CLUBBLAD november / december 2009 Sandra Huenders en Silvia Honig; de nieuwe redacteuren van het clubblad. VERDER IN DIT NUMMER : Van de Voorzitter - Kitty blikt terug en.. vooruit Van de Redactie - toekomst clubblad veilig gesteld Estafette - de gehele race nog één keer gelopen KLM Roadrunners
Clubblad november / december 2009 blz 2 INHOUDSOPGAVE BLZ Cover 1 Inhoudsopgave 2 Clubgegevens 3 Van de Voorzitter 4 Van de Redactie 5-6 Estafette de volledige wedstrijd 7-66 - april 2007 Henk Tijdeman 7-8 - mei 2007 Paul Tang 9-11 - juni 2007 Rui Cabral 12-13 - juli 2007 Cock v/d Pol 14-16 - augustus 2007 J & J Lucassen 17-18 - september 2007 Mathijs v/d Pol 19-20 - oktober 2007 Rene Stokman 21-22 - december 2007 Kitty Meijburg 23-24 - januari 2008 Annie Schrijvers 25-27 - februari 2008 Toni Samallo 28-29 - maart 2008 Raymond des Bouvrie 30-33 - april 2008 John Pot 34-38 - mei 2008 Jan Zuidhoek 39-42 - juni / juli 2008 Corinna Exel 43-46 - augustus / september 2008 Flora Visscher 47-50 - januari / februari 2009 Roberto Hofman 51-54 - maart / april 2009 Fons Leuven 55-58 - juli / augustus 2009 Boris Kester 59-62 - september / oktober 2009 Christine Rebello 63-64 - november / december 2009 Sjaak van Diepen 65-66
Clubblad november / december 2009 blz 3 Clubgegevens Opgericht : 17 december 1985 Voorzitter : Kitty Meijburg-van Loon SPL/PX Tel : 023-5631467 Penningmeester : Wim Verhage SPL/ZW Tel : 06-20803895 Secretaris : Cock v/d Pol SPL/TZ pv 261 Tel: 023-5628354 Mob: 06-51211228 Ereleden: Driek Zwaan Cock v/d Pol Uitslagen & klassementen : Doorgeven via de site (ledenservice) Ledenadministratie : Peter v/d Veldt SPL/CC Wedstrijdcoordinator : Wim Verhage SPL/ZW Tel: 06-20803895 PR: Frank Jegers SPL/CC Jolanda Lucassen Clubblad : Silvia Honig-Aland SPL/PO Sandra Huenders-Daemen SPL/PO Internet: www.klmrri.nl Webmaster: Peter Groot Postbank : 4527630 Bankrekening : 3464.51.973 t.n.v. KLM Roadrunners, W. Verhage, Nieuwkoop Oplage : Productie: digitaal Honig & Huenders Run2Day Haarlem: 10% korting op schoenen en kleding (niet op aanbiedingen en accessoires)
Clubblad november / december 2009 blz 4 Beste mensen! Nog even en het jaar 2009 ligt weer achter ons. Dan kijken we toch weer stiekem even terug naar dat, wat ooit was. Het laatste clubblad, als wij het hebben over de huidige redactie. John en Erik vieren in dit nummer hun jubileum, maar hebben ook hun afscheid. 25 Edities geleden begonnen zij aan een onbekende (digitale) klus die enerzijds een uitdaging was (en zo ook is aangegaan!) en anderzijds niet helemaal gebracht heeft wat zij zich daarvan voorstelden. En dan hebben we het over de zeer matige response en het vermoeden, dat het aantal lezers niet echt groot was. Of laten we zeggen, niet groot is. Jammer, maar waarschijnlijk het gevolg van het digitale tijdperk. Of dit clubblad nu door velen gelezen wordt of niet, het heeft zeker een zeer verzorgde uitstraling. Er zijn nieuwe rubrieken gekomen, er was altijd ruimte voor leuke verhalen en ook het plaatsen van kleurenfoto s bleek opeens een mogelijkheid. En dat hadden we met de geprinte versie niet. Van een afscheid naar een nieuwtje, dat het clubblad wel zal blijven, en dat de redactie daar zelf wel wat over zal melden. John en Erik: veel dank! Zaterdag 19 december: Zoals jullie weten is onze traditionele loop in Langevelderslag niet meer mogelijk. Nee, Riche in Zandvoort is het geworden, dus ook daar ligt een klein afscheid. We kijken vol spanning en enigszins nerveus uit naar onze jaarlijkse loop over het strand. Voorafgegaan door een vliegende start en een sprint over de rechtlijnige atletiekbaan in de vorm van een boulevard. Hoe afwisselend kun je het krijgen? Adieu pannenkoeken, we gaan op de Hollandse snacktoer en dat is ook een nieuw element in een totaal andere omgeving. Mis het niet! Schrijf je in via de speciale link op de website. Zoals het zich nu laat aanzien, zal het een samenzijn van vele talen worden. Om ook dit soort evenementen voor een deel te kunnen financieren, hebben wij natuurlijk jullie steun nodig, en daarom doen wij meteen weer de dringende oproep om de contributie voor 2010 over te maken aan de penningmeester. Slechts 16 euro, en zoveel leuke dingen om aan mee te doen, aan jou de uitdaging! Wij hopen oprecht dat wij alle huidige leden weer mogen begroeten op de loopjes die voor 2010 in de planning staan,. en die agenda is weer bijzonder gevarieerd! Op 25 maart is onze jaarvergadering; noteer deze alvast. Dat wat ooit was wordt nu ongeduldig weggedrukt door nieuwsgierigheid en zin in 2010. Nieuwe kansen, nieuwe prijzen! (Psst: Er staat een Canadese Estafette op stapel, een WARR in Londen en wie weet wat er nog uit de hoge hoed gerold komt,.. en daar kun je ook bij zijn!) Tot gauw,
Clubblad november / december 2009 blz 5 Van de Redactie Jubileum-uitgave Ons laatste clubblad, Kitty memoreerde het al, en wel het 25-ste. Des te meer een reden om er een speciale editie van te maken, een soort jubileum-uitgave. Daarom hebben we besloten om nog één keer alle Estafette-lopers de revue te laten passeren. Voor een aanzienlijk aantal nieuwe leden een leuke manier om de kopstukken binnen onze club (ja, je komt niet zo maar in aanmerking om het estafettestokje te dragen ) te leren kennen. En bovendien lijkt het ons sowieso voor iedereen een mooi document om uit te printen en te bewaren. Vaste rubrieken zoals Digitale Doos, wedstrijdoverzicht, woordpuzzel etc. zullen jullie dit keer moeten missen. Strijd der giganten Ons laatste clubblad, dus een laatste gelegenheid om onze twee kemphanen Fred Bakkenist en Wim Verhage heel veel succes te wensen met hun eindstrijd om de felbegeerde titel: Wie bereikt als eerste de 100? En dan gaat het erom wie van de heren er als eerste in slaagt om 100 Achter de Meutes te schrijven respectievelijk 100 marathons te voltooien. Wij hebben geen woord gehouden in de zin dat we beloofd hadden zo lang met het clubblad door te gaan om in ieder geval één van de twee te kunnen lauweren. Wel hebben we ervoor gezorgd dat het clubblad wordt gecontinueerd (waarover zo dadelijk meer) waardoor de strijd voortgezet kan worden. Fred en Wim heel veel succes! Het is mooi geweest Ons laatste clubblad; een apart gevoel, maar zeker geen reden voor dramatiek. De nuchtere constatering dat het mooi is geweest, is meer op zijn plaats. Vijfentwintig clubbladen die wij met veel plezier voor jullie hebben gemaakt. Wij bedanken daarom heel graag onze trouwe lezers en degenen die het allemaal mogelijk hebben gemaakt, de leveranciers van kopij. Nieuw elan Ons laatste clubblad, want na 3 jaar Pot & Verschuren is er ons inziens duidelijk behoefte aan nieuw elan en wij zijn ervan overtuigd dat gevonden te hebben in het nieuwe redactionele duo Honig & Huenders. Wie het zijn? Silvia en Sandra (want zo heten zij van voren) stellen zich op de volgende bladzijde heel graag aan jullie voor. Wij wensen onze opvolgsters enorm veel succes toe en nemen hierbij als redacteuren definitief afscheid van jullie. We zien elkaar snel bij een volgende loop. Het woord is nu aan de dames. Met sportieve groeten, Erik en John. Hierboven aan het werk voorafgaand aan de WARR 09.
Clubblad november / december 2009 blz 6 Mijn naam is Silvia Honig en ik werk sinds april 1989 bij de KLM. Ik heb 3 jaar bij passage gewerkt, waarna ik naar de lounges ben gegaan. Sinds 1995 werk ik bij het ticketoffice. Ik ben getrouwd met Robin (hij is lid van de RRI) en samen hebben wij een zoon van 10 jaar. Mijn hobby s zijn koken en het organiseren van activiteiten. In april 2009 ben ik begonnen met lopen. Ik had een weddenschap met 17 collega s van ticketoffice. We zouden de lady s run gaan lopen van de Dam tot Dam Uiteindelijk hebben we met 6 collega s gelopen. En dan, dan ben je besmet met het hardloopvirus en wil je meer dan die 4 EM. Ik ga nu trainen voor de 10 km. Sandra Huenders en ik gaan samen het clubblad van de RRI verzorgen. Wij hebben er heel veel zin in. Tot snel! Groetjes, Sil San en Sil hebben er duidelijk zin in. Kom maar op met die kopij! Als nieuwe clubbladredactrice zal ik mij even voorstellen. Mijn naam is Sandra Huenders, sinds 1995 ben ik werkzaam voor de KLM. Ik ben begonnen bij KLM reserveringen en werk vanaf 01-01-01 bij het ticket office (SPL/PO). Ik ben getrouwd met Dennis en wij hebben twee kinderen, een zoon van 7 jaar en een dochter van 5 jaar. Mijn hobby's zijn winkelen, hardlopen, fietsen en zwemmen. Drie jaar geleden las ik op intranet een artikel van de Roadrunners, het ging over de WARR die dat jaar gehouden werd in Sydney. Wauw, dacht ik, dit is mijn kans, daar kom ik anders nooit. Dus de stoute (hardloop)schoenen aangetrokken en mij aangemeld als lid en dus meegegaan met een hele enthousiaste groep lopers naar Australie. Daar ben ik nog meer besmet geraakt met het lopersvirus. Afgelopen jaar meegeweest naar Hangzhou en ik kijk alweer uit naar 25 september 2010 om met vele enthousiaste KLM RR-ers naar Londen te gaan. Ik heb mij zojuist opgegeven voor de Marathon in Rotterdam waar ik flink voor moet gaan trainen en sta open voor alle tips van onze ervaren marathonlo(o)p(st)ers van de club. Silvia en ik hopen een leuk clubblad te gaan verzorgen en plaatsen graag ingezonden stukjes van de clubleden of andere leuke informatie. Sportieve groeten, Sandra PS: onze e-mailadressen voor de kopij zijn: Silvia.Honig-Aland@klm.com Sandra.Huenders-Daemen@klm.com
Clubblad november / december 2009 blz 7 Estafette #1 - april 2007 - Henk Tijdeman We waren blij en vereerd dat Henk Tijdeman, de nestor van onze Road Runners, bereid was de aftrap te verrichten van Estafette, onze nieuwe maandelijkse rubriek. Omdat Kitty hem had voorgedragen tijdens de afgelopen Algemene Ledenvergadering, lieten we haar aan Henk de openingsvraag stellen. Dit is wat Kitty graag van Henk wilde weten: Henk, hoe vaak loop je en waar haal je nog steeds de motivatie vandaan? Ik heb sport in het algemeen altijd heel leuk gevonden en dan komt de motivatie vanzelf. Zolang je gezond bent, is leeftijd absoluut niet maatgevend. Doorgaans loop ik 2 a 3 maal per week, in totaal ongeveer 20 a 25 kilometer. Wie is Henk Tijdeman eigenlijk? Kun je jezelf verder introduceren? Ruim 77 jaar geleden werd ik in Zwolle geboren. Ik ben in 1956 getrouwd met Antoinette en samen hebben we twee kinderen, zoon Edward (49) en dochter Antoinette (46). Naast het hardlopen ben ik een liefhebber van roeien, zwemmen, zweefvliegen en motorvliegen bij de KLM Aeroclub. Verder ben ik erg geinteresseerd in kunstgeschiedenis en ga ik heel graag fietsen met mijn vrouw Antoinette. Bij de KLM heb ik de opleiding tot boordwerktuigkundige gevolgd van 1949 tot 1951. Daarna ben ik in actieve dienst getreden als BWK en heb ik tussen 1951 en 1988 op diverse typen kisten gevlogen. Aanvankelijk op machines met zuigermotoren (DC3 - DC7) en vervolgens op straalvliegtuigen te beginnen met de Lockhead Electra en eindigend op de Boeing 747. Wanneer ben je met hardlopen begonnen en hoe kwam je bij de KLM Road Runners terecht? Mijn allereerste loopervaring dateert uit 1975 toen ik na een lange vlucht de behoefte had om mijn benen te strekken; dat beviel prima. En tijdens een vlucht naar Sydney in 1977 probeerde de purser de volledige crew te strikken om mee te doen aan de WARR die tijdens ons verblijf daar werd georganiseerd. Dat is uiteindelijk niet gelukt, maar samen met Rene Stokman (ook een RR) en de KLM groundstaff van LHR heb ik toen wel meegedaan. Daarna ben ik lid van de KLM Road Runners geworden. Welke tips heb jij als oude rot voor de minder ervaren lopers? Mijn belangrijkste advies is om niet te hard van stapel te lopen. Als je direct in het begin veel wilt bereiken, loop je onherroepelijk blessures op en bereik je juist het tegenovergestelde. Wat mij persoonlijk erg goed bevalt, is de combinatie met andere sporten. Iedere vrijdagavond komen tijdens de gymnastiekles alle spieren aan bod en ook het roeien valt prima met het hardlopen te combineren.
Clubblad november / december 2009 blz 8 Wat is je leukste hardloopervaring? Mijn leukste hardloopervaring heb ik kort geleden opgedaan.tijdens Running with Rembrandt kreeg ik door René Stokman, die geblesseerd was geraakt, de zorg toevertrouwd over zijn dochtertje van ongeveer 8 jaar oud. Of ik haar alsjeblieft in de gaten wilde houden tijdens de 5 kilometer, omdat hij zelf niet mee kon lopen. Ik drukte haar op het hart om vooral niet te snel te starten, omdat 5 kilometer toch wel een heel eind was. Ze bleef bij me lopen, kwebbelde aan een stuk door en van enige vermoeidheid was absoluut geen sprake. Toen de toren van het stadion in zicht kwam probeerde ze mij een hart onder de riem te steken met: nog maar een klein stukje, meneer Tijdeman. Vervolgens demareerde ze bij de ingang van het stadion bij mij weg en zag ik haar weer toen ik over de finish kwam. Goed gedaan meisje, zei ik en realiseerde mij dat verliezen ook erg leuk kan zijn. Welke Road Runner wilt u voordragen voor de volgende Estafette en wat wilt u van hem/haar weten? Ik wil graag van Paul Tang weten waarom hij zo gek is op eilanden?
Clubblad november / december 2009 blz 9 Estafette #2 - mei 2007 - Paul Tang De vraag van Henk Tijdeman was: Wat heb jij met eilanden? De afgelopen jaren heb ik veel reizen gemaakt naar verre, afgelegen en vooral onbekende eilanden. In principe altijd IPB en meestal alleen.het mooie van een eiland is dat het altijd een wereld op zich is met alle faciliteiten en middelen die nodig zijn om te kunnen overleven. Eilandbewoners zijn meestal gereserveerd en zitten niet altijd op jouw bezoek te wachten. Echter, vaak is men juist afhankelijk van die ene reiziger die langs komt, dus uiteindelijk is men dan meestal toch heel gastvrij. Voor de korte tijd dat je op zo een eiland bent, maak je volledig deel uit van het dagelijks gebeuren en je bent op dat moment dus eigenlijk ook even een eilandbewoner. Het feit dat je op een eiland letterlijk en figuurlijk los bent van de rest van de wereld spreekt mij het meeste aan. De mooiste trips vind ik naar eilanden in de Pacific. De Pacific is onderverdeeld in 3 area s, namelijk Polynesië, Melanesië en Micronesië, alle drie de gebieden heb ik inmiddels bezocht. Het meest bijzondere eiland waar ik ben geweest vond ik Nauru (Micronesië), de kleinste republiek ter wereld. Dit eiland bestaat eigenlijk helemaal uit versteende vogelpoep (fosfaat) en is volledig afgegraven daar dit fosfaat weer wordt verwerkt tot kunstmest en in de hele wereld wordt gebruikt. Er is helemaal niets meer over van het eiland en alleen aan de kust wonen mensen, 8000 in totaal. De kick vind ik dan om daar in je eentje vanuit Nederland voet aan wal te zetten om eens even te kijken wat er zoal te doen is op dat stipje in de Grote Oceaan,. het leukste zijn de reacties van de lokale bevolking die zich afvraagt wat je in godsnaam op hun afgelegen eiland komt doen! Nauru, de kleinste republiek ter wereld Verdere bijzondere eilanden die ik in de Pacific heb bezocht zijn o.a. Johnston island (US legerbasis), Tarawa (Kiribati), Aitutaki (Cook Islands), Va vau (Tonga), Niue, Yap, Saipan en Majuro (Marshall Islands). Daarnaast natuurlijk ook de wat bekendere als Hawaii, Samoa, Frans Polynesië, Paaseiland, Guam, Fiji, Palau, Phonpei, etc.
Clubblad november / december 2009 blz 10 Aitutaki, Cook Islands Wat betreft je loopbaan bij de KLM ; geeft je huidige functie je zoveel IPB-inzicht, dat je zoveel tripjes kan maken? Ik ben ruim19 jaar geleden begonnen als uitzendkracht bij de afdeling Fotozaken, dat was toen een onderdeel van Public Relations. Ik kreeg een vast dienstverband bij Telefonische Reserveringen, toen nog een onderdeel van KLM Nederland. Na 2½ jaar vertrok ik naar Schiphol alwaar ik bijna 6 jaar in de afhandeling als Operations Officer heb gewerkt. Toen vertrok ik naar het hoofdkantoor alwaar ik nu ruim 11 jaar werk bij Revenue Management. Mijn huidige functie is Traffic Flow Manager, mijn taak is om de revenue te optimaliseren voor de vluchten naar de Antillen en Suriname. Door mijn functie zit ik dicht bij het vuur en kan ik meestal redelijk inschatten wat de kansen zijn om IPB te vliegen op een vlucht. Hoe is jouw thuissituatie? Ik woon samen met mijn vriendin Margie, we zijn al 24 jaar bij elkaar. Wij hebben een zoontje, Mitchell, van 5 jaar oud. Hij vind hardlopen ook leuk en heeft al 2 keer meegedaan aan de KLM Clubkampioenschappen in Lisse. Echter voetballen vind hij nog leuker dus vanaf volgend jaar wordt het zaterdagochtend langs de zijlijn staan. Margie is Indisch en zij heeft een heel grote familie, een paar keer per week eten wij samen (meestal Indonesisch) met haar familieleden. Mijn passies naast het hardlopen en mijn gezinnetje zijn boksen, voetballen, voetbal kijken bij FC Volendam, fotograferen en natuurlijk op zijn tijd een reisje maken. Mitchell bij de KLM Road Runners in Lisse
Clubblad november / december 2009 blz 11 Je specifieke, opvallende loopstijl, is die aangeboren of aangeleerd, of zijn wij de eersten die dat opvalt? Ik heb al heel vaak reacties gehad op mijn loopstijl. Het is simpelweg de manier waarop ik hardloop en ik kan niet anders. Mensen die mij voor het eerst zien hardlopen denken meestal dat ik helemaal stuk zit of dat ik een beginnende hardloper ben. Het grappige is dat ik doorgaans heel gemakkelijk loop ook al ziet het er niet zo uit. Ik ben een slow-starter die altijd even een paar km op gang moet komen, maar naarmate de wedstrijd vordert, begint het dieseltje lekker warm te draaien en ga ik steeds gemakkelijker lopen. Ik moet het meer van de inhoud hebben en niet echt van de hoge snelheid. Ondanks de korte pasjes heb ik de marathon ooit in 3.05 uur weten te lopen. Specifieke loopstijl. Het lijkt dat je een speciale band hebt met Japan; als dat zo is, hoe komt dat? Op mijn reizen naar de Pacific maakte ik meestal op de terugreis een stop in Japan omdat dat nu eenmaal de meest gangbare IPB route was. Iedere keer weer ben ik onder de indruk van de discipline en het respect van de Japanners. De Japanse cultuur is voor mij een echte openbaring. Daarnaast is Japan het veiligste land ter wereld en dat is ook wel eens prettig vooral als je alleen reist. Bij Revenue Management ben ik vijf jaar lang verantwoordelijk geweest voor de vluchten naar Japan; hierdoor ben ik er ook regelmatig zakelijk geweest. Zaken doen met Japanners is echt heel apart en ik heb daar enorm veel van geleerd. Ik heb er zelfs een paar Japanse hardloop vrienden aan over gehouden. Ik ben tot nu toe elf maal in Japan geweest en ik hoop er nog vaak te mogen komen. En tot slot, welke Road Runner wil je voordragen voor de volgende Estafette en wat wil je van hem weten? Ik draag het stokje graag over aan Rui Cabral en ik wil graag weten wat Rui toch met de Marathon heeft?
Clubblad november / december 2009 blz 12 Estafette #3 - juni 2007 - Rui Cabral Vorige maand was het de beurt aan Paul Tang om het estafettestokje door te geven. Hij deed dit aan Rui Cabral en stelde hem de volgende openingsvraag: Beste Rui, wat heb jij met de marathon? Van alle afstanden vind ik de marathon de leukste. Het is ver en duurt dus lekker lang. En het blijft spannend, want hoe goed je ook getraind hebt, het is altijd een verrassing hoe je de finish bereikt. Wat houdt de zogenaamde club van 100 precies in? Tijdens een marathon in Apeldoorn zag ik verschillende atleten met een shirt lopen, waarop de tekst One hundred marathon club stond. Hé wat leuk, dacht ik en vroeg aan een van de atleten wat die club precies inhield. Het bleken Engelsen te zijn en je kon uiteraard pas lid worden wanneer je meer dan 100 marathons achter je naam had staan. Ik had er op dat moment pas 85 gelopen, maar ik heb wel alvast hun adres gevraagd, want het leek me erg leuk om lid te worden. Na mijn 100-ste marathon heb ik me direct aangemeld. Sindsdien heb ik regelmatig contact met hen en heb ik al veel uitnodigingen ontvangen. Inmiddels is er ook een erg actieve honderd marathon club in Duitsland en zij hebben de absolute recordhouder als lid; een Duitser die meer dan 1200 marathons heeft gelopen. In Nederland is ook een dergelijke club, maar zij timmeren niet echt aan de weg.
Clubblad november / december 2009 blz 13 Waarom heb jij je 100-ste en 200-ste marathon in Lissabon gelopen? De marathon van Lissabon is niet de allerleukste, maar ik ben in Lissabon geboren en daarom blijft het altijd mijn stad. Ik ben in 1968 naar Nederland gekomen en woon al 39 jaar in Amsterdam, maar bij speciale gelegenheden (en zo mag je marathon 100 en 200 toch wel noemen) probeer ik altijd in Lissabon te zijn en als het enigszins mogelijk is, loop ik er de marathon. Wat vind jij als geoefend marathonloper van de prestatie van Richard Bottram? Tja, wat Richard doet is natuurlijk grandioos. Hij bewijst dat je geest veel sterker is dan je lichaam. Bovendien zit er natuurlijk een belofte achter, waaruit hij ongetwijfeld ook heel veel kracht put. Maar ondanks de goede begeleiding blijft het een topprestatie waarvoor ik mijn petje diep afneem. Welke vraag zijn we je vergeten te stellen? M.a.w. wat wil je nog aan ons kwijt? Ik wil nog wel iets vertellen over mijn meest favoriete marathon(s). Dat is absoluut de marathon van New York, die ik ondertussen 22 maal gelopen heb. In Europa geniet de marathon van Parijs absoluut mijn voorkeur. De organisatie is prima, het parcours is erg leuk en de sfeer bijzonder goed. Het enige nadeel is dat hij de laatste 5 jaar steeds samenviel met de marathon van Rotterdam. En als ik thuis een marathon kan lopen, ga ik natuurlijk niet naar het buitenland. Aan wie draag jij het stokje over en wat wil je van haar of hem weten? Veel collega s van mij vragen: Rui, hoe raak ik het snelst mijn buikje kwijt? Dan zeg ik meestal dat ze moeten gaan lopen en minder eten. Maar aangezien Cock van der Pol erg veel weet over diëten en verantwoord afvallen is mijn verzoek aan hem daarover een korte uiteenzetting te geven.
Clubblad november / december 2009 blz 14 Estafette #4 - juli 2007 - Cock van der Pol Het stokje heb ik overgedragen gekregen van Rui. Allereerst ben ik daar zeer vereerd mee, want Rui is voor mij het grote voorbeeld van een doorzetter en hardloper. Het was voor mij dan ook best wel emotioneel dat wij gezamenlijk over de finish kwamen bij zijn honderdste marathon in Lissabon, voor mij alweer een paar kilo geleden. Dat laatste was de reden van Rui waarom ik het stokje kreeg, veel mensen vroegen aan Rui hoe zij hun buikje konden kwijt raken. Ik ga even ver terug in de tijd en zal een relaas vertellen, dat ook al in het clubblad heeft gestaan, maar misschien nieuw is voor de nieuwere leden. In 1989 liep ik mijn eerste marathon van Marathon naar het Olympisch stadion in Athene. Was dat nou zo bijzonder? Nee, eigenlijk niet want dat deden er meer. Mijn tijd was vier uur en vijf en vijftig minuten, terwijl de winnaar er ruim twee uur over deed. Was dat dan zo slecht? Nee, totaal niet, want daar komt het dan: De winnaar woog waarschijnlijk 40 kilo minder dan ik. Dit houdt dus in dat ik elke stap 40 kilo meer moest optillen. Grofweg genomen bestaat een marathon uit 42195 stappen. Op die marathon had ik dus 42195x40 = 1687800 kilogram extra opgetild. Dit gewicht staat ongeveer gelijk aan 10 lege Boeing 747 s. Bovendien gaan we ervan uit dat we beiden een uiterste inspanning geleverd hebben. De winnaar heeft die inspanning geleverd in ruim twee uur en ik heb die inspanning (inclusief het power liften van 10 Boeings) gedaan in bijna vijf uur. Ik heb dus drie uur langer een uiterste inspanning geleverd. Wie heeft er nu de beste prestatie geleverd? Wie heeft er nu gewonnen?
Clubblad november / december 2009 blz 15 Een paar jaar later begon ik met afvallen, want mijn tijd werd kostbaar en hoe eerder ik over de streep kwam, hoe meer tijd ik voor andere zaken over had. Onder begeleiding van een diëtiste ben ik in een half jaar tijd 35 kilo afgevallen (35 flessen cola in je winkelwagentje) en een goede 9 Boeings op een marathon. Eerlijk gezegd had ik wel een klein beetje vals gespeeld. Ik had een dieet van een minimaal aantal kilocalorieën, dat ik zelf stiekem ettelijke dagen terugbracht naar nul kilocalorieën. Maar het resultaat was er. Het was een simpele rekensom, per dag verbruikt een man (werkzaam bij de KLM) ongeveer 2300 kilocalorieën. Als je per dag nu ongeveer 1400 kilocalorieën eet, teer je 900 in op je vet (maar ook op je spieren als je daar niets tegen doet). Helaas begonnen die kilo s er na verloop van jaren weer aan te komen en werd het steeds moeilijker om ze kwijt te raken. Het aloude, bekende jo-jo effect krijg je als je afvalt en je weer terug valt naar je oude leefpatroon. Achteraf heel simpel gesteld is dat je lichaam vreselijk pijn heeft moeten lijden van het afvallen. Tegen de tijd dat je weer het oude leef (=eet) patroon oppakt is je lichaam slim en denkt bij zichzelf: Pik in die calorieën, voordat die gek weer gaat afvallen. Je bouwt zodoende extra vet op die moeilijker te verteren is. Nadat ik van mijn lichaam een signaal had gekregen door middel van een tia, heb ik wederom die knop omgezet en nu via een bewuster leefpatroon begonnen met afvallen. Ik sportte mij een ongeluk op de sportschool, maar er ging geen grammetje vanaf. Toen ben ik naar de sport- / voedingsdeskundige gegaan die mij even met mijn neus op de feiten drukte. Ik sportte veel en at weinig. Hoe kon een lichaam nu vetten verbranden als er geen voedingsstoffen aanwezig waren? Hoe kun je een kachel laten branden zonder kolen of energie? Ik moest dus meer (bewuster) gaan eten en ja hoor de kilo s gingen eraf. Tijdens elk bezoek werd ook mijn lichaamssamenstelling gemeten. De voedingsdeskundige kon precies zien welk percentage voedingsstoffen, vetten, spieren en vocht ik had. Belangrijk was dat de voedingsstoffen omhoog gingen en het vet naar beneden. Het resultaat hiervan was dat ook de spiermassa minder werd. Hoe lichter je tenslotte wordt, hoe minder je hoeft mee te zeulen dus hoeven de spieren niet zoveel werk meer te doen. Helaas bleef het vochtgehalte bij mij erg hoog, maar vervolgens was dat hetzelfde als bij het eten. Doordat ik te weinig water dronk (teveel koffie) hield mijn lichaam het vocht vast, vergelijkbaar met de hamsterweken van onze grootgrutter. Pas nadat ik mijzelf dwong (en dat is echt een hele opgave) om minimaal twee liter water te drinken viel ik nog meer af. Nou weet ik niet of dat door een betere vochthuishouding van het lichaam kwam of doordat ik mij het apezuur liep naar de WC om te plassen en dus behoorlijk veel kilocalorieën verbrandde. Inmiddels ben ik na een jaar ruim twintig kilo kwijt en probeer ik nog een paar kilootjes extra af te vallen. Maar nu merk ik ongelooflijk snel dat jo-jo effect. Let ik een paar dagen niet op met eten, dan doet de weegschaal dat wel voor mij. Toch is het verbranden van kilocalorieën iets heel vreemds. Mijn sportschool had een competitie opgezet vlak voor kerst voor het verbranden van kilocalorieën tijdens cardio-oefeningen. Na een paar dagen merkte ik dat ik deze competitie kon winnen en ben ik als een gek gaan trainen. Per dag verbrandde ik gemiddeld 2500 kilocalorieën door het lopen van een halve marathon, elke dag op de loopband. Ik heb zelfs een hele marathon op de loopband gelopen en kwam tot een verbranding van ongeveer 60.000 kilocalorieën. En mijn gewicht? Precies één kilo aangekomen.
Clubblad november / december 2009 blz 16 Snappen jullie het? Snap ik het? Ik weet het niet, maar teveel sporten is dus ook niet goed. Kortom hoe raak ik mijn buikje kwijt? Ik ben geen deskundige, maar heb wel ervaring. Wees bewust van de kilocalorieën die je nodig hebt en die je tot je neemt. Kijk eens achterop die verpakking van voeding of drinken naar het aantal kilo-calorieën en wat je ervoor moet doen om het weer kwijt te raken! Met mijn leeftijd en gewicht verbrand ik ongeveer 100kcal per km (de snelheid is niet zo belangrijk). Eet na een sportinspanning voldoende snelle koolhydraten (banaan of Liga) voor een goed herstel. Maar toch een van de belangrijkste punten is: Sla het ontbijt NIET over. Je lichaam heeft dit ontbijt nodig om met de verbranding van vetten te beginnen. Zie het als het aanmaakblokje van de barbecue of kachel, zonder dit verloopt de verbranding minder. Dit waren mijn ervaringen met afvallen en is het nu mijn beurt om het stokje door te geven. Het liefste zou ik dat natuurlijk willen doen aan Mathijs, iedereen verwacht dat natuurlijk ook, dus doe ik het niet. Maar aan wie geef ik het dan door? Het leven zit vol keuzes maken en ik kan ook nu weer niet de juiste keuze maken. Mijn keuze blijft steken op twee namen. Twee leden die nog niet zo lang lid zijn van onze vereniging. Twee leden die toch trouw wedstrijden bezoeken ondanks hun drukke, ongeregelde werkzaamheden. Twee leden die ik ontzettend graag mag. Twee leden die familie van elkaar zijn. Ik geef het stokje lekker door aan die twee, dan mogen ze mooi gezamenlijk een verhaaltje schrijven. Een verhaaltje schrijven hoe ze de KLM Road Runners zien vanuit hun oogpunt als nieuw lid. Joan en Jolanda, succes ermee!!! Met vriendelijke groet, Cock van der Pol
Clubblad november / december 2009 blz 17 Estafette #5 - augustus 2007 - J & J Lucassen Vliegende zusjes of rennende nichten? Bij ons debuut als duo bij de Roadrunners dacht iedereen dat J. Lucassen en J. Lucassen zusjes waren. Maar nee, geen vliegende zusjes: Joan en Jolanda Lucassen zijn volle nichten, onze vaders waren broers. Dat maakte ons dus tot vliegende nichten, maar ondertussen is Jolanda gestopt met vliegen, dus zullen we het maar houden op rennende nichten. Joan deelt haar leven met tiramisu-fred. Ze heeft 3 inmiddels volwassen kinderen en door Fred kreeg ze er nog 3 bij. Ze is in 1972 begonnen als zomer-stessje en heeft inmiddels alle contracten die er voor cabinepersoneel mogelijk zijn doorlopen en werkt nu de volle 67%. Jolanda is getrouwd met piloot Peter en is recent na 26 jaar gestopt met vliegen bij Martinair. Eén keer per jaar hebben we met de hele familie Lucassen een hockey toernooi. In de jeugd van onze vaders (we schrijven 1937) begonnen de Lucassen (een katholiek gezin met 15 kinderen) een jaarlijks toernooi tegen andere grote families. Ze hadden immers binnen het gezin hun eigen elftal. En nog ieder jaar rukken de Lucassen-nazaten met Pasen uit om, zij het nu niet meer als gezin, het op te nemen tegen de andere families. En bij de onvermijdelijke familieborrel na zo n sportief treffen bracht Joan met zoveel enthousiasme ter sprake dat ze lid was van de KLM Roadrunners dat nieuwsgierigheid gewekt was aan de kant van Jolanda. Vervolgens werd er een afspraak gemaakt om naar de clubkampioenschappen bij de Langevelderslag te gaan om de sfeer te proeven. Het was meteen een goede loop om mee te beginnen voor Jolanda en bood ook de mogelijkheid om kennis te maken met andere enthousiaste Roadrunners. Qua loop om mee te beginnen viel het niet mee met al die duinen en zeker niet voor iemand die nog maar net met lopen was begonnen. Maar het hielp dat Jolanda meteen erg aardig werd opgevangen door o.a. Kitty die meteen een praatje maakte. Maar ook met Cock kwamen we al snel in contact want die stond bij de kadootjes. Wij waren erg onder de indruk dat Cock gewoon mee kon rennen met dat grote fototoestel op zijn buik, ons fotografeerde en ons daarna nog makkelijk kon inhalen ook.
Clubblad november / december 2009 blz 18 Na het finishen nog heerlijk pannenkoeken gegeten en met een heel lekker luchtje (voor iedereen was er een prijs) gingen we naar huis. Deze happening heeft het enthousiasme voor het lopen goed doen aanwakkeren. En de ambitie, op de 10 km wordt iedere keer wel weer een minuut sneller gelopen! Jolanda: Ik had vroeger veel last van voorhoofdsholte ontstekingen en daarom adem ik zoveel mogelijk in en uit via mijn neus met rennen. Mijn theorie is dat ik over het algemeen veel via mijn mond adem en daardoor mijn neus niet op de juiste manier gebruik. En sinds ik ren heb ik bijna nooit meer ontstekingen. Kan toch geen toeval zijn? Nou ja, natuurlijk helpt het niet meer vliegen ook mee. We proberen zoveel mogelijk loopjes samen te doen maar helaas lukt dat niet altijd, omdat Joan nu ook Europa erbij vliegt. Maar het lopen heeft zeker onze (familie-)band versterkt. Na aan de 25 ste WARR in Amsterdam te hebben deelgenomen, gaan we dit jaar in oktober naar Sydney om daar aan de door Qantas georganiseerde WARR mee te doen en eventueel een prijsje voor KLM te kunnen weghalen. Tot nu toe heeft Joan bij alle WARR s die ze gelopen heeft al een prijs gewonnen. Peter moet dan wel ingedeeld worden in die periode voor een vrachtje van MartinAir die kant op en Fred gaat kijken of de Aussies ook in zijn Tiramisu geinteresseerd zijn... En ondertussen lopen de meisjes dan even de 10K. Ambitieus zijn we wel, maar dat leidt nog niet tot heftige concurrentie, we hebben allebei een ander doel. Jolanda: Voor mij hoeft de hele marathon niet; de halve zie ik ook nog niet zitten. Ik ga voor snelheid op de kortere afstand. Joan daarentegen heeft er al wel een aantal op haar naam staan (halve / 7 heuvels) en gaat meer voor de lange adem. Voor ons beiden geldt dat we voor ons plezier lopen, dit nog heel lang zo willen volhouden en dan ook nog zonder blessures natuurlijk. Wij dragen het stokje graag over aan Mathijs van der Pol zodat hij ons meer kan vertellen over de website. En omdat hij, net als zijn vader, een grote bijdrage levert aan de KLM Roadrunners. Joan en Jolanda Lucassen
Clubblad november / december 2009 blz 19 Estafette #6 - september 2007 - Mathijs van der Pol De vraag van de rennende nichten was of ik wat kan vertellen over de website. Ja, dat kan ik. Maar ik wil eerst wat vertellen over mezelf en hoe ik de KLM Road Runners ervaar. Zoals de meeste mensen al weten, ben ik 20 jaar oud en doe ik een opleiding in de ICT (medewerker beheer). Maar hoe zijn deze paden allemaal belopen? Mijn vader is vlak na de geboorte van kleine Mathijs lid geworden van de KLM Road Runners. Hier ben ik hem dan ook dankbaar voor. Ik heb vele herinneringen aan de club. En ik denk nog vaak terug aan de leuke momenten die ik samen met jullie allemaal heb beleefd. De mooiste herinnering waar ik vaak aan terug denk is de Jasper Banff Relay in 2000. Deze fantastische loop ging door de Rocky Mountains van het plaatsje Jasper naar Banff. Dit was de tweede keer dat ik kennis maakte met Canada en zeker niet de laatste keer. Helaas zijn er ook minder leuke herinneringen maar deze horen er wel bij en neem je mee. Eén daarvan is de Frans Adriaanse memorial run, waarbij we 5 kilometer voor Frans liepen, die een maand daarvoor was overleden in Thailand. Het is mij nog steeds niet gelukt mijn persoonlijk record dat ik toen liep te evenaren. Ik praat over 18 minuten en 3 seconden. Het is mij ook bijgebleven dat ik vroeger moeite had om onder het uur te komen op de 10 kilometer. Nu loop ik gemakkelijk de 10 kilometer onder het uur. Als ik mijzelf nu vergelijk met vroeger ben ik een stuk groter geworden. Op sommige afstanden ben ik wat langzamer geworden, hoewel ik de 15 Kilometer van de Zevenheuvelenloop vorig jaar gelopen heb in 1:01:59. Net niet onder het uur. Maar toch mag ik dit jaar in het startvak staan van onder het uur. Gelukkig staan de meeste lopers dan achter mij. Maar ik merk toch dat ik wat langzamer ben geworden. Hoe komt dit? Ik kan daar heel eenvoudig een antwoord op geven. Ik train niet meer zoveel als vroeger. De tijd die ik eerst kwijt was aan het trainen, besteed ik nu aan anderen dingen. Aan mijn vriendin Laura, aan mijn school (voornamelijk stage bij Martinair) en niet te vergeten aan het ontwerpen van de website.
Clubblad november / december 2009 blz 20 Het ontwerpen van de website Dit is ook een grote hobby van mij geworden. Om de KLM Road Runners tegemoet te komen voor al het plezier dat ik vroeger heb beleefd en nu nog. En met de ICT ervaring die ik nu al heb, ben ik door het bestuur gevraagd om een website te ontwikkelen. De nieuwe opzet is zo gekozen dat de leden meer invloed hebben en krijgen op de website. Zo zijn er meer bevoegdheden van de webmaster gedelegeerd naar het bestuur. Het ontwerp van de website was binnen twee dagen gemaakt, de website is rustgevend en strak. Dit was allemaal te zien op de ledenvergadering. Het programmeren van de website was een stuk moeilijker; ik liep tegen programmeerfouten op. Sommige problemen kon ik wel oplossen, maar dit was niet altijd het geval en dan moest ik opnieuw beginnen. De website is momenteel in de laatste testfase en in de toekomst zal ik mondjesmaat updates uitvoeren op de website met nieuwe functies. Maar waarom was de website toe aan een nieuw jasje? Tegenwoordig worden bijna alle websites geschreven in PHP/HTML; dit zijn de programmeertalen van het internet. De oude server (de ruimte waar de website op staat) ondersteunde geen PHP en daarom is er gekozen voor een andere server die wel PHP ondersteunt. Met PHP kun je gebruik maken van contact- en enquêteformulieren. Nog een voordeel van PHP is dat de broncode niet zichtbaar is. Hierdoor kunnen spammers geen e-mail adressen meer lezen. Een ander geweldig voordeel van PHP is dat je ook de wedstrijden kan programmeren door middel van een standaard template (een mal). Zodra er een wedstrijd heeft plaatsgevonden, komt deze in het archief zonder dat je wat hoeft aan te passen. Zo kunnen de leden ook in het archief kijken naar wedstrijden die geweest zijn. Ik wil Jan Oosterhof dan ook, mede namens het bestuur, hartelijk bedanken omdat hij openstaat voor deze veranderingen van de website en voor alles wat hij nu heeft gedaan met de website. Voor de PHP-programmeertaal was er HTML en daar is de eerste website nu nog mee opgebouwd. Dit is een hele klus geweest. Alle aanpassingen moesten met de hand worden gedaan. Zodra de nieuwe website draait met PHP gaat dit bijna allemaal automatisch. Aan wie geef ik het stokje door? Ik zou het stokje aan zoveel mensen willen doorgeven. Helaas kan ik het stokje maar aan één persoon doorgeven. Ik geef dit stokje daarom aan iemand die al heel erg lang lid is van de club en die momenteel veel tijd doorbrengt met zijn familie. Vroeger was het anders en was hij een echte uitslover, een die er altijd van het eerste uur was. Graag geef ik het stokje door aan René Stokman. Sommige mensen zullen zich afvragen: wie is die man? Ik zou daarom graag willen dat René zich voorstelt aan iedereen, zijn ervaring met de KLM Road Runners met ons deelt en vertelt wat hij in het dagelijkse leven doet naast het hardlopen. Het was mij een eer, Mathijs van der Pol
Clubblad november / december 2009 blz 21 Estafette #7 - oktober 2007 - René Stokman Mathijs heeft het stokje nu aan mij (Rene Stokman, red.) gegeven om wat meer over mijn ervaringen met de KLM Roadrunners ook aan de nieuwe leden bekend te maken. In een ver verleden, ik was net een jaartje gestopt met voetballen, moest ik toch mijn energie kwijt. Ongeveer in 1985, tijdens de oprichtingsvergadering van deze club, besloot ik me aan te melden als lid. Dit was de tijd dat er nog een Schipholloop was met de start bij de Elzenhof (waar nu McDonalds aan de dienstweg staat) en het parcours over de wegen van de technische dienst ging. Kom daar nu maar eens zonder pasje door. Dit was de tijd dat er maar 1500 deelnemers waren bij de Dam tot Damloop. Dit was de tijd dat er ruimte was in de sporthal bij de 21km van Egmond. De tijd ook dat Nijboer zilver won op de marathon. Maar om terug te komen op mijn ervaringen met de KLM Roadrunners; tijdwaarneming door middel van een chip was er bij de loopjes nog niet. Terwijl net als nu het clubblad een deadline voor de inlevering van kopij had om ervoor te zorgen dat alle gelopen tijden in het clubblad kwamen, besloot ik me te specialiseren op de kortste afstand. Door voor de grote meute binnen te zijn, konden alle tijden nog genoteerd worden. Combineer dat met het beheren van de ledenlijst en het kopiëren, vergaren en nieten van het clubblad en je leert alle leden bij hun voornaam kennen en je gaat de lopers herkennen aan hun loopstijl en hun uitdrukkingen. Hoe gelopen? Slecht! Ik was in die tijd nog vrijgezel en kon gemakkelijk tijd vrij maken om aan veel loopjes mee te doen. Via de WARR in Sydney leerde ik de hardlopers van de SAS en de KLM uit Londen goed kennen. Wat gelijk veel leuke loopjes in het buitenland opleverde. Ik als pionier voorop, daarna volgden de andere reislustigen. Van Ermitage loipe in Kopenhagen tot de SAS loop in Gothenburg en Stockholm. De loop in Stockholm waar we het eerste jaar met 3 KLM-ers en het laatste jaar met wel 20 KLM-ers genoten van het weer, de sauna en het ijskoude meer. Of de loop in Gothenburg waar de 30 KLM-ers alle beschikbare prijzen wonnen. Dit herinnert mij eraan om Bert Boesten nog eens te vragen of zijn set borden en vaas nog leven? Het was een goed besluit om maar eens een halve marathon in de poolcirkel te doen en daar mijn snelste tijd op deze afstand te lopen. Later bleek dat ik de afstand samen met een dame van Swissair gelopen had, die ik later weer bij diverse WARR s tegenkwam. Dit zorgde ervoor dat Tromso en later ook Spitsbergen bekend gebied werden voor de KLM-ers. Soms is een jeugdherberg al dicht (01.00 uur) doordat het vliegtuig wat later landt, ook al is het gewoon nog licht door de midzomernachtszon. Maar dan moet je gewoon wat langer kloppen. Dit brengt me gelijk weer bij de vele tegenstellingen die je bij al deze buitenlandse overnachtingen kan hebben. Van Hilton s, SAS hotels, B&B s, Jeugdherbergen tot aan hoerenkasten in Bangkok. De Londen/Birmingham contacten leverden de deelname aan de Great North Run op en vele grote en kleine loopjes in Londen en Birmingham. Mijn eerste ervaring met verklede lopers en overnachten in een B&B in een veel te klein bed. Terwijl ik toch maar 1.73 groot ben. Of de estafetteloop in Dublin waar we in het eerste jaar een schild wonnen als het beste buitenlandse team; daar waren we het enige buitenlandse team en ook nog als laatste geëindigd. Elke loop heeft wel een verhaal. De jaren dat we bij de marathon van Rotterdam op de Coolsingel in de kelder van het KLM kantoor recht voor de start onze eigen verkleedruimte hadden, geeft mij nog steeds een goed KLM hardlopers gevoel. Nu heb ik het nog niet eens over de sfeer bij de vele estafettes, zoals de Elfstedenloop in Friesland, de Jasper - Banff loop door de Rocky Mountains of het kleintje in Assendelft. Vergeet ik toch bijna de eerste loopjes met ome Jan van de catering met een volgeladen cateringwagen. De cateringwagen moest verplaatst worden, omdat er anders sluikreclame op de TV kwam. Helaas ging Jan met pensioen en werd het cateringbeleid anders. Dit bracht ons de aanhangwagen, eerst nog een oude kar met bruine schotten maar waar wel een 2 persoonsbank in stond. Deze bank werd door de meegekomen supporters in het zonnetje gezet en vervolgens werden de voorbije weken weer bijgepraat. Nu een volgeladen wagen met stoelen, drank en een opbergplek voor de tassen met droge, schone kleren.
Clubblad november / december 2009 blz 22 Tot slot wil ik mijn ervaringen bij de WARR s met jullie delen. Het IPB-reizen naar Dallas/Forth Worth in Texas. In mijn beleving had iedereen een andere vlucht in Amerika. En zelf werd ik door de taxi in Dallas afgezet in plaats van in Forth Worth. Waarbij je dan in de taxi met ouders van een echte Amerikaanse atlete zit en een gesprek voert over het leven als atleet. Het werd wat lastig toen ze mijn tijden op de 5, 10 en 21 km wilden weten. En bij de WARR in Cancun ontmoette ik een Franse dame, werkzaam in Duitsland, die mij de hartelijke groeten van mijn huidige vrouw deed. Kortom wie veel reist, maakt veel leuke dingen mee. Ook al loop ik nu veel minder ( niets is eigenlijk een beter woord), geniet ik van de verhalen van Fred, Wim V. en degenen die veel meer schrijftalent hebben dan ik (of dan mij?) en hun loopervaringen aan het papier in het clubblad toevertrouwen. Ik besef ook dat ik dit zonder Driek Zwaan en Wim Roozendaal, de oprichters van de club, nooit allemaal had beleefd. Natuurlijk worden alle medelopers zoals Han, Ben, Jan, André, John, Cock, Jos, Hans, Ernst, Frans, Herman, Henk, Peter, Bob, Sjaak, Chris, Flora en Annie, Rui, Frank Fino, Jesus, Ko enz. enz. enz. die voor de goede loopsfeer zorgden (en dit nog steeds doen) bedankt. Ik geef mijn stokje door aan dat wordt een verassing in het volgende clubblad. Misschien aan een slapend lid, misschien aan een lid met een blessure, of aan iemand die voornamelijk Spaans spreekt en die ik toch al 22 jaar via de KLM hardloopclub ken, of is het toch..? Kijk maar uit naar het volgende clubblad. Groet, René PS: af te toe kom ik wel kijken en dan kan ik het aanmoedigen toch niet laten.
Clubblad november / december 2009 blz 23 Estafette #8 - december 2007 - Kitty Meijburg Na enig speurwerk is ons estafettestokje toch weer boven water gekomen. Kitty was zo sportief om het stokje ter hand te nemen en we stelden haar de navolgende vragen: Wat voor meisje was kleine Kitty van Loon en hoe en waar heeft zij haar jeugd doorgebracht? Ik ben geboren in Haarlem en heb tot mijn 10 de jaar in de eerste straat bij het Stationsplein (nu helemaal het station) gewoond. Ik heb nog 2 zusjes, maar ben een echte nakomeling. Ik scheel met hen respectievelijk 12 en 14 jaar en ben dus gigantisch verwend! Mijn vader had een transportbedrijf en ik was altijd in de garage te vinden, vond auto s leuker dan poppen en zat binnen 10 minuten onder de smeerolie. Mijn moeder kocht, tegen beter weten in, toch beeldschone jurkjes die uiteindelijk ongedragen werden doorgeschoven naar andere kindjes. Overalls waren beter aan mij besteed. In 1967 werd Haarlem gedecentraliseerd en grote bedrijven zoals die van mijn vader gingen naar de Waarderpolder. Wij verhuisden naar Heemstede, naar de Glip, en daar begon een heel ander leven. Gek van pony s en paarden heb ik jarenlang in de daar aanwezige manege gezeten; stallen uitmesten was dagelijks werk. Maar ook in de Linnaeushof, de grootste speeltuin van Europa, was ik dagelijks te vinden. Daar hielp ik bij de pony s, de waterfietsen en de skelters. Ik kon JLO-motors repareren, wielen verwisselen en racen als de beste. Een heerlijke tijd! Maar om de vraag nu goed te beantwoorden, ik was niet echt een meisje. Hoe ben je ertoe gekomen voorzitter te worden van RRI en noem 1 leuk en 1 minder leuk aspect van het voorzitterschap. Volgens mij was het 1995 toen ik lid werd van de RoadRunners en ik ben meteen mee geweest naar Durban, Zuid Afrika, waar de WARR plaatsvond. Ik wilde daarna iets doen voor de club en heb mij aangemeld om in het bestuur wat hand- en spandiensten te verrichten. Na een paar jaar liet Peter van der Veldt weten te stoppen als voorzitter en werd mij gevraagd of ik daar iets voor voelde. Zelf was ik er nooit opgekomen, ging die avond wat verbaasd naar huis en vertelde het aan mijn man Willem. Hij begon te lachen, waarop ik meteen wist dat ik het zou doen! Hij zei dat ik zijn reactie verkeerd geïnterpreteerd had, maar dat deed er niet meer toe, de uitdaging lag er en ik zou wel zien hoe of wat! Een minder leuk aspect tja, misschien voel ik mij nu wel extra verantwoordelijk voor het wel en wee van de club en het meer betrekken van alle leden bij onze activiteiten. De vaste kern lopers is niet meer dan een derde van het ledenaantal en ik zou het zo geweldig vinden als wij iedereen persoonlijk zouden kennen en hen af en toe konden ontmoeten. Een heel leuk aspect vind ik dat ik nauw betrokken ben bij alles wat met de club te maken heeft en dit mag meemaken! We zien toch een nieuwe golf mensen binnenkomen en vooral de vrouwen laten zich hoe langer hoe meer zien, leuk! Ik weet zeker dat de saamhorigheid van de WARR 2006 daar alles mee te maken heeft. Dit heeft de club een positieve, interne boost gegeven! Vertel eens iets meer over de stille kracht (Willem) achter deze sterke vrouw! In Heemstede waren Willem en ik buren van elkaar. Ik was bevriend met Willems zusje Anita die van mijn leeftijd is. Wij zijn in 1980 getrouwd en gingen in Hoofddorp wonen. Willem en ik zijn tegenpolen. Ik ben de extreme kant, al heeft hij dat bij mij in de loop der jaren wat getemperd. Willem is zeer gematigd, overdenkt de zaken eerst goed. Het is een beetje een op ieder potje past een dekseltje verhaal, al ga ik voor de sportieve excessen nog steeds regelmatig met veel anderen de hort op. Vakanties met vriendinnen of rennen met de Road- Runners, dat gaat nog steeds door! Extreme Kitty met haar Stille Willem
Clubblad november / december 2009 blz 24 Kun je kort aangeven wat WOS inhoudt en op welke manier ook niet-vliegend personeel een bijdrage kan leveren? Wings Of Support is een stichting, 9 jaar geleden opgericht door vliegend KLM personeel, die sinds die tijd werkt aan het structureel verbeteren van de toekomstmogelijkheden van kinderen in landen waar hun kansen slecht zijn. Op bijna alle KLM- en Martinair-bestemmingen zijn er projecten. Ik ben WOS-vrijwilliger geworden, omdat ik heb ervaren dat alle collegae een ongekende hoeveelheid energie en tijd besteden aan hen, die anders veel minder kansen zouden hebben. Zelf werk ik op de grond, maar ik ben ervan overtuigd dat wij allen een nuttige bijdrage kunnen leveren door bijvoorbeeld te helpen met juridische zaken, communicatie (kwartaal Woswijs) of automatisering (site ondersteuning). Verder kun je je verdienstelijk maken door het werven van fondsen of het benaderen van sponsoren, het aanspreken van je netwerk om projecten te ondersteunen, door mee te helpen klussen in het buitenland tijdens je vakantie, door projecten te bezoeken en zelf te zien wat er gedaan wordt etcetera, etcetera. Kortom:. teveel om op te noemen! Mijn aandeel is het regelen van de kleine vracht en ik doe dit samen met Astrid. Daar ben ik ongeveer 2 dagen per week mee bezig. Kijk eens op www.wingsofsupport.org en klik door naar alle projecten, of ga er zelf eens langs! Vraag mij gerust wat je wilt weten, het is geweldig! Wat weten maar heel weinig mensen van jou en zou je speciaal voor Estafette willen onthullen? Dit vind ik de moeilijkste vraag. Ik kan mij ook niet zo goed voorstellen dat iemand dat interessant zou vinden. Ik geloof eerder dat ik een flapuit ben en dat er weinig dingen zijn die mensen nog niet van mij weten (voor zover ze dat überhaupt zouden willen weten). Laten ze het mij maar op de man af vragen, welkom! Welke vraag heb je gemist en wil je bij deze alsnog heel graag beantwoorden? Misschien iets over de toekomst. Ik hoop dat de RRI als club een goede toekomst mag hebben. Dat de leden ervaren dat het lopen en reizen met elkaar veel gezellige momenten geeft en ik hoop wij de loopsport nog lang mogen beoefenen. Omdat het mij ondertussen wel duidelijk is, dat je leven in 1 seconde kan veranderen. Vul zelf de mogelijkheden maar in. Mensen, geniet van het heden en koester het goede. Aan wie geef jij het stokje door en wat zou je haar of hem willen vragen? Ik denk spontaan aan Annie Schrijvers. Iemand die ik al jaren ken en ook als een van de vele vertrouwde gezichten ervaar. Annie is officieel buitenlid, maar voor mij een KLM-ster, gevoelsmatig is zij er een van de harde RRI-kern. Zij was een van de meest actieve sponsorjagers voor de WARR, kreeg van alles voor elkaar door een enorme enthousiaste benadering van radiopresentatoren en was top-creatief. Ik zou Annie willen vragen welke rol het lopen als sport en de KLM RRI hebben gespeeld in de jaren die achter ons liggen? Hoe is haar loopcarrière ontstaan en wat voor suggesties heeft zij nog voor de club? Zij en zus Flora trainen al jaren samen en Fred, haar vriend, is inmiddels ook begonnen. Dus Annie,.. succes!