Raadsconferentie Werk voor mensen met een beperking 16 juni 2016
Werk voor mensen met een beperking Donderdag 16 juni 2016 vond het raadssymposium Werk voor mensen met een beperking plaats. In dit document vatten we e.e.a. voor u samen en geven u graag wat informatie. We willen dat alle mensen zo veel mogelijk meedoen, zichzelf kunnen redden, regie nemen over hun eigen leven. Betaald of onbetaald werken is daarbij belangrijk, voor mensen zelf, voor organisaties die mensen nodig hebben en voor de samenleving als geheel. Toch is het hebben van werk veel minder vanzelfsprekend wanneer je een beperking hebt. De gemeente biedt ondersteuning aan inwoners met een afstand tot de arbeidsmarkt bij werk, participatieplekken of andere dagbesteding. De gemeente kijkt daarbij steeds meer naar wat mensen kunnen, in plaats van naar een eventuele beperking.
Terugkijken Wat is jouw beperking? Tijdens de raadsconferentie hebben we een kort filmpje getoond van Danny. Danny is reporter bij het No Limits Network. In het filmpje interviewt koningin Máxima en vraagt naar haar beperking. Iedereen heeft namelijk wel een beperking. Zo ook Máxima. Over het No Limits Network Het No Limits Network is een initiatief van KRO-NCRV. Mensen met een beperking maken hier live-radio en items voor sociale media. Daarmee laten zij zien dat een beperking je niet moet weerhouden om dromen en ambities te hebben. Ze gaan niet uit van een beperking, maar van hun eigen kracht. Meer van het No Limits Network? Bekijk meer filmpjes van No Limit Business : http://bit.ly/28qjeum
Systeemkanteling Nieuwegein
In de praktijk Delen van ervaringen Tijdens de raadsconferentie spraken drie organisaties en inwoners over hun ervaring. Christ van Loon, eigenaar van supermarkt Plus Van Loon, was samen met Gio aanwezig. Gio werkt nu een jaar bij Plus Van Loon. Vorig jaar is hij eerst onbetaald aan de slag gegaan en kreeg later een betaalde baan. Dat is een garantiebaan met subsidie. Gio vervult verschillende rollen: hij vult vakken, neemt goederen aan en maakt schoon. Frans Beuger (Lister) was aanwezig met Nils, die met veel plezier en voldoening als vrijwilliger werkt in de dierenweide. Nils verzorgt daar de dieren, signaleert ziektes en houdt de dierenverblijven en weides schoon. Vorig jaar hebben de vrijwilligers nog alle verblijven geverfd. De vrijwilligers van de dierenweide verzorgen ook de openstelling voor bewoners van Nieuwegein. Melissa was aanwezig met Dorathé van Doorn (WederX) en vertelde over haar werk in de dagbesteding via WederX. Zij is in november 2015 gestart en werkt toe naar een betaalde baan in de loop van najaar 2016. Haar werkzaamheden zijn erg divers, Melissa wast, strijkt, brengen boeken van de bibliotheek rond naar mensen die zelf niet meer naar de bieb kunnen, maar op andere momenten print Melissa folders of werkt ze in het ontwerpprogramma.
Debat Na de verschillende praktijksituaties gingen de aanwezige raadsen commissieleden in debat over drie verschillende stellingen. Deze werden kort ingeleid. Op de volgende pagina s leest u meer over de inhoud van deze stellingen. Willen we vacatures invullen of talenten ondersteunen? Willen we verdringing voorkomen of soms juist accepteren? Willen we gelijke kansen bevorderen of betaald werk garanderen?
Pitch 1: vacatures invullen of talenten ondersteunen? Betaald werk is het hoogste goed. Als een werkgever bereid is om iemand met een beperking een betaalde baan te bieden, dan laten we die kans natuurlijk niet liggen. En waarom die werkgever dat doet maakt ons eigenlijk niet zoveel uit. Er ontstaat een betaalde baan voor iemand met een beperking en dat is winst. Maar wat doen we met de mensen (met en zonder beperking) waarbij het niet lukt om een betaalde baan te vinden? We moeten immers realistisch zijn. Er zijn aanzienlijk minder betaalde banen beschikbaar dan er mensen zijn die deze betaalde banen kunnen invullen, vooral aan de onderkant van de arbeidsmarkt. Ieder mens heeft talenten. Willen we die talenten alleen ondersteunen in relatie tot de betaalde arbeidsmarkt, dus ter vervulling van vacatures voor betaald werk en besparingen op uitkeringslasten op korte termijn? Er is een alternatief. Ontwikkel de talenten van mensen ongeacht hun specifieke kansen op betaalde vacatures. Dit betekent investeren in mensen, in hun talenten, ook als die talenten (nog) niet een directe waarde vertegenwoordigen voor de huidige betaalde arbeidsmarkt. Op de dierenweides groeien eigenwaarde en maatschappelijke waarde. Wat zou er met deze mensen gebeuren als kansen op betaald werk het enige afwegingskader zijn voor de inzet van onze ondersteuning? De kosten van de dierenweides zijn lager dan wanneer we mensen laten afglijden naar sociaal isolement. En lager dan wanneer we op de oude manier dagbesteding voor mensen zouden organiseren. Daarom aan u de vraag: willen we vacatures invullen of willen we talenten ondersteunen?
Pitch 2: verdring voorkomen of accepteren? Het wettelijk minimum jeugdloon is een vorm van verdringing. Jongeren zijn goedkoper voor werkgevers en daarmee voorkomen we jeugdwerkloosheid, maar ze verdringen dus ook oudere werknemers. Dat is omdat we willen voorkomen dat jongeren geen start kunnen maken op de arbeidsmarkt, zonder zou een grote groep aan de kant staan en dat vinden we ongewenst in Nederland, ook al gaat dat ten koste van de kansen van ouderen. Is het inzetten van een loonkostensubsidie voor mensen met een beperking ook verdringing? Als de hoogte van de subsidie is afgestemd op de loonwaarde van de betrokkene dan kost hij of zij voor de werkgever in principe evenveel als iemand zonder beperking. Is vrijwilligerswerk doen verdringing? Er zijn trainers bij sportverenigingen die worden betaald en er zijn trainers die het vrijwillig doen. Ook op andere terreinen is sprake van vrijwilligers en professionals die soms zeer vergelijkbaar werk doen. Jongeren in het beroepsonderwijs en mensen in reintegratietrajecten lopen stage bij bedrijven. Die stage is bedoeld om iets te leren en ervaring op te doen. Over het algemeen staat er geen of een lage vergoeding tegenover die stage. Spreken we van ongewenste verdringing, dan beperken we kansen voor een grote groep mensen om kennis en werkervaring op te doen en hun waarde te vergroten, economisch en maatschappelijk. Misschien is het zelfs wel zo dat we verdringing wat meer moeten accepteren in plaats van bestrijden. We staan voor de uitdaging om mensen met minder kansen, meer kansen te geven. Daarom aan u de vraag: willen we verdringing voorkomen of juist wat meer accepteren?
Pitch 3: gelijke kansen bevorderen of betaald werk garanderen? Werkgevers die mensen met een beperking aannemen, kunnen aanspraak maken op loonkostensubsidie, no risk polis en extra begeleiding. Dat doen we ook voor mensen met een zeer lage loonwaarde en mensen die extra begeleiding nodig hebben. We doen een beroep op werkgevers, op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid, en laten zien dat er kansen liggen in het werken met mensen met een beperking. Door deze inspanningen creëren we een gelijk speelveld voor mensen met een beperking en waar mogelijk zelfs extra kansen op betaald werk. Ondanks al deze inspanningen weten we dat er sprake zal zijn van mensen met een beperking voor wie (nog) geen betaald werk beschikbaar is. Dat komt niet door een gebrek aan goede ondersteuning, maar door een betaalde arbeidsmarkt waarin eenvoudigweg niet voldoende betaalde vacatures bestaan, ook niet als alle garantiebanen worden ingevuld die werkgevers hebben beloofd te zullen vrijmaken voor mensen met een beperking. We gunnen natuurlijk iedereen een betaalde baan. En we gunnen mensen met een beperking die betaalde baan misschien nog wel meer. Maar betekent het laatste dat we mensen met een beperking (of een kleine groep daarbinnen) een betaalde baan willen garanderen tot aan hun pensioen, ook als die betaalde baan er eigenlijk niet is? Daarom aan u de vraag: willen we gelijke kansen bevorderen of betaald werk garanderen?
'Eigenlijk zeiden ze: je leven is over' Naam Peter Pierik (46), uit Enschede Werk Ervaringswerker crisiszorg bij Mediant Docent bij de opleiding tot ervaringsdeskundige bij Hogeschool Saxion 'Op mijn eerste dag bij Mediant kreeg een collega een telefoontje dat er een cliënt in het kantoor stond die daar niet mocht zijn. Mijn collega heeft toen uitgelegd dat ik geen cliënt meer was. Ik moest het vertrouwen stapje voor stapje opbouwen. 'Tijdens een stage in 1990 bij mijn droombaan, de politie, werd ik manisch. In het begin had niemand het door, ikzelf ook niet. Maar in mijn vrije tijd nam ik de trein door het land en raakte letterlijk verdwaald. Ik was de verwarde man waar ze het tegenwoordig over hebben. 'De eerste van veertig opnames volgde. Mijn wereld stortte in. In het eerste opnamegesprek vertelden ze dat ik nooit meer zou kunnen werken, dat een gezin niet voor mij was weggelegd en dat ik niet buiten Nederland kon reizen. Eigenlijk zeiden ze: je leven is over. 'Ik ben altijd eigenwijs geweest. Tussen de opnames ging ik steeds weer aan het werk om me te ontworstelen aan mijn situatie. Het ging mis omdat ik telkens stopte met medicatie. Ik heb geaccepteerd dat ik niet totaal zonder kan. Nu werk ik al acht jaar fulltime en heb ik een gezin met twee kinderen. Het idee dat het niet kan, is gebaseerd op een gebrek aan kennis en stigma. Bron: De Volkskrant, 19 mei 2016