THEMA IV PERSONEEL VAN DE OPENBARE GEZONDHEIDSINSTELLINGEN. (unaniem goedgekeurd door Congres)

Transcriptie

1 THEMA IV PERSONEEL VAN DE OPENBARE GEZONDHEIDSINSTELLINGEN (unaniem goedgekeurd door Congres) 1. INLEIDING Een moderne en democratische maatschappij moet een sociaal beleid voeren met eerlijke, doeltreffende en coherente gezondheidszorgen. Om dit te bereiken, moet er absoluut aandacht gaan naar: een federale financiering, betrokkenheid van de gewesten en gemeenschappen en vaak een concrete verwezenlijking ervan op lokaal niveau. Deze financiering is ondermeer gebaseerd op de interpersoonlijke solidariteit van de sociale zekerheid; wij herhalen nogmaals onze onwankelbare gehechtheid aan een federale sociale zekerheid. We bevestigen opnieuw dat de toegang tot kwalitatieve gezondheidszorgen (preventieve, curatieve en 1

2 palliatieve zorgen) een grondrecht is. Deze toegang moet gegarandeerd worden en staat los van de origine, geloofsovertuiging en het inkomen van de patiënt. Het betreft dus wel degelijk een opdracht van openbare dienst. Daarom eist de ACOD dat de overheid een behoorlijk netwerk van openbare en kwalitatieve verzorgingsinstellingen organiseert, behoudt, opricht en financiert. De rationalisering van het zorgaanbod en de uitbouw van zorgregio s mogen niet leiden tot de privatisering van onze instellingen. Vandaag is het reeds zo dat sommige burgers niet langer kunnen worden verzorgd in de openbare instelling (zonder enige geloofsovertuiging) in hun buurt. Wij eisen dat dit aanbod zodanig verdeeld wordt dat elke burger, waar ook ter land, er toegang toe heeft. In de loop der jaren en na aanpassingen van de federale financieringswijzen, die absoluut onbegrijpelijk en ondoorzichtig zijn geworden, kan geen enkele harmonieuze financiering berusten op een dergelijke empirische constructie. Wij zijn dus van mening dat de overheid zo snel mogelijk moet overgaan tot een 2

3 herziening van de financiering zodat deze coherenter en vooral doorzichtiger wordt. De stijgende levensverwachting en de medische ontwikkelingen vormen een voortreffelijke vooruitgang van onze maatschappij. Toch moeten alle burgers hiervan kunnen meegenieten en dit zonder wachtlijsten, zoals tegenwoordig de trend is. Daarom bevestigen wij dat er een toereikend zorgverstrekkingsbeleid moet komen dat niet mag worden gereduceerd tot een commerciële activiteit. Buiten grote instellingen, zoals ziekenhuizen en rustoorden, mogen wij de andere terreinen niet vergeten. Tegelijk is er een evolutie binnen bestaande instellingen naar uitbreiding van taken, vb. rustoord zal in de toekomst evolueren naar een woonzorgcentrum, waar alle aspecten van zorg mee worden opgenomen. Er is verder de tendens naar verzelfstandiging. De gezondheidssector raakt vele mensen. Wij moeten meer aandacht spenderen aan het sensibiliseren en betrekken van de publieke opinie. De gevolgen van 3

4 privatisering en commercialisering raakt immers niet alleen de werknemers maar eveneens de bevolking. De gezondheidssector is zeer complex geworden, waarbij zowel federale, als gewestelijke en lokale middelen en besluitvorming een rol spelen. Tegenover deze onduidelijkheid moeten wij syndicaal onze know how bij elkaar brengen en de verschillende puzzelstukken in elkaar passen. De samenroeping van de commissie gezondheidszorg is hierin een belangrijk element. Binnen deze commissie moet onder meer een inventaris gemaakt worden van de bestaande situatie in de gezondheidszorg. 2. SOCIALE BETREKKINGEN Wij hekelen op alle mogelijke manieren de onverantwoordelijkheid van de federale overheid die onze sociale onderhandelingsregels en specifieke eisen voor de openbare sector naast zich neerleggen, ontkennen en zelfs betwisten. Tijdens de voorbije onderhandelingen werd onze eisenbundel immers genegeerd. 4

5 In weerwil van de vigerende wetgeving geven de federale ministers systematisch de voorkeur aan onderhandelingen met de gesubsidieerde privésector. Vervolgens breiden ze de resultaten van deze onderhandelingen uit naar de openbare sector met ernstige problemen tot gevolg bij de toepassing op het terrein. Dit bemoeilijkt de organisatie van de openbare instellingen en brengt hen in diskrediet. Tevens bevordert dit de creatie van een enig statuut voor alle personeelsleden van zowel de openbare als privé-instellingen die onze openbare specificiteiten niet langer zouden naleven. De problemen zijn nog ernstiger in de rusthuizen en de rust- en verzorgingstehuizen van het OCMW want zij krijgen af te rekenen met bepalingen bedoeld door de algemene wetgeving die van toepassing is op het OCMW-personeel en die als uitgangspunt dient voor de gemeentelijke reglementen. Wij herhalen nogmaals dat wij voorstander zijn van dezelfde regels voor het personeel van eenzelfde werkgever en dit vanzelfsprekend naast de specifieke bepalingen (uitzonderlijke prestaties, 11%...). 5

6 Hoewel wij niet ontkennen dat alle systemen voor sociale betrekkingen kunnen worden verbeterd, aanvaarden we niet dat de Openbare Zorginstellingen uitgesloten worden uit de onderhandelingsregels van de openbare sector. Onze werkgever blijft immers nog steeds de openbare overheid. Integendeel, wij kunnen ons best inbeelden dat de regels van de openbare sector uitgebreid worden tot de gesubsidieerde privésector. Wij bevestigen dat er geen politieke wil bestaat om de overleg- onderhandelingsinstanties te doen werken waardoor de speciale betrekkingen op dit vlak belemmerd worden. Bij de afsluiting van elk sociaal akkoord dient een opvolgingscomité opgericht te worden, specifiek voor de openbare sector, dat ermee wordt belast de toepassing van het akkoord op het terrein te evalueren. Dit comité dient éénmaal per trimester bij mekaar te komen. Wij zijn van mening dat de gelijke financiering tussen de openbare en privésector alleen kan worden gewaarborgd mits naleving van de specificiteiten van elke sector. Deze eerlijke verdeling is vanzelfsprekend, gelet op de specifieke mandaten die gekoppeld zijn aan 6

7 het openbare karakter van onze instellingen (toegankelijkheidsgarantie, neutraliteit, enz.) 3. TOEPASSING VAN DE FEDERALE SOCIALE AKKOORDEN Wij hekelen het feit dat de financiering van 1% van de AWH van 1994 nog steeds niet werd gerealiseerd en we blijven eisen dat dit toegekend wordt aan het personeel van de openbare gezondheidssector. We herhalen dat de financiering van 1% van de ABH van 1994 nog steeds ontbreekt en dat we blijven ijveren voor de toekenning ervan aan het personeel van de openbare gezondheidssector. Het laatste akkoord van de federale financiering ( ) voorziet een reeks bepalingen; de oprichting van een uniek, sociaal Maribelfonds voor heel de openbare sector en de laattijdige invoering ervan hebben geleid tot een onderbreking van het vormingsprogramma van de 600 en een vertraging met verschillende maanden voor 7

8 de toekenning van een tiental betrekkingen ten gunste van onze diensten; dat is absoluut onaanvaardbaar! Andere maatregelen werden vaak, ipso facto, in vraag gesteld of zonder onderhandeling gewijzigd. Daarom moeten wij eens te meer van de overheid eisen dat ze de ondertekende teksten nakomt, dat ze de bepalingen van de akkoorden niet meer unilateraal wijzigt en dat ze erop toeziet deze zo snel mogelijk te verwezenlijken. De helft van de bedragen die door de sociale zekerheid werden voorzien voor het sociaal akkoord werden besteed aan de toekomstige financiering van een tweede pijler pensioenen, ten gunste van de contractuele personeelsleden van de openbare dienst. Deze som werd snel uit de sociale zekerheid gehaald en de gesprekken werden nog steeds niet gestart. Ondertussen moesten andere maatregelen, zoals de toename van de werkgelegenheid, bij gebrek aan middelen over een zeer lange tijd gespreid worden. En het personeel blijft hieronder lijden! Wij blijven ervan 8

9 overtuigd dat er voorrang moest worden gegeven aan maatregelen ter bevordering van de werkgelegenheid. Eens te meer willen wij erop wijzen dat we gehecht zijn aan de statutarisering en aan het overheidspensioen. De oprichting van een tweede pijler vergt gigantische financiële middelen om hem aan alle contractuele personeelsleden toe te kennen en de middelen daartoe voorzien in het sociaal akkoord zijn ontoereikend. Wij blijven ervan overtuigd dat deze financiële middelen moeten aangewend worden voor de statutarisering van alle personeelscategorieën. Wij eisen dat onze openbare werkgevers hun engagement naleven en de aanbeveling van het akkoord gezondheidszorgen toepassen en de personeelsleden benoemen vanaf hun 5 jaar anciënniteit. 4. ARBEIDSOMSTANDIGHEDEN VAN HET PERSONEEL 9

10 De sociale diensten in het algemeen en de verzorgingsinstellingen (ziekenhuizen, rusthuizen en RVT s) in het bijzonder zijn de eerste die te lijden hebben onder de gevolgen van de evolutie in de maatschappij. De vergrijzing gekoppeld aan de ontwikkeling van de thuiszorg of de geneeskundige vooruitgang waardoor het verblijf van de patiënten in het ziekenhuis korter wordt, zijn allemaal punten die het werk van het personeel aanzienlijk lastiger maken. Het is belangrijk dat de beleidsmakers eindelijk met deze evoluties rekening houden. Daarom blijven we eisen dat de personeelsnormen per patiënt opgetrokken worden. Dit lijkt ons het meest doeltreffende middel om te strijden tegen de zwaarte van de functie. Wij eisen de onmiddellijke vervanging in geval van afwezigheid wegens ziekte die door de subsidiërende overheid gefinancierd wordt. De ACOD vertegenwoordigt alle personeelsleden, ongeacht hun arbeidsstelsel (contractueel of statutair, arbeider of bediende) of functie (verzorgend, administratief of technisch personeel,.). Daarom hebben onze eisen betrekking op alle personeelsleden 10

11 en om die reden hebben we ook steeds geëist dat er bij de financiering van de instellingen rekening wordt gehouden met alle personeelsleden. De specificiteit van de openbare sector, dat betekent niet alleen dat men slechts een openbare werkgever heeft, maar ook dat het personeel onderhevig is aan de regels van de openbare sector. Wij zijn dus van mening dat alle personeelsleden moeten genieten van een definitieve benoeming en van de bepalingen die van kracht zijn in de openbare diensten. Het is aan de overheid om een doeltreffend gezondheidsbeleid te voeren. Regeren is immers voorzien: de gezondheidsinstellingen zullen, net als de andere bedrijven, de komende jaren moeten afrekenen met het vertrek van heel wat personeelsleden die met pensioen gaan. De overheid zal dus dit tekort moeten opvangen door de nodige middelen ter beschikking te stellen voor de opleiding van alle personeelsleden, ongeacht hun functie, om het verlies van deze talrijke noodzakelijke competenties op het terrein op te vangen. 11

12 De overheid moet eveneens de bepalingen van de Europese richtlijn over de arbeidstijd op harmonieuze wijze integreren. Talloze factoren maken het werk zwaarder, vooral de toename van agressief gedrag en gewelddadige woorden en zelfs daden leveren hieraan een grote bijdrage. We eisen dat er nauwkeurige en doeltreffende maatregelen genomen worden om de voormelde problemen zo veel mogelijk te vermijden en om de personeelsleden die hiervan het slachtoffer zijn te begeleiden. Om dit te bereiken, moet er volgens ons aandacht worden besteed aan de volgende punten: Afdoende personeelsnormen en een doeltreffende organisatie van het werk, rekening houdend met de administratieve verplichtingen, zodat er kwaliteitsvolle diensten kunnen worden geleverd die de patiënten en hun families tevreden stellen. Er moeten geschikte lokalen ter beschikking gesteld worden en het werk moet zodanig georganiseerd worden dat stresssituaties worden vermeden. 12

13 Opleidingen m.b.t. stressbeheer om ontluikende conflicten tussen patiënten, hun families en het personeel zo goed mogelijk te neutraliseren. Een bewustwording van de moeilijkheden van het personeel door psychologische bijstand indien het hiermee te maken krijgt. Gezien de maatschappelijke, technologische en wetenschappelijke evoluties in de gezondheidssector is het noodzakelijk dat er financiële middelen komen voor de permanente vorming van het personeel. Deze middelen dienen eveneens gebruikt te worden om voldoende omkadering te voorzien. Nieuwe tendensen maken dat er te weinig tijd rest voor de kerntaken van verplegend en verzorgend personeel. De toename van administratieve taken en de groeiende verwachtingen van patiënten en hun families zorgen voor nog meer druk, bovenop de reeds toegenomen stresssituaties. De toenemende administratieve verplichtingen verhogen de werkdruk. Er kan gedacht worden aan de 13

14 wedertewerkstelling van personeelsleden die omwille van medische of andere redenen hun functie niet meer kunnen uitoefenen. 5. GELDELIJKE VOORWAARDEN Bovendien moet het personeel niet alleen genieten van alle geldelijke bepalingen die van kracht zijn in de lokalen, provinciale en gewestelijke openbare ambt, maar ook van de wijzigingen ervan. 14