VOORTGANGSBERICHT APRIL conceptueel kader en uitgangspunten Handreiking Evenementenveiligheid

Transcriptie

1 VOORTGANGSBERICHT APRIL conceptueel kader en uitgangspunten Handreiking Evenementenveiligheid Nadere inlichtingen over mail herman.van.hijum@politieacademie.nl of Voor meer informatie, zie het dossier Evenementen op of Linkedin: Groep Project Handreiking Evenementenveiligheid

2 1. Voortgangsbericht om feedback te ontvangen Over het algemeen verlopen evenementen ordelijk en veilig, maar dat het soms ernstig mis kan gaan moge blijken uit de gebeurtenissen tijdens het Dancefestival Veronica Sunset Grooves ( strandrellen Hoek van Holland ) en Koninginnedag Apeldoorn ( Koninginnedagdrama ). Voorbeelden uit een verder verleden zijn onder meer de Flora in Bovenkarspel (legionella), de Jamboree in Noord-Brabant (uitbraak norovirus), Dance Valley (zware regenval) en de Nijmeegse Vierdaagse (hittegolf). Toch is iedereen er van overtuigd dat in ons land voldoende kennis aanwezig is voor een veilig verloop van evenementen. Dit is het uitgangspunt voor de handreiking Evenementenveiligheid voor gemeenten, brandweer, GHOR en politie. De handreiking is een initiatief van het Portefeuillehouders Overleg Crisisbeheersing (multidisciplinair afstemmingsoverleg waarin onder meer vertegenwoordigers van politie, NVBR, GHOR NL zitting hebben, evenals de coördinerend gemeentesecretarissen). Deze handreiking is als hulpmiddel te gebruiken bij de voorbereiding, uitvoering en nazorg van alle publieksevenementen; in het bijzonder de risicovolle. De status van de handreiking is adviserend en niet normerend voor de doelgroep. De doelgroep is de Veiligheidsregio s met daarbinnen alle partners. Daarnaast kunnen uiteraard particuliere instanties, evenementenorganisaties en beveiligingsbedrijven hun voordeel doen met de handreiking. De handreiking dient te worden gezien als een dynamisch product. Nieuw onderzoek, nieuw inzicht, nieuwe regelgeving of ervaringen dienen input te zijn voor een continue herijking van de handreiking. De handreiking dient straks door het veld dynamisch in stand te worden gehouden door een constante interactie met het veld, zowel met de publieke als private sector. Reacties gevraagd over context en conceptueel kader Met het Portefeuillehouders Overleg Crisisbeheersing (multidisciplinair afstemmingsoverleg waarin onder meer vertegenwoordigers van politie, NVBR, GHOR NL en de coördinerend gemeentesecretarissen) is afgesproken dat zij als eerste de concept informatieproducten van commentaar voorzien. Dit betekent dat de informatieproducten - de zogenaamde checklist - van de handreiking nog niet kunnen worden gedeeld met het veld. Mede daarom is dit meer uitgebreide voortgangsbericht geschreven om van gedachten te wisselen over twee zaken: - Context van de handreiking: werkwijze veiligheidsregio; - Conceptueel kader van de handreiking: het zeven stappenplan. Reacties over beide zaken kunnen worden gedeeld met het projectteam. Dit kan via info@infopuntveiligheid.nl of de Linkedin groep. 2. De context: werkwijze veiligheidsregio De context van de handreiking is de werkwijze van de veiligheidsregio. Dit lijkt een logische keuze, maar is het nog geen algemeen goed voor alle veiligheidsregio s. Daarom hieronder een korte samenvatting van de werkwijze van de veiligheidsregio, aangezien dit vanaf eind vorig jaar de wettelijke basis biedt voor de context.

3 Die werkwijze richt zich, analoog aan de strategie nationale veiligheid (BZK) op drie vragen: - Wat bedreigt de regio en hoe erg is dat? o Door bestuur van de veiligheidsregio vast te stellen risicoprofiel. - Wat moeten wij kunnen en wat is hiervoor nodig? o Door bestuur van de veiligheidsregio vast te stellen beleidsplan. - Wie doet wat en wie informeert wie? o Door bestuur van de veiligheidsregio vast te stellen crisisplan en rampenbestrijdingsplannen. Risicoprofiel Alvorens het beleidsplan te kunnen schrijven in de veiligheidsregio dient een regio haar eigen risicoprofiel te hebben. Het risicoprofiel geeft een overzicht van risicovolle situaties in de regio, die tot een brand, ramp of crisis kunnen leiden. Dit overzicht van risicovolle situaties stelt het bestuur van de veiligheidsregio in staat om afgewogen keuzes te maken over het gewenste beleid. De Wet veiligheidsregio bevestigt dit door het risicoprofiel (artikel 15 Wvr) als basis te nemen voor het beleidsplan (artikel 14 Wvr). Om te komen tot een risicoprofiel is de Handreiking Regionaal Risicoprofiel (koepels, 2009) een belangrijk hulpmiddel. Het beschrijft binnen 7 maatschappelijke thema s 25 limitatieve crisistypen. Elk van die crisistypen is weer verder uitgewerkt in (niet limitatieve) incidenttypen. Een van de belangrijkste keuzes in deze handreiking evenementenveiligheid is het volgen van de Handreiking Regionaal Risicoprofiel. Risico s worden daarin namelijk niet beschouwd als de score van kans x effect, maar gaat het over de waarschijnlijkheid en impact van een risico. Deze methode vindt haar basis in de Nationale Risicobeoordelingssystematiek, dat op basis van wetenschappelijke inzichten is ontwikkeld binnen de Strategie Nationale Veiligheid. Het risicoprofiel geeft een overzicht van risicovolle situaties in de regio, die tot een brand, ramp of crisis kunnen leiden. Een van de risicovolle situaties zijn evenementen. De veiligheidsregio s dienen over een risicoprofiel beschikken, dat samen met alle relevante partners is opgesteld. Om als veiligheidsregio adequaat beleid te voeren is het noodzakelijk inzicht te hebben in de aanwezige risico s. Zowel in de eigen regio als in de omliggende gebieden. Het regionaal risicoprofiel geeft dit inzicht. Met het risicoprofiel kunnen de veiligheidsbesturen strategische besluiten nemen over het gezamenlijke beleid van de veiligheidsregio en haar partners om risico s te verminderen en beter voorbereid te zijn op rampen en crises. Beleidsplan Kortom: het schrijven van het (meerjarig) beleid in de veiligheidsregio gebeurt op basis van de in het risicoprofiel beschreven risico s. Tegenover de risico s staan in het kader van crisisbeheersing 1, de beoogde operationele prestaties van de diensten en organisaties van de veiligheidsregio, de politie, alsmede van de gemeenten. Om de risico s gezamenlijk te kunnen bestrijden of verminderen moeten diensten en organisaties met elkaar kunnen communiceren en informatie uitwisselen. Dit betekent dat het beleidsplan ook stil moet staan bij de informatievoorziening tussen de partijen. Ook bij dit aspect staat de Wet veiligheidsregio s stil (artikel 22 Wvr). Zij spreekt over de inrichting van een uniforme informatie- en communicatievoorziening. Het gaat hierbij vooral over het vaststellen van een informatiebehoefte, inclusief de kaders, standaarden en kwaliteitseisen van het uitwisselen van informatie tussen de hierboven genoemde organisaties. 1 Crisisbeheersing is de overkoepelende term, waarbinnen rampenbestrijding eveneens valt.

4 Organisaties binnen de crisisbeheersing dienen derhalve voor zichzelf na te gaan welke informatie zij nodig hebben en waaraan deze moet voldoen om hun eigen taken te kunnen volbrengen. Samenvattend betekent dat het beleidsplan beschrijft welke capaciteiten nodig zijn om de waarschijnlijkheid van een incident te verlagen en welke capaciteiten nodig zijn om de impact van een incident te beperken. 2 Binnen het beleidsplan gaat het vooral over welke capaciteiten nodig zijn voor het beïnvloeden van risico s, niet direct over de vraag wie dit moet doen. Wie de gevraagde capaciteiten kan en moet leveren wordt later pas bepaald. Het beleidsplan geeft - op basis van het risicoprofiel - een beschrijving van de te behalen operationele prestaties van de diensten en organisaties van de veiligheidsregio, van de politie, alsmede van de gemeenten in het kader van de crisisbeheersing. Het beleidsplan heeft betrekking op alle taken van de veiligheidsregio: beheer en beleid van de brandweer en de GHOR, de advisering aan het bevoegd gezag over risicobeleid, het beheer van de gemeenschappelijke meldkamer en de voorbereiding van de rampenbestrijding en crisisbeheersing. Het beleidsplan wordt vastgesteld door het bestuur van de veiligheidsregio. De benoemde prioriteiten en activiteiten worden verder uitgewerkt in de jaarwerkplannen van de betrokken organisaties. Het beleidsplan wordt minimaal één keer per vier jaar geactualiseerd. Crisisplan en rampbestrijdingsplannen Wie de gevraagde capaciteiten kan leveren gebeurt op basis van de derde vraag, zoals boven geformuleerd: wie doet wat en wie informeert wie? Wederom een vraag die niet altijd in de huidige praktijk een eenvoudige uitwerking lijkt te vinden. Beantwoording van de vraag levert een beschrijving op waarin duidelijk wordt hoe de organisatie, taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden van crisisbeheersing zijn geregeld. 3 De totale beschrijving levert uiteindelijk het regionaal crisisplan en rampenbestrijdingsplannen op, welke wordt vastgesteld door het bestuur van de veiligheidsregio. De beschrijving van de taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden gaat met name over de vier werkvelden binnen de veiligheidsregio. - Bevolkingszorg, het besturen en ondersteunen van de kerntaken: o (Risico en crisis) Communicatie o Publieke zorg o Omgevingszorg - Brandweerzorg, het besturen en ondersteunen van de kerntaken: o Brand- en Ongevalsbestrijding o Redding en Technische Hulpverlening o Ontsmetting - Geneeskundige zorg, het besturen en ondersteunen van de kerntaken: o Acute gezondheidszorg o Publieke gezondheidszorg 2 Het begrip capaciteiten kan worden gedefinieerd in ruime en enge zin. In ruime zin: het vermogen om bepaalde prestaties te behalen binnen een bepaalde omgeving, binnen een bepaalde tijd en continueren daarvan over een bepaalde periode. In enge zin: personele, facilitaire en informatievoorzieningen voor het behalen van bepaalde prestaties. 3 Een belangrijk hulpmiddel vormt het Referentiekader Regionaal Crisisplan (koepels, 2009).

5 - Politiezorg, het besturen en ondersteunen van de kerntaken: o Ordehandhaving o Opsporing o (Nood) Hulpverlening Het crisisplan omvat een organisatiebeschrijving met verantwoordelijkheden, taken en bevoegdheden en afspraken op het terrein van maatregelen, voorzieningen en randvoorwaarden betreffende de rampenbestrijding en de crisisbeheersing. Tevens vermeldt het de gemaakte afspraken met andere bij mogelijke crises betrokken partijen (zie artikelen 12, 13 en 14 van de Wet Veiligheidsregio s). Denk daarbij aan door crisispartners uit te voeren taken en aan bijstandafspraken met andere veiligheidsregio s. Crisisplannen moeten afgestemd worden op de crisisplannen van aangrenzende veiligheidsregio s en met aangrenzende landen. De rampenbestrijdingsplannen zijn een verfijning van het regionaal crisisplan en richten zich specifiek op bij algemene maatregel van bestuur (Besluit Veiligheidsregio s) bepaalde inrichtingen en op bepaalde ramptypen en luchtvaartterreinen. Kader: werkwijze veiligheidsregio De werkwijze van de veiligheidsregio vormt het kader voor de handreiking evenementenveiligheid. Een veiligheidsregio zonder risicoprofiel, beleidsplan, crisisplan en specifieke rampenbestrijdingsplannen is als een schip zonder bestemming, kompas, bemanning en lading. Alvorens een schip op weg gaat naar een bestemming is het nodig te bepalen op welke wateren het kan varen. Welke gevaren bedreigen de reis?; stormen, rovers, ziekten. Zijn deze gevaren te vermijden? Of moet zij deze trotseren? Het schip heeft in elk geval capaciteiten nodig om die gevaren te trotseren, zoals bekwame bemanning en juiste middelen (denk aan kompas en verdedigingsmiddelen). Na wikken en wegen van adviezen bepaalt uiteindelijk de kapitein welke bemanning en welke middelen worden meegenomen. In feite is het bestuur van de veiligheidsregio die kapitein. Zij bepalen namelijk (op advies van de hulpdiensten) hoe om te gaan met de bedreigingen in de regio. En tot slot: op het schip moet duidelijk zijn: wie doet wat op het schip in welke situaties? Dit is de kern van de handreiking. In geval van de handreiking evenementenveiligheid gaat het alleen om risicovolle evenementen. Dit betekent dat op basis van de voorgaande beschreven werkwijze, de handreiking antwoord geeft op de drie kernvragen. Het zijn deze vragen die leidend zijn voor uitwerking: 1. In welke mate bedreigen risicovolle situaties bij evenementen de veiligheidsregio en hoe erg is dat? 2. Wat moeten wij kunnen en wat hebben wij daarvoor nodig? 3. Wie doet dan wat en wie informeert wie? Definitie risicovolle evenementen In het risicoprofiel worden op het terrein van evenementen twee crisistypen onderscheiden binnen het maatschappelijke thema sociaal maatschappelijke omgeving : paniek in menigten en verstoring openbare orde. In het verantwoordingsdocument is te lezen waarom beide crisistypen niet als uitgangspunt worden genomen voor deze handreiking, maar het nieuwe crisistype risicovolle evenementen. Dit betekent dat deze handreiking pas in beeld komt op het moment dat er sprake is van een risicovol evenement.

6 Evenementen die geen risico vormen, kunnen op de gebruikelijke wijze worden afgedaan. De handreiking hanteert de volgende definitie van een evenement: Een voorzienbare of onvoorzienbare gebeurtenis, die - toegankelijk is voor een verzameling mensen, - plaatsheeft binnen een bepaalde tijd en - binnen een bepaalde omgeving en die kan leiden tot - risico s voor het leven of de gezondheid van (veel) personen, het milieu, (grote) materiële of vitale belangen van de samenleving en maatregelen of voorzieningen vergt van het daartoe bevoegd gezag om - die dreiging weg te nemen of - de schadelijke gevolgen te beperken. Het eerste van de drie delen van de definitie is de gehanteerde definitie uit de publicatie Veilige Evenementen, COT, het tweede en derde deel van de definitie vinden hun oorsprong in de Wet veiligheidsregio s. Deze elementen hebben betrekking op de werkwijze van de veiligheidsregio die zich, analoog aan de Strategie Nationale Veiligheid, richt op twee hoofdvragen: wat bedreigt de regio en hoe erg is dat? en wat moeten wij kunnen en wat hebben wij daarvoor nodig? Resumé: wie doet nu wat voor wie? De handreiking wil een bijdrage leveren aan het inzicht op de vraag: wie doet wat en wie informeert wie? 5 Op dit moment is gebleken, uit de talloze documenten die voorhanden zijn, dat er grote verschillen zijn. Uit analyse blijkt ondermeer dat bepaalde rollen nauwelijks zijn beschreven. Kortom geen antwoord op de vraag: wie doet wat en wie informeert wie? Derhalve geven de documenten vaak ook geen antwoorden op de volgende subvragen: - Wie maakt/maken een bepaald informatieproduct? - Wie keurt het goed? - Wie controleert het? - Wie neemt/nemen het af? - Wie archiveert het? Hoewel deze rollen min of meer generiek zijn, is het aan het bestuur van de veiligheidsregio om te bepalen wie binnen de organisatie bevoegd, verantwoordelijk en competent zijn voor het vervullen van de rollen op het terrein van (evenementen)veiligheid. De handreiking geeft geen aanbevelingen hoe dit te organiseren. Het is aan het bestuur van de veiligheidsregio om de rollen te koppelen aan bepaalde functionarissen of teams die beschikken over de vereiste competenties. 4 Veilige Evenementen, ontwikkelingen, risico s en maatregelen, Schaap et al, COT, Zie o.a. Systeem van Crisisbeheersing, Brainich, Den Haag, 2005, diverse onderzoeken naar evenementenveiligheid en diverse rapportages van het Landelijk Beraad Crisisbeheersing (LBCB), zoals de Basisvereisten Crisismanagement, LBCB, Den Haag, 2007.

7 3. Conceptueel kader: zeven stappen Het conceptuele kader van de handreiking is weergegeven in bijlage I. Bij het ontwerp van de handreiking evenementenveiligheid is uitgegaan van 7 processtappen, die schematisch zijn weergegeven in de bijlage. Deze zeven stappen zijn hierna uitgelegd. Overigens is het niet van zelfsprekend dat alle zeven stappen altijd worden doorlopen. Dit is afhankelijk van het type evenement. Uniforme informatie- en communicatievoorziening De handreiking is geen nieuw product van kennisontwikkeling, maar is het gevolg van het methodisch ontsluiten en ordenen van de aanwezige producten en documenten in ons land. 6 De wettelijke grondslag is de Wet veiligheidsregio s. Een samenstel van de artikels 10, sub i en artikel 22 maakt dit helder. De artikelen maken melding van het gemeenschappelijk inrichten van een uniforme informatie- en communicatievoorziening, daaronder begrepen het vaststellen van de informatiebehoefte en het vaststellen van kaders, standaarden en kwaliteitseisen met het oog op de informatie-uitwisseling binnen en tussen de diensten van de veiligheidsregio en deze diensten en de andere diensten en organisaties voor rampenbestrijding en crisisbeheersing. Voor deze handreiking is met name het deel over het vaststellen van de informatiebehoefte van belang. De handreiking beschouwt namelijk de informatie(producten) als het coördinerend mechanisme tussen de verschillende activiteiten op het terrein van evenementenveiligheid. Een belangrijk hulpmiddel bij het managen van die informatiestroom wordt gevormd door het landelijk crisismanagementsysteem (LCMS). Het ordenen van processen en relaties dient nog een ander doel. Het zorgt voor een overzicht in de vele thema s, circuits en actoren op het terrein van evenementenveiligheid. Het toepassen van de ordeningsmethode levert uiteindelijk informatieproducten op. Informatieproducten waarin naast het doel, ook de minimale inhoud, actoren, hulpmiddelen en kwaliteitseisen zijn beschreven. De informatieproducten vormen uiteindelijk praktische checklists als eindresultaat. De checklists gaan over het tot stand brengen van het informatieproduct (uitwisselen van informatie), niet zozeer over de uitvoering van het proces. De eerste twee stappen: de Landelijke Voorziening Evenementen De eerste stap gaat over het aanvragen van een vergunning en/of het melden van een evenement. Dit alles resulteert in een (digitaal) verzoek van de organisator. De tweede stap is het beoordelen, behandelen en registreren van het klantverzoek. Door de vergunningverlener wordt het evenement naar zwaarte gecategoriseerd op basis van een quickscan. De uitkomst bepaalt of voor het evenement een melding volstaat (0-evenement) dan wel vergunningen/ontheffingen zijn vereist (A-, B- en C-evenementen). Bij B- en C- evenementen wordt een integraal operationeel advies aangevraagd. 7 Deze eerste twee processtappen worden beschreven binnen het programma Slim geregeld, goed verbonden van het ministerie van Economische Zaken (SGGV-EZ): de Landelijke Voorziening Evenementen (LVE). 6 Dit ontsluiten gebeurt via de ordeningsmethodiek Processen ( VtsPN & In-Pact). De methode maakt ook de procesrollen duidelijk van actoren binnen het netwerk; wie doet wat en wie informeert wie! 7 Een van de kerntaken van de veiligheidsregio is het adviseren van het bevoegd gezag over risicovolle situaties, waaronder het crisistype risicovolle evenementen binnen het maatschappelijke thema sociaal-maatschappelijke omgeving. Bij een B-evenement is het verzoek optioneel en bij een C-evenement imperatief.

8 De derde, vierde en vijfde stap: de handreiking De evenementenkalender en het verzoek integraal operationeel advies vormen het begin 8 voor de derde stap: signaleren en integraal adviseren. Op basis van het inventariseren en analyseren van risico s en capaciteiten wordt het integraal operationeel advies vervaardigd. Wat opvalt is dat bestaande handreikingen het operationeel advies baseren op excelmodellen, waarbij punten worden gegeven aan bepaalde variabelen binnen bepaalde profielen 9. Vigerende handreikingen kennen geen modellen voor het inventariseren en analyseren van risico s naar verschijningsvorm, waarschijnlijkheid en impact. Ook beschrijven die handreikingen niet het inventariseren en analyseren van capaciteiten voor het beïnvloeden van die risico s. Voor een adequaat integraal operationeel advies zijn die inventarisaties en analyses cruciaal. De in de handreiking evenementenveiligheid uit te werken methode is gebaseerd op de nationale risicobeoordelingssystematiek dat op regionaal niveau is uitgewerkt in de Handreiking Regionaal Risicoprofiel (Koepels, 2009). Deze derde stap kent dan ook drie kritieke informatieproducten: het risicoprofiel evenement en de capaciteitenanalyse evenement die samenkomen in het integraal operationeel advies. Het integraal operationeel advies vormt input voor de processtap: besturen van het werk. In deze stap gaat het over het bepalen van beleid en strategie en richtinggevend adviseren, tegen de achtergrond van het lokaal en regionaal 10 evenementenbeleid. Resultaat van deze vierde processtap: beleid- en tolerantiegrenzen evenement. - Dit vormt enerzijds input voor het wel/niet verlenen van vergunningen en ontheffingen, dan wel stellen van aanvullende voorwaarden die door de organisator getroffen dienen te worden. - Anderzijds vormen de beleid en tolerantiegrenzen input voor het voorbereiden van maatregelen en voorzieningen die door de veiligheidsregio getroffen dienen te worden bij risicovolle evenementen. Bij de vijfde stap, het voorbereiden van het werk, wordt de aanpak bepaald en het uitvoerend en ondersteunend werk gekozen in de risicofase (pro-actie en preventie), incidentfase (preparatie en respons) en herstelfase (nazorg) van het evenement en door wie. Het resultaat van deze processtap is het integraal operationeel veiligheidsplan. 11 De zesde en zevende stap: reguliere bedrijfsvoering Het operationeel plan vormt het kader voor het uitvoeren en ondersteunen van maatregelen en voorzieningen in de risicofase, incidentfase en herstelfase van het evenement (stap zes: uitvoeren en ondersteunen van het werk). De activiteiten worden vastgelegd binnen reguliere systemen van de betrokken diensten en vormen gezamenlijk een feitenrelaas. Behalve voor bestuurlijke verantwoording vormt dit feitenrelaas input voor de laatste stap: verbeteren van het werk. 8 In stroomschema weergegeven op scheidslijn: waar de Landelijke Voorziening Evenementen (LVE-SGGV) eindigt en de Handreiking Evenementenveiligheid begint 9 Over het algemeen: publieksprofiel, activiteitenprofiel en ruimtelijk profiel 10 Het (meerjarige) Beleidsplan van de veiligheidsregio beschrijft de te behalen prestaties bij risicovolle situaties op basis van het (meerjarig) regionaal risicoprofiel. 11 Tegen de achtergrond van het referentiekader regionaal crisisplan 2009 (koepels, 2009). De methodische beschrijving is gebaseerd op het advies van de IOOV (onderzoek Koninginnedag 2009 te Apeldoorn): het zogenaamde 5-paragrafenmodel.

9 De laatste twee processtappen worden in de handreiking evenementenveiligheid niet uitgewerkt, omdat deze betrekking hebben op het reguliere werk c.q. procedures/drills door vakvolwassen medewerkers en het reguliere kwaliteitsmanagementsysteem binnen elke veiligheidsregio. 4. Uitgangspunten ontwerp handreiking evenementenveiligheid: Het ontwerp is zoals is beschreven, gebaseerd op de werkwijze van de veiligheidsregio s. Verder sluit het ontwerp aan bij bestaande ontwikkelingen: o Landelijke Voorziening Evenementen (SGGV-EZ, 2011) o Handreiking Regionaal Risicoprofiel (Koepels, 2009) o Referentiekader Regionaal Crisisplan 2009 (Koepels, 2009) o Landelijk Crisismanagementsysteem (LCMS 2.0) Uiteindelijk beschrijft het project de volgende (kritieke) informatieproducten: o Evenementenkalender o Verzoek Integraal Operationeel Advies o Risicoprofiel Evenement o Capaciteitenanalyse Evenement o Integraal Operationeel Advies Evenement o Beleid- en Tolerantiegrenzen Evenement o Integraal Operationeel Plan Evenement Ter illustratie is het informatieproduct integraal operationeel plan bijgevoegd. De definitieve vorm waarin dit informatieproduct zal worden uitgewerkt is als hulpmiddel/checklist. In ieder geval geeft het een idee van de uitwerking.

10 Bijlage I Het zeven stappenplan Evenementenveiligheid