Hoofdstuk Anguel De engel die zo graag wil leven Het waargebeurde verhaal over een kleine engel, Little Angel, die als liefdeswezen wordt geboren in een stierenlijf. 31 augustus 2003 wordt hij geboren in een aards lijf, een pracht om te zien, maar hij is ziek en als hij slechts enkele dagen oud is, wil hij weg uit dit leven. Hij loopt weg van zijn moeder en gaat in z n eentje in een hoekje liggen om te sterven. Als ik naar hem toeloop is hij al te zwak om weg te lopen en hij blijft bewegingsloos liggen. Urenlang zit ik naast hem te praten en te vertellen over het leven. Hij luistert naar me maar reageert nauwelijks. Ik mag hem aanraken, maar hij voelt zich zo ziek dat hij alleen maar wilt sterven. Hij heeft nog geen naam en ik noem hem mijn engeltje, een prachtig teer wezentje; Little angel noem ik hem. De dagen daarna krijgt hij van de boer allerlei medicijnen toegediend en dan herstelt hij van zijn ziekte. Waarom besluit hij om te blijven leven? Omdat de boer wil dat hij blijft leven? Omdat ik over het leven heb verteld? Waarom? Als hij een half jaar oud is vindt hij zichzelf een grote, stoere jongen en wil hij geen Little angel meer heten; hij is tevreden met de naam Anguel. Het eerste half jaar heeft hij een plezierig jong leventje. Hij is dikke vrienden met het kalfje Blanche en ze spelen samen naar hartenlust. Als hij ouder wordt toont Anguel een wantrouwen naar de mens en hij kan flink snuiven en met zijn kop ineens naar voren stoten. Waarom dat wantrouwen? Weet hij wat hem boven het hoofd hangt? Anguel is namelijk geboren op een boerderij waar de stieren gebruikt worden om mee te fokken of te worden vetgemest en als vleesvee geslacht. De keren dat ik bij hem ben, zing ik voor hem en dan worden zijn ogen zacht en dan wijkt even het wantrouwen uit de ogen. Langzaamaan verandert hij weer naar het lieve,
vriendelijke wezen zoals ik hem leerde kennen als kalfje, totdat de mens hem weer laat zien hoe onbetrouwbaar de méns is. Nee het woordje mens in voorgaande zin is geen vergissing. Anguel is een stier en wordt daardoor beoordeeld en bestempeld als onbetrouwbaar en gevaarlijk, een groot vooroordeel waardoor mensen raar kunnen reageren. Het volgende is een voorbeeld daarvan: op een dag zit een van de koeien klem tussen ijzeren stangen en ik roep de hulp in van een buurman om de koe uit de benarde positie te bevrijden. Anguel staat rustig op een afstandje te kijken als de buurman een grote plank pakt en zonder enige waarschuwing op Anguel afloopt en hem met die plank hard en voluit in het gezicht slaat. Ik sta helemaal perplex en kan alleen maar geschrokken uitroepen: Wat doe jij nou? Hij deed toch helemaal niets?. Als antwoord krijg ik: Dan weet hij nu in ieder geval wat hem te wachten staat als hij wat van plan is. Anguel is geschrokken weggelopen en blijft op grote afstand staan. Ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen. Hoe kan ik dit rechtvaardigen? Zijn argwaan jegens de mens is weer enorm toegenomen en al mijn pogingen om hem enig vertrouwen te geven in de mens, zijn in één keer tenietgedaan. Het duurt weer maandenlang voordat ik Anguel enigermate mag benaderen.
Anguel vertelt waarom hij zo kwaad is. Als Anguel ongeveer twee jaar oud is, zegt de boer dat Anguel overbodig is en dat hij gedood, geslacht, zal worden. Hij wordt apart gezet in de buitenstal, de laatste halte voor de stieren die geslacht zullen worden. De dieren worden dan in sneller tempo vetgemest om na enige maanden te worden geslacht. Ik probeer regelmatig om contact te krijgen met hem en om een beetje plezier te brengen in zijn leven: een keer lekker gras geven of hooi of kuilgras. Hij laat zich zelden aaien. Woedend kan Anguel ineens naar voren schieten om de mens te willen stoten, te verwonden. Hij laat zich door niemand aanraken. En dan, eindelijk, vertelt Anguel mij waarom hij steeds zo woedend reageert op mensen: Anguel is kwaad op de hypocriete mens die hem als kalf in leven heeft gehouden om daarna over zijn leven te beslissen en het te beëindigen wanneer de méns wil. Anguel wil verder niets meer tegen mij zeggen, maar ik praat wél tegen hém. Wekenlang vertel ik hem dat ik zijn mening deel over het hypocriete gedrag van sommige mensen. Ik vertel hem dat ik door zijn woeste buitenkant heen kijk en dat ik zijn innerlijk wezen zie dat zo liefdevol en puur is. Nog steeds zie ik die kleine engel die toen geboren werd. Wekenlang vertel ik hem dat hij mij niet voor de gek kan houden met zijn woedende uitvallen. Elke dag ga ik met hem praten of zing ik voor hem. Op een gegeven ogenblik zie ik ineens weer een zachte blik in zijn ogen. Vergis ik mij? Het was maar een flits. In de daaropvolgende weken/maanden verandert Anguel; heel langzaamaan zie ik wat vaker die zachte blik even in zijn ogen komen. Hij wil nog steeds niet met mij praten. Wat heeft het voor zin? Kan ik iets voor hem betekenen dan?
Steeds vaker komt in me op dat ik hem niet wil laten sterven ook ík heb met hem gesproken over het leven hoe hypocriet ben ík als ik hem laat sterven? Oké, het is niet mijn stier, maar betekent dat dat ik niet voor hem mag opkomen? Betekent dat dat ik mij het lot van deze stier niet moet aantrekken, maar langs mij neer kan leggen? Langs mij neer móét leggen? Kan hij niet gewoon blijven leven omdat hij een levend wézen is? Een levend wezen dat zélf mag bepalen wanneer hij wil sterven?
Anguel is gered van de slacht! Ik ga met de boer in gesprek en vraag voor welk bedrag ik Anguel kan kopen. De prijs is niet mis: 1700,- euro. En dat is nog niet alles want wat daarna? Waar kan Anguel leven? In Nederland is weinig plaats voor stieren, althans niet voor stieren die mogen blijven leven. Daarbij nog het probleem hier in Nederland: de vele regels en wetten voor het hebben van stieren. Stieren zijn geen hobbydieren. Nee, voor stieren gelden heel andere regels. Bijvoorbeeld: als ik met stieren omga kan ik mij niet verzekeren tegen ongevallen. Met paarden (waar toch nogal eens ongelukken mee gebeuren!) kan dat wel. Als iemand van een paard valt en verlamd raakt worden ziektekosten vergoed. Geen probleem want een paard valt onder huisdieren. Als iemand door een hond struikelt en van alles breekt.. geen probleem, dat wordt vergoed. Maar laat het woord stier eens vallen en geen enkele verzekeraar wil je nog verzekeren! Een stier is een product, is handelswaar. De boer wil Anguel laten slachten. Ik krijg het niet geregeld met een verzekeraar, Ministerie van Landbouw, enz. enz. Ten einde raad vertel ik Anguel dat ik het niet voor elkaar krijg om hem te kopen en dan dan begint hij te huilen. De tranen komen uit zijn ogen en rollen over zijn wangen en met twee grote vochtige ogen vol verdriet ontwijkt hij mijn blik. Al vaker heb ik gemerkt dat stieren huilen. Het zijn geen toevallige tranen, nee ze zijn situatiegericht. Stieren huilen onder andere op momenten van verdriet, maar ook op momenten van grote ontroering of grote blijdschap. Ook ik schiet in tranen als ik het verdriet van Anguel zie en voel. Nee dit kan niet. Wat oneerlijk tegenover Anguel En weer ga ik met de boer in gesprek om uitstel te vragen. Weer voer ik gesprekken met het Ministerie, met verzekeraars. Wederom loop ik vast.
Een vriendelijke man bij het Ministerie vindt het geweldig dat ik dit wil doen voor stieren. Hij vindt het een prachtige missie en wenst me veel succes daarmee, maar daarmee zijn mijn problemen niet opgelost. De boer wil actie, wil zijn geld en wil dat het opgelost wordt. Ik zie geen oplossing en ga aan Anguel vertellen dat het me niet lukt. Altijd kijkt hij me aan als ik op hem afloop maar nu staat hij met afgewend hoofd. Als ik zijn ogen zoek en hij me uiteindelijk dan toch aan wil kijken, dan zie ik weer dat grote verdriet en weer komen er tranen uit zijn ogen. Hij weet al wat ik wil vertellen. In mij komt een grote weerstand tegen het idee dat ik hem niet kan redden en een vastberadenheid komt in mij op: ik neem definitief de beslissing om hem te kopen en vertel hem dat hij, zolang als ik leef, nooit geslacht zal worden. Ik zie wel hoe ik het voor elkaar krijg, maar dat het mij gaat lukken dat weet ik zeker. Anguel voelt dat ik het meen en alle verdriet, maar ook alle woede verdwijnt uit zijn ogen en met zachte liefdevolle ogen kijkt hij mij aan. En ik? Ik begin te huilen om deze lieve grote engel in een stierenlijf. Wat een zachtheid, wat een enorme liefde zit er in dit grote wezen. Die zachtheid is nooit meer uit zijn ogen verdwenen. Een engel die wil blijven leven. Meer vraagt hij niet. 12 juli 2006 heb ik Anguel kunnen kopen deze eer gaat naar een zeer liefdevolle jonge vrouw.. zij heeft het totale bedrag voor de aankoop van Anguel geschonken! Dank lieve Nicole! Doordat het geld voor Anguel geschonken wordt, heb ik de mogelijkheid om zijn vriend, de enorm grote knuffel beer Snowy, te kopen. Snowy is bijna even oud als Anguel en ze zijn van jongs af aan al samen. Wat een genot om Snowy het goede nieuws te kunnen vertellen dat ook hij VRIJ is en zal blijven leven zolang als hij wil.
Het zijn toch net kleine kinderen Anguel is zieieieieielllliiiiggggg!! Lees maar waarom die grote kerel tranen laat vallen. De stieren staan al een jaar in een buitenstal: dat wil zeggen een overkapt gedeelte dat in vijf vakken is onderverdeeld. Elk vak is ongeveer 4 x 5 meter. Het eerste vak is leeg. In het tweede vak staat Anguel. Daarnaast staan drie witte stiertjes, drie zonen van Anguel: Jonas, Jacob en Angelo. In het vierde vak staan de drie zwarte stieren Django, Julio en Alexander. In het achterste, het vijfde vak, staan twee witte stieren, Snowy en Joris. Omdat Snowy problemen heeft met zijn rug wordt Joris weggehaald en in het eerste vak gezet en blijft Snowy in het achterste vak. Snowy krijgt hierdoor minder aandacht dan Anguel en Joris. Anguel staat nu eenmaal vooraan en wordt dan ook het eerste benaderd, krijgt als eerste eten, zijn ruimte wordt meestal als eerste schoongemaakt, enz.. Snowy is daar toch regelmatig verdrietig onder. Als ik de stieren Anguel en Snowy hebben gekocht, wil boer Piet de twee stieren naast elkaar zetten en dus moeten Joris en Snowy van plaats wisselen: Snowy gaat naar het eerste vak. Anguel staat in het tweede vak. Dit tot grote vreugde van Snowy, want die krijgt nu meer aandacht. Anguel deelt die vreugde niet want nu is het dus Snowy die als eerste begroet wordt enz. Anguel is niet meer zo overduidelijk de nr. 1 als voorheen. Anguel kan daar soms erg verdrietig over zijn. Meestal gaat het goed, maar af en toe vindt hij zichzelf toch wel heel erg zielig hoor! Zo ook vandaag. Vandaag neem ik wat extra tijd vrij om de klauwen van Snowy wat te knippen. Snowy staat de laatste tijd weer slechter op zijn achterpoten: zijn rechter achterpoot staat te ver naar voren en wordt dan ónder het lichaam gezet. Klauwen bekappen is geen favoriete bezigheid voor de stieren (en voor mij overigens ook niet). Normaal gesproken worden runderen in een bekapbox gezet en worden de poten een voor een opgetakeld om vervolgens de nagels te knippen. Voor de meeste dieren is dit een zeer beangstigende en stressvolle gebeurtenis. Sommige mensen verdoven de stieren, maar dat is ook een hele heisa. Ze kunnen lelijk vallen als dat grote lijf, half uit de verdoving, weer probeert te lopen en te staan. Ik probeer dergelijke stressvolle gebeurtenissen te vermijden: ik wacht op een gunstig moment om te kunnen handelen en dat is als de stieren liggen te doezelen nadat ze de buik lekker vol hebben gegeten. Die momenten zijn redelijk schaars en vaak moet ik wekenlang wachten. Eindelijk komt vandaag zo n gunstig moment.. Snowy ligt lekker te herkauwen, dus handschoenen aan en de snoeischaar gepakt. Een snoeischaar? Ja daarmee ga ik te werk omdat het mij helaas niet lukt een klauwmes te hanteren. Het gezegde Goed gereedschap is het halve werk is beslist een grote waarheid, maar ik heb alleen een snoeischaar en dat betekent steeds een millimetertje eraf knippen want die klauwen zijn ongelooflijk hard. Snowy vindt dat deze manier van werken nogal lang duurt
en trekt regelmatig zijn poot een beetje terug ( Al dat gefriemel ), maar verder blijft hij lekker rustig liggen. Een driekwart uurtje verder zijn allebei de klauwen een klein stukje korter. Even mijn pijnlijke knieën strekken en even mijn rug rekken.. al dat voorover zitten. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Anguel kijken en ik draai me naar hem toe. Anguel ligt te kijken met een paar zeer verdrietige, vochtige ogen. Wat is dat nou jongen? Ja hoor, verdrietig zegt hij: En ik dan? Eigenlijk schiet ik in de lach. Daar ligt hij dan, een grote kerel van hier tot ginder, die ligt te huilen omdat hij een keer geen aandacht krijgt. Ja hoor.. zichzelf zielig vinden.. Lachend loop ik naar hem toe.. ondertussen zeggend: Wie heeft hier het dikste matras van allemaal? Wie heeft er überhaupt een matras? Wat wil dat zeggen denk je? Maar nee hoor.. mijn woorden helpen niet.. dikke tranen rollen uit zijn ogen en hij vindt zichzelf zooo zieieieielig. Als ik bij hem zit, zijn snuit aai en mijn stem daalt om met zware, liefdevolle stem te zeggen dat hij toch weet hoe belangrijk hij voor mij is, dan nog wendt hij zijn ogen af en vindt hij zich toch nog steeds heel zielig. Lang geleden dat ik voor je gezongen heb hè jongen? Zingend komen de woorden in mij op dat hij toch weet hoe belangrijk hij voor mij is: Vanaf het eerste moment was jij mijn engel en wist ik dat jij alleen maar liefde bent. Zingend haal ik oude herinneringen op aan onze eerste dagen.. aan de tijd dat hij brieste als ik bij hem in de buurt kwam maar dat ik blééf herhalen dat ik zijn mooie innerlijk zag; aan de tijd dat ik hem beloofde hem te zullen kopen zodat hij niet geslacht zou worden maar VRIJ zou zijn.. Zingend ga ik door over het NU.. dat er een geweldige engel in zo n groot lijf zit.. in een verkeerd lijf want velen zien alleen zijn buitenkant. Een buitenkant die ik overigens
geweldig mooi vind en die ik met langzame, zachte strelingen onder mijn vingers voel wegglijden. Ik voel me steeds zachter worden van binnen en mijn strelingen worden nog bewuster.. elk haartje van zijn lijf voel ik. Ik voel zijn lichaamswarmte en voel zijn lijf op en neer gaan door zijn ademhaling. Ik voel dat er een mooi moment aankomt waarop Anguel me mee zal nemen naar een ander bewustzijnsniveau. Het is lang geleden dat ik me hiertoe de tijd heb gegund en intens verheugd zeg ik tegen Anguel dat ik graag met hem mee wil gaan. Met Anguel afzakken naar een ander bewustzijnsniveau en samen naar een andere dimensie Zijn ogen zijn grote donkere poelen van oneindige, onbeschrijflijke liefde. Alleen liefde.. zoooo vreemd om in die ogen weg te zakken.. ik vergeet zijn lijf.. ik vergeet zijn postuur ik ga het Universum binnen en ik voel en zie dat ENE.. dat ALLES dat alleen maar LIEFDE is zo vreemd.. zo heel, héél erg vreemd. Ik ga alleen maar verder, alleen maar dieper... ik zak weg in een put van liefde ik word omringd door vreemde gevoelens en ik merk dat mijn hersenen het proberen te grijpen.. nutteloos om dat te proberen. ik kan het niet be-grijpen. Hij neemt me mee naar binnen.. naar zijn grootse hart het is een weg waarin ik meegezogen word ik ben weerloos en stuurloos.. geen controle meer hij heeft me in zijn greep ik kan me niet losmaken van zijn ogen. Iets in mij probeert zich te verzetten.. probeert controle te nemen, maar Anguel is sterker.. zijn óóóógen.. Ineens een explosie van licht het is er wijds geen horizon geen einde. Zijn hart.. ik ben in zijn hárt ik ben in zijn Hárt!!! Ik ben compleet overdonderd. Ik zie dat ik ronddraai ik draai rondjes met mijn armen wijds uitgestrekt Ik besef dat ik niet duizelig word. Vreemd want als ik normaal gesproken maar een half slagje draai dan ben ik al duizelig. Ik ben uitgelaten.. vrolijk.. speels..lachs. Ik ben gelukkig...gelukkig! Zorgeloos.. Geborgen.. Ik voel me veilig HIJ is er. HIJ is Anguel en Anguel is HEM. Ik voel dat ik teruggetrokken word.. Please laat me blijven Anguel laat me blijven in jouw mooie hart. Het helpt niet.. ik word teruggetrokken totdat ik weer buiten zijn ogen ben en ik hem in zijn ogen kijk. Ik ben stil wat moet ik zeggen? Ik begin te huilen.. zoals zo vaak als ik té veel liefde in mijn lichaam voel. Ik voel honderd dingen tegelijk:.. dankbaarheid.. liefde.. spijt dat het voorbij is.. verlangen enz. enz. enz. Ik voel vooral dankbaarheid voor wat je mij weer geeft, jij grootse engel.. mijn liefde voor jou en voor jullie is zó groot Ik wil het de wereld in schreeuwen.. gillen.. Mijn liefde slaat om in wanhoop. Hoe krijg ik de mensen nou toch zo ver dat ze van hun vooroordeel afstappen dat stieren nooit te vertrouwen zijn, dat stieren gevaarlijk zijn en dat je er niet in de buurt kunt komen? Hoe krijg ik de mensen zover dat ze jullie zien zoals
jullie ZIJN? Géén lap vlees op een bord, maar bijzondere wezens die ons zóveel te bieden hebben. Hoe krijg ik mensen zover dat ze beseffen dat ze liefdeswezens laten doden? Een koude rilling loopt over mijn rug als ik bedenk dat de slacht het lot was van Anguel Waarom een stierenlijf jongen? Waarom zit je in een stierenlijf? Anguel antwoordt: Hoe anders zou ik jouw aandacht hebben getrokken? Hoe anders zou jij hebben kunnen ervaren hoe GROOTSE liefde zich manifesteert in iets groots? In een groot lijf? Praten jullie niet over de grootse wezens, de walvissen, als zijnde de poortwachters van jullie bestaan? Is het niet dat jullie een uiterlijke grootsheid moeten zien om af te kunnen meten hoe het dan van binnen kan zijn? Is het niet dat jullie een referentiekader moeten hebben om het begrip grootsheid te kunnen bevatten? Vraag je naar waarheid? Vraag je naar antwoorden? Dan zal ik je vertellen wat dit stierenlijf te vertellen heeft. Ja.. groots zijn wij en volgens jullie gevaarlijk met onze antennes die tot ver in het Universum reiken. Want de dualiteit waarin jullie leven creëert 2 uitersten en als jullie niet willen zien dat liefde in een gevaar kan schuilen, dan verzamelen wij beiden tot één. Wat je zaait zul je oogsten en jullie bepalen hoe de dieren in deze tijd zullen worden. Wij kiezen voor de liefde.. wij zijn liefde. Jij hebt onze Bron gezien; jij hebt gezien van waaruit wij leven. Wat wil je van ons? Wat wil je van de tijgers, de leeuwen, de krokodillen en de haaien? Hoe willen jullie ons zien? Hebben jullie ons nog steeds nodig om de tegenpool te vertegenwoordigen van de liefde? Wat is liefde? Het snoezige lammetje waar jullie hart van vol loopt om het vervolgens te doden en te eten? Is dat de dualiteit die jullie zoeken? Wat willen jullie dat wij zijn? Jullie maken ons tot wat jullie wensen.. wij zijn slechts een spiegel.. slechts een afspiegeling van wat er in jullie leeft en beweegt. Ook een krokodil is gevaarlijk omdat jullie willen dat hij dat is.. want wat zou voor jullie een wereld zijn zonder afslachting? Moeten wij doden om te eten? En wat doen jullie? Doden jullie om te eten? Als jullie overstag zullen gaan om in vrede te leven en elkander te voeden.. zullen wij dat ook doen. Grenzen neerzetten en iedere diersoort een eigen terrein? Waarom zouden wij? Diverse soorten bij elkaar hebben andere voedingsgewoontes.. voor allen is er voldoende. Zullen wij elkander doden? Vooralsnog wel.. als wij bepalen om uit het leven te gaan dan kunnen wij ons laten doden en dan is dat een snellere manier om te sterven dan te wachten op ouderdom. Maar ook deze gedachtegang is iets ouds dat jullie in stand houden. Stel je open voor het nieuwe.. stel je open voor het Goddelijke plan en BEN: BEN in je Bron..
BEN in je liefde.. BEN in je geloof, in het ALLES. Zet geen ideeën in de wereld van hoe je denkt dat het moet zijn of zal zijn. Laat los je gedachten en zie ook onze wereld als levend in liefde met en naast elkaar. Geen invulling van prooi en jager geen invulling geven aan ons leven en onze dood.. laat ons onze eigen creaties van het leven. Want wij zijn in staat om in vrede met elkaar te leven. Laat de mens naar ons kijken en laat hen aan ons overlaten om een spiegel te maken van de hemel op aarde. Wellicht dat de mens ons dan kan aanschouwen als het paradijs. Stop met onze wereld te creëren. Laat ons ZIJN. Overdonderd door zijn antwoord denk ik na over hetgeen hij heeft verteld. Wat vertel je jongen? Bedoel je dat jullie leven van jager en prooi door ons wordt veroorzaakt? Ja. Jullie houden deze fabel in stand. Hoezo fabel Anguel? Het is toch zo dat een tijger in een aards lijf een ander dier moet eten om te overleven? Laat het zijn. Zoals jij bezig bent om nu te leren dat alles slechts energie is en je energie tot alles kunt manifesteren.. zo is ook voor ons dat wij kunnen omgaan met energie zoals wij dat wensen. Het gaat er om dat je je bewust wordt van oude ideeën aangaande de dieren. Als mensen ertoe overgaan om niet meer te eten en om hun lichaam slechts als energie te ervaren en om de energie toe te voegen of af te voeren naar gelang men wenst, waarom zouden wij dan anders zijn? Laat jullie oordelen en visies los aangaande onze levens en ja, set us free. Laat ons vrij.. laat ons zijn naar onze eigen creaties. Geef ons onze spirituele, energetische vrijheid om te worden hetgeen wij wensen te zijn. Anguel, nu krijg ik ineens gekke denkbeelden kan dit betekenen dat jij bijvoorbeeld van vorm zou veranderen en ik je anders zou zien dan zijnde als deze stier? Ja, dat zou kunnen gebeuren. Ik betwijfel of ik dat wel een leuk gegeven vind. Ik vind je lijf nou juist zo mooi en zo bijzonder. Het lijkt me vervelend als ik dan bijvoorbeeld ineens een poes in mijn handen houd, of word je dan in eens een mens of misschien wel een heel vreemde vorm?? Ik merk dat het me onzeker maakt en de vraag komt naar boven wie/wat jij dan eigenlijk bent. Je wordt dan zo ongrijpbaar of moet ik zeggen onbegrijpbaar? Je hebt me toch gezien toen je in mijn ogen keek? Ja ik was ongrijpbaar voor je maar vond je dat vervelend of was het mooi en was je vrolijk en blij? Het was toch mooi en vrolijk? Ja dat klopt allemaal wel, maar ik vind het moeilijk om het oude beeld los te laten. Ik zoek die vastigheid van een duidelijk herkenbaar lijf. Het brengt me in verwarring. Daarom vraag ik om het te laten ZIJN. Laat het met rust en zie mij zoals je mij graag wilt zien. Maar doe niet meer dan dat.. vul niet in hoe wij leven, wat wij eten enz. enz.
Wat dan? Hoe moet ik dan naar de dierenwereld kijken? En is dat hetzelfde voor de plantenwereld? Laat het voor dit moment zo ZIJN. Niet gaan denken. Geniet van hetgeen waarvan je kunt genieten. Ik vraag je alleen om mij te zien als méér dan dit huidige lijf. Ik moet even tijd nemen om het bovenstaande los te laten en inderdaad niet te veel in het denken te gaan zitten. Dat is moeilijk want vele vragen komen naar boven en ik wil graag antwoord. Ik ben echter ook blij dat ik het los kan laten en voel de verwarring verdwijnen als ik met mijn handen zachtjes en liefdevol zijn huid aai en als mijn vingers zich begraven in de krullen op zijn kop. Langzaam kom ik weer terug in het vertrouwde stukje.. onder mijn handen voel ik een stier.. maar toch is het anders dan voorheen.. ik voel veel meer dan alleen een stier.. Anguel is veel meer dan alleen een stier. Zoveel méér dan dat. Er is nog een groot stuk om te verkennen. Liefdevol kijk ik hem aan.. dankbaar voor de mooie momenten die hij mij weer geeft. Wat houd ik toch van je jongen. Wat houd ik toch heel heel veel van je!
Als een hamburger tussen twee warme broodjes Anguel en Snowy vinden het fijner in de wei dan in de stal. Er is echter een minpuntje in de wei is niets aanwezig om je eens lekker te schuren als je jeuk hebt. En het is héél vervelend als al die kriebelende vliegjes op je rug zitten en je niets hebt om je aan te krabben, krabben en krabben. Dus Anguel en Snowy vinden het zalig als ze geborsteld worden. Ik heb ze beloofd vandaag langer te blijven en dus is er tijd om ze te borstelen. Als ze in de gaten hebben dat ik de borstels ga halen in de stal, gaan ze allebei in de starthouding staan. Ze richten zich in volle grootte op en kijken met grote ogen of ik daadwerkelijk de borstels in mijn handen heb als ik uit de stal kom: Jaaa ze heeft de borstels! Wie het eerst? Dát is een probleempje.. ze willen allebei als eerste. Gelukkig heb ik twee borstels, twee armen en twee handen: Anguel staat links van mij en Snowy staat rechts van mij dus het lukt wel om ze tegelijkertijd te borstelen. Deze manier is echter erg vermoeiend en al snel moet ik stoppen. Twee paar ogen kijken mij verbaasd aan Waarom stop je al? Ik leg even uit wat het probleem is: Tja ik dacht dat eens even te doen.. jullie samen borstelen maar helaas heb ik erg weinig kracht in mijn armen en ben ik nu dus al bekaf. Ik moet iets anders bedenken. Gelukkig is Cobie aanwezig en die is toch zo ongeveer klaar met het verschonen van de waterbakken, dus wordt Cobie erbij geroepen en die ontfermt zich over Snowy. Ik kan dan verder gaan met Anguel. Beide mannen staan heerlijk te genieten. Ook één stierenlijf borstelen blijft vermoeiend want zo n lijf is gróót.
Ook Cobie wordt moe in haar armen. Snowy is kleiner dan Anguel en is eerder klaar. Zodoende kan Cobie eerder stoppen. Ik ga nog even door met Anguel. Snowy staat achter mij en ik hoor hem gras eten. Langzaamaan komt hij heeeel onopvallend dichter bij me staan. Zo heel per ongeluk, toevallig steeds dichterbij. Mijn ruimte tussen Anguel en Snowy wordt steeds kleiner: He lieve jongens, willen jullie een beetje opletten dat ik voldoende ruimte overhoudt? Snowy wil jij alsjeblieft een beetje achteruit gaan? Normaal gesproken doet hij dat onmiddellijk, maar deze keer niet. Anguel komt ook nog eens dichter naar mij toe en mijn ruimte tussen die twee grote stierenlijven in wordt redelijk smal. Hé mannen.. wat zijn jullie van plan? Geen reactie. Het voelt beslist niet dreigend, maar wel alsof die twee iets van plan zijn. Ik voel een bepaalde vrolijkheid, ondeugendheid bij beide mannen, en reagerend op hun kwajongsachtige bui vraag ik met lachende stem nog een keer wat ze van plan zijn.. Weer geen reactie behalve dat Snowy van achteren dichterbij komt en Anguel van voren dichterbij komt en dan dan is er dus géén ruimte meer over en sta ik helemaal ingeklemd tussen twee stieren: aan de voorkant tegen mij aan de warme buik van een grote stier (Anguel is dusdanig groot dat ik niet over hem heen kan kijken), aan de achterkant de lagere warme buik van Snowy. Ik ben beslist niet bang. Er zit absoluut geen kwaadheid in hun actie eerder het tegenovergestelde: ik voel hun plagerijtje en ineens schiet ik voluit in de lach. Ik vertel Anguel en Snowy dat ik me net zo voel als een hamburger tussen twee warme broodjes! Cobie is in het stalletje bezig met het voer. Hardop lachend roep ik haar om naar buiten te komen en te kijken wat die twee mannen uitspoken. Cobie komt naar buiten en ziet mij amper staan tussen die twee grote lichamen in. Wat ze wel duidelijk ziet zijn de lachende snuiten van die twee en ook Cobie schiet in de lach. Tegen deze twee rekels zeg ik dat hun lijven zo heerlijk warm zijn en dat het wel plezierig is. Van de winter mogen ze mijn kacheltje zijn. Met de lach nog in hun ogen gaan ze weer uit elkaar. De smiechten! Ja ja dit zijn dus twee van die verschrikkelijk gevaarlijke dieren volgens vele mensen. Op deze gedachte van mij komt hun volgende reactie: Gekke mensen. Ja jongens, gekke mensen inderdaad want ze kénnen jullie niet, maar ze oordelen wél. Maar wie weet komen ze wel een keer naar jullie toe en dan laten ze zich misschien ook wel lekker pletten.. Dag lieverds!
Anguel is stoerrrrrrrrrrrrrrrr Vandaag weer zoiets moois meegemaakt. De grootste stier van de groep van zes stieren, Anguel, is de leider en moet natuurlijk heel stoer zijn tegenover de anderen. Hij loopt dan ook vaak een beetje bij me weg als ik te lief doe tegen hem.. als ik hem liefdevol aai en voor hem zing. Hij is dan bang dat hij het respect van de anderen verliest en zijn leiderschap in gevaar komt. Vandaag wil ik hem weer aaien en loopt hij weer weg waarop ik hem vraag waarom hij dat doet en dat ik hem zo heel erg graag wil aaien. Daarop loopt hij weg van de voerbakken naar de waterbakken, een heel eind verderop. Hij drinkt niet, staat alleen maar en kijkt me aan. Ik loop ook naar de waterbakken. Hij laat me helemaal toe en als ik dan begin te zingen, staat hij met bedeesde ogen te luisteren en geniet hij van mijn aaien. Hij is weer helemaal die zo heel erg lieve gevoelige grote stier.. zo'n groot lijf met een heel groot hart. Als hij teruggaat naar de andere loopt hij het grootste gedeelte heel langzaam.. zijn oren continu naar achteren en luisterend naar mij. Als ik zeg dat ik heel veel van hem houd, stopt hij en kijkt om naar mij met duidelijk de woorden: 'Ik houd ook van jou. Dat weet je toch wel he?' 'Ja Anguel, dat weet ik echt heel goed lieve jongen' is mijn antwoord. Daarna loopt hij langzaam verder totdat hij de andere dieren tot op enkele meters genaderd is. De pas wordt erin gezet en heel duidelijk komt hij bij de groep aan met een uitstraling van: 'Opzij want ik ben er weer'. Zo prachtig om te zien. Ik zou echt continu moeten filmen... wat zijn het toch schitterende wezens.. en wat is er weinig bekend van hun grote gevoeligheid en tederheid.