar het havenhoofd kunnen maken, om ons heen is het spitsuur. Het is een mooie zonnige dag om weer wat te verdienen. Als we de baai verder invaren zien we waar al die waterspinnetjes met hun passagiers naar toe gaan. Onderaan de hoge rotsen zijn allemaal spelonken, waar je naar binnen kunt varen met die bootjes. Ook prachtig om te duiken, denken we. Dat was Cale Gonone, een bijzondere haven en niet alleen vanwege de naam 16 juni. Naar Arbatax. De volgende haven is Abartax. Een ruime haven met een vriendelijke havenmeester die ons helpt afmeren. Ook een vriendelijke prijs. We blijven het weekend liggen en zien dat de veerboot ook langs komt. Er is niet genoeg ruimte om te keren Het is ook wel een slagschip! Er ligt een ouderwetse spoorbaan tussen de haven en het stadje. Er komt nog een keer per dag een trein langs. We lappen de wet maar even aan zijn laars. Als we via de weg gaan worden onze kuiten geschoren door het verkeer en het is wel een heel eind lopen voordat we de spoorwegovergang kunnen oversteken. Dus klimmen we over het hek en de spoorbaan. Het is een klein stadje met
helemaal boven op de top van de berg een kerkje, maar dat is de vuurtoren merk ik s avonds. Het was ook wel een hele opgaaf voor de gelovigen geweest om daar te kerken. De oleander en de bougainville staan in bloei! Ik kan er niet genoeg van krijgen om ze te fotograferen. Wat een pracht! Frans staat al op de uitkijk, een beetje ongerust. Ik ging alleen maar even pinnen. 18 juni. Naar Favignona op Sicilië! Dan is het zover, we gaan oversteken. We gaan voor zo n 24 uur op pad. Weinig wind, dus weer motorsailen. Het wordt dit keer een donkere nacht: geen maan. Dat is een bekende ervaring. Ik heb de wacht tot middernacht en dan heb ik de eerste uren in het donker zonder die maan geen rust in mijn kont. Je ziet helemaal niets!!! En ik kijk al uit naar het moment dat ik straks om 4 uur uit mijn bedje kom en het weer licht gaat worden. Verder is er helemaal geen verkeer deze wacht. Om twaalf uur heb ik niet veel te melden aan Frans. Lekker slapen. En daar is ie weer, de zon bij mijn volgende wacht. Er is in de vroege ochtend veel dauw op de boot. Dat merk ik als ik dolfijnen wil fotograferen. Ze zijn ineens om de boot. Wat een ervaring! Eerst alleen maar een golfje en dan Ik knip me rot, maar ik ben steeds te laat. Ze zijn al weer onder water als ik klik hoor. Ik sta te springen op het dek. Voorzichtig, niet uitglijden. Frans ligt te slapen. Ik moet er niet aan denken dat ik naast ze beland. Ze spelen met de boeg van Pietje. Geweldig, wat moeten die beesten een radar hebben. Ze buitelen om elkaar heen, ze zijn maar een paar centimeter van elkaar en van de boot. Ze reageren zo snel! En dan zijn ze ineens weer weg. In de verte zie ik nog een staart
(natuurlijk te laat geknipt) en dat was het. Ik ben weer alleen op de grote zee. Ik heb Frans niet eens wakker gemaakt, bedenk ik me. Het hele spektakel duurde ook maar een kwartiertje. Ik heb nu wel wat te melden als ik Frans wakker maak. Die reageert laconiek. We zullen ze nog wel vaker tegenkomen. Dan zien we de eilanden al liggen waar we tussendoor moeten varen. De enige tanker die we tegenkomen, varen we ruim voorbij. Om een uur of negen varen we Favignona aan, een van de eilanden voor de kust van Sicilië. Weer een mijlpaal op onze reis! Aan de kant staat een zigeunerachtig type druk naar ons te gebaren dat we aan de kade moeten komen. Hij helpt ons afmeren en vertelt meteen dat we 30 euro aan hem moeten betalen. 30 Euro??? Geen prik en geen water! Voor de tweede nacht hoef ik maar 20 euro te betalen, is zijn optimistische antwoord op mijn verbazing. Als hij weg drentelt met zijn 30 euro vertelt onze overbuurman dat hij zijn eigen nerinkje heeft en dat hij NIET de havenmeester is! We zijn op Sicilië, dat komt hard aan! Het is ook een rotplek want het is niet veilig om hier te liggen als de wind opsteekt. Pietje ligt inderdaad de hele nacht aan zijn touwen te rukken, de wind komt recht de baai in. Gelukkig waait het niet zo hard. s Morgens lopen we het stadje even in voordat we vertrekken. We willen verder en laten die discount voor nog een nacht maar schieten. We hebben het Middeleeuwse stadhuisplein nog bekeken. Zouden de ambtenaren onder die bomen naast de fontein hun boterhammetje eten in de middagpauze?