Rotraut Susanne Berner ( 1948, Stuttgart)

Transcriptie

1 Rotraut Susanne Berner ( 1948, Stuttgart) Na haar opleiding tot grafisch vormgever (München) werkt Rotraut Susanne Berner sinds 1977 zelfstandig als ontwerper en freelance illustrator. Ze begon haar carrière met het illustreren van boekcovers, romans en verhalen van andere auteurs. Later schreef ze ook haar eigen prentenboeken, waarmee ze in Duitsland meermaals de Jeugdliteratuurprijs in de wacht sleepte. In Nederland en België viel Berner voor het eerst op door haar illustraties in Mijn vader, met tekst van Toon Tellegen (1994). Later won ze nog een Zilveren Penseel en meerdere Vlag en Wimpels. In april 2016 kreeg ze de prestigieuze Hans Christian Andersenprijs voor illustratie. Berner werd vooral bekend door haar kijken zoekboeken over de vier seizoenen. Ook haar stevige kartonboeken over Kareltje Konijn, over alledaagse gebeurtenissen in het leven van een peuterkonijn, zijn een groot succes. Berner laat in haar tekeningen ruimte voor raadsels, wat de prenten poëtisch maakt. Ze illustreert het liefst mysterieuze, bizarre en gekke verhalen en verrast telkens met grappige details. Voorwerpen en figuurtjes tekent ze meestal met zwarte contourlijnen die ze inkleurt met gouache, pastelkrijt en kleurpotlood. Haar tekenstijl wordt erg herkenbaar, kindvriendelijk, levendig en een tikkeltje naïef genoemd. Over haar zelfportret The portrait is a mixture of drawing, collage and silhouette. Foto Manu Theobald

2 Sabien Clement ( 1978, Kortrijk) Sabien Clement studeerde Grafische en Illustratieve Vormgeving aan Sint Lucas Antwerpen. Vanaf 2001 begon ze boeken en tijdschriften te illustreren voor kinderen en volwassenen. Haar tekeningen voor de poëziebundel Jij lievert van Geert de Kockere waren meteen een schot in de roos: Sabien kreeg er een Boekenpluim voor. Linus, waarvoor ze samenwerkte met illustrator Pieter Gaudesaboos, leverde een Gouden Uil op. Inspiratie voor haar subtiele tekeningen en krachtige composities zoekt Sabien door rond te neuzen in oude boeken en huizen. Ze wil dat haar illustraties het verhaal of het gedicht aanvullen en tegelijkertijd een eigen verhaal vertellen. Sabien houdt van stijlexperimenten. Ze werkt graag met balpen, Chinese inkt, acrylverf, gravures, sjablonen,... Toch blijft haar werk erg herkenbaar. Kinderen houden vooral van de humor en het vrolijke in haar kronkelende lijnenspel en haar gedurfde kleurenkeuzes. Volwassenen laten zich dan weer bekoren door de poëtische kracht en diepgang in haar werk. Sabien zegt zelf dat ze met haar fantasie de blik van mensen op de wereld wil verruimen, verwarmen en kleuren : Over haar zelfportret Ha! Ja! Dat ben ik :-) Ik ben zot van hoelahoepen. Dit is een beeld dat zal verschijnen in een boek van Maud Vanhauwaert en mezelf, gebaseerd op dagboekillustraties van mijn hand. Het heet Ik ben weer velen en verschijnt in de zomer van Ik word vrolijk van hoelahoepen. Als mijn hoofd vol zit, zwiept de hoelahoep het er in 5 à 10 minuten weer uit. Topsport! (Tegenwoordig met een hoelahoepje van een kilo negenhonderd om het uitdagend te houden)

3 Carll Cneut ( 1969, Roeselare) Na zijn studies Grafische Vormgeving aan Sint-Lucas in Gent, werkte Carll eerst een tijdje in de reclamewereld. Door een opdracht voor een tijdschrift rolde hij als bij toeval de wereld van de illustratie in. In 1996 debuteerde Carll met Varkentjes van marsepein. Dit boek viel al meteen op door de bijzondere tekenstijl van de illustraties. Al schilderend vervolmaakte Carll zijn techniek en compositie. Hij ontwikkelde een unieke, heel herkenbare stijl: hij schildert heel ambachtelijk met acryl en brengt vele lagen verf over elkaar aan. De stijl van Carll Cneut verwijst rechtstreeks naar Vlaamse schilders als Pieter Bruegel de Oude, Jeroen Bosch en Gustave Van de Woestyne. Carll laat ook graag nog wat aan de verbeelding van de lezers over: tekeningen worden als het ware afgesneden en suggereren daardoor een grotere wereld buiten het boek. Hij hecht ook veel belang aan de vormgeving van een boek: hij werkt nauw samen met de grafisch ontwerper voor de opmaak van een boek. Intussen is hij uitgegroeid tot een van de bekendste en meest bekroonde illustratoren van België. Vaak bekroonde boeken: Meneer Ferdinand, Dulle Griet en Het geheim van de keel van de nachtegaal. In 2015 won hij de Vlaamse Cultuurprijs voor Letteren. Zijn boeken zijn in bijna 40 talen vertaald. Carll woont en werkt in Gent, waar hij ook docent illustratie is aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. In 2007 organiseerde Villa Verbeelding de eerste solotentoonstelling rond het werk van Carll Cneut in Vlaanderen. In 2017 en 2018 is Carll docent van de Summer School in Villa Verbeelding. Over zijn zelfportret Er zitten altijd tekeningen in mijn hoofd. Dat is soms ook lastig omdat het nooit stopt. Nu heb ik vogels getekend, maar het had even goed iets anders kunnen zijn. Het zelfportret van Carll verwijst ook naar de profielen die hij schilderde voor de klassiekers Slagveld van gebroken harten en Te veel verdriet voor één hart.

4 Kitty Crowther ( 1970, Brussel) Kitty Crowther is de dochter van een Zweede moeder en een Engelse vader. Ze studeerde Beeldende Kunst en Illustratie in Sint Lukas Brussel. Ze woont met haar man en twee zonen in Wallonië. Haar debuut Mon Royaume (1994), over de echtscheiding van haar ouders, krijgt meteen lovende kritieken. Sindsdien illustreert ze met groot succes zowel haar eigen boeken als die van anderen. Zo won ze o.a. voor Kleine man en god het Gulden Palet. In 2010 won ze voor haar werk de belangrijkste prijs in de wereld van het kinderboek: de Astrid Lindgren Memorial Award. In haar boeken heeft ze het over gevoelens en de grote levensvragen. Ze is zuinig met woorden. Met fijne lijnen en zachte kleuren maakt ze beelden die voor zich spreken. Ze breng tijdloze, universele verhalen in een wereld met mooi licht en met veel oog voor de natuur: bijzondere bloemen, vreemde insekten, zeewezens, stenen, Ze reist de wereld rond, maar ze wil het liefst thuis boeken maken. Over haar zelfportret Het was een opdracht van Patrick Jordens voor Zazie, de kinderbijlage van Brussel Deze Week. Foto Chimene Denneulin

5 Rébecca Dautremer ( 1971, Gap, Frankrijk) Rébecca Dautremer studeerde in 1995 af als grafisch vormgever aan de École Nationale des Arts Décoratifs, in Parijs. In haar studententijd werkte ze als inkleurster bij uitgever Gautier-Languereau. Zo kreeg ze de smaak van het illustreren te pakken. Met het boek L Amoureux (Ik val op jou) vond ze haar schilderstijl en kleurenpalet en veroverde ze de harten van haar publiek. Sindsdien breidde ze haar oeuvre voortdurend uit met sprookjesachtige boeken als Het grote boek van vergeten Prinsessen, Het geheime dagboek van Klein Duimpje of met klassiekers uit de literatuur als Alice in Wonderland. Ze illustreerde zelfs een hedendaagse roman: Zijde van Alessandro Baricco en het boek der boeken: de Bijbel. In Een Bijbel vind je ook expressieve, krachtige portretten. De illustraties van Rébecca Dautremer zijn zeer poëtisch en inspirerend, meestal met een vleugje humor. Ze experimenteert graag en probeert elke keer nieuwe dingen uit ze noemt zichzelf een knutseltype. De meeste illustraties van Rébecca zijn geschilderd in gouache (plakkaatverf), een vrij mat medium. Daarom werkt ze met contrasten om illustraties levendig te maken. Rébecca Dautremer woont in Parijs met haar man Taï-Marc Le Thanh en haar drie kinderen. Ze maakte een aantal boeken samen met haar man, onder andere Yeti en Elvis. Er waren eerder al twee tentoonstellingen van Rébecca in Villa Verbeelding te zien: Het geheime dagboek van Klein Duimpje en Een Bijbel. Ze begeleidt samen met Carll Cneut de Summerschool Villa Verbeelding Over haar zelfportret In haar zelfportret beeldt Rébecca zichzelf tegelijk mannelijk en sensueel uit. Maar er is meer: als je goed kijkt, zie je dat er een lijntje loopt rond de onderkaak van Rébecca. Het is een soort deurtje onder haar mond. Als je het deurtje wegneemt, komen er vreselijke tanden tevoorschijn.

6 Ann De Bode ( 1956, Belgisch-Congo) Ann De Bode volgt Graduaat Publiciteit in het Sint-Maria Instituut in Antwerpen, waar ze later ook zelf zal lesgeven. Daarnaast werkt ze een tijdje voor verschillende reclamebureaus. Haar carrière als kinderboekenillustrator start in de jaren 90, wanneer ze bekend raakt door de Hartenboeken- reeks: tien prentenboeken met auteur Rien Broere over emotionele thema s als scheiden, pesten, dood en angst. Deze succesvolle reeks verschijnt in twaalf talen. Inmiddels heeft zij al meer dan 200 boeken geïllustreerd. Momenteel werkt ze voor uitgeverijen in binnen- en buitenland en maakt cover- en binnentekeningen bij het werk van diverse auteurs. Ann de Bode maakt graag gebruik van collages en computer ( in laagjes opgebouwd digitaal knip-en plakwerk ), maar wordt vooral geassocieerd met haar bijzondere techniek die erg in de smaak valt bij een jong publiek. Ze maakt namelijk figuurtjes in fimo (een soort boetseerpasta van polymeerklei) die ze in scène opstelt, bakt en fotografeert. Zo creëert ze een heel eigen wereld. In 2009 publiceert ze Mijn familie: een reis door de tijd, waarin je het familieleven ziet evolueren doorheen de tijd. Ann De Bode kreeg vijfmaal op rij de Publieksprijs van de Picturale in Ronse, een tweejaarlijkse tentoonstelling van alle Vlaamse illustratoren. Haar zelfportret stopte ze in een sigarenkistje. Het hing een tijdlang in haar huis. Als het deurtje dicht was, wisten haar huisgenoten dat ze Ann beter met rust konden laten.

7 Jan De Kinder ( 1964, Dendermonde) Jan De Kinder studeerde Toegepaste Grafiek en Illustratie aan Sint-Lucas Brussel en volgde een opleiding Tekenkunst aan de Stedelijke Academie van Leuven. Nu is hij beeldend kunstenaar en werkt hij als zelfstandig illustrator van kinderboeken en -tijdschriften. Hij illustreert voornamelijk boeken van andere auteurs. In 2002 debuteerde hij met een zelfgeschreven prentenboek Mathilde, dat later vertaald werd in het Deens en het Koreaans. Het juryrapport van de Picturale in Ronse 2003 klonk toen al veelbelovend: De Kinders werk valt op vanwege de directe vertelkracht van de illustraties, de sterke sfeerschepping en de weergave van emoties. Dit prentenboek is een indrukwekkende stap in zijn ontwikkeling als illustrator en laat vermoeden dat de toekomst nog bijzonder treffend werk van hem in petto heeft. De lievelingskleur van deze Vlaamse illustrator is rood in alle schakeringen. Deze kleur verwerkt hij in Rood, of waarom pesten niet grappig is (2013). Het Gevolg heeft van dit boek een theatervoorstelling gemaakt die begin 2019 in de zalen te zien is. In 2016 verscheen Ben je bang in het bos, Grote Wolf? Zijn werk werd al in 14 talen vertaald.naast tekenen en schrijven heeft Jan een passie voor eenwieleren, circus, (straat)theater, improvisatie, clownerie en vertellen. Over zijn zelfportret Dit zelfportret is een studie in hoe mijn kwetsbaarheid weer te geven. Verder geef ik er geen betekenis aan. Het is wat het is. Het oordeel is aan de toeschouwer. Foto Steven Massart

8 Ephameron (pseud. voor Eva Cardon, 1979, Leuven) Eva Cardon behaalde meestergraden in de Schilderkunst en de Illustratieve Vormgeving, en doceert momenteel Illustratie en Beeldverhaal aan twee kunsthogescholen in Vlaanderen. Ze werkt aan een doctoraat in de Kunsten waarvoor ze de artistieke autobiografie in het beeldverhaal onderzoekt. Onder haar pseudoniem Ephameron (= het vluchtige, veranderlijke) publiceert ze illustraties in o.a. The New York Times, De Standaard, De Tijd en Knack Weekend. Ze neemt deel aan en cureert tentoonstellingen over de hele wereld. Eva Cardon doet onbevangen maar indringend verslag van de poëtische, gevoelige binnen-en buitenkant van onze alledaagse wereld, en documenteert intieme en onopvallende drama s die samen een leven vormen. Vaak bereikt ze met bewust karige middelen een maximaal effect door verschillende technieken en materialen (collage, tekening, digitale print, zeefdruk) te combineren. Ze brengt zines uit in eigen beheer met werk van zichzelf en anderen. Weg (2010), haar eerste beeldverhaal wordt unaniem positief onthaald. In haar beeldroman Wij Twee Samen, brengt ze een reeks portretten van haar vader die op zijn 56 ste getroffen wordt door afasie en daarna dement wordt. In (On)voltooid verleden tijd (2016), een boek dat via WhatsApp tot stand kwam samen met Arnon Grunberg, voorziet Ephameron Grunbergs tekst van illustraties. Over haar zelfportret Vroeger maakte ik vaker zelfportretten. Met de leeftijd zit ik minder vast in mijn eigen kleine wereld en geef ik liever weer wat er rondom mij gebeurt. Langzaamaan sluipt er ook fictie in mijn werk. Maar mijn liefde voor figuratie zal waarschijnlijk nooit verdwijnen, ik grijp er altijd naar terug. Ik gebruik mezelf vaak als referentie voor bepaalde houdingen. Voor deze tekening in de monotypetechniek werkte ik snel, de verhoudingen binnen het gezicht kloppen niet. Ik wilde een gevoel vangen. De vingerafdrukken zijn van mijn zoontje van vier dat erop stond om het blad voor me vast te houden. Zo werd het een samenwerking.

9 Merel Eyckerman ( 1981, Turnhout) Merel Eyckerman studeerde in Hasselt af als meester illustratief ontwerpen. Sinds 2003 is ze illustrator en archeologisch tekenaar. Vandaag woont ze in Bevel met haar man, illustrator Benjamin Leroy, en hun zoontje. Merel heeft al een dertigtal boeken geïllustreerd, waaronder kartonboekjes (Konijn en Zus willen de grootste zijn en Konijn en Zus maken ruzie met tekst van Brigitte Minne), prentenboeken (Welterusten, Fietje en Iedereen prinses), poëzie (Waar ik ben) en boeken voor eerste lezers (Op kamp in de tuin). Ze maakt illustraties voor (prenten)boeken, tijdschriften, educatieve uitgaven en kranten. Daarnaast maakt ze wetenschappelijke illustraties voor archeologisch onderzoek. Haar boeken zijn vertaald in onder meer het Frans, Engels, Russisch, Hongaars, Spaans en Koreaans. In Jij tussen vele anderen bundelt Merel de krachten met jeugdauteur Siska Goeminne. Het boek kreeg grote respons in binnen-en buitenland. Het werk van Merel is sfeervol en oogt vaak lief, het kenmerkt zich door elegantie en grote precisie. Ze is dol op kleur, vormgeven en creëren. Haar kleurgebruik is dan ook opvallend: het lijkt zacht, maar is tegelijk weldoordacht. Bovendien durft ze weleens met verhoudingen spelen, wat een extra dynamiek verleent aan haar illustraties. Hoewel haar illustraties heel herkenbaar zijn, verrassen ze door bijzondere details en subtiele grapjes. Over haar zelfportret Haar zelfportret maakte zij samen met haar man Benjamin Leroy. Ze werkten er samen aan op een dag dat de computer uit lag. Merel tekende figuurtjes uit haar boeken in haar hoofd en Benjamin die uit zijn boeken. In het gemeenschappelijk deel zit onder andere hun zoontje. Foto Eveliene Deraedt

10 Mylo Freeman ( 1959, Den Haag) Mylo Freeman is een illustrator en prentenboekenmaker van Nederlands-Amerikaanse afkomst. Ze groeide op in Den Haag en studeerde af in de richting illustratie aan de Rietveldacademie in Amsterdam, waar ze ook woont en werkt. Eerst tekende ze voor tijdschriften (Viva, Psychologie Magazine). De geboorte van haar eerste zoon inspireerde haar tot het schrijven en illustreren van haar debuut Potje! (1997): een kleurrijk, grappig en expressief vormgegeven verhaal over een klein, lief zwart jongetje dat midden in het oerwoud in het bonte gezelschap van wilde dieren kennismaakt met een mooi blauw potje. Het leverde haar meteen de Kiekeboekprijs op. Inmiddels heeft Mylo een vijftigtal prentenboeken op haar naam staan, waaronder de reeks over Arabella, een donker prinsesje met een sterke wil. Het eerste boek, Prinses Arabella is jarig, werd bekroond met een Leespluim. Ondertussen zijn er al meer dan tien boeken over Arabella verschenen. Mylo geeft workshops en muzikale voorstellingen. Ze is voorzitter van Stichting3, een stichting die door kinderboekenfestivals en voorleeswedstrijden de diversiteit in het kinderboek wil stimuleren. In zijn recensie van Een plekje voor welpje benadrukt Jan Vancoillie hoe indrukwekkend Mylo werkt met ecoline: Door de vloeibare aquarelverf aan te brengen op een vochtige ondergrond laat ze de kleuren uitwaaieren, waardoor de savanne lijkt te zinderen in de bloedhete zon of in vuur en vlam staat als de zon ondergaat in waaiers van rood en paars. Over haar zelfportret Op haar zelfportret beeldde Mylo zichzelf af met Prinses Arabella in haar armen, in haar typische kleurrijke stijl.

11 Pieter Gaudesaboos ( 1979, Brugge) Pieter Gaudesaboos studeerde vrije grafiek, grafische digitale vormgeving en fotografie in Gent. Sinds 2000 werkt hij als zelfstandig illustrator, auteur en vormgever. Dankzij zijn eigenzinnige stijlexperimenten slaagt Pieter erin om zichzelf telkens opnieuw uit te vinden. Zijn kijk op de werkelijkheid zit vol fantasie en humor. De speelse, originele verhaalthema s die daaruit voortvloeien maken dat een Gaudesaboos alle leeftijden aanspreekt. Met zijn debuut Roodlapje (2003) liet Pieter zich meteen opmerken als een zoekend en vernieuwend talent. Hij kreeg er een Boekenpluim voor en het boek werd genomineerd voor de Gouden Uil Jeugdliteratuur. In zijn zoektocht naar een eigen beeldtaal zet Pieter de tekst niet naast of bovenop de illustratie, maar integreert hij tekst en beeld tot één geheel. Fotografie, illustratie én typografie zijn evenwaardig. Aanvankelijk werkte Pieter veel met foto s (Negen schijfjes banaan op zoek naar een plekje om te slapen; piano) en associatieve collages (Hoe oma plots verdween). Gaandeweg ging hij meer digitale technieken gebruiken (Tommie en de torenhoge boterham). Door zijn liefde voor oude prentenboeken en versleten speelgoed behoudt zijn werk een nostalgische sfeer. Typerend voor Pieters aanpak is zijn spel met de grenzen tussen fantasie en realiteit. Hij slaat bruggen tussen realisme en absurdisme, tussen fictie en werkelijkheid. De prentenboeken van Pieter werden meermaals bekroond met Boekenwelpen en Boekenpluimen. In 2008 ontving hij samen met Sabien Clement de Gouden Uil Jeugdliteratuur voor Linus en in 2010 kreeg hij de Publieksprijs voor beste boekcover voor Het Boek van Mannetje Koek. Over zijn zelfportret Ik werk momenteel aan een boek over dieren. Op de dag dat ik dit zelfportret tekende was ik net bezig met de tekening van een toekan en een theepot. Foto Eveliene Deraedt

12 Isabelle Geeraerts ( 1979, Leuven) Tekenen is altijd Isabelles ding geweest. Veel meer dan verf voor Sinterklaas, kleurpotloden voor Kerstmis en wasco s voor de verjaardag stond er niet op haar verlanglijstje. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Isabelle na haar studies Pol&Soc koos voor een opleiding grafische vormgeving en illustratie aan de Hogeschool Sint-Lucas in Gent. Gedurende bijna 10 jaar leerde Isabelle de kneepjes van het vak in een communicatiebureau. Nu werkt ze voor zichzelf en probeert ze van haar passie, illustreren, haar hoofdberoep te maken. Beelden maken die de mensen doen dromen, stilstaan, lachen of zelfs huilen. Of het nu een logo, een brochure, een poster, een prent of een boek is. Vanuit een positieve kijk op de wereld, steeds met een knipoog én met inhoud. Isabelle Geeraerts illustreerde de voorbije jaren boeken van Brigitte Minne, Twiggy Bossuyt en Jonas Boets (Alles begon, 2017). In 2016 verscheen Hij komt, hij komt, die lieve goede Sint, een kijk- en zoekboek met cd, boordevol sinterklaasliedjes. Opvallend is dat de pieten in het boek allerlei kleuren krijgen door hun werk met bloem, chocolade, verf enz. Over haar zelfportret Naast mijn dagelijkse illustratiewerk volg ik vrije grafiek aan de kunstacademie. Ik vind het geweldig dat de technieken daar zo traag zijn. Krassen, gutsen, snijden, rollen, afdrukken en weer opnieuw. Geen strakke deadlines of opmerkingen van klanten. Voor mijn zelfportret etste ik met een droge naald op mica. Het masker is linodruk. Samen dus een combinatie van diep- en hoogdruk. Ik heb mezelf afgebeeld tussen mijn tekenmateriaal, met een kopje koffie en natuurlijk ook véél planten. Het liefst van al zou ik ons huis willen omtoveren tot een echte jungle. En dat masker? Ik heb wat geëxperimenteerd met maskers op de academie. De combinatie van zo n masker op een statig portret vind ik best grappig. En dat wou ik dus wel eens op mezelf uitproberen.

13 Ingrid Godon ( 1958, Wilrijk) Als kind al zat Ingrid Godon altijd te tekenen. Aan de Academie voor Schone Kunsten van Lier werd haar talent opgemerkt door één van haar docenten. Ze slaagde erin om van tekenen haar beroep te maken en ging aan de slag als freelance illustrator. In één van haar vele opdrachten voor de educatieve uitgeverij Averbode riep ze in 1995 de dierenfiguren Nellie en Cezar in het leven. Het duo werd al snel bekend en is nog steeds erg geliefd bij kleuters en leerkrachten. In 2011 tekende Ingrid Godon een bijzondere reeks kinderportretten. Die vormde samen met teksten van Toon Tellegen een ingetogen geheel in het filosofische prentenboek Ik wou (Lannoo). Na deze succesvolle samenwerking volgden Ik denk (2014) en Ik moet (2016). De tentoonstelling in Villa Verbeelding combineert portretten uit Ik wou en Ik moet waarvoor ze zich liet inspireren door oude familiefoto s en studioportretten. Voor Wachten op Matroos kreeg ze samen met auteur André Sollie een Gouden Griffel en nog een Boekenpauw en Boekenwelp. Later volgden talloze nominaties en bekroningen in binnen- en buitenland. Ze won meerdere Boekenpauwen, Vlag en Wimpels en een Special Mention Ilustrarte voor Ik denk (2016). Haar werk is te zien tijdens Ilustrarte 2018 in Lissabon in een grote eigen tentoonstelling. In de loop van haar carrière bleef Ingrid Godon zoeken naar een eigen stijl en experimenteren met nieuwe technieken. Met welke materialen ze ook werkt, van haar werk gaat steeds een intimiteit en poëtische kracht uit. Over oude foto s Als kind al zat ik te snuffelen in schoenendozen met oude foto s. Mijn vader maakte mooie zwart-wit foto s en had een doka. Als tiener kocht ik zelf boeken met oude portretfoto s. De versteende poses van deze oude portretten, die momentopname in het leven van deze mensen intrigeerde mij. Naar mensen kijken is mijn tweede natuur. Ik ben altijd in mijn hoofd aan het tekenen.

14 Ingrid Godon ( 1958, Wilrijk) Over haar zelfportret Ik heb voor deze galerij geen nieuw portret gemaakt. Ik had nog een mooi zelfportret van een paar jaar geleden in de la liggen, uit het boek Ik moet. Daarvoor had ik me geïnspireerd op een oude foto van mezelf als vierjarige kleuter, in een ongemakkelijk roze pakje met een opgestikt kruisjesmotief. Die foto is destijds gemaakt voor het blad Het Rijk der Vrouw. Wat mij vooral treft was de ongemakkelijke houding die ik aanneem, het introverte van mijn blik. Ik ben altijd een erg verlegen kind geweest, en eigenlijk ben ik dat nog altijd. Oké, het is er misschien een tikje op vooruitgegaan (lacht). Maar toch. (De Morgen, interview door Patrick Jordens, 10/04/2018).

15 Benjamin Leroy ( 1980, Neerpelt) Benjamin Leroy studeerde in 2003 af aan de Provinciale Hogeschool in Hasselt en ging meteen aan de slag als illustrator. Het werk van Benjamin Leroy kenmerkt zich door een speelse mix van emotie, humor en absurdisme. Hij bouwt zijn tekeningen graag op in lagen, zodat je als lezer steeds iets nieuws kan ontdekken, liefst in een klein verborgen hoekje. Een detail uit de tekst is voor hem een dankbare aanleiding om in zijn illustratie een eigen verhaal mee te vertellen. Sommige van zijn illustraties zijn bijna zoekplaten. Leuk om weten is dat hij zijn konijn Frits in al zijn boeken probeert te verstoppen. Zijn werk is vaak uitbundig en fragiel tegelijk, het kent een grote verscheidenheid en heeft tegelijk een sterk persoonlijke handtekening. In 2004 debuteert hij met vrolijke en herkenbare tekeningen bij een nieuwe uitgave van Ed Francks klassieker Met de kont tegen de krib. In de jaren daarop illustreert hij veel non-fictie voor kinderen waarbij hij de ernst van de informatieve tekst aanvult met een humoristisch accent. Samen met schrijver/dichter/theatermaker Jaap Robben maakte hij de dichtbundel Zullen we een bos beginnen? en het kinderboek De Zuurtjes. Zijn zelfportret maakte hij samen met zijn vrouw Merel Eyckerman. Ze werkten er samen aan op een dag dat de computer uit lag. Benjamin tekende figuurtjes uit zijn boeken in zijn hoofd en Merel uit haar boeken. In het gemeenschappelijk deel zit onder andere hun zoontje. Foto Malou Swinnen

16 Kris Nauwelaerts ( 1958, Kolwezi) Na zijn studie grafiek en schilderkunst aan de Hasseltse academie, maakt Kris Nauwelaerts illustraties voor diverse auteurs, uitgeverijen en tijdschriften. Zijn tekeningen worden gesmaakt door kinderen van alle leeftijden. Bij het schrijven en illustreren van zijn prentenboeken put hij uit een veelheid aan artistieke middelen, waaronder ook digitale tekenprogramma s. In 1989 wint hij de prijs van de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen voor Als Lotte onzichtbaar wordt. In 1996 verschijnt het prentenboek Bolle Klo waarvoor hij ook zelf de tekst schreef, gevolgd door Ruiten Klo. Sinds 2003 geeft Kris les aan de PXL-MAD School of Arts te Hasselt in de opleiding Illustratieve Vormgeving. In 2015 behaalde hij een doctoraat in de Beeldende Kunsten waarin hij de relatie beschrijft tussen prentenboeken en de ontwikkeling van de beeldende geletterdheid bij de jonge lezer. In het kader van dit onderzoek maakte hij samen met Ed Franck de prentenboeken Prinses Anna (2010) en Op zoek naar mij (2013). Op zoek naar mij is een mooi verhaal dat thema s als adoptie en kunst voor kinderen bespreekbaar maakt. De aandachtige lezer kan in de illustraties de stijl van grote kunstenaars herkennen (Escher, Monet, Picasso, Magritte, Miró, Dalí, ). Zo stimuleert het boek visuele geletterdheid bij kinderen op een speelse manier.

17 Wout Olaerts ( 1967, Genk) Wout studeerde grafisch ontwerp en illustratie in Sint Lucas Gent, en is sinds 1990 freelance illustrator en ontwerper. Wout heeft nood aan afwisseling. Daarom maakt hij naast zijn illustraties ook beeldend en grafisch werk en geeft hij les als docent illustratie bij PXL-MAD School of Arts. In zijn werk verwerkt hij al die indrukken, onder meer via collagestijl en een mix van verschillende technieken. Wout experimenteert graag en stimuleert ook zijn studenten om te werken met alternatieve materialen, bijvoorbeeld uit een doe-het-zelfwinkel. Wout vindt heel vaak dat de lijnen die je trekt in een schets, veel van hun levendigheid en kracht verliezen in een nette illustratie. Daarom gebruikt hij geregeld zijn schetsen om af te drukken in een boek. In de Wonder- kamer van Villa Verbeelding is het kijkkastje van Wout permanent te zien, met o.a. schetsen, foto s en voorwerpen met een verhaal achter. Wout bewondert de tekeningen van Simon en Casper, zijn tweeling met een licht mentale handicap. De tekeningen zijn zo sterk dat Wout ze al verwerkt heeft in zijn eigen illustraties. In 2006 won Wout de White Raven Award voor Kol, poes, rat, uil en raaf. Het juryverslag prijst zijn mix van technieken: The highly imaginative tale about four animals and a little witch describes recognizable emotions for children. The author knows how to tell a funny and engaging story for beginning readers with only one-syllable words. The modern, appealing mixed-media illustrations complete the story.

18 Fatinha Ramos ( 1977, Aveiro, Portugal) Illustrator Fatinha Ramos was nog maar 8 jaar toen ze haar eerste portrettententoonstelling hield in het Child Orthopedic Hospital in Coimbra, Portugal. Daar toonde ze haar tekeningen van de dokters en verpleegkundigen. Na haar studies grafisch ontwerp in Porto verhuisde Fatinha naar Antwerpen. Haar werk was al te zien in kinderboeken en artikels, op covers en posters, in reclame en animatie. Het eerste kinderboek waarvoor ze illustraties maakte was Op zoek naar Yori uitgegeven door Studio Sesam. In opdracht van het Museum of Modern Art in New York maakte ze illustraties voor het kinderboek Sonia Delaunay: A Life of Color. Op de Frankfurter Buchmesse 2017 kreeg ze hiervoor de Excellence Award in de categorie Original Children s Picture Book. Kleur en beweging zijn constanten in het werk van Fatinha. Ze laat zich inspireren door Portugal met fel licht, warme kleuren en veel wind. Wat ook opvalt zijn de fysieke proporties van de personages. Dat zie je goed in Ik ben heel veel liefde (2017) met tekst van Wally De Doncker. Daarover zegt Fatinha: We zijn allemaal uniek. Ik vind het heel belangrijk dat kinderen dat al van kleins af aan meekrijgen. In mijn tekeningen probeer ik dit vooral mee te geven in het fysieke. Mijn personages hebben lange nekken of lange armen, ze zijn uit proportie. Sommige kinderen vragen: waarom hebben zij zo n lange nekken? Je toont hen dat mensen allemaal anders zijn. Zo wil ik ervoor zorgen dat kinderen meer openstaan voor andere kleuren en vormen. Over haar zelfportret Die gevangen goudvis symboliseert hoe ik me vroeger voelde: nooit echt op mijn plaats. Tegelijk verwijst hij naar mijn geboortestadje Aveiro in Portugal, dat helemaal omringd is door water. Ik ben verliefd op water! Anderzijds wilde ik graag een licht personage tonen, daarom heb ik haar een beetje doen zweven. Want ik ben een dromerig iemand en zie magie in alles. Ik heb gezocht naar een samenspel van hoe ik me vroeger voelde en vandaag, en van droom en werkelijkheid. (De Morgen, interview door Patrick Jordens, 10/04/2018). Foto Robbie Depuydt

19 Mélanie Rutten ( 1974, Leuven) Mélanie Rutten werd geboren in België, maar bracht haar jeugd door in Centraal-Amerika en Afrika De omgeving daar zorgde voor een band met de natuur die vaak terugkomt in haar werk. Als adolescent vestigde Mélanie zich in Brussel waar ze fotografie studeerde. Illustratie leerde zij zich eerst zelf aan, later volgde ze cursussen en workshops, onder andere bij Kitty Crowther in In 2006 biedt zij haar project Mitsu aan bij de Franse uitgever MeMo. Het begin van een lange samenwerking. Achtereenvolgens verschijnen Mitsu, un jour parfait (2008), Öko, un thé en hiver (2010), Eliott et Nestor, l heure du matin (2011) en Nour, le moment venu (2012). De vier titels vormen een vierluik rond de seizoenen. Allerlei dieren met menselijke trekken bevolken een kleurrijk universum waarin de natuur centraal staat. Dan volgt een trilogie die begint met L ombre de chacun (2013) dit is voorlopig het enige boek van Mélanie dat in het Nederlands ver- taald is (Nooit meer bang, 2014). La source des jours (2014) en La forêt entre les deux (2015) maken het drieluik vol. Meer recent verscheen Ploc (2017). Kenmerkend voor de stijl van Mélanie is een mix van verschillende technieken: tekening en collage (met foto s en verknipt papier), uiteenlopende materialen als grafietpotlood, Chinese inkt, kleurpotloden, viltstiften, aquarel, brou de noix, die gecombineerd worden tot unieke beelden. In de zomer van 2019 organiseert Villa Verbeelding een tentoonstelling over het werk van Mélanie Rutten. Over haar zelfportret De typische stijl van Mélanie Rutten zie je terug in het zelfportret dat ze maakte voor deze tentoonstelling: een combinatie van materialen, kleurrijk en met elementen uit de natuur.

20 Tom Schamp ( 1970, Brussel) Tom Schamp groeide op in Brussel en studeerde daar Toegepaste Grafiek aan Sint- Lukas. Daarna trok hij voor een jaar naar Polen om zijn opleiding verder te zetten. Daar ontwikkelde hij een eigen stijl via opdrachten in reclame en communicatie. Tegenwoordig schildert Tom vooral met acrylverf op karton en bewerkt zijn ontwerpen daarna met de computer. Zijn stijl is kleurrijk, alsof zijn kinderlijke blik de wereld mooier kleurt. Tom Schamp werkt voor een zeer breed publiek. Velen kennen hem van zijn werk voor tijdschriften en kranten als Humo en De Standaard of van zijn affiches voor de Boekenbeurs. Hij ontwerpt ook wenskaarten, verpakkingen of postzegels. Maar boven alles is hij de laatste jaren illustrator van kinderboeken in binnen- en buitenland. In het werk van Tom Schamp is het altijd feest. Let er maar eens op hoe vaak je slingers en koekjes ziet opduiken in zijn beelden! Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik vooral voor kinderen werk. Zelf ben ik helemaal niet zo een feestbeest, maar kinderen kunnen nog helemaal opgaan in een feest. Ik vind dat ook een tekening genereus moet zijn, gul. Dat kan je doen door er veel details in te stoppen, of veel van jezelf, maar ook door het onderwerp: feest, eten en drinken. En wat die koekjes betreft, ik ben wel een snoeper, ja Over zijn zelfportret Het woord LOBO in dit zelfportret is een verwijzing naar lobotomie: een in onbruik geraakte therapie bij psychiatrische patiënten waarbij bepaalde zenuwen in de hersen werden doorgesneden of delen van de hersenen werden verwijderd. Eerst was er de boomstamschijf met een barst. Die leidde naar een portret waarbij de barst verwijst naar de deze psychiatrische behandeling van de vorige eeuw. Foto Eveliene Deraedt

21 Tom Schoonooghe ( 1973, Mortsel) Tom Schoonooghe studeerde Toegepaste Grafiek en Illustratie aan het Sint-Lucasinstituut in Antwerpen. Door de lessen van Tom Schamp kreeg hij zin in meer illustratiewerk. Na zijn studies werd Tom één van de laureaten van de illustratiewedstrijd Vlaamse Reuzen. Dat was volgens Tom de start van zijn carrière als illustrator. Er volgden heel wat tekenopdrachten voor tijdschriften als Flair en Libelle en hij kwam in contact met de uitgeverswereld. In 2001 kreeg Tom voor zijn eerste prentenboek Houd de dief!, de Boekenpluim. In zijn volgende boeken experimenteerde hij met nieuwe stijlen. Hij had ook een wekelijkse kinderrubriek op Ketnet, waarin hij tekentips gaf. Tom maakt ook eigen prentenboeken. In het sticker- en verhalenboek Mijn stad combineert hij verhalen, weetjes en tekeningen over wereldsteden. De illustraties zijn niet helemaal af en vormen daardoor een uitnodiging aan kinderen om in het boek te kleuren, plakken en schrijven. Tom Schoonooghe houdt van felle potloodkleuren. Zijn illustraties zijn vrolijk, speels en hebben vaak een dubbele bodem. In zijn lijnvoering is de invloed te zien van kunstenaars als Miro en Picasso. Over zijn zelfportret Ik heb altijd chaos in mijn hoofd en moet soms een gevecht leveren om alles een beetje te ordenen. Potlood, pen en papier zijn de bijna enige wapens die ik heb om dat hoofd van me binnen de omtreklijnen te houden Soms ontsnapt er een figuurtje dat jongleert met hersenspinsels, fijn voor de kijker, soms vermoeiend voor mezelf en mijn omgeving, goed voor inspiratie voor een boek of andere tekenopdracht! Techniek: voor deze prent tekende ik met een vulpen van Caran d Ache op 50 % katoenpapier van Fabriano. Het bruine papier is erg oud en verkleurd. Illustratie en papier werden in Photoshop samengevoegd.

22 Yoeri Slegers ( 1985, Tongeren) Yoeri Slegers studeerde af in Illustratieve Vormgeving aan de Provinciale Hogeschool in Hasselt. Hij werkt graag met een combinatie van materialen: verf, kleurpotloden, stiften, vetkrijtjes, enz. Hij deelt zijn kunnen graag met anderen door workshops te geven. Het eerste boek dat Yoeri Slegers illustreerde was De vlieger van Inge Misschaert in Daarna volgden onder meer de Naat-boekjes van Joke Guns. Het eerste boek dat hij zelf ook schreef was Wat als er geen koekjes meer waren? uit Recente boeken van Yoeri zijn Er zit een tijger in mijn tuin (2016), Papa is te groot voor ons huis (2017) en Het grote dierentuin tandenborstelboek (2017). Over zijn zelfportret De boot is wit, alles is wit tot je het in begint te kleuren. De boot is het begin dat me brengt naar mijn resultaat. De hengel... wie weet wat ik naar boven haal. De tijger is een verwijzing naar mijn boek Er zit een tijger in mijn tuin maar ook naar Life of Pi. Dat verhaal heb ik altijd prachtig gevonden. Een jongen die fantasie gebruikt en een wereld schept. De sterren plukken: als illustrator ben ik nog maar pas bezig, ik reik nog altijd verder en verder. Mijn grootmoeder is ook onlangs overleden zij is een extra ster aan de hemel. Ze was mijn grootste fan dus ze staat er tussen. Ik die naar boven wijs is bovendien hoe ik inspiratie krijg: ik ben redelijk druk en afgeleid, maar op een wandeling of rustig moment borrelen de meeste ideeën naar boven. Foto Inge Moermans

23 André Sollie ( 1947, Mechelen) André Sollie studeert grafiek aan het Sint- Lukasinstituut in Brussel. In 1970 gaat hij aan de slag als graficus, al gaat hij zich steeds meer toeleggen op lay-out en illustraties. Zijn eerste covers voor jeugdboeken tonen vaak realistische portretten in zachte kleuren. Maar met de jaren evolueert zijn stijl sterk. Zijn illustraties worden minder levensecht en romantisch, maar karikaturaler, strakker en subtiel humoristisch. André experimenteert met pen en inkt, collage, penseel en inkt, Zijn eerste dichtbundel voor jongeren, Soms, dan heb ik flink de pest in (1986) is een goed voorbeeld van die nieuwe stijl. De verhouding tussen illustreren en zelf schrijven verandert ook door de jaren: Eerst was ik een tekenaar die het fijn vond af en toe ook te schrijven. Een gedicht, een verhaaltje, een liedjestekst... Nu beschouw ik mezelf eerder als een schrijver die ook wel graag tekent. De schrijver André Sollie is vooral een dichter, maar hij schrijft ook kortverhalen, liedjesteksten, scenario s voor televisie, enz. Zijn poëzie wordt door de jaren vrijer van vorm (zonder rijm, bijvoorbeeld), maar een bijzondere mix van humor, ernst en weemoed komt altijd wel terug. Ook in zijn verhalen en prentenboeken. André won meermaals belangrijke prijzen voor zijn werk, o.a. een Boekenwelp en verschillende Boekenpauwen. De Prijs van de Vlaamse Gemeenschap kreeg hij voor Jeugdliteratuur voor Een raadsel voor Roosje (2007). Een bijzondere vermelding verdient Wachten op matroos, een prentenboek voor jongere kinderen dat hij in 2000 met illustrator Ingrid Godon uitbracht. Zij wonnen er samen een Gouden Griffel voor. André Sollie tekent de laatste jaren niet meer. Maar hij wou wel graag deelnemen aan De mooisten van het land. Zijn zelfportret sierde ergens in de jaren 80 de cover van Top, een jongerenmagazine van Uitgeverij Averbode.

24 Thé Tjong-Khing ( 1933, Purworedjo, Indonesië) Thé Tjong-Khing is een van de meest gelauwerde illustratoren van de Lage Landen. In 2008 hield Villa Verbeelding als eerste in België een tentoonstelling over zijn werk, met illustraties voor bundels van sprookjes en mythes en voor de boeken van Vos en Haas. Thé Tjong-Khing groeide op in Indonesië in een grote Chinese familie. Zijn vader baatte een bioscoop uit. Khing tekende filmsterren en bedacht zijn eigen films. De film heeft zijn latere tekenstijl zeker beïnvloed. Na zijn kunststudies in Indonesië kwam Khing in 1956 naar Nederland om er verder te studeren aan de Kuntnijverheidsschool. Hij werkte eerst als striptekenaar in de studio van Maarten Toonder. Al snel stapte hij over op het illustreren van kinderboeken. Door de jaren heen illustreerde Khing werk van de grootste Nederlandse auteurs. In Vlaanderen is hij vooral bekend door zijn tekeningen van Vos en Haas in de boeken van Sylvia Vanden Heede en door zijn veelgeprezen woordeloze prentenboeken: Waar is de taart?, Picknick met taart, Verjaardag met taart, Kunst met taart. Khing won drie Gouden Penselen, een Zilveren Penseel en de Wouterse Pieterse Prijs voor Waar is de taart? Het boek Koek koek Vos en Haas werd bekroond met de Gouden Uil Prijs van de Jonge Lezer. In 2010 kreeg Khing de Max Velthuijs-prijs voor zijn volledige oeuvre. Khing tekent graag mensen. Om die te kunnen tekenen, gebruikt hij drie spiegels en is hij zijn eigen model. Liefst tekent hij geheimzinnige illustraties en graag accentueert hij tegenstellingen of het onlogische in een verhaal. Hoewel humor niet het uitgangspunt is, zijn zijn tekeningen vaak grappig. Over zijn zelfportret Lijkt het een beetje? Foto Eveliene Deraedt

25 Leo Timmers ( 1970, Genk) Kleur, beweging, humor en geestige ideeën komen terug in al het werk van Leo Timmers. Na zijn studies publiciteit en grafische vormgeving maakte Leo Timmers illustraties voor de reclamewereld en voor tijdschriften als Knack en Humo. Intussen legt hij zich vooral toe op eigen prentenboeken, die hij zelf bedenkt, schrijft en tekent. Leo Timmers wil sterke verhalen vertellen, met enkele woorden en vooral krachtige beelden. Elk verhaal heeft een typerend en intens kleurenpalet. De taferelen zijn vrolijk en druk. Transportmiddelen en dieren zijn een centrale rol in het werk van Leo Timmers: Wie rijdt?, Boem, Garage Gust, Diepzeedokter Diederik, Een hond is het hoofdpersonage in Meneer René (losjes geïnspireerd op het werk van René Magritte) en een kat in Een huis voor Harry. De boeken van Leo Timmers zijn vertaald in meer dan 25 talen. In 2018 werkt Leo 25 jaar als schrijver en illustrator van kinderboeken. In Bibliotheek Genk loopt tot en met 25 augustus 2018 een expo over zijn werk. Over zijn zelfportret Dit portret maakte ik in opdracht van Gecko press, een uitgeverij van kinderboeken in Nieuw-Zeeland. Naar aanleiding van de publicatie van de Engelstalige editie van Garage Gust publiceerden ze een interview met me en ze wilden daar een zelfportret bij. Ik heb geprobeerd om een zo puur, eenvoudig en eerlijk mogelijk portret te maken. Geen toeters en bellen, geen kleur, geen techniekjes of maniertjes, maar direct en spontaan. Ik heb enkele testjes gemaakt, en dan stond het er op enkele seconden op. Bevrijdend!

26 Marit Törnqvist ( 1964, Uppsala, Zweden) Marit Törnqvist debuteerde na haar studies aan de Rietveld Academie in Amsterdam met illustraties in Daar komt de tijger, een bundel gedichten van Hans en Monique Hagen. Marit bracht als kind (en nu nog steeds) haar zomers door in Zweden. Het Zweedse landschap is duidelijk aanwezig in haar werk. Zo kwam het dat ze al in 1989 Een kalf valt uit de hemel van Astrid Lindgren mocht illustreren. Vanaf 1995 verschijnen haar eerste eigen prentenboeken (Klein verhaal over liefde, Wat niemand had verwacht) waarin ze sfeervolle verhalen brengt, vaak vertrekkend vanuit een krachtige eenvoud maar met veel ruimte voor fantasie, poëzie en humor. Vaak gaat van Törnqvists prenten een nostalgische sfeer uit (Fabians feest). Dankzij de precisie van haar vormgeving komen haar figuren realistisch, verfijnd en breekbaar uit de verf. Zelfs als ze uitbundige taferelen illustreert, is haar kleurenpalet zacht en warm. De laatste tijd is Marit erg begaan met het lot van vluchtelingen in Zweden. Haar donkere zelfportret maakte Marit toen ze zich zorgen zat te maken over hen. Over haar zelfportret Deze prent is voor 100 (exclusief verzendkosten) te koop. Minimaal de helft van de opbrengst gaat naar vluchtelingen in Zweden die ik help. Voor een deel zijn het uitgeprocedeerde Afghaanse jongens die niet uitgezet kunnen worden omdat ze gedood zullen worden in Afghanistan. Door ernstige procedurefouten is de ernst van hun verhaal niet begrepen. Het gaat om advocaatkosten, levensonderhoud, medicijnen enz. Als iemand belangstelling heeft kunnen ze mij contacteren. Foto M Witvliet

27 Isabelle Vandenabeele ( 1972, Blankenberge) Vooral de opleiding Grafiek tijdens haar zevenjarige studie in Sint-Lucas (Gent) is bepalend geweest voor de ontwikkeling in Vandenabeeles werk als illustratrice. Het is daar immers dat haar voorkeur voor technieken als lithografie, houtsnede en etsen zich meer en meer opdringt. Als de Permeke onder de Vlaamse illustratoren ploegt ze zich door de beschikbare ruimte en toont ze zich wederom meester in haar arbeidsintensieve techniek. (Nominatieverslag Boekenpauw en Boekenpluimen 2011 > Het circus van Dottore Fausto) Haar debuut, Kind (2001) wordt meteen bekroond met een Boekenpluim. Sindsdien heeft Isabelle Vandenabeele niet stilgezeten. Ze illustreert poëzie van Geert de Kockere en Sine van Mol en drie boeken van Bettie Elias. Voor Rood Rood Roodkapje worden de rollen omgedraaid. Eerst maakt zij een reeks houtsneden bij het bekende sprookje, waarna jeugdauteur Edward van de Vendel er een tekst bij schrijft. Met dit prentenboek verwerft Vandenabeele definitief naam en faam binnen de Vlaamse illustratorenbranche. Ook in Mijn schaduw en ik, waar zij het verhaal van Pieter van Oudheusden illustreert, blijft zij trouw aan de forse, expressieve houtsnedetechniek, maar tegelijk is er een verschuiving merkbaar naar steeds gedurfder uitbeeldingen. Terwijl zij in vorig werk reeds het contrastrijke effect tussen zwart, rood en wit opzoekt, voegt zij in dit prentenboek maar liefst drie primaire kleuren toe aan haar houtsneden, wat haar prenten een verrassend exotische toets geeft. Om haar fascinatie voor sfeerbeelden en subtiel licht-schaduwspel beklijvend te kunnen vormgeven, moet zij zich focussen op de essentie. Nét in soberheid zit meer sfeer en verhaal, vertelt ze in een interview. Details voeren mij weg van de essentie en met grafiek verval ik niet in details want ik gebruik vooral zwart-wit en houtsnede. Voor Isabelle Vandenabeele is een boek een totaalconcept met een bepaald ritme, waarin lay-out, belettering en illustraties op elkaar inspelen. Haar werk kenmerkt zich door krachtige lijnen, een grote expressiviteit, opvallende en soms dissonante kleuren en een grote innerlijke spanning tussen de beelden.

28 Martijn van der Linden ( 1979, Oostburg, Nederland) Al tijdens zijn studie Illustratie aan de kunstacademie van Rotterdam maakte Martijn van der Linden illustraties voor Het prinsenkind. Omdat hij graag dieren verzint en zijn fantasie de vrije loop laat, ontstaan er al snel samenwerkingsverbanden met auteurs zoals Kaat Vrancken, Edward van de Vendel, Paul van Loon, Annie M.G.Schmidt én met zijn echtgenote, schrijfster Maranke Rinck. Samen met Rinck creëert hij bijvoorbeeld een serie speelprentenboeken rond bekende spelletjes: Memorykonijn, Tangramkat en Knikkeruil. Met auteur Edward van de Vendel won hij in 2016 samen met de Woutertje Pieterse Prijs voor Stem op de okapi. Ook het boek Tangramkat viel in de prijzen: Een Gouden Penseel en een Zilveren Griffel. Over zijn zelfportret Ik was bezig met de illustraties voor Marten en Oopjen maken zich mooi toen ik gevraagd werd om mee te doen aan de tentoonstelling De mooisten van het land. Het leek me leuk maar ik had weinig tijd dus ik bedacht dat ik misschien mezelf in een illustratie kon schilderen. In het verhaal, geschreven door Jan Paul Schutten, gaan Marten en Oopjen trouwen, op de illustratie zie je allemaal gasten voor de bruiloft. Veel van de gasten die ik heb geschilderd zijn geïnspireerd op schilderijen uit de tentoonstelling High Society in het Rijksmuseum, waar Marten en Oopjen ook te bewonderen zijn. Ik heb de illustratie geschilderd met acrylverf. Foto Maranke Rinck

29 Guido Van Genechten ( 1957, Mol) Na vijftien jaar in de grafische sector, volgde Guido een avondopleiding tekenen, schilderen, grafiek en fotografie aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Mol. Naar eigen zeggen de enige school waar hij met plezier naartoe ging. In 1999 brak Guido door met het prentenboek Rikki (Prijs van de stad Hasselt) waarvan het verhaal in grote lijnen gebaseerd is op zijn eigen jeugdjaren. Konijn Rikki kwam tot stand doordat Guido, als hulpmiddel bij het schetsen, een konijnenmodel uit klei boetseerde. Toen tijdens het drogen het ene oor van het kleikonijn slap ging hangen, raakte Guido in de ban van dit treffende beeld. Zo zag een hartveroverend dierenpersonage het licht. De prentenboeken van Guido Van Genechten zijn eenvoudig, toegankelijk en humoristisch van toon met hier en daar een lichte voorkeur voor stoute onderwerpen (De wiebelbillenboogie, Het grote poepconcours). Ook de illustraties uit de Rikki-reeks zijn kenmerkend voor zijn tekenstijl. Zo gebruikt hij vrolijke kleuren, dikke contourlijnen en tekent hij geen overbodige details. Waar hij aanvankelijk vooral kleurpotlood, aquarel en inkt gebruikt, werkt hij later veelal met gouache. Van de meeste boeken is Guido Van Genechten auteur én illustrator, maar hij maakte ook illustraties bij de teksten van andere auteurs, bijvoorbeeld bij de eerstelezersboekjes van Zonnekind waarvoor Brigitte Minne de tekst schreef. Zijn universeel herkenbare verhalen en tekeningen zijn meermaals vertaald, onder meer in het Hindi en het Engels. Over zijn zelfportret Ik hou erg van zelfportretten. Voor deze tentoonstelling maakte ik een collage van 10 portretjes van verschillende jaren.

30 Annemarie van Haeringen ( 1959, Haarlem) Annemarie van Haeringen volgde in Tilburg een lerarenopleiding tekenen en handvaardigheid, maar besloot zich op de Rietveld Academie te bekwamen in illustratie. In 1986 verscheen haar eerste kinderboek Kattesprongen en reuzestappen. Ze werd een door uitgevers (vooral Lemniscaat en Leopold) en auteurs veelgevraagd illustrator. De reeks waarvoor ze vandaag nog het bekendst is, is Kleine Ezel (2000) met tekst van Rindert Kromhout. Later zou Annemarie van Haeringen nog meer Ezel-boekjes maken. Kleine Ezel en jarige Jakkie (2001) won een Oostenrijkse Kinder- en Jeugdboekenprijs. In 1996 mocht zij voor de Kinderboekenweek het prentenboek De koning bakt een huis maken, over een pad zonder schild. In 2007 deed ze dat weer, ditmaal met Tonke Dragt, wat Wat niemand weet opleverde, over zee-eenhoorns of narwals. Dat niet enkel dieren haar inspireren bewijst De kleine jager, gebaseerd op een reis door Kenia, of De boom en het meisje na een reis naar Nicaragua. Tussen 1994 en 2003 vulde ze haar oeuvre aan met filmpjes voor de VPRO naar de dierenverhalen van Toon Tellegen, wiens Plotseling ging de olifant aan ze illustreerde in De prentenboeken van Annemarie van Haeringen, zowel deze die ze zelf schrijft als deze die ze illustreert bij tekst van andere auteurs, vallen op door een heel kenmerkende eigen stijl. Grote prenten met sobere en speelse tekeningen, rustige en doordachte kleurvlakken vol beweging, heldere en duidelijke beelden. Haar techniek is divers: ze maakt vooral gebruik van aquarel, maar ook van ecoline of kleurstiften, ze hanteert zowel inkt als potlood, aangepast aan het onderwerp. Voor De parkiet, de zeemeermin en de slak (2015) gebruikte ze dezelfde kleuren Linel gouache die Matisse gebruikte. Van Haeringen kreeg in 2000 het Gouden Penseel voor De prinses met de lange haren. Diezelfde prijs had ze ook in 1999 gekregen voor haar illustraties in Malmok. In 2003 ontving ze voor Het begin van de zee de Zilveren Griffel. Over haar zelfportret Zo zie ik mezelf in dit portret: blozend en verlegen, weer iets stoms gedaan of gezegd, onzeker hoe dit nu allemaal verder moet Foto Eveliene Deraedt

31 Joke van Leeuwen ( 1952, Den Haag) Is Joke van Leeuwen een Nederlandse Belg of een Belgische Nederlandse? Ze is geboren in Den Haag, groeit op in Amsterdam, verhuist op dertienjarige leeftijd naar Brussel, en gaat later in Maastricht en Antwerpen wonen. Ze groeit op in een gezin waar veel gezongen, gemusiceerd en toneelgespeeld wordt. Ze studeert geschiedenis in Brussel, en grafische kunsten aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen en aan Sint-Lukas in Brussel. Haar carrière begint ze als cabaretière, maar na een aantal jaar gaat de nadruk steeds meer op schrijven en tekenen liggen. Joke schrijft en tekent voor alle leeftijden, zowel voor kinderen als volwassenen. Ze publiceert dichtbundels, romans en kinderboeken. Wat in al dat uiteenlopend werk terugkomt, is een verwondering over taal. Joke van Leeuwen kan eenvoudige woorden en zinnen herbekijken op een heel verrassende en originele manier. Als ik voor kinderen schrijf, heeft het iets springerigs. Dat heeft te maken met dat perspectief, namelijk niet in het midden gaan staan maar vanaf de zijlijn naar de dingen kijken. Het heeft ook te maken met het afpellen van vanzelfsprekendheden, proberen onbevangen naar de dingen te kijken. Dat doe je ook als je poëzie schrijft, dan bekijk je woorden en formuleringen ook op een heel nieuwe manier. Illustreren doet Joke op een schijnbaar eenvoudige manier, vaak met pentekeningen. Zij beheerst als weinig anderen de kunst om tekst en beeld te verbinden: ze versterken elkaar, ze vullen elkaar aan en nemen het verhaal geregeld van elkaar over, met een grappig en fantasierijk effect. Het werk van Joke van Leeuwen is vaak bekroond: een Gouden Uil, Gouden en Zilveren Penselen en Griffels, de Woutertje Pieterse Prijs, te veel om op te noemen Over haar zelfportret De vogel op Jokes hoofd staat voor verbeelding: ze kunnen beide vliegen!

32 Harriët van Reek ( 1957, Leiden) Harriët van Reek is beeldend kunstenaar en auteur/illustrator van prentenboeken. Het begint met wat schetsjes en zinnen in een schriftje. Dat doe ik ongeveer een jaar en dan ga ik dat tekenen, verbeteren, veranderen of ik begin zelfs helemaal opnieuw. Dus tijdens het schetsen en tekenen kristalliseert het idee. Dan ga ik het echt afmaken. In de tekst verandert er nog veel. Het wordt steeds soberder, er valt steeds meer af, zo ook bij de tekeningen. Ik zoek naar een essentie en al de rest moet weg. In het werk van Harriët van Reek vormen tekst en illustraties één geheel. Wat opvalt is haar bijzondere beeldtaal. Door het weglaten van details en het ontbreken van perspectief doen haar tekeningen soms bedrieglijk kinderlijk aan. Haar summiere decors en absurdistische beelden knipogen naar het surrealisme. Harriëts werk viel al meermaals in de prijzen. Haar debuut De avonturen van Lena Lena (1986) kreeg meteen een Gouden Griffel. Zilveren Penselen waren er voor Bokje (2001) en Letterdromen met Do (2007) en een Gouden Penseel voor Lettersoep uit Als kunstenaar moet je voortdurend vechten voor je vrijheid, liet Harriët zich eens ontvallen, want bij elk project is er steeds dat knagend gevoel in haar achterhoofd dat ze misschien te veel toegevingen heeft gedaan. Over haar zelfportret Zelfportret met blauw haar. Ik heb geen blauw haar. Maar ik zou graag echt blauw haar hebben. Zoals de veren van een blauwe vogel. Dus geen blauw geverfd haar.

33 Kaatje Vermeire ( 1981, Gent) Kaatje Vermeire studeerde Grafische en Reclamevormgeving in Gent. Na een bijkomende opleiding Vrije Grafiek zocht ze daarna meer het experiment op. Kaatje debuteerde in 2007 met De vrouw en het jongetje. Dat boek leverde meteen verschillende prijzen én internationale belangstelling op. Ook voor haar volgende prentenboeken koos Kaatje Vermeire voor sterke, gevoelige verhalen die door haar gelaagde illustraties veel weerklank kregen. Over haar zelfportret Ik ervaar mijn leven als een permanente chaos en een constant worstelen om daar een soort lijn in te krijgen. Vandaar de drukte in de prent, de snippers, de verkniptheid,... Vaak verlang ik ernaar om gewoon onder tafel te kruipen (bij mijn twee honden, die slapen aan mijn voeten als ik aan mijn werktafel zit), om eindeloos na te denken, het allemaal te laten gebeuren, stierlijk lui te zijn of gewoon te zijn tout court. In realiteit speelt het leven zich (helaas) boven tafel af. Illustreren is voor mij een manier om die chaos vorm te geven op papier (en mezelf daarbij ook even te vergeten). Het popje zonder hoofd: ik vergeet mijn hoofd ook constant. En ik ben letterlijk in het bezit van vele (vaak porseleinen) popjes zonder hoofd of vele hoofdjes zonder lijf. Laatst stootte ik trouwens per ongeluk een gigantisch chocolade meisje omver (ze was prachtig: ze leek op een vintage speelpop, met een kleedje van witte chocolade en huid van donkere fondant). Haar hoofd brak van haar lijf. Dus ik heb precies iets met afgebroken hoofden (gelukkig was het niet erg want het was maar een staal ). De zwaardvis: ik heb een (meer-dan-)halftijdse job in een viswinkel en daar is een nieuwe onderzeese wereld voor mij opengegaan. De kunst van het fileren, kennis over vissen, films zoals The Blue Planet... zijn erg verrijkend en inspirerend. Toen ik er net werkte, maakte een collega me wijs (toen er een zwaardvis in de toog lag), dat deze vissen elkaar bevechten met zwaarden en dat het zwaard gebruikt wordt om vissen te doorboren. Dat is uiteraard niet meer dan een fabeltje: door het zwaard kunnen ze zich sneller voortbewegen in het water.

34 Paul Verrept ( 1963, Deurne) Paul Verrept profileert zich als prentenboekenillustrator in de jaren 90 met zijn aquarelillustraties bij de poëzie van Paul Van Ostaijen: Sjimpansee, Slaap en Marc. De illustraties zijn concreet én abstract, en roepen de buiten- en binnenkant van de poëzie op. Met die Van Ostaijen-reeks heeft hij zijn eigen signatuur gevonden en leert hij wat illustreren kan betekenen. In samenwerking met auteur Meuleman maakt hij de bekende Mijnheertje Kokhalsreeks over een heerschap dat schippert tussen geluk en ongeluk. Rond dat personage wordt ook een theatervoorstelling opgezet. Later gaat hij naast illustreren ook zélf schrijven. Taal vindt hij namelijk erg belangrijk: als je iets kan benoemen, kan het troost brengen. Paul schrijft eerst zijn tekst, dan beginnen beelden bij hem op te komen. Als hij begint te tekenen zitten alle beelden al in zijn hoofd. Paul Verrept laat de tekeningen bij zijn sobere en filosofisch getinte verhalen als Klein verhaal van de nacht (2000), Op een dag was de liefde moe (2011) en Het meisje de jongen de rivier (2010) altijd in dialoog gaan met de tekst. Voor dit laatste boek kreeg hij de Gouden Uil van de Jonge Lezer. Hij maakte ook drie boeken met Ingrid Godon: De wereld, Porselein en De Bank. Aanvankelijk zijn Pauls illustraties, in aquarel, erg uitgepuurd. Latere illustraties zijn schilderachtiger en hebben vaak heviger kleuren. Zijn figuren hebben soms iets houterigs, alsof ze opgesloten zitten in hun lichaam, een gevoel dat hij zelf erg herkent. In die zin zijn het kleine zelfportretjes, zegt hij daarover. Over zijn zelfportret Uitleg geven bij een prentje is altijd een beetje gevaarlijk. Maar wat de kleine boot op de zee betreft: dat is denk ik wie we zijn, een bootje op een grote zee. Dat is dus wie ik ben.

35 Chris Vosters ( 1984, Maaseik) Deze dertiger uit Kinrooi studeert in 2009 af aan de Provinciale Hogeschool Limburg (nu PXL-MAD) als Master Grafisch Ontwerp met specialisatie kinder- en jeugdillustraties. Vervolgens is hij enkele jaren actief als grafisch vormgever. Sinds maart 2015 kan hij zichzelf illustrator in bijberoep noemen en verschijnt zijn educatief materiaal o.a. bij Abimo, Die Keure, Van In en Averbode. In 2016 komen de eerste door hem geïllustreerde leesboeken uit bij Clavis. Illustraties van zijn hand vind je o.a. in Willy Boem (2015), Wonder Wout. De strijd om de steen (2016), Waterwatje (2017) en Billy en het geheim onder de trap (2017). Momenteel geeft Chris Vosters enthousiast les aan de Stedelijke Academie voor Kunsten in Maaseik, maar blijft daarbuiten volop schilderen en tekenen. Zijn illustraties komen tegenwoordig voornamelijk digitaal tot stand, al gaat er van tijd tot tijd niks boven potloodslijpsel en een streepje plakkaatverf. Soms zet Chris de verhalen die hij illustreert kracht bij met paginagrote zwart-witillustraties (Willy Boem), maar meestal blinken zijn prenten uit door een rijk contrasterend kleurenpalet (van fel tot pastel), geanimeerd in scène gezette taferelen waarin herkenbare dieren- en mensenfiguren expressief uit de verf komen. De verbeelding en aandacht van de jonge lezer wordt extra getriggerd door visuele knipoogjes en onverwachte tekenfratsen. Over zijn zelfportret Bij linosnedes moet je werken voor elk lijntje. Als je even niet oplet, prik je jezelf in je vingers. Dat verklaart de serieuze blik. Concentratie. Maar ik herinner me vooral gezelligheid bij dit portret. Om de lino zachter te maken, werk je op een warmteplaat. Een soort elektrische kookplaat die ook een tafel is. Zet je tas thee er op en ze koelt nooit af. Op koude dagen wordt lino dan plots een érg populaire techniek, zodat je met een groepje rond een veel te klein warmtetafeltje eindigt. Allemaal lekker warm, maar toch stiekem hopend dat niemand z n buurman prikt.

36 Sylvia Weve ( 1954, Utrecht) Na haar studie Grafische Vormgeving aan de Kunstacademie in Arnhem tekent Weve voor kranten en (kinder)tijdschriften. Ze werkt ook voor televisie, stichtingen en reclamebureaus. Bovendien illustreert ze boekomslagen, platenhoezen en cd-roms. Intussen heeft ze al meer dan honderd boeken voorzien van de meest diverse, beeldkrachtige tekeningen. Sylvia Weve heeft een vlotte, expressieve tekenstijl. Met dikke en dunne schetsmatige lijnen, vlekken en vlakken probeert ze zonder al te veel details zo veel mogelijk te zeggen. Tegenwoordig werkt ze digitaal. Ze is vooral goed in het weergeven van emoties zoals woede, angst en pret. Met de dichteres Bette Westera vormt Sylvia Weve een bijzonder succesvol duo, door een recensent ooit omschreven als een gouden combinatie. Samen verleggen ze hun grenzen in de bekroonde dierendichtbundel Ik leer je liedjes van verlangen, de kinderdichtbundel Aan de kant, ik ben je oma niet! met twaalf portretten van oude mensen en de schitterend geïllustreerde jeugddichtbundel Doodgewoon, waarin droeve thema s als doodgaan, verlies en gemis bespreekbaarder worden dankzij het vleugje humor en verwondering. In 2015 wordt Doodgewoon dan ook bekroond, zowel met de Woutertje Pieterse Prijs als met de Gouden Griffel. Telkens weer slaagt Sylvia Weve er uitstekend in om de directe, speelse en humoristische stijl van Westera aan te vullen met haar associatieve, sfeervolle en kunstzinnige illustraties. In de categorie illustratoren nomineert IB- BY-Nederland Sylvia Weve voor de ALMA 2018 (de Astrid Lindgren Memorial Award). Foto Chris van Houts