DE INTERNATIONALE VERPLICHTINGEN VAN DE EUROPESE UNIE EN HAAR LIDSTATEN BETREFFENDE DE ECONOMISCHE RELATIES MET DE ISRAËLISCHE NEDERZETTINGEN/

Transcriptie

1 DE INTERNATIONALE VERPLICHTINGEN VAN DE EUROPESE UNIE EN HAAR LIDSTATEN BETREFFENDE DE ECONOMISCHE RELATIES MET DE ISRAËLISCHE NEDERZETTINGEN/ SAMENVATTING/ François Dubuisson Professor internationaal recht Centrum voor Internationaal Recht van de Université libre de Bruxelles (ULB) Februari 2014

2 2/ INHOUDSTAFEL/ VOORWOORD 3/ BIOGRAFIE 3/ INLEIDING 4/ 1. Het Israëlische nederzettingenbeleid in bezet Palestijns gebied schendt het internationaal recht 5/ 2. De schendingen van het internationaal recht hebben specifieke juridische gevolgen 6/ 3. De verplichtingen om het internationaal recht te doen respecteren, om schendingen niet te erkennen en om geen hulp of assistentie te verlenen, nopen de EU en haar lidstaten ertoe om hun commerciële en economische relaties met de Israëlische nederzettingen te beëindigen 7/ 4. De maatregelen die de EU en haar lidstaten namen, getuigen van een groeiende bewustwording maar blijven onvoldoende om tegemoet te komen aan de eisen van het internationaal recht 9/ CONCLUSIE 11/

3 3/ VOORWOORD/ De studie van François Dubuisson over de internationale verplichtingen van de Europese Unie en haar lidstaten betreffende de economische relaties met de Israëlische nederzettingen verschijnt op een belangrijk moment. Binnen de lidstaten van de EU heerste er immers verwarring over dit onderwerp. Professor Dubuisson toont duidelijk aan dat de nederzettingen illegaal zijn volgens het internationaal recht en dat de Europese lidstaten de nederzettingen niet mogen ondersteunen door er handel mee te drijven of door toe te laten dat nederzettingenproducten binnen de EU worden verkocht. Hij benadrukt dat de verplichting om geen hulp of assistentie te verlenen aan een illegale situatie, van toepassing is op activiteiten die het voortbestaan van de nederzettingenpolitiek direct of indirect ondersteunen. De EU beweert vaak dat ze het recht hoog in het vaandel draagt. Jammer genoeg heeft Europa, onder invloed van de Verenigde Staten, een uitzonderingsbeleid aangenomen ten aanzien van Israëls schendingen van het internationaal recht. Het Europese engagement ten aanzien van het internationaal recht zal geëvalueerd worden op basis van de reactie van de EU op Israëls kolonisatiebeleid in Palestina. Dit beleid is immers manifest illegaal. De studie van professor Dubuisson is een leidraad voor de Europese lidstaten die hen zal tonen welke houding ze precies moeten aannemen. John DUGARD Professor Emeritus, Universiteit van Leiden Voormalig Speciaal VN-Rapporteur over de situatie van de mensenrechten in bezet Palestijns gebied * Dit voorwoord werd opgesteld voor de integrale versie van het rapport van François Dubuisson BIOGRAFIE/ François Dubuisson is professor internationaal recht aan de Université libre de Bruxelles (ULB) en lid van het Centrum voor Internationaal Recht aan dezelfde universiteit. Hij schreef talrijke studies gepubliceerd in nationale en internationale tijdschriften over de juridische aspecten van het Israëlisch-Palestijns conflict, het gebruik van geweld, het recht betreffende nieuwe technologieën en het algemeen internationaal recht. Hij was actief betrokken bij twee gerechtelijke procedures voor het Internationaal Gerechtshof: de zaak van de Gewapende activiteiten op het grondgebied van de Democratische Republiek Congo (Congo vs Oeganda) en de zaak over de Juridische gevolgen van de bouw van een muur in bezet Palestijns gebied, een adviserende opinie gevraagd aan het Internationaal Gerechtshof door de Algemene Vergadering van de VN, krachtens resolutie A/RES/ES-10/14 van 8 december 2003.

4 4/ INLEIDING/ Het niet-onderhouden van economische of commerciële relaties met de Israëlische nederzettingen is geen vrijblijvende optie. Het is een internationale verplichting waar de Europese Unie en haar lidstaten momenteel aan verzaken. Dit is het besluit van een rapport van François Dubuisson, professor internationaal recht aan Université libre de Bruxelles (ULB), van februari Het vormt de basis voor de campagne Made in illegality stop de economische relaties van België met de Israëlische nederzettingen, die tot respect voor het internationaal recht oproept. Het rapport-dubuisson (75 pagina s), getiteld De internationale verplichtingen van de EU en haar lidstaten betreffende de economische relaties met de Israëlische nederzettingen, biedt een grondige en gedetailleerde juridische analyse. Hieronder worden de belangrijkste elementen op vijf pagina s weergegeven. Het Israëlische nederzettingenbeleid in bezet Palestijns gebied schendt het internationaal recht (1). Deze schendingen hebben specifieke juridische gevolgen volgens het internationaal recht (2). De verplichting om de economische en commerciële relaties met de nederzettingen te beëindigen, vloeit eruit voort (3). Het rapport besluit, op basis van de posities en de maatregelen genomen door de EU en haar lidstaten, dat ondanks een erkenning van de ernst van de situatie en de verwezenlijkingen van de afgelopen jaren, de EU en haar lidstaten nog steeds niet volledig tegemoet komen aan hun verplichtingen onder het internationaal recht (4).

5 5/ 1. HET ISRAËLISCHE NEDERZETTINGENBELEID IN BEZET PALESTIJNS GEBIED SCHENDT HET INTERNATIONAAL RECHT/ Het rapport-dubuisson beschrijft de illegale aard van de nederzettingenbouw in bezet Palestijns gebied. Het beschrijft ook het onwettige karakter van diverse maatregelen die de nederzettingenbouw mogelijk maken (inbeslagname van land, vernieling van eigendommen,...) of de bestendiging en ontwikkeling ervan garanderen (bouw van de Muur, toe-eigening van natuurlijke rijkdommen, beperking van de bewegingsvrijheid, ontwikkeling van discriminerende juridische regimes,...). Op basis van talrijke bronnen en documenten beschrijft het rapport de gevolgen van de nederzettingenbouw voor de Palestijnse bevolking, alsook de impact van de maatregelen ter bevordering van de nederzettingen, haar inwoners en economische noden. Die gevolgen uiten zich onder meer in de vorming van enclaves, de privatisering van (vruchtbaar) land en van water-, energie- en economische bronnen, beperkingen op de bewegingsvrijheid en inbreuken op de vrijheid van woonplaatskeuze. De gevolgen van de nederzettingenbouw en de bijhorende maatregelen worden gedetailleerd toegelicht in functie van de ernst ervan. Verschillende passages van het rapport van de Secretaris-Generaal van de VN van 2012 worden geciteerd. Dit rapport benadrukt dat het traject van de Muur resulteert in de annexatie van 51% van de waterbronnen op de Westelijke Jordaanoever. Daarnaast stelt het dat in de Jordaanvallei en de streek van de Dode Zee, 86% van het land de facto onder de jurisdictie van de regionale raden van de nederzettingen valt. Die verbieden Palestijnen het gebruik ervan en verhinderen hen zo de toegang tot hun natuurlijke rijkdommen. Tot slot beschrijft het rapport-dubuisson de internationale verplichtingen die door Israël geschonden worden. Dit zijn onder meer verplichtingen inzake het internationaal humanitair recht, het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk, het recht op een behoorlijke levensstandaard, het recht op gezondheid en onderwijs, het recht van volkeren op hun natuurlijke rijkdommen, het recht op bewegingsvrijheid en het verbod op raciale segregatie. De internationale gemeenschap erkent en veroordeelt al deze schendingen. De auteur van dit rapport verwijst daarvoor naar de details van talrijke documenten, rapporten en adviezen, met name van het Internationaal Gerechtshof, de Veiligheidsraad, en de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, instellingen voor de bescherming van de mensenrechten en de speciale procedures van de VN. Deze verwijzingen tonen aan dat de schendingen van het internationaal recht worden beschouwd als flagrant, ernstig of systematisch en in de tijd uitgestrekt.

6 6/ 2. DE SCHENDINGEN VAN HET INTERNATIONAAL RECHT HEBBEN SPECIFIEKE JURIDISCHE GEVOLGEN/ Israëls nederzettingenbeleid heeft talrijke schendingen van het internationaal recht tot gevolg. Het schendt het internationaal humanitair recht vastgelegd in de conventies van Genève, alsook het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk, en het druist in tegen het verbod op raciale discriminatie en apartheid. Het rapport verwijst met name naar het Internationaal Gerechtshof dat in 2004 vaststelde dat de nederzettingen die Israël bouwt in bezet Palestijns gebied (inclusief Oost-Jeruzalem) indruisen tegen het internationaal recht en meer bepaald tegen het artikel 49, alinea 6 van de Vierde Conventie van Genève. Hetzelfde Advies bepaalt dat Israëls bouw van de Muur samen met de reeds eerder genomen maatregelen, een ernstig obstakel vormt voor het Palestijnse recht op zelfbeschikking en bijgevolg een schending is van Israëls verplichting om dit recht te respecteren. Tenslotte wordt er verwezen naar het VN-rapport voor de eliminatie van raciale discriminatie van maart Dit rapport besloot dat het beleid en de praktijken van Israël inzake de nederzettingen in de bezette gebieden indruisen tegen het verbod op raciale discriminatie. Bovendien herinnert het rapport eraan dat de regels die Israël schendt het recht op zelfbeschikking, het verbod op raciale segregatie, bepaalde normen van het internationaal humanitair recht en instrumenten ter bescherming van de mensenrechten deel uitmaken van de normen die volgens het internationaal recht worden beschouwd als imperatieve normen. Deze kwalificatie als imperatieve norm, ook bekend als jus cogens, brengt een specifiek statuut met zich mee en creëert bij andere staten welbepaalde internationale verplichtingen ingeval van schendingen. Men onderscheidt drie verplichtingen waaruit in het bijzonder de verplichting voortvloeit om handel met de nederzettingen te verbieden. Deze verplichtingen zijn het doen respecteren van de betreffende normen van internationaal recht, het niet erkennen van de illegale situatie die voort voortvloeit uit deze schendingen en geen hulp of assistentie verlenen aan de instandhouding van deze situatie.

7 7/ 3. DE VERPLICHTINGEN OM HET INTERNATIONAAL RECHT TE DOEN RESPECTEREN, SCHENDINGEN NIET TE ERKENNEN EN GEEN HULP OF ASSISTENTIE TE VERLENEN, NOPEN DE EU EN HAAR LIDSTATEN ERTOE OM HUN COMMERCIËLE EN ECONOMISCHE RELATIES MET DE ISRAËLISCHE NEDERZETTINGEN TE BEËINDIGEN/ Het rapport-dubuisson beschrijft de omvang van de verplichtingen die op derde staten (zoals de EU en haar lidstaten) rusten, als gevolg van de ernstige schendingen van het internationaal recht door Israël. De verplichting om het internationaal recht te respecteren. Het rapport belicht eerst en vooral deze verplichting met betrekking tot de conventies van Genève. Het verwijst naar de teksten van deze conventies, de commentaren van het Internationale Rode Kruiscomité, de veelvuldige statenpraktijk (met name de resoluties ES-10/2 van 5 mei 1997 en 10/15 van 20 juli 2004 van de Algemene Vergadering van de VN, de verklaring van 5 december 2001 van de conferentie van de hoge verdragsluitende partijen over de toepassing van de Vierde Conventie van Genève) en het advies van het Internationaal Gerechtshof over de Muur. Er wordt een gelijkaardige oefening gemaakt met betrekking tot het recht op zelfbeschikking. De verplichting om te doen respecteren, houdt een positieve verplichting in voor staten om andere staten de imperatieve normen te doen toepassen. Concreet moeten derde staten alle noodzakelijke maatregelen nemen die binnen hun bereik vallen, zowel op nationaal als regionaal niveau, om deze schendingen te voorkomen en te doen stoppen. Zelfs als de precieze draagwijdte van deze maatregelen moeilijk in te schatten is, worden staten geacht om, conform het internationaal recht, redelijke maatregelen aan te nemen die de betreffende staat daadwerkelijk aanzetten om het internationaal recht te respecteren. Staten zijn a forteriori verplicht om af te zien van daden die indruisen tegen de doelstelling om het internationaal humanitair recht te doen respecteren, zoals bijvoorbeeld het financieren, aanmoedigen of faciliteren van economische activiteiten die direct gerelateerd zijn aan ernstige schendingen. Het doel om een einde te stellen aan de schendingen die voortvloeien uit de nederzettingenbouw en de schendingen van het recht op zelfbeschikking is niet verzoenbaar met het drijven van handel met entiteiten die deze illegale situatie belichamen, noch met het deelnemen aan hun economisch leven. Bijgevolg moeten de EU en haar lidstaten positieve maatregelen nemen om de invoer van nederzettingenproducten of producten van operatoren die activiteiten in de nederzettingen hebben te verbieden. Bovendien moeten ze gepaste maatregelen nemen ten aanzien van instellingen onder hun jurisdictie opdat deze geen activiteiten zouden ondernemen die bijdragen tot de kolonisatie van Palestijns land. De verplichting om de illegale situatie die voortvloeit uit deze schendingen niet te erkennen. Het rapport baseert zich hier voornamelijk op de posities van de Commissie voor Internationaal Recht. De verplichting tot niet-erkenning houdt niet alleen in dat de officiële erkenning van illegale situaties verboden is, maar ze verbiedt ook alle activiteiten die een dergelijke erkenning met zich zouden kunnen meebrengen. In de zaak over Namibië preciseerde het Internationaal Gerechtshof dat de verplichting tot niet-erkenning in het bijzonder de verplichting inhoudt om geen economische of andere banden of relaties te onderhouden (met de overtredende staat) die de illegale situatie zouden bestendingen. Bijgevolg veronderstelt de verplichting tot niet-erkenning dat de EU en haar lidstaten geen enkele economische relatie ontwikkelen die de autoriteit van Israël over het Palestijnse gebied, Oost-Jeruzalem inbegrepen, zou erkennen of juridische gevolgen zou geven aan de nederzettingenactiviteiten.

8 8/ De nederzettingen moeten dus worden uitgesloten van elke vorm van financiering en van alle mogelijke economische voordelen. Op dezelfde manier moet ook elk bedrijf dat in de nederzettingen gevestigd is of er produceert, uitgesloten worden van financiering omdat een dergelijke financiering automatisch een legitimerend effect zou ressorteren. De verplichting om geen hulp of assistentie te verlenen aan de illegale situatie die voortvloeit uit deze schendingen. Op basis van de werken van de Commissie voor Internationaal Recht betoogt het rapport dat deze verplichting verder reikt dan de loutere verplichting om geen hulp of assistentie te verlenen aan het plegen van de illegale daad zelf. Het gaat namelijk om een meer verregaand verbod op alle daden die van die aard zijn dat ze bijdragen tot de instandhouding van de illegale situatie, m.a.w. een verbod op alle handelingen die de verantwoordelijke staat post factum helpen om de illegale situatie in stand te houden. In de zaak over Namibië oordeelde het Internationaal Gerechtshof immers dat hulp en assistentie in welke vorm dan ook verboden zijn. De VN-Veiligheidsraad riep in resolutie 465 van 1 maart 1980 staten reeds op om geen assistentie aan Israël te bieden die specifiek aangewend zou worden voor de nederzettingen in de bezette gebieden. Tot slot herbevestigde het Internationaal Gerechtshof in de zaak over de Muur de verplichting om geen hulp of assistentie te verlenen, en dit op vraag van de Algemene Vergadering van de VN en met instemming van alle lidstaten van de Europese Unie. Daarmee erkenden die lidstaten gebonden te zijn door datgene wat ze zelf als een wettelijke verplichting beschouwen. De verplichting om geen hulp of assistentie te verlenen aan de instandhouding van de illegale situatie die voortvloeit uit de nederzettingenbouw, houdt in dat er geen enkele bijdrage wordt geleverd aan projecten of activiteiten die de ontwikkeling, versterking of bestendiging van de nederzettingen faciliteren. Het verbod betreft de directe financiering maar evenzeer de handel in nederzettingenproducten, in de wetenstap dat de economische ontwikkeling van de Israëlische nederzettingen in bezet Palestijns gebied een essentieel onderdeel vormt van het nederzettingenbeleid van de Israëlische staat. De nederzettingeneconomie draagt onmiskenbaar bij tot de instandhouding van de illegale situatie die voortvloeit uit de oprichting van de nederzettingen. Centrale elementen daarbij zijn het overbrengen van burgers naar bezet gebied, de inbeslagname van land en natuurlijke rijkdommen, de uitsluiting van de Palestijnse bevolking, en de handel in producten. Ook het rapport van de onafhankelijke internationale missie gelast met het onderzoek naar deze feiten door de VN-Mensenrechtenraad, komt tot deze conclusie. De voornaamste activiteiten van ieder commercieel Israëlisch bedrijf in bezet Palestijns gebied steunen noodzakelijkerwijs op de illegale daden begaan door de bezettende macht. Dit zijn met name de oprichting van infrastructuur op onteigend land, het gebruik van Palestijnse natuurlijke rijkdommen (water, landbouw,...), het voordeel van veiligheidsmaatregelen zoals de Muur of de checkpoints, het vervoer van goederen via voorbehouden wegen,... Het valt niet te ontkennen dat de handel en de economische activiteiten in de nederzettingen essentieel zijn voor de versterking en de bestendiging van de nederzettingenpolitiek. Deze nederzettingen vormen het belangrijkste obstakel voor de ontwikkeling van een Palestijnse economie. Door de invoer en handel van nederzettingenproducten dragen de Europese lidstaten onmiskenbaar bij tot de economische bloei van de nederzettingen. Op die manier verlenen ze hulp en assistentie aan de illegale situatie die voortvloeit uit de Israëlische nederzettingen.

9 9/ 4. DE MAATREGELEN DIE DE EU EN HAAR LIDSTATEN NAMEN, GETUIGEN VAN EEN GROEIENDE BEWUSTWORDING MAAR BLIJVEN ONVOLDOENDE OM TEGEMOET TE KOMEN AAN DE EISEN VAN HET INTERNATIONAAL RECHT/ In juli 2013 heeft de Europese Unie richtsnoeren aangenomen om expliciet tegemoet te komen aan haar verplichting tot niet-erkenning. Die richtsnoeren maken dat Israëlische instellingen die gevestigd zijn in de gebieden die Israël sinds juni 1967 bezet, niet in aanmerking komen voor subsidies, prijzen of financiële instrumenten gefinancierd door de EU. De richtsnoeren zijn ook van toepassing op instellingen die in Israël zelf gevestigd zijn indien ze activiteiten hebben in de bezette gebieden (voor financiering is dit altijd het geval, voor prijzen en subsidies enkel met betrekking tot die activiteiten die gedeeltelijk of volledig plaatsvinden in bezet gebied). De aanname van deze richtsnoeren is een belangrijke stap voorwaarts voor de EU inzake de toepassing van haar internationale verplichtingen. In het geval van Israëlische bedrijven die hun hoofdzetel in Israël hebben, ondanks het feit dat het gros van hun activiteiten in de Palestijns gebieden plaatsvindt (bijvoorbeeld Sodastream en Ahava), is het criterium van de plaats van de activiteiten essentieel. Het effectieve respect van de voorwaarden van de richtsnoeren is dus grotendeels afhankelijk van de interpretatie van de tekst en de doeltreffendheid van de controlemechanismen. Verschillende lidstaten van de EU namen ook specifieke maatregelen in naam van het internationaal recht. Zo verbood de Spaanse regering in 2009 de deelname van de universiteit Ariel aan een academische wedstrijd omdat die universiteit zich in bezet gebied bevindt. In 2010 sloot het Zweedse publieke pensioenfonds AP4 investeringen van het bedrijf Elbit uit, omdat dit meewerkte aan de bouw van de Muur en de uitbreiding van de nederzettingen. Op basis van een analyse van de motieven die niet alleen door Zweden ingeroepen werden, maar ook door staten van buiten de EU, zoals Noorwegen of Nieuw-Zeeland, besluit het rapport-dubuisson dat de praktijk van uitsluiting door overheidsfondsen aantoont dat investeren in een Israëlisch bedrijf dat betrokken is bij de nederzettingen, beschouwd moet worden als een bijdrage tot de schending van het internationaal recht en dus moet worden stopgezet. Deze voorbeelden tonen aan dat staten sinds het advies van het Internationaal Gerechtshof over de Muur wel degelijk actie ondernomen hebben. Toch blijven de bestaande initiatieven ruim onvoldoende en kan dus niet gesteld worden dat de EU en haar lidstaten vandaag voldoen aan hun verplichtingen onder het internationaal recht. Afgezien van de voorbeelden met betrekking tot de publieke financiering van activiteiten in de nederzettingen, rest er de kwestie van de invoer van nederzettingenproducten en de aanname van maatregelen ten aanzien van bedrijven die zich onder de jurisdictie van Europese staten bevinden. De verplichting om de invoer van nederzettingenproducten te verbieden, wordt momenteel niet nageleefd op de Europese markt. De binnen de EU aangenomen of besproken maatregelen zijn uitsluitend toegespitst op het feit dat producten die afkomstig zijn uit de gebieden die Israël sinds juni 1967 bezet, niet als Made in Israel beschouwd mogen worden. Op basis van dit principe, heeft de Europese Unie beslist dat nederzettingenproducten uitgesloten moeten worden van de handelsvoordelen die toegekend worden onder het EU-Israël Associatieakkoord. Na een analyse van deze maatregelen en hun toepassing, hekelt het rapport de flagrante nalatigheid van Europese instellingen en staten om de bepalingen van het Associatieakkoord toe te passen. Zoals het Europese Parlement

10 10/ aantoont, laten de bepalingen over de oorsprongsregels Europese douanediensten niet toe om op betrouwbare wijze een onderscheid te maken tussen producten uit Israël en producten uit de nederzettingen. Het rapport onderzoekt ook de kwestie van de etikettering van nederzettingenproducten. Het huidige debat focust zich vooral op een betere toepassing van de Europese wetgeving aangaande de geografische oorsprong van producten, om consumenten te beschermen. Noch de etikettering van nederzettingenproducten, noch de weigering om deze producten preferentiële tarieven te verlenen, is echter een afdoend antwoord op de illegaliteit van de nederzettingen. De maatregelen aangaande de preferentiële tarieven zullen in het beste geval nederzettingenproducten weren uit een voordelig douaneregime. De etikettering kan hoogstens resulteren in betrouwbare informatie voor de consument. In beide gevallen wordt de handel in nederzettingenproducten niet aan banden gelegd, zoals het internationaal recht voorschrijft. Maatregelen ten aanzien van bedrijven zijn van essentieel belang. Verschillende internationale rapporten tonen aan dat transnationale bedrijven, met name Europese bedrijven, economische activiteiten ten gunste van de nederzettingen ontwikkelen in bezet Palestijns gebied of dat ze commerciële relaties onderhouden met Israëlische instellingen gevestigd in de nederzettingen. De speciale VN-rapporteur duidde in 2012 een aantal Europese bedrijven aan: Volvo, Dexia, Veolia, G4S, Riwal Holding, Mul-T-Lock/Assa Abloy. Het rapport-dubuisson beschrijft enkele constructieve initiatieven ten aanzien van dergelijke bedrijven. Zo intervenieerden de Nederlandse en Duitse regering bij bedrijven binnen hun jurisdictie en informeerden ze die bedrijven dat ze mogelijk zouden bijdragen tot een schending van het internationaal recht. De Deense minister van Buitenlandse Zaken steunde de universiteit van Roskilde in haar beslissing om een samenwerkingsproject met de universiteit van Ariel, gelegen in een Israëlische nederzetting, op te schorten. De minister benadrukte dat de regering niet wilde dat Deense wetenschappelijke instellingen zouden deelnemen aan activiteiten die kunnen bijdragen aan de instandhouding van een illegale situatie. De Britse regering herzag in 2013 haar richtlijnen voor bedrijven aangaande investeringen in Israël en de bezette Palestijnse gebieden. De nieuwe Britse richtlijn wijst op het illegale karakter van de nederzettingen en vestigt de aandacht op de financiële en economische risico s en potentiële imagoschade verbonden aan activiteiten in de nederzettingen. In lijn met zijn juridische analyse, wijst de auteur van het rapport op de potentiële medeplichtigheid van Europese bedrijven aan oorlogsmisdaden wanneer ze activiteiten uitvoeren die gelinkt zijn aan de verboden transfer van bevolking, vernielingen en de confiscatie van eigendommen. Het rapport benadrukt het belang van de uitvoering van de VN-richtlijnen inzake bedrijven en mensenrechten. Die richtlijnen erkennen namelijk de verantwoordelijkheid van bedrijven en de verplichting van staten om mensenrechten te beschermen. Zoals eerder vermeld, hebben staten daarnaast ook de verantwoordelijkheid om het internationaal humanitair recht te doen respecteren. De auteur besluit dat er een verplichting is voor staten om activiteiten van bedrijven te ontraden die deze principes zouden schenden. Hij stelt vast dat er een tendens bestaat om dit geval per geval aan te pakken of om niet-bindende richtlijnen op te stellen. Het rapport dringt er evenwel op aan dat rekening houdend met bovenvermelde principes, de Europese lidstaten wetgevende of uitvoerende maatregelen moeten aannemen opdat Europese bedrijven geen economische relaties zouden ontwikkelen met bedrijven of met nederzettingen die bijdragen aan de instandhouding van de illegale situatie die voortvloeit uit het nederzettingenbeleid.

11 11/ BESLUIT/ Het rapport toont aan dat er een internationale verplichting bestaat om geen economische of commerciële relaties met Israëlische nederzettingen aan te gaan. Het benadrukt dat er een belangrijke stap werd gezet op het gebied van publieke financiering, maar waarschuwt dat het daadwerkelijke respect voor het internationaal recht zal afhangen van de doeltreffendheid van de controlemechanismen. Tot slot, zijn de maatregelen inzake invoer en regulering van bedrijven ontoereikend. Het rapport hamert erop dat de Europese Unie en haar lidstaten de invoer van nederzettingenproducten moeten verbieden, indien ze tegemoet willen komen aan hun internationale verplichtingen. Bovendien zijn er ook maatregelen nodig die garanderen dat Europese bedrijven geen activiteiten ontwikkelen die gelinkt zijn aan de nederzettingen.

12 Verantwoordelijke uitgever : Handelskaai 9, 1000 Brussel CONTACT/ Handelskaai 9 / 1000 Brussel Rudy de Meyer Volledig rapport en meer informatie: