Verslag EYOC Macedonië juni 2014

Transcriptie

1 Verslag EYOC Macedonië juni 2014 Deelnemers: Hannah Thiels Magalie Gillet Elke Verdeyen Wout Keuppens Miel Deferme Klaas Mellebeek Ruben Jamsin Tom Drygalski Begeleiding: Rogier Vanaken Vinciane Mulpas Dinsdag 24/06 Om zes uur aan de carpool te Lummen; enkele atleten stonden al te wachten, alsook onze taxi driver van dienst Pascal Mylle. Even later verscheen de rest van ons gezelschap en zetten we koers richting Eindhoven. Hier ontmoetten we de Waalse delegatie, alsook Elke en Wout die via Turnhout geland waren. De tickets werden verdeeld en het inchecken kon beginnen, iedereen klaar; dan naar de douane, maar eerst had Hannah nog een gevecht met haar flesje fruitsap om dit leeg te zwalpen want anders moest ze het afgeven. In de vertrekhal aangekomen, hadden we nog wat tijd voor een koffietje alvorens de boarding begon. Het was me al opgevallen dat er heel wat kleine kinderen meereisden, maar in het vliegtuig werd dit eens te meer duidelijk: een jankconcert stak op, eerst van voor dan vanachter en tenslotte klonken overal de krijsende stemmen in stereo door het vliegtuig. Eens opgestegen werd het minder en wat later eindelijk rustig. Een goeie twee uur later stonden we op Macedonische grond. Via de douane en dit keer zonder problemen! Onze bagage afhalen, en dan naar buiten waar onze hostess en die van de Zweedse ploeg ons reeds stonden op te wachten. De ploeg werd hartelijk ontvangen, de één al wat feller dan de andere. De warmte hierbuiten overviel ons. Laten we hopen dat in de bus airco is want de rit zou nog eens twee uur duren. Gelukkig was er airco, maar veel voelde je er niet van, dus was het puffen tot aan het hotel, onze vorige verblijfplaats tijdens de stage. Het inchecken begon wat stroef daar de verdeling van de kamers reeds gemaakt was. Na wat heen en weer gepalaver was de conclusie dat Vinciane met haar Waalse atleten op één kamer zou intrekken. 34 gaf de thermometer aan, nog iets te warm om te gaan loslopen. Dan maar gaan winkelen, water en bananen werden ingeslagen en om 18.30u vertrokken we met de ganse Belgische ploeg voor een lichte footing op de modelkaart van de sprint. Het was nog steeds warm en na een 20-tal minuten hielden we het voor bekeken, een douchke zal deugd doen. Na het eten nog een kleine briefing. Daarna trokken sommigen naar hun kamer en trachtten op het internet te geraken, terwijl andere de kaartenboek bovenhaalde en een kaartje trokken. Woensdag 25/06 Om 08.00u reden we met de taxi, samen met de Ierse coach naar het wedstrijdcentrum om onze accreditatiekaarten af te halen. Het was er een overrompeling tot en met. Slecht één enkele persoon moest de verdeling doen, geld ontvangen controleren of ik alle paspoorten van de deelnemers had, de sportidenten uitdelen, enz. Dit betekende een lange rij wachtenden. Komt er nog bij dat de Turken net voor ons waren, die meer vragen hadden over van alles en nog wat waardoor er nog meer oponthoud was. Als Vlaming ben je niet moeilijk en den Ier ook niet dus

2 zaten we enkele minuten later samen terug in de taxi naar het hotel waar de bus voor de training ons gelukkig nog stond op te wachten. Deze zou om 9 uur vertrekken. Aangezien er in deze stad veel enkel richtingsverkeer is, passeerden we het hotel 5 minuten later terug, kreeg de chauffeur nog een oproep dat hij de Denen moest oppikken in een ander hotel midden in de stad, dus nog maar een toerke, waardoor we nog eens 15 minuten later terug aan ons hotel passeerden! Eindelijk sloegen we de goede richting in naar het trainingsgebied, maar 100 meter verder moesten we aan de kant, Politie! Gelukkig was het geen controle maar hier werden alle bussen verzameld om onder politiebegeleiding naar de trainingskaart te rijden. Aangekomen waar eens meneer den Das nog lag, trokken we naar de startplaats die de meeste onderons nog kende van de stage. Elkeen vertrok op eigen tempo het bos in. Ook ik liep wat posten aan, het was nog even steil als enkele maanden geleden. Na een klein uurtje was ik terug, van de atleten nog geen spoor enkel Ruben kwam net na mij binnen. Tot plots Wout en Miel aangestormd kwamen en me vertelde dat Elke een tak in haar oog had gekregen en nogal fel bloedde. Vlug men sloeffen aangetrokken en terug het bos in. Gelukkig was het vlak bij het einde toen ik Elke zag, beide ogen gesloten en haar gezichtje vol bloed kwam ze aangestrompeld, ondersteund door enkele lopers. Ik nam haar vlug op mijne rug en bracht haar tot bij de aankomst, we verwittigden de organisatie die alles in het werk stelde om Elke zo vlug mogelijk naar het hospitaal te brengen. Ondertussen fatsoeneerde ik haar gezicht een beetje want met al dat bloed op haar wang en oren zag ze er niet uit, afwachten was nu de boodschap. Een van onze hostesses ging met Elke mee, de andere hiel ons op de hoogte van de situatie. Aangekomen bij het hotel ben ik dadelijk doorgereden naar het hospitaal. Alvorens ik bij Elke kon komen, nam de dokteres me even opzij en probeerde me uit te leggen hoe de situatie was en dat ze zeker nog wel enkele dagen in observatie moest blijven daar ze nog niet kon uitwijzen vanwaar de bloeding kwam. Ze sprak van haar oog dat mogelijk zou kunnen geraakt zijn, maar dit zou morgen meer duidelijk zijn. Voor mij was het even slikken, een donderslag bij klaarlichte hemel, als ik dan eindelijk bij Elke op de kamer was, trachtte ik haar wat moed in te spreken, maar of ze hier een boodschap aan had betwijfelde ik want ze verkeerde in een roes van in slaap vallen of wakker zijn. Ik raadde haar aan van toch wat te slapen, haar benodigdheden zou ik later wel brengen. We wenste haar nog een goede nachtrust en verlieten het hospitaal. Morgen wordt de sprint gelopen, misschien lopen ze hier wel voorbij, want het hospitaal bevindt zich op de rand van de verboden zone, niemand heeft ons gezien. Donderdag 26/06 Vandaag staat de sprint op het programma, aangezien het hotel dicht bij de quarantaine zone ligt gaan we te voet. Zo moeten we niet de bus nemen die nog via andere hotels den toer doet, en ook omdat we anders al om 8 uur de bus op moeten en nu tegen 9 uur vertrekken, is 1 uur minder in de zon die vandaag weer katoen geeft. Na een 20-tal minuten kwamen we aan bij de check in van de quarantaine zone. De meesten hangen, liggen of zitten ergens in een beschaduwd plaatsje, tegen de gebouwen of in de lommerd van een boom. Wij trekken het gebouw binnen waar het toch nog iets frisser is. Miel is de eerste van ons die van start gaat, opwarmen bij deze hitte is niet echt aan Miel besteed, als hij eenmaal het hoekje om is ga ik de rest van de ploeg nog succes wensen en begeef me naar de aankomstzone. Een summier stadsplannetje moet me naar de aankomst brengen. Ik passeer het hospitaal en twijfel even of ik ga binnenspringen, maar besluit om toch maar verder te gaan wil ik Miel nog zien aan de kijkpost. Plots zie ik lopers door de straat lopen, ik bevind me in het loopgebied! Ik via een andere straat verder maar ook hier zie ik lopers en posten staan. Bij de aankomst aangekomen blijkt dat het ganse publiek tussen de lopers doorloopt. Miel passeert de kijkpost en moet nog een lusje afwerken van een kleine 5 minuten. De andere lopers

3 passeerden rond dezelfde tijd, enkel Wout, die is een dikke minuut sneller en loopt een goede wedstrijd, groot is mijn verbazing als ik hem 2 minuten later terug aan de kijkpost zie verschijnen en alzo een draak van een wedstrijd loopt, achteraf bleek dat hij de post voor de kijkpost vergeten was en alzo moest terugkeren. De tijden van de anderen waren niet echt goed te noemen, enkel Hannah liep een goede sprint en eindigde binnen de vooropgestelde 50 eersten. Na de flower ceremonie dropen we af richting hotel, de kop was er af, morgen wat minder zenuwen en t zal wel beter gaan. In de avond zijn we dan met de ganse ploeg even bij Elke langst geweest, en ik was gelukkig toen ik haar op het bed zag zitten met terug wat kleur op haar wangen, en ook haar moraal was terug in orde. Vrijdag 27/06 Vandaag staat de lange afstand op het programma. Het was vroeg opstaan want alle deelnemers vertrekken samen. Om moesten we al op de bus zitten om dan achter het hoekse te wachten tot alle bussen daar zijn en omstreeks onder politie begeleiding te vertrekken. 40 minuten in de bus en we arriveerden aan de quarantainezone. Iedereen zoekt een schaduwplekje die erg schaars zijn in deze zone, de enkele tenten die ter beschikking staan zijn al vlug ingenomen. Nu is het wachten tot onze eerste man Ruben kan vertrekken. Vanuit deze zone is het een 10 naar de voorstart op -14 dan nog een 800m en 70m stijgen tot aan de -3. Alsook Magalie en Miel naar boven zijn, verhuis ik naar de aankomstzone. De opstelling hiervan hadden we reeds waargenomen tijdens de training, alles gebeurt hier op één kaart. Van onze atleten was er nog niemand binnen, de laatste post was enkel bereikbaar via een moerassig gedeelte en menig loper verloor zijn schoen in de modder of nam een badje alvorens de laatste post te bereiken. De tijden van onze atleten lagen ver achter de eersten. Ik wachtte op Magalie die zou zo stillekes aan mogen binnenkomen, de minuten verstreken en nog steeds geen Magalie te zien, als ze eindelijk verschijnt ben je al blij dat ze nog loopt en er niets aan de hand is, de tijd speelt allang geen rol meer. Onze atleten lopen ongeveer dezelfde tijd, Klaas loopt een goede wedstrijd en eindigt als 47 ste op 21 van de winnaar, Miel had pech aan de voorlaatste post waardoor hij 10 minuten verloor, waardoor hij als laatste Belg eindigde en hem zijn plaats in de aflossingsploeg kostte. Hannah liep net als gisteren een voortreffelijke wedstrijd en eindigde als 45 ste met een 18 achter de winnares. De prijsuitreiking volgde en daarna keerden we terug naar het hotel. Vlug wat eten en dan naar het hospitaal met wat eten dat ik meekreeg vanuit het restaurant, zo kreeg Elke toch iets degelijks, want in het hospitaal was geen eten voorzien op enkele beschuiten na! Ze vroeg uiteraard naar de prestaties van de ploeg, maar hier was ik vlug over uitgepraat. Martina, ons hostessje, verbleef de ganse dag in Elke s gezelschap en verzorgde haar op gepaste tijden. Normaal had ze met haar vriendinnen in het wedstrijd gebeuren aanwezig geweest, maar heeft zich volledig toegewijd om als verzorgster en tolk voor Elke te degraderen. Ze vertelde me dat de dokteres me deze avond om zeven uur wou spreken samen met Toni de director van de EYOC, over hoe het nu verder moest met Elke. Terug naar het hotel, douchen en klaarmaken voor de meeting voor de aflossing, na de meeting terug naar het hospitaal. Van een ander hostess vernam ik dat ze Elke wilden overplaatsen naar een privaatkliniek in Skopje voor een mogelijke operatie want er zouden verwikkelingen kunnen optreden als we hier te lang mee zouden wachten. Weer hoorde ik het donderen in Keulen, en de ongerustheid sloeg weer toe, wat gaan we nu weer krijgen! Om zeven uur was ik weer terug in het hospitaal met nog wat eten. De dokteres liet op zich wachten. Het was reeds kwart voor acht toen ze eindelijk verscheen samen met Toni en Dance, de vrouw van Toni die het woord moest doen! Na wat heen en weer gepalaver waren we eindelijk tot een goed besluit gekomen. Eerst wou ik Elke zo

4 vlug mogelijk meenemen, maar hiervoor moest ik een papier tekenen waar ik de volledige verantwoordelijkheid op mij nam hetgeen ik toch liever niet deed. Voor de operatie in Skopje moest er ook nog een ondertekende goedkeuring van de ouders zijn, hetgeen ik ook niet zag zitten. Dance was ook voorstander van Elke mee naar huis te nemen met de vlucht die voorzien was op zondag. De dokteres zwichtte uiteindelijk en ze zouden Elke dan morgen zaterdag ontslaan en naar het hotel laten gaan. Deze oplossing zinde iedereen en met een goed gevoel keerde ik terug naar het hotel, het was ondertussen al kwart na negen, te laat om nog naar het banket te gaan, dan maar wat met de barman aan den toog hangen, zo kreeg ik nog van alles te weten over Macedonië en het leven alhier. Iets na 22.00u begonnen de bussen terug te keren van het banket zo ook de Belgen. Ik trof ze in de gang en bracht hen op de hoogte van het verdere gebeuren met Elke. Zaterdag 28/06 Aflossingswedstrijd, zelfde uurregeling als gisteren, om 7 uur op de bus, om om half acht achter den hoek te vertrekken, allee voor de laatste keer dien berg over. Aankomstzone van gisteren maar nu omgebouwd tot aflossingszone. We installeerden ons terug in één van de tentjes zoals gisteren, den drapeau werd opgehangen zodat elkeen kon zien waar we ons genesteld hadden. De verdeling van de startnummers moest nog gebeuren en ik zag het al aankomen, de start werd met een kwartier uitgesteld. Ik had dan nog enkele veranderingen want Miel en Tom stonden elk alleen in een ploeg, dus zette ik ze samen in de mixploeg en als derde loopster Vinciane zo hadden ze toch een volledige ploeg. Voor de W16 liepen Hannah als eerste en Magalie als tweede een derde was er niet, bij de M16 hadden een volwaardige ploeg met Wout als starter gevolgd door Ruben en als afsluiter Klaas. Nadat de M16 s gestart waren begaven we ons naar de kijkpost, want ik denk dat onze Belgen wel wat aanmoedigingen konden gebruiken. De overige ploegleden heb ik ook wat moeten motiveren om hun ploeggenoten aan te moedigen, wat ik in de vorige wedstrijden niet echt gezien had. De eerste lopers verschenen na een klein kwartiertje, allee Wout waar blijf je? Na 27 minuten verscheen hij, nog twee kleine lusjes en je bent er, riepen we hem toe. Daarna verscheen Hannah op het toneel. Ze liep in haar eigen ritme weer een goede wedstrijd en eindige op stek 13. Nu was het de beurt aan Magalie zij passeerde nog in een behoorlijke positie aan de kijkpost, maar verloor toch enkele plaatsen en eindigde op plaats 17, geen aflosser meer dus ook niet geklasseerd. Ruben die als tweede van start ging was één minuut rapper als Wout bij de kijkpost. Als laatste vertrok Klaas, de redding in bange dagen! Maar waar bleef Klaas? Iedereen dacht dat hij al lang de kijkpost gepasseerd had, enkel Magalie was er vast van overtuigd dat hij nog niet gepasseerd was, 40 was hij reeds onderweg, Wout had hier 28 en Ruben 27 waar blijft onze grote jongen, en daar verscheen hij eindelijk waar heeft die gezeten? Volledig ontmoedigd door het lange zoeken naar post 4 liep hij de rest al joggend uit met gevolg dat de ploeg over de maximum tijd zat van 180 met 1 en 17, gedeclasseerd was het gevolg. Na die goede prestatie van gisteren toch weer een desolutie rijker. Nog even wachten op de prijsuitreiking en dan de bus op om voor de laatste keer den berg af te rijden. In het restaurant zaten we als eerste aan tafel, toch ergens waar we eerst waren. Plots verscheen Elke in het deurgat, men hart sloeg enkele slagen over van vreugde denk ik, eindelijk was ze terug bij de groep. We spraken af om samen een ijsje of pannenkoekje te gaan eten tegen 16 uur. Dit gaf me nog net de tijd om een presentje voor ons hostessje te gaan kopen. Via een vriendin van Martina, Monica die haar ook over de Belgen ontfermde, kwam ik te weten wat ze zoal graag had, zodoende kocht ik haar een paar oorbelletjes die ik haar dan ook plechtig overhandigde net voor het verorberen van de ijsjes, als je ze niet graag ziet kan je ze nog

5 altijd aan je moeder geven waren mijn laatste woorden. Ze nodigde ons nog uit om naar de party van de Strumica open te gaan, maar daar had niemand oren naar. Zondag 29/06 Terugkeer naar België. Om 08.00u moesten we de bus nemen samen met de ploegen van Oostenrijk en Slovenië. Twee uur bus, we waren zeer goed op tijd want onze vlucht was pas om 13.15u. Na het inchecken samen naar de Burger King om nog iets te nuttigen alvorens we konden aan boord gaan. Om 16.00u stonden we weer op Belgische grond, verschillende familieleden stonden ons op te wachten. De passagiers werden verdeeld over de wagens; nog een goeie dag en tot de volgende gelegenheid, de groetjes. Jullie Coach Rogier