Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen,

Transcriptie

1 Gemeente van onze Heer Jezus Christus, lieve mensen, In de Paasnacht zijn we, hier in de Brugkerk, begonnen met lezingen uit het eerste Bijbelboek, Genesis. In de Paasnacht hoorden we hoe het begon: God schiep licht in het duister. Op Paasmorgen hoorden we hoe de mens in een tuin werd geplaatst, met de opdracht die te bewerken en bewaren. De mens als tuinman in een lusthof, een speeltuin. Niet alleen, maar samen met de ander: zoveel gelijk om vertrouwd te zijn, zoveel verschillend om uit te dagen en te prikkelen. Mensen, geschapen voor elkaars geluk. Ik neem aan dat u het vervolg kent: het ging mis. In plaats van een leven in harmonie en afhankelijkheid, vertelt Genesis dat de mens naar kennis van goed en kwaad greep. Dat hij bezweek voor de verleiding om als God te zijn. En werd het leven werd hard, zwaar en moeilijk en uiteindelijk wacht voor iedereen de dood. In beeldende verhalen vol symboliek, schetst Genesis de tragiek van het bestaan: we zijn geboren, geschapen voor het geluk, voor het goede leven. Maar in dat leven zijn we vervreemd geraakt van onze bestemming. Van God, van onszelf en van elkaar. 1

2 We zijn geschapen voor elkaars geluk, maar de realiteit is zo anders. Vervult van afgunst, jaloezie, woede en haat staan mensen elkaar naar het leven. Mensen die elkaars broeders en zusters zijn, doden elkaar, alsof het niets is. We hebben gelezen over Kaïn en Abel, twee broers. Kaïn, de werker: de sterke, stoere man, die het leven in eigen hand neemt en naar zijn hand zet. En Abel, zijn naam betekent lucht, adem, de kwetsbare. Zijn leven verwaait in de strijd om het bestaan, ogenschijnlijk zonder een spoor achter te laten. Het verhaal raakt me, iedere keer weer als ik het lees. Voor mij staat Abel symbool voor al die mensen, die ten onder gaan in de strijd om het bestaan. Slachtoffers van oorlogen, terrorisme en geweld. Vermalen tussen geopolitieke belangen en grote ego s. En natuurlijk moest ik dit weekend denken aan Syrië? Hoeveel doden, gewonden zijn er in de afgelopen jaren niet gevallen? Hoeveel mensen op de vlucht? En het einde is nog lang niet in zicht. Abel staat voor mij symbool voor al die mensen, die ten onder gaan in het bestaan. Mensen die beschadigd zijn door medemensen, verwaarloosd, gepest, mishandeld, misbruikt. Mensen voor wie het allemaal te veel wordt: de drop-outs en burn-outs, psychisch zieken, mensen die zich niet staande kunnen houden, 2

3 en hun leven als lucht zien verwaaien. Is dit het leven, dat we moeten leven? Is dit het bestaan waarin onze kinderen opgroeien? Zo klein en kwetsbaar als Abels, in een harde, dreigende wereld vol Kaïns. Hoe kan dat ooit goed gaan? Het boek Genesis vertelt over een stem, die steeds weer klinkt. Een stem die schept, die licht en leven brengt in een leven vol duisternis en dood. Een stem die mensen opzoekt en bevraagt. Gods stem. Mens, waar ben je?, zegt die stem, als Adam en Eva zich verstoppen. Wat is er met jou aan de hand, waarom ben je boos?, zegt die stem, als Kaïn boos en donker door het leven gaat. Waar is je broer? Wat heb je met hem gedaan?, zegt die stem, als Kaïn Abel om het leven heeft gebracht. Gods stem, die mensen steeds tot de orde roept, die mensen tot verbinding zoekt. Verbinding met God zelf: verstop je niet voor de EEUWIGE. Verbinding met zichzelf: kijk naar jezelf, wie ben je, wat doe je? Verbinding met de ander: ja, je bent je broeders en zusters hoeder. Je bent er voor elkaar, en het bestaan van de ander is ook jouw pakkie aan. In die 3-voudige verbinding: met God, de ander en jezelf, kan de mens tot bestemming komen. Ook in een wereld waarin het lijkt dat die geregeerd wordt door boosheid en geweld, door onzekerheden, teleurstellingen en noodlot. 3

4 Ik geloof dat belangrijker dan wat voor principes, dogma s en uitgangspunten dan ook, de vraag is: kun je God, jezelf en de ander recht in de ogen kijken? Ofwel: - is onvoorwaardelijke liefde je drijfveer? - ben je integer in wat je doet? - en heb je oog voor de behoeften en drijfveren van de ander? Dat geldt in de maatschappij, dat geldt in de kerk, en dat geldt ook in het gezin, in de opvoeding. Zie je elkaar? Elkaars mooie en unieke kanten. Elkaars pijn en beschadigingen. Elkaars behoeften. Kun je open en kwetsbaar voor elkaar zijn? Je niet verstoppen voor elkaar en van elkaar weglopen? Ook als het soms mis gaat. Kun je je kinderen meegeven dat ze er zijn mogen en onvoorwaardelijk geliefd zijn? Door jullie, je ouders, en door God zelf, die de bron van alle liefde is. Dat God ons zijn geliefden, zijn beminden noemt, zoals we dat straks zullen zingen. Kun je je kinderen meegeven dat mensen mogen groeien en bloeien, ieder naar hun eigen aard, op hun eigen manier en met hun eigen unieke talenten? Kun je je kinderen meengeven dat er altijd een nieuw begin is, altijd vergeving, altijd een nieuwe morgen, altijd Pasen? Als je daar iets van kan meegeven, geef je je kinderen daarmee een geschenk voor het leven. 4

5 Op een prachtige manier laat het verhaal uit het evangelie van Johannes, dat we vanmorgen hebben gelezen, daar iets van zien. Jezus ontmoet Petrus, de man die hem tot drie keer toe verloochend had. Genoeg redenen om voorgoed met hem te breken. Als hij zegt dat hij mij niet kent, tot drie keer toe, dan wil ik hem ook niet kennen. Het zou heel begrijpelijk zijn. Maar het loopt heel anders. Deze mens naar Gods hart, de mens die als geen ander God zichtbaar maakte onder de mensen, en Gods aanwezigheid belichaamde, Jezus van Nazaret. Hij komt niet met verwijten of rancune. Hij zet in op de liefde, die hen verbindt. Tot 3 keer toe vraagt hij om de liefde van Petrus en tot 3 keer toe bevestig Petrus zijn liefde voor Jezus. Die liefdevolle verbondenheid vormt de basis om verder te kunnen. Het evangelie laat zien dat de weg om thuis te komen, om tot je bestemming toe komen, de weg van de liefde is. Je komt te recht in de liefde. Je ziet hier in de praktijk wat Paulus bedoelt, als hij zegt: De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde rekent het kwaad niet aan. 5

6 Aan deze liefde ontspringt het goede leven met elkaar. En dat goede leven is: oog hebben voor elkaar, elkaar hoeden en weiden. Dat is de basis van de christelijke gemeente, van het pastoraat en het diaconaat: in liefde omzien naar elkaar. Dat is de basis van een goede opvoeding: ruimte voor vergeving en opnieuw beginnen. Een liefdevolle plek om thuis te komen. We zullen het straks de doopouders horen zeggen in hun brieven aan de kinderen: Je hoort er bij - wat er ook gebeurt. En God gaat met je mee - waar je ook gaat. Laten we er zo zijn voor elkaar, vergeven en gedreven door die goddelijke liefde, als kerken, als gezinnen, als buren, families en vrienden, als dorpsgenoten en wereldburgers. Broeders en zusters van elkaar, geschapen voor elkaars geluk, levend uit de kracht van Gods liefde. Want zo brengt God ons samenleven terecht. in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. 6