De aanloop. Waarom? Ons belevingsboek als expat gezin voor 3 jaar in de States.

Transcriptie

1 De aanloop Waarom? Het voor ons liggend avontuur van 3 jaar leven in de USA is onze eerste echte verplaatsing met de ganse familie. Calle en ik zijn een heleboel keren verhuisd in onze eerste jaren als getrouwd koppel, maar dat was van de ene kerktoren naar de andere. Onze steeds volumeuzer wordende volksverhuizingen verbleken in vergelijking met wat we nu gaan aanvangen. Om de veranderingen in de levens van ons zessen, en waarschijnlijk nog enkele andere te volgen, grijp ik naar wat ik goed ken: schrijven. Dit in navolgen van o.a. de serie teksten bij mijn verblijf in Kosovo, onze reis door Zuid-Afrika, Waarom dit schrijven is nu beantwoord, rest de vraag: Waarom Norfolk?. In feite ben ik al twee maal op bezoek in Norfolk geweest. Eén maal als stagiair derde cyclus en een tweede maal toen ik, als lid van ACOS Strat, een seminarie over Netwerk Enabled Capabilities samen met Paul Stubbe ging bijwonen. Tijdens mijn eerste bezoek had ik onmiddellijk het idee Hier kom ik ooit nog werken. Het hoofdkwartier Allied Command of Transformation (ACT) was toen het zoemend bijennest van de grote veranderingstsunamie die onder impuls van de Amerikaanse strijdkrachten door de ganse NATO beukte. Dat zoemen is al minder geworden omdat het voeren van operaties zoals Irak en Afghanistan alle energie vragen en dus denken aan de toekomst op de achtergrond verdwenen is. Maar toch, er zal toch nog een beetje strategisch nadenken overgebleven zijn. De zucht naar avontuur zit er natuurlijk ook voor iets tussen. Het onbekende spreekt aan. Zeker als je een veilig nest hebt van waaruit je avontuur kan beginnen, en waarnaar je kan terugkeren. De kids delen niet echt die zin voor avontuur. Maar ja, voor hen lijkt 3 jaar een eeuwigheid en zijn alle veranderingen permanent. Financiële motivatie? Eerlijk gezegd: nee. Velen denken dat we er (een kleine) winst aan zullen overhouden, maar we zullen blij mogen zijn als we er op termijn niet veel aan verliezen. Dat zal je bij het lezen van de komende pagina s duidelijk worden, maar hier even snel een overzicht van de kosten waar we nu al zicht op hebben: betaling vliegticket Calle voor Recce, blijven doorbetalen hypothecaire aflossingen, aankoop 2 Amerikaanse auto s en aankoop klein elektrisch materieel. De aangekochte dingen moeten na 3 jaar weer verkocht worden. Daarbij komt nog dat Calle na 1 jaar haar werk zal verliezen (dit verlies wordt in de USA gecompenseerd door mijn vergoeding) en dat we dus na 3 jaar op mijn loon alleen terugvallen. Met dan mogelijks 3 kinderen die verder studeren, zal dit nog een zware dobber worden. Ik heb steeds gezegd dat ik graag in het buitenland zou werken, wel dat is nu. Werken in een internationaal milieu heb ik sinds mijn job in ACOS Strat leren appreciëren en sindsdien zoek ik het een beetje op. Interculturele uitwisselingen Ons belevingsboek als expat gezin voor 3 jaar in de States.

2 zijn uitermate interessant en uitdagend. En waar kan je veel van dat beleven? In het buitenland. Kwak daarbij nog een internationaal hoofdkwartier en je heb de ideale mix. Hopelijk denken de andere gezinsleden er ook zo over en profiteren ze met volle teugen van deze opportuniteit. Ik heb ook andere buitenlandse posten overwogen, en zelfs voor gepostuleerd: OCCAR in Bonn goed betaald maar een weekendhuwelijk en een werk als burger spraken we niet echt aan - ; AdjAttaDef of AttaDef waarom niet? Misschien hoort hier een woordje uitleg waarom de States? Wel met studerende kinderen leek me dit het enige land waar je naar toe kunt trekken. Het is immers de bedoeling dat we naar België terugkeren en dat ze dus hier kunnen studeren zonder veel verlies. Een post in Afrika of zelfs Rusland was mogelijk, maar daar stuur je je kinderen niet naar toe. Misschien heb ik een verkeerd beeld, maar dat was in ieder geval een element in de overweging. Dus, Norfolk! Het thuisfront Deze wijziging is niet alleen mijn keuze. Calle heeft ook veel in de pap te brokken. Zonder haar toestemming zou ik dit immers nooit doen. Een gans gezin neem je niet zo maar op om het duizenden kilometers te verplaatsen. Temeer omdat ze de eerste maanden voor de opvang van de kinderen zal moeten instaan. Ik zal immers aan het werken zijn als ze van school thuiskomen (thuis dat is in dat geval in de USA). Maar vooral omdat zijn het grootste offer moet brengen. Na 25 jaar bankbediende zal ze verplicht zijn haar werk te beëindigen. 3 jaar loopbaanonderbreking verkrijgen is ijdele hoop. Te proberen, maar kans op slagen in kleiner dan met de lotto winnen. Tijdens mijn eerste pogingen, iets meer dan een jaar geleden, was er een moment waar het er dik in zat dat we zouden vertrekken. Daarom de kinderen bijeengeroepen en het nieuws verteld. Het onderscheid tussen wat kan en wat is, blijkt moeilijk te maken te zijn want o.a. Ciaran was al afscheid aan het nemen. Ook de anderen deden alsof we weg waren. Het bericht dat het niet door ging, zette hun leven voor een tweede maal op hun kop. Onze conclusie was dat we de volgende keer het nieuws maar gingen brengen als het zeker was. Dit betekende wel dat ze voor een voldongen feit zouden staan, maar we kenden hun positie nu al een beetje. Ook de positie van de familie wisten we, zodat we voor een volgende keer minder onbekenden hadden. Althans dat dachten we Eerste pogingen Het was dus niet mijn eerste aanvraag. Een beetje de tel kwijt maar het begon met een post in New York als Adjunct Militair Adviseur bij de Belgische delegatie van de VN. De Militair Adviseur ter plaatse was geen onbekende van Ons belevingsboek - 2 -

3 me zodat ik me goed kon informeren. Jammer genoeg werd de post aan iemand anders toegekend. Daarna een gepostuleerd voor de functie als Adjunct Attaché Defensie in Washington. Zoals het voor Attaché past, moesten Calle en ik daarvoor op interview bij de inlichtingendienst. Goed interview en met een goed gevoel vertrokken. Een beetje later kreeg ik eerder toevallig het dossier minister te zien. Ik was niet weerhouden hoewel ik over alle kwaliteiten beschikte, had ik niet de juiste graad. Wel eigenaardig als de voorgestelde kandidaat ook majoor is. Mijn interpretatie: we willen je niet sturen. Ook mijn aanvragen om naar Norfolk te gaan (één post was zelfs op mijn lijf geschreven) werden van een negatief advies voorzien. Maar koppig als ik ben, gaf ik niet op. Nieuwe dagen, brachten nieuwe mogelijkheden. 1 plaats in de EU en 1 in OCCAR (toch). Maar op een maandag werd ik door mijn baas Jan (Kol Lumbeeck) aangesproken met de mededeling dat als ik mijn model B (aanvraag mutatie) zou indienen voor de post van Military Assistant in Norfolk voor eind van de week, ik die post zou krijgen. Hij had contact met de HR dienst gehad en die hadden hem dat verteld. Zou het nu wel lukken, dacht ik met het nodig scepticisme. Waarom nu wel? Wat was de reden? In ieder geval er met Calle over gehad en samen besloten dat we er voor zouden gaan, maar het ook nog zouden stil houden. Het was immers nog niet zeker. Ik zou ook nog mijn Mod B indienen voor OCCAR en voor de EU. Een kwestie van niet op 1 paard te wedden, al ligt het aan de kop van de race en wordt er beloofd dat het zal winnen. Tijdens die week een aantal mensen aangesproken om meer te weten te komen en blijkbaar zou er iemand die al in Norfolk zit, voor de post van MA willen gaan. HR verkiest die kandidaat boven een andere en daarom moet ik voor MA postuleren, maar ik zou dan wel de plaats van die lokale kandidaat invullen (volg je nog?). Hoe raar het verhaal ook was, het bood een verklaring voor het waarom nu en dat was voldoende voor me. Maar tot de officiële beslissing moeten we onze mond houden. En die kwam op 11 maart 2013 in de vorm van een nota. Nog geen datum van inplaatsstelling, maar wel mijn naam naast een internationale post. De eerste gesprekken De periode van zwijgen over. Voor ons althans, want we wilden dat familie het eerst zouden weten en dat gaat niet zo maar. Dus, de enkelen aan wie we het vertelden, moesten wel hun mond houden totdat wij het vrijgaven. Ons belevingsboek - 3 -

4 Eerst de kinderen. Eigenaardig gesprek. Amber weent. Seighin ziet het eerst zitten, maar als zijn zus weent, weent hij mee. Ciaran ziet vooral praktische bezwaren (wat als ik een lief in Amerika heb, komt die dan mee naar België?). En Loic zegt koudweg dat hij niet mee gaat. Amber mag van ons in België blijven als we weten dat ze goed zit. Loic eventueel ook, maar dan zeer goed. Voor Loic is dat een bijzaak. Hij blijft. De weg zal nog lang zijn. En dan beginnen de rondtafelgesprekken als de concentrische golven in een poel uit te breiden. Tot op het moment dat we niet meer kunnen herinneren wie het wel en wie het niet weet. Hebben we het hen al verteld? Intussen weten we dat het zelf moeilijk is om Amber veilig een jaar solo in België te laten. Hoewel ze zelf allerlei formules voorstelt, is ons idee van Papie en Mamie als hoeders van de dochter in het water gevallen. Om zeer begrijpelijke redenen. Het ziet er naar uit dat ze dan toch mee naar de States moet. Zo plots van vandaag op morgen van een veilig nest naar helemaal alleen, zien we als ouders niet zitten. Mar 13 We zijn intussen al een eindje in maart en een golf van informatie overvalt ons. Mijn mailbox puilt letterlijk elektronisch over. Ik heb geen tijd om alles te verwerken. Verder dan knippen en plakken onder een juiste titel kom ik niet. Het wordt een groot bos die ik hoop ooit te kennen, maar tot dan is het springen van de ene boom naar de andere. Ik probeer alle informatie om te zetten in acties te doen en eindig bij pakweg het getal 130 (later ga ik daar vlot over). Soms kleine (paspoorten in orde brengen), maar ook een aantal grote (overgave jeugdduikschool). De eerste stappen verlopen traag. In korte tijd krijg ik 3 briefings: 1 door het Expat bureau (later snap ik dat dit alleen over de HR materie gaat), 1 door de ASE 165 de dienst die de betalingen van de gemaakte kosten uitvoert en 1 door de budgettaire dienst over Defensie als ziekenkas. Ah, moeten we van ziekenkas veranderen. Waarom? Dus veel administratie, papieren, en het gaat traag. Soms komen de formulieren terug als een boemerang, maar dan een vlucht boemerangs. Je stuurt een aantal ingevulde formulieren door en als reply krijg je een dank je wel, gelieve de volgende formulieren ook in te vullen. Hopelijk kom ik op het eind van juli aan het einde van mijn lijst. Apr 13 De volgende maand betekent nog veel werk. Soms moet ik dingen dubbel doen. Maar nu gaat de focus naar de verkenning. Ik mag op verkenning om een huis, en dus ook de scholen, vast te leggen. Ja, ik mag. Natuurlijk mag Calle mee, maar Ons belevingsboek - 4 -

5 dan op onze kosten. Wordt ik verondersteld om het huis en de scholen unisolo te kiezen? Heeft Calle dan geen doorslaggevende stem? Ondanks deze financiële aderlating verkiezen we toch met 2 te gaan, want de te maken keuze is immers te belangrijk. Wie zei daar dat naar het buitenland gaan goed voor het gezinsbudget is? De steun en de informatie vanuit Norfolk (dank je wel Patrick) en vanuit ACOS Strat (dank je wel JP en Andrea) zijn uitstekend. Zonder hen zou het allemaal nog moeilijker verlopen. We mogen vragen stellen, maar welke vragen? Ik ben ook overtuigd dat de d- vragen waar we nu mee zitten komen omdat we de situatie ter plaatse niet kennen. Ik besluit dan ook te wachten met ze te stellen tot na onze recce. Voor onze zoektocht ter plaatse krijgen we de steun van de makelaar Lin. Hij is een oud-militair die de huizenmarkt en de Belgische eisen kent. Hopelijk kan hij ons helpen, want via het internet weten we dat grote huizen in de buurt van goede scholen eerder een uitzondering zijn. Maar hoop doet leven. Er duikt ook nog een probleem op met de dienstreispassen. Ons gezin heeft recht op dienstreispassen, maakt het reizen soms gemakkelijker. Deze aanvragen gaat vlot. Ik wil daarna de visa voor Calle en mij aanvragen maar dan blijkt dat we hiervoor speciale foto s nodig hebben. Konden ze dat niet eerder vertellen want ik had hen verteld dat we op 1 mei naar de States vertrokken. De eerste keer online zo n visum aanvragen draait uit op nachtelijk arbeid. Jongens, welke vragen er allemaal beantwoord moeten worden. OP de helft heb ik zelfs geen idee wat te antwoorden. Gelukkig verloopt de tweede aanvraag gemakkelijker. Op minder dan 10 dagen, de minimum termijn om een visum in orde te brengen, lever ik alles af. De dienst is in halve paniek, maar beloven hun best te doen. Uiteindelijk krijg ik de dag voor ons vertrek de reispassen terug. Oef! Reacties na eerste mailing Na de eerste nieuwsbrief kreeg ik al een aantal reacties: Ik wens jullie alvast veel succes en ontdekkingsgenot. Dank om te mogen deel uit maken van het lezend thuisfront. Enjoy the trip. Wij (ons gezin) noteerden alvast in de agenda om, als het even kan, in de komende drie jaar eens Chesapeake te bezoeken. Take care Groetjes, Hoesy Ons belevingsboek - 5 -