Klinische uitkomsten van totale heupprothese na eerdere artrodese van de heup

Transcriptie

1 oorspronkelijke stukken Klinische uitkomsten van totale heupprothese na eerdere artrodese van de heup F.C.van Biezen, R.A.J.van Gool, M.Reijman en J.A.N.Verhaar Zie ook het artikel op bl Doel. Het beschrijven van de resultaten van de omzetting van artrodese van het heupgewricht naar een totale heupprothese (THP) binnen het Erasmus MC, Rotterdam. Opzet. Retrospectieve studie. Methode. Gegevens werden verzameld uit de statussen van de patiënten bij wie in de periode 1 januari december 2003 een artrodese van de heup was omgezet naar een THP. Het ging om 13 patiënten, van wie er 1 was overleden en 2 werden geëxcludeerd vanwege dementie respectievelijk ernstige psy chische stoornissen. De overige 10 patiënten (5 vrouwen en 5 mannen) kregen vragen over de kwaliteit van leven opgestuurd ( Short form-36 ) en de vraag of zij de operatie opnieuw zouden ondergaan. De heupfunctie werd bepaald met de Harris hip score (HHS) en de zwakte van gluteusspieren met de test van Trendelenburg. Verder werden de preoperatieve en de recentste röntgenfoto s van het bekken beoordeeld. Resultaten. Ten tijde van de THP was de mediane leeftijd van de 10 patiënten 45 jaar (uitersten: 21-62). De mediane tijd tussen artrodese en THP was 15 jaar (uitersten: 2-50), en tussen de THP en de follow-up zat mediaan 5 jaar (uitersten: 0-18). Ipsilaterale kniepijn en lage rugpijn waren de belangrijkste redenen voor omzetting en deze klachten waren bij de meeste patiënten na de operatie verminderd. Bij follow-up was de mediane HHS 75,0 (uitersten: 44,7-99,4). De test van Trendelenburg was bij 5 patiënten positief. Er hadden 6 patiënten periarticulaire ossificaties zonder bewegingsbeperkingen. Er gaven 9 patiënten aan de operatie opnieuw te ondergaan als zij weer voor dezelfde keuze zouden staan. Conclusie. Artrodese van de heup was een redelijke behandeloptie voor jonge patiënten met een een zijdige heupaandoening. Ned Tijdschr Geneeskd. 2007;151: Artrodese van het heupgewricht is een ingreep die niet vaak meer uitgevoerd wordt sinds de mogelijkheid bestaat de heupaandoening te behandelen met een totale heupprothese (THP). 1 Uit verschillende onderzoeken blijkt echter dat een THP een beperkte levensduur heeft. Deze is korter naarmate de patiënt jonger en actiever is, zowel in absolute zin (met betrekking tot het activiteitenniveau) als in relatieve zin (met betrekking tot de (hogere) levensverwachting). 2-5 Een artrodese van de heup kan om die reden een alternatief zijn voor de behandeling van monoarticulaire heupaandoeningen bij jonge patiënten. Na een artrodese van de heup hebben patiënten net als na een THP verlichting van de heuppijn. Daarnaast stelt de artrodese de patiënt in staat het been intensiever te belasten dan mogelijk is met een THP en is een reoperatie minder vaak nodig dan na een THP De nadelen van een artrodese van de heup op de langere termijn komen met name Erasmus MC-Centrum, afd. Orthopedie, Dr. Molewaterplein 40, 3015 GD Rotterdam. Hr.F.C.van Biezen en hr.prof.dr.j.a.n.verhaar, orthopedisch chirurgen; hr.r.a.j.van Gool, coassistent; hr.dr.m.reijman, senior-onderzoeker. Correspondentieadres: hr.dr.m.reijman (m.reijman@erasmusmc.nl). voort uit het feit dat omliggende gewrichten compensatie moeten bieden voor het verlies aan mobiliteit in het heupgewricht. Beschreven zijn pijn in de lage rug, in de ipsilaterale knie en in de contralaterale heup en knie, die bij 60% van de patiënten met een artrodese op den duur ontstaan Ook functionele beperkingen en beperkingen bij seksuele gemeenschap bij met name vrouwen kunnen als probleem ervaren worden. 6 Bij een aantal patiënten met een artrodese van de heup worden de pijnklachten van de ipsilaterale knie en de rug en de ervaren functionele beperkingen zo ernstig dat men omzetting van de artrodese naar een THP kan overwegen (figuur). Deze omzetting kan met name de lage rugpijn en de kniepijn verlichten en een functionele verbetering geven Daarnaast kan een eventueel beenlengteverschil (deels) opgeheven worden Verschillende auteurs beschrijven de langetermijnresultaten van de omzetting van artrodese naar THP Er is ons echter geen Nederlands onderzoek bekend dat over dit onderwerp is gepubliceerd. Om inzicht te krijgen in de klinische resultaten van deze ingreep met betrekking tot klachtenvermindering, functionele beperkingen (gemeten met de Harris hip score ), radiologische bevindingen, complicaties, kwaliteit van leven en 2148 Ned Tijdschr Geneeskd september;151(39)

2 patiënttevredenheid hebben wij een retrospectief onderzoek verricht bij patiënten die de omzetting hadden ondergaan. methode Onderzoekspopulatie. Die patiënten werden geïncludeerd die een omzetting van artrodese van de heup naar THP ondergaan hadden in het Erasmus MC in de periode 1 januari december Exclusiecriteria waren: een artrodese als gevolg van een spontane ankylose, onvoldoende beheersing van de Nederlandse taal en het niet kunnen invullen van de vragenlijst. Van de 13 patiënten die geschikt waren voor inclusie, was 1 inmiddels overleden, werd 1 patiënt geëxcludeerd vanwege dementie en 1 vanwege ernstige psychische stoornissen. Dit resulteerde in een studiepopulatie van 10 patiënten. Gegevensverzameling. Uit de patiëntenstatussen werden gegevens vastgelegd met betrekking tot het type THP, operatiedata, preoperatieve bepalingen van beenlengteverschil en complicaties. Daarnaast werden de patiënten uitgenodigd voor een polikliniekbezoek, waarbij een lichamelijk onderzoek plaatsvond en de Short form-36 (SF-36) werd ingevuld (zie verder). De preoperatieve en de recentste postoperatieve röntgenfoto s van het bekken werden door één van de auteurs (F.C.v.B.) beoordeeld. Op de preoperatieve röntgenfoto werd de stand van het been met de artrodese ten opzichte van het bekken gemeten (adductiehoek). Op de recentste postoperatieve röntgenfoto s werden de volgende variabelen beoordeeld: het vóórkomen van periarticulaire ossificaties rond de geopereerde heup, fixatie van de femorale en de acetabulaire component van de heupprothese aan het bot en het bestaan van een zogenaamde non-union van de bij de THPplaatsing toegepaste osteotomie van de trochanter major. Tevens werd de inclinatiehoek van de acetabulaire component van de THP gemeten a artrodese schroeven en platen gebruikt bij operatie van oude acetabulumfractuur bekken b heupkom bekken pen van femur oude femurfractuur artrodeseschroeven heupsteel femur Röntgenfoto s van het bekken van een jonge vrouw; (a) artrodese rechts door middel van gecanuleerde schroeven, op 25-jarige leeftijd. Ook is het fixatiemateriaal te zien van een acetabulumfractuur die de aanleiding vormde voor de artrodese vanwege pijn en habituele luxatie; (b) status na totale heupprothese, 5,5 jaar na de artrodese. Het fixatiemateriaal van de acetabulumfractuur is in situ gebleven. Ned Tijdschr Geneeskd september;151(39) 2149

3 De functionele beperkingen binnen deze studie werden in kaart gebracht door middel van de Harris hip score (HHS). De HHS is in de orthopedie de meest gebruikte klinische index bij totale heupprothesen en is een valide en reproduceerbaar meetinstrument. De HHS meet 4 dimensies: pijn (maximaal 44 punten), functie (maximaal 47 punten), beweeglijkheid ( range of motion ; maximaal 5 punten) en de af- of aanwezigheid van deformiteiten (maximaal 4 punten). Een slechte status van de heup is gedefinieerd als een totaalscore < 70 punten; punten geldt als matig; punten als goed; en punten als uitstekend. Onder de HHS valt ook de meting van het beenlengteverschil Daarnaast werd de test van Trendelenburg uitgevoerd. Als patiënten op één been staan en de contralaterale bekkenhelft of bil kan niet op gelijke hoogte worden gehouden, dan is deze test positief. Zwakte van de gluteusspieren kan hiertoe leiden. Na een artrodese zijn deze spieren lange tijd niet of nauwelijks gebruikt. Het is dan ook de vraag of na omzetting van de artrodese de kracht in deze spiergroep terugkomt. Aan de patiënten werd gevraagd of zij zich de reden voor de ingreep konden herinneren en of hierin verbetering was opgetreden. Kwaliteit van leven werd gemeten door middel van een vragenlijst (SF-36). De SF-36-index is reproduceerbaar, valide en makkelijk af te nemen. De totaalscore wordt uitgedrukt als percentage van de maximaal te behalen score. 24 Aan patiënten werd ook gevraagd aan te geven of zij de operatie weer zouden ondergaan als zij weer voor dezelfde keuze stonden. De omzetting van artrodese naar THP. De omzetting van artrodese naar THP vond plaats onder algehele narcose. Er vond bij alle patiënten een osteotomie van de trochanter major plaats om het heupgewricht goed in beeld te krijgen. Daarna werd op standaardwijze een THP geplaatst. Eventueel werd percutaan een adductorentenotomie verricht om de mobiliteit in abductierichting te vergroten. resultaten Patiëntgegevens. Tabel 1 vat de belangrijkste patiëntgegevens samen. Het betrof een relatief jonge patiëntengroep, met een hoge gemiddelde body mass index (BMI). Er was een grote spreiding in zowel de tijd tussen artrodese en THPplaatsing als in de leeftijd ten tijde van artrodese. De tijd tussen plaatsing van de THP en de meting was bij 3 patiënten minder dan een jaar. Er waren verschillende technieken gebruikt bij het uitvoeren van de artrodese. Bij 6 patiënten waren gecanuleerde schroeven gebruikt. Bij alle toegepaste artrodesetechnieken waren de heupabductoren intact gelaten. Bij 9 patiënten was de THP geplaatst via een anterolaterale en bij 1 via een posterolaterale benadering. Bij 3 patiënten was een adductorentenotomie uitgevoerd. Klachtenvermindering. Tabel 2 toont de frequentie van vóórkomen van de diverse redenen voor omzetting van artrodese naar THP, alsmede de frequentie waarmee patiënten postoperatief verbetering aangaven. Als reden voor omzetting werden lage rugpijn en ipsilaterale kniepijn het vaakst aangegeven, waarvan lage rugpijn het meest verbeterde na omzetting. Voor 1 patiënt vormde de artrodese zo n grote belemmering dat hij aangaf er niet mee te kunnen leven. Behalve depressieve klachten waren er klachten over rugpijn. Dit is samengevat onder de noemer psychische problemen. Na de operatie waren er objectief minder belemmeringen, maar patiënt vond dat de operatie hem toch te weinig verbetering had gebracht. Functionele beperkingen. Het gemiddelde resultaat van de totaleheupplaatsing was matig met een HHS van 75,0 (uitersten: 44,7-99,4). De 3 patiënten met een follow-uptabel 1. Gegevens van de 10 patiënten bij wie in de periode 1 januari december 2003 een artrodese van de heup was omgezet naar een totale heupprothese (THP), Erasmus MC, Rotterdam* aantal vrouwen 5 mediane body mass index in kg/m 2 32,3 (22,0-47,0) mediane leeftijd in jaren ten tijde van artrodese 21 (8-40) mediane leeftijd in jaren ten tijde van THP 45 (21-63) mediane aantal jaren tussen artrodese en THP 15 (2-50) mediane aantal jaren tussen THP en meting 5 (0-18) aantal patiënten met indicatie voor artrodese: septische artritis 3 secundaire osteonecrose 2 traumatische gewrichtsdestructie 2 congenitale heupluxatie 2 primaire heupartrose 1 *Van de 13 patiënten was er 1 overleden en werden 2 geëxcludeerd vanwege dementie respectievelijk ernstige psychische stoornissen. tabel 2. Redenen voor omzetting van artrodese van de heup naar totale heupprothese bij 13 patiënten, 1 januari december 2003, Erasmus MC, Rotterdam, en het aantal patiënten dat verbetering aangaf indicatie aantal patiënten aantal patiënten met indicatie met verbetering lage rugpijn 5 4 ipsilaterale kniepijn 6 4 contralaterale kniepijn 3 2 ipsilaterale heuppijn ten 2 2 gevolge van pseudartrose contralaterale heuppijn 1 1 functionele problemen 4 4 psychische problemen Ned Tijdschr Geneeskd september;151(39)

4 duur korter dan 1 jaar hadden een HHS van 72,1. Het beenlengteverschil was sterk afgenomen van 4,0 cm (uitersten: 2,5-8,0) naar 0,9 cm (uitersten: 0,5-1,8). Er hadden 5 patiënten bij follow-up een positieve test van Trendelenburg. Complicaties. Bij 1 patiënt vond geen consolidatie plaats van de trochanterosteotomie ( non-union ). Eén patiënt had 2 maal een luxatie gehad van haar THP, waarvan de laatste plaatsvond 8 jaar na de operatie. De afgelopen 10 jaar was de heup niet weer gedislokeerd en had er geen revisie plaatsgevonden. Geen van de patiënten had postoperatief zenuwschade. Tijdens de controles was bij 1 patiënt een niet-progressieve osteolyse rond de acetabulaire component van de heupprothese beschreven. Radiologische bevindingen. Tabel 3 laat de bevindingen zien van de beoordeling van de preoperatieve en de recentste postoperatieve röntgenfoto s. Er hadden 6 patiënten geringe periarticulaire ossificaties zonder bewegingsbeperkingen van de heup. Bij geen enkele patiënt was loslating van de femorale component van de heupprothese zichtbaar op de foto. Kwaliteit van leven en patiënttevredenheid. Tabel 4 toont de scores op de SF-36. De hoogste scores waren voor de dimensies sociaal functioneren, mentale gezondheid en pijn. Het laagst werd gescoord voor de dimensie rolbeperkingen ten gevolge van een fysiek probleem en fysiek functioneren. De vraag of zij dezelfde ingreep opnieuw zouden ondergaan als zij weer voor dezelfde keuze stonden, werd door 9 patiënten bevestigend beantwoord. Eén patiënt antwoordde bevestigend noch ontkennend. beschouwing In dit onderzoek gaven de 10 onderzochte patiënten aan dat de klachten die aanleiding waren voor de omzetting van artrodese naar THP waren verminderd. Bij follow-up werd een matige HHS gevonden. De test van Trendelenburg was bij 5 patiënten positief en 6 patiënten hadden periarticulaire ossificaties. Bij geen van de patiënten met deze ossificaties leidde dit tot bewegingsbeperkingen. In dit onderzoek was lage rugpijn bij 5 patiënten en ipsilaterale kniepijn bij 6 patiënten de indicatie voor de omzetting. Van de patiënten met lage rugpijn gaven er 4 aan dat die verminderd was tegenover 4 patiënten met ipsilaterale kniepijn. Dit komt overeen met de internationale literatuur die aangeeft dat omzetting van artrodese naar THP vaker leidt tot vermindering van lage rugpijn dan tot vermindering van ipsilaterale kniepijn De mediane HHS in onze populatie was met 75,0 lager dan de 82,4 en 86,0 in eerdere studies onder patiënten in vergelijkbare situaties Gezien de grootte van de onderzoeksgroep zijn deze verschillen van geen betekenis. Duidelijk is dat de resultaten in alle patiëntengroepen minder tabel 3. Bevindingen op preoperatieve en recentste postoperatieve heupröntgenfoto s bij 10 patiënten bij wie een artrodese van de heup was omgezet naar een totale heupprothese in de periode van 1 januari december 2003, Erasmus MC, Rotterdam* preoperatief postoperatief aantal periarticulaire ossificaties 6 aantal non-union - 1 trochanterosteotomieën mediane inclinatiehoek van het 40,5 (30-54 ) acetabulum van totale heupprothese mediane adductiehoek van de 6,0 ( 6-17 )* artrodesen *Positief staat voor adductierichting, negatief voor abductierichting. goed zijn dan bij een primaire plaatsing van een THP zonder voorafgaande artrodese Ter vergelijking werden de scores van de SF-36 uit ons onderzoek vergeleken met die van een groep van 114 patiënten uit een andere studie 1 jaar na plaatsing van een primaire THP. 27 De groep met omzetting van artrodese naar THP scoorde op alle dimensies lager dan de primaire THP-groep, met uitzondering van de dimensie mentale gezondheid. De grootste verschillen werden gevonden in de dimensie rolbeperkingen ten gevolge van een fysiek probleem (25,0 ten opzichte van 55,3) en de dimensie fysiek functioneren (42,5 ten opzichte van 60,7). In onze patiëntenpopulatie kwamen weinig complicaties met belangrijke klinische consequenties voor. De patiënt met osteolyse rond het acetabulaire deel van de prothese had hier klinisch geen beperkingen van. De patiënt met de non-union van de trochanterosteotomie had de hoogste tabel 4. Kwaliteit van leven volgens de Short form-36 bij 10 patiënten bij wie mediaan 5 jaar (uitersten: 0-18) tevoren een artrodese van de heup was omgezet naar een totale heupprothese, 1 januari december 2003, Erasmus MC, Rotterdam dimensie mediane score* fysiek functioneren 42 (10-95) sociaal functioneren 75 (25-100) rolbeperkingen ten gevolge van fysiek probleem 25 (0-100) rolbeperkingen ten gevolge van emotioneel probleem 67 (0-100) mentale gezondheid 86 (16-100) vitaliteit 65 (30-90) pijn 78 (0-100) algemene gezondheidsbeleving 68 (15-95) gezondheidsverandering 62 (0-100) *De scores zijn uitgedrukt als percentage van de maximaal te behalen score. 24 Ned Tijdschr Geneeskd september;151(39) 2151

5 HHS (99,4) en gaf aan geen klachten of beperkingen te hebben. Zowel bij deze 2 patiënten als bij de patiënt met herhaalde dislocatie had dit niet tot revisie van de THP geleid. Bij alle patiënten waren ten tijde van de artrodese de heupabductoren niet doorgesneden. Het is van belang de heupabductoren bij artrodese van de heup intact te laten, omdat dit de functionele uitkomst van een eventuele omzetting naar een THP op latere leeftijd positief beïnvloedt Ongeveer de helft van onze patiënten hield een zwakte van de abductoren ook na langere tijd. Het valt dus te overwegen in de toekomst de oefentherapie hier nog meer op te richten. In de literatuur varieert de tevredenheid van patiënten die de omzetting van artrodese naar THP hebben ondergaan van 77 tot 100% Dit onderzoek laat een vergelijkbaar resultaat zien, 9 patiënten gaven aan de operatie opnieuw te zullen ondergaan als zij weer voor dezelfde keuze stonden. Op basis van de bovenbeschreven ervaringen kan geen eenduidig antwoord worden gegeven op de vraag wanneer tegenwoordig het beste een THP kan worden geplaatst en wanneer voor een artrodese van het heupgewricht moet worden gekozen. Ondanks nieuwe materialen en technieken zijn prothesen aan slijtage en loslating onderhevig. Hierdoor blijkt de levensduur van een prothese het kortst bij jongere mannen en het langst bij oudere vrouwen. Hoewel na een eerste prothese ook een tweede of derde prothese geplaatst kan worden, kent elke volgende procedure extra morbiditeit en meer complicaties. Een artrodese heeft natuurlijk veel beperkingen, maar ook een onbeperkte levensduur. Daarnaast kan altijd, blijkens onze ervaring, alsnog met succes een THP worden geplaatst in een minder actieve levensfase. Het grootste deel van de patiënten kiest voor een THP. Geschat wordt dat het om ongeveer patiënten per jaar gaat. De groep die in aanmerking komt, betreft waarschijnlijk slechts enkele tientallen jonge patiënten met een leeftijd van 20 tot 35 jaar. Bij deze patiënten dienen in onze optiek beide opties, artrodese of artroplastiek, vooraf te worden besproken. Belangenconflict: geen gemeld. Financiële ondersteuning: geen gemeld. Aanvaard op 20 november 2006 Literatuur 1 Stover MD, Beaule PE, Matta JM, Mast JW. Hip arthrodesis: a procedure for the new millennium? Clin Orthop Relat Res. 2004;(418): Joshi AB, Porter ML, Trail IA, Hunt LP, Murphy JC, Hardinge K. Longterm results of Charnley low-friction arthroplasty in young patients. J Bone Joint Surg Br. 1993;75: Sullivan PM, MacKenzie JR, Callaghan JJ, Johnston RC. Total hip arthroplasty with cement in patients who are less than fifty years old. A sixteen to twenty-two-year follow-up study. J Bone Joint Surg Am. 1994;76: Torchia ME, Klassen RA, Bianco AJ. Total hip arthroplasty with cement in patients less than twenty years old. Long-term results. J Bone Joint Surg Am. 1996;78: Malchau H, Herberts P, Eisler T, Garellick G, Soderman P. The Swedish total hip replacement register. J Bone Joint Surg Am. 2002; 84(Suppl 2): Sponseller PD, McBeath AA, Perpich M. Hip arthrodesis in young patients. A long-term follow-up study. J Bone Joint Surg Am. 1984; 66: Iobst CA, Stanitski CL. Hip arthrodesis: revisited. J Pediatr Orthop. 2001;21: Callaghan JJ, Brand RA, Pedersen DR. Hip arthrodesis. A long-term follow-up. J Bone Joint Surg Am. 1985;67: Kim YH, Oh SH, Kim JS, Lee SH. Total hip arthroplasty for the treatment of osseous ankylosed hips. Clin Orthop Relat Res. 2003; (414): Joshi AB, Markovic L, Hardinge K, Murphy JC. Conversion of a fused hip to total hip arthroplasty. J Bone Joint Surg Am. 2002;84: Hamadouche M, Kerboull L, Meunier A, Courpied JP, Kerboull M. Total hip arthroplasty for the treatment of ankylosed hips: a five to twenty-one-year follow-up study. J Bone Joint Surg Am. 2001;83: Schafer D, Dick W, Morscher E. Total hip arthroplasty after arthrodesis of the hip joint. Arch Orthop Trauma Surg. 2000;120: Howard MB, Bruce WJ, Walsh W, Goldberg JA. Total hip arthroplasty for arthrodesed hips. J Orthop Surg (Hong Kong). 2002;10: Strathy GM, Fitzgerald jr RH. Total hip arthroplasty in the ankylosed hip. A ten-year follow-up. J Bone Joint Surg Am. 1988;70: Kilgus DJ, Amstutz HC, Wolgin MA, Dorey FJ. Joint replacement for ankylosed hips. J Bone Joint Surg Am. 1990;72: Amstutz HC, Sakai DN. Total joint replacement for ankylosed hips. Indications, technique, and preliminary results. J Bone Joint Surg Am. 1975;57: Brooker AF, Bowerman JW, Robinson RA, Riley jr LH. Ectopic ossification following total hip replacement. Incidence and a method of classification. J Bone Joint Surg Am. 1973;55: Gruen TA, McNeice GM, Amstutz HC. Modes of failure of cemented stem-type femoral components: a radiographic analysis of loosening. Clin Orthop Relat Res. 1979;(141): Hodgkinson JP, Shelley P, Wroblewski BM. The correlation between the roentgenographic appearance and operative findings at the bonecement junction of the socket in Charnley low friction arthroplasties. Clin Orthop Relat Res. 1988;(228): Harris WH. Traumatic arthritis of the hip after dislocation and acetabular fractures: treatment by mold arthroplasty. An end-result study using a new method of result evaluation. J Bone Joint Surg Am. 1969;51: Lieberman JR, Dorey F, Shekelle P, Schumacher L, Kilgus DJ, Thomas BJ, et al. Outcome after total hip arthroplasty. Comparison of a traditional disease-specific and a quality-of-life measurement of outcome. J Arthroplasty. 1997;12: McGrory BJ, Freiberg AA, Shinar AA, Harris WH. Correlation of measured range of hip motion following total hip arthroplasty and responses to a questionnaire. J Arthroplasty. 1996;11: Soderman P, Malchau H. Is the Harris hip score system useful to study the outcome of total hip replacement? Clin Orthop Relat Res. 2001;(384): VanderZee KI, Sanderman R, Heyink J. A comparison of two multidimensional measures of health status: the Nottingham Health Profile and the RAND 36-Item Health Survey 1.0. Qual Life Res. 1996;5: Brewster RC, Coventry MB, Johnson jr EW. Conversion of the arthrodesed hip to a total hip arthroplasty. J Bone Joint Surg Am. 1975;57: Hardinge K, Williams D, Etienne A, MacKenzie D, Charnley J. Conversion of fused hips to low friction arthroplasty. J Bone Joint Surg Br. 1977;59: Ned Tijdschr Geneeskd september;151(39)

6 27 Ostendorf M, Stel HF van, Buskens E, Schrijvers AJ, Marting LN, Verbout AJ, et al. Patient-reported outcome in total hip replacement. A comparison of five instruments of health status. J Bone Joint Surg Br. 2004;86: Bankes MJ, Simmons JM, Catterall A. Hip arthrodesis with the dynamic hip screw. J Pediatr Orthop. 2002;22: Abstract Clinical outcomes of total hip arthroplasty after previous hip arthrodesis Objective. To describe the clinical results of conversion of an arthrodesis of the hip to a total hip arthroplasty (THA) at the Erasmus MC, Rotterdam, the Netherlands. Design. Retrospective study. Method. Data were collected from the case notes of patients who had undergone conversion of arthrodesis of the hip to a total hip prosthesis between 1 January 1985 and 31 December This was a total of 13 patients, 1 of whom had died and 2 of whom were excluded because of dementia and severe psychiatric disorder respectively. The remaining 10 patients (5 men and 5 women) were sent the Short form-36 quality-of-life questionnaire and asked, if, in hindsight, they would undergo the operation again. Their hip function was assessed using the Harris Hip Score (HHS) and the weakness of the gluteus muscles using Trendelenburg s test. The preoperative and most recent postoperative X-rays of the pelvis were evaluated. Results. Median age at the time of THA was 45 years (range: 21-62). THA was done median 15 years (range: 2-50) after arthrodesis. Follow-up was done median 5 years (range: 0-18) after THA. The main reasons for conversion were ipsilateral knee pain and low back pain, which both improved after conversion. The median HHS was 75.0 (range: ) and the Trendelenburg test was positive in 5 patients. 6 patients had heterotopic ossification without limitation in joint range. 9 patients confirmed they would undergo the operation again. Conclusion. Arthrodesis of the hip was a reasonable treatment option for young patients with monoarticular hip disease. Ned Tijdschr Geneeskd. 2007;151: Ned Tijdschr Geneeskd september;151(39) 2153